ข้ามฝั่งฝัน
ในโลกแห่งความฝันวรรณศิลป์
เคยครองถิ่นนักคิดพิชิตหวัง
ถือคฑาคำทองครองบัลลังก์
งามพร้อมพรั่งเกียรติยศปรากฏไกล
แต่อยู่สูงเกินไปจึงไร้เพื่อน
โลกจึงเหมือนโดดเดี่ยวเปลี่ยวไฉน
ในโลกฝันบัลลังก์ร้างหัวใจ
คฑาชัยร่วงหล่นไร้คนแล
จึงเหม่อมองไปยังอีกฝั่งฝัน
ในโลกนั้นหัวใจไร้รอยแผล
มีดวงดาวพราวช่วงในดวงแด
เป็นโลกแท้ที่ใกล้จึงไม่มอง
ไร้รางวัลใดใดให้พิชิต
มีแต่จิต ถึงจิต พิชิตหมอง
ไร้คำกลอนอ่อนหวานปานคำทอง
เพียงคำกรองกลั่นธรรมไร้คำลวง
จะลงจากบัลลังก์ข้ามฝั่งฝัน
หรือมุ่งมั่นเดินตรงปักธงสรวง
จะสละทุกอย่างวางทั้งปวง
หรือยังห่วงสิ่งใด...ข้ามไม่พ้น!
นภาลัย สุวรรณธาดา
๑๖ พค. ๕๕