เจ้าพระยามหิธร

[ถาวภักดิ์]

 ขออนุญาตอาจารย์ทะลุกลางปล้องหน่อยนะครับ เล็คเชอร์เรื่องนี้จบแล้ว  ขอความกรุณาต่อด้วยวิชา กรมหลวงประจักษ์101 ด้วยนะครับ  อยากทราบว่าหลังคดีพญาระกาแล้ว บั้นปลายพระชนม์ชีพท่านเป็นอย่างไร

[เทาชมพู]

 วิชา 101ที่ว่าเห็นทีจะมีเหตุขัดข้อง ไม่น่าเปิดค่ะ
น่าจะไปหาหนังสือนอกเวลาอ่านเอง  มากกว่า

[เทาชมพู]

แม้ว่าพระยาจักรปาณีไม่ได้กลับมาเป็นปลัดทูลฉลองอีกก็ตาม  แต่ก็กลับดียิ่งกว่า เพราะตำแหน่ง"อธิบดีศาลฎีกา"ของท่าน ก็คือ" ประธานศาลฎีกา" ที่ถือว่าเป็นตำแหน่งประมุขฝ่ายตุลาการ   ส่วนหม่อมเจ้าจรูญศักดิ์นั้น บริหารงานในกระทรวงพบความไม่ราบรื่นหลายอย่าง  ในที่สุดก็โปรดเกล้าฯให้ไปเป็นเอกอัครราชทูตไทยที่กรุงปารีส ในพ.ศ. ๒๔๖๕    พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าฯโปรดเกล้าฯ สถาปนาพระยาจักรปาณีฯ ขึ้นเป็นเจ้าพระยามหิธร   และพระราชทานเงินจำนวนหนึ่งเพื่อสร้างบ้านใหม่ให้สมเกียรติด้วย  นับว่าท่านได้ผ่านพ้นอุปสรรคมาถึงจุดสูงสุดของชีวิต ปลายปี ๒๔๖๘ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าฯ ประชวรหนัก     เจ้าพระยามหิธรได้เฝ้าดูพระอาการจนถึงวาระสุดท้าย   การเสด็จสวรรคตนำความเศร้าโศกมาให้ท่านและครอบครัวอย่างยิ่ง ขึ้นรัชกาลที่ ๗   มีการยุบเลิกหน่วยงานหลายแห่งเพื่อตัดทอนงบประมาณให้พอกับรายจ่าย  แม้แต่กระทรวงมุรธาธร หรือกระทรวงวัง ที่สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงเป็นเสนาบดีก็ถูกยุบมารวมกับกรมราชเลขาธิการ   เจ้าพระยามหิธรจึงได้ดูแลทั้งสองหน่วยงาน มีฐานะเท่าเสนาบดี  เพียงแต่ไม่ได้เรียกว่าเสนาบดีเท่านั้นเอง    แต่พอถึงพ.ศ. ๒๔๗๕ ก็เปลี่ยนนามราชเลขาธิการว่าเสนาบดีกระทรวงมุรธาธร เมื่อคณะราษฎร์เปลี่ยนแปลงการปกครองในพ.ศ. ๒๔๗๕    เจ้าพระยามหิธรอยู่ที่หัวหิน เข้าเฝ้าพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ  เมื่อรู้ว่าตัดสินพระทัยพระราชทานรัฐธรรมนูญ  ท่านก็ขึ้นรถไฟมากรุงเทพเพื่อแจ้งให้คณะผู้ก่อการฯ ทราบ   พอทหารที่สถานีรถไฟทราบว่าท่านเป็นใครก็คุมตัวขึ้นรถยนต์  ทหารยืนบนบันไดรถเอาปืนจ่อเข้ามาในรถตลอดทาง จนกระทั่งเข้าไปแจ้งให้คณะราษฎร์รับทราบเสร็จจึงถูกปล่อยตัวกลับบ้านโดยไม่มีปืนจี้อีก หลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง พระยามโนปกรณ์นิติธาดานำความมาบอกเจ้าพระยามหิธรเป็นส่วนตัวว่า คณะราษฎร์จะยุบตำแหน่งราชเลขาธิการ   เพราะราชการในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจะเหลือแต่งานส่วนพระองค์   ส่วนงานบริหารราชการแผ่นดินจะไปผ่านทางคณะราษฎร์แทน    ถ้าถูกยุบตำแหน่งราชเลขาธิการ ก็จะลดฐานะเจ้าพระยามหิธรลงไปเท่าปลัดทูลฉลอง  เป็นการเสียเกียรติยศ    เจ้าพระยามหิธรก็เห็นด้วย ท่านจึงลาออกจากราชการ  ในวัย ๕๘ ปี เจ้าพระยามหิธรพักผ่อนอยู่บ้านได้แค่ ๓ ปี  รัฐบาลก็มาเชิญท่านไปดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม    ท่านทำงานอยู่ ๒ ปี  เมื่อรัฐบาลพระยาพหลพลหยุหเสนาพ้นจากตำแหน่ง   เจ้าพระยามหิธรก็พ้นจากตำแหน่งรัฐมนตรี   นับเป็นการออกจากราชการครั้งที่ ๒ เมื่ออายุได้ ๖๓ ปีเศษ   มาเป็นข้าราชการบำนาญโดยสมบูรณ์ เมื่ออายุ ๗๐ ปีเศษ เจ้าพระยามหิธรเริ่มมีอาการสมองเสื่อม   ร่างกายก็เสื่อมลง  แต่ไม่มีโรคภัยอย่างอื่นรบกวน   ท่านถึงแก่อสัญกรรมเมื่อพ.ศ. ๒๔๙๙   ด้วยอาการสงบ   สิริรวมอายุได้  ๘๑ ปี

[เทาชมพู]

บุตรหลายคนของเจ้าพระยามหิธรได้ไปศึกษาต่อที่ยุโรป  ท่านเขียนจดหมายถึงลูกๆเสมอ    มีโอวาทหลายอย่างของเจ้าพระยามหิธรที่คมคาย สมกับเป็นนักบริหาร และไม่ล้าสมัยจนบัดนี้  จึงขอคัดเลือกมาให้อ่านกันค่ะ "ตามธรรดาที่นิยมว่าเป็นผู้ใหญ่ควรแก่วัยอายุนั้น  คือรู้จักหาทรัพย์ได้ในทางที่ชอบ แล้วใช้ทรัพย์ในทางที่ชอบ   คือไม่เกินกว่าที่หาได้   ผู้ใดประพฤติได้ดังนี้นับว่าเป็นผู้ใหญ่บริบูรณ์ไม่มีใครคัดค้าน    แต่ผู้ที่ยังหาเงินไม่ได้เองเช่นฐานะยังเป็นนักเรียนอยู่   ถึงอายุจะครบกำหนด ก็ยังทำอย่างผู้ใหญ่ไม่ได้ทุกๆประการ     ใครขืนทำ ก็ต้องลำบาก  นัยหนึ่งว่าขาดสติรอบคอบ    ความขาดสติรอบคอบนี้เองแสดงว่ายังไม่เป็นผู้ใหญ่แท้ดังที่ตนเข้าใจ"   "เป็นความจริงถึงพ่อชอบใช้มีดคม   แต่รู้สึกอยู่ว่าความรอดตัวของพ่อไม่ได้อยู่แก่คนเหล่านี้เลย   เพราะสำคัญอยู่ที่คนใช้ต่างหาก  ไม่ใช่อยู่ที่มีด     พ่อเคยใช้มีดขี้เท่อบ่อยๆเหมือนกัน  แต่อาศัยเหตุที่รู้จักใช้   การก็สำเร็จได้เท่ากัน" " สุภาษิตที่ว่าความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดนั้น   ต้องประกอบกับประโยคว่า  ถ้าประพฤติตัวไม่ดี  เป็นประโยคเดียวกัน   เพราะจรรยาก็เป็นสำคัญในชีวิตมนุษย์ซึ่งขาดไม่ได้  ควรเข้าใจดังนี้จึงเป็นสุภาษิต" " พระยาปฏิพัทธ์(หมายถึงพระยาปฏิพัทธ์ภูบาล (คอยู่เหล ณ ระนอง) นั้นเป็นเพื่อนชอบกับพ่อมาก    เขาเป็นคนใจคอกว้างขวางตามที่พ่อเห็นฤๅได้เป็นเพื่อนกันมาก    แต่บางคนก็หาความแกอย่างตรงกันข้ามว่าแกดีด้วยแต่บางคนที่พึ่งพาอาศัยได้    ข้อนี้เป็นอยู่สำหรับคนฉลาด    เพราะถ้าหว่านโปรยไปหมด ไม่เลือกหน้า  ก็แย่กันเท่านั้น  พ่อจึงยังเห็นว่าแกถูก" " สุภาษิตของเรามีว่า ทำแต่งานไม่มีเล่นก็เป็นบ้า   ไม่ทำงานเอาแต่เล่นก็เป็นตุ๊กตา  ไม่ดีทั้งสองอย่าง  สู้กลางๆไม่ได้   คือถึงที่เล่นก็ให้รู้จักการเล่น  ถึงที่ทำงานก็ทำ   ถ้าจะเอาแต่เรียนตะพึดไป  ไม่เล่นสนุกบ้างเลยก็น่ากลัวอันตรายอยู่เหมือนกัน" "ถ้าหากมีฝีมือทำงานดี  แต่เข้าคนไม่เป็น  ผูกใจคนไม่อยู่   ผู้นั้นต่ำแต้ม    ฉะนั้นการเป็นคนปอบปูล่าควรปลูกนิสัยมาตั้งแต่ยังเป็นนักเรียน   จะผัดว่าเมื่อนั่นเมื่อนี่หาได้ไม่" "ใครมีนิสัยคบเพื่อนเป็น  คนนั้นก็มีเพื่อนได้เร็ว"   " ถ้าเราจะนั่งติดกับแขกฤๅพม่า ก็ควรพูดจาปราศรัยกันได้  และดูเหมือนยิ่งเป็นการง่ายกว่าจะทำกับฝรั่ง    เพราะเป็นพวกเอเชียติกด้วยกัน   ฝรั่งมันดูถูกพวกผิวเหลืองผิวดำ   เพราะมันถือว่ามันผิวขาวก็ไปอย่างหนึ่ง   แต่หากผิวเหลืองผิวดำก็กลับดูถูกกันเองด้วย   เป็นการดูถูกซ้อนดูถูก   พ่อไม่เข้าใจว่าเพื่อใด  นอกจากผู้นั้นลืมตัว"

[เทาชมพู]

รอพรรคพวกเข้ามาแจม  ไม่เห็นโผล่เข้ามา  ขอบอกว่าจบเรื่องแล้วค่ะ หนังสืออ้างอิง 1. บันทึกต้นรัชกาลที่ 6 พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว 2. เรื่องของคนห้าแผ่นดิน  โดย ท่านผู้หญิงดุษฎี มาลากุล 3. หนังสืออนุสรณ์งานพระราชทานเพลิงศพ เจ้าพระยามหิธร ตอนนี้กำลังแกะพระราชหัตถเลขาในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวที่มีไปถึงเซอร์จอห์น เบาริง  เกี่ยวกับประวัติของบรรพชนต้นราชวงศ์จักรี ที่สืบย้อนไปได้ถึงสมัยสมเด็จพระนเรศวร เสร็จเมื่อไรจะเอามาตั้งกระทู้ให้อ่านกันนะคะ

[ถาวภักดิ์]

 ดีครับ อาจารย์เทาฯ อย่างไรก็ดูเทียบกับโครงกระดูกในตู้ของอาจารย์หม่อมคึกฤทธิ์  และตำราเก่าๆขุนวิจิตรมาตราด้วยนะครับ

อาจารย์เทาฯเป็นผู้เผยแพร่ให้รู้จักกันไว้ ดีแล้ว เป็นผู้มีบารมี เป็นที่เคารพเกรงใจ มิฉะนั้นพอมีผู้กล่าวถึง ก็มักมีผู้ออกมาวางตัวเป็นปราชญ์ประจำ net กล่าวจาบจ้วงโจมตี  ทำให้ไม่มีใครอยากพูดกอยากเล่า นิทาน ตำนาน หรือพงศาวดารที่สืบทอดกันมา

เด็กไทยเดี๋ยวนี้ก็นับวันจะพูดภาษาต่างชาติใช้ธรรมเนียมตะวันตกเก่งขึ้น ในขณะที่ความรู้ในวัฒนธรรมประเพณีไทยก็ยิ่งลดลงอย่างน่าใจหาย  มิหน่ำซ้ำยังมีพวกเจ้ากรมกร๊วกมาคอยกระแนะกระแหนตามกระดานสนทนาต่างๆอีก  ไม่รู้มันจะจองเวรทำลายชาติไปถึงไหน

ถ้าเป็นเรื่อง Helen of Troy หรือ King Arthur พวก myth พวกตำนานของยุโรป  คุยกันได้คุยกันดี ไม่มีใครขัด พอคุยเรื่องของไทย อย่างพระเจ้าพรหม ทีไรต้องเป็นเรื่อง ออกมาด่าว่า  กันทุกทีไป

แฮะๆ สงสัยชักเริ่มแก่ ก่นด่าลมแล้งอยู่คนเดียวได้เป็นคุ้งเป็นแคว

[บ้านายคำเก่ง]

 สรีสวีสสดีชาวหมู่ชุผู้ชุฅนที่หนี้น่อ....บ่ได้ปะกันเมินนักแคแล...คึดเทิงหาสะน่อยนอ(สวัสดีครับเพื่อๆทุกๆคนในเวบบอร์ดแห่งนี้...ไม่ได้ทักทายกันมานานแล้ว...คึดถึงทุกๆคนครับ)

ได้อ่านประวัติของเจ้าพระยาฯก็ได้รับความรู้นะครับ....ในส่วนตัวแล้วก็ต้องขอขอบพระคุณคนในตระกูลไกรฤกษ์ที่ทำให้บรรดาญาติพี่น้องของผมได้ทราบสายสาแหรกของบรรพบุรุษ...หากพระยาบุรุษรัตน์ราชวัลลภ(จำไม่ได้ว่าท่านชื่อจริงชื่ออะไร คุ้นๆว่าชื่อนพ ไกรฤกษ์?)ไม่ได้บันทึกเอาไว้ว่าใครชื่ออะไรแต่งงานกับใครบ้างวงศ์สกุลผมคงจะสืบหาปู่ย่าตาทวดไม่ได้แน่และไม่รู้ว่าใครเป็นญาติใคร....วันนี้ได้มาอ่านเรื่องราวของตระกูลไกรฤกษ์บ้างก็มีความยินดี(ภาษาเหนือว่ายินดี ภาษาไทยว่าขอบคุณ)คุณเทาชมพูมากนะครับ.....

[พวงร้อย]

 ออกไปนอกเมืองมาตอนเสาร์-อาทิตย์-จันทร์  ค่ะ  เพิ่งกลับมาเด็ก(คนเล็กสุด)ก็เกิดอุบัติเหตุตกจักรยานแขนหักค่ะ  โกลาหลกันพอสมควร  เลยยังไม่มีโอกาสมาอ่านเลยค่ะ  แล้วจะกลับมาอ่านอีกครั้งนะคะ

[เทาชมพู]

ก่อนอื่นขอส่งดอกไม้เยี่ยมไข้หนุ่มน้อยของคุณพวงร้อย  หวังว่าคงไม่เป็นอะไรมาก   กระดูกคงจะเชื่อมต่อกันได้สนิทอีกไม่นาน   แต่แน่ละว่า  ช่วงนี้ คุณพ่อคุณแม่ก็คงต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นจนกว่าคนป่วยจะหายดี คุณถาวภักดิ์คะ   ขอเชิญมาแจมในกระทู้ใหม่ด้วยนะคะ    ท่าทางจะไฟแรง ไม่เรียกว่าก่นด่าลมแล้งหรอกค่ะ   ถ้าหากว่ามีคนเอ่ยถึงแล้วเรารู้สึกว่าผิด ก็เป็นการดีที่จะช่วยกันเสนอสิ่งที่เราเห็นว่าถูกให้คนอ่านเลือกเอาเอง  ดีกว่าเขาไม่มีทางเลือกเสียเลย คุณบ้านายคำเก่ง   ถ้าสนใจเรื่องของตระกูลไกรฤกษ์ มีเกร็ดเล่าต่ออีกนิดหน่อยค่ะ

[เทาชมพู]

คุณถาวภักดิ์พูดถึง "โครงกระดูกในตู้" ของม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช  ทำให้นึกได้ว่ามีเกร็ดในหนังสือเล่มนี้ ที่เชื่อมโยงถึงสกุลไกรฤกษ์     จะได้ถือโอกาสเล่าให้บ้านายคำเก่งฟังเสียด้วยพร้อมกันเลย คงจะจำได้ว่าต้นสกุลไกรฤกษ์ที่ชื่อท่านหลิม นั้นมีบุตรชาย 2 คน คือนายเริก กับนายอิน เจ้าพระยามหิธรเป็นเชื้อสายทางฝ่ายนายเริก หรือพระยาไกรโกษา  ดิฉันก็เลยเล่าถึงสายสกุลทางฝ่ายนี้ มาโดยตลอด  ไม่ได้เล่าถึงนายอินน้องชายนายเริก นายอินก็เข้ารับราชการเหมือนกัน  เป็นนายอากร คือเจ้าพนักงานเก็บภาษี (คล้ายๆสรรพากรในสมัยนี้ ) มีบรรดาศักดิ์เป็นพระอินท์อาการ     ท่านทำธุรกิจทำกระทะขาย จนร่ำรวยมาก   จนได้ฉายาว่า "เจ้าสัวเตากระทะ" บ้านอยู่ที่ตรอกโรงกระทะ ติดกับตรอกพระยาไกร ในสำเพ็ง ความสำคัญอีกประการหนึ่ง มาจากบุตรชายหญิงหนึ่งในเจ็ดคนของพระอินท์อากร   ชื่ออัมพา   ต่อมาได้เป็นเจ้าจอมมารดาอัมพาในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ว่ากันว่าเจ้าจอมมารดาอัมพา เป็นคนสวย  หัดละครเป็นตัวนางกัญจะหนาในเรื่องอิเหนา      จนเรียกกันติดปากในวังว่าอัมพากัญจะหนา     เมื่อเลื่อนฐานะขึ้นเป็นเจ้าจอมก็เป็นที่โปรดปรานมาก  มีพระองค์เจ้าถึง 6 องค์ คือ 1  พระองค์เจ้ากปิตถา  กรมหมื่นภูบาลหริรักษ์  ต้นราชสกุลกปิตถา ณ อยุธยา 2   พระองค์เจ้าปราโมช กรมขุนวรจักรธรานุภาพ  ต้นราชสกุล ปราโมช  ณ อยุธยา เป็นเสด็จปู่ของม.ร.ว. คึกฤทธิ์ 3   พระองค์เจ้าชายเกยูร  เข้าใจว่าสิ้นพระชนม์เมื่อทรงพระเยาว์ 4   พระองค์เจ้าหญิงกัณฐา 5   พระองค์เจ้าหญิงกัลยาณี 6   พระองค์เจ้าหญิงกนิษฐน้อยนารี เป็นพระเจ้าลูกเธอพระองค์สุดท้ายในรัชกาลที่ 2

[ถาวภักดิ์]

 นึกถึงคนเลี้ยงที่สิ้นไปเมื่อไม่นานด้วยวัยเกือบร้อยปี เคยเป็นข้าหลวงในวังของพระองค์เจ้าอาทรทิพยอาภา(ถ้าจำพระนามไม่ผิด)  ทราบว่าเมื่อครั้งกบฎบวรเดช ร.ท.จงกล ไกรฤกษ์ บิดาของท่านอดีตรัฐมนตรีโกศล ไกรฤกษ์ วังนี้เป็นที่พักพิงของลูกๆผู้หญิงของอดีตรองประธานสภาฯท่านนี้ ในฐานะพระญาติ

อาจารย์เทาพอจะกรุณาบอกได้ไหมครับว่าพระองค์เจ้าอาทรฯสืบพระวงศ์มาอย่างไร

ด้วยอานิสงส์คนเลี้ยงท่านนี้ จึงได้สัมผัสความปราณีตของฝีมือชาววังมาบ้าง มีอยู่สิ่งหนึ่งที่สูญไปแล้วพร้อมกับการจากไปของท่าน คือ ขนมโอชารส ที่เคยได้กินในวัยเด็กเท่านั้น ไม่เคยพบที่ใดเลย

ดูเหมือนจะใช้เพียงไข่ขาว น้ำตาล และอะไรก็ได้อีกอย่างเล็กน้อยเพื่อให้ มีกลิ่น สี และรส เป็นไปตามนั้น เช่น ผงโอวัลติน น้ำหวาน  แล้วใส่ในภาชนะโลหะกลมพอเหมาะ เช่น ช้อนแกงที่ใช้สำหรับตักแบ่งจากหม้อ นำไปอังไฟพร้อมใช้ตะเกียบไม้คนไปเรื่อยๆ ไม่นานก็จะเริ่มมีอาการฟู ก็ถอดตะเกียบพร้อมยกออกจากไฟ  ขนมที่ได้จะแข็งกรอบ เอร็ดอร่อยอย่างน้อยก็สำหรับเด็กในยุคนั้นอย่างผม

ถ้าท่านใดพบเห็นที่ไหน จะกรุณาบอกกล่าวด้วยก็จะเป็นพระคุณยิ่ง ผมจะได้ไปหาซื้อมาทานรำลึกความหลัง

[เทาชมพู]

พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาทรทิพยนิภา เป็นพระเจ้าลูกเธอในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยูหัว ดิฉันทราบพระประวัติเพียงสั้นๆว่า ประสูติเมื่อวันที่ 21 เมษายน 2432  ในเจ้าจอมมารดาชุ่ม ทรงมีพระขนิษฐภคินีอีกองค์หนึ่งคือพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุจิตราภรณี  ประสูติเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2433  แต่มาสิ้นพระชนม์ในรัชกาลที่ 6 พระชันษาได้ 29 ปี   ส่วนพระองค์เจ้าอาทรฯ พระชนมายุยืนยาวกว่านั้น สิ้นพระชนม์เมื่อ พ.ศ. 2501 ขนมที่ว่าไม่รู้จักชื่อ   แต่นึกไปถึงขนมที่คุณแม่เคยทำให้กิน ทำด้วยไข่ขาว ผสมน้ำตาลทรายขาว ปั่นด้วยเครื่องตีไข่จนฟูเหมือนไอซิ่งหน้าเค้ก   จะใส่ผงโกโก้หรือกาแฟผงก็ได้ให้มีรสและกลิ่นตามนั้น    เอาเข้าเตาอบ มันก็ออกมาคล้ายขนมเค้กที่แข็งกรอบ อร่อยดีค่ะ

[ถาวภักดิ์]

 แสดงว่าพระองค์เจ้าอาทรฯประสูติแต่เจ้าจอมมารดาในสกุลไกรฤกษ์ใช่ไหมครับ

แล้วขนมของคุณแม่อาจารย์เทาชื่ออะไรละครับ ส่วนผสมคล้ายกัน แต่กรรมวิธีไม่เหมือน  รสชาดอาจต่างกันไปบ้าง น่าประจบอาจารย์ขอลองชิม แฮะๆ  น้ำยายไหย  ซูด....

[เทาชมพู]

เจ้าจอมมารดาชุ่ม   อยู่ในสกุลไกรฤกษ์ แต่ว่าคนละสายกับเจ้าพระยามหิธร   ท่านเป็นเหลนทวดในสายพระอินท์อากรน้องชายพระยาไกรโกษา บิดาของเจ้าจอมมารดาชุ่มชื่อพระมงคลรัตน์ราชมนตรี(ช่วง)  ปู่คือพระยาโชฎึกราชเศรษฐี(ทองจีน) ซึ่งเป็นบุตรชายคนสุดท้องของพระอินท์อากร  ค่ะ ขนมที่ว่ามา คุณแม่หยอดไข่ขาวเป็นรูปเห็ด เลยเรียกว่าขนมเห็ด   เสียใจค่ะ ลูกสาวกินเป็นอย่างเดียว ทำไม่เป็น  พอคุณแม่จากไปตำรับเลยสูญไปพร้อมกับท่าน

[พวงร้อย]

 ขอบพระคุณคุณเทาชมพูมากค่ะ  คนที่แขนหักคือ ลอร่าน้อย ที่คุณเทาชมพูเคยเห็นรูปน่ะค่ะ  เมื่อวานได้ไปหาหมอกระดูกใส่เฝือกถาวร  แทนเฝือกพลาสเต้อร์ชั่วคราวที่หักไปตั้งแต่ยังไม่ทันข้ามคืนแล้วค่ะ  เลยดีขึ้นมากเลยค่ะ

คุณถาวศักดิ์คะ ฟังดูแล้วเหมือน คุกกี้เมอแรง นะคะ  ทำไม่ยากหรอกค่ะ  เดี๋ยวดิฉันมีเวลาหายใจหายคอคล่องหน่อยแล้วจะถ่ายรูปจากหนังสือตำรากับข้าวมาให้ดูว่าใช่หรือเปล่านะคะ  ถ้าใช่หาตำราไม่ยากหรอกค่ะ  ทำง่ายมาก  โดยเฉพาะถ้ามีเครื่องตี(แบบอันเล็กๆใช้มือถือเอานะคะ  ไม่ต้องใช้แบบวิลิศมาหราหรอกค่ะ)  ไม่งั้นก็อาศัยฝึกให้กล้ามใหญ่ๆไว้ละได้กินแน่ค่ะ