แก้ตัวครับ.....(รักษาตัวสะกดเดิมไว้)
ความสูญเสียอันใหญ่ยิ่ง
ในชีวิตรของดีฉัน
"เจ้าคุณภะรตราชา เมื่อมีบรรดาศักดิ์ เป็นหลวงอภิบาลบุริมศักดิ์ ท่านได้ไปทูลขอพระราชทานดีฉัน ต่อสมเด็จพระศรีพัชรินทรา บรมราชินีนาถ พระราชชนนี พันปีหลวง
เจ้าคุณกับดีฉัน ได้สมรสเมื่อวันที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2455 สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอกรมหลวงพิษณุโลกประชานารถ ทรงสรวมมงคลและประทานน้ำสังข์ ล้นเกล้าล้นกระหม่อม พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้า พระราชาทานเงิน 100 ชั่ง เจ้าคุณกับดีฉันอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลา 64 ปี (ขาด 22 วัน) ......
เราได้ร่วมทุกข์ ร่วมศุขมาด้วยกันตลอดเวลา เป็นธรรมดาอย่างโบราณท่านว่า “ลิ้นกับฟันก็ต้องมีกระทบกัน” เจ้าคุณแม้ท่านจะโกรธดีฉันมากน้อยเพียงไรก็ตาม ท่านไม่เคยกล่าวคำหยาบคายต่อดีฉันเลยแม้แต่คำเดียว ก่อนที่เราจะจากกัน ยังพูดคุยกัน พอ 2 ชั่วโมงกว่าเท่านั้น ท่านได้จากดีฉันไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับมาอีก ดีฉันตกใจจนสุดขีดในชีวิตรไม่เคยตกใจอะไรเช่นนี้ ไม่ทราบว่าจะอธิบายอย่างไรถูก ทำไมในเวลาเช่นนี้ ดีฉันจึงไม่หลับตาตายตามท่านไปด้วย จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ เวทนาและว้าเหว่อย่างนี้ ดีฉันบกพร่อง นอนหลับเพลินไปจนตามหมอไม่ทัน หรือจึงได้ยินแต่ลมหายใจครั้งสุดท้ายของท่านเพียง 2 ครั้งเท่านั้น นึกขึ้นมาแล้วดีฉันแทบเป็นบ้า
เผอินวันหนึ่งนายแพทย์สมพร บุณยะคุปต์ ซึ่งเป็นแพทย์รักษาท่านเป็นประจำ ได้สละเวลาอันมีค่าของท่านมาอธิบายให้ฟังว่า ไม่ใช่ความบกพร่องอะไรทังนั้น ผู้ที่เป็นเช่นนี้ ใครจะช่วยอะไรไม่ทันเลย ..............ผู้ที่ไปเช่นนี้ ไปอย่างสบายที่สุด ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย หลับไปอย่างสบายทีเดียว แต่สำหลับคนอยู่ข้างหลังแล้ว โปรดนึกดูเถิดจะได้รับความตกใจและเศร้าโศกเพียงไร เพราะศุขภาพของท่านดีทุกอย่าง รับประทานได้ นอนหลับ แจ่มใสสดชื่น กำลังตระเตรียมการรับเสด็จพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ที่จะเสด็จมาเพื่อนพระราชทานประกาศนีย์บัตรแก่นักเรียน
...........
ถ้าสวรรค์ชั้นใดๆ ที่สูงสุดมีจริงแล้ว ขอให้ท่านได้ไปสู่ศุขติศุขในที่นั้นเถิด ท่านเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ และชาติน่าถ้ามีจริง ขอให้เราได้พบและเป็นคู่ครองกันอีก เมื่อถึงวาระอันสุดท้ายที่จะต้องจากโลกมนุษย์แล้วก็ขอให้เราได้จากไปพรอ้มๆ กัน หรือเวลาอันใกล้เคียงกัน ดีฉันจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ เวทนาว้าเหว่อย่างนี้อีก"
ขจรภะรตราชา