คนไทยมาจากไหน ?

[เพ็ญชมพู]

การศึกษาดีเอ็นเอเพื่อหาสายสัมพันธ์ของคนในแผ่นดินไทย

[เทาชมพู]

ในคลิป บอกว่า คนไทยทางตอนเหนือสืบเชื้อสายมาจากทางตอนใต้ของประเทศจีน
งั้นที่เรียนมา สมัยดึกดำบรรพ์ก็ถูกน่ะซีคะ

[SILA]

        คนไทย มาจากชาวสยาม  จากบทความ -

               โคราชเก่า ชาวสยาม เมืองราด ของพ่อขุนผาเมือง ต้นเรื่อง “คนไทย” อโยธยา
สุจิตต์ วงษ์เทศ

https://www.matichon.co.th/prachachuen/news_4578685

(ตัดต่อย่อย่น)

              คนไทยมาจากชาวสยาม เป็นที่รับรู้กว้างขวางนานเป็นร้อยๆ ปีมาแล้วในหมู่นักปราชญ์, นักค้นคว้า, นักวิชาการ
             “ชาวสยามเรียกตนเองว่าไทย” พบหลักฐานเก่าสุดหลายร้อยปีมาแล้วในบันทึกของลา ลูแบร์ ราชทูตฝรั่งเศส ในแผ่นดิยพระนารายณ์

               ชาวสยาม เป็น   ลูกผสมจากหลายชาติพันธุ์ (นับไม่ถ้วน) ที่พูดภาษาไท–ไต–ไทย เป็นภาษากลาง
                            มีหลักแหล่งถิ่นฐานบ้านเรือนกระจัดกระจายหลายทิศทาง ได้แก่ ชาวสยามดั้งเดิม และชาวสยามท่าจีน–แม่กลอง ดังนี้

1.ชาวสยามดั้งเดิม  มีศูนย์กลางอยู่เมืองเสมา (อ. สูงเนิน จ. นครราชสีมา) บริเวณลำตะคอง ลุ่มน้ำมูล ที่ราบสูงโคราช อันเป็น “เมืองคู่”
กับเมืองศรีเทพ (อ. ศรีเทพ จ.เพชรบูรณ์) รวมทั้งเป็นเครือญาติสยามถึงลุ่มน้ำโขง ที่มีศูนย์กลางอยู่เวียงจันท์ (ลาว) และเป็นเครือข่ายการค้ากับ
บ้านเมืองลุ่มน้ำชีที่มีชุมชนคนจำนวนมากอยู่ทุ่งกุลาร้องไห้
        หลักฐานแสดงความเป็นชาวสยามดั้งเดิมคือภาพสลักนูนต่ำ บนระเบียงประวัติศาสตร์ของปราสาทนครวัด พร้อมจารึกภาษาเขมรว่า
                          
                                    “เนียะ เสียมกุก”

[SILA]

           โกรส์ลิเยร์ [Bernard-Philippe Groslier พ.ศ. 2524 (1981)] ระบุตายตัวว่า เสียมกุกเป็นชาวส่วย อยู่ลุ่มน้ำมูล
(อีสานใต้) เป็บข้อสันนิษฐานสมเหตุสมผลที่สุด ซึ่งต้องปรับปรุงปรับเปลี่ยน ชาวส่วย ว่าเป็นคนหลายชาติพันธุ์ พูดหลายตระกูลภาษา
ได้แก่ มอญ–เขมร, ชวา–มลายู, ไท–ไต เป็นต้น
           เพราะส่วยเป็นชื่อสมัยรัตนโกสินทร์ แปลว่าขี้ข้า แต่เขาเรียกตนเองว่ากวย (แปลว่า คน–ไม่ใช่ผี) พบหลักฐานในกฎหมายสมัยอยุธยา
ว่ากวยเป็นพ่อค้าสำคัญกับอยุธยา และมีฐานะทางสังคมเทียบเท่าดัตช์ (ฮอลันดา)
  
           “เสียมกุก” เป็นภาษาเขมรโบราณ ต้องอ่านว่า “เสียมกก”  
           “กก” เป็นคำไท–ไต–ไทย–ลาว มีหลายความหมาย แต่ในที่นี้แปลว่าแรก, เริ่ม, ต้นตระกูล(ตามคำอธิบายจิตร ภูมิศักดิ์)
ดังนั้น เสียมกก มีความหมาย ดังนี้
      (1.) ชาวสยามดั้งเดิมที่เข้มแข็งและที่รวมกันเป็นบ้านเมืองใหญ่โต อยู่เมืองเสมา ลำ ตะคอง ลุ่มน้ำมูล ที่ราบสูงโคราช
      (2.) เป็น 1 ใน 28 เครือญาติสำคัญของสุริยวรรมันที่ 2 กษัตริย์เมืองพระนคร (นครวัด) ที่มีภาพสลักบนระเบียงปราสาทนครวัด
      (3.) เข้าร่วมพิธีอินทราภิเษก ส่งพระขวัญสุริยวรรมันที่ 2 ขึ้นเป็นใหญ่บนสวรรค์ คือ วิษณุโลก
      (4.) เป็นขบวนแห่เกียรติยศของเครือญาติ (ไม่ใช่กองทัพ)

           “เสียมกุก” จากลุ่มน้ำมูล มีหลักฐานสมัยหลังสนับสนุน อยู่ในเอกสารจีนโจวต้า กวาน พ.ศ. 1839 (หลังเสียมกุก 189 ปี) บอกว่า
สยาม (เสียน) ก. ชำนาญปลูกหม่อนเลี้ยงไหม ข. ปะทะรุนแรงกับหมู่บ้านกัมพูชาอยู่เนืองๆ

           สยาม–เมืองเสมา ลุ่มน้ำมูล เป็นรัฐเอกเทศ มีข้อความจารึกพบที่เมืองเสมาว่า “นอกกัมพุชเทศ” (หมายถึง “ไม่กัมพูชา”)
มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัมพูชาที่โตนเลสาบ ทั้ง (ก.) เครือญาติ และ (ข.) เครือข่ายการค้า
          เมืองเสมากับกัมพูชาเป็นเมืองเครือญาติใกล้ชิด เพราะเมืองเสมามีความสำคัญต่อการควบคุมเส้นทางการค้าลุ่มน้ำโขง–ชี–มูล
ไปเจ้าพระยา–ท่าจีน–แม่กลอง–อันดามัน ตั้งแต่ก่อน พ.ศ. 1500 พบหลักฐานสำคัญ ดังนี้
          พระเจ้าชัยวรรมันที่ 5 (พ.ศ. 1511-1544) แผ่อาณาบารมีทางวัฒนธรรมถึงเมืองเสมา สถาปนาเทวสถาน (พราหมณ์) ปะปน
ทับซ้อนกับพุทธสถาน จากนั้นขยายพื้นที่จากกลางเมืองออกไปถึงลำตะคอง ชัยวรรมันที่ 5 ต้องให้ “พราหมณ์ยัญชวราหะ” ไปเมืองเสมา
เพื่อกระชับความสัมพันธ์เครือข่ายเครือญาติเป็นพิเศษ เสมอด้วยบ้านเมืองเครือญาติใกล้ชิดอื่นๆ ได้แก่ เมืองพิมาย, เมืองพนมรุ้ง

[SILA]

2. ชาวสยามท่าจีน–แม่กลอง

          มีศูนย์กลางอยู่สุพรรณภูมิ (สุพรรณบุรี) บริเวณที่ราบลุ่มภาคกลาง แม่น้ำท่าจีน–แม่กลอง (ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา)
ซึ่งเชื่อมโยงถึงเมืองเพชรบุรี และเมืองนครศรีธรรมราช
          ทายาทสยามท่าจีน–แม่กลอง (ต่อไปข้างหน้า) เป็นกษัตริย์ครองเมืองสุพรรณภูมิ 2 องค์ คือ ขุนหลวงพะงั่ว และเจ้านครอินทร์
          ชาวสยามท่าจีน–แม่กลอง เมื่อดูจากสำเนียงภาษาน่าจะเกี่ยวดองเป็นเครือญาติชาติภาษากับบ้านเมืองทางเหนือขึ้นไปถึง
หลวงพระบาง (ในลาว) โดยผ่านลุ่มน้ำป่าสัก

         พ่อขุนผาเมือง ชาวสยาม ลำตะคอง เป็นกษัตริย์เมืองราด ปัจจุบันคือเมืองเสมา (อ. สูงเนิน จ. นครราชสีมา)
(1.) เมืองราด หรือ เมืองเสมา เป็นทายาท “เสียมกุก”–สยามกก–สยามดั้งเดิม
(2.) เป็นเครือญาติใกล้ชิดมาก กับกษัตริย์เมืองพระนครหลวง (นครธม เมื่อ 817 ปีมาแล้ว ราว พ.ศ. 1750) มีบอกในจารึกวัดศรีชุม
(3.) พ่อขุนผาเมืองรับพระราชทานพระขรรค์ชัยศรี (ดาบสองคม) จากกษัตริย์เมืองพระนครหลวง (นครธม) มีบอกในจารึกวัดศรีชุม
(4.) พ่อขุนผาเมือง กษัตริย์เมืองราด (เมืองเสมา) มีส่วนสำคัญในการสถาปนาเมืองอโยธยา พงศาวดารเหนือว่าพ่อขุนผาเมือง
เป็นกษัตริย์ครองเมือง อโยธยา ซึ่งทำให้พระขรรค์ชัยศรีเป็นมรดกตกทอดถึงกษัตริย์อยุธยา
(5.) อโยธยา–อยุธยา รับวัฒนธรรมจากลุ่มแม่น้ำมูล ได้แก่ แบบแผนพระปรางค์รับจากปราสาท, รามเกียรติ์พบบนทับหลังปราสาทต่างๆ
(6.) อโยธยา–อยุธยา ใช้ภาษาไทย มีอักษรไทย เรียกตนเองว่าไทย หรือคนไทย หลังจากนั้นแผ่ขยายไปสุโขทัยและเมืองอื่นๆ รวมทั้ง
แผ่ความเป็นอโยธยา–อยุธยา เหนือเมืองเสมา–เมืองราด ที่สูงเนิน แล้วสถาปนานามเมืองใหม่ว่านครราชสีมา

[เทาชมพู]

เชื่อ DNA มากกว่าค่ะ

[SILA]

           บทความของคุณสุจิตต์ข้างต้นดังกล่าวแบบว่า (คำเรียกตน) คนไทย หลักฐานเก่าสุดที่ใช้คำนี้มาจากบันทึก ลา ลูแบร์ ที่ว่า
ชาวสยามเรียกตนเองว่า ไทย

           และจากอีกบทความของคุณสุจิตต์กล่าวว่า ส่วนคนไทย (หมายถึงคนในภาษาและวัฒนธรรมไท-ไต) มีบรรพชนกลุ่มหนึ่งเป็น “ชาวเขา”
บริเวณที่เรียกโซเมีย (ZOMIA) อยู่จีนตอนใต้

           https://www.matichon.co.th/columnists/news_2306932

           คนพูดภาษาตระกูลไท-ไตและคนหลากหลายชาติพันธุ์บริเวณโซเมีย ต่อไปข้างหน้าจะมีความเคลื่อนไหวโยกย้ายไปมาหลายทิศทาง
ตามเส้นทางการค้าภายใน
           กระทั่งลงไปตั้งหลักแหล่งมีอำนาจทางภาษาและวัฒนธรรมอยู่ร่วมกับคนในตระกูลภาษาอื่นๆ บริเวณลุ่มน้ำเจ้าพระยา เช่น ชวา-มลายู,
มอญ-เขมร, ทิเบต-พม่า เป็นต้น แล้วรับภาษาและวัฒนธรรมเหล่านั้นรวมกับภาษาและวัฒนธรรมจากจีน, อินเดีย, เปอร์เซีย (อิหร่าน) ฯลฯ
           ครั้นนานไปได้กลายตนแล้วเรียกตนเองด้วยชื่อสมมุติใหม่ว่าไทย ซึ่งล้วนเป็นบรรพชนคนไทยปัจจุบัน

           https://www.matichonweekly.com/column/article_742393