[[155]]
เมื่อนั้น สุหรานากงวงศา
ก้มเกล้าทูลสนองพระบัญชา ข้ามาแจ้งข่าวที่กลางคัน
พระปิ่นภพกุเรปันธานี ให้กะหรัดตะปาตีเป็นทัพขันธ์
ยกจากเวียงชัยได้หลายวัน บรรจบกันกับระเด่นมนตรีมาฯ
ระเด่นสุหรานากงเลยตอบว่า ท้าวกุเรปันนั้นส่งกะหรัดตะปาตีนำทัพมาสมทบทัพระเด่นมนตรี(อิเหนา)
เมื่อนั้น พระองค์ทรงพิภพดาหา
ฟังสุหรานากงนัดดา จึงมีบัญชาว่าไป
อันกะหรัดตะปาตีจะมาช่วย พอจะเห็นจริงด้วยไม่สงสัย
แต่อิเหนาเขาจะมาทำไม ผิดไปเจ้าอย่าเจรจา
พระเชษฐาให้สารไปกี่ครั้ง เขายังไม่จากหมันหยา
จนสลัดตัดการวิวาห์ ศึกติดพาราก็เพราะใคร
เห็นจะรักเมียจริงยิ่งกว่าญาติ ไหนจะคลาดจากเมืองหมันหยาได้
ถึงมาตรจะมาก็จำใจ ด้วยกลัวถัยพระราชบิดา
เราอย่าคอยเขาเลยนะหลานรัก ก้มพักตร์ไปรบศึกดีกว่า
แต่ว่าวันนี้เจ้าเหนื่อยมา จงไปพักโยธาให้สำราญ ฯ
พอท้าวดาหาได้ยินดังนั้นก้เต้นสิคะ แล้วก็ว่าไม่สงสัยเลยถ้ากะหรัดตะปาตีเขาจะมาช่วย แต่องค์ระเด่นมนตรีเขาจะมาทำไม พูดเล่นรึเปล่าก็คนมันถอนหมั้นหลงเมียจนลืมญาติพี่น้องขนาดนั้นจะจะออกมาจากเมืองหมันหยาได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ถึงจะมาก็คงมาเพราะเกรงใจพ่อเขาหรอกว่าแล้วก็บอกให้สุหรานากงหลานรักไปพักผ่อนก่อนมาทัพเหนื่อยๆ
ตอนนี้หมั่นไส้อิเหนามากค่ะ สมน้ำหน้าคนอะไรไร้ความคิด เชอะเกลียดนักผู้ชายเจ้าชู้