(หนึ่ง) -พวกเขาคือเหล่าผู้ซื่อสัตย์
เป็นคนร้าย-เห่าและกัดไม่เลือกหน้า
ใครเอื้อเฟื้อข้าวน้ำเป็นนิจมา
กตัญญูด้วยชีวาพินอบพิเทา
พวกเขามักจะมีสัญชาตญาณ
เชี่ยวชาญจำแนกได้กลิ่นใหม่เก่า
ช่วยราชการงานเมืองเรื่องไม่เบา
ทั้งรักเจ้าของยิ่งอย่างจริงใจ
มีบางครั้งพวกเขาเข้าใจผิด
ยอมปลดปลิดชีวิตแทนเจ้าของได้
บางครั้งสร้างมหกรรมโศกาลัย
เสมือนไม่เข้าใจจิตใจคน
บางครั้งคนก็ไม่เข้าใจเขา
จึงเหยียดเอาว่ามันเป็นสัตว์หน้าขน
คนไม่ควรไว้วางกลางกมล
ทั้งที่คือพวกตนสิคนคด
แถมยังมีมนุษย์เขลาบางเผ่าพันธุ์
พล่าชีวิตพวกมันกันสดสด
กลับกินเนื้อพวกเขาได้ไม่ละลด
กล้ากินหมดทั้งที่มันกตัญญู
เหล่ามนุษย์เช่นนั้นนั่นแหละโหด
กล้าโยนโทษพวกหมาให้ได้อดสู
กล้ากล่าวโทษพวกมันเป็นเช่นคนรู
ทั้งที่รู้..พวกหมานั้นมั่นรักนาย
(สอง)-จงลองชั่งน้ำใจในมนุษย์
ใครเล่าสุดโหดยักเยื้องแปลื้องจุดหมาย
ใครกันแน่ที่เป็นสัตว์อันตราย
หมาหรือคนล้นเหลือร้ายยิ่งกว่ากัน
โอ้พระเจ้า ธ มาโปรดไถ่โทษหมา
รถจึงบรรทุกมาชนที่นั่น
ชีวิตหมาตายดับลงนับพัน
บอกชีวันรวมเป็นหนึ่งซึ่งจริงใจ
บริจาคเพื่อหมาได้หลากหลายล้าน
หากประสานไม่แบ่งญาติอำมาตย์-ไพร่
โลกมนุษย์จะสุขศรีดีเพียงใด
รวมชาติไทยไม่แบ่งสีข่มขี่กัน
(สาม)- หมาหรือคนก็ล้วนที่มีเลือดเนื้อ
ล้วนเป็นเหยื่อแห่งโชคโลกเสกสรรค์
มนุษย์เรามีสมองตรองสัมพันธ์
เลิกห่มสีมาแบ่งชั้น..นั่นแหละคน !!!
ราตรี ประดับดาว
กวิภิวัฒน์ (แนวหน้า ๒๑ สิงหาคม ๒๕๕๔)