ส่วนนี่...แม้จะเป็นเรื่องพระอภัยมณี
แต่อิฉันได้รู้จัก ได้อ่าน ได้จำ จนขึ้นใจ
ก็เพราะหนังสือภาษาไทยสมัยประถมนั่นแหละ
น่าจะเรียกได้ว่าเป็นกลอนเก่าที่ประทับใจอีกชิ้นหนึ่ง
(อีกชิ้นที่ประทับใจกว่าถูกคุณ UP หยิบมาเผยแพร่ไปซะก่อนแล้ว เอิ๊ก..เอิ๊ก )
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์...มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด...ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน...บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน...เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ...ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา...รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
บอกตามตรงว่าตอนเด็กๆ อ่านแล้วไม่เข้าใจหรอก
ตั้งคำถามมากมาย ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
แต่ก็เชื่อตามประสาเด็กว่า พระฤาษีเป็นคนแต่ง พระฤาษีต้องไม่โกหก
โตขึ้นมาหน่อย เมื่อเริ่มเข้าใจ ก็เลยคล้อยตาม
ตอนนี้ (เริ่มจะแก่) เข้าใจดีแต่มีความเห็นขัดแย้งกับบทสุดท้าย
พระฤาษีอาจจะพูดถูก แต่อิฉันก็คิดว่า
คนเราไม่ควรจะตอบแทนความชังด้วยความชัง
(เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...สาธุ)
การรู้รักษาตัวรอดต้องอยู่บนพื้นฐานของศีลธรรมจรรยา
เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็คงเป็นการเอาตัวรอด ที่ท้ายสุดก็ไม่มีใครรอดเลย แม้แต่ตัวเราเอง
นี่ยังไม่รู้เลยค่ะว่า ถ้าแก่กว่านี้ จะคิดเห็นกับกลอนบทนี้ต่างไปอย่างไรอีก
ขอโทษนะคะ รำพึงรำพันประสาคนเริ่มแก่
เด็กๆ เผลอหลับกันไปหมดหรือยังคะเนี่ย
อีกนิดเถอะ...
ขอให้คุณลีซอตามหาความประทับใจให้เจอนะคะ
เอาใจช่วยที่สุดในโลก
