เพื่อนผู้แสนดีกระซิบมาว่า สิ่งที่ถืออยู่ในมือของจ่าโขลนคือ
"สิ่งที่นางในคนหนึ่งถือยื่นให้ท้าวศรีสัจจาคิดว่าไม่ใช่กระบองท่อนไม้ แต่เป็นบัญชีหางว่าวรายชื่อชาวโขลนชะแม่ที่อยู่ตามประตูต่างๆ ในเขตพระราชฐานชั้นในท้าวศรีสัจจาดูแลชาวโขลนโดยหน้าที่และต้องนำความกราบบังคมทูลในเวลาที่โปรดเกล้าฯให้ฝ่ายในเฝ้าฯกราบบังคมทูลราชการฝ่ายในเช่นเดียวกับที่มหาดเล็กต้องกราบบังคมทูลเกี่ยวกับมหาดเล็กที่เข้าเวรทุกวัน"
ข้อความข้างต้นของคุณหนุ่มสยามผมอ่านแล้วก็ข้องใจโขอยู่ละ การสร้างรูปท้าวศรีสัจจาพร้อมบริวารอีกสองคนไว้ในตำแหน่งสำคัญอย่างนั้นมันต้องมีนัยสำคัญมากกว่าที่จะมาเน้นการนั่งชูบัญชีรายชื่อเพื่อนำความกราบบังคมทูลอันซ้ำซากน่าเบื่อเหมือนๆกันทุกวันเช่นนั้น
กิตติศัพท์ที่ร่ำลือของท่านเจ้าคุณประตูดินนี้ นอกจากความซื่อสัตย์จงรักภักดีแล้วก็คือความดุของท่าน และอุปกรณ์ที่ทำให้ความดุนั้นมีผล พวกผู้หญิงกลัวท่านอย่างสมบูรณ์แบบก็คือ ไม้เคาะตาตุ่ม ที่โด่งดังจนกลายเป็นตำนานนั่นเอง
อนึ่ง ถ้าสิ่งของในมือนางคนสนิทนั้นเป็นปึกกระดาษ รูปปั้นที่จัดแสดงในนิทรรศรัตนโกสินทร์คงทำไปแล้ว ไม่ปล่อยไว้ครึ่งๆกลางๆ ดูก็รู้ว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งหายไปเช่นนั้น ถ้าใส่ท่อนไม้เข้าไป คงอายฝรั่งที่เข้ามาชม ไม่รู้จะอธิบายให้เขาเข้าใจอย่างไร
อย่างไรก็ตาม ผมก็เก็บความเห็นของผมไว้ก่อน รอจนวันนี้ได้มีโอกาสถามแหล่งข่าวซึ่งปฏิบัติหน้าที่อยู่ ณ ที่นั้น ท่านบอกว่านั่นคือ ไม้ เอาไว้ตีตาตุ่ม แถมเล่าต่อเรื่องขอคุณท้าวเหมือนๆกับที่หลายท่านได้เขียนเล่าไว้แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องกล่าวซ้ำ จะมีข้อมูลเพิ่มขึ้นนิดเดียวที่ท่านบอกว่า ไม้นั้นทำจากไม้เนื้อเบาๆ ตีให้เจ็บพอหลาบจำ ไม่ถึงกับจะให้พิการขาลากตามที่คุณหนุ่มเกรง
ผมถามท่านว่า ท่านทราบจากใครที่ว่าดุ้นๆที่เห็นนี่ คือรูปปั้นไม้จริงๆ
ท่านตาเขียวขวับขึ้นมาทันทีแล้วบอกว่า ผมทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วล่ะ ตั้งแต่หนุ่ม(จนแก่) เขาก็เล่าต่อๆกันมาอย่างนี้แหละ
จบข่าว