เรือนไทย

ว่ากันเรื่องเทป สมัยก่อนเทปเคยใช้เก็บข้อมูลคอมพิวเตอร์ด้วย

ที่ว่านี่ไม่ได้หมายถึงเทปแบ็คอัพที่ยังใช้กันอยู่จนถึงปัจจุบันนะครับ แต่หมายถึงเทปคาสเซ็ตที่(เคย)ใช้ฟังเพลงกันนี่แหละครับ

Apple II ออกมาใหม่ๆยังไม่มีดิสก์ไดรฟ์ ก็ได้อาศัยเทปคาสเซ็ตต์นี่แหละเป็นอุปกรณ์เก็บข้อมูล ถ้าตอนอ่านหรือเขียนข้อมูลเปิดเสียงไว้ก็จะมีเวียดวี้ดวี้เหมือนกับโมเด็มไม่มีผิด ความเร็วในการอ่านเขียนก็เรียกว่า บอว์ดเรท เหมือนกับโมเด็ม

หลังจากดิสก์ไดรฟ์ออกมา การใช้เทปคาสเซ็ตต์เก็บข้อมูลก็ค่อยๆลดความสำคัญลงจนหายไปในที่สุด สาเหตุที่สำคัญที่สุดผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นความเร็วในการอ่านเขียน ซึ่งช้ากว่าดิสก์ไดรฟ์มากครับ

ส่วนเรื่องยางลบหมึกของคุณ Sukjai ถึงแม้ว่าพูดถึงเท็คโนโลยี คนมักนึกถึงอุปกรณ์อีเล็กทรอนิกส์ แต่ความเป็นจริง ลิควิดเปเปอร์ก็ต้องถือว่าเป็นประดิษฐ์กรรมที่ใช้เท็คโนโลยีใหม่มาทำให้ยางลบเสื่อมความนิยมลงไปเหมือนกัน ไม่รู้จะอนุมานว่าคนสมัยใหม่ไม่นิยมลบข้อผิดพลาด แต่จะเลือกที่จะปิดซ่อนมันไว้แทนได้หรือเปล่า  ;D

ของทำนองนี้ที่นึกออกก็มีสารส้มครับ สมัยเด็ก ปิดเทอม ผมจะไปอยู่บ้านสวนริมคลองทีละนานๆ ไม่มีน้ำประปาใช้ ก็ใช้วิธีสูบน้ำในคลองขึ้นมาใส่โอ่งไว้ แล้วแกว่งสารส้มให้ตกตะกอน พอคุณภาพน้ำเริ่มแย่ลงก็ต้องเปลี่ยนมาสูบน้ำบาดาลขึ้นมาใช้แทน แล้วถึงจะกลายเป็นน้ำประปาในภายหลังครับ

น่าคิดเหมือนกันว่าสารส้มหมดความสำคัญเพราะมีน้ำประปาใช้ หรือเพราะคุณภาพน้ำแย่ลงก็ไม่รู้นะครับ

อีกอันที่ไม่ค่อยเกี่ยวคือสบู่ซันไลต์ก้อนสี่เหลี่ยมลูกบาศก์ขนาดอุตสาหกรรม ไม่เห็นนานแล้ว ไม่รู้เดี๋ยวนี้เขายังทำขายอยู่หรือเปล่าครับ

กระดาษที่ต่อกันยาวๆ มีรูเจาะอยู่ด้านข้าง ยังมีใช้อยู่นะคะ ใช้คู่กับ printer แบบ dot matrix เพราะว่าสามารถทำสำเนาโดยการสั่งพิมพ์ครั้งเดียว กับใช้เพื่อจุดประสงค์เฉพาะบางอย่างค่ะ

packlink, phonelink ยังเห็นใน series หนังฝรั่งอยู่นะคะ กลุ่มคนที่ใช้ดูเหมือนจะเป็นตำรวจและแพทย์ ใช้เพื่อตามตัวอะไรพวกเนี้ยค่ะ

แผ่น flobby diskette ที่ใช้คู่กันกับ drive A เหอะๆๆ อันนี้หนูหมุดก็ยังต้องใช้อยู่ค่ะ ด้วยความจำเป็นเฉพาะทาง เวลาจะใช้ที วุ่นวายเหมือนกัน เพราะ notebook ส่วนใหญ่ไม่มีแล้ว

นึกขึ้นมาได้ serial port ค่ะ notebook เดี๋ยวนี้ไม่มี port นี้แล้ว กลายเป็นมีแต่ usb อันนี้ก็ทำให้หนูหมุดทำงานลำบากในหลายๆครั้งเหมือนกันค่ะ

เทปบันทึกข้อมูล เคยใช้ครับ ผมว่าปัญหาที่สำคัญที่สุดอยู่ที่การกรอหาข้อมูลมากกว่า(จริงๆสุดท้ายก็คือความเร็วนั้นแหละ)

สำหรับเรื่องยางลบ ลบแล้วกระดาษเป็นขุย ก็เลยไม่ใช้มั้งครับ
สมัยเด็กๆจำได้ว่าเกลียดยางลบมาก ชอบขีดฆ่าหรือฝนทับมากกว่า แต่ก็มักจะถูกอ.ดุเพราะไม่สวย
แต่พอใช้ยางลบลบก็มักทำกระดาษขาด
 :'(

แยกกระทู้มาจากกระทู้ สุสานเทคโนโลยี่
http://www.reurnthai.com/index.php?topic=2573.msg49190;topicseen#msg49190
เพราะนึกได้ว่ามีข้าวของในบ้าน    ที่เลิกใช้ไปแล้ว  ไม่ใช่เพราะมันตกรุ่น  เชย หรือชำรุดเสียหาย
แต่มันเป็นของที่ไม่มีใครใช้อีก

ที่นึกออกตอนนี้
คราม  ผงสีฟ้า สำหรับลงผ้า   หายไปนานไม่รู้กี่ปีแล้ว นึกไม่ออกว่าเมื่อไร
สบู่ซันไลต์   
สบู่กรด (สงสัยว่า แม้รุ่นคุณอาชาและคุณโฮ ก็คงไม่รู้จัก)
พัดลมเพดาน

ใครนึกอะไรออกอีกบ้างคะ

เครื่องเล่นวิดีโอค่ะ
อยู่บ้านเสียเอาไปซ่อม ไม่มีอะไหล่ซ่อมไม่ได้
ม้วนวิดีโอหนังเก่าๆเลยกลายเป็นของสะสมไป
เพราะเครื่องเล่นไม่สามารถใช้งานได้

"โม่" ค่ะ  สมัยดิฉันเด็ก ๆ เล่นขายขนมครก  เริ่มตั้งแต่โม่แป้งข้าวเจ้าเองค่ะ  แต่ไม่ได้ทำเองทั้งหมดนะคะ  เวลาทำที  เป็นกิจกรรมที่เล่นกันทั้งครอบครัวทีเดียว  ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเจ้า "โม่" ประจำครอบครัวเราไปอยู่ที่ไหนแล้วค่ะ

ทีวีขาวดำพระเจ้าเหา Philips Sony 2 เครื่อง TV สีตกรุ่นภาพไหลไม่หยุดไม่ซ่อมไม่ขาย วิทยุ Am มือถือหิ้วไปมาหลายเครื่อง วิทยุเทปยามาฮ่าลำโพงก้นหอย เทปรีลม้วนโตแบบห้องอัดเสียงสมัยก่อน กืต้าร์ noname หล้งกระทรวงตัวแรก Turntable เสียฝุ่นเขรอะ สายไฟต่อเครื่องคอม ต่อกีต้าร์ไฟฟ้า ต่อ Effect ... เทปเพลงฝร้่ง 4 tracks Peacock เป็นร้อยม้วน....เฮ้อ

 :)ที่บ้าน คือแทงค์ยักษ์ที่ใช้เก็บน้ำฝนสองแทงค์สั่งทำพิเศษในปี ๑๙๘๐ น้ำฝนก็เลิกรอง แทงค์ก็ไม่ได้ใช้งาน จะขายก็คงได้หลายหละ กี่งๆอนุสาวรีย์ มองจากกูเกิ้ลเอิร์ธ ยังเห็นเลย :-\

สบู่กรด ใช่ก้อนสีส้มๆเอาไว้อาบน้ำหมาแก้ขี้เรื้อนหรือเปล่าครับ คุ้นๆว่าเคยเห็น
ครามก็เคยเห็น ตอนนั้นไม่รู้ว่าอะไร เอามาเคาะเล่นเป็นผงสีฟ้าๆสวยดี
ของตระกูลนี้ ก็มี แป้งซักผ้า ไม่รู้บ้านอื่นยังใช้อยู่หรือเปล่าครับ

อีกอย่างที่สงสัยว่ายังมีคนใช้อยู่รึเปล่าคือ แป้งเปียก เมื่อก่อนที่โรงเรียนจะขายในกระปุกสีเทาๆ

สบู่กรดนี้ผมไม่ทันจริงๆ ครับ  ;D

แต่พอคุณภูมิ พูดถึงก้อนสีส้มๆ ไว้อาบน้ำหมา มันก็คุ้นๆ แต่ไม่รู้ว่าผมสับสนกับสบู่ซันไลต์หรือเปล่า เพราะคุ้นๆ ว่าสบู่ซันไลต์ก้อนเหลืองๆ ส้มๆ  :-\

สรุปว่าเป็นความทรงจำวัยเด็กครับ  ;D

คราม ก็เคยเห็นครับ แต่ที่บ้านผมไม่เคยใช้ ในชั้นเรียนมีเพื่อนคนหนึ่ง เสื้อลงครามมาทุกวัน ฟ้าอ่อนอยู่คนเดียวในห้อง  ;D

ถ้าเป็นของประเภทนี้ ก็สงสัยว่าตอนนี้ยังมี "สบู่ไลฟ์บอย" ขายอยู่หรือเปล่า

สำคัญนะครับ เพราะยี่ห้อนี้เป็นที่มาของวลี "พูดไปก็ไลฟ์บอย" หรือ "ทำไปก็ไลฟ์บอย"  ;D (กริยา + ไปก็ไลฟ์บอย) ซึ่งปัจจุบันไม่น่าจะมีใครพูดกันแล้วมั้ง  ???

คราม ยังพอเห็นมีขายอยู่ในตลาดนัดต่างจังหวัดค่ะอาจารย์

มีใครรู้จักหม้อเขียวไหมคะ ไม่ได้เห็นมานานมาก ชื่อหม้อเขียว แต่ตัวจริงเป็นสีน้ำเงิน จนกระทั่งมาเจอะที่ภาควิชาเภสัชศาสตร์ เขาเอามาต้มรากไม้ เห็นแล้วรู้สึกดีพิลึก
พอพูดถึงหม้อเขียวแล้วก็ต้องพูดถึงช้อนสังกะสีสีเขียวๆ ค่ะ ยังเห็นที่บ้านยายหลายคัน
ที่บ้านยังมีกระต่ายขูดมะพร้าวที่กลายมาเป็นม้านั่งกับจักรเย็บผ้าที่กลายมาเป็นโต๊ะวางของ
แล้วก็มีมุ้งอายุเกือบสิบปีแล้ว ไม่ได้ใช้ แต่ก็ไม่ทิ้งเหมือนกัน การนอนในมุ้งทำให้ไม่กลัวผี เพราะรู้สึกว่ามีอาณาเขตของตัวเอง หึหึ

สบู่กรด มีเอาไว้ซักผ้า  สีฟ้าครามแก่ๆค่ะ ไม่ใช่สีเหลืองส้ม   
สีเหลืองคือสบู่ซันไลต์เอาไว้ซักผ้าเช่นกัน  มาทีหลังสบู่กรด

- เตารีดเหล็กหนักอึ้ง แบบใส่ถ่านข้างใน   
- หม้อหุงข้าวที่ไม่ใช่หม้อไฟฟ้า   ชนิดมีหูหม้อไว้สอดไม้ขัดหม้อ
- ปากกาหมึกซึม ชนิดต้องเติมหมึก  สมัยโน่นยี่ห้อหรูสุดก็เชฟเฟอร์  รองลงมาคือไพล็อต  ส่วนหมึก ยี่ห้อเปลิแกน
- ยากันยุง  ชนิดขด   
- แผ่นเสียง สปีด 78   45 และ 33 1/3  พร้อมเครื่องเล่น

ขี้ไต้ ครับ ที่เคยใช้คืออย่างที่เป็นมัดยาวๆ ไม่รู้ว่าใช้เศษไม้หรือขี้กบของไม้อะไรห่อไว้ แล้วก็มัดด้วยตอก
เวลาจะใช้ก็บิออกมาเป็นก้อนๆ

ยังมีอีกอย่างหนึ่งคือกระดาษฟาง ไม่ได้ใช้กับพริ้นเตอร์รุ่นไหนทั้งสิ้น แต่ตัดเป็นแผ่นเหมาะมือ แล้วเอามาแขวนไว้ข้างโถ
ความหนาเหนียวนี่ เดซี่ หรือ เซลลอก เทียบไม่ติด  ;D

- แผ่นเสียง สปีด 78   45 และ 33 1/3  พร้อมเครื่องเล่น
-------------
รายการนี้ สำหรับผม เป็นของที่ไม่เคยอยู่ในรายการเข้าสุสานครับ
ขนาดเข้าไปแล้ว ถึงกาละกิริยาแล้ว ผมยัง"ขุด" ออกมาชุบชีวิตเสกเป่า
ให้เขาร้องเพลงให้ได้เลยครับ

แผ่นลือชื่อนี่ เขาประมูลกันเอาเป็นเอาตายขนาดพันปอนด์ยังแพ้มาแล้ว
แล้วก็เป็นแผ่นที่ผลิตเมื่อ 1950' ซะนั่น

สบู่กรดไม่ทันค่ะ ทันแต่สบู่ซันไลต์ ที่บ้านก็เคยใช้อยู่ ใช้ล้างมือเวลาสกปรกมากๆ
แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกจะไม่ได้ใช้ของซันไลต์แล้วมั้งคะ เพราะเป็นก้อนสีเขียว เวลาใช้ต้องตัดออกมาจากก้อนใหญ่ เรียกว่าสบู่ตัดหรือเปล่า ???

ขี้ไต้ ที่บ้านไม่มีค่ะ แต่เมื่อคราวก่อนไปเที่ยวก็ใช้ตอนจุดเตาปิ้งย่าง
นึกถึงที่บ้านเดิม ไม่แน่ใจว่าเรียกว่าเตาอะไร แต่เป็นเตาก่อปูนค่ะ
ข้างบนเป็นช่องสำหรับวางหม้อหรือกระทะ เวลาจะใช้หม้อเล็กจะต้องเอากระทะก้นรั่วมาวางก่อน
เชื้อเพลิงใส่จากด้านล่าง เวลาที่บ้านใช้จะเอาขี้ไม้(ที่เกิดจากการไสไม้)ใส่ แล้วจุดไฟ

สำหรับหม้อเขียว(แต่สีน้ำเงิน)ที่บ้านหนูหมุดยังใช้อยู่ค่ะ เวลาแม่เรียกให้หยิบ จะหาไม่เจอเพราะมัวแต่หาสีเขียว
พี่ชายบอกว่าเพราะสมัยก่อนไม่รู้จักสีน้ำเงินกัน และคนส่วนใหญ่(ในสมัยก่อน)เรียกสีนี้ว่าสีเขียว
ขนาดพ่อกับแม่หนูหมุดใช้ภาษาจีนเรียก ยังใช้คำที่แปลว่าเขียวเลยค่ะ :D

ทีวีขาว-ดำ ก็ยังมีอยู่ค่ะ น่าจะยังใช้ได้อยู่ เคยจะลองเปิดครั้งนึง ไฟดับทั้งบ้างเลยค่ะ (สงสัยกินไฟจัด)
แถมทั้งปลั๊กไหม้อีก โดนดุกระจายเลย ตอนนี้ก็ตั้งเฉยๆ จะรื้อทำเป็นอย่างอื่นก็เสียดายว่ามันยังใช้ได้อยู่ เฮ้อ

สมัยก่อนเค้าเรียกสบู่กรด หรือสบู่ ..คาบอลิค..อะไรทำนองเนียะ สมัยก่อนมีอย่างเหลว สีส้มน้ำตาลเข้ม..ใส่กระป๋องกลม
เป็นสบู่ฆ่าเชื้อ สมัยสงครามโลก พ่อผมเป็นทหาร แจกเป็นของประจำตัวท่านก็ใช้....แทนสบู่หอม
และกลายมาเป็นสบู่ประจำบ้านกระป๋องหนึ่ง
สบู่ค่าเชื้อที่หอมขึ้นมาหน่อยก็คือ ไลฟ์บอย...นี่ก็หายไปแล้ว
สบู่หอมก็ ตรานกแก้ว
ผงซักฟอก T. O.  P.  ท็อป ๆๆ ....T.  O.  P.  ท็อป ๆๆ  ร้องกันได้ทั้งเมือง

โอ้โฮ มีทั้งกระทู้คำเก่า สุสานเทคโนโลยี สุสานของใช้ในบ้าน เรือนไทยเราอาทิตย์นี้ รำลึกความหลังกันไม่ทันเลย :-[ :-[

 ;D ;D ;D...กรุณาตอบแบบสอบถามนี้

ท่านรู้จักสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ในสุสานของใช้ในบ้านกี่เปอร์เซนต์

ก. รู้จัก 100%

ข. รู้จัก 75%

ค. รู้จัก 50%

ง. รู้จัก 25%

จ. ไม่รู้จักเลย

โห...ยกมาแต่ละอย่าง... ;D ;D ;D

มาแถมให้ก๋ากึ้กเพิ่ม
ผมเคยใช้สตางค์รูครับ แม่ผมจะมีห่วงรูปร่างคล้ายกับเราลากเส้นรูปน้ำเต้า
ร้อยสตางค์ ตรงรูกลางเข้าไว้ เป็นหลายสิบเหรียญ
ใช้ทีก็สางออกมาทีละเหรียญ
สมัยนั้น ห้าสตางค์สำหรับผมก็มีค่าน่าดูแล้ว เพราะซื้อทอฟฟี่ชนิดหนึ่ง เป็นน้ำตาลกวน มีแป้งติดไม่ให้ติดกับกระดาษหุ้ม
เป็นกระดาษย่นสีสดใส เก็บไว้มากๆ ก็แยกเป็นสีๆ ใส่ขันมีเนียมละลายสีออกมา ได้น้ำตามสีของกระดาษนั่น
แค่เห็นน้ำเป็นสีๆ เราก็สนุกกันแล้ว....ไม่รู้สนุกอะไรกัน แต่กระตุ้นจินตนาการจริงๆ

เวลาพ่อให้เราไปซื้อกาแฟร้อน เรารับมาบาทหนึ่ง ค่ากาแฟ 70 หรือ 75 สตางค์
นึกไม่ออกเหมือนกันว่า ทำไมมีสองราคา เงินทอนพ่อจะให้ไว้เป็นค่าแรง
กว่าจะเก็บครบสองบาท เพื่อไปซื้อดาบปลาสติค

โอ้ ช่างนานนมเหลือเกิน

สบู่กรดผมยังทันครับ ถ้าอยู่แต่ในกรุงไม่มีทางได้เห็นแน่ แต่ต่างจังหวัดเวลาเดินช้ากว่าในกรุงอยู่หลายปีครับ ก้อนลูกบาศก์มีทั้งสีเหลืองซันไลต์ และสบู่กรดสีครามครับ จำได้ว่าซื้อมีครั้งละมากๆอยู่ในลังไม้ฉำฉาครับ

กระต่ายขูดมะพร้าวก็ยังทันได้เห็นได้เล่นประสาเด็ก ในครัวมีเตาก่อปูนขนาดใหญ่ เป็นเตาแกลบ ใช้แกลบเป็นเชื่อเพลิง มีช่องเติมแกลบ ใช้ไปต้องคอยเอาเล็กแท่งยาวๆเขี่ยแกลบให้ไหลลงไปสะดวก เตานี่จะใหญ่มาก ข้างบนวางกระทะใบบัว ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางน่าจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งเมตร หุงข้าวเลี้ยงคนงานได้ทีละหลายสิบคน

หลังครัวมีโอ่งเรียงรายสิบกว่าใบ เอาไว้รองน้ำฝนไว้กิน ทุกใบจะมีฝาสังกะสีปิดปากไว้กันฝุ่นผงลงไปครับ

ก่อนผมเกิดที่บ้านสวนไม่มีไฟฟ้าไปถึง ต้องปั่นไฟใช้เอง เครื่องปั่นไฟซื้อฝรังมาก็ปั่นออกมาเป็นไฟ 110 V เครื่องไฟฟ้าทุกชิ้น ไม่ว่าจะวิทยุ ทีวี ตู้เย็น ต้องซื้อของฝรั่งแบบที่ใช้กับไฟ 110V พอไฟฟ้าไปถึงบ้านทีนี้ก็ต้องหาหม้อแปลงมาใช้ ตอนเด็กๆผมเซ่อซ่าเอาปลั๊กทีวีเสียบเข้าไฟบ้านโดยตรง ไม่ผ่านหม้อแปลง ปุ้งเดียวจอด ได้ซื้อเครื่องใหม่เลย

อีกอย่างที่ได้เห็นแบบแห้ง คือวางไว้เป็นวัตถุโบราณไม่ได้ใช้งานแล้ว นั่นคือตะเกียงเจ้าพายุครับ

เอ...ผมว่าผมเป็นเด็กรุ่นใหม่นะครับ แต่ทำไมได้ทันเห็นและทันใช้แทบทุกอย่างที่ท่านทั้งหลายกล่าวมา! หรือว่าบ้านผมชอบใช้ของเชยๆ?

เช่น สบู่กรด (ก้อนสีฟ้าๆ น้ำเงินๆ เจือขาวเป็นริ้วๆ แข็งโป้ก), สบู่ซันไลต์, สารส้ม, กระต่ายขูดมะพร้าว (ทุกวันนี้ก็ยังใช้อยู่), ขี้ไต้ (ก็ยังใช้), ผงคราม (ต้องตราไก่ด้วย), แทงก์น้ำ (ยังใช้เก็บน้ำประปาอยู่ ไว้ยามฉุกเฉิน), เครื่องเล่นแผ่นเสียง (ยังอยู่ แต่ใช้ไม่ได้ ไม่ทราบจะเอาไปซ่อมที่ไหน), โทรทัศน์ขาวดำยี่ห้อฟิลลิป, โทรทัศน์เป็นตู้ๆ มีขา มีบานเลื่อนปิดเปิดได้ ยี่ห้ออะไรไม่ทราบ จำไม่ได้, วิทยุยี่ห้อธานินทร์, ถ้วยโถโอชามสังกะสีเคลือบไว้เลี้ยงคนงานเวลาเกณฑ์มาทำความสะอาดบ้านก่อนงานทำบุญและตรุษจีน, ขันน้ำพานรอง, กระโถนปากแตร, หมอนอิงและผ้าคลุมโต๊ะผ้าฝ้ายพิมพ์ลายของโขมพัสตร์ หัวหิน, พานแก้วจัดดอกไม้ที่มีรูๆ คล้ายๆ รังผึ้งรองก้น, ตะกร้อสอยมะม่วง, โคมไฟแบบที่มีลูกดิ่งไว้ดึงปรับสูงต่ำได้ โป๊ะเป็นแก้วทึบย้อมสี, กาน้ำชาและกระบอกนวม, ช้อนส้อมทองเหลืองลายเทพนม (เห็นอยู่ในตู้แต่ไม่เคยเห็นมีใครหยิบมาใช้สักหน)

ที่ไม่ทันได้เห็นหรือได้ใช้ก็เช่น กระดาษฟาง, โม่, ตะเกียงเจ้าพายุ

ที่เคยเห็นและเคยใช้เป็นประจำ แต่ตอนนี้คิดถึงเพราะไม่ได้เห็นมานานก็เช่น แป้งเปียก (แบบที่ใส่อับทรงกระบอกเล็กๆ สีเทาแก่ๆ อับละบาท), ดินสอตราแรด (ที่บ้านเคยมีเป็นกระสอบๆ เพราะมีตำนานเกี่ยวเนื่อง), ธูปไทยแบบที่ห่อด้วยกระดาษสีบานเย็น, สมุดลายไทย ฯลฯ

ทันยาสระผมแฟซ่ากับออดาซค่ะ
แฟซ่าเป็นผงห่อละสามสลึงนี่แหละ  ออดาซเป็นหลอดใสน้ำยาเป็นสีดำ
ไม่มีหลอดใหญ่แบบเดี๋ยวนี้  ซื้อครั้งนึงใช้ครั้งนึงหมด
หรือถ้าเยอะเกินก็แบ่งกันสามคนพี่น้อง  เพราะฟองเยอะมาก
สมัยก่อนอาบน้ำพร้อมกันเพราะไม่มีน้ำประปา  ต้องลงอาบในแม่น้ำโขง
อาบไปเล่นไป  ตะโกนคุยกับเมืองน้องไป(เมืองลาว)  ได้ยินด้วยนะเออ...
สบู่ก็ต้องเป็นไลฟ์บอย  จะหรูกว่าใช้ซันไลน์แล้ว
ช่วงนั้นซันไลน์โดนลดเกรดเอาไปล้างจาน
แต่ซันไลน์ก็หรูกว่าใช้ผงซักฟอก(แฟ้บ)ล้างจานค่ะ
ออดาซก็หรูกว่าแฟซ่า

ที่บ้านยากจนค่ะ  จะใช้แฟซ่า  ใช้สบู่นกแก้ว  ใช้แฟ้บล้างจานค่ะ

คุณ UP พูดถึงสมุดลายไทย ผมเลยนึกได้อีกอย่าง

กระดานชนวนครับ

ผมเป็นรุ่นท้ายๆที่ได้ใช้กระดานชนวนครับ

กระดานชนวน เก๋มากค่ะ แต่ดิฉันไม่มีโอกาสเลย เริ่มเรียนเขียนอ่านก็ใช้สมุดดินสอแล้ว  :'( :'(

เอ่อ นึกไม่ออกเลยสักอย่างค่ะ
แสดงว่าดิฉันยังไม่แก่ ;D
หรือแก่แต่ใช้ของทันสมัย ;)
หรือแก่มากจนหลงลืมไปหมดแล้วทุกอย่าง??? :-\

สมัยผม กระดานชนวนไม่ใช่ของใช้ เป็นแต่เพียงของเล่นย้อนอดีต ที่ซื้อมาจากหน้าวิหารพระมงคลบพิตร อยุธยา หรือชายแดนแม่สอด จ.ตาก ครับ ไม่ใช่ของใช้จริง เอามาขีดๆ เล่นสองสามทีก็เบื่อ ตอนนี้ยังโยนทิ้งโยนขว้างอยู่ในบ้าน

คุณ CH ทันใช้กระดานชนวนจริงๆ หรือ?

สมุดลายไทย ต้องใช้กับดินสออพอลโล่ และยางลบเอบีซี (ยางลบก้อนสี่เหลี่ยม ตัวขาวหัวเขียว พิมพ์รูปประกอบตัวอักษรเอบีซี)

ขนมปังเอบีซี เดี๋ยวนี้ยังมีให้กินที่ร้านแบล็คแคนยอน

ส่วนเอบีซีที่เป็นยกทรงไม่รู้ว่ามีจริงหรือเปล่า แต่สมัยก่อนเคยร้องว่า เอบีซี ยกทรงชั้นดีมีมาตรฐาน ตัดเย็บด้วยช่างชำนาญ รูปทรงสะคราญด้วยเอบีซี

เรื่อง "ดินสอพอง" ของคุณติบอ...เด็ดมาก ;D

ทันใช้กระดานชนวนจริงครับ

ตอนเรียน ป.๑ โรงเรียนผมให้ใช้กระดานชนวน เขียนด้วยดินสอชนวนแท่งเล็กๆผอมๆ ผมซน ทำแตกประจำทั้งกระดานและดินสอ

จบ ป.๑ โรงเรียนปิดกิจการ ย้ายไปอีกโรงเรียนหนึ่ง จำไม่ได้ว่าโรงเรียนใหม่นี้มีใช้กระดานชนวนหรือเปล่าเหมือนกัน

หรือโรงเรียนผมโบราณจนต้องเจ๊งไปหรือเปล่าก็ไม่รู้  ;D

น่าอัศจรรย์ว่านักเรียนรุ่นคุณ CH ซึ่งเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ชายของผม ยังทันใช้กระดานชนวนครับ

ส่วนเรื่องยางลบ ABC ของคุณ Oam ก็ทำให้ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมา ...ยางลบเอบีซีก้อนขาวๆ ขลิบขอบบนด้วยยางลบสีเขียวหรือชมพูนั้น นอกจากจะมีรูปลักษณ์น่าสนใจสำหรับเด็กอนุบาลแล้ว ยังมีกลิ่นหอมชวนดม เหมือนลูกกวาด แน่ล่ะ คนช่างพิสูจน์อย่างผม จึงบิยางลบชนิดนั้นใส่ปากเคี้ยวมาแล้วเรียบร้อย และได้ตระหนักว่า ยางลบชนิดนี้กินไม่อร่อยเลย หอมก็เท่านั้น ไม่มีรส

ยังมียางลบอีกชนิดที่ผมชอบใช้ หอมเหมือนกัน เป็นรูปทรงคล้ายๆ แอปเปิ้ล ขนาดเล็กเส้นผ่าศูนย์กลางสัก ๑ เซนติเมตรก็มี ใหญ่ขนาด ๑ นิ้วก็มี สอดสีอย่างน้อย ๓ สีอยู่ใน ๑ ก้อน เช่น ขอบเขียวกลางขาวและแกนในเป็นรูปหัวใจสีแดง เป็นต้น เข้าใจว่าเป็นของยุคเดียวกับยางลบเอบีซี

สมัยประถมปลาย ยางลบยี่ห้อสเต็ดเลอร์หรือซากุระก้อนโตๆ เป็นที่นิยมในโรงเรียนผม นักเรียนผู้มีอันจะกินจะไม่ใช้ยางลบเอบีซีหรือยางลบแอปเปิ้ลหลากสีเด็ดขาด ตกยุคไป ใครใช้จะโดนโห่

โอ้โห หลายเป็นกระทู้ ตรวจอายุไปซะแล้ว  :)
กระดานชนวนนี่สุดยอดเลยค่ะคุณ CrazyHorse ตอนเรียนครูสอนว่าเป็นสมุดสำหรับสมัยก่อน  ;)
หนูหมุดทันใช้ปากกาหมึกซึมเองค่ะ สมัยก่อนคุณครูจะให้เด็กเริ่มใช้ปากกาได้ตอนป.5 โดยให้ใช้เฉพาะปากกาหมึกซึม
นัยว่าจะเขียนหนังสือได้สวยกว่า แถมยังฝึกเรื่องความสะอาด เวลาลบจะมีน้ำยาพิเศษ ใช้ลบกับหมึกซึมโดยเฉพาะแต่จำไม่ได้แล้วค่ะว่าเป็นยังงัย

อ่านทู้นี้แล้วทำให้เห็นภาพวัยเด็กเลย.. พูดถึงยางลบ abc แล้วก็ต้องคิดถึง กบเหลาดินสอรูปหัวใจด้วย อิอิ....มีหลายสีให้เลือก หรือไม่ก็กบเหลาดินสอปูนปั้นจากเมืองจีน สำหรับปากกาหมึกซึมก็ต้องมาพร้อมน้ำยาลบคำผิดแบบเป็นแท่งเมจิคมีน้ำใสๆๆ  สมัยก่อนใครมีดินสอกดใช้ก็ถือว่าเริ่ดมาก แล้วถ้ามีดินสอสีกล่องเล็กลายการ์ตูนญี่ปุ่นของ collen อีก ..โห..ตาลุกวาวเลย  ชิ้นแรกที่มี..ยังเก็บอยู่..ตอนนี้กลายเป็นโบราณวัตถุซะแล้วเนี่ยะ   ;D

สมัยนั้นยังนิยมใช้ถุงกระดาษ ต้องเป็นถุงโชคดี พร้อมตารางหมากฮอส ด้วยนะ...  :) สมุดลายไทย พร้อมสูตรคูณและมาตราส่วน เดี๋ยวนี้กลายเป็นของหายาก เด็กรุ่นใหม่ก็ไม่รู้มาตราส่วนกันแล้ว
วันเวลาช่างเดินผ่านไปไวมากเลย... นึกถึงวันเก่าๆ ข้าวของเครื่องใช้ที่เห็นในวัยเด็กที่ตอนนี้ไม่มีให้เห็นแล้วใจหายว๊าบบบบ...   เอ๊ะ...เราแก่แล้วหรอเนี่ยะ... :-\

เกือบลืมไปแล้วนะครับนี่ น้ำยาลบหมึกซึม เป็นขวดเล็กๆแบบยาหยอดตา แต่ไม่ได้เป็นหลอดดูด จะเป็นก้านผอมๆ ตรงปลายแบนๆ แตะมาป้าย จะทำให้หมึกเปลี่ยนเป็นไม่มีสี เท่ากับลบไปนั่นเอง

ไม่เห็นมานานแล้วครับ ไม่รู้ยังมีขายอยู่หรือเปล่า

แบบแท่งเมจิอย่างที่คุณ Retro ว่านี่ตามมาทีหลัง เป็นนวัตกรรมใหม่ (ตอนนั้น  ;D) ลบได้แบบปื๊ดๆเลย แต่ใช้นานๆหัวมันจะสีคล้ำขึ้นเรื่อยๆ ลบไปเลอะไป ต้องซื้อใหม่

นอกจากสมุดไทยที่มีสูตรคูณแล้ว ไม้บรรทัด และไม่โปรแทรคเตอร์ (ที่เรียกกันย่อๆว่าไม้โปร) ก็มีสูตรด้วยนะครับ

ผมจำโรงเรียนที่เรียนตอนป.๑ ได้ไม่มาก แต่จำได้แม่นว่าเข้าประตูโรงเรียนไปแล้ว ทางขวามือจะมีร้านขายเครื่องเขียนเล็กๆอยู่ ร้านนี่จะหอมกลิ่นยางลบมากๆเลยครับ นึกภาพแล้วกลิ่นยางลบลอยตามมาเลย   :-[

นึกไม่ออก ลองเดินเข้าไปในครัว... อย่างหนึ่งที่อยู่ในสุสานไปแล้วคือผงชูรส ให้โทษมากกว่าประโยชน์ .. แต่บางบ้านอาจจะใช้อยู่
แล้วก็เครื่องปั่นอาหารรุ่นแรกๆ ตกสมัยไปแล้ว
มีดอีโต้ หาไม่เจอเสียแล้วสิ สมัยก่อนใช้สับเปลือกมะพร้าวเพื่อคั้นกะทิ พอไม่ต้องทำขนาดนั้น มีดอีโต้คงหลงไปอยู่ในสวนเสียแล้ว
เตาถ่านเพื่อไว้ปิ้ง ย่างอาหาร เป็นปีที่ไม่ได้แตะเลย ยังไม่ถึงขั้นลงสุสาน นานๆทีคงต้องใช้กับอาหารพวกต้มหน่อไม้หม้อใหญ่ๆที่ต้องใช้ฟืนหรือถ่านเคียวให้เนื้อนุ่ม
เชื้อฟืน  หายไปพร้อมกับกาลเวลา เชื้อฟืนสมัยก่อน ต้องใช้อีโต้สับจากเศษไม้ ออกมาเป็นแท่งๆบางๆ ไว้สุมบนถ่าน ก่อนจ่อไม้ขีดตราพญานาคที่จุดแล้วลงไปข้างใต้..
เดี๋ยวนี้ ฟืนหายาก ไม้แพง ไฟฟ้าและแกสถูกกว่าเยอะ

สมัยเด็กๆ ที่บ้านจะมีเวรหุงข้าว มีพี่น้องหลายคน สลับเวียนกันหุงข้าวเช็ดน้ำ ต้องมีไม้ขัดหม้อ  ซึ่งเอนกประสงค์ ใช้ทำโทษเด็กดื้อได้ด้วย...
ฮึ่ม ...(นึกหน้าแม่กับพ่อตอนดุออกเลย)

จำไม้บรรทัดมีสูตรคูณได้ครับ ขายอันละบาท เอามาตีมือยังไม่ทันเจ็บก็หักเสียแล้ว ไม้บรรทัดชนิดนี้ จำได้ว่าสมัยประถม ครูไม่อนุญาตให้นำเข้าห้องสอบวิชาคณิตศาสตร์ เพราะเด็กจะดูสูตรคูณจากไม้บรรทัด ไม่ยอมท่องกัน

พูดถึงอุปกรณ์การเรียนก็นึกถึงวัสดุอุปกรณ์สำหรับจัดป้ายนิทรรศการ ที่ไม่ได้จับต้องมานานแล้วก็มี "กระดาษอังกฤษ" ที่เป็นกระดาษสีทองๆ น่ะครับ

สีเทียนแบบราคาถูกที่ผลิตจากเมืองจีนบรรจุอยู่ในกล่องสีแดงๆ ก็ไม่ค่อยได้เห็นแล้ว หลังๆ มาเห็นแต่สีเทียนราคาแพงยี่ห้อเพนเทล

น้ำยาลบคำผิดลิควิดเปเปอร์แบบขวด สมัยนี้ก็ไม่ค่อยมีใครใช้ แต่เจ้าหน้าที่ในส่วนงานที่ผมทำงานอยู่หลายคนยังนิยมใช้ เธอว่าใช้สะดวก ป้ายถูกจุด สะใจ ไม่ต้องเขย่า ไม่ต้องลุ้น ไม่ต้องเล็ง ไม่เหมือนน้ำยาลบคำผิดแบบปากกาที่เดาใจยาก บางทีก็ทะลักเกินต้องการบางทีก็ไม่ออกเลยสักหยด บางทีรูก็ตันซะดื้อๆ แต่น้ำยาลบคำผิดแบบขวด ทำผมเจ็บแสบหลายหนด้วยความเซอะของตัวเอง คือใช้แล้วไม่ปิดฝา ปัดตกหกใส่กางเกงนักเรียนสีดำขาววอกไปเป็นแถบ

มันเรียกว่าไม้ฉลุหรือเปล่านะ ที่คู่กับเลื่อยฉลุน่ะ
ไอ้ไม้แผ่นสี่เหลี่ยม สีออกขาวๆ
ไอ้เลื่อยฉลุนี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมใบเลื่อยต้องเป็นเส้นเล็กๆ
เลื่อยไปสามที เอาเทียนไขถูทีนึง แล้วก็ต้องพักให้ใบไม่ร้อนเกินไป ไม่งั้นใบเลื่อยขาดสะบั้น ไม่มีดี
สงสัยว่าเลื่อยชนิดนี้สร้างขึ้นมาเพื่อฝึกให้รู้จักความพอดี ไม่บิดให้ใบเลื่อยตึงหรือหย่อนเกินไป

ที่นึกถึงไม้ฉลุ เพราะเคยมีอยู่สมัยหนึ่ง เด็กแถวบ้านจะเอาเศษไม้นี้มาขุดเป็นร่องเล็กๆ ฝังถ่านไฟแช็คลงไป แล้วใช้โลหะปลายแหลมหรือใบมีดโกนหัก สะกิดประกายไฟลงใส่ก้อนสำลี ให้มันติดไฟเล่น

โชคดีที่ทุกวันนี้ยังมีบ้านอยู่ :-[

จะว่าไปลิควิดเปเปอร์ผมเลิกใช้มาสักสองปีได้แล้วครับ เปลี่ยนไปใช้ correction tape แทน ไม่ต้องรอแห้งและเรียบร้อยกว่าครับ

น่าสงสัยว่าลิควิดเปเปอร์ก็กำลังเข้าแถวเดินลงกรุในเร็ววันครับ

เมื่อก่อนเวลาเข้าป่า จะมีเพื่อนคนนึงเป็นมือหุงข้าวครับ อาศัยว่าที่บ้านขายอาหาร เพื่อนคนนี้เลยหุงข้าวเก่งมาก เก่งจริงๆ เพราะเขาหุงทุกวัน เขาหุงแบบเช็ดน้ำอย่างคุณ elvisbhu เหมือนกันครับ ตอนนั้นก็ลักจำเขา ได้วิชามาบ้าง แต่ไม่ได้ใช้มาสิบกว่าปีแล้วครับ

ไม้ขีดไฟตราพญานาคนี่อวสานเลย โดนไฟแช็ค ๕ บาทแย่งตลาดไปหมด

อ้อ... ถ่านไฟฉายตรากบก็หายไปนานแล้วครับ

ไม้โมกครับคุณ Oam ที่ใช้ทำการฝีมือ ถ้าอยากให้แข็งแรงหน่อยก็ต้องใช้ไม้อัด แต่ไม้อัดทำงานให้เรียบร้อยยาก เพราะจะแตกเป็นเสี้ยนอยู่เรื่อย ไม้โมกทำงานออกมาเรียบเนียนสวยกว่าเยอะครับ

จะว่าไปก็ไม่ได้มีแต่เลื่อยฉลุแบบนี้ที่หักง่าย ผมเคยเลื่อยแท่งเหล็ก ใช้ใบสำหรับเลื่อยเหล็กโดยเฉพาะ ถ้าใจร้อนก็หักเอาง่ายๆเหมือนกัน ไฮสปีดจะทนความร้อน หักยากกว่า (และแพงกว่าเยอะ) แต่ก็ยังหักอยู่ดีครับ ต้องใจเย็นๆ รู้จักเร่ง รู้จักผ่อน

พูดถึงเลื่อยฉลุ
จำได้ว่า อาจารย์ให้ทำจิกซอไม้ ผมเลื่อยยังไงก็ไม่ตรงซักที จนไปๆมา ผลงาน ขนาดเล็กกว่าของเพื่อนครึ่งหนึ่ง(เพราะเสียต้องตัดทิ้ง)
เป็นเรื่องที่ขายหน้ามากที่สุด

มีภาพมาฝากค่ะ

อีกภาพค่ะ

ฯผมอ่านไปก็งงไป  เพราะของหลายอย่างที่ท่านเล่ากันมาบ้านผมก็ยังใช้อยู่เป็นปกติ  ไม่น่าจะไปอยู่สุสาน
ไต้                บ้านผมเรียกกระบอง  ใช้น้ำมันยางผสมกับไม้พอก ซึ่งเป็นไม้ชนิดหนึ่งผุง่าย  แล้วเอาใบตองมาห่อแล้วมัดด้วยตอก
เตาอั้งโล่        ใช้ทุกวันครับ  เวลาติดเตาก็เอาไต้เป็นเชื้อ
คราม             ก็ยังเห็นใช้เป็นปกติครับ  จะเอาต้นครามมาแช่ในไห  ผมจะไม่ชอบมากๆเวลาคนที่กวนไหครามมากินข้าวด้วย  มือจะเป็นสีคราม  แต่กิ่งครามหลังจากที่หมักเสร็จแล้ว  เค้าจะเอาไปกองๆไว้  แล้วจะมีเห็ดชนิดนึงมักเกิด เรียก "เห็ดคราม" ทานได้อร่อยครับ
เลื่อยฉลุ         ก็ใช้ธรรมดา  เวลาจะเลื่อยกะลามะพร้าว  ทำลายให้สวยๆ  หรือเลื่อยไม้พุด  ไม้ฉำฉา
กระต่ายขูดมะพร้าว    ใช้ทุกครั้งที่มีอาหารเกี่ยวกับมะพร้าว

พวกมีดขวานจอบเสียม  ใช้ในชีวิตประจำวันเป็นปกติครับ

พวกที่ยังมีเหมือนกันแต่ไม่เห็นได้ใช้ คือ พวก ตะเกียงเจ้าพายุ  แอบหมาก(เชี่ยนหมาก)  หินโม่แป้ง  ครกตำข้าว กระดานชนวนขอบไม้ประดู่ ฯลฯ
แต่พวกกบเหลาดินสอ  ยางลบ  ปากกา แบบที่ท่านกล่าวมา ไม่เคยแม้แต่เห็นเลยครับ ... :-\

ผมไม่มีรูปครับ แต่เคยมีของเก่าๆ เยอะ คุณกุ้งแห้งให้ช่วยนึก ผมนึกถึงทีวีสีรุ่นแรกๆ ที่มีรีโมทไม่ได้ใช้ระบบอินฟราเรทครับ เป็นเสียง กดตัวรีโมททีก็จะเป็นเสียงวี้ดๆๆ สักสองสามวินาทีก็จะเปลี่ยนไป ตัวตลับตัวนี้ปกติเสียบอยู่กับเครื่องครับ จะใช้แบบไม่เป็นรีโมทก็ได้ ปกติมักจะไม่ใช่โหมดรีโมทด้วยครับเพราะว่าใช้ถ่านแบบ 9 V สี่เหลี่ยมครับ
ทีวีสมัยนั้นยังใช้ระบบหลอดครับ เมื่อภาพล้มก็ต้องทุบๆๆ สองสามครั้ง  ;D บ้านเก่าผมเป็นบ้านตึกแถว ห้องที่วางทีวีก็คือกลางบ้านจะไม่มีหน้าต่างเครื่องเลยร้อนง่ายก็ปรับปรุงโดยคุณพ่อ (สามสิบกว่าปีแล้วนะครับ อะ ก็ตามวัยคนเขียนครับ) เอาหน้ากากหลังออกแล้วใส่พัดลมไปตัวหนึ่ง ขออภัยครับจำไม่ได้แม้แต่ยี่ห้อ ไม่ทราบใครทราบบ้างไหมครับ

มีของเก่าอีกอันแต่ไม่ใช่เป็นสุสานเพราะว่ายังใช้อยู่ขาตั้งกล้องครับถ้าเข้าป่าสะดวกในการพกครับไม่ใช่แบบใหม่ที่อันใหญ่แต่เบา ไม่ทราบมีใครเคยเห็นแบบยืดเป็นท่อนๆ แบบเดียวกับเสาอากาศวิทยุครับ พื้นที่เต็มมี 8 ท่อน ไม่เบาเหมือนของรุ่นใหม่ครับแต่เล็กพอพกสะดวกครับข้อเสียคือเวลาเก็บจะต้องระวังหนีบมือครับ

ใบตองค่ะ.....

......
เดี๋ยวนี้เขาใช้แตพลาสติคกันหมด...

ที่เปิดกระป๋อง ค่ะ
เมื่อก่อน คุณแม่ดิฉันมีเป็นแท่งยาว ด้ามจับกระชับมือ มีเครื่องมือหลายอย่างรวมกัน  เช่นเหล็กที่เป็นเกลียว ปลายแหลม ไว้เปิดจุกก๊อก
อีกอย่างคือตรงปลายเป็นจงอยแหลมไว้กดเปิดกระป๋องนมข้น  แล้วมีส่วนที่คมไว้กรีดเปิดขอบกระป๋อง  บางทีตรงขอบก็ต้องเลาะขอบเปิดไปจนรอบ
เดี๋ยวนี้ไม่ต้องใช้แล้ว 
ที่นึกขึ้นได้เพราะเมื่อคืนนี้คุณน้อยจะเปิดเงาะกระป๋อง บังเอิญแม่บ้านเขาวางกระป๋องคว่ำไว้ในตู้เย็น หยิบออกมาไม่ทันดู   เดินหาที่เปิดเสียรอบครัว   นึกไงไม่รู้พลิกกระป๋องขึ้นมาเลยเห็นว่าเขาออกแบบให้ดึงขึ้นมาแล้วฝากระป๋องก็เปิดได้ทันที
แสดงว่าคุณน้อยไม่เคยเปิดกระป๋องเองมาหลายปีแล้วค่ะ

Oh WOW.... That reminds me ka Khun Tao Chom Poo. I think my mom is still using that kind of can opener. All the stuffs that Khun Up mentioned...I also used or saw them too when I was a kid.

My mom keeps lots of the old stuffs at home. Oh... I think I feel homesick now..

-V-

อันนี้ ไม่อยากให้เข้า "สุสาน" เลย

เก็บสะสมมาน๊าน นาน  จะทิ้งก็เสียดาย เพราะสวยงาม อาจจะใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้าได้
แต่เวลาหาที่เก็บนี่สิ...ลำบากพอดู
ครั้นจะยัด ๆ ไว้ในกล่อง ก็กลัวหนูและแมลงไปเยี่ยม กลัวมันจะอับชื้น กลัวยับ ฯลฯ

แต่สุดท้าย ก็เก็บไว้ในกล่องนั่นแหละ
นาน น๊าน จะไปดูแลซักที

มันคือ >>>>  ) ปฏิทินตั้งโต๊ะ ปฏิทินแขวนผนัง สวย ๆ ค่ะ

 :D

ถุงกล้วยแขกที่เป็นกระดาษพับค่ะ ปัจจุบันกลายเป็นถุงพลาสติค มีกระดาษขาวรองซับความมันไปชั้นหนึ่ง..
ถุงกล้วยแขกสมัยดิฉันยังเยาว์วัย เขาพับเอง เป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ กระดาษสมุดเรียน ซื้อมา รับประทานไป หมุนถุงอ่านไปทั้งข้างนอกข้างใน สนุกดี เดี๋ยวนี้ เวลาของคนไทยที่หารายได้จากการพับถุงขายหายไปกับวัฒนธรรมพลาสติค และซาเล้งที่ไปรับหนังสือตามหมู่บ้าน
แป้งเปียก หรือข้าวสุกที่ใช้ทาก้นถุงก็หายไปด้วย

สมัยผมเป็นเด็ก ยังหาเงินจากการพับถุง
ดูเหมือนได้ร้อยละสลึง หรือน้อยกว่านั้น แต่เหนื่อย ปวดบั้นเอวอย่าบอกใครเลย
ต่อมาก็มีคนออกข่าวว่า อย่าใช้ถุงเหล่านี้ เพราะน้ำมันจะละลายหมึกพิมพ์ออกมา
เป็นพิษ

ช่วยย้ำว่า ถึงกาลอวสานต์ของหนังสืออ่านนอกเวลาของผม.....ฮือๆๆๆๆๆ

ตอนเด็กๆ ผมติดพี่เลี้ยงมาก เห็นพี่เลี้ยงทำอะไรก็จะช่วยทำ รวมทั้งการพับถุงขาย หารายได้พิเศษของพี่เลี้ยงของผมด้วย แต่พี่เลี้ยงไม่อยากให้ผมทำ กลัวพ่อแม่จะว่า ในขณะที่พ่อแม่เห็นแล้วก็ไม่ว่าอะไร แค่พูดว่าทำแล้วต้องล้างมือให้สะอาด เพราะสิ่งที่ได้แถมมาจากการพับถุงคือมือเปื้อนหมึกพิมพ์จนดำปี๋ครับ โดยเฉพาะปลายนิ้ว

ส่วนแป้งเปียก พี่เลี้ยงของผมจะกวนใส่จอกอลูมิเนียมใบเล็กๆ เก็บไว้ได้ไม่นานก็ราขึ้น ผมเคยถามว่าทำไมแป้งเปียกที่ใช้ตอนเรียนหนังสือ ที่บรรจุอับสีดำๆ ไม่เห็นจะมีราขึ้นเลย พี่เลี้ยงตอบว่า เพราะเขาใส่สารกันบูด ..ไม่ทราบเท็จจริงอย่างไร

ข้อพึงระวังในการพับถุงขายที่พี่เลี้ยงเตือนเสมอคือ กระดาษหนังสือพิมพ์ส่วนที่มีพระบรมฉายาลักษณ์หรือพระรูปเจ้านาย อย่านำมาพับถุง

สวัสดีค่ะทุกท่าน

ขออนุญาตร่วมรำลึกความหลังด้วยนะคะ  ;D  สมัยเด็กๆ แม่เคยให้พับถุงขายเพื่อหาเงินค่าขนมจะได้รู้จักคุณค่าของเงิน  แม่คงคิดว่าจะทำให้เสียดายเงิน ไม่เอาไปซื้อท๊อฟฟี่ทานจนหมด ที่ไหนได้ทานจนฟันหลอเลย อิอิ

มีของอย่างหนึ่งค่ะ ที่คิดว่าหายสาบสูญไปนาน แม้สมัยกระทั่งเด็กๆ ก็ไม่เห็นบ้านไหนเขามีกัน คือ เทปเสียง (แถบที่บันทึกเสียงมีลักษณะเป็นเส้นเทป คล้ายเทปคาสเซ็ท) ตัวเทปเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีขาว ขนาดประมาณ 5x7 นิ้ว หนาซักประมาณ 1.5 นิ้ว ค่ะ เวลาเล่นก็เสียบเข้าไปในเครื่องเล่น ถ้าจำไม่ผิด เวลาเปลี่ยนเพลงก็จะมีปุ่มกด แล้วไฟก็จะขึ้นตรงลำดับเพลงที่เล่นอยู่ เหมือนเทปนึงจะมีสัก 4-5 เพลง น่ะค่ะ จำไม่ได้แน่ชัดเพราะว่าตอนนั้นยังเด็กมาก แล้วคุณพ่อก็ไม่ค่อยได้เล่นเจ้าเทปนี้บ่อยๆ จะเล่นแผ่นเสียงมากกว่า  แล้วพอเริ่มโตมาสักหน่อยก็มีวิทยุ มีเทปคาสเซ็ทแทน จึงไม่ทราบมาจนบัดนี้ว่าเจ้าเทปนี้เป็นระบบอะไร อย่างไร พอมีใครรู้จัก หรือจำได้บ้างไหมคะ  :D

เรียกว่าเทปคาร์ตริจด์ครับ
มีก่อนแคสเสทท์แป๊ปเดียว คุณภาพดีกว่ามาก แต่แพงกว่า
สามารถแบ่งแทรคได้ เราก็เลยเรียกกันว่า เทป 8 แทรค
8 Track Tape Cartridge

เมื่อสองสามปีก่อน
มีการประมูลเทปนี้บันทึกการอัดเสียงของแฟร้งค์ สินาตร้า กะกาลส โยบิม
เป็นม้วนเดียวในโลก จากบราซิล ราคาสี่แสนกว่าบาท

สงสัยว่าจะเอาเครื่องที่ใหนเล่น

ใช่เลยค่ะ หน้าตาแบบนี้เลย  คุ้นๆ เหมือนตรงไฟที่แสดงลำดับเพลงที่เล่นจะมี 4 แถว คงจะแถวละ 2 เพลงนั่นเอง ขอบคุณคุณ pipat มากเลยค่ะ ที่ช่วยไขข้อข้องใจที่ค้างคามานาน อิอิ

จะมีคนอยากได้ของศิลปินท่านอื่นๆ บ้างไหมหนอ จะได้ไปรื้อๆ ค้นๆ เผื่อเจอจะได้เอามาออกประมูลกะเค้าบ้าง  ;D

ขอแนะนำว่า....ถ้ามี ต้องเก็บให้ดี
เป็นของไฮเทคตกรุ่น ที่มีราคาสูงทีเดียวครับ
มิหนำซ้ำ คนเล่นปัจจุบัน หาของกันจนกระทั่งอยากจัดเป็นชุดๆ

จึงน่าประหลาดใจว่า แผ่นเสียง 7 นิ้ว แบบที่เอาไว้ใส่กับตู้เพลง
ซึ่งแต่ละประเทศ มักจะผลิตขึ้นเอง กลายเป็นของสะสมไปแล้วครับ
เป็นต้นว่า แผ่นสี่เต่าทอง ก็จะหาให้ครบทั้งอินเดีย มาเลย์ ญี่ปุ่น.....รวมทั้งไทย

สำหรับเทปแปดแทรคเหล่านี้ เครื่องหาง่ายกว่าตลับเทปครับ