วรรคทองในวรรณคดีสุดโปรดของท่าน

[นิรันดร์]

หวานจับใจจริง ๆ ครับคุณเทาชมพู ผมเคยท่องสมัยยังเป็นวัยรุ่น จำได้กระท่อนกระแท่น แต่ก็เป็นบทหนึ่งที่ชอบมากครับ

[Lee]

 เฉน่งไอมาเวิ้งเวา  วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา  มู่ไร้
ปิดเศนจะมูซ่า     เคราทู่
เฉ่แต่จะตอบให้   หลิ่งกล้น กล ถนาง
(ตอนเด็กๆ ตกภาษาไทย อาจจำผิดได้ครับ)
(เด็กๆอ่านอาจงง  เป็นคำผวนทั้งบทนะครับ)
  ต.ย. เฉน่งไอ  =ไฉนเอง
         ปิดเศน   =เป็นศิษฐ์
ขอบคุณครับ
จำไม่ได้ว่าเอามาจากไหนครับ

[Lee]

 เฉะแต่จะตอบให้ หลิ่งกล้น กล ถนาง
พิมพ์ผิดนิดหน่อยครับ
=ชอบแต่จะเตะ ให้ หล่นกลิ้ง  กลางถนน

[คำฝอย]

 สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง   ยามสาย
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย    ห่างเศร้า
กี่คืนกี่วันวาย              วางเทวศร์  ลาแม่
ถวิลทุกขวบค่ำเช้า       หยุดได้ ฉันใด

ชอบโคลงโลกนิติมากค่ะ โดยเฉพาะที่ชอบพูดถึงต้นไม้น่ะค่ะ

[คำฝอย]

 เอ๋ รู้สึกจะเพี้ยน เป็นโคลงโลกนิติ หรือเปล่านะ ไม่ได้อ่านวรรณกรรมไทยนาน ท่าจะลืม ใครทราบช่วยไขข้อข้องใจด้วยนะคะ

[คำฝอย]

 อ้อ แล้วก็ชอบเรื่องขุนช้าง ขุนแผนมากค่ะ รู้สึกจะแต่งได้หวานหยด เช่น


โอ้พ่อพลายสายสวาทของน้องเอ๋ย
มิเคยจะห่างเหสิเน่หา
นอนหอด้วยน้องสองเวลา            
พ่อเคยพาพิมพูดพิไรวอน
นั่นนี่ซี้ซิกสรรพยอก                  
ยั่วหยอกมิใคร่ให้ไปไกลหมอน
แขนซ้ายเคยให้เมียหนุนนอน
เห็นเมียร้อนพ่อก็พัดกระพือลม

อ่านแล้วรู้สึกว่า โห ชายไทย ถ้าเป็นอย่างนี้ ต่อให้สิบดอนฮวน หรือคาซาโนวา ก็เห็นจะต้องถอยไปแล้วละ ค่ะ (ความจริงเป็นฉันใด ไม่ปรากฏ)

[คำฝอย]

 สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง ยามสาย
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย ห่างเศร้า
กี่คืนกี่วันวาย วางเทวศร์ ลาแม่
ถวิลทุกขวบค่ำเช้า หยุดได้ ฉันใด
...ในที่สุดก็จำได้ จาก ลิลิตตะเลงพ่าย ค่ะ เฮ้อ  ...แก่จนเลือน

[caeruleus]

 พระลอ

อายุเยาวเรศรุ่นเจริญศรี.............พระเพื่อนพี่แพงน้องสองสมร
งามองค์งามทรงอ่อนซ้อน..........ดังอัปสรหยาดฟ้าลงมาเอย
แม่คุณเอ๋ยเราบ่เคยพบเจ้า..........สองนางลำเภาดูเจ้างามตา
สาวใดบ่เหมือนสองเพื่อนแพงนา..แต่ข้อยดูมาลักษณาบ่ปาน
จะหางามสามโลกก็เหลือหา........สมเป็นนางพญาที่สูงสุด
ไม่ควรคู่ผู้ใดในมนุษย์...............ควรสมมติแต่กษัตริย์ขัตติยา
บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง

จำได้แค่นี้ค่ะ

[sukhon]

คิดถึงนางจินตะหราค่ะ แล้วว่าอนิจจาความรัก พึ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป  ที่ไหนเลยจะไหลคืนมา สตรีใดในพิภพจบแดน  ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า ด้วยใฝ่รักให้เกินพักตรา  จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์ โอ้ว่าน่าเสียดายตัวนัก  เพราะเชื่อลิ้นหลงรักจึงช้ำจิต จะออกชื่อฤๅชั่วไปทั่วทิศ  เมื่อพลั้งคิดผิดแล้วจะโทษใคร น้องใหม่ขอคารวะท่านพี่ๆ ทุกคนค่ะ  สุคนธ์ธาร

[นิรันดร์]

 . . . . .ไม้ค้อมมีลูกน้อม . นวยงาม
คือสัปบุรุษสอนตาม . . . . ง่ายแท้
ไม้ผุดั่งคนทราม . . . . . . . สอนยาก
ดัดก็หักแหลกแล้ . . . . . . ห่อนรื้อโดยตาม

[kenkorn]

 ครูเอยครูสอนเสดื้องกรต่อง่า
ครูสอนให้ผูกผ้า สอนให้ข้าทรงกำไหล
สอนให้ครอบเทริดน้อยแล้วจับสร้อยพวงมาลัย
สอนให้ทรงกำไหลสอดใส่ซ้ายใส่ขวา
ครูให้เสดื้องเยื้องข้างซ้ายตีค่าได้ห้าพารา
ครูให้เสดื้องเยื้องข้างขวาตีค่าได้ห้าตำลึงทอง
ตีนถีบพนักส่วนมือชักเอาแสงทอง
หาไหนจะได้เหมือนน้องทำนองพระเทวดา

ศักดา  ลิกขะไชย  (จากกลอนมโนรา)

[สียะตราหนึ่งหรัด]

 พระแย้มยิ้มพริ้มเพราเย้าหยอก  สัพยอกยียวนสรวลสม
  พักตร์เจ้าเศร้าสลดอดบรรทม  พี่จะกล่อมเอวกลมให้นิทรา
สายสมรนอนเถิดพี่จะกล่อม  เจ้างามจริงพริ้งพร้อมดังเรขา
   นวลละอองผ่องพักตร์โสภา  ดังจันทราทรงกลดหมดมลทิน
งามเนตรดังเนตรมฤคมาศ  งามขนงวงวาดดังคันศิลป์
    อรชรอ้อนแอ้นดังกินนรินทร์  หวังถวิลไม่เว้นวายเอย

[สียะตราหนึ่งหรัด]

น้องเอ๋ย เพราะน้อยหรือถ้อยคำ  ช่างหวานฉ่ำจริงแล้วแก้วพี่เอ๋ย    เจ้าเนื้อหอมพร้อมชื่นดังอบเชย  เงยหน้ามาจะว่าไม่อำพราง ได้เชยชิดจนสนิทอย่างนี้แล้ว  ขอเชิญแก้วกิริยาเมตตาบ้าง    พี่ขอฝากรักไว้ที่ในนาง  อย่าระคางข้องแค้นระคายเคือง ถ้าพี่ลวงน้องให้หมองสัตย์  จงวิบัติขัดเข็ญให้เป็นเนื่อง    สารพัดวิชาสง่าเปลือง  แม่เนื้อเหลืองดังทองมาทาบทับ

[ติบอ]

 ปากหนึ่งว่าโอ้เจ้าขวัญเนตร
บิตุเรศจะม้วยสังขาร์
ขอฝากฝังแก้วเนตรเกษรา
จงวันทาระเด่นมนตรี

ปากสองร้องว่าพิเภกเอ๋ย
กระไรเลยช่างมาฆ่าพี่
ขอฝากนางดาราเทวี
กับสาวศรีนักสนมกำนัลใน

ปากสามสั่งความพระสมุท
ขอฝากบุษมาลีศรีใส
โอ้พราหมณ์มัจฉายาใจ
หวังจะได้ฝากผีบิดร

ปากสี่ว่าโอ้องคต
โอรสจงจำคำสอน
ตั้งใจภักดีพระสี่กร
อย่าคิดว่าภูธรเป็นสามี

ปากห้าร้องว่านางเงือกน้ำ
จงฟังคำนับถือพระฤๅษี
อุตส่าห์รักษาครรภ์เทวี
แม่จะได้เป็นศรีจรกา

ปากหกว่าเจ้าตะเภาทอง
ทั้งสองอย่าคิดริษยา
อันองค์อุณากรรณกับสียะตรา
จงนึกว่าพี่น้องท้องเดียวกัน

ปากเจ็ดเสร็จสั่งจะสังขาร์
ชีวาพี่จะม้วยอาสัญ
ไปยื่นด้ามให้กับโจรใจฉกรรจ์
เลื่อมไลวรรณไยเป็นเช่นนี้

ปากแปดวอนว่าทรงยศ
พระรถจงช่วยเผาผี
แม่จะเขียนมนต์เรียกมฤคี
ไว้กับคิรีให้ลูกยา

ปากเก้าเฝ้าสั่งพระอุณรุท
ทรงภุชเมียจะม้วยสังขาร์
น้องรักจักถวายบังคมลา
กลับไปอยู่คูหาในวารี

ปากสิบเสร็จคำที่ร่ำสั่ง
สิ้นกำลังด้วยพิษศรศรี
พราหมณ์ก็กลายกายาเป็นนารี
สิ้นชีวีอยู่ในไพรวัน



จากอุณรุทร้อยเรื่อง ของคุณสุวรรณครับ

อ่านแล้วผมชอบบทนี้มากที่สุดอีกบทนึงในเรื่องเลยก็ว่าได้ครับ

[คุณจันต์]

 พฤษภกาสร       อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง      สำคัญหมายในกายมี
  นรชาติวางวาย     มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตย์ทั่วแต่ชั่วดี     ประดับไว้ในโลกา

กลอนบทนี้จำได้ว่าท่องมาตั้งแต่อยู่ ป.4 ยังจำได้ขึ้นใจมาถึง ณ วันนี้  แต่จำไม่ได้ว่าใครคือผู้ประพันธ์