เมื่อริจะเป็นนักกลอนอย่านอนเปล่า

[elvisbhu]

 ผมอ่านกลอนสบายสบายคมคายที่นี่
โธ่นิคกี้ต่อเรื่องดื่ม ปลื้มนักหนา
ผมก็ชอบชื่นชมนิยมสุรา
เพราะสุขที่เจรจาเวลาริน
ไม่ได้หมายความว่าขาดสติ
...
ช่วยตอให้ผมบ้างครับ

[จิตแผ้ว]

เหล้ายังผลิดอกใบให้สมอง ดื่มนิดหน่อยปลดปล่อยทุกข์สุขสมปอง เชิญพี่น้องผองเพื่อนยามากรึ๊บกัน หากแม้นเมามายแล้วอาจแกล้วกล้า ฤทธิ์สุราพาไปไม่สร้างสรรค์ มิตรที่ดีพี่ที่แท้แน่นอนนั้น ต้องปลุกปลอบห้ามปรามกันนั่นรักจริง นิกกี้เป็นดั่งกับแกล้มโอชารส ดุจผักสดเคียงลาบหลู้คู่ตราสิงห์ น้องยกพี่เป็นครูใหญ่หรือไม่จริง ควรหรือทิ้งพี่ไปให้จาบัลย์ พิเคราะห์ดูบทกลอนสุนทรแสดง ที่หลายท่านได้เล่าแจ้งแถลงขาน ล้วนไมตรีมีให้กันและกัน ใยด่วนตัดสัมพันธืหันหนีไป

[นิรันดร์]

 ..... เป็นชาวพุทธ์สุดดีที่ศีลห้า
หนึ่งเว้นฆ่าเว้นขโมยนั้นทำได้
สตรีอื่นเปรียบมารดรระลึกใจ
โกหกไม่ออกจากปากไม่ยากเย็น
แต่พอมีสุราเข้ามาปั๊บ
ศีลก็ยับเยินไปหาไม่เห็น
สุขภาพเสื่อมศรีสิลำเค็ญ
เปรียบดังเช่นทีวีโชว์โอ้เครียดจัง

[ลำดวนเอ๋ยพี่จะด่วนไปก่อนแล้ว]

 ลำเต่ากินผักบุ้ง

โอ้ว่ายามย่ำสนธยา      
ทินกรจรลาเวหาหาว
งามแสงจันทร์ผ่อง
ส่องสกาวแสงดาวพราวสว่างกระจ่างไป   
ดอกเอยเจ้าดอกชบา   
เจ้าคู่เสน่หาของตัวข้าเอย
เจ้าดวงพวงผกา         
หอมนาสายิ่งนัก
มาโรยร้างห่างรัก         
สุดจะหักใจเอย
         
ยามค่ำน้ำค้างพร่างพรม      
ต้องลมเหน็บหนาวราวไข้
ยินเพียงเสียงหรีดเรไร         
แก้วใจหายเหอยู่เอกา
ดอกเอยเจ้าดอกบัวสาย
ชาติหน้าชาติไหนอย่าได้พบกันเอย      
เจ้าสายสวาทเอย         
มาตัดขาดแล้วหรือไร
อนิจจาสุดอาลัย         
แสนเสียดายนักเอย

[ลำดวนเอ๋ยพี่จะด่วนไปก่อนแล้ว]

ลำเต่ากินผักบุ้ง โอ้ว่ายามย่ำสนธยา ทินกรจรลาเวหาหาว งามแสงจันทร์ผ่องส่องสกาว แสงดาวพราวสว่างกระจ่างไป ดอกเอยเจ้าดอกชบา เจ้าคู่เสน่หาของตัวข้าเอย เจ้าดวงพวงผกา หอมนาสายิ่งนัก มาโรยร้างห่างรัก สุดจะหักใจเอย ยามค่ำน้ำค้างพร่างพรม ต้องลมเหน็บหนาวราวไข้ ยินเพียงเสียงหรีดเรไร แก้วใจหายเหอยู่เอกา ดอกเอยเจ้าดอกบัวสาย ชาติหน้าชาติไหนอย่าได้พบกันเอย เจ้าสายสวาทเอย มาตัดขาดแล้วหรือไร อนิจจาสุดอาลัย แสนเสียดายนักเอย

[นิรันดร์]

 นิกกี้เห็นที่ลุ่มต่ำน้ำท่วมปาก
พูดลำบากยากไปจึงไคลเคลื่อน
หาที่ดอนน้ำน้อยหน่อยค่อยสร้างเรือน
หากคิดถึงให้เยือนที่ห้องครู...

[จิตแผ้ว]

 การต่อกลอนวอนเว้าให้เข้าเรื่อง
อาจขุ่นเคืองหัวใจใครใครเขา
กลอนพาไปอาจมิใช่ตัวของเรา
คนโง่เขลาอาจเป็นเช่นเมธา

คนบอกดื่มอาจมิใช่คนชอบดื่ม
ปรีดิ์เปรมปลื้มอาจมิใช่สุขหรรษา
ถึงอย่างไรไม่ควรชวนกันพา
ร่ำสุราจนเสียการพาลชีพพัง

ต่อนี้ไปอย่าได้ชวนต่อกลอน
พาจิตหลอนจรไปในมนต์ขลัง
ของอบายหากกรายใกล้ให้ระวัง
คำสอนสั่งพุทธองค์จงรับเอา
                        สาธุ

[นิรันดร์]

 อ้าว
ไม่ต่อกลอนจิตหลอนไม่ผ่องแผ้ว
เลิกเหล้าแล้วเลิกจนเลิกคนเขลา
แต่ต่อกลอนสอนปัญญาค่าไม่เบา
ชีวิตเศร้าไม่ต่อกลอนนอนไม่ลง

[จิตแผ้ว]

 ถ้าเช่นนั้นเชิญพี่ท่านร่วมต่อกลอน
ช่วยพร่ำสอนเวไนยผู้ใหลหลง
ในน้ำเมาเคล้าอบายให้ลดลง
อานิสงฆ์สู่แดนฟ้าดาวดึงส์


ขอบพระคุณที่หนุนในไมตรีจิต
ชี้ถูกผิดนำจิตใจให้นึกถึง
ในศีล5ค่าอนันต์หมั่นรำพึง
ปฏิบัติเพื่อหวังพึ่งซึ่งนิพพาน

[นิรันดร์]

 ...... มิอาจนับว่าสอนเพียงวอนบอก
เป็นเพื่อนดอกดึงเดินเชิญผสาน
หุบห้วยเหวระหกระเหินเดินไม่นาน
จะรำคาญครวญคิดพิชิตมัน
ใช้ปัญญาหาทางสว่างเรียบ
สงบเงียบบริสุทธิ์วิมุติขันธ์
ห่างอบายไร้ทุกข์สุขนิรันดร์
จิตก็พลันผ่องแผ้วแก้วมณี

[OBORO]

 มิอาจสอนหากจะแนะแวะมาทัก
ก็เพราะรักจึงบอกใช่หยอกหนา
เข้าพรรษาลดละเลิกเถิดสุรา
มันจะพาดิ่งไปในอาจม

ดื่มนิดหน่อยค่อยๆมิว่าดอก
เหล้าสักจอกเข้าสังคมคนว่าเก่ง
ดื่มมากไปเขาไล่จะลำเค็ญ
ไม่เป็นคนเป็นผู้ดูน่าอาย

อันศีล5ว่าไปใครก็รู้
แต่แค่ดูไม่ทำจำเอาหรือ
ท่องได้แม่นไม่กระทำจำพร่ำพรือ
ท่องหนังสือยังดีกว่าว่าไหมคุณ

อันข้อแรกห้ามฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
อย่าถือสิทธิ์คิดละเมิดสุขใครเขา
ต่อข้อสองของใครใช่ของเรา
อย่าถือเอาว่าเจ้าข้าวเจ้าของมัน

อันข้อสามกามเป็นเหตุเพศทั้งสอง
อยู่ปรองดองอย่านึกคิดผิดวิสัย
เมียของเขาใช่ของเราแย่งทำไม
ผิดวินัยศีลข้อ3ห้ามกระทำ

ต่อข้อสามคือข้อสี่อย่าพูดปด
ทั้งประชดเสียดสีมีที่ไหน
ทั้งคำพูดที่บั่นทอนปรองดองไป
อย่าได้ใช้มันเสียดจิตระอิดระอา

ข้อสุดท้ายไม่อยากกล่าวรู้สึกผิด
ความนึกคิดมันขัดกันไปหมดหนา
อย่าดื่มเหล้าแต่เราดื่มเฮ้อ..ขัดตา
ห้ามดื่มยา(ดอง)เขาสวนว่าคุณดื่มเอง

อันสุราเมรัยใช่เป็นระยะ
อุตสาหะพลิกผันเป็นคำขัน
มีแต่พวกขี้เหล้ายาที่มันฟัง
แสนน่าชังหนึ่งในนั้นกระผมเอง

บรรทัดนี้ขอบอกว่าล้อเล่น
ไม่ได้ดื่มเอาเช้าเย็นเป็นนิสัย
หากดื่มเพื่อเข้าสังคมเป็นไรไป
กระนั้นไซร้ก็ยังผิดศีลสุรา


เลยอยากบอกอยากกล่าวเว้าวอนก่อน
อย่าได้ค่อนรังเกียจผมเพราะผิดศีล
อันศีล5ข้อนั้นนับถือจริง
แต่งซิงๆสดๆเพราะศรัทธา

อันกลอนนี้มอบถึงคุณจิตแผ้ว
ตั้งใจแล้วที่แต่งใช่ขำขัน
อันศีล5ผมยังถือไม่ครบครัน
จะแนะกันบอกใครนั้นอย่าหวังเลย

[OBORO]

ขอเอารูปประกอบด้วยนะครับ จาก www.skn.ac.th/skl/project/wanakade/s18.gif ระยิบยับวะวับเนตรวิเศษแสน ฤ จะเป็นเทพจำแลงมาแต่ไหน งามทรวดงามทรงงามวิไล กมลใสหยาดฟ้ามาแดนดิน ผิวขาวผ่องแผ้วจรัสจิต ยิ่งพินิจพิศโฉมจรรโลงยิ่ง ริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปจริง ดูไร้สิ่งตำหนิใดมาแผ้วพาน เนตรนวลงามสะท้านจิตพิศแล้วหลง งามตรงแม้เยื้องข้างมิสร่างโฉม บุรุษพบชายพานหวังประโลม พุ่งกระโจนเข้าหาเพราะโลกีย์ เกิดเป็นหญิงทำสิ่งที่ชอบถูก อย่าได้ปลูกรับไมตรีวจีหวาน รับมาแล้วร้างรักเศร้าซมซาน รักไม่นานเลิกร้างรักไม่จริง อันคำชายเชื่อได้ใครบอกหรือ คนเล่าลือโบราณท่านขานไข พูดคำหวานปานน้ำผึ้งเพราะพึงใจ หมดความใคร่น้ำตาลไม่หวานเลย

[CrazyHOrse]

 คุณ OBORO ครับ

คุณแต่งได้ไหลลื่นและน่าจะรวดเร็วมากนะครับ

แต่ลองปรับสักนิดนึง

ปกติกลอนสุภาพจะส่งสัมผัสระหว่างบทจากคำท้ายบทไปยังคำท้ายวรรคสองครับ

ความเชื่อมโยงระหว่างบทจะดีขึ้นครับ

เช่น บทแรกจบด้วย

กมลใสหยาดฟ้ามาแดนดิน

บทถัดมา

ผิวขาวผ่องแผ้วจรัสจิต
ยิ่งพินิจพิศโฉมจรรโลงยิ่ง

ตรงคำว่า ยิ่ง ต้องสัมผัสกับ ดิน ครับ

[OBORO]

 ขอบคุณมากครับ ตอนแรกแต่งๆไปไม่ได้คิดอะไร แต่ต่อพอคุณทักมาทำให้นึกถึงผลเสียที่จะเกิดขึ้นจากการละเลยฉันทลักษณ์  ขออภัยอย่างมากครับ จะนำรีบนำไปปรับปรุงแก้ไขครับ  ขอบคุณที่ท้วงติงมา  มือใหม่ขออภัยอีกครั้ง

[OBORO]

 ขออภัยมือใหม่พึ่งหัดแต่ง
มิรู้แจ้งหลักเกณฑ์ที่กำหนด
มัวแต่แต่งเพลินไปให้แต่รส
จึงผิดกฎน่าอายขายหน้าจริง

อาจเนื่องด้วยร้างรามานานเนิ่น
แต่งพาเพลินระรื่นจิตพิศ(รูป)โฉมหญิง
เห็นรูปแล้วหทัยสั่นปั่นระวิง
เผลอจริงๆลืมสัมผัสอุธรรจ์อาย

ต่อไปนี้จะแก้ไขใช้ให้ถูก
แก้หลังผูกเสร็จสมอารมณ์หมาย
ทำผิดแล้วขอแก้ผิดที่วุ่นวาย
ผิดสุดท้ายหวังปราชญ์ท่านไม่ว่ากัน


ขออภัยมาด้วยกลอนนี้

สำหรับคำว่า อุธรรจ์(อับอาย) ไม่ทราบว่า สะกดถูกหรือไม่ผิดถูกอย่างไรช่วยบอกกล่าวด้วย