เรือนไทย

วันเหงาในเงาฝน

ระบายท้องฟ้าขาวด้วยเทาเข้ม   เมฆรวมตัวอยู่เต็มจนฟ้าต่ำ
เติมสีสุดท้ายระบายดำ                ก่อนจะคลี่สีคล้ำจากขอบฟ้า
เป็นฝนฉ่ำซึ่งชื้นแก่ผืนดิน                หลั่งรินจากเทวีแห่งวัสสา
สาดสวยเป็นสายจนหยาดซา                ตามวสันตลีลาอันสุนทรีย์
กว่าจะเป็นความงามและความเหงา   ก็ต้องใช้ความเศร้าผสมสี
เป็นภาพวาดระหว่างวรรคคำกวี   ชุ่มธาตรีด้วยบทเพลงจากนภา
โดยสารสายลมความรู้สึก                ซ่อนอยู่ในส่วนลึกที่โหยหา
อ้างว้างราวสิ้นแสงทิวา                หนาวในปรารถนาอยู่ยาวนาน
ตลอดช่วงซึ่งฉ่ำในความชื้น                ลอบสะอื้นอยู่เพียงแผ่วผสาน
สัมผัสความรู้สึกที่ซมซาน                ด้วยแรงร้าวรานแห่งอารมณ์
ในความสะท้านสะเทือนไหว                เมื่อร่างไร้เงาร่างใต้เงาร่ม
บนเส้นทางที่ลื่นและหกล้ม                ใจจะห่มรักให้ก็ไม่มี
มากับความเหน็บหนาวถึงเลือดเนื้อ   มากับสายลมเหนือถึงที่นี่
ยิ่งนับวันยิ่งอ้างว้างทบทวี                ยิ่งนับปียิ่งค้างในหัวใจจำ
ค้างฝนหยาดสุดท้ายเป็นบันทึก   แม้ไม่เคยจารึกเป็นถ้อยร่ำ
ก็ค้างในความงามความเงียบงำ   ค้างวันพร่างฝนพรำอยู่เพียงใจ
ซึมซาบซบซอกดอกไม้สาว                ด้วยหยดน้ำสีขาวซึ่งค้างใส
ไม่รู้น้ำจากฟ้าหรือตาใคร                ต้องหาคำตอบในจินตนา
ในแผ่วสัมผัสอันหมาดหม่น                ซึ่งสับสนกับการแสวงหา
จากพรากเหมือนพ้นพันธนา                รู้ได้ถึงการลาระหว่างกัน

{๒ } ฟื้นความรักความหลังอันค้างรา   มองผ่านรอยฝ้า ได้แต่ฝัน
โอบกอดความเหงาโดยเท่าทัน   ปล่อยวางคืนวันกาลเวลา
แต่รักมิใช่สายฝนบนพื้นทราย                วาบแล้วหาย โดยไม่เคยจะหวนหา
ใจจึงซับน้ำใสด้วยปลายตา                ไม่รู้ว่าจะวาบมันได้ฉันใด....

ฝากความรักมากับสายลมฤดูร้อน : อัคนี หฤทัย

ริ้วรายเงาไม้ร่ม
กลางสายลมวนาลี
เขียวใสไล่เรียงสี
ใบไม้ซึ่งซ้อนประสาน
กลีบบางบรรจงแต่ง
บทเพลงแห่งดอกไม้บาน
วาดไหวอยู่อ่อนหวาน
ระหว่างเส้นสายอุษา

นวลเหลืองนั้นแฉล้ม
ระบายแก้มกลีบจำปา
สาวน้อยแห่งวนา
ราวภาพวาดลายเส้นไหว
เกสรอันอ่อนบาง
แม้ซ่อนพราง ณ พฤกษ์ไพร
แดดอ่อนก็แอบไล้
ลอบจุมพิตแผ่วผสาน

รายเหลืองและรายม่วง
เป็นดอกดวงโดยแดงดาล
เป็นคำกวีขาน
เป็นถ้อยขับขึ้นคลอไข
เพลงรักฤดูร้อน
จะโรยร่ำอยู่รำไร
ซบดอกซอกไม้ไหว
ซึ่งสว่างในทิวา

สายลมฤดูกาล
พัดผ่าวผ่านกาลเวลา
ร่ำสรรพสายภาษา
ลบรอยฝ้าด้วยแรงฝัน
วาดหวังให้วันวาร
และเติมหวานให้ชีวัน
แต้มสวยเป็นสีสัน
จนซึมซาบทุกเส้นสี

สายลมและความรัก
เขียนทุกวรรคเป็นบทกวี
แต่งเติมด้วยไมตรี
อันแตะแต้มในดวงตา
ฝากรักมาถึงรัก
มาทักทายปลายมีนา
คือสายเสน่หา
ซึ่งซบแทบหัวใจเธอ..