สรรพนาม ทวิพจน์ ...หายไปได้อย่างไรครับผม

[ศศิศ]

 เสียงลือเสียงเล่าอ้าง..............อันใด พี่เอย
เสียงย่อมยอยศใคร...............ทั่วหล้า
สองเขือพี่หลับไหล............ลืมตื่น ฤๅพี่
สองพี่คิดเองอ้า.....................อย่าได้ถามเผือ

เปนคำพูดของ พระเพื่อนกับพระแพง พูดกับ นางรื่นและนางโรย (น่าจะเขียนว่า นางรวย นะ)

ทำให้เห็นว่า มีสรรพนามอยู่ 2 คำ คือ "เขือ" (ตอนประถมยังคิดว่า มันเกี่ยวอะไรกับมะเขือ ที่ไหนได้ เอิ๊กๆๆ)... ที่หมายถึง นางรื่นและนางรวย  และ คำว่า "เผือ"... อันหมายถึง พระเพื่อนกับพระแพง

นอกจากนี้ยังมีอีกคู่หนึ่งครับ คือ  ขา (สองขา) กับ รา (สองรา - ถ้าเป็นไทยวน ออกเสียงว่า ฮา และปัจจุบันลดความหายเหลือเพียงเอกพจน์บุรุษที่ 1)

แต่ปัจจุบัน เหลือแต่ เอกพจน์ และ พหูพจน์

หรือว่ามีคำฟุ่มเฟือย หรือ ? แล้วมันหายไปอย่างไรเนี่ยครับผม

[Hotacunus]

 จารึกหลักที่ ๑ มีความดังนี้ครับ

ตูพี่น้องท้องเดียวห้าคน ผู้ชายสามผู้ญีงโสง
แปลเป็นปัจจุบันได้ว่า
"เรา (ทั้งหมด) มีพี่น้องท้องเดียวกัน ๕ คน เป็นผู้ชาย ๓ คน และเป็นผู้หญิง ๒ คน"

พี่เผือผู้อ้าย ตายจากเผือเตียมแต่ยังเล็ก
แปลเป็นปัจจุบันได้ว่า
"พี่คนโตของเรา (ทั้งสอง) ตายจากเรา (ทั้งสอง) ตั้งแต่ยังเล็ก

จารึกหลักที่ ๑

----
ตู แปลว่า เรา (ทั้งหลาย) (พหูพจน์)
เผือ แปลว่า เรา (ทั้งสอง) (ทวิพจน์)

จะเห็นว่า ถ้าไม่ใช้คำว่าเผือ ซึ่งเป็น ทวิพจน์ แล้ว ความหมายที่ผู้จารึกต้องการสื่อก็จะเปลี่ยนไปครับ

เพราะ ถ้าเราแปลว่า พี่เผือ ว่า พี่ของเรา ก็อาจหมายถึง พี่ของทั้งผู้หญิงและผู้ชาย  แต่ถ้าใช้เผือ ความหมายที่ต้องการสื่อก็จะแคบลงมาอยู่แค่ พี่ของเราทั้งสอง ซึ่ง "เราทั้งสอง" ในที่นี้ หมายถึง พ่อขุนบาลเมือง กับ พ่อขุนรามคำแหง นั่นเอง

จะเห็นได้ว่า พระองค์ ต้องการเน้นกล่าวถึง พี่น้องที่เป็นชาย ที่มีสิทธิในการสืบสันตติวงศ์

ภาษาก็ย่อมเปลี่ยนไปตามกาลครับ ปัจจุบันก็ไม่ใช้กันในภาษาไทยปัจจุบันมาตรฐานแล้ว

เช่น ในภาษาอังกฤษ
เมื่อก่อนมี
I = ข้าพเจ้า (ฝรั่งเศส = Je)        We = เราทั้งหลาย (ฝรั่งเศส = Nous)
Thou = ท่าน (ฝรั่งเศส = Tu)     You = ท่านทั้งหลาย (ฝรั่งเศส = Vous)

ปัจจุบัน คำว่า Thou ซึ่งเป็น เอกพจน์แท้ๆ ก็ยังหายไปจากภาษาอังกฤษปัจจุบันเลยครับ ใช้แต่รูปพหูพจน์คือ You แทนหมด

นี่แหละครับ ภาษาไม่ตาย ก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง