วรรคทองในวรรณคดีสุดโปรดของท่าน

[paganini]

พอดีครึ้มอกครึ้มใจนึกถึงกลอนท่อนหนึ่งจากนิราศพระบาท(ไม่แน่ใจครับ 555) "ถึงสามเสนแจ้งความตามสำเหนียก  แต่ก่อนเรียกสามแสนทั้งกรุงศรี ประชุมฉุดพุทธรูปในวารี ไม่เคลื่อนที่ชลธารบาดาลดิน จึงสาปนามสามแสนเป็นชื่อคุ้ง เออชาวกรุงกลับเรียกสามเสนสิ้น นี่หรือรักจักมิน่าเป็นราคิน แต่ชื่อดินเจียวยังกลายเป็นหลายคำ ขอใจนุชที่ฉันสุจริตรัก ให้แน่นหนักเหมือนพุทธรูปเลขาขำ ถึงแสนคนจะมาวอนชะอ้อนนำ สักแสนคำอย่าให้เคลื่อนจงเหมือนใจ" (ผิดพลาดตรงไหนช่วยแก้ด้วยนะครับ เขียนจากความจำ) สำหรับผมนี่คือกลอนที่สมบูรณ์แบบจริงๆ  เพราะทั้งคำ สัมผัส ความหมายที่ลึกซึ้ง และใจความที่รวบรัดแต่เห็นภาพ   เล่าตำนานแต่ยังใช้ตำนานมาสื่อถึงความในใจ  คือท่านสุนทร(อ้อ  สำหรับน้องๆลืมไปว่ากลอนของท่านสุนทรภู่ครับ)ใช้สองสิ่งจากตำนานเรื่องเดียวนั่นคือ   ความผันแปร(ชื่อสามเสน---ความรัก----ใจนาง 5555 ) และความหนักแน่น(พระพุทธรูป---ใจนางที่เราอยากให้เป็น)และคำอธิษฐานของท่านนั้นสวยงามหยดย้อยที่สุด "ถึงแสนคนจะมาวอนชะอ้อนนำ สักแสนคำอย่าให้เคลื่อนจงเหมือนใจ" เจ๋งเป้ง  จ๊าบป้าบ   นี่ละครับผมว่าความลึกซึ้ง ความเป็นศิลปิน ของท่านสุนทรไม่เป็นรองกวีชาติไหนคนใดในโลกนี้เลย มีคำเดียวที่ผมให้ท่าน "อัจฉริยกวี" เพิ่มเติม บางทีบางวรรคไม่เป็นประโยคเลยนะครับแต่พอเอาคำมาเรียงกันแล้วมองเห็นภาพชัดเจนสื่อความหมายสู่ใจเราโดยตรง เช่น "ไม่เคลื่อนที่ ชลธาร  บาดาลดิน" แทนที่จะบอกว่า "ประชุมฉุดพุทธรูปในวารี อยู่กับที่  จมในท้อง ชลาสินธุ์"(555 ล้อเล่นนะครับ) คือของท่านนี่เรานึกออกเลยว่าพระพุทธรูปจมดึงยังไงก็ไม่เคลื่อนที่แต่ถ้าอธิบายมากไปวรรคมันไม่พอและไม่ลงตัวท่านเลยใส่ไว้แค่นั้นแต่คนอ่านรู้เลย(อันนี้ผมวิจารณ์ตามประสาคนไม่รู้นะครับ   เดาเอาไม่มีหลักอะไรเลย ท่านผู้รู้เห็นด้วยไม่เห็นด้วยยังไงก็ขอเชิญสั่งสอนนะครับ) พอเขียนมาถึงขั้นนี้ก็นึกได้ว่ายังมีวรรคสุดโปรดอีกเยอะ  ขอเก็บไว้ก่อนแล้วกัน ขอฟังท่านทั้งหลายบ้าง

[เทาชมพู]

 ตอนพระอภัยมณีเกี้ยวนางละเวงค่ะ

ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้อยู่ในใต้ฟ้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา
แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม่เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา
เชยผกาโกสุมปทุมทอง
เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่
เป็นราชสีห์สมสู่เป็นคู่สอง
จะติดตามทรามสงวนนวลละออง
เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป

 http://www.supersongshit.com/songs/4275.htm

[ทองรัก]

 มีหลายบทค่ะ แต่ตอนนี้ที่ขึ้นใจคือ ที่พระฤาษีสอนสุดสาครค่ะ

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

ตอนที่คุณเทาชมพูยกมา ทองรักก็ชอบค่ะ โดยเฉพาะที่เป็นเพลงแล้วขับร้องโดยธงไชย แมคอินไตย์นี่สุดโปรดเลยค่ะ  

[Little Sun]

 จำได้นิดเดียว
  สารพัดตัดขาดประหลาดนัก
   แต่ตัดรักไม่ขาดประหลาดใจ
  ข้อความก่อนหน้านี้จำไม่ค่อยได้ค่ะ

[เทาชมพู]

 อันหักอื่นขืนหักก็จักได้
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ

ค่ะ  คุณลิตเติ้ลซัน

อีกตอนหนึ่งค่ะ

หนึ่งว่าอย่าลักเอาของเขาอื่น
มาชมชื่นฉ้อฉลคนโกหก
หนึ่งทำชู้คู่เขาเล่าลามก
จะตายตกในกระทะอเวจี

หนึ่งสูบฝิ่นกินสุรามุสาวาท
ใครทำขาดศีลห้าสิ้นราศี
ใครสัตย์ซื่อถือมั่นในขันตี
จะถึงที่พระนิพพานสำราญใจ

อย่าโกรธขึ้งหึงสาพยาบาท
นึกว่าชาติก่อนกรรมจะทำไฉน
เหมือนดุมวงกงเกวียนอันเวียนไป
อย่าโทษใครนี่เพราะกรรมจึงจำเป็น

ประการหนึ่งซึ่งขาดพระศาสนา
ทั้งโลกาเกิดทุกข์จึงยุคเข็ญ
ซึ่งจะกลับดับร้อนให้ผ่อนเย็น
ก็ต้องเป็นไมตรีปรานีกัน

บทสุดท้ายแม้สุนทรภู่เขียนมา ๒๐๐ ปีแล้ว ก็ยังใช้ได้ทันสมัยมากในโลกปัจจุบัน

[Little Sun]

 ขอบคุณค่ะคุณ เท่าชมพู

[paganini]

 อันนี้ขอมอบแด่ Little Sun ครับเพราะมันคล้ายๆกัน

ถึงต้องง้าวหลาวแหลนสักแสนเล่ม
แม้ติดเต็มตัวฉุดพอหลุดถอน
แต่ต้องตาพาใจอาลัยวรณ์
สุดจะถอนทิ้งขว้างเสียกลางคัน

[หนูหมุด]

 มีชอบอยู่หลายบทค่ะ แต่ระยะนี้กำลังประทับใจอยู่กับ บทประพันธ์ประเภท ฉันท์ ด้านล่างนี้จากเรื่องมัทนพาธา บทแรกเป็นความในใจของท้าวชัยเสนที่มีต่อนางมัทนา
โอ้โอ๋กระไรเลย
 บมิเคยณก่อนกาล
พอเห็นก็ทราบส้าน ฤดิรักบหักหาย
ยิ่งยลวะนิดา ละก็ยิ่งจะร้อนคล้าย
เพลิงรุมประชุมภาย ณ อุราบลาลด...

บทนี้เป็นความในใจของนางมัทนาค่ะ
คราใดประสพเนตร์ ฤก็เราละร้อนและหนาว
เธอไกลก็ดูราว นภะไร้ตวันและเดือน

ชอบทั้ง 2 บทเลยค่ะ

[ถาวภักดิ์]

 เคยผ่านตา ขุนช้างขุนแผนอยู่สำนวนหนึ่ง  รู้สึกว่าของครู.... จำชื่อท่านไม่ได้แล้ว   จำได้ติดหัวอยูวรรคเดียว   พยายามถามหาส่วนที่เหลือ  ยังไม่พบ  ใครรู้ช่วยสงเคราะห์หน่อยนะครับ  ติดใจสงสัยมานานแล้ว   ส่วนที่จำได้ก็มีว่า

.....นาภีแนบนาภีสนิทเนื้อ.....

หรืออะไรทำนองนี้แหละ

[Little Sun]

 ขอบคุณค่ะคุณpaganiniที่มอบให้ขอบคุณจากใจ

[paganini]

 สมัยเด็กๆเจอกลอนบทนี้บนปกสมุดเขียนเล่มละบาท
"เปลวเทียนละลายแท่ง
เพื่อเปล่งแสงอันอำไพ
ชีวิตมลายไป
ทิ้งอะไรเอาไว้แทน"

[เทาชมพู]

 พฤกษภกาสร
อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง
สำคัญหมายในกายมี

นรชาติวางวาย
มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตย์ทั่วแต่ชั่วดี
ประดับไว้ในโลกา

ขอโทษ ออกห่างสุนทรภู่ไปถึงสมเด็จกรมพระปรามานุชิตค่ะ

คำถามของคุณถาวภักดิ์ ดิฉันจำไม่ได้ว่ามีในขุนช้างขุนแผน  เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องชาวบ้าน ใช้ภาษาง่ายๆ ไม่น่าจะมีคำว่า นาภี
จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า มีในลิลิตพระลอ ค่ะ

[ทองรัก]

 เห็นคุณเทาชมพูพูดถึง ลิลิตพระลอ
เลยนึกถึงโคลงบทนี้ขึ้นมาได้ค่ะ
เป็นอีกบทหนึ่งที่ชอบมากค่ะ

ใดใดในโลกล้วน......อนิจจัง

คงแต่บาปบุญยัง......เที่ยงแท้

คือเงาติดตัวตรัง.......ตรึงแน่น อยู่นา

ตามแต่บาปบุญแล้....ก่อเกื้อรักษา

[paganini]

 ลมสารทโชยฉ่ำชื่น    จันทร์คืนสารทแสงเด่นงาม
ใบไม้ร่วงสุมซ่านตาม   ยามหนาวนกเนาว์หวาดบิน
สุดถวิลจะพบกันวันใดเล่า   ยามราตรีนี้เศร้าสุดจินต์

หลี่ป๋อ
พากษ์ไทยอย่างแนบเนียนโดย  ถาวร  ศิกขโกศล

[paganini]

 โคลงโลกนิติรึเปล่าครับคุณทองรัก?
5555  คุณเทาชมพู  นับว่าผมโยนกระเบื้องล่อหยกโดยแท้
แต่กระเบื้องที่ผมโยนก็ใช้ด้อยค่านะ กระชับแต่กินความลึกซึ้ง ไม่รู้ว่าใครแต่ง