ทะเลแห่งกาลเวลา
ใกล้สิ้นสุดวันวารไม่นานแล้ว ประกายแก้วแห่งชีวินจะสิ้นแสง
ใบไม้เหลืองคว้างละลิ่วปลิวลมแรง ตะวันแดงมัวหม่นสนธยา
ปลายเส้นด้ายแห่งชีวามาไขว้พบ ผูกบรรจบลงตรงนี้ที่ตรงหน้า
เนิ่นนานในเวลาช้ากว่าช้า รอเวลาขาดกันในวันคืน
เจ้าปลายไม้ลอยเร่ทะเลกว้าง พบปลายไม้อีกข้างกลางเกลียวคลื่น
มาชิดเมื่อใกล้ฝั่งไม่ยั่งยืน มิอาจฝืน คลื่นซัด ก็พลัดกัน
ในห้วงแห่งมหรรณพของภพหน้า หากเรามาพบอีกครั้งบนฝั่งฝัน
คนแปลกหน้าทั้งสองต่างมองกัน ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน อย่างวันนี้
แล้วรอยยิ้มพริ้มเพริศจะเฉิดฉาย หัวใจแจ่มเจิดประกายพร่างพรายสี
ถึงจำกันไม่ได้ในท่วงที แต่รู้เธอ..คือคนดีที่รอคอย
May 2008