ชีวิตขาลง
จากชีวิตราชการงานสูงเด่น
กลับมาเป็นปุถุชนคนเต็มขั้น
สู่ชีวิตธรรมดาราษฎร์สามัญ
มาถึงวันขาลงบ่งข้อคิด
หนึ่งตุลากำหนดปลดเกษียณ
ชีพแปรเปลี่ยนอำลาภารกิจ
รวมเวลาหกสิบปีสู้ชีวิต
เพิ่งมีสิทธิ์ตกที่นั่งคนว่างงาน
เสียดายเอยเคยกำกุมอำนาจ
ตกหลุดพลาดพ้นไกลไปเฝ้าบ้าน
ทิ้งเงินเดือน,งานประจำ,เหลือบำนาญ
อยู่เลี้ยงหลานต่อในวัยชรา
ความหงอยเหงาคราวนี้ อ๋อมีแน่
ก็คนแก่ใครจะพบอยากคบหา
ผมดอกเลาเริ่มหงอกขาวออกมา
ไร้คุณค่าสิ้นคนอื่นสนใจ
สิ่งชี้ชัดสัจธรรมมนุษย์
สังขารแกร่งกลับทรุดโทรมลงได้
วันขาขึ้นหกสิบปีที่เกรียงไกร
วันนี้ก้าวลงบันไดวันขาลง
ตอนขาขึ้นยืนนานจนป่านนี้
เพียรสร้างบุญบารมีความดีส่ง
รักษาเกียรติ,สร้างชื่อ,ความซื่อตรง
จุดมั่นคง,รู้ผันผ่อน,แข็ง,อ่อนโอน
รู้ครรลองครองธรรมประจำจิต
ไม่ยึดติดฝากตัวกับหัวโขน
ในกระดานขุนคล้ายนายของโคน
พอถูกโยนทิ้งออกมาหมดค่าเลย.
ประสพโชค เย็นแข
คอลัมน์ เฉียดวรรณกรรม
ต่วยตูน พ็อกเก็ตแมกาซีน ปักษ์แรก กันยายน 2547