โคลงรกเอก-โคลงรกโท.......ช่วยวิจารณ์ด้วยค่ะ

[Little Sun]

 แต่งไปแต่งมายังไม่ดีขึ้นเลยขอแก้ตัวอีกครั้งค่ะ คุณละเมียดคะลิตเติ้ลไม่รังเกียจที่จะแต่งกลอนต่อกันหรอกค่ะ
ใจบางๆแต้มด้วยความห่วงใย
ใครนะใครทำร้ายได้ลงคอ
พอแล้วพอสงสารบ้างนะใจ
อย่ายอมให้ใครเอาไปย่ำยี

[เทาชมพู]

 ตอนแรกอ่านกลอนของคุณ Little Sun แล้วงง  ว่าเป็นอะไรแน่  ยังกะเนื้อเพลงป๊อบ  คือสัมผัสก็ได้ ไม่สัมผัสก็ได้
กลับมาอ่านอีกหลายครั้ง  ในที่สุด สงสัยว่าคุณ Little Sun จะพิมพ์ผิด
มันน่าจะเป็นอย่างนี้ค่ะ  ถึงจะเรียกว่ากลอน

ใจบางๆแต้มด้วยความห่วงใย
ใครนะใครทำร้ายลงคอได้
พอแล้วพอสงสารบ้างนะใจ
อย่ายอมให้ใครเอาไปย่ำยี

ปกติ วรรคแรก(บาทแรก) ไม่นิยมลงท้ายด้วยเสียงสามัญค่ะ จะเป็นเอกโทตรีจัตวา ได้ทั้งนั้น

[Little Sun]

 ขอบคุณมากค่ะคุณเทาชมพูที่ช่วยแก้ให้ลิตเติ้ล
ตอนที่แต่งกลอนบทนี้ลิตเติ้ลก็ว่ากลอนที่แต่งมันแปลกๆค่ะ
ลิตเติ้ลขอถามคุณละเมียดหน่อยได้มั้ยคะว่าลิตเติ้ลเข้าใจถูกมั้ยที่คิดว่า โคลงที่คุณละเมียดแต่ง
บทแรกตรงคำว่าเผื่อไว้ซ่อมใจนี่หมายถึงเผื่อว่าชายหนุ่มในบทกลอนผิดหวังจากผู้หญิงที่เค้าหมายปองอยู่
เลยไม่อยากให้สาวที่เค้าแต่งกลอนเกี้ยวตัดสัมพันธ์ทั้งหมดถูกต้องมั้ยคะที่ลิตเติ้ลเข้าใจ เพราะลิตเติ้ลอ่านกลอนข้างล่างล่าสุดที่คุณละเมียดแต่ง
แล้วเอาไปผูกเป็นเรื่องเดียวกัน ช่วยตอบหน่อยนะคะ ลิตเติ้ลตีความไม่เก่งค่ะจะได้ฝึกตีความไปด้วย

[ละเมียด]

 เพราะใจบาง อย่างพี่ มีแต่ให้
หมดทั้งห้วง ดวงใจ ไม่หน่ายหนี
ไม่คิดห่วง ทวงถาม ถึงความดี
ใครขยี้ ทิ้งขว้าง ก็ช่างมัน

ใช่แล้วค่ะน้องลิตเติ้ล เนื้อความหมายความว่าอย่างนั้น จริงค่ะ
แต่คงอ่านยากเพราะการใช้คำ ไม่เหมาะสม อย่างที่คุณเทาชมพูกรุณาให้ความเห็นไว้ น่ะค่ะ

[Little Sun]

 ถ้างั้นก็แสดงว่าหญิงสาวที่คุณละเมียดแต่งให้คือตัวสำรองใช่มั้ยคะ
ถ้างั้นลิตเติ้ลก็ขอเอากลอนนี้มาโต้ค่ะ

ตกเป็นตัวสำรองหมองใจแท้
หมดทางแก้ปัญหาแล้วหรือไร
อยากหนีความจริงไปให้ไกล
หนีเท่าไรไม่พ้นใจของเรา

[เทาชมพู]

 ถ้าคุณลิตเติ้ลอยากจะฝึกแต่งกลอนต่อไปนะคะ  ขอให้แก้สัมผัสระหว่างบทให้ถูกด้วยค่ะ

คุณละเมียดลงท้ายว่า
"ใครขยี้ ทิ้งขว้าง ก็ช่างมัน"

เมื่อคุณลิตเติ้ลมาแต่งโต้ตอบ   คุณจะต้องหาคำท้ายสุดในวรรคที่สองของคุณมาสัมผัสกับคำว่า "มัน" ค่ะ

ดิฉันจะเรียงลำดับกลอนที่มีสัมผัสระหว่างบทให้ดูนะคะ

ละเมียด-
ใจรู้ดี มีคน เฝ้าบ่นถึง
ย่อมซาบซึ้ง แต่ปาก ยากเฉลย
เพราะหลงไหล ใครอื่น แอบชื่นเชย
เหมือนกันเลย เอ่ยไม่ออก ช้ำชอก"ใจ "

เมื่อลงท้ายด้วย "ใจ " คุณลิตเติ้ลก็ลงท้ายวรรคที่สองว่า"ได้"
สัมผัสระหว่างบทถูกต้องค่ะ

ลิตเติ้ล-
ใจบางๆแต้มด้วยความห่วงใย
ใครนะใครทำร้ายลงคอ"ได้"
พอแล้วพอสงสารบ้างนะใจ
อย่ายอมให้ใครเอาไปย่ำยี

เมื่อคุณลิตเติ้ลก็ลงท้าย ด้วยคำว่า "ยี"  คุณละเมียดจึงมาต่อให้ โดยลงท้ายวรรคที่สอง ว่า "หนี"

ละเมียด-
เพราะใจบาง อย่างพี่ มีแต่ให้
หมดทั้งห้วง ดวงใจ ไม่หน่ายหนี
ไม่คิดห่วง ทวงถาม ถึงความดี
ใครขยี้ ทิ้งขว้าง ก็ช่างมัน

เมื่อเธอลงด้วยคำว่า "มัน"  คุณลิตเติ้ลต้องลงท้ายวรรคที่สอง ด้วยคำที่สัมผัสกับ "มัน"  
เป็นอักษรที่มีเสียงเอก โท หรือจัตวา เช่น   หั่น  มั่น  ขวัญ สรรค์  ฝัน ก็ได้
แต่คุณลิตเติ้ลลืมสัมผัสระหว่างบท  ไปใช้คำว่า "ไร"  นอกจากไม่สัมผัสกันแล้ว ยังเป็นเสียงสามัญซึ่งผิดหลักการแต่งกลอนค่ะ

 ไม่ทราบว่าคุณลิตเติ้ลเรียนสายวิทย์หรือเปล่า   เคยเรียนวิธีผันเสียงวรรณยุกต์ไหมคะ
  ดิฉันก็ไม่ทราบว่าหลักสูตรยุคคุณเรียน  เขาสอนกันในชั้นมัธยมต้นหรือปลาย  ถ้าสอนม.ปลาย  เด็กสายวิทย์ก็คงไม่ได้เรียน
ถ้าคุณไม่ทราบการผันเสียงวรรณยุกต์ และการแบ่งอักษรสูง กลาง ต่ำ  คุณจะแต่งกลอนไม่ได้ค่ะ

เพราะฉะนั้น กลอนของคุณลิตเติ้ลที่มาตอบคุณละเมียด จะต้องแก้ตอนท้ายวรรคเสียใหม่
ดิฉันขออนุญาตแก้ให้นะคะ  เพื่อให้เห็นวิธีการแต่งที่ถูกต้องตามหลัก
และเพิ่มสัมผัสในให้ด้วยบางคำ  เพื่อให้กลอนอ่านออกมาสละสลวยกว่าไม่มีสัมผัสในค่ะ

แก้ไข-
ตกเป็นตัว สำรอง หมองใจแท้
หมดทางแก้ ปัญหา หรือไรนั่น
อยากหนีความ จริงไป ให้ไกลกัน
คิดเท่านั้น หนีไม่ได้ ใจของเรา

คุณละเมียดคะ   ถ้าหากว่าจะแต่งกลอนกันต่อไป  ดิฉันขอคุณช่วยดูกลอนของคุณลิตเติ้ลและแนะนำเธอด้วยค่ะ

[ละเมียด]

 มาเกลาโคลงรกเอกอีกรอบหนึ่งค่ะ

ข่าวที่ส่งอ่านแล้ว................ยิ่งหวั่น
สื่อว่าอย่ามุ่งมั่น.................ต่อเชื้อ
พี่พ่ายแน่จึ่งพรั่น................เสื่อมค่า หม่นเอย
ที่ปล่อยเรื่องใช่เยื้อ............แต่ไร้ แรงเฉือน

ดิฉันไม่ค่อยมั่นใจคำแนะนำของตัวเองเท่าไรน่ะค่ะ เพราะรู้น้อย ไม่ค่อยมีหลัก ถ้าจะให้แนะนำคุณลิตเติ้ล ก็เกรงว่าจะอธิบาย ได้ไม่กระจ่างอย่างคุณเทาชมพู
แต่จะพยายามค่ะ ถ้าดิฉันผิดพลาดตรงไหน โปรดชี้แนะแก้ไขให้ด้วยค่ะ

ขออนุญาตต่อกลอนที่คุณเทาชมพูกรุณาแก้ไขมา ด้วยแล้วกันนะคะ

ขออภัย ทำให้เจ้า เข้าใจผิด
หากน้องลิต- เติ้ลซัน ยังหวั่นเหงา
จะเป็นเพื่อน เอื้อนกลอน ผ่อนบรรเทา
หายทุกข์เศร้า เถิดน้อง ประลองกัน

[Little Sun]

 ลิตเติ้ลไม่ได้ตั้งใจจะต่อให้คล้องจองกับกลอนคุณละเมียดหรอกค่ะแต่อยากต่อกลอนให้ไปในเรื่องเดียวกันเท่านั้นเอง

ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ยุ่งยากทั้งคุณเทาชมพูและคุณละเมียดที่ถูกหางเลขเพราะลิตเติ้ลคนเดียว ลิตเติ้ลยอมรับค่ะว่าเรียนสายวิทย์ แต่ว่าเด็กสายวิทย์ไม่ได้แต่งกลอนผิดเหมือนลิตเติ้ลทั้งหมดนะคะ ลิตเติ้ลกลัวว่าเด็กวิทย์ด้วยกันจะมาเสียชื่อเพราะลิตเติ้ลก็ครั้งนี้เอง ลิตเติ้ลทำอะไรไม่เคยคิดทำเล่นๆนะคะจริงจังจริงใจเสมอที่ทำแต่ว่าได้แค่นี้จริงๆค่ะ

[เทาชมพู]

 ตามฉันทลักษณ์ของกลอน  ถ้ายาวเกิน ๑ บท ต้องมีสัมผัสระหว่างบท  การต่อกลอนก็คือมีกลอนโต้ตอบกัน รวมแล้วเกิน ๑ บทแน่ๆ ถึงจะเรียกว่าต่อกลอนค่ะ
ไม่มีคำว่า ต่อกลอนให้ไปในเรื่องเดียวกัน แต่ไม่คล้องจองกัน
อย่างนั้นเรียกว่าต่างคนต่างแต่ง
คุณละเมียดเธอเชิญให้ต่อกลอน ก็ต้องมีสัมผัสระหว่างบท

การต่อกลอน เป็นเครื่องแสดงให้เห็นถึงความสามารถและอุตสาหะในการหาความ และคำมาให้รับกัน    
คนที่รักจะแต่งกลอน  จะพยายามในด้านนี้ ถึงจะเรียกว่าแต่งกลอนเป็น
เพราะสนุกกว่าต่างคนต่างแต่งกันไปคนละทาง    
อีกอย่างหนึ่งแค่หาคำมาให้สัมผัสกัน ที่เดียว ก็ไม่ยากอะไร   เพราะในระหว่างวรรค  ต้องหาสัมผัสมากกว่านี้ตั้งหลายคำ  คุณลิตเติ้ลก็ทำได้
ถ้าทำจริงจังจริงใจ   ไม่ได้ทำเล่นๆ  ดิฉันเชื่อว่าคุณลิตเติ้ลหาคำมาได้ค่ะ
เป็นการฝึกฝนการแต่งให้ถูกระเบียบแบบแผน ซึ่งถือเป็นหัวใจของการแต่งคำประพันธ์

ถ้าเทียบกับทางวิทยาศาสตร์ก็เหมือนคุณกำลังสร้างอะไรขึ้นมาสักอย่างในห้องแล็บ ก็จำเป็นต้องมีส่วนผสมให้ครบสูตร  
จะเว้นตัวใดตัวหนึ่ง แล้วบอกว่า..เอาแค่ส่วนผสมเท่าที่หาได้นี่แหละ  ไม่ต้องครบก็ได้
ผลก็คือ  ออกมาไม่เป็นตัวนั้นน่ะซีคะ

ดิฉันไม่คิดว่าคำถามของดิฉันทำให้เด็กสายวิทย์เสียชื่อเพราะคุณลิตเติ้ลหรอกค่ะ  เพราะดิฉันถามด้วยความสงสัยหลักสูตรปัจจุบันว่าเขาสอนคำประพันธ์ให้เด็กสายวิทย์หรือเปล่า   แค่ตอบว่าสอน หรือไม่ได้สอน  ก็จบ

ถ้าคุณลิตเติ้ลยืนกรานว่าแต่งได้แค่นี้    คือไม่คิดจะทำให้ถูกต้อง   ดิฉันขอผ่านไปยังคุณละเมียด      ดิฉันเองก็อึดอัดเหมือนกันค่ะกับการเป็นบุคคลที่สามคอยแก้ให้คุณลิตเติ้ล
เพราะเห็นว่าเธอไม่ได้มุ่งจะแต่งกลอนให้ถูกต้องตามหลักซึ่งเป็นพื้นฐานของการแต่งคำประพันธ์   แต่อยากจะตอบกลอนกับคุณ  จะคล้องจองกันหรือไม่ ไม่สำคัญ
ถ้าหากว่าคุณละเมียดสนุกกับการแต่งตอบเธอ  ดิฉันก็ยินดีด้วย
ส่วนดิฉันนั้น  เห็นว่าถ้าใครจะทำอะไร  ควรเรียนรู้พื้นฐานของงานประเภทนั้นเอาไว้เสียก่อน
ถ้าคุณลิตเติ้ลไม่รับ   ก็ไม่มีใครไปเคี่ยวเข็ญให้ทำได้
ส่วนดิฉันเองก็ขอถอนตัวค่ะ   ถือว่าบอกมาแค่นี้เป็นประโยชน์แก่คนอื่นๆอีกนับร้อยตัวเลขที่เปิดเข้ามาอ่าน   พอแล้ว

[Little Sun]

 ลิตเติ้ลไม่ไ้ด้คิดหยุดแต่งกลอนนะคะและพยายามจะทำให้ถูกต้องมากที่สุดตามที่คุณเทาชมพูแนะนำมา อย่าเพิ่งถอนตัวเลยค่ะ
อาจจะทำให้คนอื่นเสียโอกาสเรียนรู้เพราะลิตเติ้ลเปล่าๆ ลิตเติ้ลขอโทษค่ะถ้ากล่าวคำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับคุณเท่าชมพู

ความผิดพลาดในครั้งนี้อาจเป็นแนวทางให้คนหัดแต่งกลอนใหม่ๆก็ได้นะคะ

ลิตเติ้ลขอแก้ตัวใหม่ค่ะ

กับบางสิ่ง ที่พี่  เคยล่วงรู้
และเก็บอยู่  ในใจ  ของน้องนั้น
มากมายเกิน  ที่จะ  เอ่ยบอกกัน
ปล่อยให้มัน  เอ่อท้น  ล้นในใจ

ยิ่งตริตรอง  ยิ่งคิด  ยิ่งชอกช้ำ
ไม่อยากจำ  แต่ทำ  ไม่เคยได้
โถทำไม  ยุ่งยาก  จริงนะใจ
มีบ้างไหม  ใครเป็น อย่างเช่นเรา


หากว่าพี่  นี้รัก  เธอคนนั้น
จะรอวัน  เวลา  ทำไมเล่า
เรื่องที่หนัก  จักได้  กลายเป็นเบา
ทำให้เขา  รู้ไว้  ให้ทันกาล

[ละเมียด]

 คำแนะนำทุกครั้งของคุณเทาชมพู เป็นประโยชน์เสมอค่ะ ทั้งสำหรับดิฉัน น้องลิตเติ้ล และผู้อ่านทั้งหลาย ขออนุญาตเป็นตัวแทนทุกคนกล่าวขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
ดิฉันและน้องลิตเติ้ล เพิ่งหัดแต่งกลอน ยังต้องการคนชี้แนะ อีกมากค่ะ และดีใจมากที่ได้มาพบคุณครูใจดีแถวนี้ หวังว่าคงจะได้รับความกรุณาต่อไปค่ะ
ครั้งหนึ่ง ดิฉันเคยคึก แต่งกลอน"สรรพลี้หวน" (ขออภัย) จนเกือบเกิดเรื่อง ด้วยไม่รู้มารยาทฉันทลักษณ์ไทย.. ตอนนั้น ..ได้ครูหลายคนมาช่วยสั่งสอน.. หลายรูปแบบ จนสำนึกแหละค่ะ
ภาษาเป็นเรื่องอ่อนไหว เป็นศิลปะสองคม ที่ต้องระมัดระวัง อยากจะกราบรบกวนคุณเทาชมพู ช่วยชี้แนะ ต่อไปด้วยนะคะ

ขอติดน้องลิตเติ้ลไว้ก่อนนะคะ จะไปดูพี่เบิร์ด ไว้ค่ำๆ ค่อยมาต่อนะคะ

[ละเมียด]

 กลอนของน้องลิตเติ้ลคราวนี้ ก้าวหน้าขึ้นมากค่ะ สัมผัสนอกใช้ได้แล้วค่ะ ต่อไปก็ลองฝึกเรื่องสัมผัสในนะคะ (ประโยคที่มีเครื่องหมาย** คือ มีสัมผัสในที่ดีค่ะ )
ความหมายในกลอนบทแรก ยังอ่านไม่ค่อยเข้าใจน่ะค่ะ ว่ารู้อะไร ขนาดล้นใจแต่บอกไม่ได้ (บอกพี่ได้นะคะ ถ้าไม่รังเกียจ)

กับบางสิ่ง ที่พี่ เคยล่วงรู้
และเก็บอยู่ ในใจ ของน้องนั้น
มากมายเกิน ที่จะ เอ่ยบอกกัน
ปล่อยให้มัน เอ่อท้น ล้นในใจ

ยิ่งตริตรอง ยิ่งคิด ยิ่งชอกช้ำ
ไม่อยากจำ แต่ทำ ไม่เคยได้
โถทำไม ยุ่งยาก จริงนะใจ
มีบ้างไหม ใครเป็น อย่างเช่นเรา (**)

หากว่าพี่ นี้รัก เธอคนนั้น
จะรอวัน เวลา ทำไมเล่า
เรื่องที่หนัก จักได้ กลายเป็นเบา(**)
ทำให้เขา รู้ไว้ ให้ทันกาล
...........................................

พี่ใจซื่อ ถือสัตย์ ยืนหยัดแน่
พูดแต่สิ่ง จริงแท้ ใช่แค่หวาน
คิดอย่างไร บอกให้รู้ ไม่อู้นาน
แต่สวรรค์ บันดาล ให้ผ่านลอย

เธอทราบดี พี่ซึ้ง ไปถึงไหน
จึงรีบแจ้ง แถลงไข ให้พี่ถอย
รักต่างแนว รับไม่ได้ ไม่ต้องคอย
ใจร่วงผล็อย ร้อยคำ ลำนำโคลง

........ลางเลือนเหมือนพ่ายแพ้...........โศกศัลย์
........คอนเสริตเบิร์ดสุดมัน...............แปดร้อย
........พันหมื่นแฟนฟอฟัน.................คุ้มค่า
........เสียแต่เห็นตัวจ้อย...................เท่าไม้ แคะหู

เอ่อ.....ขอโทษทีนะคะ ว่าจะแต่งโคลงโศก แต่บังเอิญอารมณ์ดีน่ะค่ะ เลยแต่งไม่ออก

[Little Sun]

 คอนเสริตพี่เบิร์ดนี่เล่นกี่โมงคะคุณละเมียด ส่วนมากเวลาดูข่าวจะเล่นตอนกลางคืนนะคะ ถ้าลิตเติ้ลเข้าใจไม่ผิด
ส่วนกลอนบทแรกไม่เข้าใจ ใช่มั้ยคะ
ลิตเติ้ลเคยฟังเพลงๆนึง ฟังหลายรอบแต่ไม่รู้ชื่อเพลงค่ะ
กับบางสิ่งที่เธอก็รู้ ที่อยู่ในใจของฉันนั้นรู้สึกมากมายเท่าไรไม่อาจจะเป็นเจ้าของแต่กลับต้องทนเก็บไว้บอกออกไปไม่มีประโยชน์  ไม่อาจจะแทนที่ใครที่อยู่ในใจของเธอ ฉันรู้ดีว่าไม่มีทาง  ไม่อาจจะลบภาพใครที่เธอยังคงไม่ลืม เราอาจเจอกันสายเกินไป เก็บไว้ในใจก็พอ ขอรักเธอก็พอ ยอมคิดถึงข้างในหัวใจ

  เอาไว้ลิตเติ้ลแต่กลอนเก่งจะเอาเพลงนี้มาดัดแปลงเป็นกลอนให้อ่านนะคะ   มาต่อกลอนกันดีกว่าค่ะ  ตอนนี้ลิตเติ้ลยังแต่งไม่สมบูรณ์เพราะขาดสัมผัสในไปเยอะเดี๋ยวขอเวลาไปฝึกก่อนนะคะ

ไม่เคยรู้    มาก่อน   ว่าพี่ซึ้ง
น้องยังทึ่ง   พี่ยา  กล้าเปิดโปง
ร้อยเรียงคำ   นำข่าว แต่งเป็นโคลง
ช่วยจรรโลง   ใจน้อง  หายข้องใจ


ป.ล.พี่ละเมียดชอบเพลงใหนมากที่สุดคะจากการดูคอนเสริตพี่เบิร์ดครั้งนี้

[ละเมียด]

 คงเป็นทาง อย่างเดียว คลายเกลียวเงื่อน
เขียนกลอนเล่น เป็นเพื่อน พอเลือนได้
อาจต้องรอ ขอเวลา รักษาใจ
ช่วยได้ไหม ต่อกลอน ให้ร้อนคลาย


เอ่อ...พี่ไปดูคอนเสริตรอบบ่ายสองค่ะ บัตรรอบอื่นเต็มหมดตั้งแต่ครึ่งวันแรกที่เปิดจองเลยล่ะ...เลยต้องดูทั้งฟ้าแจ้งจางปางอย่างนั้นแหละค่ะ สะใจดี
เพลงที่ชอบที่สุด คือ เพลง ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ (ทำไมต้องแปดชิดเชื้อ ต้องไปถามพี่เบิร์ดเองค่ะ คนอะไรไม่รู้ สี่สิบห้าแล้วยังน่ารักซะ)

ป.ล. เก่งนะคะน้อง เจอสระโอง ยังต่อได้

[Little Sun]

 ขอแค่นี้   มีให้   ไม่เคยอั้น
เราเรากัน   ฉันพี่   นี้ยิ่งง่าย
ไม่แหนงหน่าย   บ่ายเบี่ยง  เกี่ยงให้ตาย
ไม่เคยอาย  หน่ายหนี   พี่ไปเลย


แถมเพลงนิดนึงค่ะ  
ฉันและเธอมันคนละทางอย่าเสียเวลามามีเยื่อใยนี่ฉันมีค่าตั้งแต่เมื่อไร อย่าห่วงว่าฉันจะเป็นจะตาย ห่างกันไว้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี

ถามอะไรสักอย่างได้มั้ยคะคุณละเมียดข่าวนี้พี่ได้แต่ใดมาหรือคะ  ขอให้ตอบน้องตามความจริงถือว่าขอร้องก็แล้วกันนะคะ