เรือนไทย

ขอแจมคนแรกเลยละกันครับ
ร่วมรำลึกด้วยบทโรแมนติกบทนี้ครับ

ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร    ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน 
แม้อยู่ในใต้หล้าสุธาธาร     ขอพบพานพิสวาทมิคลาดคลา 

แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ     พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา 
แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา     เชยผกาโกสุมปทุมทอง 

 เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่             เป็นราชสีห์สิงสู่เป็นคู่สอง
จะติดตามทรามสงวนนวลละออง   เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป

 สวัสดีค่ะ  นึกอยู่นาน  เพราะเคยจำได้เยอะแยะ  แต่เดี๋ยวนี้นึกไม่ออกเลย  ความทรงจำชักลางเรือน  ตอนนี้จำได้แต่บทนี้ค่ะ  ถ้าเพี้ยนไปขออภัยด้วยนะคะ

โอ้นิจจาตัวเราก็เท่านี้
ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
...

ต่อไม่ออกแล้วค่ะ

 .......
ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคื่น
.......

มาคารวะหนึ่งจอกขอรับ

 เอามาฝากคุณพวงร้อยครับ

.....มาถึงบางธรณีทวีโศก .......... . ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น ....... . ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้ ....... ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ . เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา

ไปดูเต็ม ๆ ได้ที่
 http://203.144.136.10/service/mod/heritage/nation/nirad/nirad.htm

เผื่อนึกครึ้ม ๆ จะท่องจำเล่นอีกครั้ง
หรือฝากเจ้าตัวเล็กช่วยกันอนุรักษ์มรดกไทยครับ

บทกวีสุนทรภู่เรื่องแรกที่ผมเรียนน่าจะเป็นกาพย์พระไชยสุริยา
...
ระวังตัวกลัวครูหนูเอ๋ย  ไม้เรียวเจียวเหวย กูเคยเข็ดหลาบขวับเขวียว
หันหวดปวดแสบแปลบเสียว หยิกซ้ำช้ำเขียว อย่าเที่ยวเล่นหลงจงจำ
บอกไว้ให้ทราบบาปกรรม เรียงเรียบเทียบทำ แนะนำให้เจ้าเอาบุญ
...
สนใจเรื่องเต็ม ๆ หาอ่านได้ที่นี่ครับ
 http://library.riu.ac.th/webdb/images/nong2.htm  

 นึกทบทวนได้อีก จากพระอภัยมณี แต่ไม่รับรองว่าจะถูกต้องทั้งหมด  ท่านใดเห็นผิดตรงไหน ก็รบกวนแก้ไขด้วยนะครับ

...แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้มีรักอยู่สองสถาน
คือบิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน
เกิดเป็นคนควรคิดเห็นจึ่งเจรจา...

 ขอบคุณอาจารย์นิรันดร์สำหรับลิ้งค์ค่ะ  เป็นเว็บที่ดีมากเลย  น่าชื่นชมที่มีคนทำมารักษามรดกทางวรรณกรรมนะคะ

 ตอนผมเริ่มเรียนเขียนอ่านได้
คุณยายของผมได้ท่องกาพย์พระไชยสุริยาให้ฟัง
และก็จดเอาจากคำบอกของยายครับ
คุณยายผม ท่านเรียนหนังสือน้อย สักประมาณ ป.2-3 ประมาณนี้
แต่ท่านมีความจำเป็นเลิศ
เพียงนิดเดียวที่ท่านผม นับว่าเป็นการปลูกฝังความเป็นคนรักภาษาไทยให้ผมเป็นอย่างยิ่ง
ต่อมา เป็นนักเรียนวิทยาศาสตร์ ผมก็ยังแอบไปลักเรียนวิชาประวัติวรรณคดีของนักเรียนศิลป์
ตอนนี้ ท่านเสียไปกว่ายี่สิบปีแล้ว
ยังระลึกถึงท่านเสมอ
ดีใจที่มีคนเอากาพย์พระไชยสุริยาขึ้นบนเน็ต อยากระลึกตอนไหนก็หาอ่านได้ทันที

ขอบคุณสำหรับดอกไม้ สวยมากครับ

 กว่าจะเรียนแม่กดจนเจนจบใช้เวลานานไหมครับ

 ขึ้นกดบทอัศจรรย์
ที่ว่าเจนจบนี่
คุณถาวภักดิ์หมายถึงท่องได้หรือหมายถึงบทอัศจรรย์ครับ    

 เด็กสมัยผมนี่ไม่รู้จักเลยครับว่า กาพย์พระไชยสุริยา เกี่ยวกับอะไร ... พูดแล้วอายจัง

เป็นบทกวีที่ใช้สอนเกี่ยวกับมาตราตัวสะกดครับ
ไล่มาจาก แม่ ก กา คือ ไม่มีตัวสะกดเลยทั้งตอน
สาธุสะจะขอไหว้  พระศรีไตรสะระณา
พ่อแม่ แลครูบา เทวดาในราศี
ข้าเจ้าเอากอขอ เข้ามาต่อก กามี
แก้ไขในเท่านี้ ดีมีดีอย่าตรีชา..

ตอนต่อมาก็เป็นแม่กน ซึ่งจะรวมแม่ ก กา กับแม่กน เข้าด้วยกัน
ขึ้นใหม่ในกน ก กาว่าปนระคนกันไป เอ็นดูภูธรมานอนในไพร มณฑลต้นไทรแทนไพชยนสถาน
ส่วนสุมาลีวันทาสามี เทวีอยู่งาน เฝ้าอยู่ดูแล เหมือนแต่ก่อนกาล ให้พระภูบาล สำราญวิญญา...

ตอนถัดไปก็เป็น แม่กง ซึ่งรวมแม่ก กา และแม่กนเข้าไปด้วย
ขึ้นกงจงจำสำคัญ ทั้งกนปนกัน รำพันมิ่งไม้ในดง
ไกรกร่างยางยูงสูงระหง ตะลิงปลิงปริงประยง คันทรงส่งกลิ่น ผิ่นฝาง...

ผมเขียนจากความทรงจำ อาจคลาดเคลื่อนไปหลายแห่ง
ตรวจสอบความถูกต้องจากลิ้งที่ให้ข้างบนนะครับ

ท่านสุนทรภู่ได้เขียนบทเรียนขึ้นมา และได้เป็นนิทานอันสนุกสนานชวนติดตาม คือให้คนได้เรียนมาตราตัวสะกด พร้อมกับอ่านนิทาน(ฟัง)นิทานไปด้วยในตัว นับว่าแยบยลมาก
นอกจากนั้น ยังได้แทรกคติธรรมการดำเนินชีวิต สาเหตุแห่งความเจริญ ความเสื่อมไว้เบ็ดเสร็จ

ครูในปัจจุบันนี้ น่าจะได้เอาไปดัดแปลให้เหมาะกับยุคสมัยได้ครับ

น่าเสียดายที่สมัยนี้ กลับไม่มีใครได้เรียนกัน
เกรงว่าจะสูญหายไปเสีย อาจารย์จ้อลองอ่านดูแล้วอาจดัดแปลงเข้าบทเรียนฟิสิกส์ได้หลายตอนก็ได้นะครับ
อ้อ ผมได้เข้าไปดูเลคเชอร์โน้ตของ ดร.อรรถกฤต ฉัตรภูติ
และให้เด็ก ๆ ของผมไปโหลดมาอ่านกัน
ก็ขอฝากขอบพระคุณไปด้วยนะที่นี้นะครับ

 แหม อาจารย์นิรันดร์เล่นถามตรง ไม่เข้าบรรยากาศ  คุยเรื่องโบราณต้องยักกระสายบ่ายแบนย่างซ้ายย้ายขวาขยับช้าๆที่ละน้อยแต่พองาม จึงจะถือว่ามีทักษะกอรปด้วยศิลปะอันปราณีตยวนใจสมเป็นศิษย์มีครู

ดูจากแบบเรียนพระไชยสุริยาแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าท่านจะจงใจแต่งให้เด็กเล็กเรียน  เข้าใจว่าน่าเป็นเพราะคนโบราณในยุคนั้นคงจะเริ่มเรียนหนังสือเมื่อเข้าวัยรุ่นแล้ว  ท่านจึงจงใจให้เนื้อเรื่องชวนติดตามสำหรับวัยเนื้อหนุ่มแตกเปรี้ยะ เสมือนเด็กยุคนี้ที่เล่นอินเตอร์เน็ตคล่องแคล่ว ค้นหาข้อมูลได้รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม ก็เพราะพัฒนาฝีมือจากความพยายามที่จะค้นหาเว็บโปรดบางประเภทกระมัง

 ผมเอง เรียนวิทยาศาสตร์ พูดอ้อมไปอ้อมมาให้นึกเอาเองไม่ค่อยเป็น ถ้าพูดไม่ตรง ผมก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก(ยกเว้นเรื่องบทอัศจรรย์ก็พอนึกออกว่าหมายถึงอะไร)
ผมคิดว่า พอเอ่ยคำว่าบทอัศจรรย์ เด็กสมัยนี้ อาจนึกว่าเป็นเวทย์มนต์ของแฮรี่พอดเตอร์ก็เป็นได้นะครับ

แต่ตอนที่คุณยายของผมเรียนพระไชยสุริยา ท่านเป็นเด็กแน่
ไม่แน่ใจว่าชั้นไหน แต่คงไม่เกิน ป. 2 - ป.3
เนื่องจากว่าแม่ของคุณยายเสียตั้งแต่ยายเป็นเด็ก ยายก็เลยมีแม่เลี้ยง พอมีแม่เลี้ยงได้ไม่นานพ่อคุณยายพลอยจากไปอีก แม่เลี้ยงของคุณยายก็เลยไม่ให้เรียนต่อ ก็เลยได้เรียนแค่นั้นเอง
แต่คุณยายผมคงเกิดไม่ทันท่านกวีสุนทรภู่หรอกครับ น่าจะเป็นรัชกาลที่ 5 หรือ 6  ตอนนี้ ท่านก็จากผมไปกว่า 20 ปีแล้ว

นึกถึงสุภาษิตสอนหญิงได้ตอนหนึ่ง น่าจะเอามาให้สาว ๆ สมัยนี้เรียนรู้กัน
ท่านว่า

 อย่าเดินกรายย้ายอกยกผ้าห่ม
อย่าเสยผมกลางทางหว่างวิถี
อย่าพูดเพ้อเจ้อไปไม่สู้ดี
เหย้าเรือนมีกลับมาจึงหารือ

ท่านไม่อยากให้ผู้หญิงยกแขนสูง
แต่ดูโฆษณาเดี๋ยวนี้ ตรงข้าม พวกไวท์เท็นนิ่ง สารพัดอย่าง
ใช้แล้วต้องโชว์รักแร้ขาว ดูแล้วขัดตาขัดใจพิกลครับ

 คำพูดและสำนวนที่อ้อมค้อมเรื่องในมุ้งเป็นความงามของภาษาและวัฒนธรรมครับอาจารย์ หาใช่เรื่องวิทย์เรื่องศิลป์ไม่ ต้องช่วยกันสืบสาน

การแต่งงานมีคู่ ถ้าจะว่ากันเป็นวิทยาศาตร์ก็เพื่อสืบเผ่าพันธุ์  ตอนอาจารย์อยากแต่งงาน อาจารย์จะเดินไปบอกสาวว่าเราไปสืบพันธุ์กันเถอะ ได้หรือครับ

ผมก็ฝ่ายวิทย์นะครับ เคยคลั่งไคล้ขนาดเรียนอีกปีเดียวก็ได้อีกปริญญา  คิดได้ซะก่อนว่าจะเป็นการสูญเปล่าทางการศึกษา เลยหยุดอยู่แค่นั้น

การเสยผมต่อหน้าชาย เคยพบในตำรา(โบราณ)ดูหญิง ท่านถือว่าเป็นการให้ท่าครับ ไม่แน่นะโดยจิตใต้สำนึกแล้ว ถึงสมัยนี้ก็เถอะ ถ้ามีสาวมาเสยผมตรงหน้า ลึกๆแล้วเธออาจสนใจหนุ่มนั้นก็ได้

 ภาษา บางทีอาจไม่ต้องใช้คำพูดก็ได้ครับ
เช่นใช้ ภาษามือ ภาษากาย ภาษาใจ
บางที ไม่ต้องใช้ภาษาอะไรเลย แต่เพียงสบตาก็รู้ว่าต้องการอะไร

คงไม่มีใครหรอกครับที่จะบอกคนรักว่าเรามา...กันเถอะอย่างที่คุณถาวศักดิ์ว่า
คารมคมคายอย่างคุณ ผมว่า ถ้าได้มาเป็นเพื่อนร่วมอาชีพ คงจะทำให้วงการศึกษามีสีสันขึ้นมาก
สำหรับวิชาฟิสิกส์ที่ผมสอนอยู่นี้ คำที่ใช้ ค่อนข้างบังคับมาก
เรียกว่าถ้าผิดไปนิดหนึ่งก็มีความหมายคนละเรื่องไปเลย
อย่างเช่นโมเมนต์ โมเมนตัม โมเมนต์ความเฉื่อย โมเมนต์คู่ควบ
หรืออย่างความเข้มเสียง ระดับเสียง ระดับความเข้มเสียง
ต่างก็เป็นปริมาณคนละชนิดที่มีความหมายต่างกัน เกี่ยวข้องกันบ้าง ไม่เกี่ยวกันเลยก็มี
ดังนั้น ก็จะต้องพูดให้ตรง ๆ เข้าไว้ แล้วก็เลยติดนิสัย ถ้าใครพูดคำที่ไม่ตรงความหมาย ก็จะไม่รู้เรื่องได้ง่าย ๆ ต้องมาตีความ

 อาจารย์คงเคยอ่าน Text เก่าๆ หรือใหม่ๆก็เถิด ที่เป็นภาษาอังกฤษ ผู้แต่งบางท่านวาดลวดลายความสามารถทางภาษาเสียจนผู้ที่ยังไม่คุ้นกับภาษานัก หูตูบ ตาเหล่เลยเชียว เจอ adv. adj. แปลกๆจนเวียนหัว

ครั้งหนึ่งผมก็เคยเข้าใจผิดว่า หากเรียนหนักทางวิทย์ ทางคำนวน จะได้หลีกเลี่ยงไม่ต้องใช้ความพยายามด้านภาษานัก  ที่ไหนได้เจอตำรับตำรา ข้อสอบ-รายงาน lab report เป็นปกติจนชาชิน  ครั้งหนึ่งเคยเหมือนได้รับประกาศนียบัตรทางภาษา เมื่อ tutor ประจำ lab อ่านบทสรุปการทดลองครั้งหนึ่งแล้วก็ออกปากว่า ฟังเข้าท่าดีแต่ไม่เข้าใจ(โว้ย)

เนื่องจากเป็นกระทู้ของสุนทรภู่ ซึ่งท่านสนับสนุนให้ ..รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล...  มีหวังเถียงแพ้แน่

มีนักศิลปวิทยายุคเรอเนซองของยุโรปที่อยากนำมากล่าวอ้างในความเป็นอมตะของผลงานรอบด้านไม่ว่าจะเป็นวิทยาศาสตร์ วิศวกรรม กายภาพ หรืองานศิลป  คือ ลีโอนาโด เดอ วินชี

ฉะนั้นถึงเถียงแพ้ก็ขอแพ้อย่างสง่างามหน่อยก็แล้วกันนะครับผม

ไม่ได้คิดจะเอาแพ้ชนะหรอกครับ
เถียงกันบ้าง เชียรกันบ้าง ตามประสาชาวประชาธิปไตย
ไม่มีอะไรที่ถูกไปเสียทั้งหมดหรอกครับ
มองมุมผมถูกใจผมก็อย่างหนึ่ง
มองมุมคุณถาวภักดิ์ ถูกใจคุณก็อีกอย่างหนึ่ง

ผมมีเพื่อนนั่งโต๊ะติดกัน เถียงกันทุกวันก็รักกันดีครับ  
(ไม่รู้ว่าเขาจะรักผมหรือเปล่าเหมือนกัน อาจแอบรักเขาข้างเดียวก็ได้)

ตอนนี้กำลังจะเลือกตั้งใหม่ ไม่รู้ว่าจะมีการย้ายพรรคกันมากหรือเปล่า
ผมกลัว

คำโบราณท่านว่าเหล็กแข็งกระด้าง
เอาเงินง้างอ่อนตามความประสงค์...

ที่เห็นอยู่ตำตาก็มีแบบนี้หลายคน

ขี้ฉ้อก็ได้ดี ไล่ด่าตีมีอาญา
ที่ซื่อถือพระเจ้า ว่าโง่เง่าเต่าปูปลา
ผู้เฒ่าเหล่าเมธา ว่าใบ้บ้าสาระยำ
ภิษุสมณะ เล่าก็ละพระสะธำ
คาถาว่าลำนำ ไปเร่ร่ำคำเฉโก
ไม่จำคำผู้ใหญ่ ศีรษะไม้ใจโยโส
ที่ดีมีอะโข ข้าขอโมทนาไป...

บางคำเราจะดูว่าสะกดแปลก ๆ (อาจเป็นผมสะกดผิดก็ได้) แต่  แม่ก กา ซึ่งไม่มีตัวสะกด
ก็จะเห็นว่า ภาษาไทยสมัยท่านสุนทรภู่กับเดี๋ยวนี้ ก็มีแตกต่างกันพอสมควร