๒๓ ตุลาคม เมื่อ ๙๒ ปีก่อน

[เทาชมพู]

 จากพระนิพนธ์ "สิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็น "
ในหม่อมเจ้าพูนพิศมัย ดิศกุล


/>
ข้าพเจ้าเจ็บเป็นโรคบิดออกไปอยู่ที่วังเสด็จพ่อ(สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ)


กำลังนอนหลับอยู่อย่างสนิท  
สะดุ้งตื่นขึ้นด้วยได้ยินเสียงผู้ชายร้องไห้ดังโฮใหญ่
/>
แล้วเงียบหายไปทางตำหนักเสด็จพ่อ
/>
ข้าพเจ้าลุกขึ้นนั่งถามนมแจ๋วว่า "อะไรน่ะ?"
/>
เขาก็ตกใจลุกขึ้นจะไปดู   พอดีเสด็จพ่อเสด็จขึ้นมาตรัสว่า
/>
"พระเจ้าอยู่หัวสวรรคตเสียแล้วละลูก"
/>
แล้วก็ทรงกรรแสงอีกอย่างกลั้นไม่ได้
/>
เราทุกคนก็ร้องไห้และไม่รู้จะอธิบายว่ารู้สึกอย่างไรในเวลานั้น

 
เพราะไม่มีใครเคยนึกเคยเข้าใจกับคำว่า 'สวรรคต'
/>
................................
/>
ข้าพเจ้าก็ไปเฝ้าพระบวนพระบรมศพกับพวกที่อยู่ในวังที่ข้างถนนราชดำเนินกลางในตอนเย็น
   

ข้าพเจ้ายังเห็นติดตาอยู่จนเดี๋ยวนี้
ว่าอากาศเยือกเย็นอย่างไม่เคยพบ  

หมอกลงขาวกลบอยู่เพียงยอดต้นไม้  


บางแห่งแลไปสัก ๒-๓ วาก็เห็นหน้ากันไม่ชัด
/>
ผู้คนที่พากันไปเฝ้าพระบรมศพอยู่ตามข้างถนนก็จุดเทียนบูชากันสว่างแวบๆ
ไปหมด

พลทหารที่ยืนรายถนนอยู่ตรงหน้าเรา  ถือปืนที่เอาปลายลงกับพื้น  


น้ำตาหยดแหมะๆบนหลังมือตัวเองในเวลาที่พระบรมศพผ่านไป
/>
จะหาเสียงอะไรไม่มีเลย  นอกจากเสียงปี่และกลองชนะในกระบวนแห่
/>
อันดังวิเวกมาในความมืดและหมอกขาว
/>
ทำให้เห็นว่าความเศร้าของคนทั้งเมืองนี้ น่าอนาถใจจริงๆ


/>
เสด็จพ่อตรัสเล่าว่า เคยคิดเตรียมเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้ทุกอย่างๆ
/>
ควรหรือเรื่องสวรรคตอันเป็นเรื่องสำคัญในพงศาวดาร
/>
เรียกว่าการเปลี่ยนแผ่นดิน ซึ่งมักจะมีเหตุการณ์ กลับไม่เคยนึกถึง
/>
ครั้งพอได้สติก็รีบโทรเลขสั่งไปยังเมืองต่างๆ
/>
ว่าให้ระวังดูแลเหตุการณ์ให้ดี   อย่าให้มีเรื่องขึ้นได้
/>
แต่ก็เป็นการประหลาดที่รายงานใน ๗วันแรก

 ไม่มีอะไรเลย  
แม้แต่ขโมยเล็กขโมยน้อยทั้งนอกกรุงและในกรุงเทพนี้เอง
/>
เป็นอันว่าพวกขโมยก็หยุดตกใจหรือร้องไห้ด้วย!

[จ้อ]

 ขอร่วมรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงด้วยคนครับ

[พวงร้อย]

 ขอขอบคุณคุณเทาชมพูที่นำมาถ่ายทอดด้วยค่ะ  ท่านหญิงนิพนธ์ได้เหมือนเห็นภาพด้วยตัวเองตามไปด้วยเลยค่ะ

[ผักบุ้ง]

 ขอบคุณคุณเทาชมพูที่นำมาให้อ่านเป็นความรู้ค่ะ  ชอบเรื่องราวที่เป็นเกร็ดประวัติศาสตร์แบบนี้มาก   ทำให้อยากอ่านพระนิพนธ์เล่มนี้ทั้งเล่มจังเลยค่ะ

[ทองรัก]

 ขอบคุณคุณเทาชมพูค่ะ สำหรับเรื่องราวที่กรุณานำมาถ่ายทอดให้อ่านกัน อยากอ่านพระราชนิพนธ์เล่มนี้เหมือนคุณผักบุ้งเลยค่ะ