เรือนไทย

สวัสดีค่ะ

สืบเนื่องจากตอนนี้เพิ่งซื้อนวนิยายเรื่อง จากฝัน...สู่นิรันดร มานั่งอ่าน อ่านยังไม่จบดีหรอกนะคะ แต่ความสงสัยมันมีมากจนทนไม่ไหว ไม่รู้จะถามใครที่ไหน เลยมาตั้งกระทู้ถามในนี้ เผื่อท่านอ.เทาชมพูมาเห็นอาจจะช่วยได้ ;D ;D

คำถามข้อแรก จากการติดตามกระทู้ไฮโซโบราณ แล้วเกิดความรู้สึกว่า ท่านผู้แต่งได้แรงบันดาลใจตัวคุณการะเกดมาจากภาพถ่ายโบราณของท่านใดบ้างหรือเปล่า คืออ่านในหนังสือแล้วรู้สึกว่าท่านผู้แต่งบรรยายภาพคุณการะเกดได้ละเอียดลออ สมจริง ราวกับเธอมีตัวตนอยู่จริง จนนึกเห็นภาพ ตั้งแต่ตรัยเห็นภาพวาดคุณการะเกดครั้งแรกที่บ้านคุณเชื้อ จนกระทั่งตรัยได้มาวาดภาพคุณการะเกดจริงๆเมื่อย้อนกลับไปสมัยนั้น ภาพคุณการะเกดงดงาม หยดย้อย ราวกับหยาดลงมาจากฟ้า ไม่รู้ว่าตัวตนคุณการะเกดอยู่ในกระทู้ ไฮโซโบราณบ้างไหมหนอ ???

ข้อที่สอง คำบรรยายในเนื้อเรื่องดูทันสมัยกับเหตุการณ์ปัจจุบันมาก ทั้งๆที่นวนิยายเรื่องนี้ประพันธ์ในปี 2532 ซึ่งตอนนั้นดิฉันอายุเพิ่งจะ 8 ขวบเอง ตั้งแต่ฉากเริ่มเรื่องที่บรรยายถึงสภาพรถติดอย่างสาหัสในกทม. ตอนเด็กๆดิฉันเกิดและโตมาในจ.ลำปาง ไม่มีโอกาสทราบว่ากทม.สมัย 2532 นั้นเป็นอย่างไร เพราะจ.ลำปางค่อนข้างเงียบมาก ถ้าเป็นเช่นนั้นก็แสดงว่า กทม.รถติดแบบนั้นมาเป็น10-20 มาแล้วสิคะเนี่ย

ที่สำคัญคำบรรยายเครื่องมือเครื่องไม้ต่างๆดูร่วมสมัยกับเหตุการณ์ปัจจุบันมาๆ จนไม่คิดว่านวนิยายเรื่องนี้เขียนมาเป็น 25 ปีแล้ว เช่น การใช้โทรศัพท์ติดต่อ เครื่องซักผ้าตามร้าน

“จดหมายที่เขารู้จักก็คือจดหมายธุรกิจของบริษัท ส่งกันโดยเครื่องโทรสารเป็นส่วนใหญ่ ส่วนจดหมายส่วนตัวนั้นเขาไม่ได้เขียนมาตั้งแต่สมัยครูหัดให้เขียนแล้วละมัง ตอนไปอยู่ต่างประเทศต้องการอะไรก็โทรศัพท์ข้ามประเทศมาบอกพ่อแม่ กลับมาประเทศไทยแล้วก็ใช้โทรศัพท์แหละมากที่สุด”

“หมดจากเรื่องทำกับข้าว เดี๋ยวตรัยก็จะเอาผ้าไปซักที่ริมคลอง งานประเภทนี้เขาไม่เคยทำมาก่อน...ถ้าไม่นับรวมตอนอยู่ต่างประเทศ ต้องหอบผ้าไปใส่เครื่องซักตามร้านซักผ้าเอาเอง แต่นั้นก็แค่นั่งเฝ้าดูเครื่องทำหน้าที่ของมันไป”

แสดงว่าต่างประเทศคือมีร้านซักผ้าแบบบริการตัวเองกันมานานแล้ว ที่สงสัยคือพอรวมเล่มตีพิมพ์ใหม่ ท่านผู้แต่งได้มีการปรับเปลี่ยนเนื้อหาให้ทันสมัยบ้างบ้างหรือเปล่าคะ เนื้อหาดูร่วมสมัยกับปัจจุบันมาก สมัยนั้นดิฉันยังเด็ก ก็จำไม่ได้ว่าโทรศัพท์นิยมมากน้อยขนาดไหน แต่คำบรรยายเรื่องโทรศัพท์ของตรัย ดูเหมือนว่าโทรศัพท์จะเป็นที่นิยมมากซึ่งตรงกับสมัยนี้พอดี การโทรศัพท์ข้ามประเทศเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายดายเสียเหลือเกิน

สงสัยมากจนอ่านยังไม่จบก็รีบมาตั้งกระทู้ถามนี่ล่ะ กราบขอบพระคุณค่ะ 

อ่านกระทู้แล้วขำขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย     ลูกสาวนั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟาใกล้ๆออกปากว่า แม่อยู่ๆก็หัวเราะออกมา  เธอคงสงสัยว่าทำไมแม่หัวเราะกับคอมพิวเตอร์

ที่ขำคือ คำถามคุณมารน้อย ทำให้ตระหนักถึงความชราของตัวเองในสายตาคนรุ่นหลัง   เหมือนนักศึกษาที่เคยถามเมื่อเล่าพื้นฐานทางสังคมในอดีตให้ฟังว่า
" สมัยสงครามโลก  อาจารย์เรียนจบมหาวิทยาลัยหรือยังครับ"
โธ่  พวกคุณ! ตอนสงครามโลก ครูยังอยู่ในชาติก่อนอยู่เลยนะจ๊ะ

พอเห็นคำถามของคุณนางมารน้อยก็เลยนึกถึงความหลังขึ้นมาได้น่ะค่ะ   ;D ;D ;D

ตอบทีละคำถามนะคะ

1  
ถามเจ้าของนิยายเรื่องนี้แล้ว  ได้ความว่าเคยสะสมหนังสืออนุสรณ์งานพระราชทานเพลิงศพ ซึ่งมีภาพเก่าๆอยู่มาก   และมีภาพของญาติผู้ใหญ่อยู่หลายภาพที่บ้าน  พอจะมาเป็นแบบได้ค่ะ

2      กทม.รถติดมาหลายสิบปีแล้วค่ะ ประมาณ 40 กว่าปีแล้ว  ตั้งแต่สมัยดิฉันเรียน (ยุคเดียวกับท่าน NAVARAT.C , Naitang และอีกหลายท่าน)  ฝนตก รถติดไม่ขยับเป็นประจำ   ถ้าไม่ตกก็พอคืบไปได้เรื่อยๆ   แต่จะวิ่งฉิวในเมืองนั้นไม่มีทาง
    ถ้าท่านสมาชิกที่โตทันเห็นรถติดเมื่อหลายสิบปีก่อนจะมาช่วยขยายความให้คุณนางมารน้อยเห็นภาพชัดเจนขึ้น  ก็จะเป็นพระคุณมาก

3      อเมริกามีร้านใช้เครื่องซักผ้าอัตโนมัติ ตั้งแต่ค.ศ. 1947 หรือพ.ศ. 2490 ค่ะ หลังสงครามโลกครั้งที่สองจบลงได้ 2 ปี
ส่วนโทรศัพท์ข้ามทวีปจากอเมริกามาไทย   คิดว่ามีมาตั้งแต่ทศวรรษ 1960s ปลายๆนะคะ  แต่เป็นโทรศัพท์จากบ้านถึงบ้าน ไม่ใช่จากมือถือถึงมือถือ
    ถ้าเป็นเหตุการณ์ปัจจุบัน  คิดว่าตรัยน่าจะ line ถึงป๊ากับมาม้าของเขาค่ะ

4      เจ้าของเรื่องยืนยันว่าคงเดิมค่ะ ไม่ได้เปลี่ยน

ได้อ่านเรื่องนี้ตอนตีพิมพ์ในขวัญเรือน ดิฉันเพิ่งเรียนจบและทำงานปีแรก ได้นั่งรถเมล์ไปทำงานตอนเช้า รถติดสาหัสมากค่ะ
ขนาดเกิดปวดท้องขึ้นมากะทันหัน ต้องวิ่งลงจากรถเมล์เข้าร้านก๋วยเตี่ยวข้างทาง (ขออภัยที่ต้องเล่าเรื่องส่วนต้วไปหน่อยค่ะ) และต้องสั่งก๋วยเตี่ยวมาทานแก้เขิน
ปรากฎว่า เมื่อมาขึ้นรถเมล์อีกครั้ง ก็ได้ขึ้นคันเดิมนั่นแหละค่ะ หมายความว่าตลอดเวลาประมาณ 20 กว่านาที รถคันนั้นก็จอดติดอยู่ไม่ได้ไปไหนเลย

ตอนแรกอ่านข้อสงสัยของคุณนางมารน้อย ก็งงๆว่าสงสัยอะไรหรือ เพราะเรื่องราวชีวิตประจำวันในนิยายก็เป็นเรื่องที่ปกติในตอนนั้นนี่นา
แต่พออ่านความเห็นของอาจารย์ก็เลยถึงบางอ้อ ว่าเราก็แก่แล้วเหมือนกัน อิอิ

ปี 2532 ผมใกล้เป็นหนุุ่มแล้ว ย้ายจากบ้านนอกเข้ามาเรียนมัธยมในกรุง
ช่วงนั้นรถติดมหากาฬแล้วครับ   แม้จะไม่สาหัสเท่าปัจจุบัน  แต่ก็ติดหนึบหนับเคลื่อนตัวทีละนิดๆ คล้ายปัจจุบัน
เพียงแต่ปัจุบันติดยันชานเมือง พื้นที่การติดขยายตามการขยายของเมือง  แต่ปี 2532 ผมอยู่แถวพัฒนาการอ่อนนุช รถก็ติดสาหัสแล้วครับ
สมัยนั้นผมต้องนั่งรถไฟไปโรงเรียน เพราะรถติดมาก  ถึงรถไฟแน่นตลอดแต่ผมได้นั่งเสมอ เพราะปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคาโน่น ตั๋วก็ไม่ต้องซื้อ
ตอนนั้นยังเด็ก ไม่ค่อยกลัวตาย


นี่ถ้าคุณนางมารน้อยเอากระทู้นี้ไปตั้งแถว Pantip  ต้องโดนชาวบ้านหาว่าเป็นหน้าม้าแน่ๆ  ตั้งคำถามได้เชียร์ให้อ่านมากๆ

ขอบพระคุณอ.เทาชมพูมากๆเลยค่ะ ที่กรุณาเรียนถามท่านผู้ประพันธ์ให้ด้วยค่ะ ;D

ยังอยากฟังประสบการณ์รถติดในอดีตอีกค่ะ ใครจำได้บ้าง

ยืนยันว่ารถติดในกรุงเทพฯ จากประสบการณ์ก็มากกว่า ๔๐ ปีอย่างที่คุณเทาชมพูว่าแล้ว  สมัยเรียนหนังสือใช้บริการรถเมล์ รถเมล์แน่นมาก ต้องเล่นกายกรรมที่บันไดรถเป็นประจำ ตอนเลิกเรียนกลับบ้าน แม้รถติดหากได้นั่งก็ยังพอได้หลับพักผ่อน หากต้องยืนนั่นแหละเป็นเรื่องทรมานสุด ๆ

ออกมาทำงานต่างจังหวัด ก็ถือว่าพ้นกรรมแล้ว  ;)

ตอนปี ๒๕๓๒ อายุ ๖ ขวบพอดี จำความอะไรไม่ค่อยได้ แต่รู้ว่าบางทนั่งรถกลับบ้านกับแม่ นั่งจนหลับสนิทแล้วก็ตื่นขึ้นมา รถก็ยังนิ่งสนิท...

ด้วยความที่บ้านอยู่ทองหล่อ สุขุมวิท ดินแดนที่ฝนตกหรือไม่ตกรถก็ติด ในจำได้ว่าติดเป็นนิจ จนกระทั่งชินชา

ปัจจุบันกาลเวลาผ่านไปทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

ยังมีเรื่องเล่าอีกค่ะ
ตอนนั้นมีรถส่วนตัวขับไปทำงานแล้ว รถติดไฟแดงในซอยอยู่นานมาก จู่ๆคนขับรถคันหน้าก็ลงจากรถ วิ่งอ้าวเข้าร้านตึกแถวข้างทาง
คราวนี้จากที่คอยลุ้นว่าเมื่อไรจะไฟเขียวสักที กลายเป็นอย่าเพิ่งๆ ไฟเขียวนะ รอคนนั้นก่อน สงสารเขา
ในที่สุดเขาก็กลับมาทันจริงๆ โล่งอกไปที

กลับมาที่เนื้อเรื่องหน่อยนะคะ
เมื่อได้อ่านเรื่องเรือนมยุรา ก็แอบคิดว่าถ้าคุณการะเกดไม่ต้องตาย แต่ตรัยพามาอยู่ที่ปัจจุบันก็จะเลิศมาก
คุณการะเกดน่าจะปรับตัวได้เป็นอย่างดี เพราะขนาดแม่หญิงอยุธยาอย่างแม่นกยูงยังอยู่กรุงเทพยุคดิจิตอลได้อย่างสบายๆ
แอบฝันว่าอยากให้มีตอนจบสองแบบ แบบเรื่องลมพัดผ่านดาว จะได้มีภาคสองเรื่องราวต่อมาของตรัยกับการะเกด
รบกวนอาจาร์ยถามผู้ประพันธ์หน่อยนะคะ ว่าเป็นไปได้ไหมที่จะมีโครงการปรับปรุงแก้ไขผลงานอันเก่า (คล้ายๆกิมย้งที่แก้ไขปรับปรุงมังกรหยก
8เทพอสูรมังกรฟ้า เป็นรอบที่สามแล้ว ทุกรอบจะเปลี่ยนตอนจบใหม่) อิอิ

ผู้ประพันธ์ฝากตอบว่า มันลงตัวแล้วค่ะ  แก้ไม่ได้
ถ้าจบแฮปปี้เอนดิ้ง มันอาจจะถูกใจคนอ่าน แต่มันจะกลายเป็นรื้อโครงเรื่องใหม่หมด     ต้องไล่แก้กันไปตั้งแต่บทที่ 1
เขียนเรื่องใหม่ง่ายกว่าค่ะ

ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ที่ถามให้
โธ ฝันสลายเลยเรา :(

อะน่า...

ถ้าจะมีการเขียนเรื่องใหม่ ฝากท่านอาจารย์ไปบอกท่านผู้ประพันธ์ด้วยนะครับว่า อย่าลืมเอาพล็อตระดับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมที่ผมเคยฝากไว้ไปใช้

อ่านจบเรียบร้อยแล้วค่ะ

อ้าวววว นายประกอบคนขับรถพ่อตรัยมาอยู่นี่เอง

ทำไมจู่ๆคิดถึงเรื่อง "มาลัยสามชาย" กับเรื่อง "ช่อมะลิลา" ขึ้นมาได้ ทั้งๆไม่ได้เกี่ยวข้องกัน

 ??? ???

สวัสดีทุกท่านขอรับ  ขออนุญาตแสดงความเห็นด้วยคน  เรื่องของการะเกดน่าสนใจ(แม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น)แต่เผอิญไปสนับสนุนความเชื่อของผม  เคยมีซินแสท่านหนึ่งกล่าวว่าไม่จำเป็นต้องดูดวงให้เด็กหญิงเพราะถึงอย่างไรวันหน้าดวงก็อาจต้องเปลี่ยน เหตุเพราะดวงของผู้หญิงจะเปลี่ยนเมื่อแต่งงาน  หมายความว่าหญิงนั้นจะต่อให้เก่งแสนเก่ง งามเบญจกัลยาณี หรือว่าดวงดีวาสนาดีเพียงไรก็ตาม ชีวิตอาจไม่ดีสมดวงเมื่อเลือกคู่ที่ไม่สมกับดวงชะตา  พูดภาษาชาวบ้านหญิงนั้นจะดีหรือเลวขึ้นอยู่กับผู้เป็นสามีนั่นเอง  ชีวิตของการะเกดต้องพบจุดจบน่าเศร้าใจเพียงเพราะนายตรัยพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเข้ามาดึงเธอลงต่ำ  เรื่องนี้ผมรู้สึกว่าพระเอกไม่แมน(ภาษารุ่นลูก)เอาเสียเลย  :)

เป็นยุคโบราณที่ผู้หญิงเป็นช้างเท้าหลังละก็ใช่  แต่ในยุคปัจจุบัน ผู้หญิงสามารถทำงานเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงลูกได้  ไม่ต้องให้ผู้ชายหาเลี้ยง  แต่งผิดก็เลิกไปตั้งต้นใหม่    ดวงชะตาก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ

ตรัยเป็นคนรู้เท่าไม่ถึงการณ์     เขาไม่ควรจะเดินทางย้อนเวลามาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ

รู้สึกว่าตรัยเอาแต่ใจตัวเองมาก วู่วาม แล้วก็เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ เขาไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรทั้งสิ้น ไม่คิดว่าเขาจะทำชีวิตการะเกดพังพินาศขนาดไหนที่ดึงดันเอาตัวเธอออกมาจากบ้านแบบนั้น

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ชีวิตมีเส้นทางของมัน    บุญกรรมของใครก็เป็นของคนนั้น    ที่เจ้าตัวเขาจะต้องจัดการเอง
ถ้าใครอีกสักคนพยายามพลิกผันเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของคนอื่น ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์  แทนที่จะเป็นเรื่องดี  อาจเกิดผลร้ายขึ้นมาก็ได้ค่ะ