ราชบัณฑิตบางทีทำนักเขียนคำพูดโฆษณาปวดหัวค่ะ
เพราะในการเขียนทับศัพท์ภาษาต่างประเทศ
เขาไม่ให้ใช้วรรณยุกต์บอกเสียง รวมถึงไม้ไต่คู้ด้วย
ยกเว้นโค้ก เพราะถ้าไม่ใส่ไม้โท ก็จะกลายเป็นอย่างอื่น
อย่างอินเทอร์เน็ต ไม่ให้มีไม้ไต่คู้
หรือล่าสุดภูฐานก็เราเรียนภูมิศาสตร์มาว่าเรียกภูฐานซึ่งก็เป็นที่เข้าใจกันดี
ท่านก็มาให้พวกหนังสือพิมพ์เขียนเป็นภูฏาน
สิ่งที่ดิฉันหลีกเลี่ยงคือมุขค่ะ ที่ให้เขียนเป็นมุก
มีอีกคำค่ะ เวลาเราส่งบทโฆษณาอาหารไปให้คณะกรรมการอาหารและยาตรวจ
ถ้าให้ตัวแสดงชิม หรือลิ้มรส
ปกติจะต้องเขียนว่า อืมม์ อร่อย
ท่านให้เขียนว่า อือแทน เป็นอือ อร่อย
เด็กใหม่ๆเขียนอืมม์ โดนแก้ทุกที