บทความที่คุณแปลงนามได้ยกมาก่อนหน้านี้
https://dialects.jnu.edu.cn/06/niankan/01/20090125B.pdfน่าสนใจว่าในบทความนี้ พูดถึงคำภาษาแต้จิ๋วในไทย(ใช้เฉพาะแต้จิ๋วในไทย ที่อื่นไม่ใช้กัน) โดยแบ่งเป็น 2 กลุ่ม
กลุ่มแรกคือคำที่รับอิทธิพลจากคำไทยมาเล็กน้อย กับกลุ่มหลังที่ทับศัพท์ภาษาไทยมาตรงๆ
กลุ่มหลังนี่ชัดเจน ไม่มีอะไรซับซ้อนเช่นคำว่า
慕 หมอ(แพทย์)
窗乃 ทนาย
心贤 เสมียน
坤乃 คุณนาย
แต่กลุ่มแรกนี่น่าสนใจกว่าครับ เพราะมีความหลากหลายอยู่
批 โพย
座山 จ่อซัว คือเจ้าสัว
山巴 ซัวปา ซัวคือภูเขา ปาทับศัพท์ป่าในภาษาไทย หมายถึงบ้านนอก, ชนบท
山庄 ซัวจึง แปลตามตัวอักษรว่าคฤหาสน์หรือหมู่บ้านบนเขา แต่หมายความว่าสุสาน น่าจะเข้าข่ายคำสแลง
曲仔 เค็กเกี้ย เข็กตัวหน้าทับศัพท์ว่าแขก(กลุ่มชาติพันธุ์นะครับ) คำหลังเป็นคำแต้จิ๋ว แปลว่าลูกหรือในที่นี้ใช้ตามหลังกลุ่มชาติพันธุ์ หมายความรวมก็คือแขกนั่เอง
乌热 โอวยัวะ แปลตรงตัวว่าดำร้อน หมายถึงกาแฟดำ(ร้อน) น่าจะเข้าข่ายคำสแลงหรือศัพท์บัญญัติ
ดูจากคำในกลุ่มนี้แล้ว ก็ยังไม่ชัดเจนว่าผู้เขียนจะบอกว่าจ่อซัวจะมาจากคำไทยหรือไม่นะครับ อาจจะเป็นสแลงหรือศัพท์บัญญัติอย่างซัวจึงหรือโอวยัวะก็เป็นได้ครับ