ราชาเจ้าสำราญ : ชาร์ลส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ

[เทาชมพู]

เชิญล้อมวงเข้ามานั่งบนพรมค่ะ   วันนี้จะมาเล่าเรื่องฝรั่งให้ฟัง เลยขอไม่ปูเสื่อแบบไทยๆอย่างครั้งก่อนละนะคะ ขอเล่าครั้งและเล็กละน้อยเท่าที่จะหาเวลาได้   ระหว่างนั่งฟัง กรุณาให้เสียงทักทายกันบ้าง  อย่ามัวแต่เงียบ ไม่งั้นคนเล่าจะเก้อ ขอเริ่มความเป็นมาก่อนว่าทำไมถึงสนใจพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ  ซึ่งมีพระชนม์ชีพอยู่เมื่อ  ค.ศ. 1630-1685 ถ้าเทียบกับไทยก็คือ พ.ศ. 2173- 2228 ประมาณรัชสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ของกรุงศรีอยุธยา ในตอนแรกไม่รู้จักพระองค์ท่านหรอกค่ะ  แต่ว่าเคยอ่านพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าฯ เรื่อง "นินทาสโมสร" และ "ชิงนาง" ทรงแปลจาก School for Scandals และ The Rivals ของ Richard Sheridan เป็นเรื่องที่สนุกมาก ทั้งสองเรื่อง ต่อมาเมื่อเรียนวิชา Drama  ก็พบว่า เชอริแดนเป็นนักเขียนบทละครโด่งดัง ในยุค Restoration Drama   ซึ่งเป็นยุคทองของละครประเภทหัสนาฏกรรม(Comedy) ของอังกฤษ Restoration ก็คือยุคของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 นี่เอง ชีวิตของพระองค์เป็นชีวิตที่โลดโผนเต็มไปด้วยสีสันยิ่งกว่านิยาย   แปลกที่ไม่ค่อยจะมีใครเอามาทำหนังกัน ทั้งที่มีครบทุกรส ทั้งตื่นเต้นผจญภัย  โศกเศร้า  ระหกระเหิน  รักร้อนแรง เรียกว่าเป็นราชันย์ที่มีสีสันมากที่สุดพระองค์หนึ่งของอังกฤษก็ว่าได้ อัญเชิญพระฉายาลักษณ์มาให้ชมกันก่อน เป็นการเรียกน้ำย่อย .

[เทาชมพู]

ก่อนจะเล่าถึงชีวิตของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ก็ต้องปูพื้นถึงพระบิดาของพระองค์เสียก่อน  และคงจะต้องปูค่อนข้างยาวกลับไปถึงพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 ใครดูหนัง Shakespeare in Love คงจำได้ถึงพระราชินีอังกฤษที่เสด็จมาดูละคร   องค์นั้นแหละค่ะพระราชินีนาถเอลิซาเบธ นางพญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์อังกฤษ ทรงครองราชย์ในฐานะกษัตริย์ ไม่ใช่เป็นมเหสีของพระราชา และดำรงความเป็นนางกษัตริย์ที่ไม่ได้อภิเษกสมรสกับใคร จนสิ้นรัชกาล ราชบัลลังก์อังกฤษก็เลยตกเป็นของพระญาติ ซึ่งเป็นราชาแห่งสก๊อตแลนด์  ข้ามดินแดนมาครองอังกฤษ ทรงพระนามว่าพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งราชวงศ์สต๊วต หรือไทยออกเสียงว่า "สจ๊วต" อังกฤษก็เปลี่ยนราชวงศ์จากทิวเดอร์ของพระราชินีนาถ มาเป็นราชวงศ์สจ๊วตนับแต่นั้น พระเจ้าเจมส์ทรงมีพระราชโอรสขึ้นครองราชย์ต่อจากพระองค์ คือพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 พระบิดาของราชาเจ้าสำราญ พระรูปนี้คือพระเจ้าเจมส์ที่ 1  ทูลกระหม่อมปู่ของพระราชาเจ้าสำราญค่ะ

[ศรีปิงเวียง]

 อ. เทาชมพูครับ ขออนุญาตเข้าห้องครับ (ถ้าไม่ให้เข้าก็จะขอยืนนอกห้องครับ)
วันนี้เป็นวันครู โรงเรียนหยุด (แต่ อ.ยังไม่หยุดให้ความรู้เช่นที่นี้ครับ)
ป.ล.
1. ไม่มีเก้าอี้ 2. ขออภัยที่ไม่ได้ใช้ศัพท์ทางการ และใช้ภาษาเป็นกันเองเกินไปครับ

[เทาชมพู]

นั่งตามสบายค่ะ คุณศรีปิงเวียง   จะนั่งบนเก้าอี้ ก็ได้   ถ้านั่งนานๆแล้วเมื่อย จะลงมานั่งขัดสมาธิบนพรม หรือนั่งพิงฝาเรือนไทยเหยียดขา หรือลงนอนพังพาบก็ได้  ไม่มีข้อห้าม ขอบอกก่อนว่าเรื่องนี้ยาว เห็นคุณเข้ามาคนเดียวแต่ตัวเลขคนอ่านพุ่งขึ้นทุกที คงมีผู้ไม่ประสงค์ออกนามมาแอบฟังอยู่นอกหน้าต่างประตูกันเยอะ ************************************************ ต่อค่ะ พระโอรสองค์ใหญ่ของพระเจ้าเจมส์ที่ 1 สิ้นพระชนม์แต่ยังเยาว์   จึงมีการเลื่อนพระโอรสองค์รองขึ้นมาเป็นรัชทายาทแทน   เจ้าชายองค์นี้ต่อมาทรงขึ้นครองราชย์ต่อจากพระบิดา   ในพระนาม พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 น่าจะเป็นราชันย์องค์ที่เคราะห์ร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ของอังกฤษ   ทั้งที่จะว่าไปโดยพระนิสัยแล้วก็ไม่ใช่คนเลวทราม   กลับจะน่าสงสารเสียด้วยซ้ำ เหมือนกับพระชะตาถูกพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกมาตลอดตั้งแต่ขึ้นครองราชย์     ไม่ว่าจะทรงคิดอะไรทำอะไรก็กลายเป็นก่อความขุ่นข้องหมองใจให้ราษฎรอยู่ไม่มีจบสิ้น

[เทาชมพู]

คนใกล้ตัวของพระองค์ก็ไม่ได้ช่วยส่งเสริมบารมี ให้พระองค์เป็นที่รักของประชาชน   อย่างเช่นดยุคออฟบัคกิ้งแฮม อดีตคู่ขาของพระบิดา และพยายามจะครอบงำพระองค์ในต้นรัชกาล เป็นที่ชิงชังของราชสำนักอย่างมาก พี่แกก็เลยถูกลอบฆ่าตาย คนใกล้ตัวอีกคนคือพระมเหสี เจ้าหญิงเฮนเรียตตา มาเรีย พระน้องนางของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 แห่งฝรั่งเศส  ก็ไม่เป็นที่ยอมรับของคนอังกฤษ เพราะพระราชินีนับถือคริสตศาสนานิกายโรมันคาทอลิค เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ขุนนางใหญ่น้อยตลอดจนราษฎรส่วนใหญ่ที่นับถือคริสต์นิกายโปรแตสแตนท์ รู้สึกตรงกันว่ากลืนลงคอได้ยาก   ความแตกต่างด้านนิกายเป็นเรื่องคอขาดบาดตายใหญ่โตในสมัยนั้น ผู้คนก็เลยพากันรังเกียจพระนาง  จนเลยมาถึงการเขม่นพระราชาของตนเองไปด้วย

[เทาชมพู]

 เรื่องอื่นๆทั้งเล็กและใหญ่ที่ทำให้ขุนนางและราชสำนักไม่ชอบพระเจ้าชาร์ลส์มีอีกหลายเรื่อง
แต่ไม่ใช่ประเด็นหลักของกระทู้นี้ก็เลยขอข้ามไปก่อน  เขียนรายละเอียดมากไปจะน่าเบื่อเปล่าๆค่ะ

พระเจ้าชาร์ลส์เป็นผู้ที่เชื่อมั่นในพระองค์เอง - ถ้าเรียกแบบสมัยนี้     ส่วนถ้าเป็นสมัยโน้นเขาเรียกกันว่าทรงดื้อหัวชนฝา  และไม่ฟังใคร  
โดยเฉพาะรัฐสภาซึ่งทรงมีเรื่องปะทะขัดแย้งกันในการดำเนินนโยบายการเมือง
ทรงปักพระทัยว่าจะทำยังไงก็จะทำยังงั้นให้จงได้ รัฐสภาก็อิดหนาระอาใจกับพระองค์เต็มที โดยเฉพาะเรื่องงบประมาณที่ดึงชักคะเย่อกันไปมา พระองค์จะเอา แต่รัฐสภาก็ไม่ให้ หรือไม่มีจะให้
ผลก็คือทรงยืนอยู่มุมน้ำเงิน และรัฐสภาก็ยืนอยู่มุมแดง  ชกกันไปชกกันมายืดเยื้ออยู่หลายยก
พระเจ้าชาร์ลส์ทรงยึดมั่นว่าอำนาจกษัตริย์มาจากพระเจ้า  ไม่ได้มาจากประชาชน   ในเมื่อรัฐสภาขัดขวางพระองค์ ก็ทรงยุบสภาไปเลย
สงครามกลางเมืองก็เลยระเบิดขึ้น

[เทาชมพู]

ถ้าหากว่าเรื่องนี้เป็นพงศาวดารจีน   เง็กเซียนฮ่องเต้ได้ส่งดาวร้ายดวงหนึ่งลงมาจุติเพื่อให้ล้มล้างฮ่องเต้โดยเฉพาะ ดาวร้ายดวงนั้นเป็นชายชาวบ้านธรรมดาๆ ชื่อโอลิเวอร์ ครอมเวลล์   เขานับถือคริสตศาสนานิกายพิวริตัน   ขอแทรกเข้ามาทีหลัง เพราะเพิ่งไปอ่านเจอ  ว่านายโอลิเวอร์แกไม่ใช่คนไกลตัวของวิชาการดอทคอม  เพราะแกเป็นรุ่นพี่ของคุณเปี้ยวและคุณจ้อนี่เอง  จบจากเคมบริดจ์เหมือนกันค่ะ  แต่ก่อนหน้าประมาณสามร้อยกว่ารุ่นได้ พิวริตันเป็นนิกายที่เคร่งครัดเข้มงวดในการใช้ชีวิต หนักข้อกว่านิกายอื่นๆ   ไม่นิยมความบันเทิงทางโลกแม้แต่เล็กน้อย   เห็นว่าเป็นความฟุ้งเฟ้อไร้แก่นสาร   สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบๆสักแต่ว่าใส่พอให้กันหนาว ไม่เอาสวยเอางาม   ไม่ชอบแม้แต่การหัวเราะยิ้มแย้มแจ่มใส ต้องวางหน้าเคร่งขรึม  ผมเผ้าก็ตัดสั้นง่ายๆให้สะดวก  ไม่ต้องให้รับกับหน้า   จนเรียกกันว่า "พวกหัวกลม" พวกนี้อดทนและติดดินมาก ในช่วงที่บ้านเมืองอ่อนแอและแตกแยกเป็นฝักเป็นฝ่าย   สถานการณ์ก็สร้างวีรบุรุษโอลิเวอร์ ครอมเวลล์ขึ้นมาจนได้ เกิดสงครามกลางเมืองระหว่างพระเจ้าชาร์ลส์ฝ่ายหนึ่งและรัฐสภาอีกฝ่ายหนึ่ง   ปะทะกันขึ้นขั้นแตกหัก พระเจ้าชาร์ลส์และกำลังพลของขุนนางที่ภักดีเป็นฝ่ายพ่ายแพ้กองทัพรัฐสภานำโดย ส.ส. ชาวบ้านอย่างครอมเวลล์   พระองค์ถูกตัดสินว่าเป็นผู้ทรยศต่อแผ่นดิน   และถูกสำเร็จโทษด้วยการตัดพระเศียร

[ติบอ]

อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์
ผมขอแวบเข้ามานั่งฟังเรื่องของอาจารย์ด้วยคนนะครับ

จำได้ว่าตอนเรียนประวัติศาสตร์โลก
ประวัติศาสตร์อังกฤษช่วงราชวงศ์ทิวดอร์ถึงราชวงศ์สจ๊วตบางส่วน
(ตั้งแต่กษัตริย์เฮนรีที่ 8 จนถึงพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ได้)
อาจารย์ที่สอนขึ้นมาพูดหน้าชั้นว่าไม่มีเวลาสอน แต่อยากเล่าให้ฟังเป็นการส่วนตัว
ขอนัดไปเล่าให้ฟังเพิ่มวันหลัง ให้นิสิตมาลงชื่อ
เสียดายที่ผมไม่ได้ไปเพราะตรงกับวิชาแลบพอดี(อดเลย)

วันนี้มีโอกาสมานั่งฟังอาจารย์เทาเล่าทั้งที
ผมขอหอบหมอนมานอนฟังด้วยคนนะครับ

[Andreas]

 Come to take a seat as well kharb.

I would try to give you all drinks and snack, if I could.

[เทาชมพู]

ด้วยความยินดีค่ะ คุณ ติบอและคุณ Andreas ************************************************ วิธีการประหารก็คือมี"ตะแลงแกง" หรือสถานที่ประหาร เป็นยกพื้นสูงให้คนเห็นกันทั่วๆ  นักโทษถูกมัดมือไพล่หลัง  คุกเข่า   แล้วจับให้ก้มลงเอาคอพาดบนแผ่นไม้  ไม่กระดุกกระดิก

[เทาชมพู]

ในตอนไต่สวน  พวกลูกขุนพยายามเคี่ยวเข็ญให้พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1รับสารภาพผิด  อาจจะได้บรรเทาโทษ แต่ก็ไม่ทรงยอมท่าเดียว   เพราะถ้ายอมสารภาพผิดก็เท่ากับยอมรับว่าทรงเป็นผู้ทรยศต่อแผ่นดิน    เพราะฉะนั้นตายก็เป็นตาย พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 ทรงดำรงขัตติยมานะไว้ได้อย่างสงบเยือกเย็นน่าชมเชยเมื่อเสด็จขึ้นสู่ตะแลงแกง ทรงถามเพชฌฆาตอย่างสงบว่า "ผมของเราเกะกะขวานของเจ้าหรือเปล่า" เพราะทรงไว้พระเกศายาว   เวลาก้มลงให้ฟัน กลุ่มผมหนาๆที่ปกคลุมคออาจจะทำให้ขวานฟันไม่ขาด เมื่อเพชฌฆาตอยากให้รวบพระเกศาขึ้นไปใต้หมวกให้หมด  ก็ทรงรับหมวกแก็ปจากบิชอปที่ตามขึ้นมาทำพิธีทางศาสนาให้เป็นครั้งสุดท้ายมาสวม แล้วรวบพระเกศาเข้าไปเก็บไว้ใต้หมวก ทรงทำสัญญาณด้วยพระหัตถ์ให้เพชฌฆาตลงขวานได้   เพียงครั้งเดียวพระเศียรก็ขาดกระเด็น   เพชฌฆาตชูพระเศียรขึ้นให้เห็นโดยทั่วกัน   ส่วนพระวรกายถูกนำไปวางลงในโลงศพ คลุมด้วยกำมะหยี่เพื่อจะนำไปฝังต่อไป

[เทาชมพู]

การประหารชีวิตของไทยและอังกฤษทำเหมือนกัน จนถึงรัชกาลที่ 5   คือเปิดโอกาสให้ประชาชนได้มาดู ราวกับมหกรรมดนตรี   พอฟันคอขาด ก็เหมือนกันอีกคือผู้หญิงเป็นลมเป็นแล้งกันไป   ส่วนของไทยคนที่ปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อดูให้ถนัด ก็หน้ามืด มือเท้าอ่อน ร่วงลงมาเป็นแถว

[คำฝอย]

 มาขอฟังด้วยคนค่ะ

[จ้อ]

 ถ้าใครไปลอนดอน ที่หน้าตึกรัฐสภาของอังกฤษ (อันที่มีหอนาฬิกานั่นแหละครับ) มีรูปปั้นของ โอลิเวอร์ ครอมเวลล์ อยู่ด้วยครับ

ว่าแล้วก็นั่งฟังอาจารย์เทาชมพูเล่าต่อดีกว่า

[เทาชมพู]

ทักทายคุณคำฝอย แล้วขอเล่าต่อค่ะ  คุณจ้อเขยิบที่เผื่อน้องเหมียวด้วย พระเจ้าชาร์ลส์มีพระโอรสธิดาหลายองค์   องค์ใหญ่สุดที่มีพระชนม์รอดมาได้จนเป็นหนุ่ม คือเจ้าฟ้าชายชาร์ลส์พระเอกในเรื่องนี้     ทรงได้รับการสถาปนาเป็นเจ้าชายแห่งเวลส์ (Prince of Wales) หรือตำแหน่งรัชทายาทของอังกฤษ เจ้าฟ้าชายชาร์ลส์เข้าร่วมรบกับกองทัพพระบิดาตั้งแต่ทรงอยู่ในวัยรุ่น แค่ชันษา 15 ปี   ในศึกที่เรียกว่า Battle of Edgehill ทางตะวันตกของประเทศ แต่เมื่อสงครามกลางเมืองรุนแรงขึ้น ก็จำต้องลี้ภัยออกนอกประเทศเพื่อความปลอดภัย  เมื่อพระชนม์ 16 เท่านั้นเอง ตอนที่พระเจ้าชาร์ลส์ถูกจับและถูกตัดสินประหาร   เจ้าฟ้าชายทรงพยายามดิ้นรนทุกทางเพื่อรักษาชีวิตพระบิดาให้รอด   ทรงยอมแม้แต่ลงพระนามในสัญญากระดาษเปล่าส่งให้ฝ่ายครอมเวลล์ เป็นการยอมแพ้โดยไม่มีเงื่อนไข   คือจะให้ทรงทำอะไรก็ยอมทั้งสิ้น ขอแลกกับชีวิตพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 แต่ก็ล้มเหลว  พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 ถูกสำเร็จโทษ  ระบอบกษัตริย์ถูกล้มล้างลงนับแต่นั้น   ราชอาณาจักรอังกฤษเปลี่ยนเป็นสาธารณรัฐ เรียกว่า Commonwealth   ส่วนโอลิเวอร์ ครอมเวลล์ไม่ได้สถาปนาตัวเขาเองเป็นกษัตริย์ก็จริง   แต่ตำแหน่ง Lord Protector หรือ ท่านผู้พิทักษ์แผ่นดิน  ก็มีอำนาจเด็ดขาดยิ่งกว่าราชาเสียอีก