เรือนไทย

 ขอบพระคุณอาจารย์ใหญ่เทาชมพูครับ

ภาพของลุงนอร์มันที่ผมชอบมากอีกภาพหนึ่ง เป็นภาพที่ของจริงรัฐบาลสหรัฐอเมริกามอบให้กับสหประชาชาติเป็นของขวัญ ตัวภาพดูเหมือนจะแขวนอยู่ที่สำนักงานใหญ่สหประชาชาติที่นครนิวยอร์ก ชื่อภาพ the golden rule คือ ใจเขาใจเรา เราอยากให้คนอื่นทำอะไรกับเราอย่างไร เราเองแก็ต้องทำอย่างนั้นกับคนอื่นด้วย เช่น เคารพในความเป็นมนุษย์ซึ่งกันและกัน ไม่ทำร้ายกัน เพราะเราเองก็ไม่ชอบให้ใครมาทำร้าย

กฏทองคำนี้ เป็นหรือควรจะเป็นกฏสากลร่วมกันของมนุษยชาติ

เดี๋ยวขอไปหารูปก่อนครับ แต่เล่าฝอยเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับรูปนี้ได้ว่า ศิลปวัตถุที่รัฐบาลต่างๆ มอบให้สหประชาชาติไว้ประดับสำนักงานนั้นมีมากมายก่ายกอง เห็นจะเป็นร้อยๆ ชิ้น ของไทยเรา ท่านนายกป๋าเปรมสมัยโน้นเคยมอบเรือสุพรรณหงส์จำลองลำหนึ่ง แล้วนายกสมัยหลังใครก็ไม่รู้จำไม่ได้ เคยมอบบุษบกจำลองอันหนึ่ง ยังตั้งโชว์อยู่ที่สหประชาชาติอยู่จนบัดนี้ครับ

 ถ้อยคำของ "กฎทอง" คือ Do unto others as you would have them do unto you.

...สาธุ

 อะจ๊ากกก....

ขออภัยอย่างสูงครับ คุณครูใหญ่ที่ไม่ใช่อาจารย์ใหญ่ ไม่ทันคิดถึงความหมายนั้นครับ

 ภาพ Stay at Home ในกระทู้ที่แล้วที่ผมขโมยพื้นที่ของแฟนๆ เอสเช่อร์ ผมดูแล้วได้ความรู้สึกว่า ลุงแก่ชาวเรือเฒ่าเหลาเย่ที่ออกทะเลไปไม่ไหวแล้ว ยืนมองดูท้องทะเลอันเวิ้งว้างอยู่ด้วยกันกับหลานชายของแก ซึ่งยังเด็กเกินกว่าจะออกทะเลได้

ทั้งสองคนตอนนี้ผจญทะเลไม่ได้ทั้งคู่ จึงต้อง stay at home แต่คนที่ยังหนุ่มแน่นผจญทะเลไหว เช่นพ่อของเจ้าหนู ก็ไม่อยุ่กับบ้านหรือในรูปนี้ คงจะหายไปออกทะเลนั่นแหละ

แต่ประสบการณ์ของปู่เฒ่าทะเล จะได้รับการถ่ายทอดต่อไปให้เจ้าหลาน ซึ่งถึงแม้ว่าตอนนี้ยังต้องอยู่กับบ้านเป็นเพื่อนปู่ ซักวันก็จะโตพอจะออกทะเลได้เอง ในตัวปู่เราเห็นอดีต ในตัวหลานเราเห็นอนาคต

 รูป "ปัญหาที่อยู่กับเรา" เป็นภาพไม่กี่ภาพของลุงนอร์มที่อารมณ์ออกโทนซีเรียส (เท่าที่ผมนึกออก) เพราะปกติโทนอารมณ์รูปลุงแกจะสบายๆ ดูแล้วอมยิ้ม เหมาะกับการเป็นปกนิตยสารฉบับวันเสาร์อาทิตย์

เพราะรูปนี้สะท้อนถึงปัญหาการแบ่งแยกผิวซึ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นๆ ในสมัยสัก 1950 - 1960 และสะท้อนประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่งของอเมริกา เมื่อศาลสูงสุดคือศาลฎีกาสหรัฐสั่งว่า การจัดการศึกษาแบบแบ่งแยกที่รัฐบาลมลรัฐทางใต้ (ใช่แอละบามารึเปล่าผมก็ลืมไปแล้ว) แยกไม่ให้เด็กนักเรียนผิวดำเรียนร่วมกับเด็กผิวขาวนั้น ถือว่าผิดรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐ เมื่อศาลสั่งอย่างนั้น แม่หนูในรูปจึงไปเรียนโรงเรียนใหม่ได้ แต่จำเป็นต้องมีเจ้าหน้าที่รัฐบาลกลางคอยดูแลอารักขาอย่างเข้มแข็ง และความรู้สึกของคนขาวพื้นเมืองก็ยังต่อต้านเหยียดผิวมากๆ เห็นได้จากรอยขีดเขียนและรอยปามะเขือเทศเน่าบนกำแพง

รูปนี้ดุแล้วเครียดครับ ผิดกับรูปของร้อคเวลล์อื่นๆ แต่ผมก็ชอบเหมือนกัน

 ขอบคุณพระเจ้าตา Pipat ครับ

ใครจะว่าไงไม่รู้ พระเจ้าตาผมออก ISO รับประกันว่าลุงนอร์มผมก็เป็นศิลปินด้วยคนหนึ่ง ผมก้พอใจแล้ว

 เอ กลับไปอ่านใหม่แล้วสงสัย
ลุงนอร์มวาดรูป "ปัญหาของพวกเราทุกคน" ไว้ในปี 1935 หรือครับ? หรือ 1953 ?

 ขอยกมือถามอัครมหาจารย์

ช่วยแนะนำฮอปเปอร์และไวอัตให้ยาย ..เอ๊ย.. ลูกศิษย์แถวหลังสุด รู้จักมากกว่านี้หน่อยได้ไหมค้า
ว่าหน้าหรือแก่นที่แท้จริงของเขาคืออะไร  เป็นอเมริกันแบบไหน

 เห็นคำว่า NIG...ER จางๆ บนผนังไหมครับ เป็นคำด่าคนผิวดำ

ถ้าคนขาวในท้องถิ่นยังรู้สึกต่อต้านเช่นนั้น ลุงนอร์มแกก็ว่า ปัญหานี้ก็ยังเป็นปัญหาอยู่ และเป็นปัญหาของพวกเรา (แกหมายถึงเราชาวอเมริกัน) ทุกคน

เรียนคุณยาย ผมน่ะรู้จักแต่ท่านเดวิด วัยอาจครับ ซึ่งเป็นนักประวัติศาสตร์ไทยสัญชาติเชื้อชาติอเมริกัน แต่ไม่แน่ใจและไม่กล้าเดาด้วยว่าพระเจ้าตาหมายถึงไวแอทท์ไหน? ต้องให้พระอาจารย์มาเฉลยเองครับ

 ทนไม่ไหวไปค้นมา เลยต้องขอบอกคุณติบอว่า เอ... ข้อมูลที่ผมค้นมาได้ ภาพ ปัญหาที่อยู่กับเราทุกคน นั่นน่ะ ลุงนอร์มเขียนไว้เมือปี 1964 นี่ครับ?

ซึ่งถ้าว่าตามประวัติศาสตร์อเมริกันก็เป็นไปได้ ที่ลงข้อมูลไว้ในกระทู้เดิมว่า 1935 นั้นคงจะเร็วเกินไปหน่อยสำหรับ "ปัญหา" ที่จะเกิดขึ้นให้ลุงแกเอามาเขียนรูป

 ผมไม่น่าเปิดศึกสองด้านเลย ถูกหลอกจนจะลืมท่านทวดของผม รีบจบเรื่องกระเทาะเปลือกอเมริกันก่อน แล้วค่อยไปเพชรบุรี ตักศิลาแหล่งเดิมของเราดีฝ่า

ผมไม่ชอบขนมเค๊ก ชอบเกาลัต
ชอบขบ ก่อนเคี้ยว ไม่ชอบสิ่งฟูฟ่อง ที่ปรุงแต่งจนแทบจะเป็นสวรรค์จำแลง

ตรงนี้ขอแยกพูดนะครับ ผมชอบงานของทั้งสามศิลปินมาแตใหนแต่ไร ทุกวันนี้ก็ยังชอบ
แต่เรากำลังมา "จับผี" กัน ว่าวิญญานอเมริกันที่แท้ เป็นอย่างไร ประเทศที่ผลิตตระกูลบุชออกมาได้ ก็เป็นประเทศที่ผลิตร็อคเวลล์ ฮอบเปอร์และไวยอัต นี่เป็นความจริงที่น่าเจ็บปวด

เหมือนที่เรารู้ว่ามาร์ลิลีน มอนโรศรัทธาครูสอนการแสดงมาก เสียจนมอบสิทธิ์ทั้งปวงให้ไอ้ผู้ชายจากนรก เอาทรัพย์ของเธอ ไปปรนเปรอเมียเด็ก คนที่เกลียดนอร์มา จีนเข้ากระดูกดำ นี่ละครับสังคมทุนนิยมของแท้ที่ไม่มีที่ว่างให้กับยางอาย

ร็อคเวลล์รับใช้อุดมการณ์อเมริกัน เหมือนที่ชอสตาโกวิชรับใช้ระบอบโซเวียต หรือสเปียร์สรับใช้ฮิตเลอ่ร์ ในแง่นี้เราคงต้องให้แต้มความสร้างสรรค์เท่าๆ กัน
ส่วนแต้มคุณธรรมนั้น ตัวใครตัวมันครับ

 ถามถึงวรรณกรรมแล้วชักสะดุ้ง  ไม่รู้เรื่องไหนโดนคุณพิพัฒน์หมายหัวว่าเป็นโฆษณาชวนเชื่อบ้าง
อึ้งไปเลย  ไม่กล้าตอบ เพราะวรรณกรรมอเมริกันที่เรียนมา ครูอาจารย์ท่านก็เชิดชูว่าดีงาม
แต่งามสำหรับอเมริกัน จะงามสำหรับไทยหรือเปล่า อาจจะไม่

งานของจอห์น สไตนเบค ของเออเนสต์ เฮมิงเวย์ ของเทนเนสซี วิลเลียมส์ เหล่านี้ชวนเชื่อไหมล่ะคะ?

แต่ถ้าดูยูบีซี เจอบ่อย  หนังที่เชิดชูฝันอเมริกัน  เคยดูหลายเรื่อง ตัวเอกอพยพมาอยู่อเมริกา  มาสร้างและสานฝันอยู่ที่นี่จนสำเร็จน่ะค่ะ แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้วว่าอะไร  
ส่วนใหญ่ไม่มีใครย้อนหลังไปคำนึงถึงประเทศถิ่นที่จากมา    ทุกคนภูมิใจที่เป็นอเมริกัน

 มีความลับเล็กๆ คือ ถ้าผู้เกี่ยวข้องเป็นยิว จะสร้างโปรอเมริกันค่อนข้างชัดเจน

ที่อาจารย์ยกมา เฮมิงเวย์ดูจะน่าสนใจที่สุด
ผมเทียบอย่างนี้ ไม่รู้นักวรรณกรรมศึกษาจะหัวเราะหรือเปล่า
วรรณกรรมของเชคเสปียร์ เมื่อถูกแปลงเข้าสู่แต่ละประเทศ มักจะโอบอุ้มความเป็นชาตินั้นๆ เข้าในโครงเรื่องเดิมอย่างสนิทสนม จนบางทีก็ลืมความเป็นอังกฤษไปเสียสนิทใจ ไม่เหมือนที่อาจารย์ตั้งขอสังเกตว่า กลิ่นอเมริกัน ออกจะแรงมากผิดปกติ อันนี้ผมว่าเป็นเชื้อโปรปะกันดาแปลงรูป

ผมไม่ใคร่ถนัดวรรณกรรม แต่ถ้ายกตัวอย่างสิ่งที่หยาบกว่าคือภาพยนตร์ ก็เห็นจะพอเสนอความเห็นได้บ้าง
เช่นหนังเรื่องเชน ซึ่งมีโครงเรื่องสืบสายสกุลมาจากดอน ฆิโฮเต้
แต่ทำไมชื่อชั้นช่างห่างกันเสียเหลือเกิน

 ดิฉันตัดสินไม่ได้นะคะว่าFor Whom the Bell Tolls เป็นหรือเปล่า  บางทีงานอย่าง Gone with the Wind อาจทำให้มองเห็นความยิ่งใหญ่ของสหรัฐอเมริกาในอดีตได้มากกว่า

ยกตัวอย่างอีกเรื่องให้สะดุ้งกันไปทั้งเว็บ ก็คือวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง Little House Series ของ Laura Ingalls Wilder
ที่ดิฉันเขียนเป็นบทความขนาดยาวไว้
เรื่องนี้เป็นการเชิดชูนักบุกเบิกอเมริกันในปลายศตวรรษที่ 19 แต่ดิฉันไม่คิดว่าผู้เขียนต้องการชวนเชื่อ   เธอเชื่อของเธอจริงๆในสิ่งที่เธอเขียน

พอคุณพิพัฒน์พูดถึงเชน กับ Don Quixote (ขอโทษ ไม่รู้ว่าถอดเป็นภาษาไทยแล้วอย่างไหนถูกค่ะ   ดอน กีโฮเต้ หรือกิโฆเต้)
ทำให้นึกได้ทันทีเลยว่าเรื่องไหน   งานของหลุยส์ ลามูร์ นั่นไงคะ  
พระเอกคาวบอย ยอดชายชาตรีอเมริกันขนานแท้ เปี่ยมด้วยความกล้าหาญและคุณธรรมในถิ่นตะวันตกของอเมริกา
พลอยทำให้นึกถึงซูเปอร์แมน แบทแมน และไอ้แมงมุม  มากันเป็นขบวน  ซูเปอร์ฮีโร่ทั้งน้านนนน

 ในที่สุดอาจารย์ก็พาเรามาถึงสุดยอดนวัตกรรมทางวัฒนธรรม
ซึ่งเมื่อมองผ่านพวกยอดมนุษย์เหล่านี้กลับเข้าสู่ต้นทาง คือมองจากตอนจบกลับสู่บทนำ
การเลาะกระดูกอเมริกันก็เห็นรูปเห็นร่างชัดขึ้นสำหรับผม

ยอดมนุษย์เหล่านี้ ชวนผมนึกย้อนไปถึงแฝดบันลือโลก อิน-จัน อันอาจนับเป็นต้นแบบของวีระบุรุษบาดแผล ที่เกิดมาด้อยแต่สุดท้ายยิ่งใหญ่
ในพวกสุปเปอร์ฮีโร ก็จะมีพวกกลายพันธูทั้งหลายตามมาเป็นพรวน ตัวละครพวกนี้ เมื่อเทียบกับฝั่งยุโรปยุคสัตว์ประหลาดของคุณหมอแฟรงเก็นสไตน์ ดราคูล ไอ้ค่อม...ข้อแตกต่างก็เห็นชัด

ผมคิดว่าทางโลกเก่าสร้างความพิกลพิการ เพื่อศึกษาความทุกข์ และโศกนาฏกรรม(ที่ตกค้างมาจากกรีกกระมัง)
แต่ฝั่งโลกใหม่สร้างมันขึ้นมาเพื่อสนุกกับมัน
ฝ่ายหนึ่งล่องลำธารกลับไปยังต้นกำเนิดคำว่ามนุษยธรรม
อีกฝ่ายหนึ่งบึ่งสวนทางออกไปให้ไกลห่างจากความเป็นมนุษย์ให้มากที่สุด แล้วฝ่ายหลังนี่ก็สร้างอุปกรณ์เครื่องเคียงมากมายในระหว่างการหนีมนุษย์ พวกปมขัดแย้งเอย พวกมุขพลิกผันเอย พวกบันเทิงพิลึกพิลั่นเอย....

บางทีเทียบ Alice กับ Dorothy ก็อาจได้คำตอบมังครับ

รู้สึกผมจะหลงเข้าดงกับระเบิดของนักวรรณกรรม หาทางออกไม่ได้แย้ว

....หมูน้อย ส่งบัลลูนมาช่วยหน่อย ถ้าเป็นยัยเฟื่องละก้อ รีบดันหลังให้โดนสักเปรี้ยงไวๆ แง๋มเลย

 เมื่อมาถึงตรงนี้ ผมขอเชิญท่านที่สนใจ กลับไปความเห็น 15 ที่อาจารย์กรุณาทำรูปใหญ่ไว้ให้

ใช้เวลาตามสะบาย เพ่งพินิจ ภาษาต่างด้าวใช้ว่าคอนเทมเปรตกระมัง ฮิฮิ ดูให้เห็นหญ้าทุกต้น กระดูกโปนของคริสติน่า เส้นผม รอยยับของผ้า โรงนาที่ไกลลิบ  ถ้าเมื่อไหร่ท่านสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่ซ่อนอยู่ รู้สึกถึงความเครียดทางอารมณ์ที่เริ่มคุมไม่อยู่  ความอ้างว้าง ความโศกาอาดูร....บางท่านอาจจะรู้สึกเกลียดมนุษย์อย่างอ่อนๆ เมื่อนั้นท่านก็จบวิชาถลกหนังแยงกี้ละครับ

 ผมไม่ได้พูดถึง นึกถึงและรับรู้ถึงคริสติน่ามานานเหลือเกิน

ขอบคุณเรือนไทยที่ทำให้ความทรงจำบางส่วนกระเพื่อม
เลยขอปิดท้ายว่า คริสติน่าเป็นสามัญชนที่ยิ่งใหญ่มากในโลกศิลปะ ตัวของเธอเป็นเสมือนร่างคำฟ้องกล่าวหาพระเจ้า
ว่าเหตุไฉนทรงลำเอียงเหลือเกิน
บางคนช่างได้อะไรมาง่ายดายเหมือนไม่มีต้นทุน แต่เธอนั้น เพียงแค่จะสูดสายลมบริสุทธิ์ที่ไม่มีใครให้ราคา
ทำไมเธอต้องจ่ายแพงนัก

แต่เธอไม่ตัดพ้อ ไวเอ็จ(ออกเสียงอย่างถูกต้องละครับ) ก็ตาแหลมเหลือเกิน มองเห็นสิ่งพิเศษนี้อย่างเด่นชัด เราต้องนึกขอบคุณเขาเช่นกัน แววตา ท่าที และความมุ่งมั่นอย่างคริสติน่า มีมากมายอยู่ในชนบทไทย

เฒ่าทระนงอย่างปู่เย็น (ขออนุญาตอ้างถึงบ้าง ฮิฮิ...)
เวลาที่แกยุ่งอยู่ พระเจ้ามาหา แกอาจจะทิ้งให้นั่งรอ
จนกว่าชุนแหเสร็จ จึงจะว่างมาสนทนาด้วย

นี่แหละครับของจริง

 ขอบคุณคุณพิพัฒน์  ในค.ห.ข้างบนนี้ ที่ทำให้ดิฉันมีแรงฮึด ไปตามล่าหาโลกของคริสติน่าจนเจอรายละเอียดค่ะ

คริสติน่า ออลสันเกิดเมื่อ ๓ พฤษภาคม ๑๘๙๓    ๑๑๓ ปีมาแล้ว  บ้านนาเก่าแก่บนเนินในภาพคือบ้านที่เธอเกิดและอยู่มาตลอดชีวิต อยู่ที่ฮาธอร์นพ้อยน์ ในเมืองคุชชิง รัฐเมน

ตั้งแต่อายุ ๓ ขวบ คริสติน่าเริ่มมีปัญหาในการเดินและทรงตัว  เธอเดินกระโผลกกระเผลก สะดุดหกล้มบ่อยๆ ไปเรียนหนังสือจนจบเกรด ๘ ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของโรงเรียน  แล้วไม่มีโอกาสเรียนสูงกว่านั้น
แต่ความพิการไม่ได้เป็นอุปสรรคให้ย่อท้อ    พออายุได้ ๑๓ แม่เกิดป่วย สุขภาพทรุดโทรมจนดูแลบ้านไม่ได้ คริสติน่าก็ต้องรับหน้าที่แม่บ้านปัดกวาดเช็ดถู ๑๖ ห้องในบ้านเสียเอง รวมทั้งทำอาหาร เย็บเสื้อผ้าอีกด้วย  เธอก็ทำได้อย่างดีเยี่ยม

ใครที่อาการครบ ๓๒ แต่รู้สึกเหนื่อยหนักกับงานประจำวันเหลือเกิน  น่าจะเอารูปนี้มาแขวนเป็นกำลังใจบ้าง

 ช่วงเวลาที่เป็นสุขที่สุดของคริสติน่าเริ่มเมื่อเธอเป็นสาวเต็มตัว อายุ ๑๙   ตอนนั้นละแวกบ้านเกิดกลายเป็นสถานที่พักร้อนตากอากาศของชาวเมืองอื่นๆ   ทำให้มีผู้คนคึกคักขึ้นแทนความเงียบเหงาอย่างเมื่อก่อน

ในจำนวนนี้ คริสติน่าพบหนุ่มปัญญาชน จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด  

เธอตกหลุมรักเขา  ถึงหน้าหนาวเขากลับไป ก็ติดต่อกันทางจดหมาย  ถึงหน้าร้อนเขามาหาเธอ ก็ได้พบปะสนิทสนมกัน  เป็นอยู่อย่างนี้ตลอด ๕ ปี  

คริสติน่าเป็นคนเก่งและสติปัญญาดี    เธอชอบที่จะเขียนจดหมายโต้ตอบประเทืองปัญญากับหนุ่มคนนี้

ในจดหมายที่ชายหนุ่มเขียนถึงคริสติน่า  เขาระบุว่า

"เธอกรรเชียงเรือได้  ปีนต้นไม้ได้  ฝึกม้าได้ ขับรถม้าได้  เธอเก่งกว่าผมทุกอย่างที่ทำในเมืองคุชชิ่งนี่"



แต่ความเก่งก็ยังไม่พอที่จะทำให้คริสติน่าได้สิ่งที่ผู้หญิงธรรมดาๆเขาได้กัน   วันหนึ่งชายหนุ่มเงียบหายไป  ไม่เขียนมาหาอีก   เขาพบผู้หญิงคนใหม่  ก็เลยแต่งงานไป

ตอนนั้นคริสติน่าอายุได้ ๒๔  ความสุขในวัยสาวจบสิ้นลงเพียงแค่นั้นเอง



ความพิการของคริสติน่าทวีขึ้นเมื่ออายุมากขึ้น  เธอเริ่มล้มบ่อยเสียจนแม่ต้องทำสนับเข่ารองด้วยผ้านุ่มๆให้    แต่คริสติน่าก็ไม่ยอมให้ใครตราหน้าได้ว่าเธอไม่สมประกอบ    เธอยังไปท่องเที่ยวที่บอสตันเมื่ออายุ ๒๕   ด้วยความสนุกสนาน



คริสติน่ายอมไปหาหมอตามที่พ่อแม่ขอร้อง  แต่หมอเป็นโขยงก็บอกไม่ได้ว่าเธอป่วยเป็นอะไร  ไม่ใช่โปลิโออย่างที่คิดไว้แต่แรก



อายุมากขึ้น  เธอเดินไม่ได้เลย  ต้องลากตัวเองหรือถัดไป  เธอคืบคลานจากบ้านไปเยี่ยมเพื่อนรักที่อยู่บ้านถัดไปห่างแปดร้อยฟุตเป็นประจำ แม้เหนื่อยหอบหมดแรง เธอก็ยังทำ

ภรรยาของไวเอ็จเป็นเพื่อนของครอบครัวนี้   ศิลปินใหญ่สเก็ตช์ภาพคริสตินาเมื่อเธอถัดไปเยี่ยมหลุมศพพ่อแม่   ในที่สุดภาพ Christina's World ก็เผยโฉมออกมา



คริสติน่ามีชีวิตที่แข็งแกร่งไม่ย่อท้ออยู่จนอายุ ๗๕ จึงถึงแก่กรรม

เธอมีชีวิตอยู่ในโลกแคบๆถ้าวัดตามรูปธรรม คือบ้านบนเนินเขากับเพื่อนบ้านใกล้เคียง  แต่ทางนามธรรม โลกของคริสติน่ากว้างใหญ่ไพศาลมากกว่าโลกใบจริงของเราเสียอีกค่ะ

 ดิฉันรู้จักภาพ Christina's World เมื่อลงเรียนวิชาศิลปการละคร ที่อักษรฯ

อาจารย์ชาวอเมริกันนำภาพนี้มาให้ตีความ   บอกสั้นๆว่าผู้หญิงในภาพพิการ ต้องคืบคลานไป

จำได้ว่าอาจารย์เกริ่นนำถึงเส้นโค้งในภาพ  เส้นของรอยล้อบดคู่กันไปบนพื้นหญ้า  ตลอดจนเส้นของทุ่งหญ้าที่เก็บเกี่ยวถากถางไปใหม่ๆ    สอดคล้องไปทางเดียวกัน

มันสะท้อนแรงผลักดันให้คริสตินามุ่งไปที่จุดหมายปลายทางคือบ้านบนเนิน

เธอไต่คืบคลานขึ้นไปสู่ที่สูงนะคะ ไม่ได้คลานลงสู่ที่ต่ำ  



ทั้งที่เป็นภาพนิ่ง  เราก็ยังมองเห็นการเคลื่อนไหว  เห็นกำลังแขนที่เอื้อมพาตัวคืบคลานไปอย่างไม่หยุดนิ่ง   แขนที่อยู่ข้างหน้าแฝงพลังกว่าขาซึ่งพับอยู่ข้างหลัง

เส้นผมน้อยๆกระจายปลิว  ทำให้เราพอมองเห็นความเหน็ดเหนื่อย



ไวเอ็จซ่อนดวงหน้าเธอไว้ไม่ให้เห็น   เพื่อเปิดกว้างจินตนาการเองว่าคริสติน่ารู้สึกยังไง

เหนื่อยล้า ทุกข์ระทม  ถมึงทึง  หรือว่าเธอกำลังยิ้มละไมที่รู้ว่าอีกไม่นานก็ถึงบ้านแล้ว

เสื้อผ้าสีอ่อน สวยสะอาด แบบเรียบร้อย   พูดถึงความละเมียดละไมในตัวตนและบุคลิก

เราไม่รู้ว่าเธอเป็นสาวน้อย หรือวัยกลางคน ในภาพนี้   เป็นคริสติน่าที่ไม่มีอายุขัยอยู่ในภาพ  

แล้วก็เป็นความจริง

 ลึกซึ้งครับ

เห็นคริสตินาแล้ว ผมนึกถึงเฮเลน เคลเลอร์ อีกคนหนึ่ง

เรียนพระเจ้าตาและ อ. เทาฯ ครับ เรื่อง ดร. วัยอาจ ณ คอร์แนล ซึ่งไม่ใช่จิตรกร ผมหมายความแต่เพียงว่าท่านเป็นนักประวัติศาสตร์ที่ศึกษาประวัติศาสตร์ของเมืองไทยครับ หรือจะเรียกว่าท่านเป็นนักประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก็ได้ คือวิชาของท่าน แต่ตัวของท่านเอง ก็ยังสัญชาติเชื้อชาติอเมริกันอยู่ดีครับ

ป.ล. ถึงคห.25
ขอยกมือประท้วง
"เมื่อมาถึงตรงนี้ ผมขอเชิญท่านที่สนใจ กลับไปความเห็น 15 ที่อาจารย์กรุณาทำรูปใหญ่ไว้ให้"
คนที่ทำรูปใหญ่ไว้ให้ คือดิฉันเองละค่ะ

อยากจะบอกใครต่อใคร..จำได้ก็คุณนกข.  และคนอื่นๆอีกสองสามคน  ที่ชอบเรียกดิฉันผิดๆว่า อาจารย์กรุณา ยังโง้นยังงี้ อยู่บ่อยๆ
เดี๋ยวก็..อาจารย์กรุณาตอบ...บางทีก็..ขอบคุณครับที่อาจารย์กรุณาทำลิ้งค์...หรือ ตามที่อาจารย์กรุณาตั้งกระทู้...ฯลฯ
หนักๆเข้าคุณพิพัฒน์ก็พลอยเผลอตามไปอีกคน  ชักจะไปกันใหญ่แล้ว

ดิฉันชื่อว่า "เทาชมพู " ต่างหากล่ะคะ
อาจารย์กรุณา ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญทางสันสกฤต ถึงขั้นแปลคีตาญชลีและงานอื่นๆที่ทรงคุณค่า  
เป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทางภาษา และวรรณคดี  เป็นศิลปินแห่งชาติ
ท่านไม่มาเฝ้าเรือนอยู่ที่นี่แน่ๆ  

 ภาพของลุงนอร์มัน ที่อาจารย์เทาชมพูว่าจะหามา 4 ภาพว่าด้วยเสรีภาพ 4 ประการนั้น ถ้าจำไม่ผิด คือ Freedom from Want / from Fear/ of Speech/ of Religions 4 ประการ เป็นแนวคิดของประธานาธิบดีวิลสัน

ผมจำได้วาเคยเห็นภาพของลุงนอร์มัน แต่จำรายละเอียดไม่ได้ทุกภาพ จำได้แม่นคือเสรีภาพในการพูดหรือแสดงออก กับเสรีภาพจากความอดอยากหิวโหย 2 ภาพ อีก 2 จำไม่ได้

ยังไงๆ ผมก็ยังชอบลุงนอร์มันอยู่ และแน่ละในทางอุดมคติผมก็เห็นว่าเสรีภาพทั้ง 4 นี้เป็นหลักการสำคัญที่ถ้าทำได้จริงก็ดีแน่ละ แต่ผมอดมีข้อสังเกตเล็กๆ ไม่ได้ว่า บรรดาคนที่อยู่ในรูปของลุง 2 รูป ซึ่งกำลังเอ็นจอยเสรีภาพทั้ง 2 อยู่นั้น มีแต่คนขาว ไม่มีคนผิวสีอื่นเลยแม้แต่คนเดียว

ผมคิดว่าลุงนอร์มไม่ทันได้คิดหรือไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่มันก็ออกมาอย่างนั้น

ที่จริงอีกนั่นแหละ รูปสบายๆ เบาๆ น่ารักๆ ของลุง โดยเฉพาะในยุคต้นๆ นั้น ตัวละครในภาพเป็นฝรั่งผิวขาวแทบทั้งหมดเลย ลุงเพิ่งจะมาเขียนเด็กนิโกร หรืออาซิ้ม หรืออื่นๆ ในรูปของลุง ดูเหมือนจะในระยะหลังแล้ว เมื่อจำเป็นต้อง -หรืออยากจะ- แสดงภาพของสังคมอุดมคติแห่งสหรัฐฯ ที่เป็น melting pot เท่านั้นแหละจึงได้ให้ประชากรเชื้อชาติอื่นของสหรัฐฯ แสดงตัวออกมาในภาพของลุงด้วย

 ภาพ Freedom from Want ของลุงนอร์มัน รอคเวลล์ พระเจ้าตา Piapt จัดให้เป็นพวกเดียวกับศิลปะโปรประกันดาของพวกนาซีเยอรมัน อยู่ใน คห. ที่ 20 ครับ ภาพที่เป็นงานเลี้ยงอันอุดมสมบูรณ์ (น่าจะเป็นงานเลี้ยงเทศกาลขอบคุณพระเจ้า) รูปขวาสุด เห็นไหมครับว่า คนที่อยู่ในภาพนี้ บังเอิญเป็นฝรั่งทั้งหมดเลย ไม่มีฮิสแปนิกอเมริกัน ไม่มีเอเชี่ยนอเมริกัน ไม่มีอินเดียนแดง และไม่มีแอฟโฟรอเมริกันเลยสักครึ่งคน

 ให้ผมแสดงความเห็นเกี่ยวกับรูป Wood Stove นี้เหรอครับ
มันจะยิ่งกว่าตาบอดคลำช้างนา...ระดับช้างคลำคนตาบอดเชียวแหละ

เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เสียไปถึงท่านทวด ที่ท่านวางองค์ประกอบเชิงซ้อนไว้ หนักยิ่งกว่าที่เฮียไวฯ ทำกับรูปนี้
ผมจะใช้โมเมโถโลยี่ มั่วว่า

การยืดจุดสนใจออกจากกัน (ในที่นี้คือคริสตินากับหน้าต่าง) ก็เพื่อให้เกิด tempo-spatial ส่วนจะเป็นเท็มโประดับใดนั้นก็ขึ้นอยู่กับสายตาผู้ชมที่จะอ่านสัญลักษณ์แต่ละชิ้นในรูป

การยืด ซึ่งน่าจะเรียกให้ถูกต้อง ว่าการฉีกสองสิ่งออกจากกัน ยังเป็นการบอกนัยยะด้วยว่าสองสิ่งที่ถูกฉีกออก ไม่ใช่สิ่งสำคัญ
ถ้างั้นอะไรเล่าคือสิ่งสำคัญในรูปนี้ ต้องไม่ใช่เตาผิง เก้าอี้หรือถังใบน้อยแน่นอน

หากเรากวาดตามองภาพนี้อย่างเป็นธรรมชาติ
เหมือนเรากำลังดูห้องในบ้านเก่าๆ หลังหนึ่ง ไม่ใช่ดื่มด่ำจิตรกรรมบนผนังห้องแสดง
เราน่าจะรับรู้ได้ว่า มีบางอย่างในรูปนี้ ที่เรารู้สึก แต่มองไม่เห็น ไม่มีตัวตนให้จับต้อง แต่สามารถสัมผัสได้ด้วยอายะตนะที่เหมาะสม ครั้นเมื่อสัมผัสได้แล้ว สิ่งนั้นก็ไม่สามารถปฏิเสธว่าไม่มีได้อีกต่อไป

ไวอัจจงใจเขียนให้เห็นว่า คริสตินาไม่รับรู้กับสิ่งที่เรายังเดาไม่ออกนี้ เธอยังเป็นตัวของตัวเอง
เตาผิงเสียอีก ที่ดูจะ "รู้สึก" มากกว่าเธอ

 กราบนมัสการพระเจ้าตาอีกเรื่อง

มีหนังสือเล่มหนึ่ง เพิ่งออกมาไม่นานนักนี่เอง ชื่อ "American Dream, Global Nightmare" ผมอ่านไปได้ครึ่งเล่มแล้ว สนุกดีครับ

 ประเด็นที่ผมจะเชื่อมโยงระหว่างไวยอัจกับร็อคเวลล์ก็คือ ความเป็นอเมริกัน
ทั้งคู่ เป็นยอดฝีมือ แต่ทำไมเล่า ท่านนิลกางขา...แซว ของผมถึงต้องน้อยใจ ว่าลุงนอร์ม ถูกเหยียดลงต่ำกว่าศิลปิน อันนี้ผมไม่เห็นด้วยเช่นกัน ลุงแกเป็นศิลปินครบถ้วนกระบวนความ หลายสิ่งหลายอย่าง ยังเหนือกว่าพวกปลอมปนเป็นศิลปิน ที่มีเกลื่อนโลก

แต่....ด้วยฝีมือระดับเทพยดาพู่กันทองฝังเพ็ชร แกไม่น่ามาเป็นศิลปินอเมริกันเลย มีความเป็นอเมริกันอยู่สามอย่าง ที่มันโดมิเนตคุณค่าให้ต้อยต่ำ คือความมักง่าย มักมาก และมักรู้ (...นี่กำลังพูดถึงแยงกี้นะครับ ไม่ใช่เสียมก๊ก)
ฝีมือแกไม่ต้อยต่ำกว่าเฮียไวฯ แม้แต่น้อย แต่เฮียไวฯ แกมี "มักทั้งสาม" น้อยกว่าเกณฑ์อเมริกันชนทั่วไป แกถึงเห็นอัญมณีข้างบ้านไงครับ
ส่วนลุงนอร์มน่ะหลงบูชาตะกั่ว

อีตาวิลสันคนนี้ใช่ใหม ที่อนุมัติให้อิโนลา เกย์ ขนไอ้เด็กน้อยไปฝากชาวฮิโรชิมา  แล้วอีกเจ็ดสิบสองชั่วโมงต่อมา มันก็มอบไอ้อ้วนให้ชาวนางาซากิ พลเรือนกว่าสองแสนนะครับ ที่สังเวยความอยากรู้ของมัน ผมไม่เคยคิดจะดูหมิ่นคนพิการเลย ยกเว้นเจ้าหมอนี่ ดังนั้นถ้าเวรตนนี้พูดอะไรออกมา แม้แต่คาถา เย ธมมา...ผมก็ไม่เชื่อครับ

ลอร์ดคลาร์ก เขียนไว้ใน Civilization ว่า
ระหว่างตึกกับคำปราศัยในตึกนั้น แกเชื่อตึกง่ะ

 ตอนเรียนวรรณคดี   ดิฉันมักสงสัยว่าสิ่งที่อาจารย์อธิบายว่าตัวละครคิดยังโง้นยังงี้   เรื่องราวเป็นงั้นเป็นงี้  

อย่างบทรำพึงกับตัวเองอันลือชื่อของ Hamlet  ขึ้นต้นว่า To be, or not to be นั้น  แฮมเล็ตแกคิดถึงปรัชญาชีวิตยังงั้นของแกจริงๆหรือว่าปรมาจารย์ทั้งหลาย 'คิด' ว่าแกคิด

เคยถามเหมือนกัน   อาจารย์บอกว่าต้องอ่านหนังสือเยอะๆ โดยเฉพาะผลงานของกวีหรือนักประพันธ์นั้นๆ เพื่อแกะรอยเขาได้ รวมทั้งต้องรู้ประวัติหรือสังคมแวดล้อมที่เป็นแรงบันดาลใจด้วย



ตามประสาคนไม่มีปรัชญาชีวิต  ดิฉันก็ไม่ค่อยจะเชื่อว่ากวีที่เป็นมนุษย์อย่างเราๆคิดอะไรได้ลึกขนาดนั้น รวมทั้งต้องชักแม่น้ำทั้งห้าจากสภาพแวดล้อมมาประกอบด้วยอีกแน่ะ  มันยุ่งยากกับชีวิตมากไปมั้ง



ดิฉันเห็นว่าผลงานของศิลปินนั้นประดุจลมหายใจ   เขาไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังสูดลมเข้าหรือออก    ดังหรือเบา กระชั้นหรือว่าเนิบเนือยแค่ไหน    เขาหายใจโดยอัตโนมัติตามสบายและตามถนัด   มันก็หล่อเลี้ยงชีวิตเขาไปเองจนหมดอายุขัย

แต่นักวิชาการนั้นเหมือนหมอที่มาเฝ้าดูว่า หมอนี่กรนดังไหม หัวใจเต้นกี่ครั้งต่อนาที  หายใจแบบนี้แสดงว่าสุขภาพดี   แบบนี้แสดงว่าแย่แล้ว ฯลฯ



เชกสเปียร์อาจเมาจนพูดไม่รู้เรื่องก็ได้ตอนเขียนบทแฮมเล็ตรำพึง   เลยเขียนอะไรออกมาอ่านไม่รู้เรื่อง   กลายเป็นเหตุของความลึกล้ำยากจะตีความ  

ตอนแกสร่างเมา เขียนรู้เรื่อง ก็ชัดเจนแจ่มแจ้งดีจนไม่ต้องอธิบาย เลยไม่มีใครติดอกติดใจตอนนั้น  หาว่ามันตื้น



ที่พล่ามมายาวจนออกนอกร็อคเวลล์ไปเยอะ คือจะบอกคุณพิพัฒน์ว่าดิฉันมองภาพ Wood Stove แบบงี่เง่า  เลยเห็นไปอีกอย่าง  

เตลิดเปิดเปิงออกนอกเส้นทางไปมากทีเดียวละค่ะ

แต่ยังไม่บอกว่าเป็นยังไง  ขอไปหาเกราะมาสวมก่อน  กันเจ็บตัว

มีเกราะของอัศวินพระเจ้าชาลมาญอยู่แถวนี้ให้ยืมซักชุดไหมคะ คุณนกข.

ผมมีเรื่องมาฝากอาจารย์เทาฯ

เกี่ยวกับศิลปะหรือเปล่าก็ไม่รู้



วงร็อคอังกฤษวงหนึ่ง ดังพอดูเชียวแหละในยุคของเขา manic street preacher มาแสดงที่กรุงเทพ นักจัดรายการดังคนหนึ่งของไทย ไปสัมภาษณ์ ตอนหนึ่งสังเกตว่า พวกนี้ทำไมดูอารมณ์เสียจังวะ นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ถามคำตอบคำ แกก็เลยถามว่า พวกคุณไม่มีความสูขหรือ

"ไม่"

อ้าว ทำไมละ คุณได้เล่นดนตรีที่คุณรัก มีชื่อเสียง มีแฟนเพลงทั่วโลก ได้เกียรติยศชื่อเสียงเหนือกว่าคนส่วนมาก เป็นผมละก็ มีความสุขตายเลย ผมอยากเป็นอย่างคุณ

"อย่าเลย มันไม่ดีหรอก"

ไม่ดียังไง คนส่วนใหญ่ยอมทุกอย่างเพื่อเป็นอยางคุณตอนนี้

"คุณไม่รู้อะไร เรามันพวกเด็กวัยยี่สิบ เป็นกลุ่มที่แย่ที่สุด"

เป็นไปได้ไง วัยรุ่นก็เหมือนกันนั่นแหละ

"ไม่เหมือน ...เด็กต่ำกว่าสิบ อยู่กับพ่อแม่ตลอดเวลา มีแต่ความสุข เด็กสิบขวบกว่า ใครๆ ก็เอาอกเอาใจ กลัวว่ามันจะใจแตก ไอ้พวกสามสิบขึ้นไป มันก็มีงานทำ มีครอบครัว มีสังคม...



พวกเราเด็กยี่สิบนี่แหละ ที่ถูกทอดทิ้ง ไม่มีใครเหลียวแล...

แม้แต่เวลาเล่นดนตรี พวกผมก็ต้องเล่นเอาใจคนฟัง ไม่ได้เล่นอย่างที่ตัวเองอยากเล่น...." นี่ขนาดศิลปินเด็กนะครับ มันยังครุ่นคิดตรึกตรองขนาดนี้



ผมว่าอาจารย์เทาฯ แกล้งทำเป็นไม่ฉลาดอย่างแนบเนียน  ความจริงฉลาดเหลือร้ายทีเดียว คิดดูนะครับ ยกคำนี้มา "ผลงานของศิลปินนั้นประดุจลมหายใจ เขาไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังสูดลมเข้าหรือออก"

จะหลอกให้ผมชำแหละศิลปินจำพวกหนึ่ง ผมไม่หลงกลละคร๊าบบบ...อย่างที่อีตาปีกัสโสว่า "i do not seek i've found"



ตอนนั้นแกพูดอะไรก็เท่ทั้งนั้นแหละ คนเราดังแล้วนี่ ทำเป็นเงียบคนก็ว่าลึกซึ้ง ทำเป็นแหกปากโวยวาย คนก็ว่าบริสุทธิ์ใจ



ศิลปินที่ทำงานออกมาเหมือนลมหายใจนี่ ผมว่าทั้งประวัติศาสตร์โลกนี่ จะมีคุณสุวรรณอยู่คนเดียวมังครับ

สมเด็จนริศฯ ทรงใช้สำนวนว่า "..แตกออกมาเป็นเหื่อ" ศิลปะ มันหนักหนาประมาณนั้นนะครับ ขนาดผมพิมพ์ความเห็นไม่เป็นโล้เป็นพายนี่ ยังเหนื่อยแฮกๆ เลยครับ



ตอบความเห็น 42 ที่อาจารย์เทาชมพุกรุณา....จ๊าก ลืมตัวครับ

ที่บ้านสอนให้นอบน้อมกับคุณยาย เอ๊ย คุณพี่..ผู้อาวุโส  แหะแหะ รับทราบ...และปฏิบัติ  ครับพ้ม



ส่วนคุณนิลฯ ถ้าคุณอ่านเล่มนั้นจบ แล้วไม่มาเล่าให้พวกเราฟัง ผมจะแช่งให้คุณ.... เอ เคยแต่ด่าคน แช่งไม่เป็น....

เอางี้

ให้คุณถูกล็อตตะรี่ติดกันสิบสามงวด แต่ลืมสลากไว้ในกระเป๋ากางเกง ส่งไปซัก นึกขึ้นได้ ตามไปเอา ....ร้านบอกว่า...

คิดเอาเองละกัน  5555



ทีนี้มาว่าด้วยฮอบเปอร์กับพี่ไวฯ สองคนนี่ก็น่าพิจารณาเหมือนกัน ใครจะเริ่มก่อนครับ

เชิญ

มีแต่คนฉลาดเท่านั้นที่นึกว่าคนอื่นฉลาดเหมือนตัว...ทุภาษิตจากไหนก็ไม่รู้บอกไว้

อยากฟังคุณพิพัฒน์เริ่ม จะฮอปเปอร์หรือไวเอ็จก็ได้ค่ะ  คนไหนก็ประเสริฐแก่โสตเท่ากัน

นำภาพ Wind from the Sea ที่คุณชอบมาขยายให้คนอื่นดูกันบ้าง
ภาพนี้ดูแล้วเศร้ากว่า Early Sunday Morning เสียอีกค่ะ
ใน ESM ยังรู้สึกว่ามีคนอยู่มากมายในภาพนั้น แม้ว่ามองไม่เห็นตัว ก็ยังรู้สึกถึงการดำรงอยู่
แต่ภาพนี้  คริสติน่าซ่อนอยู่นอกภาพ  มองออกไปจากหน้าต่างห้องเก่าแก่   เธอมองไม่เห็นคนอยู่ที่ไหนเลยจนคนเดียว
สายลมพัดเข้ามา  แต่เธอไม่ได้ออกไป

สวัสดีจ้ะ แม่ปลาทองคลีโอ  โผล่พ้นน้ำแล้วหรือ
ดู Pleasantville แล้วเหมือนกัน  ชอบมาก  โดยเฉพาะตอนที่สีสันมันค่อยๆแต้มสีขาวดำของเมืองขึ้นมาทีละส่วน..ทีละส่วน

ขอย้อนกลับไปพูดถึงภาพ Freedom from Want   ภาพนี้ปลอบขวัญกำลังใจในยามสงครามได้ตรงเป้า
เรามองเห็นภาพโต๊ะอาหารที่แสนอุ่นหนาฝาคั่ง   สมาชิกในครอบครัวหน้าชื่นตาบาน    
ผู้ชายตรงมุมภาพขวาล่างยังส่งยิ้มให้คนดูภาพราวกับจะเชื้อเชิญให้เข้าไปในภาพด้วยกันอีกแน่ะ
ไม่มีร่องรอยความขาดแคลนในสงครามให้เห็น

คุณยายใจดี  อ้วนท้วนสมบูรณ์ยกถาดวางไก่งวงตัวใหญ่เหลืองอร่ามเข้ามา    มีคุณตาคอยเตรียมพร้อมจะช่วย   ลูกๆหลานๆเริงร่ากันรอบโต๊ะ  เครื่องเงินอย่างโถน้ำเกรวี่ ขวดเกลือพริกไทย ขัดขาววับนำออกมาวางในโอกาสพิเศษ
น่าจะเป็นการเลี้ยงฉลองในวันแธงส์กิฟวิ่ง   ไม่ใช่คริสต์มาส   วันนี้เป็นวันของอเมริกันแท้  ยุโรปไม่มีวันนี้
เป็นบรรยากาศอบอุ่นของบ้านอเมริกัน กินอยู่กันอิ่มหนำทั่วหน้ากัน

ส่วน Freedom from Fear เราเห็นแม่กำลังบรรจงเหน็บผ้าห่มขาวนุ่มให้ลูกน้อยไร้เดียงสาสองคน  
สัมผัสของแม่แผ่วบาง ทะนุถนอมจนลูกน้อยหลับอย่างอบอุ่นเป็นสุข   ไม่มีสะดุ้งตื่นตกใจ   พ่อยืนอยู่ข้างแม่ เหมือนเป็นหลักของครอบครัว  
มือถือหนังสือพิมพ์  ข่าวพาดหัวจะรุนแรงยังไงก็ตาม   แต่ก็เป็นเพียงในกระดาษ  ไม่มีอันตรายใดๆมากล้ำกรายหนูน้อยในภาพนี้ได้

 แหะๆ การบ้านครูพัด นะคะ เป็นการสอนศิลปะตามหลักสูตรการเรียนรู้ของโมม่า

ภาพแรก โลกของคริสติน่านั้น เขาขยายภูมิหลังให้ฟังนิดหน่อยว่า
แอนดรูว ไวเอ็ธ และคริสติน่า (สุภาพสตรีในภาพเขียน) เคยเป็นเพื่อนบ้านกันในรัฐเมน
ไวเอ็ธชื่นชมคริสติน่าอย่างมากว่า เป็นคนฉลาด (เธอเดินไม่ได้เนื่องจากล้มป่วยตอนเล็กๆ)
ไวเอ็ธ บอกว่า คริสติน่า ชอบความรู้สึกที่ได้ออกไปอยู่ในท้องทุ่งกว้าง

บทเรียนแรกนะคะ เขามีคำถามว่า
1. เมื่อได้รับทราบภูมิหลังข้างต้นเป็นข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับภาพเขียนแล้ว  คุณรู้สึกแปลกแตกต่างไปจากครั้งแรกที่ได้เห็นภาพหรือไม่ อย่างไร
2. ชื่อภาพเขียนมีความสำคัญสำหรับคุณหรือไม่ (ถ้าหากว่า ไวเอ็ธ เปลี่ยนชื่อภาพเขียนนี้ เป็น "ฟาร์มในรัฐเมน" หรือ "ภาพเหมือนของคริสติน่า" หรือเพียงแค่ "คริสตินา"  จะสร้างความแตกต่างหรือไม่)

ทางเลือกมีดังนี้

ให้นึกถึงใครสักคนที่คุณรู้จักดี และสถานที่ประจำของเขาแห่งใดแห่งหนึ่ง(ไม่ว่าจะเป็นที่บ้าน ที่ทำงาน หรือ ที่ที่เขาชอบ)
ถ้าคุณสามารถเขียนภาพของบุคคลนี้ในสถานที่แห่งนั้นได้
คุณจะเลือกเขียนออกมาแบบไหน
สถานที่แห่งไหนที่คุณคิดจะวาดภาพเขาออกมา
คนๆนี้จะสวมใส่เสื้อผ้าแบบไหน
คุณจะเขียนให้เห็นใบหน้าของคนๆ นี้ไหม เพราะเหตุใด

คุณอาจจะไม่ต้องวาดภาพบุคคลดังกล่าวนี้ ลงในภาพเขียนก็ได้
ทว่า คุณอาจจะเขียนสิ่งของ และสถานที่ที่เขาอยู่ หรือเขาทำงาน

ขอให้ดูภาพเขียน The Red Studio เป็นตัวอย่าง
และพินิจพิจารณาทางเลือกที่เป็นไปได้ทั้งหลายแหล่ประกอบด้วย

 อย่าเอาอย่างจำลองละกัน

อุอุ แว้บบบบบบบบบบบ...

 เซนต์ชื่อเข้าสอบแล้วนั่งหลับครับ
จะตี 1 แล้ว ตามันไม่ยอมลืม

ขออนุญาตคิดว่า "นาที" ของคุณเฟื่องแปลว่า "นาทีแม้ว" นะครับ
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาส่งคำตอบครับ



ปล. เขาว่าแม้วนี้ คิดทุกนาทีมีค่า เพราะเก็บค่าบริการตามจริง(แพงๆ)เป็นวินาทีหรือเปล่าครับ หิหิ

 ฝันมะริกัน เป็นประเด็นใหญ่ของโลก ครือว่าโลกต้องเสียสละไม่รู้เท่าไร เพื่อให้ชาตินี้ฝันดี
เราจะค่อยๆ ปอกหัวหอมไปทีละกลีบ ฮิฮิ......จนไม่เหลืออะไร มีแต่แสบตาฟรีๆ
ผมชอบไอ้หนูพลีมัธที่แกแหกปากได้เต็มอารมณ์ดีจริงๆ  แต่ปกกอลิเย่นี่ ยังไงโตขึ้น เธอก็เป็นอีฟอยู่ดี สังคมจอเงินนั้น เขากินคนเป็นอาหาร แล้วอะไรจะอิ่มเร็วเท่าสวาปามผู้มีพระคุณเล่า...

ขอบคุณแม่เฟื่อง ช่วยแปลคู่มือบริโภคศิลปะฉบับโมม่ามาฝาก ทีนี้ก็เป็นหน้าที่ผม มาแซว....เอ หรือแซวไปแล้วนะ

ตกลงกันอย่างนี้นะครับ ท่านผู้มีเกียรติ
ผมอยากให้อ่านวิธีการของโมม่า เพื่อจะบอกว่า นี่ไม่ใช่วิธีที่ผมแนะนำ ในการ"เตลิด"เข้าในโลกของศิลปกรรม
เราต้องการมัคคุเทศน์ที่มีรสนิยมมากกว่านี้ เวลาเราอยู่ต่อหน้าโลกของคริสติน่า หรือแม้แต่โลกของลุงนอร์ม จะมาวางเกณฑ์เป็นข้อๆ เปรียบเทียบซ้ายขวา หาดูว่าเจออะไรไม้ มันอยู่ตรงใหนซักแห่ง....อย่างนี้ผมเรียกว่าคู่มือใช้เครื่องซักผ้าครับ

ความจริงโมม่าต้องปิดตัวเองลง ตั้งแต่ซื้องานของเฮียไวแล้วละครับ
ไม่ก็ต้องเปลี่ยนชื่อ ไม่ก็เปลี่ยนผู้บริหาร ไม่ก็ไล่พ่อ Barr ผู้อำนวยการหนุ่มฟ้อ (ตอนนั้น) ออก
ทำไมพูดยังงั้นละพี่

ก็มันตอแหลซีครับพี่ ตั้งชื่อว่า Museum of Modern Art แล้วเที่ยวกร่าง อวดชาวโลกว่า นี่แหนะเฮ้ย เรามะริกันชน เป็นชาติแรก ที่ทำมิวเซียมให้โมเดิ้นอาร์ต ไม่มีใครก้าวหน้ากว่าเราอีกแล้ว
(คือเจ๊ทั้งสี่ ที่ควักกระเป๋าตั้งโมม่า เธออายกระมัง ที่ศุลกากรสหรัฐ ไปเก็บภาษีศิลปะชิ้นหนึ่ง ตอนเชิญเข้ามาในงาน armory show 1919 ทั้งๆ ที่ตกลงกันแล้ว ว่าจะไม่เก็บภาษี ก็ไอ้ศิลปะท่อนนั้น มันดูไม่เป็นสัปรสเลย -แหง๋ซี ใครเขาเอาสัปรสแสดงศิลปะ มันเป็นประติมากรรมล้ำยุค ชื่อนกในที่ว่าง ของอีตาบรันคูชี่ เจ้าหน้าที่เลยตีตราเป็นวัตถุดิบ ยังไม่แปรรูป ต้องจ่ายภาษี ฮา...ดังๆด้วย)

ในปีตั้ง 1929 เจ๊แกเห็นว่า ศิลปะสมัยใหม่ คือยอดสุดของภูมิปัญญามนุษย์แล้ว ถึงได้เริ่มการสะสมและจัดแสดง ที่อิมเปรสชั่นนิสม์ แล้วยังเน้นเซซาน เป็นหัวใจ เพราะจากเซซาน มันจะแตกเป็นสี่เหลี่ยมนิยม มาเป็นการนิรรูปนิยมแบบแอ๊ปสะแตรก แล้วมาที่อะเมริกันเอ๊กเปรสชั่นนิสม์ มาจบที่ป๊อบ ซึ่งเป็นมะริกันจ๋า และยกย่องว่าเป็นเพชรยอดมงกุฏของศิลปะสมัยใหม่......

ปี 1948 น่ะ มันยุคของมงเดรียงแก (ตาย 1944) เท่ระเบิดเล็ย ตีเส้น 5-6 เส้น ฟาดเงินเป็นล้าน ใครดูไม่รู้เรื่อง จะตกข้อหาเป็นบาบาเลี่ยน เป็นยุคของกุมาระสวามี และซูสุกี้ ถกปรัชญาตะวันออก ไฮโซปัญญาเลิศ ต้องไปฟังเล็คเชอ่ร์ เข้าคอร์ส ต้องรู้ว่า วิกฤติโลก มันเป็นไปเพราะนาฏะราชาเริ่งร่ายลีลาศ .....ต้องรู้ทฤษฎความว่างของซามูไร....ของเซ็น โอ๊ย เล่าแล้วเหนื่อย

สรุปง่ายๆ ว่า งานของเฮียไว เฮียฮ็อป พวกนี้ ถือเป็นจัณฑาละศิลปะ มิมีชนชั้นจะขึ้นมาเผยอหน้าบนเวทีโลกได้
ผมลองสอบดู พบข้อมูลเด็ด ว่า ห้าสหาย(สี่สาวหนึ่งหนุ่ม) สร้างมรดกศิลปะให้แก่สหรัฐแบบนี้ครับ (ตัวเลข คงหมายถึงงานที่อยู่ในคลังสะสมของ โมม่า)

Willem de Kooning 201
picasso 121
Max Ernst 91
Robert Motherwell 64
Robert Rauschenberg 64
Jackson Pollock 34
Cézanne 27
duchamp 25
Braque 22
kandinsky 20
Piet Mondrien 19
Brancusi 16
Mark Rothko 13
warhol 13
---------------------
hopper 4
Wyeth 1
Norman Rockwell 0

ในทัศนะผม ถ้าไม่เป็นเพราะรสนิยมเบี่ยงเบน ก็เป็นเพราะการเก็งกำไร เพราะใครสักคนจำเป็นต้องดันกระทู้...เอ๊ย ผิดอีกแล่ว
ต้องดันราคาศิลปะที่ตุนไว้ผิด ฮิฮิ...ให้กลายเป็นสิ่งเลอค่า ปล่อยออกไม่ขาดทุน

ที่บั๊กกิ้งแฮมนะครับ ที่ปรึกษาซื้องานศิลปะ ชื่อ Kenneth MacKenzie Clark (Lord Clark of Saltwood 1903–1983)
ถึงได้เก็บดรออิงของเลนาร์โดไว้เกือบหมดโลก
เป็นคอลเล็คชั่นศิลปะกรรมที่สูงค่าที่สุด เทียบชิ้นต่อชิ้น
ผมว่าเจ๊เบ็ธ เธอคงตาไม่ถึงเท่าไหร่ในเรื่องนี้ (เรื่องอื่นก็ด้วยแหละ) แต่ทำไมแกซื้องานเก่งจัง  หนูเฟื่องคงรู้ฟามลับแล้วละ วันนี้

เอาเป็นว่าแปลต่อไปนะจ๊ะ ขอบคุณล่วงหน้า เดี๋ยวจะมาต่อเรื่องฟามเห่ยของมาม่า...เรื่องภาพถ่าย
พอดีคลิ๊กตามลูกศรต่อออกไปอีกสองสามรูป เจอแล้วมึนตึ้บ
ทำไมมันไร้สติและฟามเข้าอกเข้าใจถึงเพียงนี้วะ ไอ้องค์กรครอบโลกแห่งนี้

 หา ให้แปลต่ออีกหรือคะ :: ตาปริบๆ ::

สเว็ท ช็อป (โรงงานนรก ?) นี่ รวมอยู่ในโลกศิลปะด้วยหรือคะครู
เดี๋ยวอู้งานมาแปลต่อให้ค่ะ ตอนนี้ ขอออกจากบ้านไปทำงานก่อน
สายแย้ววว

 ขอแสดงความเห็นเกี่ยวกับลุงร็อค และลุงวาย แบบคนที่เล่าเรียนวิทย์ว่า

            ลุงร็อค ท่านเป็น illustrator คุณภาพ  ภาพวาดของลุงสวยงาม เล่าเรื่องตรงไป ตรงมา ง่ายแต่ประทับใจมาก  

            ส่วนลุงวาย เป็น artist  รังสรรค์ภาพที่สั่นสะเทือนอารมณ์ ปั่นป่วนจิตนาการ ดูแล้วคิดไปได้หลายเรื่อง หลายราว  
              ภาพโลกของคริสทินา ดู (โดยไม่ทราบว่าเธอเป็นเพื่อนบ้านของจิตรกร) แล้วสัมผัสสายลมริ้ว แสงแดดเริง
              สงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ไปทำอะไรอยู่กลางท้องทุ่ง บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของใคร นั่นเธอซมซานกลับบ้าน มาหาอ้อมอกแม่ หรือ คนรัก หรือ เธอเป็นหญิงพลัดถิ่น หวังไปพักพิงที่บ้านหลังนั้น

           ภาพเธอคงติดตา แม้เมื่อเวลาผ่านไป ในขณะที่ภาพของลุงร็อคเลือนไปบ้างตามกาลเวลา    

      หากเปรียบเป็นเพลง ฟังว่า ผลงานลุงร็อคนั้นคือเพลงพ็อพ ชั้นดี มีเนื้อร้องเล่าเรื่องราว มีท่วงทำนองไพเราะเสนาะหู ในขณะที่ผลงานลุงวายเป็นเพลงบรรเลงคลาสสิค ฟังแล้วสั่นสะเทือน ซาบซึ้งตรึงใจ

 เหรียญยังมีสองด้านเลยนะคะท่านอาจารย์พีพี
****************
เดิม American Dreams หมายถึงความหวังใหม่(ซึ่งไม่ใช่พรรคการเมือง)ในดินแดนใหม่    เป็นดินแดนในฝันของคนจนที่มาจากประเทศเก่าแก่ในยุโรป

ลืมตาอุแว้ออกมาก็เจอชนชั้นซะแล้ว    ระบบฟิวดัลลิสม์มันกดหัวคนไม่ให้โงขึ้นพ้นดินตั้งแต่เกิด   ไม่ว่าคุณเก่ง คุณขยัน คุณดีแค่ไหน  คุณเกิดมาเป็นชาวนา คุณก็ยากจนทำไร่ไถนาอยู่จนตาย
ส่วนลูกชายท่านลอร์ดเจ้าของผืนนาที่ให้เช่า ขี้เกียจหรือสารเลวแค่ไหน  คลอดออกมาก็เป็นคุณชายไปเรื่อยจนตาย   ไม่ต้องเสียภาษี ไม่ต้องกระดิกตัวทำงาน

แต่อเมริกาไม่มีผู้ดีไพร่  ทุกคนมีโอกาสเท่ากันที่จะทะยานขึ้นจากจนเป็นรวย  

ในเมื่อเพ่งไปที่เป้าหมายคือความสำเร็จ   วิธีการทำให้สำเร็จเป็นยังไงแบบไหนก็มักจะลืมๆกันไปมั่ง ว่ามันสุจริตหรือทุจริต
หนัง The Godfather จึงเป็นตัวอย่างของ American Dreams ที่บิดเบี้ยวไปจากเดิม  
แต่ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้ถึงความสำเร็จของดอน คาลิโอเน่  
โดยเฉพาะเจ้าลูกชายคนเล็กที่ไม่ต้องการความสำเร็จเลยเชียวละค่ะ   แต่ก็กลับผงาดขึ้นมายิ่งใหญ่กว่าพ่อและพี่ในตอนจบของภาค 1
******************
ครูไหวแกหิ้วห่อผ้าเก่าๆห่อเดิม งกเงิ่น หลบไปนั่งอยู่มุมห้องด้านหลัง อย่างเจียมตัว  ให้ท่านศ.ดร.พิพัฒน์เลกเชอร์เรื่องท่านอาชาผยองไปตามลำพัง
เสร็จเมื่อไร   ครูไหวแกจะกลับมาพร้อมด้วยตะบันหมาก

 เอี้ยวตัวหลบตะลุมพุกของท่านศาสตราจารย์อย่างว่องไว

จากคหพต. 84 ของครูไหวนะคะ
คนฝรั่งเศสเองก็คงรู้สึกถึงความไม่เท่าเทียมกันของคนในสังคมเช่นกัน
เลยลุกขึ้นมากุดหัวราชวงศ์เรียบในสมัยปฏิวัติครั้งใหญ่
แต่พอนานเข้า จิตวิญญาณของประชาชนยุคหลังปฏิวัติก็เจือจางเต็มที
พวกอริสโตแครตก็มามีบทบาทในมาดใหม่ในชุดนายทุน
ดังนั้น แม้แต่คนฝรั่งเศสเองก็ยังนิยม les reves americains
หรืออเมริกัน ดรีมส์
ในแง่ของการให้โอกาสคนโดยเท่าเทียมกันเหมือนกันค่ะ

ครูพัดเจ้าขา สมาชิกห้องนี้ เก่งๆ ภาษาต่างด้าวกว่าเพื่องหลายขุมนัก
แต่ยินดีรับใช้ช่วยแปลสนองพระเดชพระคุณครูพัดเจ้าค่ะ
ผิดพลาดประการใด รับรองว่าคุณครูหลายๆ ท่านคงช่วยแก้ไขเป็นวิทยาทานต่อไป

บ่ายๆ มาแปลให้ค่ะ ขอไปทำงานก่อน แว้บบบ...

มาอธิบายต่อว่าทำไมถึงชอบภาพ May Basket



ทั้งหมดต่อไปนี้เป็นการตีความของตัวเอง   ไม่ใช่ข้อเท็จจริง

เพราะฉะนั้นใครจะมองมุมอื่นหรือมีข้อแย้งก็ได้



ดิฉันจะไม่พูดถึงแสง เงา จังหวะ ฝีแปรง กลิ่นสีหรือกาวแป้ง เพราะไม่รู้เรื่องศิลปะ

แต่จะมองในแง่อักษรศาสตร์



กระเช้าดอกหญ้าสีขาวตั้งอยู่บนขอบหน้าต่างห้องของคริสติน่า

ผูกโบสีเดียวกับเสื้อกระโปรงใน Christina's World บอกให้รู้ว่าเป็นสมบัติของเธอเอง

เมื่อคริสติน่าเคลื่อนกายไปตามท้องทุ่ง  เพื่อจะได้อากาศบริสุทธิ์ตามที่หมอแนะนำ

ไปเยี่ยมเยียนศิลปินเอกและภรรยา  ไปเยี่ยมหลุมศพของพ่อแม่ ไปที่นั่นที่นี่ที่เธออยากไป

สิ่งที่เธอสัมผัส  คือพื้นดินขรุขระที่ฝ่ามือต้องยัน  แต่ละคืบ แต่ละช่วงเคลื่อนไหว

อาจมีโคลนเลน เศษหญ้า หิน มด แมลง  ปะปนตลอดเส้นทางในโลกของคริสติน่า

แต่เธอผ่านสิ่งเหล่านั้นอย่างไม่ย่อท้อ จนถึงปลายทาง

สิ่งที่เธอมองเห็นคือดอกไม้กลางทุ่งดอกน้อย สีขาวบริสุทธิ์ ชูช่ออยู่กลางความขรุขระลำเค็ญในทุ่งกว้าง

คริสติน่าไม่เก็บความลำเค็ญกลับมาบ้าน   เธอเก็บความงดงามกลับมา

วางไว้ข้างหน้าต่าง รับแดดอุ่น   เพื่อเธอจะได้ชื่นชม ยามเธอต้องจำกัดตัวอยู่ภายในโลกแคบๆของบ้าน

เพราะโลกภายนอกที่ยิ่งใหญ่ไพศาลก็จะกลับเข้ามาด้วยในกระเช้าดอกไม้ใบนี้



คุณล่ะคะ  เก็บอะไรไว้ในโลกของคุณบ้าง?

 .




ส่วนภาพนี้ เห็นคุยกันเรื่องโทรศัพท์มือถืออยู่ พอหาภาพแล้วเห็นภาพนี้เลยนึกถึงโฆษณาที่ว่า "พูดกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น" หรืออะไรทำนองนี้ของโฆษณาโทรศัพท์ซักค่ายนี่แหละ
เลยขอเอามาแปะไว้หน่อยนะครับ เพียงแต่ข้อเสียนิ๊ดเดียวของภาพนี้น่ะ คือชื่อของภาพคือ The Gossips น่ะสิครับ แหะๆ



ปล.1 เน้นนะครับ ว่า The GossipS

ปล.2 ภาพเมื่อกี้นี้ชื่อ Attic Memories นะครับ

 หากเงือกในลอบดักปลาที่คหพต.ที่112นั้นเป็นคุณเฟื่องจริง
คุณลุงที่แบกลอบไปนั้นมีหวังต้องหลังหักซะกลางทาง..    

 ผมเปล่าเรียกก๊าบ อาจารย์ พระเจ้าตาพิพัฒน์ของผมท่านเรียกก่อน

แต่ได้สังเกตว่า "ประชาชนอเมริกัน" ภายใต้ร่มธงชาติดวงดาวและลายขวางในรูป คห. 119 นั้น มีทั้งมนุษย์อวกาศ ซึ่งแสดงความก้าวหน้าทางวิทยาการของสหรัฐฯ (อเมริกาชนะโซเวียตได้ ไปลงดวงจันทร์ก่อน) มีเด็กชายนิโกรคนหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีฮิสแปนิกอเมริกันและเอเชี่ยนอเมริกันอยู่ดี

สำหรับเฟมินิสต์ ช่วยผมดูหน่อยว่ามีผู้หญิงรึเปล่า ใช่คนมุมขวาบนสุดไหม ถ้าคนนั้นไม่ใช่หญิง ก็แปลว่าลุงนอร์มของผม ลืม รวมผู้หญิงไว้ในประชาชนอเมริกันอีก

 ขอบคุณมากครับ

 มัวแต่ไปทำงานจนหน้าเหี่ยวไม่ได้มาหาความรู้ที่นี่เสียหลายเดือน เปิดมาก็เจอประเด็นถูกใจเลยค่ะ ดิฉันชอบภาพของคุณร็อคเวลมากถึงกับซื้อหนังสือรวมภาพมาเก็บไว้ (ชอบ Escher และ Gustav Klimt ด้วยค่ะ ยังมีอีกหลายคน ชอบมั่วไปหมด) ไม่ได้ชอบภาพไหนเป็นพิเศษค่ะ

สิ่งที่ดิฉันชอบที่สุดในภาพของคุณร็อคเวลคือรายละเอียดปลีกย่อยในภาพและลูกเล่นเล็กๆ น้อย หลายๆ รูปดูไปก็ยิ้มไป หลายภาพก็ชวนให้คิดต่อไปอีกไกล เห็นบางภาพแล้วดิฉันนึกถึงแนวคิด (หรือเขาเรียกว่าทฤษฎีคะ ไม่ค่อยแน่ใจเลย ความรู้ด้านวิชาการไม่แน่นค่ะ) เรื่อง American Dreams และหลายๆ ภาพก็ชวนให้นึกถึงคำว่า propaganda อยู่ ดีใจที่คิดเหมือนที่ "ท่านผู้รู้" (ยกย่องจริงๆ ค่ะ ไม่ได้ประชด) หลายท่านว่ากันมา

อ่านแล้วสนุกดีค่ะ ได้มองมุมใหม่ เปิดโลกทัศน์ตัวเองดี อาจารย์เทาชมพูอย่าเพิ่งรีบปิดกระทู้เลยค่ะ

 หมดสต๊อคแล้วค่ะ   ไม่มีของร็อคเวลอีกแล้ว
คุณกอประกาญจน์อยากได้ภาพของศิลปินคนไหนอีกล่ะคะ
ดิฉันจะเปิดกระทู้ใหม่ให้
เผื่อมีมุมมองใหม่ๆน่าสนใจเพิ่มขึ้นอีก

 ขอบพระคุณอาจารย์เทาชมพูที่จะกรุณาเปิดกระทู้ใหม่ให้ค่ะ ไม่ทราบว่าภาพของ Gustav Klimt จะมีประเด็นน่าสนใจพอหรือไม่คะ แต่ไม่ต้องเปิดกระทู้ใหม่ก็ได้ค่ะอาจารย์ พักนี้ดิฉันจัดเวลามาเข้าเว็บไม่ค่อยได้เลยค่ะ งานยุ่งมาก เกรงว่าอาจารย์กรุณาเปิดประเด็นใหม่แต่คนขอจะไม่ได้มาอ่าน (แน่ๆ เลย พอดีสองวันนี้งานไม่ยุ่งมากค่ะ เลยแอบมาอ่านได้)

ขอบคุณคุณติบอที่เอารูปครอบครัวกลับจากพักร้อนมาแปะให้ชมค่ะ มีชุดนายทหารเกณฑ์ไหมคะ ดิฉันจำชื่อไม่ได้เสียแล้ว จำได้ว่ามีคุณนอร์แมนวาดนายคนนี้อยู่หลายรูปเทียว

This picture is so lively. Uncle Norman's characters  are very theatrical and exaggerate thing a bit.