เรือนไทย

ทำไมกวีที่ดังๆของไทยหลายคนมีชะตาชีวิตที่ต้องวิบัติเพราะความรักครับ

คิดว่า....

การเขียนบทกวี มักจะถ่ายทอดจากอารมณ์
คนที่เขียนได้ไพเราะ นอกจากความสามารถในการใช้ภาษา
ยังต้องช่างจินตนาการ มีความลึกซึ้ง และอ่อนไหวต่ออารมณ์

จึงถ่ายทอดอารมณ์นั้นๆ ออกมาได้จับใจ คือ ทำให้ผู้อ่านมีความรู้สึกร่วมได้มาก

คนที่มีอารมณ์เป็นเจ้า ง่ายดายที่จะตัดสินใจโดยใช้ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล
ยึดติดกับอารมณ์มากกว่าเหตุผล

อารมณ์บวกกับความช่างจินตนาการก็ทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้ง่าย
อารมณ์ทำให้ยึดมั่นในทิฏฐิ ปรับความเข้าใจยาก

บางคนก็ยอมที่จะเดินไปสู่ความวิบัติด้วยอารมณ์
บางคนก็เดินเข้าสู่ความวิบัติเพราะอารมณ์บังตา

คนเราทั่วไป ไม่เฉพาะกวี เมื่อใช้ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล
หรือไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้ไหลไปตามความรู้สึกได้
ก็เดินเข้าสู่ความวิบัติได้ง่ายกว่าคนที่ใช้เหตุผล



นี่เป็นความคิดส่วนตัวนะคะ ไม่มีหลักวิชาการเลย

นึกได้อีกอย่าง ด้วยความอ่อนไหวของกวี
เจอคนนี้ก็รักคนนี้ เวลาและใจทั้งดวงมอบให้หมด
เจอคนนั้นก็รักคนนั้น เวลาและใจทั้งดวงมอบให้หมด
ทุกคนที่ตัวรัก เวลาและใจทั้งดวงมอบให้หมด

เหมือนว่าหัวใจแบ่งภาคเป็นหลายดวง แต่ร่างกายมันแบ่งไม่ได้เหมือนใจ
คนรักทุกคนก็ต้องการทั้งหมด ไม่ต้องการแบ่งกับใคร ความชัดแย้งก็ต้องเกิด

ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนที่มีอำนาจ หรือมีอารมณ์รุนแรง ปัญหาก็ยิ่งแรง

นี่ก็น่าจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งนะคะ
 

ผมก็(คิดเอาเองว่าตัวเองเป็น)กวีนะครับ แต่รักเดียวใจเดียว(อยู่กับความรักในอุดมคติ)นะเออ  :'(


ส่วนตัวคิดว่ากวีเข้าถึงผู้หญิงได้ง่ายกว่าพ่อค้าขายของ หรือผู้หญิงเข้าถึงกวีได้ง่ายกว่าพ่อค้าขายของซักอย่างสิน่า เมื่อมีโอกาสเข้าถึงมากกว่า มันก็มีโอกาสที่จะวุ่นวายมากกว่าเช่นกัน