เรือนไทย

 อ่านไปรษณยบัตรที่คุณแม่ส่งให้ลูกชายใน คห. 16 แล้วน้ำตาซึม สงสารหัวอกคุณแม่

และสงสัยจังเลยครับว่า ในที่สุดลูกชายที่คุณแม่คิดถึงผู้นั้นได้กลับบ้านไปสู่อ้อมกอดคุณแม่หรือเปล่า  หรือยังอยู่ที่เมืองไทยตามภาพ คห.13  ครับ
(แหะ ๆ แค่สงสัยครับ  คุณ Nuchan ไม่ต้องตอบมาหรอกนะครับ )

 บางท่านอาจสงสัยว่าปฏิบัติการแปรโค้ดญี่ปุ่นเขาทำกันอย่างไร
เรื่องนี้ดิฉันเองก็สงสัยมากค่ะ เมื่อถามอาจารย์ชาวอเมริกันผู้นี้
ท่านก็สองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็อยากเล่า เพราะเรื่องนี้เกิดขึ้นมานานโข
คงไม่ "matter" แต่อีกใจหนึ่ง ท่านก็ "under oath"
สาบานว่าจะรักษาความลับสุดชีวิต เหมือนที่มีการสาบานในศาล

... I will speak the truth, the whole truth, and anything but the truth...

เรื่องปฏิบัติการแปลโค้ดลับญี่ปุ่นช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ปัจจุบันไม่เป็นความลับอีกแล้ว
กองทัพเรือสหรัฐเป็นผู้ไขปัญหาเสียเอง

ต้นเดือนธันวาคม ค.ศ. 1941 หลังจากโจมตีเพริ์ลฮาร์เบอร์ ญี่ปุ่นได้เร่งรุกแผ่อิทธิพล
ทางมหาสมุทรแปซิฟิคอย่างเต็มสูบ ส่วนหนึ่งมุ่งลงแปซิฟิคใต้ เพื่อดึงความสนใจของชาวโลก ยึดมาลายู และสิงคโปร์
(ซึ่งอยู่ภายใต้อาณัติของอังกฤษ) อินโดนีเซีย (ภายใต้ดัทช์) และฟิลิปปินส์

กำลังอีกส่วนหนึ่งของนายพลยามาโมโต ก็พยายามหาวิธีสยบเขี้ยวเล็บของสหรัฐ ซึ่งอยู่
ในมหาสมุทรแปซิฟิคตอนกลางอย่างถอนรากถอนโคน

นายพลยามาโมโตเมื่อสมัยหนุ่ม เคยมาสหรัฐและเห็นความแข็งแกร่งด้่านอุตสาหกรรม
ของสหรัฐเป็นอย่างดี มั่นใจว่าปีแรกของสงครามกับสหรัฐ ญี่ปุ่นอาจได้เปรียบ
แต่หากยืดเยื้อขึ้นปี 2 และปี 3 ท่านก็ไม่แน่ใจ

ป.ล. อุ๊บ... ด้านบนโปรดเปลี่ยน anything เป็น nothing ค่ะ

 สวัสดีคุณ Nuchan (สมาชิกกิติมศักดิ์) ครับ และขออภัยที่ขัดจังหวะนะครับ
อ่านเนื้อหาที่คุณ Nuchan นำมาเพิ่มนี้ทำให้ได้ความรู้หลายประการเกี่ยวกับฐานทัพอ่าวเพิร์ลฮาร์เบอร์มาก ๆ ครับ
ป.ล. ตอนแรกผมเข้าใจว่ารถจิ๊ป (JEEP) มีเพียงยี่ห้อเดียว ไม่ได้คาดว่าจะมียี่ห้อ Chevrolet ด้วยครับ

 สมัยก่อนตอนยังไม่ปิดป่า จังหวัดที่ดิฉันอยู่มีการทำป่าไม้มาก รถพวกนี้ทนเหมือนแรด
ชาวบ้านที่ทำไม้ต้องหารถสองเพลา (4 wheel) มาใช้ ก็ดัดแปลงเอารถพวกนี้แหละ

รุ่นที่แพร่หลายรุ่นหนึ่งคือ Chevy 6 ล้อ แต่รถในตระกูลมะกันทั้งหมดชาวบ้านเขาจะเหมา
เรียกว่า จี๊ป เหมือนที่คุณศรีปิงเวียงซื้อผงซักฟอก "เปา" 1 กล่อง แต่ไปเรียกว่า "แฟ้บ" อย่างใดอย่างนั้นค่ะ

(คำว่า แฟ้บ ใช้วรรณยุกต์ตรีไม่ได้ คุณลองมองคำว่า "ล๊อกอินก่อนนะคะ" ของเว็บวิชาการ ก็น่าจะสะกดผิดเหมือนกัน)

รถอเมริกันพวกนี้ทนทาน แต่เหมือนที่คุณฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ เล่าไว้ว่า 40 ปีก่อน
เขาใช้รถอเมริกันคันยาวเหยียด สตาร์ทจึ่งหนึ่งกินน้ำมัน 2 ลิตร

ปัจจุบันรถพวกนี้ยังมีใช้ แต่เขาดัดแปลงวางเครื่องอีซูซุใส่กัน เพราะประหยัดน้ำมัน
และหาอะไหล่รถพวกนั้นไม่ได้ พวกซิลกันน้ำมัน (oil seals) และสกรูน้อต ของรถอเมริกันจะมาในระบบนิ้ว
ส่วนรถญี่ปุ่นและรถยุโรปทั่วไปมาในระบบมิลเมตร (ระบบเอสไอ)

 ป.ล.
ในอนาคต หากคุณศรีปิงเวียงมีโอกาสเรียนวิชา Linguistics จะได้ทราบวิวัฒนาการของภาษา เช่น
1. คำว่า ซีรอกซ์...กลายเป็นคำที่ใช้เรียกการถ่ายเอกสารทั่วโลก
2. ศัพท์ที่หน้าตาและการอ่านออกเสียงยังคงเป็นฝรั่งเศส แต่คำเหล่านี้ เช่น Bon voyage,
au pair, a' lar carte กลายมาเป็นคำในภาษาอังกฤษเต็มตัว

 วินสตัน เชอร์ชิล กล่าวไว้ว่า

"It is always wise to look ahead, but difficult to look further than you can see."

และมีคำคม  unknown อีกอันหนึ่ง
“An ounce of fortune is worth a pound of forecast.”

ทั้งสองอันสรุปเหมือนกันว่า การคาดการณ์อนาคตเป็นสิ่งที่ยาก แต่ว่าจำเป็น

โดยเฉพาะการวางแผนยุทธศาสตร์การรบ ต้องอาศัย “การทำนาย” เป็นข้อมูลประกอบ  
หน่วย Intelligence ที่ส่งสายลับแทรกซึมออกไปหาข่าว จึงนับว่าเป็นสิ่งจำเป็น
เพื่อให้ได้ข้อมูล และน่าทำให้มัน work กับภาคใต้บ้านเราบ้าง

 สวัสดีสมาชิกใหม่ คุณ THOReN

อืม..น่าคิดค่ะ ดิฉันชมภาพยนต์ชุดนี้ร่วม 200 รอบ ประเด็นอยู่ที่ว่าในสงคราม
เครื่องบินที่มาร่วมโจมตีขึ้นอยู่กับนาวีหรือแอร์ฟอร์ซ? เพราะรูปธงที่เห็นบนเครื่องบิน
ก็เป็นแฉกด้วยเหมือนกัน ฉากในภาพยนต์บางส่วนเป็นการถ่ายจริงโดยญี่ปุ่น อีกอย่างหนึ่งตอนท่านโตโจ
ตรวจพลสวนสนาม ธงก็เป็นแฉกสีแดงด้วย

ดิฉันมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งเป็นชาวโอกินาวา เคยไปฮอลิเดย์บ้านเขาเป็นเดือน
หลังจากสหรัฐชนะในการปะทะที่มิดเวย์ ก็ได้บุกยึดเกาะนี้จากญี่ปุ่น พอญี่ปุ่นแพ้สงคราม
สหรัฐก็ยังคงยึดครองเกาะนี้เป็นฐานทัพเรือในแปซิฟิคอีกหลายสิบปี เพื่อนเล่าว่าตอนเล็กๆเขาใช้เงินดอลลาร์
ไม่ได้ใช้เงินเยน พลิกดูอัลบัมเก่าๆที่บ้านเขา ชาวสตรีญี่ปุ่นสมัยก่อน typically สูงไม่เกิน 145 ซม.
รูปค่ายทหารที่โอกินาวาตอนนั้นยังเป็นสตาร์สไตร์ปปักคู่กับธงแดงมีแฉก ถ้าดิฉันทราบคำตอบ
แล้วจะแจ้งให้ทราบค่ะ

ป.ล. ที่จริงแล้วไม่ได้ต้องการเขียนเรื่องสงครามเลย เพราะว่าหาอ่านได้ทั่วไป เพียงแต่อยากเล่า
ประสบการณ์บางอย่างที่ผู้อ่านอาจไม่พบในหนังสือทั่วไปค่ะ

 ขออภัย มือใหม่จริงครับ
โพสต์ตั้งสามหน

เรียนเพิ่มเติมเรื่องเครื่องบินในวันที่ 7 ธันวาคมนั้น
มาจากเรือบรรทุกเครื่องบินล้วนล้วน
จึงเป็นของกองทัพเรือครับ

 รูปของคุณจ้อโบราณดีจังเลย
เวลาบริษัททัวร์จากเมืองไทยจะนำลูกทัวร์มาทัศนาจร
ก็จะติดต่อซื้อห้องพักและโปรแกรมจาก wholesale ของท้องถิ่น ซึ่งทำสัญญา
take or pay กับโรงแรมในเครือ wholesale สามารถให้ราคาได้ดีกว่าราคาที่บริษัททัวร์เมืองไทยจะหาเองได้
ดังนั้นไม่ว่าลูกทัวรืไทยจะมาจากบริษัททัวร์ไหน พอถึงฮาวายก็มักใช้บริการจากบริษัททัวร์ท้องถิ่นแห่งเดียวกัน
ในช่วงโรงเรียนไทยปิดภาคฤดูร้อน กรุปไทยจะเข้าติดๆกัน
ในฐานะ local guide เวลารับออร์เดอร์ มา ก็ต้องรับผิดชอบหาคนไปดูแลให้
****************
นายพลยามาโมโต สมัยหนุ่มๆเคยมาสหรัฐแล้ว ได้เห็นความเจริญทางด้านอุตสาหกรรมก็ประมวลถูก
ในปีแรกญี่ปุ่นอาจชนะสหรัฐได้ แต่หากการรบยืดเยื้อขึ้นปีสอง ปีสามเมื่อไร ผู้ที่สายป่านยาวกว่า
ย่อมเป็นฝ่ายชนะ สิ่งที่นายพลยามาโมโตต้องการคือโจมตีสหรัฐแบบกระทันหัน
เพื่อให้สหรัฐเสียหายมาก จนต้องขอเจรจาสงบศึก ญี่ปุ่นต้องการเพียงให้
สหรัฐหลีกทางอย่ามาขวางญี่ปุ่นเป็นพอ

วันที่ 7-8 พ.ค. 1942 หนึ่งเดือนก่อนหน้ามิดเวย์ เกิดการปะทะกันในศึกที่เรียกว่า Battle of the Coral Sea
ทางตะวันตกเฉียงใต้ของหมู่เกาะโซโลมอน ซึ่งถือว่าเป็นการรบครั้งแรกในน่านน้ำแปซิฟิค
ในจำนวน 6 ครั้ง ที่เป็นการส่งเครื่องบินจากเรือบรรทุกเครื่องบินของทั้งสองฝ่ายออกไปโรมรันกลางเวหา

ญี่ปุ่นต้องการยึด Port Moresby  ทางตอนใต้ของนิวกีนี เพื่อเป็นจุดสกัดกองเรือออสเตรเลีย
ญี่ปุ่นทำได้สำเร็จและถือว่ามีชัยใน  Battle of the Coral Sea
แต่ก็ต้องนับว่าเป็นชัยชนะที่นำไปสู่การพ่ายแพ้ที่มิดเวย์ในอีกหนึ่งเดือนต่อมา
เพราะญี่ปุ่นเปิดศึกหลายด้านจนสูญเสียเรือรบโดยไม่จำเป็น
แทนที่จะผนึกกำลังไว้สู้ด้านใดด้านหนึ่งให้เกิดผล

 ภาพประกอบต้องมีขนาดไม่ใหญ่เกินไปนะครับ ต้องไม่เกิน 40kB และ เป็นนามสกุล .jpeg หรือ .gif ครับ

 เอ ... งั้นส่งมาที่ dear@vcharkarn.com ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเอาลงให้

 คุณ Nuchan ขอปรบมือให้จริงๆครับผมอ่านตั้งหลายรอบยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าข้อมูลเยอะมากจริงๆอ้อคุณ Nuchan ครับวันนี้เป็นวันครบรอบ 60 ปี(พ.ศ 2488-2548)ที่กองทัพสัมพันธมิตรทิ้งระเบิดที่สะพานข้ามแม่น้ำแควพอดีดูข่าวจากช่อง 3 มาช่วงเช้านี้เองครับ

 "คนข้างบ้านดิฉันคนหนึ่งเล่าว่า ตอนนั้นเขาอายุ 18 ปี ถูกส่งไปเป็นทหารเรืออยู่ในน่านน้ำฟิลิปปินส์
เขาเล่าว่าอยู่ในเรือลำเดียวกับท่าน MacArther เรือถูกญี่ปุ่นยิงถล่ม ตัวนายพล MacArther หนีลง
เรือดำน้ำไปโผล่ที่ออสเตรเลีย"

อาจจะเป็นตอน MacArthur หลบหนีญี่ปุ่น ออกจากเกาะฟิลลิปปินส์ทางเรือก็ได้นะครับ กะจะลงเรือเล็กแล้วไปลงเรือดำน้ำเพื่อไปออสเตรเลีย แต่ปรากฏว่าเรือเล็กหาเรือดำน้ำไม่เจอ เลยวิ่งไปออสเตรเลียเลย แต่ผมไม่เคยได้ยินว่าเรือเล็กโดนจม

เมื่อสองวันก่อนไปเยี่ยมลูกสาวกับลูกเขย เขาเช่าภาพยนตร์ The Bridge Over the River Kwai มานั่งดูกัน รุ่นลูกๆไม่มีความรู้เกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่สองเลย ลูกเขยนึกว่าสพานข้ามแควน้อยเป็นเรื่องนวนิยายทั้งเรื่อง ไม่รู้ว่าภาพยนตร์เป็นนวนิยายซ้อนประวัติศาสตร์ ผมได้โอกาสเลยเข้าวิชาการ.คอม เอารูปที่คุณ Nuchan ลงไว้ให้ดู พร้อมทั้งสถิติผู้เสียชีวิต

น่าเสียดายที่ฮอลลีวุดพลิกแพลงความจริงจนคนดูนึกว่าเป็นนวนิยายไปหมด ซ้ำไปถ่ายที่ศรีลังกาด้วยแทนที่จะถ่ายเมืองไทย ชาวบ้านกลายเป็นแขกไปหมดยกเว้นคนไทย ๕ คน ดูเรื่องนี้มาหลายสิบปีแล้วจนลืมว่าใครแสดงบ้าง คราวนี้ได้มาฟื้นฟูความจำใหม่ มี M.R. B. Chakrabandhu, วิไลวัลย์ ศรีบุญเรือง, งามตา ศุภพงษ์, ชวนารถ Punynchoti กับ กรรณิกา ดาวคลี่ แสดงเป็นชาวบ้านไทย เข้าใจว่า M.R. B. Chakrabandhu คงหมายถึง มจ. จักร์พันธุ์ เพ็ญศิริ จักร์พันธ์ (เดี๋ยวนี้เป็นพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้า) แต่ทำไมใช้ M.R. แทนที่จะใช้ M.C. หรือว่าสมัยนั้นท่านยังเป็น มรว. อยู่ท่านแสดงเป็นเสรีไทยชื่อใหญ่ เป็นคนนำทาง

(ขอโทษด้วยถ้าสะกดชื่อของแต่ละท่านผิด ลอกมาจากจอ นามสกุลคุณชวนารถ ไม่ทราบว่าเขียนยังไง) สาวไทยสวยในหนังสวยทุกคน ทั้งๆที่ใช้ไม้คานหิ้วกระจาดเดินในป่าตาม William Holden เป็นวันๆ

 ใครจำได้บ้างว่า เครื่องบินมาทิ้งระเบิดครั้งแรกในกรุงเทพ
พ.ศ. ไหนคะ

 ในสงครามโลกครั้งที่ 2 (พ.ศ. 2486) นั้นฝ่ายสัมพันธมิตรใช้เครื่องบิน B-17 กว่า 1,000 เครื่อง
ทิ้งระเบิด 250 ปอนด์ กว่า 9,000 ครั้ง ต่อเป้าหมายหลัก 1 เป้าหมาย (ด้วยความละเอียดเป็นพื้นที่ 3,300 ฟุต)

 ทิ้งระเบิดครั้งแรกคงราว ๒๔๘๖ ครับ จำได้แต่ว่าผมกับน้องสาวสองคนเพิ่งตัดต่อมทอนซิลได้ไม่กี่อาทิตย์ ทีบ้านเชิญหมอสงวน โรจนวงศ์ ซึ่งเป็นคนผ่ามาทานข้าวที่บ้านในกรมช่างอากาศ ทานเกือบเสร็จมียามวิ่งไปตามบ้านในกรม บอก "ดับไฟ ดับไฟ เครื่องบินมา" ทั้งบ้านรวมทั้งแขกลงไปที่หลุมหลบภัย (ความจริงไม่ใช่หลุม เพราะขุดลงไปแค่ข้อศอกก็เจอน้ำแล้ว เป็นกองดินมีหลังคาเป็นดินมีทางเข้าหัวกับท้าย) ได้ยินนายทหารพูดกันว่าข้างแรมพระจันทร์มืดไม่น่าจะมีการทิ้งระเบิด ที่ไหนได้เครื่องบินลำแรกทิ้งพลุ (flare) สว่างเป็นกลางวันเลย เครื่องบินมาจากทางตะวันออก บินข้ามทางรถไฟหลังกรมช่างอากาศ ทิ้งระเบิดมาเป็นระยะ ลูกสุดท้ายตกในคลองข้างทางรถไฟนอกรั้วกรมช่างอากาศ ดูเหมือนเที่ยวนั้นไม่เสียหายอะไรมาก ตัวโรงงานเองไม่โดน พอสัญญาณปลอดภัยกลับไปที่บ้านปรากฎว่ามีก้อนโคลนขนาดพอดีหม้อแกง ทะลุหลังคากระเบื้องลงไปเต็มหม้อแกงเลย
สถานีรถไฟบางซื่อดูเหมือนจะโดนหนัก

หลังจากนั้นไม่กี่เดือนกรมช่างอากาศก็ย้ายไปโคราช

 ผมเคยอ่านประวัติของคุณ สมัคร สุนทรเวช ท่านบอกว่าเคยวิ่งหลบระเบิดแถวบางลำพู ว่าแต่ว่า คุณสมัครท่านมีเชื้อสายอะไรในวังหรือเปล่าครับ และก็อีกคนที่เขียนฉากการวิ่งหนีลูกระเบิดได้ระทึกใจที่สุดคือคุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ ในหนังสือ บอมบ์กรุงเทพฯครับ

 จาก ค.ห.พ.ที่ 45 คุณจ้อเอามาจากนี่ครับ http://www.kananurak.com/mcontents/marticle.php?Ntype=3&id=107113  
เด็กในภาพเป็นคุณอาของผมเองครับ

 ขอบคุณครับที่ช่วยดึงกระทู้ดีๆ มาให้อ่านกัน
เป็นความพยายามอย่างยอดเยี่ยมในการค้นหาข้อมูลครับ
รวมทั้งภาพสวยๆ ด้วย  เป็นการสร้างสีสรร (เขียนถูกมั้ยเนี่ยะ) อย่างดีมากเลยครับ