เอามาฝากคุณพวงร้อยครับ
.....มาถึงบางธรณีทวีโศก .......... . ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น ....... . ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้ ....... ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ . เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา
ไปดูเต็ม ๆ ได้ที่
http://203.144.136.10/service/mod/heritage/nation/nirad/nirad.htmเผื่อนึกครึ้ม ๆ จะท่องจำเล่นอีกครั้ง
หรือฝากเจ้าตัวเล็กช่วยกันอนุรักษ์มรดกไทยครับ
บทกวีสุนทรภู่เรื่องแรกที่ผมเรียนน่าจะเป็นกาพย์พระไชยสุริยา
...
ระวังตัวกลัวครูหนูเอ๋ย ไม้เรียวเจียวเหวย กูเคยเข็ดหลาบขวับเขวียว
หันหวดปวดแสบแปลบเสียว หยิกซ้ำช้ำเขียว อย่าเที่ยวเล่นหลงจงจำ
บอกไว้ให้ทราบบาปกรรม เรียงเรียบเทียบทำ แนะนำให้เจ้าเอาบุญ
...
สนใจเรื่องเต็ม ๆ หาอ่านได้ที่นี่ครับ
http://library.riu.ac.th/webdb/images/nong2.htm