กลอนเก่า ของดี

[ALoHA]

 ขอแจมด้วยคนอีกรอบ

น่านน้ำนองดินค่อยรินไหล
พึมพำแผ่วไหวเป็นวงวิ่ง
ไม้ครึ้มเงาคล้อยค่อยอ่อนอิง
ลุ่มลำน้ำปิง...พิงค์นคร

เช้าหมอกดอกฝ้ายกระจายฟ้า
ไหลยืนผืนผ้าบ่พักผ่อน
กงกวักกงกว้างกลางดินดอน
เป็นฟ่อนเป็นไยย้อมน้ำคราม

แผ่นดินรินน้ำไม่เคยสิ้น
น้ำเลี้ยงแผ่นดินอยู่หลากหลาม
ไหลชื่นรื่นเย็นไม่เว้นยาม
น้ำงามคนงามสะท้อนเงา

เจียระไนน้ำสวยด้วยแสงแดด
วงแวดเวิ้งว้างหว่างขุนเขา
ฝากดินฟ้าด้วยช่วยแนบเนา
อยู่เหย้าประจำยามรักน้ำปิง

ถ้าผิดพลาดก็ขออภัยด้วย เพราะพิมพ์มาจากความจำ
บทประพันธ์ของคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
หนังสือเขียนแผ่นดิน
อ่านแล้วรู้สึกดี อบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก

[นิรันดร์]

 เพราะจังเลยครับคุณ ALoHA

[กะเรกะร่อน]

 น้องใหม่ขอแจมค่ะ...

บทนี้ชอบมาก  จาก "ขุนช้างขุนแผน"

เมื่อแรกว่าเนื้อทับทิมแท้
.มาแปรเป็นพลอยหุงไปเสียได้
กาลวงว่าหงส์ให้ปลงใจ
ด้วยมิได้ดูหงอนแต่ก่อนมา
คิดว่าหงส์จึงหลงด้วยลายย้อม
ช่างแปลงปลอมท่วงทีดีหนักหนา
ดังรักถิ่นมุจลินท์ไม่คลาดคลา
พอลับตาฝูงหงส์ก็ลงโคลน

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

"นิราศเดือน"  (นายมี)

จะว่าโศกโศกอะไรที่ในโลก
ไม่เท่าโศกใจหนักเหมือรักสมร
จะว่าหนักหนักอะไรในดินดอน
ถึงสิงขรก็ไม่หนักเหมือนรักกัน
จะว่าเจ็บเจ็บแผลพอแก้หาย
ถ้าเจ็บกายชีวาจะอาสัญ
แต่เจ็บแค้นนี่แหละแสนจะเจ็บครัน
สุดจะกลั้นสุดจะกลืนขืนอารมณ์
จะว่าขมขมอะไรในพิภพ
ไม่อาจลบบอระเพ็ดที่เข็ดขม
ถึงดาบคมก็ไม่สุ้คารมคม
จะว่าลมลมปากนี้มากแรง
จะว่าเมาเมาอะไรก็ไม่หนัก
อันเมารักเช่นนี้มีทุกแห่ง
เกิดยุ่งยิ่งชิงกันถึงฟันแทง
ใครพลาดแพลงล้มตายวายชีวา

^^

[กะเรกะร่อน]

 อยากได้บทเต็มของกลอนบทนี้ของ อ.สุจิตต์ วงษ์เทศน่ะค่ะ
หรือว่านี่คือบทเต็มแล้ว?  เคยได้ยินแค่นี้

เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก
ไม่เห็นจักเกรงการสถานไหน
ไม่รักกูกูก็จักไม่รักใคร
เอ๊ะน้ำตากูไหลทำไมฤา

[เทาชมพู]

โอ้อกเรามีกรรมทำไฉน
จึงจะได้แนบชิดขนิษฐา
ได้แต่ชื่อไว้ชมตรมอุรา
ถึงได้ผ้าไว้ห่มก็ตรมใจ

ถึงได้แหวนไว้ชมก็ตรมจิต
ไม่เหมือนได้มิ่งมิตรพิสมัย
ได้ของอื่นหมื่นแสนในแดนไตร
ไม่เหมือนได้นิ่มน้องประคองนอน

จะว่าโศกโศกอะไรที่ในโลก
ไม่เท่าโศกใจหนักเหมือนรักสมร
จะว่าหนักหนักอะไรในดินดอน
ถึงสิงขรก็ไม่หนักเหมือนรักกัน

จะว่าเจ็บเจ็บแผลพอแก้หาย
ถ้าเจ็บกายแล้วชีวาจะอาสัญ
แต่เจ็บแค้นนี่แลแสนจะเจ็บครัน
สุดจะกลั้นสุดจะกลืนขืนอารมณ์

จะว่าขมขมอะไรในพิภพ
ไม่อาจลบบอระเพ็ดที่เข็ดขม
ถึงดาบคมก็ไม่สู้คารมคม
จะว่าลมลมปากนี้มากแรง

จะว่าเมาเมาอะไรก็ไม่หนัก
อันเมารักเช่นนี้มีทุกแห่ง
เกิดยุ่งยิ่งชิงกันถึงฟันแทง
ใครพลาดแพลงล้มตายวายชีวา

จากนิราศเดือน   ของนายมี(หลวงศุภมาตรา) ศิษย์สุนทรภู่

[โก๋แก่]

   

รู้ไฟฟ้าให้กระจ่างแต่อย่างเดียว . ถึงไม่เชี่ยววรรณคดีก็มีค่า
ช่วยกันจรรโลงไทยพัฒนา . ชาววิชาการด็อทคอมสดุดี
ตอบปัญหาสารพันที่ท่านถาม . โก๋ก็ตามไปตอบเกือบทุกที่
สนุกปนวิชาการบรรดามี . ทั้งไมตรีที่ให้จะไม่ลืม

ขอบคุณ หลายๆ จะตอบให้บ้าง ถ้าคิดออก จะท่องไว้ครับ
น้อมรับด้วย ขอบคุณ



         

[นิรันดร์]

 ขอบคุณที่มีผมอยู่ในหัวใจครับ
แม้เพียงทราบว่าคิดก็ยินดีแล้ว
   

[โก๋แก่]

     

แด่ อ.นิรันดร์ แห่ง ม . หหานคร


ขอบคุณกำลังใจให้โก๋แก่................. เป็นมิตรแท้ที่ดีมีแก่นสาร
อาจารย์นิรันดร์ความคิดสง่างาม...........   ตอบคำถามชาวดอทคอมทุกทุกคน
ความเก่งกาจทางฟิสิกส์เป็นที่หนึ่ง........... รู้ลึกซึ้งวรรณคดีมีเหตุผล
เชียวขาญภาพถ่ายกว่าหลายคน,,,,,,,,,,,, อีกทั้งมากล้นน้ำใจและไมตรี

[caeruleus]

 ตายแล้ว...เล่นมาตั้งนานเพิ่งจะทราบว่า อ.นิรันดร์สอนอยู่ที่ ม.มหานคร ดิฉันเองก็มีรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยได้รับทุนมาเรียน แล้วก็กลับไปสอนที่นั่นเช่นกันค่ะ

ออกนอกเรื่องอีกแล้ว ขอวกกลับเข้ามาที่กลอนดีกว่า

กลอนสุภาพ
อันที่จริง....คนเขาอยาก..ให้เราดี
แต่ถ้าเด่น...ขึ้นทุกที........เขาหมั่นไส้
จงทำดี......แต่อย่าเด่น....จะเป็นภัย
ไม่มีใคร.....เขาอยากเห็น.เราเด่นเกิน

บทประพันธ์ของ พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ (วิจิตร วิจิตรวาทการ)

[กะเรกะร่อน]

 ๐ อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ
ประเสริฐสุดซ่อนใส่เสียในฝัก
สงวนคมสมนึกใครฮึกฮัก
จึงค่อยชักเชือดฟันให้บรรลัย

(เพลงยาวถวายโอวาท)

๐ ใครลืม ลืมใคร ใจรู้
ใครอยู่ใครไปใจเห็น
ใครสุข ใครเศร้า เช้าเย็น
ใจเป็นที่แจ้งแห่งเรา
ใครชอบ ใครชัง ช่างเถิด
ใครเชิด ใครชู ช่างเขา
ใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา
ใจเราร่มเย็นเป็นพอ

ชาญ  สิโรรส

[นิรันดร์]

...ไหนว่าไม่เป็นไง พี่โก๋แก่    ..... แต่ที่แท้ใช้ได้ไม่เป็นสอง
ทั้งปลูกยอพอชื่นใจไม่เป็นรอง .....แล้ววรรคทองคงจะมาไม่ช้าที
ขอบพระคุณ คำชมประโลมให้ ... เปรียบดั่งไม้ได้พิรุณอรุณศรี
ก็ผลิดอกออกช่อชูทวี .................. ทิพย์วาทีที่กล่าวพราวพร่างพรู
น้ำใจมีให้กันนั้นประเสริฐ ........... มิเพียงเพลิดเพลินอ่านคำหวานหรู
แต่เตือนใจให้หมั่นมั่นเป็นครู ...... สาธยายความรู้ต่อต่อไป
แม้มิมีสิ่งใดจะให้ตอบ ................ ก็ขอมอบคำมั่นสัญญาให้
จะรับใช้ประชาชนประเทศไทย .. จวบชีวันบรรลัยใคร่หยุดเอย



อย่างนี้ ก็เรียกว่าพบญาติสิครับคุณ caeruleus  

อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก
แต่ลมปากหวานหูมิรู้หาย
อันเจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย
เจ็บจนตายนั้นให้เหน็บเพราะเจ็บใจ

อันโบราณท่านว่าเหล็กแข็งกระด้าง
เอาเงินง้างอ่อนตามความประสงค์

........ อันใดย้ำแก้มแม่ . หมองหมาย
ยุงเหลือบฤาลิ้นพราย .... ลอบกล้ำ
ผิวชนแต่จักกราย .......... ยังยาก
ใครจักอาจให้ช้ำ ........... ชอกเนื้อเรียมสงวน

อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป
ย่อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์
ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช
จัตุบาทกลางปีพนาสินธุ์
แม้ปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน
ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา
ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ
อันลัทธิดนตรีดีหนักหนา
แม้สงสัยไม่สิ้นในวิญญาณ์
จงนิทราเถิดจะเป่าให้เจ้าฟัง

[หนูหมุด]

 ปางนั้นสมเด็จพระเวสสันดรอดุลดวงกษัตริย์
ตรัสทอดพระเนตรเห็นพระอัคเรศถึงวิสัญญีภาพสลบลงวันนั้น
พระทัยท้าวเธอสำคัญว่าพระนางเธอจะวางวาย
สะดุ้งพระทัยหายว่าโอ้อนิจจามัทรีเจ้าพี่เอ๋ย
หวังว่าจะให้ชุ่มชื้นฟื้นสมปฤดีคืน แห่งนางพระยานั้นแล

จากร่ายยาวมหาเวสสันดรชาดก กัณฑ์มัทรีค่ะ
เห็นอาจารย์นิรันดร์หยอดไว้ เลยไปรื้อมาจากงานที่เคยทำส่งอาจารย์สมัยเรียน ม.3 น่ะค่ะ

มีอีกบทหนึ่งเป็นกลอนที่ท่องกันเล่นๆกับเพื่อน โดยที่ไม่รู้ที่มาที่ไป อาจจะเพี้ยนไปบ้าง รบกวนชี้แนะด้วยนะคะ

  ศักดิ์แม่หญิงยิ่งกว่ามหาศักดิ์
แต่กูรักศักดิ์หยิ่งกูยิ่งกว่า
นอกกลางดินกินทรายอยู่กลางนา
ไม่แบกหน้าตายบนตักตำหนักใคร

[ชาหณวี]

 จำได้ว่ามีบทหนึ่งชอบมากค่ะ จากท้าวแสนปม...อันของสูงแม้ปองต้องจิต...

...ในลักษณ์นั้นว่าน่าประหลาด
เป็นเชื้อชาติกษัตริย์กลั่นกล้า
เหตุไฉนย่อท้อรอรา
ฤๅจะกล้าแต่เพียงวาที
เห็นแก้วแวววับที่จับจิต
ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี
อันมณีฤๅจะโลดไปถึงมือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต
ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้ฤๅ
มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ
ฤๅจะยื้อถือได้โดยไม่ยอม
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง
คงชวดดวงบุปผชาติสะอาดหอม
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินตอม
จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลี...

แล้วก็อีกบทวีจำไม่ได้หมด ขาด ๆ เกิน ๆรู้แต่ความหมายดีมาก ใครพอจะทราบช่วยอนุเคราะห์ให้จบบทด้วยเถอะค่ะ
...วิชาเหมือนสินค้า อันมีค่าจากเมืองไกล
ต้องยากลำบากไป จึงจะได้สินค้ามา
จงตั้งเอากายเจ้า เป็นสำเภาอันโสภา
ความเพียรเป็นโยธา...
ใครจำได้ช่วยทีเถอะค่ะ อยากได้มาก ๆ เพราะความหมายดี ขอคิดดีจริง ๆ

[กะเรกะร่อน]

 วิชาเหมือนสินค้า
อันมีค่าอยู่เมืองไกล
ต้องยากลำบากไป
จึงจะได้สินค้ามา
จงตั้งเอากายเจ้า
เป็นสำเภาอันโสภา
ความเพียรเป็นโยธา
แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ
นิ้วเป็นสายระยาง
สองเท้าต่างสมอใหญ่
ปากเป็นนายงานไป
อัชฌาสัยเป็นเสบียง
สติเป็นหางเสือ
ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง
ถือไว้อย่าให้เอียง
ตัดแล่นเลี่ยงข้ามคงคา
ปัญญาเป็นกล้องแกล้ว
ส่องดูแถวแนวหินผา
เจ้าจงเอาหูตา
เป็นลาต้าฟังดูลม
ขี้เกียจคือปลาร้าย
จะทำลายให้เรือจม
เอาใจเป็นปืนคม
ยิงระดให้จมไป
จึงจะได้สินค้ามา
คือวิชาอันพิสมัย
จงหมั่นมั่นหมายใจ
อย่าได้คร้านการวิชา

เอามาฝากคุณ ชาหณวี ค่ะ    

[.....Tanu]

 ..................เมื่อ ทศกรรฐ์เห็นนางสีดา

พิศพักตร์ผ่องพักตร์ดัง            พิศขนงก่งงอนดังคันศิลป
พิศเนตรดังเนตรมฤคิน       พิศทนต์ดังนิลอันเรียบราย
พิศโอษฐ์ดังหนึ่งจะแย้มสรวล       พิศนวลดังสีมณีฉาย
พิศปรางดังปรางทองพราย       พิศกรรณคล้ายกลีบบุษบง
พิศจุไรดังหนึ่งแกล้งวาด       พิศศอวิลาสดังคอหงส์
พิศกรดังวงคชาพงศ์       พิศทรงดังเทพกินรา
พิศถันดังปทุมเกษร       พิศเอวเอวอ่อนดังเลขา
พิศผิวผิวผ่องดังทองทา       พิศจริตกิริยาจับใจ

.................ผู้ หญิงคน นี้ สวย จริง ๆ