เปรตนางวันทอง

[เด็กใหม่]

ผมเจอโคลงบทนึงจากเรื่องขุนช้างขุนแผน
บอกว่านางวันทองตายแล้วเป็นเปรต
ผมสงสัยว่านางวันทองทำอะไรมิดีมิร้ายไว้
จนถึงกับตายไปแล้วไปเป็นเปรตครับ

[โบว์สีชมพู]

ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ
แต่อยากจะเดาว่าเพราะนางวันทองสองใจหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะที่  ได้ทั้งกับขุนแผน และ ขุนช้างน่ะค่ะ
ที่จริงก็น่าสงสารนะคะ

[เทาชมพู]

ในหนังสือบอกแต่ว่า
จะกล่าวถึงวันทองที่ต้องโทษ.......พระองค์ทรงโปรดให้เข่นฆ่า
เมื่อขาดใจอาลัยถึงลูกยา..............เวราพาเป็นอสุรกาย
น่าสงสารค่ะ เพราะถ้าหากว่าถือว่านางทำไม่ดี   ขุนช้างขุนแผนน่าจะแย่กว่านี้
มีขุนช้างขุนแผนอีกเล่มหนึ่ง ที่สมเด็จกรมพระยาดำรงฯทรงรวบรวมไว้ ตีพิมพ์แต่ไม่ค่อยแพร่หลาย เล่าถึงเรื่องขุนช้างขุนแผนตอนขุนแผนตายไปแล้ว ก็ไปเกิดเป็นนายผี   คือเป็นผีที่ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิดนั่นแหละ
ท่าทางจะไม่ได้เป็นสุขมากไปกว่าวันทองเท่าไรหรอก

[วราลี]

จากหนังสือของเสฐียรโกเศศนะคะ เขาบอกว่ามีละครขับเสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน มีตอนที่ร้องว่า

...สูญหายกายกลับไปตามเพศ...
...เป็นเปรตสูงเยี่ยมเทียมสวรรค์...
...ไม่มีหัวตัวทะมื่นยืนยัน...
...เหียนหันหายวับไปกับตา...

เปรตวันทองมีแต่ตัว ไม่มีหัว เพราะเมื่อครั้งยังเป็นนางวันทองอยู่ ต้องโทษถูกประหารชีวิตฟันคอ จึงเป็นผีไม่มีหัวค่ะ

[ทิด]

เท่าที่ทราบมานะครับ การที่คนตายจะกลายเป็นเปรตได้นั้นมีหลายสาเหตุ
และเปรตก็ไม่ได้มีลักษณะเดียวคือตัวสูงเท่าต้นตาล ปากเท่ารูเข็มอย่างที่เคยทราบ
ในทางพุทธศาสนายังมีเปรตุอีกหลายชนิดครับแต่ผมจำไม่ได้ว่าไปอ่านมาจากเล่มไหน
แต่ในสาเหตุของนางวันทอง จะเรียกว่าเปรตคงจะหมายถึงวิญญาณที่ไม่ไปผุดไปเกิด
ด้วยว่านางวันทองขณะที่หัวหลุดจากบ่านั้นในดวงจิตมิได้สงบ แต่ยังมีห่วงอยู่ที่ลูก
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้นางวันทองกลายร่างเป็นอสุรกายไร้ศีรษะตามเรื่องครับ
..................
มีอีกตัวอย่างหนึ่งของการที่ผู้ตายห่วงพะวงถึงบุคคลหรือสิ่งของมากเกินไป
จนเมื่อตายแล้ววิญญาณจึงต้องวนเวียนเฝ้าสิ่งที่หวงห่วงนั้นอยู่ไม่ยอมไปไหน
ตัวอย่างที่ว่าก็คือตำนานของสัญลักษณ์ธงจระเข้ในการทอดกฐินทางน้ำนั่นไงครับ
ถ้าจำไม่ผิดเรื่องมีอยู่ว่ามีเศรษฐีอยู่คนหนึ่งเป็นคนหวงสมบัติมากไม่ยอมนำมาใช้
นอกจากจะไม่เอามาใช้แล้ว เมื่อมีคนมาบอกบุญก็ไม่ยอมทำบุญเสียด้วย
มีเท่าไหร่ก็เก็บไปฝังไว้ที่หัวบันไดท่าน้ำที่ริมคลองบ้านตัวเองเสียทั้งหมด
เมื่อตายไปใจก็ยังห่วงสมบัติเหล่านั้นอยู่วิญญาณจึงได้กลายร่างมาเป็นจระเข้ผี
คอยเฝ้าอยู่ที่หัวบันไดท่าน้ำนั้นอยู่นาน
มีคนพบเห็นมากแต่ไม่ก็เคยมีใครได้รับอันตรายจากจระเข้ผีดังกล่าวเลย
จนสุดท้าย (ขอรวบรัด) ผีจระเข้เศรษฐีก็มาบอกกล่าวภรรยาตัวเองถึงความทุกข์ยาก
ต่างๆนานาที่ตัวเองได้รับ แล้วขอให้ภรรยาขุดเอาสมบัตินั้นแบ่งส่วนหนึ่งไปใช้
อีกส่วนหนึ่งเอาไปทำบุญทอดกฐิน เพื่อที่ว่าผลบุญจะได้ส่งให้วิญญาณไปเกิดเสียที
โดยเมื่อจะตั้งขบวนเรือกฐินนั้นก็ให้ทำธงเป็นรูปจระเข้ไว้ในขบวนด้วย เพื่อแทนตัว
........................................
เพราะฉะนั้นแล้วก่อนตายเขาจึงมักจะบอกให้ผู้ที่กำลังจะหมดลมตั้งสติให้มั่น
นึกถึงพระพุทธเอาไว้ เพราะถ้าใจยังเป็นห่วงสิ่งใดๆ อยู่ วิญญาณก็จะไม่สงบดังกล่าว

[เทาชมพู]

ขอบคุณค่ะคุณทิด
 เห็นด้วยค่ะ

[เบล (la-la-bell)]

ขอสรุปจากหนังสือ "สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม" ของคุณ สุทัสสา อ่อนค้อมนะคะ

เปรตนั้นมีสี่ประเภท คือ

ปรทัตตุปชีวิกเปรต คือ พวกที่มีชีวิตอยู่ด้วยการขอส่วนบุญจากผู้อื่น
ชุปปิปาสิกเปรต คือ พวกที่ถูกเบียดเบียนด้วยการหิวข้าวหิวน้ำ
นิชฌามตัณหิกเปรต คือ พวกที่ถูกไฟเผาให้เร่าร้อนอยู่เสมอ
กาลกัญจิกเปรต เป็นชื่อของอสุราที่เป็นเปรต

สาเหตุที่เกิดเป็นเปรตเพราะว่าจิตมีโลภะก่อนตาย คือห่วงนู่นห่วงนี่ เช่นห่วงสมบัติห่วงลูกหลาน
นางพิมตอนตายจิตยังห่วงลูกชายอยู่จึงเกิดไปเป็นเปรตค่ะ

ดังนั้นเวลาจะสิ้นลม ให้ทำจิตให้สงบ

ถ้าจิตมีโทสะ จะเกิดเป็นสัตว์นรก
ถ้ามีโลภะ จะเกิดเป็นเปรตหรืออสูรกาย
ถ้ามีโมหะ จะเกิดไปเป็นเดรัจฉาน

[คุณพระนาย]

อืม มิน่าเค้าถึงให้บอกคนที่กำลังจะตายให้คิดถึง พระอรหันต์   เอ้อ แล้วถ้าเกิด เป็นการเสียชีวิต แบบปัจจุบันทันด่วน อย่างอุบัติเหตุ แบบที่ไม่รู้ตัวล่ะครับ ที่ความเชื่อ หลายอันบอกว่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเสียชีวิตไปแล้ว อย่างน้อย 7 วันเนี่ย เค้าจะไปเกิดเป็นอะไรครับผม

[ทิด]

พวกนี้ส่วนใหญ่จะกลายเป็นสัมภเวสี (เขียนถูกหรือเปล่าหว่า) อยู่ระยะหนึ่งครับ
หลังจากนั้นจะไปเป็นอะไรต่อขึ้นอยู่กับผลกรรมที่ทำไว้เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ครับ

[อักษรานิพนธ์]

ที่นางวันทองต้องเป็นเปรต อาจเป็นเพราะตายโหงและยังมีห่วงอยู่ค่ะ