เรือนไทย

อยากจะใช้คำง่ายๆแต่ผิดเพี้ยนว่า โกอินเตอร์ ..โกอินเตอร์ตามสมัยนิยม
แต่ขอไม่ใช้

หากใครมีโอกาสเดินร้านหนังสือดังๆอย่างคิโน เอเชียบุ้ค ลองเปิดหนังสือรวมช่างภาพของโลกรวมทั้งไทย ปกแข็งโป๊ก หนังสือหนาปึก ที่ชื่อว่า 9 days in the kingdom

ที่ช่างภาพแต่ละคนประชันไอเดียกันถ่ายตามโจทย์ เก้าวันในราชอาณาจักรไทย

จะมีภาพของช่างภาพไทยด้วย เขาชื่อ ดาว วาสิกศิริ dow wasiksiri

เป็นช่างภาพมือโฆษณาที่จบการศึกษาจากนิวซีแลนด์และอเมริกา ตามคุณพ่อที่เป็นเอกอัครราชฑูตไปประจำต่างประเทศตั้งแต่เล็กๆ

กลับมาถ่ายภาพแฟชั่น และโฆษณาได้พักใหญ่ๆ ใช้สตูดิโอเล็กๆดัดแปลงจากห้องเก็บของหลังบ้านในซอยเอกมัย แล้วย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังเล็กๆที่ถนนพัฒนาการ

มีงานแสดงภาพของตัวเองอยู่เสมอ ขายได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ก็สุขใจที่ได้ทำ

ที่มาเล่าให้ฟัง ก็เพราะงานชุดล่าสุดที่แสดงไปในแกลเลอรี่เมืองไทย ชุดอารมณ์ขันแบบแคนดิดแคเมร่า ที่แสดง ทำให้เข้าตานักคัดเลือกช่างภาพ

ภาพตัวอย่างที่ดิฉันได้ชมเช่น ฝรั่งนักท่องเที่ยวสาวสามคนหันหลังให้กล้อง หุ่นบึ้กทั้งนั้น กำลังถ่ายภาพเจดีย์สีทองอยู่ คนหนึ่งยืนแอ่นพุง เห็นเสื้อเลิกขึ้นมาจากเอวกระโปรง โชว์ไขมัน น่ารักๆ

หรือภาพเด็กๆขึ้นไปนั่งเล่นบนตุ๊กตาหมูสีชมพูตัวเมียซึ่งนอนแอ้งแม้งเห็นหัวจุกนม แล้วเด็กผู้หญิงซุกซนก้มลงดูดนมเล่นกับเพื่อนเด็กผู้หญิง ตากล้องจับวินาทีน่ารักๆ ขำๆได้ ทีเด็ดอยู่ที่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมองพฤติกรรมตลกๆนี้อยู่ รอคิวจะไปดูดบ้าง เผลอเอาลิ้นออกมาตวัดรอ..

น่ารักค่ะ ไม่ได้หยาบ เป็นอารมณ์ขันแบบไม่สัปดน แต่ทะเล้น

ได้ไปแสดงงานที่เฟรแมนเทิล ออสเตรเลียตะวันตกเฉียงใต้ เดือนเมษานี่หละ โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ เรือบิน ที่พัก เบี้ยเลี้ยงมีให้หมด ขอให้ลงทุนนำภาพในคอนเส็ปท์ดีๆไปอวดเท่านั้นละ

เมืองนี้เป็นเมืองสวย เวลาไปเพิร์ธ ต้องล่องเรือจากแม่น้ำสวอนไปเที่ยว อยู่ริมทะเล มีท่าเรือใหญ่ และเมืองมีร้านรวง ตลาด น่ารัก เหมือนเมืองอาร์ตทิสท์

เขาคัดช่างภาพดังของโลกไปแสดงงานกันที่นั่น

 ;D :D ;) :)

 :o :o :o

 :o ;D

อยากให้เรือนไทยมีชีวิตชีวามากขึ้น ..เลยส่งภาพมาให้ดูกันค่ะ ลิขสิทธิ์เป็นของช่างภาพ ที่อนุญาตให้มาแสดงได้ในเวบนี้โดยเฉพาะ
...
ร่มครึ่งคันนี้ปลิวมากองตรงหน้าช่างภาพพอดี ท่ามกลางสายฝน บนถนนเปียกๆ เจ้าของคันร่มยืนอ้าปากหวอ มองช่างภาพที่กำลังเก็บภาพอีกครึ่งหนึ่งด้วยความงงๆ กึ่งเกรงใจ

อย่าไว้ใจลมฝนเมืองบางกอก..
คุณดาว พร้อมกล้องของเขา อาจจะอยู่ใกล้ๆคุณ ยามเผลอ เพื่อเก็บวินาทีดีๆไว้ก็ได้นะคะ

อ้าว มัวแต่อัดกันมันพ่ะย่ะค่ะ
แต่ ;D...  ลูกบอลน่ะ ไปทางหนึ่งแล้วเพียก..

ชอบรูป"อัดกันมัมพะยะคะ"  ได้อารมย์ดีจริงๆ

 ;D

ประวัติคนเก่งครับ

Dow Wasiksiri is a professional photographer who started his schooling in New Zealand then studied in Los Angeles at the Los Angeles City College from 1976-1978, from where he graduated with a degree of Associate in Arts. Later he went on to graduate with a Bachelor of Arts in Radio and Television Broadcasting from California State University in 1981. After returning to Thailand he stated his photographic career and in 1983 established his own photographic studio called Persona. His professional work involves a range of assignments from fashion through to documenting commercial business activity in the South East Asian region.

คุณดาวเล่าคอนเซ็บที่จะแสดงในงาน FotoFreo 2008 Core Exhibitions เป็นภาษาปะกิดไว้ยังงี้ครับ


Dow Wasiksiri

My Thai

Kulcha Club (above the Dome Restaurant on Sth Terrace, Fremantle)
5th April – 4th of May. The official opening will be Tuesday the 8th April at 6pm.

For two decades Thai photographer Dow Wasiksiri has explored through his camera’s lens the psychology of Thais in their habitat. Dow Wasiksiri says that he photographs the Thai way of life “with a quizzical eye” to show the Thailand he knows, lives and feels. In this series of photographs he explores the Thai way of life away from the visitor’s gaze to reveal the unselfconscious behavior of Thais in all their playful contradictions.
Dow says of this work, “I show the people and scenes I encounter just as they represent themselves in public, without judgment. You can see the impromptu, shared way that Thais tackle everything, from eating, exercise and worship, to markets, hair-dos and having their photograph taken. Being a Buddhist, I was raised to treat situations with detachment; not easy, but it breeds a useful discipline. I shoot something unexpected, then let it go.”
Dow says that, “Thailand supplies plenty of unexpected moments. The country’s particular rhythms and priorities can seem bizarre or chaotic to the observer. To compound the mystique, visitors are presented with contrived, idealized images of ‘Thainess’ by Thais ourselves. We prefer to show outer decorum for reasons of face. So countless published views of Thailand are staged and styled. The contrivance and the reality rarely match, leading to startling juxtapositions. Through these frames, I aim to reveal the unselfconscious behaviour of Thais, in all its playful contradiction.

“Celebrating popular culture is a hot-button issue in Thailand, where officialdom seeks to determine what ‘Thainess’ and Thai culture should be. My portfolio expresses through photography a zeitgeist emergent across many genres – music, media, art, writing, film, dance, design – that reappraises ‘Thainess’ and savours it, unabashed. This is how we are.”
“Taken as a whole, the (photographs) represent scenes in the transformation of a people. You become a witness to the onslaught of globalization as it collides with ancient ways. The themes you see in the popular culture of this rising Asian Tiger resonate with the hybrid development of Thailand’s neighbors. However hard that collision, the Thais meet it with the one exotic cliché that holds true: smiles.”

รูปแคนดิดชีวิตเหล่านี้เป็นเพียงตัวอย่างความต้องการหนีจากกฎเกณฑ์มากมายในการถ่ายรูปโฆษณาของคุณดาว บางคนอาจพูดว่า โห ทำได้แค่นี้เองเหรอ เอิ้ม..ขอโทษนะเพ่ ..ดูง่ายๆ แต่ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายนะ จะบอกให้
...
ูรูปโฆษณาที่คุณดาวถ่าย มีหลายชิ้นที่ดูดีเชียวหละ จะนำมาให้ชมต่อไปเพื่อเป็นเกร็ดของหัวข้อหน้าต่างโลกกลมๆนี้...

เห็นกระทู้นิ่ง เลยมาปั่นเรตติ้งให้ค่ะ
คั่นเวลาไปพลางๆก่อนด้วยรูปที่ลูกสาวถ่ายไว้ ตอนไปเที่ยวฟลอริดา
 
ขอบสีชมพูน่าเกลียดนั้นเป็นฝีมือดิฉันเอง  ทำท่าไหนไม่รู้ใน photoshop ไปเปลี่ยนสีขอบจากดำเป็นชมพู
แล้วทำกลับเป็นดำไม่ได้  คลิกแล้วคลิกอีกก็ไม่สำเร็จ
เหมือนไปล็อคสีชมพูเอาไว้ โดยไม่รู้ตัว  ถ้าลูกมาเห็นคงโวยวาย

อย่างนี้ใช่ไหมคะ    ภาพแคนดิด

ฮา..อยากถ่ายดีนัก ซัดซะกล้องกระเด็น..
(จิงโจ้พูด)
รูปน้องสวย ถ้าคุณพอลมาเห็นต้องบอกว่าเส้นสายใช้ได้ อารมณ์นิ่งดี แต่สีชมพูของอาจารย์ไม่ขับความเด่นของภาพ โดดไปหน่อย.. วิธีแก้ก็คือจิ้มสีในภาพ หาส่วนของสีที่ชอบ ลองหลายๆแบบค่ะ
อาจารย์เล่นstroke พร้อมกับ inner glow มันก็เลยแปลกๆค่ะ
คุณติบอคะ ดิฉันคิดว่า พื้นฐานการถ่ายรูปอะไรก็ตามที่เคลื่อนไหว และมีชีวิต
มันจะมีmomentหนึ่ง ที่ถ้าตาเรา ความรู้สึกเรา กับนิ้วเรา เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
เราก็จะได้ภาพที่ดีออกมา

ที่เยาวราช บรรยากาศเป็นสีแดง รถตำรวจจอดอยู่ พอดีแม่ให้ลูกขี่หลังกำลังเดินอยู่ หัวแม่ไปหลุบอยู่หลังไฟรถตำรวจ มุมกล้องทำให้เหมือนว่า หัวแม่เป็นไฟแดง แล้วลูกสาวหน้าเหวอ ดูแม่ตัวเอง

ภาพหวอคุณพ่อ น่ารักมากครับ ถ้าเทียบกับที่คุณติบอว่าต้องมีกล้องติดมือนอกจากติดมือแล้วยังต้องลั่นชัตเตอร์ไวเป็นสิงห์กล้องไวด้วยนะครับ

รูปนี้ก็ลูกสาวอีกค่ะ ถ่ายจากเงาสะท้อนของประติมากรรม ที่มีพื้นผิวทรงโค้ง

ส่วนตัวแล้วชอบรูปแบบนี้ค่ะ  แต่ว่าถ่ายไม่เป็น

ระหว่างที่กำลังจะไปสรรหาภาพดีๆมาให้อาจารย์และเพื่อนเรือนไทยดู อยากให้พักสายตาและอารมณ์กับช่างภาพาพคนเก่งของอังกฤษ ผู้มีคุ่เชยเป็นดารา นางแบบสวยๆทั้งนั้น
เข้าไปฟังเพลงเพราะๆดูรูปงามๆที่
http://www.davidbaileyphotography.com/

ลองชมช่างภาพอารมณ์ดีอีกคน William Wegman

 ;D ในExhibition Hall

 ;D คุณ Wegman แกเก่งและดังมาจากการถ่ายรูปคุณสุ สวยๆครับ .....

ระหว่างที่คุณเอลวิสภู นำความหฤหรรษ์ในอารมณ์มาให้ดู ขอคั่นสักเล็กน้อย ด้วยประสบการณ์ที่อาจจะอธิบายภาพที่อาจารย์สงสัยนะคะ
....
ดิฉันเคยทำโฆษณาcareค่ะ ตอนนั้นกำลังจะออกสินค้าตัวใหม่ เป็นโคโลญ หรือครีมอาบน้ำนี่หละ จำไม่ได้
ขอโทษที จำไม่ได้แน่นอน เพราะทำทุกตัว
ก็เลยช่วยกันกับทีมงานครีเอถีฟว์ ทำโฆษณาทางนิตยสารรวมสามหน้าติดกัน ที่เรียกว่า 3 pages ad
หน้าแรกเป็นทีสเซอร์ สองหน้าหลังเป็นdouble pageที่เรียกว่าหน้ากลางค่ะ
หน้ากลาง ทำเป็นรูปขวดใสๆของผลิตภัณฑ์ พุ่งขึ้นจากน้ำ น้ำกระจาย ฝาเปิดออก และน้ำจากขวดก็พุ่งกระฉอกออกมา ดูแล้วสดชื่น
กระฉอกของน้ำ และรัศมีการกระจาย เราทำเป็นเรซิ่น ใสแจ๋ว ตามเลย์เอาท์เป๊ะ ดูเป็นธรรมชาติ
เจอการจัดแสงดีๆของช่างภาพที่ชื่ออิศรา บูรณสมภพเข้า
ก็ดูสดชื่นและเป็นธรรมชาติซะไม่มี...
สมัยนั้น ยังไม่มีไฟล์เป็นดิจิทัล เราถ่ายด้วยสไลด์สี่คูณห้า
ทำเป็นอาร์ตเวิคออกมา .. ไม่บอกไม่รู้ว่านั่นไม่ใช่น้ำ ทั้งใส มีโวลุ่ม และระลอก กระฉอก กระจาย แน่นอน..ลูกค้าซื้อเลย

นี่ของ Mr.Wang Wenlan ชื่อ Peoples Republic Of Cycle เห็นแล้วนึกถึงสมัยผมไปกินนอนอยู่ที่โน่นครับ เป็นย้งงี้จริงๆ
คุณคิดดู กำลังจะไปทำงาน นั่งอยู่ในรถยนต์ เลนขวาก็กองทัพจักรยาน เลนซ้ายก็กองทัพจักรยาน เบื้องหน้าไฟเขียว แต่ไปเร็วไม่ได้เพราะกองทัพจักรยานอยู่ข้างหน้า ต้องค่อยๆขยับ เอื่อย ไปเรื่อยๆ จนคนขับรถต้องโผล่ไปตะโกนไล่ภาษาจีนโหวกเหวก แล้วใครสักคนก็ไหวกเหวกตอบมา..
เดาเอาได้ว่าต้องด่ากันแน่ๆ
ตอนนี้ ก็คงไม่น่าจะดีขึ้น..

ชิ้นนี้ชวนคิดครับของ JOHN GUTMANN : lives dangerously เก่ามักมัก

ชิ้นนี้เป็นของ Li Wei ชุด Illusion Of Reality
ศิลปินคอนเทม..รุ่นใหม่ชาวจีน
ตอนแรกก็ไม่ค่อยสนใจไม่แปลก มองปราดเดียวก็รู้ขั้นตอน Photoshop ก็ทำได้ แต่แกไม่ใช้ครับ.... No Photoshop

แกใช้กระจกเงา นักแสดงยิมนาสติกหรือกายกรรม โครงนั่งร้านและลวดสลิง
งานนี้ยิง Shot เดียว แค่เตรียมงานก็กลุ้มแล้ว
ดูตัวอย่างซัก 2 ชิ้นครับ

 ::)

ปัทโธ่ อย่ามาโม้เลยว่า ไม่ใช้โฟโต้ฉ็อป ไงๆก็ต้องลบสะลิงอยู่ดีหละครับ
นายหลี่ เหว่ยบอกว่า อยากดูตอนตัวเองถูกถีบแล้วเป็นไง เลยไปเล่นซะเลย
....

ย้อนกลับมาดูงาน FotoFreo 2008 ที่ีฟรีเมนทอล ออสเตรเลีย มีเพื่อนช่างภาพที่มาร่วมแสดงกับคุณดาวมากมายหลายประเทศ

ภาพนี้ชื่อ Australian Minescapes โดย Edward Burtynsky ชาวแคนาดา
เป็นรูปเหมืองทอง คนนี้ถ่ายรูปแนว ‘man made landscapes’ ถ้าเจอใครบุกรุกหรือกำลังทำลายธรรมชาติเรียกใช้พี่แกได้เลย แกจะถ่ายให้จนสวยนำไปแสดงได้

Lebanon, Beirut August 2006. Moments after an Israeli air strike destroyed several buildings in Dahia โดย Paolo Pellegrin

Untitled โดย Christopher Koller (Vic)

Conversations With the Mob โดย Megan Lewis ช่างภาพนิวซีแลนด์เธอชอบงานท้าทาย ลุยๆหน่อยครับ ตอนนี้อยู่ Perth เพิ่งได้รับรางวัล Winner of the 2006 Photographers Choice Awards

งานของ Chen Nong (China)
ชื่อรูป San Xia แม่น้ำนี้น่าจะเป็นแยงซีครับมีเนื้อหาขัดแย้งเยอะซ่อนอยู่ในภาพ

Call of the Wild โดย Hayden Fowler (NZ)

ภาพน้ำในแก้วนี่  เกิดจากตั้งความไวของกล้อง   เรซิ่นหรือว่าโฟโต้ช็อปตกแต่งคะ?

ชอบรูปนี้ค่ะ

มาเพิ่มรูป อีกรูป

ว่าจะไม่แอะแล้วเชียว....

รูปที่อาจารย์ยกมานั้น จัดเป็นพวกกัมมาจลครับ
ดูเพลิน

แต่ไม่อิ่ม

อยากเห็นรูปที่ดูแล้วหายหิวค่ะ   คุณพพ.ช่วยจัดมาให้ดูหน่อยได้ไหม

ลองดูครับ

คำว่าช่าง น่าจะมีความหมายต่อเนื่องมาจากคำว่าชอบนะครับ ช่างพูดช่างคุย ก็แปลว่าชอบพูดชอบคุย
พอชอบแล้วก็ขยันที่จะทำอย่างนั้น พอขยันทำสนใจทำแล้วหาความรู้ใส่ลงไปเรื่อย ๆ ทักษะก็ดีขึ้น
เก่งขึ้น ก็เลยเป็นช่างภาพ ช่างไม้ ช่างปูน ช่างก่อสร้าง ซึ่งต้องเก่งกว่าคนธรรมดาแน่ ๆ เอ๋ แต่ช่างมัน
นี่มันมาจากไหนละ่ครับ