ราชาเจ้าสำราญ : ชาร์ลส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ (2)

[เทาชมพู]

ราษฎรรักพระเจ้าชาร์ลส์   แม้ว่าตอนกลางๆ และปลายๆรัชกาล มีมรสุมทางการเมืองหลายครั้งกระหน่ำบัลลังก์สะเทือน แต่ราษฎรสนับสนุนพระราชามากกว่านักการเมือง  พระเจ้าชาร์ลส์ก็เลยเป็นฝ่ายชนะ พระองค์เป็นคนที่มีบุคลิกมีเสน่ห์ พระนิสัยร่าเริงเป็นกันเองง่าย  ไม่ถือพระองค์   ทรงปกครองประเทศอย่างผ่อนคลายไม่ตึงเครียด  ไพร่ฟ้าก็หน้าใสกันพอประมาณ  ไม่ต้องหน้าบึ้งตึงถมึงทึงอย่างสมัยครอมเวลล์ Restoration เป็นยุคของสีสันบันเทิง ไม่ว่าเรื่องละคร เพลง แต่งกาย ล้วนฟู่ฟ่า หรูหรา  สนุกสนาน   (ดูฉลองพระองค์ของพระเจ้าชาร์ลส์และชุดของบรรดานางในราชสำนักเป็นตัวอย่างสิคะ)   ศีลธรรมจรรยาก็ค่อนข้างหย่อนยาน  และยืดหยุ่นง่ายกว่าสมัยก่อนๆ   คนชั้นสูงสมัยนี้มักมองเรื่องผิดศีลธรรมด้วยอารมณ์ขันมากกว่าจะซีเรียส เอาเป็นเอาตาย ละครแนวสุขนาฏกรรม(comedy) ในสมัยนี้เฟื่องฟูสูงสุด     ถ้าดูละครพวกนี้จะสะท้อนเห็นค่านิยมของคนชั้นสูงในยุคนั้น ว่าเขาอยู่กันเฮฮา สนุกสนาน โต้ตอบกันด้วยปฏิภาณไหวพริบเฉียบคม มีคำในวรรณคดีและการละครคำหนึ่ง ที่เรียกได้ว่าเป็นคำแทนยุค Restoration คือ คำว่า wit เป็นวิเศษณ์ใช้ว่า witty wit แปลว่าเชาวน์ ปฏิภาณ อะไรทำนองนี้   แต่ wit ในสมัยพระเจ้าชาร์ลส์ มีมากกว่านั้น คือความเฉียบแหลมคมคายในด้านความคิด การพูดจา อารมณ์ขัน รื่นเริง มองโลกด้วยความเข้าใจทุกเหลี่ยมมุมของความไม่ดีไม่งาม แต่ไม่เอาเป็นเอาตายกับมัน   กลับเห็นเป็นเรื่องเอามาล้อเลียนเฮฮาร่าเริงกันได้ ตัวอย่างบทละครที่แสดงให้เห็น wit ของตัวละครชัดๆก็อย่างเรื่อง School for Scandals และ The Rivals ของ Sheridan พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงแปลงเป็นเรื่องไทย ชื่อ นินทาสโมสร และ ชิงนาง ทรงดำรง wit ในเรื่องไว้ได้อย่างครบถ้วนและคมคาย น่าจะไปเสาะแสวงหามาอ่านค่ะ

[Nuchana]

 ยามศึกเรารบ ยามสงบของพระราชามีแต่เรื่องในมุ้งนะคะ 555+

[ศรีปิงเวียง]

ไม่ละมั้งครับคุณพี่ ผมคิดว่าพระเจ้าชาร์ลคงทำอย่างอื่นด้วยครับ (ไม่กล้าพิมพ์)

[เทาชมพู]

 คุณศรีปิงเวียงตอบคุณนุชนา เหมือนกับว่าพระเจ้าชาร์ลส์เองก็ทรงทำคุณงามความดีอย่างอื่นด้วย ไม่ใช่มีแต่เรื่องในมุ้ง
เลยมางงกับข้อความในวงเล็บ  ถ้าเป็นเรื่องดีทำไมไม่กล้าพิมพ์ล่ะคะ
หรือว่าทรงทำอะไรที่เสียหายหนักกว่านี้
*********************************************
แม้ว่าพระเจ้าชาร์ลส์เป็นที่รักของประชาชน   แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่หลายฝ่ายในบ้านเมืองรู้สึกกังวลเกี่ยวกับพระองค์มากขึ้น ตามวันเวลา  

พระเจ้าชาร์ลส์มีพระชนม์สูงขึ้นทุกที   ย่างเข้าวัยชรา   และทรงปฏิเสธที่จะหย่าขาดจากพระนางแคทเธอรีน  ก็เท่ากับว่าทรงปิดประตูที่จะมีเจ้าฟ้าที่เป็นรัชทายาทอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ปัญหาที่พระญาติพระวงศ์ เสนาบดี และราษฎรหันหน้ามาถามกันและกันก็คือ...ใครจะสืบราชบัลลังก์ต่อไปเมื่อสิ้นรัชกาลแล้ว

ความตึงเครียดก่อตัวขึ้นเมื่อบุคคลที่อยู่ในข่าย  มี 2 คนด้วยกัน ทำให้เสียงสนับสนุนแตกเป็น 2 ฝ่าย

ฝ่ายแรกคือสนับสนุนพระอนุชาของพระเจ้าชาร์ลส์ คือเจ้าชายเจมส์ ดยุคแห่งยอร์คขึ้นเป็นกษัตริย์    
เพราะพระเจ้าชาร์ลส์ไม่มีโอรสธิดาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ก็เท่ากับไม่ทรงมีโอรสธิดาเลยสักคน  ราชบัลลังก์ย่อมสืบทอดไปสู่น้องชายของพระองค์ตามประเพณี
พระเจ้าชาร์ลส์เป็นฝ่ายนี้    ทรงสนับสนุนพระอนุชาให้ครองราชย์ต่อจากพระองค์

[เทาชมพู]

พระรูปเจ้าชายเจมส์ เจ้าชายเจมส์ทรงอาภัพอย่างหนึ่งคือไม่เป็นที่นิยมของราษฎร  ไม่ใช่เพราะทรงเป็นบุรุษเจ้าสำราญหรือว่าประพฤติองค์เสียหายยังไง แต่เป็นเพราะทรงนับถือคริสตศาสนานิกายโรมันคาทอลิค ซึ่งเป็นนิกายที่ราษฎรส่วนใหญ่ซึ่งเป็นโปรแตสแตนท์ไม่ชอบเอามากๆ ฝ่ายที่กลัวว่าเจ้าชายเจมส์ขึ้นครองราชย์แล้วจะสนับสนุนให้คาทอลิคมีอำนาจเหนือโปรแตสแตนท์   ก็มองผ่านเจ้าชายเจมส์ไปเล็งที่พระโอรส(นอกกฎหมาย)คนใหญ่ของพระเจ้าชาร์ลส์ เขาคือลูกชายของลูซี วอลเตอร์  ชื่อเจมส์ มีบรรดาศักดิ์เป็นดยุคแห่งมอนมัธ

[เทาชมพู]

ดยุคแห่งมอนมัธเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา บุคลิกสง่างาม  มีกิริยามารยาทน่าชมสมกับที่ได้รับการอบรมมาอย่างผู้ดีตั้งแต่เล็ก     ซ้ำยังเป็นทหาร เคยรบชนะข้าศึกมาแล้วอีกด้วย ทำให้ขุนนางหลายคนเช่นเอิร์ลแห่งแชฟท์เบอรี่พยายามจะเกลี้ยกล่อมพระเจ้าชาร์ลส์ให้ทรงรับโอรสคนนี้เป็นพระโอรสถูกต้องตามกฎหมาย เพื่อเขาจะได้มีสิทธิ์สืบราชบัลลังก์ แต่พระองค์ก็ไม่ทรงคล้อยตาม ข่าวลือเรื่องพวกคาทอลิคพยายามลอบปลงพระชนม์พระราชาเพื่อจะยกเจ้าชายเจมส์ขึ้นครองราชย์   ทำให้พระเจ้าชาร์ลส์เนรเทศทั้งพระอนุชาและโอรสคนนี้ไปอยู่ในยุโรป จนกระทั่งเรื่องสงบลง การสอบสวนแสดงผลออกมาว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่เมื่อมอนมัธกลับมาอังกฤษโดยไม่ได้รับพระราชานุญาต พระราชาก็กริ้ว ทรงห้ามไม่ให้เหยียบเข้ามาในราชสำนัก แต่มอนมัธกลับได้รับความนิยมจากชาวลอนดอนและประเทศตะวันตกอื่นๆมากกว่าเจ้าชายเจมส์เสียอีก

[paganini]

ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากครับ ขอบคุณอาจารย์จริงๆ
ผมมายืนยันว่าฝรั่งบางคนมีตาที่เปลี่ยนสีได้ตามมุมจริงๆอย่างที่อาจารย์เล่า เพื่อนผมคนหนึ่งเป็นชาวสเปน เวลาเธอมองเราก็จะเห็นเป็นสีน้ำตาล แต่พอเธอมองคนอื่น หรือเรามองตาเธอจากด้านข้าง ตาเธอจะเป็นสีเขียวน้ำทะเล
นัยน์ตาฝรั่งนี่ มองจังๆทำให้ระทวยไปได้เหมือนกัน มิน่าเล่าเราถึงเสียดุลบุคลากรให้แก่ฝรั่งตาน้ำข้าวมานักต่อนัก หึหึหึหึ


อ่านเรื่องสนมพระเจ้าชาร์ลส์แล้ว  ผมว่ามันบอกอะไรเหมือนกันนะ ถ้าเรามองในเชิงชีววิทยา คนที่มีอารมณ์ความใคร่สูงมักจะเป็นคนที่มีพลังชีวิตเข้มข้น มักใหญ่ใฝ่สูง ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ และมักจะนำไปสู่ความสำเร็จในชีวิต
ดูสิ บรรดากวี นักดนตรี นักปราชญ์ ฯลฯ ต่างมีจุดเริ่มต้นมาจากแรงขับดันทางเพศทั้งนั้น จึงไม่แปลกที่พระเจ้าชาร์ลส์จึงสามารถเป็นทั้งยอดคนและยอดนักรักได้ในเวลาเดียวกัน

อ้อ อาจารย์ครับ อาจารย์อธิบายความหมายของคำว่า witty ได้โดนใจมากๆครับ สำหรับผมผู้หญิงที่ witty นี่มีเสน่ห์มากๆครับ ถ้าได้อยู่ใกล้ๆไม่เคยเบื่อเลย ถ้าเป็นเพื่อนเพศเดียวกันก็จะเป็นไอ้เกลอกันเลย

[เทาชมพู]

ถ้าคุณนุชนาเข้ามาอ่านที่คุณศรีปิงเวียงชี้แจงแล้ว  ช่วยบอกด้วยค่ะ ดิฉันจะได้ลบคห. ที่ถามตอบกันออกไป เมื่อวานเป็นวันวาเลนไทน์ ไม่รู้ว่าคุณ paganini ได้ส่งกุหลาบแดงให้สาว witty คนไหนหรือยัง ถ้ายังหาไม่เจอ   ก็ขออวยพรให้ได้สบตาพาระทวยก่อนวาเลนไทน์ปี 2007 นะคะ *********************************** มาต่อเรื่องมอนมัธ แรงสนับสนุนมอนมัธนำไปสู่แผนที่มีชื่อว่า  Rye House Plot คือมีบุคคลกลุ่มหนึ่งวางแผนลอบปลงพระชนม์พระเจ้าชาร์ลส์และเจ้าชายเจมส์ ขณะเสด็จไปตามเส้นทาง ผ่าน Rye House ในแคว้นเฮิร์ดฟอร์ดเชียร์ ตามเส้นทางถนนจากนิวมาร์เก็ตไปลอนดอน คนที่วางแผนคือลอร์ดแชฟท์เบอรี่ผู้สนับสนุนมอนมัธ   ขั้นต่อไปกล่าวกันว่าจะยกมอนมัธขึ้นมาแทน แต่เกิดความผิดพลาด พระเจ้าชาร์ลส์เกิดไม่ได้เสด็จในวันนั้น  แผนแตกขึ้นมา ทำเอาลอร์ดวิลเลียม รัซเซล หัวหน้าพรรควิกและอัลจีนอน ซิดนีย์นักการเมืองสำคัญถูกจับไต่สวนและตัดสินประหาร ในฐานะผู้มีส่วนรู้เห็นทั้งๆไม่ใช่ตัวการลงมือ    ส่วนมอนมัธต้องลี้ภัยไปอยู่ที่เนเธอร์แลนด์ ภาพวาดนี้คือพระเจ้าขาร์ลส์และเจ้าชายเจมส์ เสด็จไปด้วยกัน . .

[เทาชมพู]

บรรยากาศในตอนปลายรัชสมัยเข้าสู่ความอึมครึมทางการเมือง   คลายจากความร่าเริงบันเทิงใจอย่างเมื่อตอนต้นและกลาง พระเจ้าชาร์ลส์เสด็จสู่สวรรคาลัยในอีก 2 ปีต่อมา   ในเดือนก.พ. 1685 ด้วยอาการแทรกซ้อนหลังเส้นเลือดในสมองตีบ   ไม่กี่นาทีสุดท้ายทรงทำสิ่งที่ปรารถนามาตลอดชีวิตคือรับศีลแสดงตนเป็นคาทอลิค   ไม่ใช่โปรแตสแตนท์   แต่ได้ทรงประวิงเวลามาตลอด เพื่อความมั่นคงของราชบัลลังก์และป้องกันการจลาจลในแผ่นดิน แล้วรัชสมัยที่ชาวอังกฤษต่อๆมา เรียกว่า Merry Ole England ก็จบสิ้นลง  เพียงแค่นั้น   สิ่งที่ก่อตัวขึ้นคือความน่าสะพรึงกลัวและความยุ่งยากทางการเมืองที่มีผลยืดเยื้อต่อมายาวนานเกินกว่าใครจะคาดคิด ป.ล. คำว่า ole เป็นภาษาเก่าของคำว่า old ค่ะ   Merry Ole England มีนัยคล้ายกับคนไทยเรียกกรุงศรีอยุธยาในยุคก่อนเสียกรุงครั้งที่สองว่า "เมื่อครั้งบ้านเมืองยังดี" ภาพข้างบนนี้คืออนุสาวรีย์พระเจ้าชาร์ลส์ อยู่ที่ Figure Court of the Royal Hospital Chelsea.

[เทาชมพู]

เกร็ดความรู้เล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับสมัย Restoration - ชื่อนคร New York แต่เดิมคือ New Amsterdam มาเปลี่ยนเป็นนิวยอร์ค ตามพระนามของเจ้าชายเจมส์ ดยุคแห่งยอร์ค พระอนุชาของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 - พระราชินีแคทเธอรีนทรงเป็นผู้นำประเพณีการดื่มน้ำชา มาสู่อังกฤษจนเป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลาย   คนอังกฤษ อะไรๆก็ต้องดื่มชา  เหนื่อยกลับบ้านก็ดื่มน้ำชา  พบปะเพื่อนฝูงก็เลี้ยงน้ำชา   หนุ่มสาวจีบกันก็นัดไปดื่มน้ำชา   ฯลฯ - เจ้าหญิงไดอาน่า ทรงสืบเชื้อสายมาจากโอรสนอกกฎหมายสองคนของพระเจ้าชาร์ลส์   คือดยุคแห่งกราฟตัน ลูกชายของเลดี้คาสเซิลเมน และดยุคแห่งริชมอนด์  ลูกชายของหลุยส์ เดอ คารูอาล, ถ้าใครอยากทราบว่าสืบกันมาเป็นทอดๆยังไงกรุณาค้นหาในกูเกิ้ลเอง   ดิฉันไปหามาแล้วได้รายชื่อมายาวเหยียดซึ่งไม่เป็นที่รู้จักของคนไทย   เอามาลงก็จำไม่ได้อยู่ดี   สรุปง่ายๆว่าท่านดยุคทั้งสองต่างก็มีลูกหลานเหลนสืบสายมาไม่ขาด จนถึงปัจจุบัน ดังนั้นเจ้าชายวิลเลียม หากได้ขึ้นครองราชย์ ก็จะเป็นกษัตริย์อังกฤษพระองค์แรกที่สืบเชื้อสายราชวงศ์สจ๊วต ผ่านทางพระมารดา - Restoration เป็นยุคแรกที่นำผู้หญิงมาเล่นละครเป็นละครชายจริงหญิงแท้  ก่อนหน้านั้นมีแต่ผู้ชายเหมือนละครนอกของเรา - พวกพิวริตัน (คือผู้นับถือคริสตศาสนานิกายเดียวกับโอลิเวอร์ ครอมเวลล์) เกลียดพระเจ้าชาร์ลส์มาก เห็นว่าทรงเป็นปรปักษ์ตัวร้ายของหลักการสมรสที่ควรอยู่กันแบบคู่ผัวตัวเมียอย่างซื่อสัตย์     พวกนี้อึดอัดมากกับการอยู่ในสังคมโปรแตสแตนท์ของอังกฤษ  จึงอพยพ มาอยู่ที่อเมริกา   ตั้งถิ่นฐานอยู่มากทางนิวอิงแลนด์ มีศูนย์กลางที่บอสตัน ประพฤติตัวเคร่งครัดในศาสนาอย่างมาก    ไม่มีการยืดหยุ่น     สิ่งนี้นำไปสู่กรณีโศกนาฏกรรมสำคัญ คือการพิพากษาโทษผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มดในคดีแม่มดแห่งซาเล็ม   อาเธอร์ มิลเลอร์ นักเขียนบทละครชาวอเมริกัน นำไปแต่งบทละครเรื่อง The Crucible อาจารย์ผู้สอนวิชาวรรณคดีอเมริกันนำมาให้นิสิตอักษรศาสตร์อย่างดิฉันอ่านด้วยความทรมานใจพอสมควร เพราะตอนนั้นไม่รู้ภูมิหลังสังคมอเมริกัน - แม้ได้ชื่อว่าเป็น Merry Ole England  รัชสมัยพระเจ้าชาร์ลส์ก็ใช่ว่าร่าเริงบันเทิงใจอยู่ตลอด  มีภาวะประสบภัยอย่างหนักอยู่ 2 เรื่อง   คือกาฬโรคระบาดครั้งใหญ่ทำเอาคนล้มตายกันไปครึ่งค่อนเมืองในปี 1665 บางสัปดาห์จำนวนผู้ตายมีมากถึง 7000 กว่าคน ว่ากันว่าเกิดจากหนูกับหมัดที่ติดมากับเรือสินค้าจากฮอลแลนด์  มาแพร่เชื้อในเมือง   ปีต่อมา   คือ ค.ศ. 1666   ก็เกิดเคราะห์ซ้ำกรรมซัด  ไฟไหม้ครั้งใหญ่ในกรุงลอนดอน แม้ว่าไฟครั้งนี้ช่วยกวาดล้างกาฬโรคให้หมดไปจากลอนดอนก็จริง แต่ก็เผาผลาญบ้านเรือนไปประมาณ 13200 หลังคาเรือนและโบสถ์อีก 87 แห่งรวมทั้งโบสถ์เซนต์พอลด้วย ดังภาพวาดที่นำมาลงให้ดูกัน

[เทาชมพู]

ก่อนจบกระทู้นี้ ขอทำลิ้งค์ เรื่องราวเกี่ยวกับ Restoration ซึ่งเป็นแหล่งที่มาของกระทู้  เพื่อให้ท่านที่สนใจได้ไปค้นคว้าต่อ นอกจากนี้ ดิฉันรวบรวมจากความทรงจำด้วย จากความรู้ในห้องเรียนบ้าง เจอในหนังสือเล่มโน้นบ้างเล่มนี้บ้าง  ดูหนังดูทีวีบ้าง ใส่ชื่อไม่ไหว มันหลายต่อหลายเรื่อง วันหนึ่งอาจจะเอามาแก้ไขขัดเกลาใหม่แล้วทำเป็นบทความให้วิชาการดอทคอม ถ้ามีเวลาพอ ขอสงวนลิขสิทธิ์  ค่ะ   เนื่องจากอ่านในเว็บไซต์ต่างๆแล้วเห็นว่าวิธีการ copy&paste มันระบาดรวดเร็วเหลือเกิน ไม่ใช่แค่เด็กนักเรียนเอาไปส่งครูเป็นการบ้านเท่านั้น แต่เอาไปพิมพ์ขายหาเงินเข้ากระเป๋าโดยไม่ลงแรงอีกด้วย ขอให้เห็นใจคนที่เขาอุตส่าห์รวบรวมมาให้อ่านฟรีบ้าง แหล่งที่มา  http://www.newsday.com/community/guide/lihistory/ny-history- hs321,0,788035.story target="_blank">http://en.wikipedia.org/wiki/Barbara_Villiers,_ 1st_Duchess_of_Cleveland target="_blank">http://www.britannia.com/history/charmist.html target="_blank">http://www.answers.com/topic/catherine-of-braganza http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_II_of_England#The_children_of_Charles_II target="_blank">http://encyclopedia.laborlawtalk.com/Charles_II_of_England target="_blank">http://en.wikipedia.org/wiki/Louise_de_Keroualle target="_blank">http://images.google.co.th/imgres? imgurl=http://www.historicalportraits.com/SHOWIMG.ASP%3FID% 3D53212sChh4jSI87Ne7RBSlZ6Zm7tUGYw&imgrefurl=http://www.historicalportraits.com/s1.asp%3Fcat%3D17%26type% 3Ds&h=65&w=56&sz=14&tbnid=YO6V1tSPQRpjrM:&tbnh=64&tbnw=55&hl=th&start=19 &prev=/images%3Fq%3DMoll%2BDavis%26svnum%3D10%26hl%3Dth%26lr%3D%26sa%3DG target="_blank">http://72.14.203.104/search?q=cache:W7LxgMdJIBUJ:www.historic-uk.com/HistoryUK/England- History/Nell.htm+Lady+Castlemaine&hl=th&gl=th&ct=clnk&cd=1 target="_blank">http://www.gwu.edu/~klarsen/actors.html#ng target="_blank">http://en.wikipedia.org/wiki/Nell_Gwyn target="_blank">http://www.britainexpress.com/History/Cromwell_and_Restoration.htm target="_blank">http://www.queensroyalsurreys.org.uk/queen_of_reg/catherine.html target="_blank">http://www.britannia.com/history/monarchs/mon48a.html target="_blank">http://en.wikipedia.org/wiki/Roger_Palmer% 2C_1st_Earl_of_Castlemaine target="_blank">http://www.englishmonarchs.co.uk/stuart_3.htm

บันทึกการเข้า

[เทาชมพู]

ถ้าใครอยากฟังต่อถึงรัชสมัยพระเจ้าเจมส์และดยุคแห่งมอนมัธ ช่วยมาลงชื่อด้วยค่ะ ถ้าไม่มี ก็ขอจบเรื่องประวัติศาสตร์ราชวงศ์สจ๊วตเพียงแค่นี้

[ศรีปิงเวียง]

สวัสดีครับ อ. เทาชมพู มาลงชื่อด้วยคนครับ ยอมรับว่าเป็นเรื่องที่ใช้แหล่งอ้างอิงมากที่สุดเรื่องหนึ่ง
ผมเห็นว่า ถ้าไม่ฟังต่อ เราก็ไม่เข้าใจการเมืองอันวุ่นวายต่อไปครับ
ผมเห็นด้วยกับคำกล่าวของอาจารย์ที่ว่า สมัยนี้ การลากมาแปะวาง  copy&paste ระบาดไปไกลแม้แต่การแต่งหนังสือครับ
ส่วนจะตั้งเรื่อพระเจ้าเจมส์เป็นกระทู้ใหม่ ขัดเกลาเป็นบทความหรือไม่ สุดแต่กรณีครับ

[เรียมเอง]

 เรียน อ. เทาชมพู
ดิฉันมาลงชื่อค่ะ ติดตามอ่านมาตลอด แต่ไม่ได้สำแดงตน
กลัว อ.จะ "จบเรื่องประวัติศาสตร์ราชวงศ์สจ๊วต"
มีอีกหลายคนอ่านอยู่แต่ไม่ได้ลงทะเบียนเรียนกลัวสอบตกมังคะ
เขียนต่อนะคะ

[Nuchana]

 เรื่องนี้ก็อยากฟังค่ะ แต่ถ้าตาม pecking order แล้ว อยากฟังเรื่องหวานๆของพระนางวิคตอเรียกับ
เจ้าชายอัลเบริ์ต มากกว่าค่ะ ใครเล่าสำนวนก็คงหวานสู้สำนวนอาจารย์ไม่ได้ค่ะ...อุ๊ย มดมาแล้ว