นิทานก่อนนอนนานาชาติ

[Little Sun]

 วันนี้งดเล่าซักหนึ่งวันดีกว่าค่ะอยากฟังคนอื่นๆเล่าบ้างนี่คะอย่างน้อยทุกคน
ต้องเคยฟังนิทานที่น่าประทับใจกันมาบ้างแล้วตอนเป็นเด็กๆ  ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยนะคะนึกว่าสงสารลิตเติ้ลตาดำๆ

[ทองรัก]

 เข้ามาสนับสนุนลิตเติ้ลด้วยคนค่ะ
อยากฟังเพื่อน ๆ คนอื่นเล่าบ้าง
โดยเฉพาะคุณภังคี   ท่าทางจะเล่านิทานเก่ง  
ทองรักเองเล่าไป 2 เรื่องแล้วนะคะ

[Little Sun]

ค้างคาวกับฝนร้อยห่า และปลาโลมากับทรายในท้องทะเล   วันหนึ่งค้างคาวกล่าวแก่นกฮูกว่า.. "ข้าแต่ท่านผู้เป็นปราชญ์แห่งสัตว์ทั้งหลาย ข้ามีความสงสัยมาช้านานแล้ว ต้องการจะรู้ว่าคุณของมารดามีมากน้อยเพียงไร หมายความว่ามีกี่ประการ" นกฮูกตอบว่า "คุณแห่งมารดาของเจ้ามีเท่ากับเม็ดฝนร้อยห่า" "ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปนับเม็ดฝนร้อยห่า" ว่าแล้วค้างคาวก็บินไป  อีกวันหนึ่งปลาโลมากล่าวแก่นกฮูกว่า.. "ข้าแต่ท่านผู้เป็นปราชญ์แห่งสัตว์ทั้งหลาย ข้ามีความสงสัยมาช้านานแล้ว ต้องการจะรู้ว่าคุณของบิดามีมากน้อยเพียงไร หมายความว่ามีกี่ประการ" นกฮูกตอบว่า "คุณแห่งบิดาเจ้ามีเท่าเม็ดทรายในท้องทะเลทั้งหลายรวมกัน" "ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปนับเม็ดทรายในท้องทะเล" ว่าแล้วปลาโลมาก็ว่ายน้ำไป ในที่สุด วันหนึ่งค้างคาวกล่าวแก่นกฮูกว่า.. "ข้าแต่ข้าแต่ท่านผู้เป็นปราชญ์แห่งสัตว์ทั้งหลาย ในพิภพนี้มีสัตว์ปีกเท่าใด ก็ได้ช่วยข้านับเม็ดฝนร้อยห่าพร้อมกันแล้ว สัตว์ปีกทุกตัวนั้นยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่สามารถจะนับเม็ดฝนร้อยห่าได้ ขอท่านผู้เป็นปราชญ์แห่งสัตว์ทั้งหลายได้โปรดบอกข้าผู้น้อยปัญญาว่า คุณแห่งมารดามีมากน้อยเพียงไร" นกฮูกได้ฟังจึงว่า "คุณแห่งมารดาของเจ้านี้มีมากเท่าฝนร้อยห่า เมื่อฝนร้อยห่าไม่สามารถนับได้ ก็หมายความว่า คุณของมารดาไม่สามารถจะคณนาหรือนับได้เช่นเดียวกัน" หลังจากนั้นปลาโลมาก็แจ้งแก่นกฮูกว่า..  "ปลาทุกตัวในท้องทะเลทั้งหมดช่วยกันนับเม็ดทรายในท้องทะเล แต่ในที่สุดก็ยืนยันว่าไม่สามารถจะนับได้ ขอให้นกฮูกบอกว่า คุณแห่งบิดามีมากน้อยเพียงไร" นกฮูกจึงกล่าวว่า "คุณแห่งบิดาของเจ้ามีมากเท่ากับเม็ดทรายในท้องทะเลทั้งหลายรวมกัน เมื่อเม็ดทรายในท้องทะเลไม่สามารถนับกันได้ ก็หมายความว่า คุณของบิดาไม่สามารถจะคณนาหรือนับได้เช่นเดียวกัน"

[ทองรัก]

 ไหนว่าไม่เล่าแล้วไงล่ะ
แต่มาเล่าแล้วก็ขอบคุณนะคะลิตเติ้ล
อ่านแล้วคิดถึงพ่อกับแม่จังเลย    

[ภูวง]

 ถ้าให้ภังคีเล่า นิทาน คุณเทาชมพูต้องเอาไม้เรียวมาตามตีต่อครับ นิทานของนายนี่ ออกจะพิลึกพิลั่นทั้งนั้น

[ทองรัก]

 ถ้างั้นเชิญคุณอาภูวงเล่าแทนคุณภังคีแล้วกันค่ะ
อยากฟังจัง

[ภังคี]

 

[Little Sun]

 คุณทองรักเรียกคุณภูวงเป็นอาถ้างั้นลิตเติ้ลก็ต้องเรียกคุณภูวงกับคุณภังคีว่าคุณลุงน่ะสิคะเนี่ย

[จ้อ]

 ช้าไปนิดแต่คงไม่เป็นไร คือจะมาบอกว่าคืนนี้ เป็นคืนเทศกาล ทานาบะตะ ตามนิยายข้างบนโน้นน่ะครับ
(คืนวันที่ 7 กรกฎาคม แต่คงเริ่มเป็นวันที่ 8 สำหรับเมืองไทย)
ผมว่าจะดูทางช้างเผือกซักกะหน่อย แต่สงสัยจะผิดหวัง เพราะเมฆเต็มไปหมด ... กล้มใจกับอากาศประเทศอังกฤษ หุๆๆ

[ภูวง]

 ยังนึกไม่ออกเลยครับว่าจะเล่าเรื่องอะไรดี
แต่งกลอนให้อ่านเล่นละกัน

แลดูดาวพาใจให้สะท้าน
ถึงนงคราญขวัญพี่อยู่ดีไฉน
ต้องจำไกลจากนุชสุดอาลัย
เฝ้าถอบใจแหงนมองฟ้าพารัญจวน

[ทองรัก]

 มาแอบอ่านค่ะ  
เมื่อคืนนี้ลืมดูทางช้างเผือกเหมือนกัน
เลยไม่รู้ว่าตกลงหนุ่มเลี้ยงวัวได้ข้ามทางช้างเผือกมาพบกับ    
เจ้าหญิงทอหูกหรือเปล่า
(มัวแต่อ่านนิรมิต อีกรอบนึงหลังจากไม่หยิบมาอ่านหลายปี
แล้วเพราะกลัวภาพหลอนจากละคร)

[ทองรัก]

 นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานอีสปค่ะ  เรื่องแมวกับสุนัขจิ้งจอก
เรื่องมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในยุคที่สัตว์ทุกตัวยังพูดได้อยู่
ครั้งนั้นแมวกับสุนัขจิ้งจอกเป็นเพื่อนกัน  
อยู่มาวันหนึ่งทั้งแมวและสุนัขจิ้งจอกมีโอกาสโคจรมาพบกันเข้า
ต่างคน เอ๊ย ต่างตัวก็พูดคุยกันถึงปัญหาที่มันเจออยู่ในแต่ละวัน  เจ้าแมวบ่นขึ้นว่า
"เพื่อนเอ๋ย ฉันนะแสนจะหน่ายกับการที่ต้องคอยวิ่งหนีคู่ปรับอยู่เรื่อยเลย "  
สุนัขจิ้งจอกได้ยินดังนั้นก็ต้องถาม "อ้าว ! ทำไมล่ะ"
 "แหม ถ้าไม่หนี  ฉันก็โดนมันฆ่าตายไปแล้วน่ะซิ"  
แมวตอบ ไม่รู้ว่านึกในใจว่าไม่น่าถามเลยหรือเปล่านะคะ
"โธ่เอ๋ย  เรื่องจิ๊บจ๊อยเนี่ยนะ ฉันน่ะไม่เคยต้องมากังวลเลย"   สุนัขจิ้งจอกได้ทีโม้ให้แมวฟังซะเลย
"ไอ้ฉันน่ะ มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายที่จะหลอกหล่อมัน ก่อนที่มันจะลงมือทำร้ายฉัน"    
 ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่ เพื่อนเกลอทั้งสองก็พากันเดินเรื่อย ๆ เข้าไปในป่าลึก
สองข้างทางจะมีต้นไม้ใหญ่ที่มีนกอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก
พวกนกต่างส่งเสียงจุ๊บจิ๊บ ๆ พูดคุยกันอย่างมีความสุข
"นี่ เจ้าแมวน้อย ฉันจะแสดงเล่ห์เหลี่ยมของฉันให้แกดูซัก 2-3 อย่างไหมล่ะ"
     สุนัขจิ้งจอกพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสือตัวหนึ่งเดินผ่านมายังบริเวณนั้น  
เจ้าแมวเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งจู๊ดขึ้นไปหลบอยู่บนต้นไม้อย่างเคย
ส่วนเจ้าสุนัขจิ้งจอก มัวแต่คิดว่าจะหลอกเสืออย่างไรดี ตัวเองถึงจะเอาตัวรอดได้
มัวแต่ชักช้ากว่าจะคิดออก ก็โดนเจ้าเสือจับกินเป็นอาหารไปซะแล้ว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"การคุยโม้โอ้อวด  ไม่เคยให้ผลดีกับใคร"
จบแล้วค่ะ เที่ยวนี้หารูปประกอบไม่ได้  ขอเชิญไปดูรูปแมวฉลาด ๆ ในกระทู้การ์ตูนนะคะ
ส่วนสุนัขจิ้งจอกก็ใช้จินตนาการถึงสัตว์เจ้าเล่ห์ ๆ เอาแล้วกันนะคะ

[ภังคี]

 หนุกจัง หนุกจัง มีอีกมั้ยคร้าบ

[ทองรัก]

วันนี้วันหยุด พักผ่อนสบาย ๆ อยู่บ้านแล้วมาฟังนิทานกันต่อดีกว่า วันนี้เป็นนิทานอีสปอีกตามเคย เรื่องสายลมและดวงตะวัน เรื่องก็มีอยู่ว่า  สายลมแวะผ่านมาทักทายดวงตะวันในสายวันหนึ่งที่ท้องฟ้าค่อนข้างมืดครึ้ม ทั้งคู่คุยกันได้ไม่นานนัก ก็เกิดการโต้เถียงกันขึ้น เพราะต่างคนก็คิดกันว่า ตนคือผู้ทรงพลังมากที่สุด ในขณะที่กำลังโต้เถียงกันอยู่นั้นเอง  บังเอิญมีเด็กชายคนหนึ่งเดินผ่านมา   ทั้งสองจึงตกลงกันว่า  ผู้ที่สามารถทำให้เสื้อคลุมของเด็กชายคนนั้นหลุดออกไปได้ จะกลายเป็นผู้ชนะ   และเป็นผู้ที่ทรงพลังมากที่สุดไปทันที สายลม เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนด้วยการพัดกระหน่ำอย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่ตนจะสามารถทำได้ หวังจะให้เสื้อคลุมของเด็กชายหลุดออกจากร่างไป แต่ยิ่งสายลมพัดแรงมากขึ้นเท่าใด  เด็กชายก็ยิ่งออกแรงดึงเสื้อให้กระชับตัวมากขึ้นเท่านั้น จนสายลมเริ่มเหนื่อยอ่อน……… หมดกำลัง……………และต้องหยุดพัดไปในที่สุด คราวนี้จึงเป็นโอกาสของ ดวงตะวัน บ้าง มันค่อย ๆ โผล่ออกมาจากกลุ่มเมฆ   แล้วสาดแสงอันแรงร้อน……ส่องไปยังร่างของเด็กชายคนนั้น แสงตะวันทำให้เด็กน้อยเริ่มรู้สึกร้อนขึ้น……ร้อนขึ้น……..ร้อนขึ้น แต่ดวงตะวันก็ยังคงสาดแสงต่อไปไม่หยุดยั้ง จนในที่สุด เด็กชายทนร้อนต่อไปไม่ไหว  จึงต้องถอดเสื้อคลุมออกจากตัว ดวงตะวันจึงหันไปยิ้มให้สายลม  ก่อนที่จะบอกว่า  "ฉันคือผู้ชนะ" นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า……. การใช้ความรุนแรงไม่สามารถทำให้ได้มาซึ่งชัยชนะเสมอไป………. รูปดวงตะวันยิ้มแฉ่งนี่แอบหยิบยืมมาจากการ์ตูนเรื่องนึงค่ะ พยายามดูให้เข้ากับเรื่องหน่อยแล้วกัน

[Little Sun]

 สวัสดีค่ะคุณทองรัก  อ้าวนี่รูปลิตเติ้ลนี่นา