เคยโดดเด่นคนเห็นเป็นพลุดัง สวยสะพรั่งแพรวพราวขาวเวหา
แล้วตกต่ำดิ่งด่ำคว่ำลงมา อยู่กับพื้นคนพามองหน้าดู
…
เบื่อชีวิตไม่คิดจะอย่างนี้ เบื่อเต็มทีระทมขมขื่นหลาย
เบื่อลำบากยากไร้ไม่สบาย เบื่ออยากตายทุกข์ทนอยู่คนเดียว
…
ยามชราหูตาต่างมัวมืด จิตชาชืดหนังย่นร่นความสวย
ไม้ใกล้ฝั่งนั่งคอยเวลาม้วย เพราะเหตุด้วยดูโลกโศกเศร้านาน
…
อนาถหนอโลกนี้ชีวิตมนุษย์ ยามสาวสุดสูงเด่นเป็นดวงแข
ยามชราเอือมระอาคนรังแก ช่างไม่แน่เหมือนหวังดังคาดเดา
…
อนิจจาโอ้ว่าตัวเรา ตรมเศร้าโศกสลดหมดสุข
ขมขื่นกลืนแต่ความทุกข์ ทรยุคยากไร้ไข้ครอง
ลำบากยากแค้นแสนสาหัส อัตคัดผู้คนปรนสนอง
มีแต่ศัตรู จู่ปอง ครอบครองย่ำยีบีฑา
เจ็บจนทนทุกข์ถึงที่ ไม่มีญาติมิตรมาหา
บ่นไปก็ไร้ราคา นิ่งเสียดีกว่าเป็นบ้าไป
เคราะห์ดีที่เราเฝ้าเพียร ขีดเขียนข้อข้องป้องได้
พอปลอบดวงจิตพิษภัย สดใสสร่างเศร้าเหงางง
คนเดียวเดี่ยวโดดต่อสู้ สัตรูมากมายไม่หลง
ยังสู้สัตรูอย่างทนง นึกปลงว่ากรรมทำมา
วันหนึ่งจักได้ชัยชนะ เพราะพระธีรราชมหา
รับสั่งว่าไว้ใครมา อะเวราสนองป้องภัยเอย
ใครรานพาลข่มข้า ลักษมี
ขอเดชพระบารมี เลิศล้ำ
บันดาลพวกกาลี พินาศ
มันข่มข้าชอกช้ำ ใช่แกล้งกล่าวหา
พระนางเธอลักษมีลาวัณ
ไม่ทราบว่าพระนิพนธ์ “ขีดเขียนข้อข้องป้องได้ พอปลอบดวงจิตพิษภัย สดใสสร่างเศร้าเหงางง” ทั้งบทนี้เป็นอย่างไรครับ เพราะในห้องสมุดไม่มีหนังสือที่กล่างถึงพระนิพนธ์ดังกล่าว เต็ม ๆ ครับ
ดูจากพระนิพนธ์ซึ่งไม่ต้องอธิบายมากแล้ว ก็เข้าเรื่องในกระทู้นี้ได้อย่างไม่ต้องสงสัยครับ
ผมขอถาม อ. เทาชมพูว่า เรื่องหม่อมเป็ดสวรรค์ นี้ถือว่าผิดกฎกติกาของวิชาการดอทคอมหรือเปล่าครับ เคยอ่านแล้วสนุกดี สะท้อนหลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่างในราชสำนัก