เก่งแฮะ เริ่มที่วัดแท้ๆ ไปถึงวัง ชมดนตรี แล้วยังขึ้นเครื่อง British Airways ไปถึงCambridgeได้ด้วย นับถือครับนับถือ
กลับมาที่วัดนะครับ ผมจะคุยกับคุณนกข.
ผมจำเรื่องรัชกาลที่ ๔ กับสมเด็จโตได้เรื่องหนึ่ง แต่ทำไมกลายเป็นคนละเวอร์เชิ่นกับคุณนกข.ก็ไม่รู้ครับ
ขอเล่าแบบผ้าขาดๆวิ่นๆ เอาหน้าไม่รอดไปก่อนละกัน
คือที่วัดปทุมนี่ละครับ สมเด็จพระจอมเกล้าฯโปรดให้จัดงานอะไรสักอย่างบริเวณสระบัวในวัด มีเจ้าจอมหม่อมห้ามแต่งตัวสวยลงพายเรือ รอบๆก็ตกแต่งประดับประดา รวมความแล้วอลังการน่าดูชม เป็นที่พอพระราชหฤทัย
แล้วนิมนต์เชิญสมเด็จโตท่านมาดู ตรัสถามว่า งามไหม
สมเด็จโตท่านก็ตอบว่า เจริญพร มหาบพิตร งามเหมือนดอกบัว
สมเด็จพระจอมเกล้าฯท่านก็ทรงนิ่งอึ้งไปเลย เพราะว่าข้อความที่สมเด็จโตทูล อิงไปถึงพระไตรปิฎก กล่าวถึงกามตัณหา หรือความสุขและเพลิดเพลินทางโลก เปรียบได้กับดอกบัวสีสันสวยงามตระการตา
อะไรทำนองเนี้ยครับ
memory ผมหมด bytes อยู่แค่นี้ครับ อย่าถามต่อ
สรุปดีกว่า ยอดนักปราชญ์หนึ่งพระองค์กับหนึ่งท่านนี้ ไม่ต้องพูดกันยาว กล่าวกันสั้นๆต่างก็รู้ความเฉียบคม
จวนล่มอีกแล้วครับกระทู้นี้ จำได้แค่นี้เอง ผมประเภทใกล้วัด แต่กินแถวเซนเต้อร์พ้อยท์ซะมาก แบบเดียวกับคุณพระนายว่าไว้ เพราะแกก็พอกัน
เอางี้ ใครอยากอ่านเกี่ยวกับรัชกาลที่ ๔ กับสมเด็จพระพุฒาจารย์โต ผมลอกจากเว็บนี้มาให้อ่านกันดีกว่า
http://www.khonnaruk.com/html/phra/dhm_stream/dhm_stream19.html คราวหนึ่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จงานลอยกระทงหลวง ขณะที่ทรงประทับที่ตำหนักแพ พร้อมด้วยฝ่ายในเป็นอันมาก ก็ทอดพระเนตรเห็นสมเด็จโตแจวเรือข้ามฟากมา เจ้ากรมเรือต้องไปขวางเอาไว้ ครั้นพระเจ้าอยู่หัวรู้ว่าเป็นเรือของสมเด็จโต ก็รับสั่งถามว่าจะไปไหน สมเด็จ ฯ ตอบว่าตั้งใจมาเฝ้า
"ทำไมเป็นถึงสมเด็จเจ้าแล้ว ต้องแจวเรือเอง เสียเกียรติยศแผ่นดิน"
สมเด็จโตตอบว่า "ขอถวายพระพร อาตมภาพทราบว่าเจ้าชีวิตเสวยน้ำเหล้า สมเด็จก็ต้องแจวเรือ"
พระองค์พอได้ฟังเช่นนั้น ก็ได้สติ ตรัสว่า "อ้อ จริง จริง การกินเหล้าเป็นโทษ เป็นมูลเหตุให้เสื่อมเสียเกียรติยศแผ่นดินใหญ่โตทีเดียว ตั้งแต่วันนี้ไป โยมจะถวายพระคุณเจ้า จักไม่กินเหล้าอีกแล้ว"
อีกคราวหนึ่งท่านจุดไต้เข้าไปในพระราชวังเวลากลางวันแสก ๆ แล้วเอาไต้นั้นทิ่มกำแพงวังจนดับก่อนกลับวัด พระเจ้าอยู่หัวทอดพระเนตรเห็น ตรัสว่า "ขรัวโตเขารู้แล้ว ๆ ๆ"
เรื่องของเรื่องก็คือสมเด็จโตวิตกว่า พระเจ้าอยู่หัวจะทรงหมกมุ่นมัวเมาในกามคุณมากเกินไป จึงทำอุบายถือไต้เข้าไปในพระราชวังกลางวัน ประหนึ่งว่าในพระราชฐานนั้นกำลังมืดมิดดังกลางคืน
มีอีกหลายครั้งที่สมเด็จโตกล้าขัดพระราชหฤทัย คราวหนึ่งสมเด็จโตได้ถวายเทศน์ในพระพระราชฐาน ๓ วันติดต่อกัน บังเอิญวันที่ ๒นั้นพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชประสงค์จะทรงสดับแต่พอสังเขป ด้วยมีพระราชกิจอย่างอื่น (นัยว่าเจ้าจอมจะประสูติ) แต่หาได้ตรัสอย่างใดไม่ ปรากฏว่าสมเด็จโตถวายพระธรรมเทศนาอย่างยืดยาว ครั้นวันต่อมา พอสมเด็จโตตั้งนโมเสร็จ ท่านก็กล่าวสั้น ๆ ว่า พระธรรมเทศนาหมวดใด ๆ มหาบพิตรก็ทราบหมดแล้ว เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ แล้วก็ลงธรรมาสน์ พระเจ้าอยู่หัวจึงตรัสถามว่าเหตุใดวันก่อนจึงถวายเทศน์มาก วันนี้กลับถวายน้อย สมเด็จโตถวายพระพรว่า "เมื่อวานนี้มหาบพิตรมีพระราชหฤทัยขุ่นมัว จะทำให้หายขุ่นมัวได้ด้วยทรงสดับพระธรรมเทศนาให้มาก วันนี้มีพระราชหฤทัยผ่องใส จะไม่ทรงสดับก็ได้"
มีครั้งหนึ่ง พระเจ้าอยู่หัวทรงกริ้วสมเด็จโตมาก เพราะสมเด็จโตถวายเทศน์เกี่ยวกับเมืองกบิลพัสดุ์ว่า พี่เสกน้อง น้องเอาพี่ เอากันเรื่อยมาไม่ว่ากัน เพราะถือว่าบริสุทธิ์ไม่เจือไพร่ จนถึงประเทศสยามก็เอาอย่าง เอาพี่เอาน้อง ขึ้นราชาภิเษกแล้วก็สมรสกันเป็นธรรมเนียมมา
พระเจ้าอยู่หัวไม่ทรงพอพระราชหฤทัย ไล่ลงธรรมาสน์ ตรัสว่า "ไป ไป ไป ไปให้พ้นพระราชอาณาจักร ไม่ให้อยู่ในดินแดนของฟ้า ไปให้พ้น"
สมเด็จโตออกจากวังแล้วกลับวัดระฆัง เข้าไปนอนในโบสถ์ ไม่ออกมา บิณฑบาตในโบสถ์ ไม่ลงดิน
ครันพระเจ้าอยู่หัวเสด็จถวายพระกฐินวัดระฆัง พบสมเด็จโต ก็รับสั่งว่า "อ้าวไล่แล้ว ไม่ให้อยู่ในราชอาณาจักร ทำไมยังขืนอยู่"
"ขอถวายพระพร อาตมภาพไม่ได้อยู่ในพระราชอาณาจักร อาศัยอยู่ในพุทธจักร ตั้งแต่วันมีพระราชโองการ ไม่ได้ลงดินของมหาบพิตรเลย"
"ก็กินข้าวที่ไหน ไปถานที่ไหน"
"ขอถวายพระพร บิณฑบาตบนโบสถ์นี้ ถานในกระโถน เทวดาเป็นคนนำไปลอยน้ำ"
"โบสถ์นี้ไม่ใช่อาณาจักรสยามหรือ"
"โบสถ์เป็นวิสุงคาม เป็นส่วนหนึ่งจากพระราชอาณาจักร กษัตริย์ไม่มีอำนาจขับไล่ได้ ขอถวายพระพร"
"ขอโทษ ๆ" แล้วทรงถวายกฐิน รับสั่งใหม่ว่าให้สมเด็จโตอยู่ในสยามประเทศได้
โบสถ์เป็นของพระพุทธเจ้าฉันใด สมเด็จโตก็ถือว่าท่านเป็นสาวกของพระพุทธเจ้าฉันนั้น หาใช่พระของในหลวงไม่ แม้ท่านจะเป็นพระราชาคณะก็ตาม ด้วยเหตุนี้ท่านจึงกล้าเตือนพระเจ้าอยู่หัวได้อย่างไม่หวั่นเกรงภัยใด ๆ ทั้งนี้ด้วยกรุณาและปัญญาของท่านเป็นสำคัญ
