เรือนไทย

อยากทราบบทที่เหลือ (จนถึงคำว่า เอย) ของกลอนบทที่ว่า "แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์..." กับคำประพันธ์อีกสองบท คือบทที่มีท่อนที่ว่า "อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว..." กับ "อนึ่งเล่าเข้าที่ศรีไสยาสน์ อย่าประมาทหมั่นคำนับลงกับหมอน" (อันหลังนี้จำได้ว่าเคยเรียนในวิชาวรรณวิจักษณ์ของ ม.๔)

มีใครจำท่อนที่เหลือได้บ้างครับ? ขอบคุณครับ :-)

จากความจำนะครับ
มาจากพระอภัยมณี ตอนสุดสาครถูกชีเปลือยหลอกผลักตกเหว แล้วลักเอาไม้เท้ากับม้ามังกรไป แต่พระเจ้าตามาช่วยไว้ได้
...เสียงระฆังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ่งพุ่งออกมา
ประคองพาขึ้นไปบนบรรพต
... แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้ที่รักมีสองสถาน
บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้คือกายตน
เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
แม้ใครรักรักมั่งชังชังตอบ
ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีฯ
เจ้าจงไปเอาไม้เท้าเถิด... (จำไม่ได้แล้วครับ)

นึกไม่ออกว่าจะไปถึงคำว่า เอย ตอนไหน เห็นจะอีกนานมากกว่าจะไป เอย ตอนจบเรื่องเอาโน่นเลย
คำกลอนพระอภัยตอนนี้ ทำให้มีโจ๊กนักเรียนไทยสมัยก่อน 2 เรื่อง
ถาม - ฤาษีในพระอภัยมณีมีความประหลาดผิดกับฤาษีในเรื่องอื่นๆ ยังไง
ตอบ - ฤาษีในเรื่องอื่นๆ มักจะผอม แต่ในพระอภัยมณีเล่มของผม ฤาษีอ้วน ผิดกว่าฤาษีทั้งหลาย
ถาม  - ???? เธอรู้ได้ยังไง
ตอบ - ก็ในเล่มของผม "เห็นโยคีขี่รุ้งพุงออกมา" นี่ครับ
*******************
ถาม - ไม้เท้าของสุดสาครชื่ออะไรครับ
ตอบ - ???? ไม่มีชื่อนี่
ถาม - มีครับ ชื่อเถิด พระเจ้าตาบอกให้ "เจ้าจงไปเอา ไม้เท้าเถิด ..."

อันที่สองจำได้แค่ท่อนที่ว่า มีประโยชน์หลายสถานเพราะการเรียน จงพากเพียรไปเถิดจะเกิดผล ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอย เท่านี้แหละค่ะ

ขอบคุณมากครับคุณพี่ นกข. ...
ว่าแต่ว่าคุณพี่จำได้แค่นั้นเองง่ะ?...
น่าจะจำให้ได้จนถึงจบด้วยคำลงท้ายว่า เอย (จบเล่ม) เลยนะ!... ฮ่าฮ่าฮ่า... ^_^

ขอบคุณคุณหนิง USA เช่นกันครับ...
ผมคิดว่ามีบทก่อนหน้าที่คุณหนิงว่ามานิดเดียว..ก็ได้ครบแล้วหละครับ...

ว่าแต่ว่าแถวนี้มีคุณครูสอนภาษาไทยไหมครับเนี่ย?  :-)

บท "อันความรู้รู้กระจ่างฯ" นี่ ถ้าจำไม่ผิดจะอยู่ในบท "อย่าเกียจคร้าน..." นะครับ
เป็นบทอาขยานสำหรับท่องจำสมัยเรียนอยู่ประถมสาม หน้าปกสีน้ำตาล

อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์
มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน
ถึงคับแค้นก็พอยังประทังตน

อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว
แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
..............(จำไม่ได้).................
ถึงคนจนคนไพร่ยังได้ดี

เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย
หนังสือไทยถ้าไม่รู้ดูบัดสี
ต้องอับอายขายหน้าทั้งตาปี
ถึงผู้ดีก็คงด้อยถอยตระกูล

จะต่ำเตี้ยเสียชื่อว่าโฉดช้า
จะชักพายศลาภให้สาบสูญ
..............(จำไม่ได้).................
จะเพิ่มพูนติฉินคำนินทา

(จะมีอีกบทหนึ่งคั่นอยู่ครับ แต่จำไม่ได้)

ได้ประโยชน์หลายสถานเพราะการเรียน
จงพากเพียรไปเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน
เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอย
.........................................................................
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ด้วยนะครับ

ของพระศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจริยางกูร) ?
ขอเติมเท่าที่จำได้เลาๆ ดังนี้
ฯลฯ... แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
(อาจช่วยชักเชิดชูฟูสกนธ์ ?)
ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี
เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย ฯลฯ
....จะเพิ่มพูนติฉินคนนินทา
หนึ่งหนังสือหรือตำรับฉบับบท
(...จำไม่ได้อยู่ 1 บาท...)
บิดาปู่สู้เสาะสะสมมา
หวังให้บุตรนัดดาได้เล่าเรียน
 (..จำไม่ได้อยู่ 1 บาท...)
ปะบุตรโฉดหยาบช้าก็พาเหียร
ไม่สมหวังดังบิดาปู่ตาเพียร
เนิ่นจำเนียรแพลงพลัดกระจัดกระจาย
แล้วอะไรอีกไม่รู้- -
แต่แสดงว่าสมัยก่อนไม่มีครุสภาพิมพ์แบบเรียนขาย แค่หนังสือเรียนจะเรียนก็ต้องสะสมมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นปู่

ผมรู้สึกว่าจะเป็น
บัดเด๋ียวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
ไม่ทราบว่าจะจําผิดหรือเปล่า

ขออภัยจริง ๆ ที่หายหน้าหายตาไปนานมาก ทุก ๆ ท่านสบายดีนะครับ
มาวันนี้เลยเอาบทกลอนที่ครบถ้วนมาให้ครับ
อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์
มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานในคงไม่แคลน
ถึงคับแค้นก็พอยังประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว
แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดคงเกิดผล
อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์
ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี
เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย
หนังสือไทยก็ไม่รู้ดูบัดสี
ต้องอับอายขายหน้าทั้งตาปี
ถึงผู้ดีก็คงด้อยถอยตระกูล
จะต่ำเตี้ยเสียชื่อว่าโฉดช้า
จะชักพายศลาาภให้สาบสูญ
ทั้่งขายหน้าญาติวงศ์พงศ์ประยูร
จะเพิ่มพูนติฏินคำนินทา
หนึ่งหนังสือหรือตำรับฉบับบท
เป็นของล้วนควรจดจำศึกษา
บิดาปู่สู้เสาะสะสมมา
หวังให้บุตรนัดดาได้ร่ำเรียน
จะได้ทราบบาปบุญทั้งคุณโทษ
ปะบุตรโฉดต่ำช้าก็พาเหียร
ไม่สมหวังดังบิดาปู่ตาเพียร
เนิ่นจำเนียรแพลงพลัดกระจัดกระจาย
จากหนังสือนิติสารสาธร ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร)

แล้วท่อนที่เหลือต่อจาก 'พฤษภกาสรอีกกุญชรอันปลดปลง' เขาว่ายังไงครับ

เสน่ง แปลว่า เขาสัตว์ นะครับ ความหมายก็เหมือนอีกบทในโคลงโลกนิติที่ว่า วัวควายวายชีพได้ เขาหนัง (บทพฤษภฯ แถมช้างให้อีกตัว) เป็นสิ่งเป็นอันยัง อยู่ไซร้ คนเด็ดดับชีพสัง- ขารร่าง เป็นชื่อเป็นเสียงได้ แต่ร้ายกับดีฯ

อนึ่งเล่าเข้าที่ศรีไสยาสน์
อย่าประมาทหมั่นคำนับลงกับหมอน
เป็นนิรันดร์สรรเสริญเจริญพร
คุณบิดรมารดาคุณอาจารย์

จาก สวัสดิรักษา  ของ สุนทรภู่

อนึ่งผ้าทรงจงนุ่งเหน็บข้างขวา
กันเขี้ยวงาจระเข้เดรัจฉาน
อนึ่งอย่าไปใต้ช่องคลองสะพาน
อย่าลอดร้านฟักแฟงแรงราคี
ทั้งไม้ลำค้ำเรือนแลเขื่อนคอก
ใครลอดออกอัปลักษณ์เสียศักดิ์ศรี
ถึงฤทธิ์เดชรเวทมนตร์ดลจะดี
ตัวอัปรีย์แปรกลับให้อัปรา
อนึ่งไปไหนได้พบประสบซาก
อย่าออกปากทักทายร้ายนักหนา
ให้สรงน้ำชำระพระพักตรา
ตามตำราแก้กันอันตราย