เรือนไทย

 ย้ำสู้ทั้งที่รู้..................ต้องเศร้า
เฝ้าแต่งถ้อยให้เจ้า.......แปลกแท้
คล้ายฟ้ายั่วแกล้างเย้า...นี้ใช่ แล้วนา
แม้หม่นล้นพ้นแก้.........พ่ายแพ้ ไม่สน
..............................
..............................
ข่าวที่ส่งอ่านแล้ว...........กระจ่างยิ่ง
เที่ยง-ง่าย-แน่ ดั่งสิ่ง......บ่งเสี้ยน
อ่อนแกว่ง ใช่ แกร่งนิ่ง...ย่อมหม่น ชั่วคราว
อย่าห่วง แต่ อย่าเหี้ยน...เผื่อไว้ ซ่อมใจ

 ขอวิจารย์คนแรกเลยนะคะ ลิตเติ้ลอ่านแล้วคิดว่ากลอนบทนี้น่าจะเป็นกลอนที่ผู้ชายแต่งให้ผู้หญิงที่เค้ารัก  ขอโทษนะคะที่วิจารณ์นอกเรื่องไปนิดนึง
ลิตเติ้ลจดข้อความนี้มาจากหนังสือพิมพ์ สังสัยจะเป็นเนื้อเพลงลิตเติ้ลคิดว่าน่าจะเข้ากับกลอนข้างบนบ้าง

 ฝากฟ้าสั่งดินฝากความถวิลแห่งใจ
 ฝากมาถึงทรามวัย
 ฝากด้วยหัวใจและปลายลิ้น

 ถ้าให้ช่วยวิจารณ์ก็ขอแยกตามนี้ค่ะ
รูปแบบ-
การเล่นเอกโท คือจงใจใช้คำที่มีวรรณยุกต์เอกโทในบทโคลงทั้ง ๒ บท   ฟังแปลกหูสำหรับคนที่เคยชินกับโคลงสี่สุภาพมาแต่เดิม  
มีแต่เอกกับโท  ฟัง"รก"จริงๆแหละ เพราะหาเสียงวรรณยุกต์อื่นมาผ่อนคลายจังหวะเสียงไม่ได้
แต่ก็เอาเถอะ  ถือว่าเป็นกลบทประเภทหนึ่ง  อ่านหลายหนเข้าก็ค่อยชิน ไม่ว่ากัน
เนื้อหา-
ย้ำสู้ทั้งที่รู้..................ต้องเศร้า
เฝ้าแต่งถ้อยให้เจ้า.......แปลกแท้
คล้ายฟ้ายั่วแกล้งเย้า...นี้ใช่ แล้วนา
แม้หม่นล้นพ้นแก้.........พ่ายแพ้ ไม่สน
ดิฉันอ่านเนื้อความแล้วพอเข้าใจ  ว่าเหมือนผู้ชายแต่งถ้อยคำเกี้ยวผู้หญิง   แต่ก็รู้ว่าคงจะไม่สมหวัง ก็ยังสู้แต่งอยู่
แต่ทำไม คล้ายฟ้าต้องมายั่วมาเย้า  หมายถึงโชคชะตากำหนดให้แต่งเกี้ยวเขาอยู่นั่นแหละ งั้นหรือคะ
บาทสุดท้าย    คำว่า ไม่สน  เป็นสำนวนยุคใหม่นะคะ  ไม่ค่อยกลืนกับคำก่อนๆที่แต่งมา ซึ่งเลียนแบบสำนวนเก่า

บาทที่สอง  อ่านแล้วไม่รู้เรื่องค่ะ ขออภัย
แต่งบทประพันธ์ที่มีข้อบังคับเพิ่มเติมเป็นพิเศษ ทำให้หาคำได้ยาก ไม่เป็นอิสระในการเลือกคำ
บางทีคุณอาจจะตั้งใจหมายความอย่างหนึ่ง  แต่กลายเป็นอีกอย่างหนึ่งเพราะถูกบังคับด้วยคำ  อย่างบทนี้ละค่ะ

 ขอบพระคุณมากนะคะ สำหรับคำวิจารณ์ทั้งสอง
กำลังต้องการอย่างยิ่งเลยค่ะ เพราะ เพิ่งหัดเตาะแตะ ยังไม่รู้ทิศรู้ทางเท่าไร

บทแรก เนื้อความ ก็เป็นอย่างที่คุณเทาชมพูเข้าใจค่ะ
ดิฉันกำลังคิดว่า ถ้าจะเปลี่ยนคำ บางคำ จะดีขึ้นไหมคะ
........กล้าสู้ทั้งที่รู้.............ต้องเศร้า
........ย้ำแต่งถ้อยให้เจ้า.....แปลกแท้
........คล้ายฟ้าสั่งให้เฝ้า......นี้ใช่ แล้วนา
........แม้หม่นล้นพ้นแก้......พ่ายแพ้ ยอมทน

บทที่สอง อยากใช้วรรณยุกต์เอกทั้งหมด โทสี่ตัว...เลยมั่วอย่างนี้แหละค่ะ เนื้อความสื่อความหมายไม่สมบูรณ์
เพราะดิฉันตัดคำหลายคำออกไป
........ข่าวที่ส่งอ่านแล้ว............กระจ่างยิ่ง
(คำตอบในจดหมายที่เขียนมา ได้อ่านแล้ว เข้าใจแล้ว)
........เที่ยง-ง่าย-แน่ ดั่งสิ่ง.......บ่งเสี้ยน
(คำตอบช่างตรงประเด็น ชัดเจน เรียบง่าย เหมือนแก้ปัญหาคาใจได้ทุกอย่าง)
........อ่อนแกว่งใช่แกร่งนิ่ง......ย่อมหม่น ชั่วคราว
(ใจพี่อ่อนไหว ไม่ใช่คนใจแข็ง ได้อ่านคำตอบอย่างนั้น ย่อมหม่นหมองบ้าง)
........อย่าห่วงแต่อย่าเหี้ยน......เผื่อไว้ ซ่อมใจ
(วอนน้องอย่าห่วง แต่อย่าตัดสัมพันธ์ไปทั้งหมด  เหลือไว้บ้าง เพื่อซ่อมใจ)

เห็นทีดิฉันคงต้องฝึกฝนอีกมาก....และคงต้องแวะมาให้วิจารณ์
กันอีกหลาย หลาย หลาย หลาย ที
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ อาจารย์

ขอบคุณอีกทีค่ะ

 บอกตามตรงค่ะลิตเติ้ลชอบกลอนที่คุณละเมียดแต่งมากๆเลยชอบใจความมีความหมยดีค่ะ

 กล้าสู้ทั้งที่รู้.............ต้องเศร้า
ย้ำแต่งถ้อยให้เจ้า.....แปลกแท้
คล้ายฟ้าสั่งให้เฝ้า......นี้ใช่ แล้วนา
แม้หม่นล้นพ้นแก้......พ่ายแพ้ ยอมทน
เปลี่ยนคำใหม่  อ่านแล้วกระจ่างเข้าใจชัดขึ้น   ดีแล้วค่ะ


ข่าวที่ส่งอ่านแล้ว............กระจ่างยิ่ง
เที่ยง-ง่าย-แน่ ดั่งสิ่ง.......บ่งเสี้ยน
อ่อนแกว่งใช่แกร่งนิ่ง......ย่อมหม่น ชั่วคราว
อย่าห่วงแต่อย่าเหี้ยน......เผื่อไว้ ซ่อมใจ

ส่วนบทที่สอง   เมื่อได้อ่านการแปลโคลงของคุณแล้วก็เข้าใจ  คุณมีการลำดับความคิดดี  เป็นเรื่องเป็นราวต่อเนื่องกันอย่างมีประเด็น
แต่จุดอ่อนของโคลงนี้มี ๒ อย่าง คือ
๑) การสร้างคำพิเศษ ไม่ใช่คำที่เข้าใจกันทั่วๆไป อย่าง อ่อนแกว่ง(ตอนแรกดิฉันนึกว่าสะกดผิดจาก อ่อนแกร่ง เสียอีก) ทำให้คนอ่านที่ไม่คุ้น  ไม่เข้าใจค่ะ
อีกอย่างคำนี้ไม่มีประธาน  เลยไม่รู้ว่า อ่อนแกว่ง นั้น เป็นกริยาของอะไร
เหี้ยน ก็เหมือนกัน  เราคุ้นในคำว่า เหี้ยนเตียน   ซึ่งเป็นคำคุณศัพท์ มากกว่า เหี้ยน  เป็นคำกริยา  อีกอย่างตัวสะกดและเสียงคำนี้ ไม่ค่อยเพราะค่ะ มองในเชิงคำประพันธ์
ซ่อมใจ เป็นภาษาใหม่ค่ะ  
๒) หลักข้อหนึ่งสำหรับการแต่งบทกวีหรือบทประพันธ์สำหรับนักแต่งหน้าใหม่  มีว่า   งานประพันธ์นั้นคือการสื่อสารกับคนอ่านเป็นจำนวนมาก   ไม่ใช่เฉพาะกลุ่มใกล้ตัวที่เห็นหน้าค่าตาพอจะซักถามเพิ่มเติมกันได้
มีคนอ่านจำนวนมาก ไม่มีโอกาสถามคนแต่งว่าคำนี้แปลว่าอะไร หรือเรื่องนี้หมายถึงอะไร
เพราะฉะนั้น การสื่อสารแบบนี้  คนแต่งควรแต่งชนิดอ่านแล้วเข้าใจได้โดยง่าย     สามารถทดสอบได้จากไม่ต้องมีคำอธิบายประกอบค่ะ
อย่างเช่นกลอนของสุนทรภู่ ที่เป็นอมตะมาจนทุกวันนี้ก็เพราะท่านแต่งแล้วไม่ต้องมาถอดความเป็นร้อยแก้วอีกที
หรืออย่างของเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์  บางบทเป็นปรัชญาเซ็น หรือหลักพุทธธรรมที่ลึกซึ้ง      เขาก็สามารถแต่งให้อ่านแล้วเข้าใจได้ ทั้งรส และความหมายของคำ
ลองพิจารณาดูนะคะ    ดิฉันเพียงแต่เสนอความคิดเห็นเท่านั้นค่ะ

 คิดโคลงข้าเคร่งค้น..........คัดคำ
กลายกลับไกลเกินก้ำ.......กึ่งก้อย
หลงไหลไล่เลยถลำ.........ลืมหลัก เลิศลอย
ดังแข่งแสงหิงห้อย...........เข่นจ้า ท้าสูรย์

โปรดรับการคารวะค่ะ

 ฟังนะที่รักอย่าเพิ่งท้อ
ความรักต้องเวลาบ่มสร้าง
น้องยังสัญญาว่ายังยืนเคียงข้าง
ไม่ห่างหายไปดอกนะพี่นา
 


ใจจริงอยากแต่
โคลงสี่สุภาพค่ะแต่แต่งไม่ได้ได้แค่กลอนธรรมดาๆ

คิดโคลงข้าเคร่งค้น..........คัดคำ
กลายกลับไกลเกินก้ำ.......กึ่งก้อย
หลงไหลไล่เลยถลำ.........ลืมหลัก เลิศลอย
ดังแข่งแสงหิงห้อย...........เข่นจ้า ท้าสูรย์
สามบาทแรกดีแล้วค่ะ  ถูกต้องตามโคลงกลบท เล่นเสียงตัวอักษร
แต่ดิฉันขอเสนอให้สลับคำในบาทที่ ๓ จาก เลิศลอย เป็นลอยเลิศ เพราะถ้ามีสร้อยคำในบาทนี้  เขาจะใช้เสียงเอก หรือคำตาย ในคำสุดท้าย ไม่ใช่เสียงสามัญหรือคำเป็นค่ะ
หลงไหลไล่เลยถลำ.........ลืมหลัก ลอยเลิศ
แต่บาทที่ ๔ แปลกใจว่าทำไมเว้นการเล่นตัวอักษรเสียล่ะค่ะ  ไม่
แต่งตามแบบ ๓ บาทแรกหรือคะ?

คุณ Little Sunคะ
ดีใจที่คุณสนใจแต่งกลอน    แต่คุณอาจจะยังไม่เข้าใจเรื่องฉันทลักษณ์     การสัมผัสคำ และเสียงของคำ
คำว่า ท้อ  กับ ต้อง ไม่สัมผัสกันค่ะ  ผิดหลักการแต่ง
และคำท้ายของวรรคที่สองและสาม ก็ควรเป็นเสียงตรีและสามัญ ตามลำดับ ไม่ใช่โท
ขอเชิญไปดูรูปแบบและการแต่งที่ถูกต้องตามหลักของกลอนได้ที่เว็บนี้
 http://thaiarc.tu.ac.th/host/thaiarc/poetry/klon/supharp/

 ขอบคุณคุณเทาชมพูมากค่ะที่ช่วยแนะนำ ลิตเติ้ลจะไปหัดแต่งใหม่

 ฟังนะที่รักอย่าเพิ่งท้อ
ความรักต้องรอเวลาบ่มสร้าง
น้องยังสัญญาว่ายังยืนเคียงข้าง
ไม่ห่างหายไปดอกนะพี่นา

 ขอบคุณ คุณเทาชมพูค่ะ สำหรับข้อแนะนำ
เป็นความรู้ใหม่เลยค่ะ ว่าคำสุดท้ายของบาทสาม ต้องเป็นเสียงเอก
ดิฉันอดใจไม่ลองไม่ได้.. สำหรับคำถามที่ทิ้งไว้.. ได้มาสองแบบค่ะ

.....คิดโคลงข้าเคร่งค้น.........คัดคำ
.....กลายกลับไกลเกินก้ำ .....กึ่งก้อย
.....หลงไหลไล่เลยถลำ........ลืมหลัก ลอยเลิศ
.....เจนจบจริงจิบจ้อย...........จึ่งแจ้ง เจียมใจ

กับอีกรูปหนึ่งในวรรคสุดท้าย

.....ดุจเด่นเดือนดาวด้อย.......เด็กดื้อ ดีใด

โปรดให้ข้อแนะนำอีกทีเถิดค่ะ อาจารย์
.................................................

น้อง Little Sun...พี่ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ดีค่ะดี เรื่องอย่างนี้ต้องหมั่นฝึกค่ะ เราโชคดี มีอาจารย์ดีๆ คอยชี้แนะ..
เรามาหัดเตาะแตะด้วยกันนะคะ

 ขอโทษค่ะ พูดขึงขังมากไปนิด    ไม่ถึงกับเป็นข้อบังคับตายตัวว่าสร้อยคำในบาทที่สามจะต้องลงด้วยเสียงเอก
แต่ดิฉันไปชินกับแบบแผน ที่มีตัวอย่างจากลิลิตพระลอ
เสียงลือเสียงเล่าอ้าง........อันใด พี่เอย
เสียงย่อมยอยศใคร.........ทั่วหล้า
สองเขือพี่หลับไหล..........ลืมตื่น ฤๅพี่
สองพี่คิดเองอ้า................อย่าได้ถามเผือ
ก็เลยติดมาว่า ถ้าบาทที่สามลงด้วยเสียงเอกจะเพราะกว่าเสียงสามัญ  ยิ่งถ้ามีเสียงเอกนำก่อนแล้วตามด้วยสามัญ จะฟังไม่สนิทหู     เลยเรียงกลับให้ตามที่แนะนำไป

ดิฉันชอบบทนี้มากค่ะ
.....คิดโคลงข้าเคร่งค้น.........คัดคำ
.....กลายกลับไกลเกินก้ำ .....กึ่งก้อย
.....หลงไหลไล่เลยถลำ........ลืมหลัก ลอยเลิศ
.....เจนจบจริงจิบจ้อย...........จึ่งแจ้ง เจียมใจ
ได้ประเด็นเรียงลำดับ และฉันทลักษณ์ครบถ้วนค่ะ

คุณLittle Sun
สัมผัสระหว่างบท คุณตามรอยได้แล้วค่ะ
แต่ถ้าจะแต่งตามแบบกลอนแปดให้ถูกต้องตามฉันทลักษณ์ไทยแล้ว
คำของคุณยังเกินมาในบางบาท
มันควรลงจังหวะเป็น  ๐๐๐/๐๐(๐)/๐๐๐  ในแต่ละบาท
ดูตัวอย่างนะคะ
แล้วสอนว่า/อย่าไว้/ใจมนุษย์
๐๐๐/๐๐/๐๐๐
มันแสนสุด/ลึกล้ำ/เหลือกำหนด
๐๐๐/๐๐/๐๐๐
ถึงเถาวัลย์/พันเกี่ยว/ที่เลี้ยวลด
๐๐๐/๐๐/๐๐๐
ก็ไม่คด/เหมือนหนึ่งใน/น้ำใจคน
๐๐๐/๐๐/๐๐๐

แต่ของคุณเป็นอย่างนี้

ฟังนะ/ที่รัก/อย่าเพิ่งท้อ
๐๐/๐๐/๐๐๐
ความรัก/ต้องรอ/เวลาบ่มสร้าง
๐๐/๐๐/๐๐๐๐
น้องยังสัญญา/ว่ายัง/ยืนเคียงข้าง
๐๐๐๐/๐๐/๐๐๐
ไม่ห่าง/หายไป/ดอกนะพี่นา
๐๐/๐๐/๐๐๐๐
คำว่า"ข้าง" ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงสามัญหรือตรีค่ะ  ข้าง เป็นเสียงโท

 ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณเทาชมพูลิตเติ้ลขอแค่แต่งกลอนแปดให้ดีก็พอส่วนโคลงสี่สุภาพให้คุณละเมียดเค้าฝึกแต่ดีกว่าเป็นกำลังใจให้พี่ละเมียดเช่นกันค่ะ

แล้วอย่างนี้พอจะใช้ได้มั้ยคะ

น้องกลัวนักความรักที่หลอกลวง
ต้องชอกช้ำในทรวงทนทุกข์ระทม
กลอนที่ว่าหวานกลับกลายเป็นขม
ต้องตรอมตรมเพราะเชื่อในคำลวง

 ชอบความมานะพยายามของคุณลิตเติ้ลค่ะ  ขอให้เป็นอย่างนี้ต่อไปนะคะ
คุณลิตเติ้ลคงจะต้องทบทวนการเรียนภาษาไทย ว่าด้วยเสียงวรรณยุกต์ค่ะ   แล้วย้อนกลับไปศึกษากลอนแปดอีกครั้ง  ตามแบบแผนที่ให้ไว้ข้างบน

ส่วนกลอนคุณ การแบ่งคำออกมาเป็นยังงี้ค่ะ

น้องกลัวนัก/ความรัก/ที่หลอกลวง
๐๐๐/๐๐๐/๐๐๐  ถูกต้องค่ะ
ต้องชอกช้ำ/ในทรวง/ทนทุกข์ระทม
๐๐๐/๐๐/๐๐๐๐   ผิดค่ะ วรรคหลังเกินมา ๑ คำ
กลอนที่ว่าหวานกลับกลายเป็นขม
อันนี้  อ่านได้ ๒ อย่างคือ กลอนที่/ว่าหวาน/กลับกลายเป็นขม
อย่างนี้ผิด
แต่ถ้าแบ่งเป็น กลอนที่ว่า/หวานกลับ/กลายเป็นขม
ถูก  แต่เวลาอ่านเว้นจังหวะ คำจะขาดเป็นท่อนๆ

ต้องตรอมตรมเพราะเชื่อในคำลวง
๐๐๐/๐๐/๐๐๐  ถูกค่ะ

สิ่งที่ต้องแก้ไขคือเสียงวรรณยุกต์ค่ะ  ผิด
คำสุดท้ายของบาท(หรือวรรค)ที่สอง  ห้ามเสียงสามัญ  ใช้ได้เสียงเอก โท จัตวา  ส่วนตรีไม่ค่อยใช้กัน
คำสุดท้ายของบาท(หรือวรรค)ที่สาม   ห้ามเสียงจัตวา  ใช้เสียงสามัญ หรือใช้เสียงตรีก็ได้แต่ไม่นิยมกัน
คุณลิตเติ้ลใช้กลับกันค่ะ   ต้องแก้ไขใหม่

 ตามมาอ่านครับ

 ต้องปรับปรุงอีกเยอะเลยแต่ลิตเติ้ลจะไม่ท้อค่ะ

 มาเชียร์น้อง Little Sun ค่ะ...สู้ สู้   ! นะน้องนะ
มาชวนคุณนิลกังขา... มาค่ะมา จอยกันจอยกัน
มาฝากกลอนประยุกต์ ให้คุณเทาชมพู ช่วยวิจารณ์อีกบทหนึ่ง
ระหว่างนี้ ขอเวลาดิฉันสามวันนะคะ จะไปเกลาโคลงรกเอกบทเก่า
ให้สละสลวยกว่านี้ มาให้ได้วิจารณ์กันอีกรอบ

***เพลงขิมค่อนราตรี***

แว่วยิน บรรเลง เพลงขิมโศก
ลอยลมโบก โยกใจคลอน อ่อนไหวหวาม
คืนค่ำ ด่ำดึก สำนึกตาม
เพลงไร้นาม ความสงัด สะบัดปลิว

แผ่วจาง บางเบา ดั่งเงาหมอก
ไหวระรอก บอกความนัย ใจละลิ่ว
รักร้าง ห่างแสน เขาแคว้นทิว
พัดผ่านผิว พริ้วพร่างพรม ลอยลมพา

เสียงซ้ำ ย้ำหนัก ลึกปักอก
เสียดสะทก วกเวียนวน เหมือนก่นหา
เร่งร้อน แรงร่ำ แต้มน้ำตา
คล้ายตัดพ้อ คล้ายต่อว่า คล้ายอาวรณ์

เงียบหาย คลายแล้ว แผ่วเพลงขิม
ยังทิ้งปม อารมณ์ปริ่ม พริ้มหลอกหลอน
ยังก้อง ห้องใจ ไม่ขาดตอน
แว่วสะท้อน ย้อนบรรเลง เพลงไร้นาม

**********
ยังไม่ทราบเลยค่ะว่า กลอนอย่างนี้ จะเรียกว่าอะไรดี
ประยุกต์มาจากกลอนแปดน่ะค่ะ
โปรดชี้แนะด้วยค่ะ

 ขอบคุณมากๆนะคะพี่ละเมียดลิตเติ้ลชอบกลอนประยุกต์ที่คุณละเมียดมากๆเลย
อ่านกีรอบก็ไม่เบื่อจะรออ่านโคลงคุณละเมียดอีกนะคะ
ลิตเติ้ลก็มีกลอนลักษณะคล้ายๆกลอนคุณละเมียดนะคะไม่รู้ว่าเรียกกลอนอะไรเหมือนกัน ไม่ได้แต่งเองค่ะแต่จำมาอีกที
ยาวมากแต่ลิตเติ้ลจำได้ท่อนเดียว
ลิมเสียเถิด  ดวงจิต   อย่าคิดถึง
ลืมเสียเถิด  ความหวานซึ้ง   ของใบหน้า
ลืมเสียเถิด  ความใสแจ๋ว    ของแววตา
.........(ท่อนนี้จำไม่ได้ค่ะ)

 กลอนของคุณละเมียด เป็นกลอนเจ็ดผสมกลอนเก้าค่ะ   ไม่มีชื่อเฉพาะ  ยกเว้นว่าใครจะตั้งขึ้นภายหลังให้เป็นแบบกลอนกลบทอย่างหนึ่ง
ดิฉันไม่ทราบว่ามีคนตั้งหรือยัง
ลักษณะมีแบบแผนตายตัวคือเป็นกลอนเจ็ดในบาทแรกและบาทที่สาม
เป็นกลอนเก้าในบาทที่สองและบาทที่สี่
เนื้อหาหวานมากค่ะ  ขอชม

 ที่คุณ Little Sun จำได้ก็กลอนสุภาพนี่ละค่ะ
แต่เล่นสามคำแรกของวรรคซ้ำๆกัน

 กลอนข้างล่างนี้แต่งใหม่ค่ะ คนแต่งกลอนหายไปใหนแล้วเอ่ย คุณละเมียดแต่งเสร็จยังคะ

เฝ้าคิดถึงแต่พี่ทุกขณะจิต
แม้มีสิทธ์รักได้แค่ในฝัน
เพราะรู้ดีว่าคงไม่มีวัน
แม้แต่หันมามองยังไม่เคย

 ขอโทษคุณผู้อ่านด้วยค่ะวรรคที่สามลิตเติ้ลแต่งผิดไปแล้ว ขอนำไปแต่งใหม่อีกรอบนะคะ แงๆแต่งกลอนไม่สัมผัสกัน

 กราบเรียนท่านผู้อ่านผู้เปรียบเสมือนครูใจดีทุกท่าน
มาแล้วค่ะ ตามสัญญา โคลงรกเอกฉบับขัดเกลาใหม่

ข่าวที่ส่งอ่านแล้ว..........ยิ่งหวั่น
สื่อง่ายอย่างเที่ยงมั่น.....บั่นสิ้น
พี่พ่ายแน่จึ่งพรั่น...........เสื่อมค่า หมองหม่น
ดั่งเงื่อนห่วงหั่นชิ้น........ย่อมไร้ ต่อเสริม

ดิฉันหายไปสามวัน ได้มีโอกาสดื่มด่ำธรรมชาติ ณ ที่แสนไกล
แปลงเป็นโคลงมาฝากทุกท่านด้วยค่ะ
อันนี้เขียนตอนที่รถน้ำมันหมด อยู่กลางหุบเขา รอ รอ รอ
เพื่อนกะเหรี่ยงขี่มอเตอร์ไซด์ ไปซื้อน้ำมันมาเติมให้
รอ รอ รอ จนได้หนึ่งบทค่ะ

จันทร์เพ็ญลอยเด่นคว้าง .....กระจ่างใส
เสียงปะทุจากกองไฟ..........แว่วสะท้อน
ควันจางเรี่ยทางไม้.............เย็นเยือก
ใจอยากนอนดับร้อน...........อยู่ค้าง กลางไพร

เห็นความก้าวหน้าของน้อง Little Sun แล้วปลื้มใจค่ะ พยายามต่อไปนะคะ จะคอยเชียร์ค่ะน้อง

 มาแก้ตัวค่ะแก้ตัวจากเมื่อวาน
เฝ้าคิดถึงแต่พี่ทุกขณะจิต
ไม่มีสิทธิ์รักจริงขอแค่ฝัน
เพราะรู้ดีว่าพี่ไม่มีวัน
หันมามองเด็กดื้อยังไม่เคย
คุณละเมียดมีรูปถ่ายมั้ยคะรูปไปเที่ยวน่ะค่ะไม่ใช่รูปคน

 ตามมาอ่านครับ
เรื่องโคลง ผมไม่สันทัดครับ เพราะมันจะทั้งโคลงทั้งเคลงเลยล่ะครับ
ขอเป็นผู้อ่านดีกว่าครับ ....

 คุณละเมียด แต่งบทที่สองได้ไพเราะมาก
ส่วนโคลงรกเอก  บาทที่หนึ่งกับสาม ชัดเจนดี
บาทที่สี่พอเข้าใจ
บาทที่สองยังมีบางคำไม่ลงตัว เพราะถูกบังคับด้วยวรรณยุกต์เอก
จึงยังไม่ชัดเจนค่ะ

คุณ Little Sun แต่งกลอนถูกต้องตามสัมผัสนอกแล้วค่ะ  ทั้งสองบท

 ฝากมาให้วิจารณ์อีกบทหนึ่งค่ะ บทนี้ ได้ระหว่างทางเข้าหมู่บ้าน

ขุนเขาโอบเหลื่อมซ้อน.............สุดตา
ลึกกว่าจิตจินตนา.....................เขตล้ำ
นิราศเพื่อครวญหา....................คำตอบ หัวใจ
ยิ่งห่างกลับยิ่งย้ำ......................สุดแก้ สุดเฉลย

กราบขอบพระคุณคุณเทาชมพู สำหรับคำชี้แนะ ดิฉันจะเรียนรู้ต่อไปค่ะ ภาษาไทยเรียนเท่าไรก็ไม่มีวันหมด แต่รักจนหยุดเรียนไม่ได้แล้วล่ะค่ะ

อีกบทแล้วกันนะคะ กำลังไฟแรง

*******ปรากฎการณ์*********

ใครเสกรอยเมฆพ้อง.............รอยทราย
น้ำแก่งหมุนวนคล้าย..............พายุฟ้า
สีรุ้งเลื่อมกระจาย..................ทั่วทุก อณูแฮ
ปรากฎการณ์ทั้งหล้า..............ใหญ่น้อย รอยเดียว

 น้อง Little Sun คะ
บังเอิญว่าปกติแล้วตอนเดินทางมักจะนั่งเพลินแต่งกลอนน่ะค่ะ เลยไม่ได้ถ่ายรูป ขอติดไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะคะ

ไหนๆ ก็คุยกันมาจนป่านนี้แล้ว มาต่อกลอนเล่นกันสักที หวังว่าคงไม่รังเกียจ

ใจรู้ดี มีคน เฝ้าบ่นถึง
ย่อมซาบซึ้ง แต่ปาก ยากเฉลย
เพราะหลงไหล ใครอื่น แอบชื่นเชย
เหมือนกันเลย เอ่ยไม่ออก ช้ำชอกใจ

 คุณละเมียดแต่งโคลงสี่สุภาพได้เก่งมากค่ะ  พรรณนาโวหารเห็นภาพสวยงาม
เรื่องต่อกลอน  ขอแนะนำให้คุณ Little Sun มาต่อ จะได้ฝึกแต่งไปด้วยในตัว
แต่อย่าลืมสัมผัสระหว่างบท
คือในบาทที่สอง  คุณ Little Sun ต้องหาคำวรรณยุกต์เสียงเอก โท หรือจัตวา มาสัมผัสกับคำว่า "ใจ" ซึ่งเป็นคำสุดท้ายในบาทที่สี่ของคุณละเมียด
จะเป็น ให้  ใส  ไหน  ไข   ใคร่  ได้   ก็ได้ค่ะ  แต่ไม่ใช่เสียงตรีอย่าง ไว้  ไซร้   หรือไม้

หรือท่านผู้อื่นจะสนุกเข้ามาต่อ ก็ขอเชิญค่ะ

 แต่งไปแต่งมายังไม่ดีขึ้นเลยขอแก้ตัวอีกครั้งค่ะ คุณละเมียดคะลิตเติ้ลไม่รังเกียจที่จะแต่งกลอนต่อกันหรอกค่ะ
ใจบางๆแต้มด้วยความห่วงใย
ใครนะใครทำร้ายได้ลงคอ
พอแล้วพอสงสารบ้างนะใจ
อย่ายอมให้ใครเอาไปย่ำยี

 ตอนแรกอ่านกลอนของคุณ Little Sun แล้วงง  ว่าเป็นอะไรแน่  ยังกะเนื้อเพลงป๊อบ  คือสัมผัสก็ได้ ไม่สัมผัสก็ได้
กลับมาอ่านอีกหลายครั้ง  ในที่สุด สงสัยว่าคุณ Little Sun จะพิมพ์ผิด
มันน่าจะเป็นอย่างนี้ค่ะ  ถึงจะเรียกว่ากลอน

ใจบางๆแต้มด้วยความห่วงใย
ใครนะใครทำร้ายลงคอได้
พอแล้วพอสงสารบ้างนะใจ
อย่ายอมให้ใครเอาไปย่ำยี

ปกติ วรรคแรก(บาทแรก) ไม่นิยมลงท้ายด้วยเสียงสามัญค่ะ จะเป็นเอกโทตรีจัตวา ได้ทั้งนั้น

 ขอบคุณมากค่ะคุณเทาชมพูที่ช่วยแก้ให้ลิตเติ้ล
ตอนที่แต่งกลอนบทนี้ลิตเติ้ลก็ว่ากลอนที่แต่งมันแปลกๆค่ะ
ลิตเติ้ลขอถามคุณละเมียดหน่อยได้มั้ยคะว่าลิตเติ้ลเข้าใจถูกมั้ยที่คิดว่า โคลงที่คุณละเมียดแต่ง
บทแรกตรงคำว่าเผื่อไว้ซ่อมใจนี่หมายถึงเผื่อว่าชายหนุ่มในบทกลอนผิดหวังจากผู้หญิงที่เค้าหมายปองอยู่
เลยไม่อยากให้สาวที่เค้าแต่งกลอนเกี้ยวตัดสัมพันธ์ทั้งหมดถูกต้องมั้ยคะที่ลิตเติ้ลเข้าใจ เพราะลิตเติ้ลอ่านกลอนข้างล่างล่าสุดที่คุณละเมียดแต่ง
แล้วเอาไปผูกเป็นเรื่องเดียวกัน ช่วยตอบหน่อยนะคะ ลิตเติ้ลตีความไม่เก่งค่ะจะได้ฝึกตีความไปด้วย

 เพราะใจบาง อย่างพี่ มีแต่ให้
หมดทั้งห้วง ดวงใจ ไม่หน่ายหนี
ไม่คิดห่วง ทวงถาม ถึงความดี
ใครขยี้ ทิ้งขว้าง ก็ช่างมัน

ใช่แล้วค่ะน้องลิตเติ้ล เนื้อความหมายความว่าอย่างนั้น จริงค่ะ
แต่คงอ่านยากเพราะการใช้คำ ไม่เหมาะสม อย่างที่คุณเทาชมพูกรุณาให้ความเห็นไว้ น่ะค่ะ

 ถ้างั้นก็แสดงว่าหญิงสาวที่คุณละเมียดแต่งให้คือตัวสำรองใช่มั้ยคะ
ถ้างั้นลิตเติ้ลก็ขอเอากลอนนี้มาโต้ค่ะ

ตกเป็นตัวสำรองหมองใจแท้
หมดทางแก้ปัญหาแล้วหรือไร
อยากหนีความจริงไปให้ไกล
หนีเท่าไรไม่พ้นใจของเรา

 ถ้าคุณลิตเติ้ลอยากจะฝึกแต่งกลอนต่อไปนะคะ  ขอให้แก้สัมผัสระหว่างบทให้ถูกด้วยค่ะ

คุณละเมียดลงท้ายว่า
"ใครขยี้ ทิ้งขว้าง ก็ช่างมัน"

เมื่อคุณลิตเติ้ลมาแต่งโต้ตอบ   คุณจะต้องหาคำท้ายสุดในวรรคที่สองของคุณมาสัมผัสกับคำว่า "มัน" ค่ะ

ดิฉันจะเรียงลำดับกลอนที่มีสัมผัสระหว่างบทให้ดูนะคะ

ละเมียด-
ใจรู้ดี มีคน เฝ้าบ่นถึง
ย่อมซาบซึ้ง แต่ปาก ยากเฉลย
เพราะหลงไหล ใครอื่น แอบชื่นเชย
เหมือนกันเลย เอ่ยไม่ออก ช้ำชอก"ใจ "

เมื่อลงท้ายด้วย "ใจ " คุณลิตเติ้ลก็ลงท้ายวรรคที่สองว่า"ได้"
สัมผัสระหว่างบทถูกต้องค่ะ

ลิตเติ้ล-
ใจบางๆแต้มด้วยความห่วงใย
ใครนะใครทำร้ายลงคอ"ได้"
พอแล้วพอสงสารบ้างนะใจ
อย่ายอมให้ใครเอาไปย่ำยี

เมื่อคุณลิตเติ้ลก็ลงท้าย ด้วยคำว่า "ยี"  คุณละเมียดจึงมาต่อให้ โดยลงท้ายวรรคที่สอง ว่า "หนี"

ละเมียด-
เพราะใจบาง อย่างพี่ มีแต่ให้
หมดทั้งห้วง ดวงใจ ไม่หน่ายหนี
ไม่คิดห่วง ทวงถาม ถึงความดี
ใครขยี้ ทิ้งขว้าง ก็ช่างมัน

เมื่อเธอลงด้วยคำว่า "มัน"  คุณลิตเติ้ลต้องลงท้ายวรรคที่สอง ด้วยคำที่สัมผัสกับ "มัน"  
เป็นอักษรที่มีเสียงเอก โท หรือจัตวา เช่น   หั่น  มั่น  ขวัญ สรรค์  ฝัน ก็ได้
แต่คุณลิตเติ้ลลืมสัมผัสระหว่างบท  ไปใช้คำว่า "ไร"  นอกจากไม่สัมผัสกันแล้ว ยังเป็นเสียงสามัญซึ่งผิดหลักการแต่งกลอนค่ะ

 ไม่ทราบว่าคุณลิตเติ้ลเรียนสายวิทย์หรือเปล่า   เคยเรียนวิธีผันเสียงวรรณยุกต์ไหมคะ
  ดิฉันก็ไม่ทราบว่าหลักสูตรยุคคุณเรียน  เขาสอนกันในชั้นมัธยมต้นหรือปลาย  ถ้าสอนม.ปลาย  เด็กสายวิทย์ก็คงไม่ได้เรียน
ถ้าคุณไม่ทราบการผันเสียงวรรณยุกต์ และการแบ่งอักษรสูง กลาง ต่ำ  คุณจะแต่งกลอนไม่ได้ค่ะ

เพราะฉะนั้น กลอนของคุณลิตเติ้ลที่มาตอบคุณละเมียด จะต้องแก้ตอนท้ายวรรคเสียใหม่
ดิฉันขออนุญาตแก้ให้นะคะ  เพื่อให้เห็นวิธีการแต่งที่ถูกต้องตามหลัก
และเพิ่มสัมผัสในให้ด้วยบางคำ  เพื่อให้กลอนอ่านออกมาสละสลวยกว่าไม่มีสัมผัสในค่ะ

แก้ไข-
ตกเป็นตัว สำรอง หมองใจแท้
หมดทางแก้ ปัญหา หรือไรนั่น
อยากหนีความ จริงไป ให้ไกลกัน
คิดเท่านั้น หนีไม่ได้ ใจของเรา

คุณละเมียดคะ   ถ้าหากว่าจะแต่งกลอนกันต่อไป  ดิฉันขอคุณช่วยดูกลอนของคุณลิตเติ้ลและแนะนำเธอด้วยค่ะ

 มาเกลาโคลงรกเอกอีกรอบหนึ่งค่ะ

ข่าวที่ส่งอ่านแล้ว................ยิ่งหวั่น
สื่อว่าอย่ามุ่งมั่น.................ต่อเชื้อ
พี่พ่ายแน่จึ่งพรั่น................เสื่อมค่า หม่นเอย
ที่ปล่อยเรื่องใช่เยื้อ............แต่ไร้ แรงเฉือน

ดิฉันไม่ค่อยมั่นใจคำแนะนำของตัวเองเท่าไรน่ะค่ะ เพราะรู้น้อย ไม่ค่อยมีหลัก ถ้าจะให้แนะนำคุณลิตเติ้ล ก็เกรงว่าจะอธิบาย ได้ไม่กระจ่างอย่างคุณเทาชมพู
แต่จะพยายามค่ะ ถ้าดิฉันผิดพลาดตรงไหน โปรดชี้แนะแก้ไขให้ด้วยค่ะ

ขออนุญาตต่อกลอนที่คุณเทาชมพูกรุณาแก้ไขมา ด้วยแล้วกันนะคะ

ขออภัย ทำให้เจ้า เข้าใจผิด
หากน้องลิต- เติ้ลซัน ยังหวั่นเหงา
จะเป็นเพื่อน เอื้อนกลอน ผ่อนบรรเทา
หายทุกข์เศร้า เถิดน้อง ประลองกัน

 ลิตเติ้ลไม่ได้ตั้งใจจะต่อให้คล้องจองกับกลอนคุณละเมียดหรอกค่ะแต่อยากต่อกลอนให้ไปในเรื่องเดียวกันเท่านั้นเอง

ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ยุ่งยากทั้งคุณเทาชมพูและคุณละเมียดที่ถูกหางเลขเพราะลิตเติ้ลคนเดียว ลิตเติ้ลยอมรับค่ะว่าเรียนสายวิทย์ แต่ว่าเด็กสายวิทย์ไม่ได้แต่งกลอนผิดเหมือนลิตเติ้ลทั้งหมดนะคะ ลิตเติ้ลกลัวว่าเด็กวิทย์ด้วยกันจะมาเสียชื่อเพราะลิตเติ้ลก็ครั้งนี้เอง ลิตเติ้ลทำอะไรไม่เคยคิดทำเล่นๆนะคะจริงจังจริงใจเสมอที่ทำแต่ว่าได้แค่นี้จริงๆค่ะ

 ตามฉันทลักษณ์ของกลอน  ถ้ายาวเกิน ๑ บท ต้องมีสัมผัสระหว่างบท  การต่อกลอนก็คือมีกลอนโต้ตอบกัน รวมแล้วเกิน ๑ บทแน่ๆ ถึงจะเรียกว่าต่อกลอนค่ะ
ไม่มีคำว่า ต่อกลอนให้ไปในเรื่องเดียวกัน แต่ไม่คล้องจองกัน
อย่างนั้นเรียกว่าต่างคนต่างแต่ง
คุณละเมียดเธอเชิญให้ต่อกลอน ก็ต้องมีสัมผัสระหว่างบท

การต่อกลอน เป็นเครื่องแสดงให้เห็นถึงความสามารถและอุตสาหะในการหาความ และคำมาให้รับกัน    
คนที่รักจะแต่งกลอน  จะพยายามในด้านนี้ ถึงจะเรียกว่าแต่งกลอนเป็น
เพราะสนุกกว่าต่างคนต่างแต่งกันไปคนละทาง    
อีกอย่างหนึ่งแค่หาคำมาให้สัมผัสกัน ที่เดียว ก็ไม่ยากอะไร   เพราะในระหว่างวรรค  ต้องหาสัมผัสมากกว่านี้ตั้งหลายคำ  คุณลิตเติ้ลก็ทำได้
ถ้าทำจริงจังจริงใจ   ไม่ได้ทำเล่นๆ  ดิฉันเชื่อว่าคุณลิตเติ้ลหาคำมาได้ค่ะ
เป็นการฝึกฝนการแต่งให้ถูกระเบียบแบบแผน ซึ่งถือเป็นหัวใจของการแต่งคำประพันธ์

ถ้าเทียบกับทางวิทยาศาสตร์ก็เหมือนคุณกำลังสร้างอะไรขึ้นมาสักอย่างในห้องแล็บ ก็จำเป็นต้องมีส่วนผสมให้ครบสูตร  
จะเว้นตัวใดตัวหนึ่ง แล้วบอกว่า..เอาแค่ส่วนผสมเท่าที่หาได้นี่แหละ  ไม่ต้องครบก็ได้
ผลก็คือ  ออกมาไม่เป็นตัวนั้นน่ะซีคะ

ดิฉันไม่คิดว่าคำถามของดิฉันทำให้เด็กสายวิทย์เสียชื่อเพราะคุณลิตเติ้ลหรอกค่ะ  เพราะดิฉันถามด้วยความสงสัยหลักสูตรปัจจุบันว่าเขาสอนคำประพันธ์ให้เด็กสายวิทย์หรือเปล่า   แค่ตอบว่าสอน หรือไม่ได้สอน  ก็จบ

ถ้าคุณลิตเติ้ลยืนกรานว่าแต่งได้แค่นี้    คือไม่คิดจะทำให้ถูกต้อง   ดิฉันขอผ่านไปยังคุณละเมียด      ดิฉันเองก็อึดอัดเหมือนกันค่ะกับการเป็นบุคคลที่สามคอยแก้ให้คุณลิตเติ้ล
เพราะเห็นว่าเธอไม่ได้มุ่งจะแต่งกลอนให้ถูกต้องตามหลักซึ่งเป็นพื้นฐานของการแต่งคำประพันธ์   แต่อยากจะตอบกลอนกับคุณ  จะคล้องจองกันหรือไม่ ไม่สำคัญ
ถ้าหากว่าคุณละเมียดสนุกกับการแต่งตอบเธอ  ดิฉันก็ยินดีด้วย
ส่วนดิฉันนั้น  เห็นว่าถ้าใครจะทำอะไร  ควรเรียนรู้พื้นฐานของงานประเภทนั้นเอาไว้เสียก่อน
ถ้าคุณลิตเติ้ลไม่รับ   ก็ไม่มีใครไปเคี่ยวเข็ญให้ทำได้
ส่วนดิฉันเองก็ขอถอนตัวค่ะ   ถือว่าบอกมาแค่นี้เป็นประโยชน์แก่คนอื่นๆอีกนับร้อยตัวเลขที่เปิดเข้ามาอ่าน   พอแล้ว

 ลิตเติ้ลไม่ไ้ด้คิดหยุดแต่งกลอนนะคะและพยายามจะทำให้ถูกต้องมากที่สุดตามที่คุณเทาชมพูแนะนำมา อย่าเพิ่งถอนตัวเลยค่ะ
อาจจะทำให้คนอื่นเสียโอกาสเรียนรู้เพราะลิตเติ้ลเปล่าๆ ลิตเติ้ลขอโทษค่ะถ้ากล่าวคำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับคุณเท่าชมพู

ความผิดพลาดในครั้งนี้อาจเป็นแนวทางให้คนหัดแต่งกลอนใหม่ๆก็ได้นะคะ

ลิตเติ้ลขอแก้ตัวใหม่ค่ะ

กับบางสิ่ง ที่พี่  เคยล่วงรู้
และเก็บอยู่  ในใจ  ของน้องนั้น
มากมายเกิน  ที่จะ  เอ่ยบอกกัน
ปล่อยให้มัน  เอ่อท้น  ล้นในใจ

ยิ่งตริตรอง  ยิ่งคิด  ยิ่งชอกช้ำ
ไม่อยากจำ  แต่ทำ  ไม่เคยได้
โถทำไม  ยุ่งยาก  จริงนะใจ
มีบ้างไหม  ใครเป็น อย่างเช่นเรา


หากว่าพี่  นี้รัก  เธอคนนั้น
จะรอวัน  เวลา  ทำไมเล่า
เรื่องที่หนัก  จักได้  กลายเป็นเบา
ทำให้เขา  รู้ไว้  ให้ทันกาล

 คำแนะนำทุกครั้งของคุณเทาชมพู เป็นประโยชน์เสมอค่ะ ทั้งสำหรับดิฉัน น้องลิตเติ้ล และผู้อ่านทั้งหลาย ขออนุญาตเป็นตัวแทนทุกคนกล่าวขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
ดิฉันและน้องลิตเติ้ล เพิ่งหัดแต่งกลอน ยังต้องการคนชี้แนะ อีกมากค่ะ และดีใจมากที่ได้มาพบคุณครูใจดีแถวนี้ หวังว่าคงจะได้รับความกรุณาต่อไปค่ะ
ครั้งหนึ่ง ดิฉันเคยคึก แต่งกลอน"สรรพลี้หวน" (ขออภัย) จนเกือบเกิดเรื่อง ด้วยไม่รู้มารยาทฉันทลักษณ์ไทย.. ตอนนั้น ..ได้ครูหลายคนมาช่วยสั่งสอน.. หลายรูปแบบ จนสำนึกแหละค่ะ
ภาษาเป็นเรื่องอ่อนไหว เป็นศิลปะสองคม ที่ต้องระมัดระวัง อยากจะกราบรบกวนคุณเทาชมพู ช่วยชี้แนะ ต่อไปด้วยนะคะ

ขอติดน้องลิตเติ้ลไว้ก่อนนะคะ จะไปดูพี่เบิร์ด ไว้ค่ำๆ ค่อยมาต่อนะคะ

 กลอนของน้องลิตเติ้ลคราวนี้ ก้าวหน้าขึ้นมากค่ะ สัมผัสนอกใช้ได้แล้วค่ะ ต่อไปก็ลองฝึกเรื่องสัมผัสในนะคะ (ประโยคที่มีเครื่องหมาย** คือ มีสัมผัสในที่ดีค่ะ )
ความหมายในกลอนบทแรก ยังอ่านไม่ค่อยเข้าใจน่ะค่ะ ว่ารู้อะไร ขนาดล้นใจแต่บอกไม่ได้ (บอกพี่ได้นะคะ ถ้าไม่รังเกียจ)

กับบางสิ่ง ที่พี่ เคยล่วงรู้
และเก็บอยู่ ในใจ ของน้องนั้น
มากมายเกิน ที่จะ เอ่ยบอกกัน
ปล่อยให้มัน เอ่อท้น ล้นในใจ

ยิ่งตริตรอง ยิ่งคิด ยิ่งชอกช้ำ
ไม่อยากจำ แต่ทำ ไม่เคยได้
โถทำไม ยุ่งยาก จริงนะใจ
มีบ้างไหม ใครเป็น อย่างเช่นเรา (**)

หากว่าพี่ นี้รัก เธอคนนั้น
จะรอวัน เวลา ทำไมเล่า
เรื่องที่หนัก จักได้ กลายเป็นเบา(**)
ทำให้เขา รู้ไว้ ให้ทันกาล
...........................................

พี่ใจซื่อ ถือสัตย์ ยืนหยัดแน่
พูดแต่สิ่ง จริงแท้ ใช่แค่หวาน
คิดอย่างไร บอกให้รู้ ไม่อู้นาน
แต่สวรรค์ บันดาล ให้ผ่านลอย

เธอทราบดี พี่ซึ้ง ไปถึงไหน
จึงรีบแจ้ง แถลงไข ให้พี่ถอย
รักต่างแนว รับไม่ได้ ไม่ต้องคอย
ใจร่วงผล็อย ร้อยคำ ลำนำโคลง

........ลางเลือนเหมือนพ่ายแพ้...........โศกศัลย์
........คอนเสริตเบิร์ดสุดมัน...............แปดร้อย
........พันหมื่นแฟนฟอฟัน.................คุ้มค่า
........เสียแต่เห็นตัวจ้อย...................เท่าไม้ แคะหู

เอ่อ.....ขอโทษทีนะคะ ว่าจะแต่งโคลงโศก แต่บังเอิญอารมณ์ดีน่ะค่ะ เลยแต่งไม่ออก

 คอนเสริตพี่เบิร์ดนี่เล่นกี่โมงคะคุณละเมียด ส่วนมากเวลาดูข่าวจะเล่นตอนกลางคืนนะคะ ถ้าลิตเติ้ลเข้าใจไม่ผิด
ส่วนกลอนบทแรกไม่เข้าใจ ใช่มั้ยคะ
ลิตเติ้ลเคยฟังเพลงๆนึง ฟังหลายรอบแต่ไม่รู้ชื่อเพลงค่ะ
กับบางสิ่งที่เธอก็รู้ ที่อยู่ในใจของฉันนั้นรู้สึกมากมายเท่าไรไม่อาจจะเป็นเจ้าของแต่กลับต้องทนเก็บไว้บอกออกไปไม่มีประโยชน์  ไม่อาจจะแทนที่ใครที่อยู่ในใจของเธอ ฉันรู้ดีว่าไม่มีทาง  ไม่อาจจะลบภาพใครที่เธอยังคงไม่ลืม เราอาจเจอกันสายเกินไป เก็บไว้ในใจก็พอ ขอรักเธอก็พอ ยอมคิดถึงข้างในหัวใจ

  เอาไว้ลิตเติ้ลแต่กลอนเก่งจะเอาเพลงนี้มาดัดแปลงเป็นกลอนให้อ่านนะคะ   มาต่อกลอนกันดีกว่าค่ะ  ตอนนี้ลิตเติ้ลยังแต่งไม่สมบูรณ์เพราะขาดสัมผัสในไปเยอะเดี๋ยวขอเวลาไปฝึกก่อนนะคะ

ไม่เคยรู้    มาก่อน   ว่าพี่ซึ้ง
น้องยังทึ่ง   พี่ยา  กล้าเปิดโปง
ร้อยเรียงคำ   นำข่าว แต่งเป็นโคลง
ช่วยจรรโลง   ใจน้อง  หายข้องใจ


ป.ล.พี่ละเมียดชอบเพลงใหนมากที่สุดคะจากการดูคอนเสริตพี่เบิร์ดครั้งนี้

 คงเป็นทาง อย่างเดียว คลายเกลียวเงื่อน
เขียนกลอนเล่น เป็นเพื่อน พอเลือนได้
อาจต้องรอ ขอเวลา รักษาใจ
ช่วยได้ไหม ต่อกลอน ให้ร้อนคลาย


เอ่อ...พี่ไปดูคอนเสริตรอบบ่ายสองค่ะ บัตรรอบอื่นเต็มหมดตั้งแต่ครึ่งวันแรกที่เปิดจองเลยล่ะ...เลยต้องดูทั้งฟ้าแจ้งจางปางอย่างนั้นแหละค่ะ สะใจดี
เพลงที่ชอบที่สุด คือ เพลง ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ ชิดเชื้อ (ทำไมต้องแปดชิดเชื้อ ต้องไปถามพี่เบิร์ดเองค่ะ คนอะไรไม่รู้ สี่สิบห้าแล้วยังน่ารักซะ)

ป.ล. เก่งนะคะน้อง เจอสระโอง ยังต่อได้

 ขอแค่นี้   มีให้   ไม่เคยอั้น
เราเรากัน   ฉันพี่   นี้ยิ่งง่าย
ไม่แหนงหน่าย   บ่ายเบี่ยง  เกี่ยงให้ตาย
ไม่เคยอาย  หน่ายหนี   พี่ไปเลย


แถมเพลงนิดนึงค่ะ  
ฉันและเธอมันคนละทางอย่าเสียเวลามามีเยื่อใยนี่ฉันมีค่าตั้งแต่เมื่อไร อย่าห่วงว่าฉันจะเป็นจะตาย ห่างกันไว้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี

ถามอะไรสักอย่างได้มั้ยคะคุณละเมียดข่าวนี้พี่ได้แต่ใดมาหรือคะ  ขอให้ตอบน้องตามความจริงถือว่าขอร้องก็แล้วกันนะคะ

 แสนดีใจ ได้น้อง ประลองเขียน
ร่วมพากเพียร เรียนรู้ อย่าอยู่เฉย
ฝึกฝนกัน ฉันทลักษณ์ คุณนักเอย
เสริมงอกเงย เผยค่า ภาษาไทย

เห็นไมตรี ที่เจ้า เฝ้าสอบถาม
พี่ย่อมเผย เฉลยความ ตามวิสัย
แต่ยังงง เรื่องราว ข่าวอันใด
ไม่เข้าใจ ไขไม่ออก ช่วยบอกที

 ขอแค่นี้ มีให้ ไม่เคยอั้น(**)
เราเรากัน ฉันพี่ นี้ยิ่งง่าย(**)
ไม่แหนงหน่าย บ่ายเบี่ยง เกี่ยงให้ตาย(**)
ไม่เคยอาย หน่ายหนี พี่ไปเลย(**)
.........................
คราวนี้สัมผัสในแน่นปึ้กเลยนะคะ
ต่อไปก็ต้องดูเรื่องคำที่ใช้ซ้ำบ่อยๆ เช่น คำว่า "ไม่" มีตั้งสามคำแน่ะค่ะ
น่าจะลองแต่งโดยใช้คำว่า "ไม่" ขึ้นต้นทุกบาทไปเลย จะดูตั้งใจกว่า (รึเปล่า) ลองเล่นดูนะคะ สะใจดี

 ลืมดูว่าพิมพ์ผิดค่ะ ต้องขอโทษก้วย   เรารักกันนะคะ  ไม่ใช่เราเรากัน (ความเห็นที่44)

แสดงว่าลิตเติ้ลเข้าใจผิดอะไรบางอย่างค่ะ น้องมักเป็นตัวตลกอย่างนี้เสมอค่ะ
ใครนึกจะหลอกอะไรเล่นก็ได้ เพราะไม่ทันคน พี่ละเมียดอย่าใส่ใจเลยค่ะ  



ที่ถามมา  อย่าได้    ใส่ใจนัก
เรื่องความรัก  มักเป็น  เช่นอย่างนี้
มีอะร      ให้คิด    ผิดทุกที
ของอย่างนี้   พี่รู้    อยู่แก่ใจ

 กลอนนี้แต่งให้เยอะจนรวมเล่มได้เลยนะคะ เอาไว้เป็นที่ระลึกครั้งหนึ่งในชีวิตกับการฝึกแต่งกลอนในวิชาการดอทคอม

 ยินดีค่ะยินดี
หวังว่าคงจะมีโอกาสได้ต่อกลอนกันอีกนะคะ น้องลิตเติ้ลซัน

 ปริศนายังไม่กระจ่างเลยค่ะ สงสัยจะเป็นเพราะว่าลิตเติ้ล อำคนอื่นไว้เยอะ เลยต้องถูกแกล้งบ้างก็ดีเหมือนกัน  จะได้หายดื้อ

ตะวันลอน  ค่อนลง  ตรงปลายฟ้า
พิศแล้วน่า   พาใจ   ให้หงอยเหงา


ให้คุณละเมียดแต่งต่อก็แล้วกันนะ

 ตะวันรอน ค่อนลง ตรงปลายฟ้า
พิศแล้วน่า พาใจ ให้หงอยเหงา
คนห่วงใย ไม่อยากเจอ เพ้อเบาเบา
จะมีเรา บ้างไหม ในใจเธอ

 http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2494

 ต่อไปลิตเติ้ลจะให้พี่ชายมาแต่งเป็นเพื่อนคุณละเมียดนะคะ เค้าชื่อพี่ษมาแนะนำไว้แก่อน แต่เดี๋ยวลิตเติ้ลจะเมลไปให้พี่เค้ามาช่วยแต่ง

 เขาคนนั้น  ปันใจ  ให้ใครอื่น
สะดุ้งตื่น  ยืนนอน   หลอนละเมอ
เธอไม่รู้   ผู้ใด       ได้แต่เพ้อ
เจอทีไร   ใจสั่น      หวั่นทุกที


(เค้าคนนั้นคนที่เราปลื้ม ไปชอบคนอื่น แต่เราต้องเสียใจจนต้องเก็บไปร้าย  เว่อเนาะ  )      

 ไปร้าย= ฝันร้าย

 คุณละเมียดเมื่อไรจะมาแต่ต่อน้อ หรือว่าแอบไปเที่ยวปล่อยลิตเติ้ลรอเ้ก้ออีกแล้ว      

 ปล่อยให้น้องต้องรอพี่ขอโทษ.......................วอนแก้วตาอย่าโกรธโปรดเถิดหนา
งานทำพิษติดห่วงล่วงเวลา...........................จึงหายหน้าซาไปใช่รั้งรอ

อยากชวนน้องลองด้นกลกลอนใหม่................ขึ้นต้นคำซ้ำไว้ไม่ยากหนอ
เห็นก้าวหน้าเร็วรี่นี่ใช่ยอ............................เชิญฝึกต่อข้อใหม่ใส่ใจเอย
....................................................

ขอแค่เจ้าที่เฝ้าคอยมีรอยยิ้ม
ขอแค่รักเจ้าพักตร์พริ้มก็อิ่มเหลือ
ขอแค่ฝันแม้วันไกลไม่มีเจือ
ขอแค่เชื่อว่าเยื่อใยไม่มีจาง

 เย้พี่ละเมียดกลับมาแล้วเดี๋ยวน้องไปลองแต่งดูนะคะแล้วทำไมพี่ถึงได้แต่งกลอนเก่งมากอย่างนี้คะ ฝีมือล่วงหน้าลิตเติ้ลจนตามไม่ทันแล้วนะคะ

 เพียงได้ยล   คนนี้   นี่สุขนัก
เพียงได้รัก   ภักดี   ไม่มีห่าง
เพียงได้เห็น    ความเป็นไป   ไม่จืดจาง
เพียงได้ว่าง    ห่างเท่าใด     ใคร่พบเจอ


ป.ล.เจ็บแก้วหูบ้างมั้ย    

 ใจยังคอยลอยวนบ่นหาเจ้า
ใจยังเฝ้าเว้าวอนอ้อนเสนอ
ใจยังคิดติดตามถามละเมอ
ใจยังเผลอเก้อฝันทุกวันคืน

ทั้งที่รู้ดูคาดคงพลาดหวัง
ทั้งที่ยั้งพลั้งจิดคิดเชยชื่น
ทั้งที่เจ็บเก็บย้ำทนกล้ำกลืน
ทั้งที่ฝืนคืนรักยังปักใจ
...................................
ที่เรากำลังหัดเขียนอยู่นี้ ชื่อกลบท "บัวบานกลีบขยาย" ค่ะ คือการแต่งกลอนสุภาพ ที่มีคำขึ้นต้นสองคำเหมือนกันทั้งบท ถ้าซ้ำคำต้นแค่คำเดียว เรียกว่า "บุษบงแย้มผกา" น้องจะลองเล่นดูก็ได้นะคะ ต่อบทต่อไปขอเป็นบุษบงฯ แล้วกันนะน้องนะ

ตอนนี้พี่กำลังสงสัยอยู่ว่า ตอนเขียนกลอนเราสามารถเว้นวรรคคำในแต่ละบาทได้หรือเปล่า...อย่างที่น้องเขียนมาน่ะค่ะ ...แต่ละบรรทัด มีเว้นวรรคสองที เพราะเท่าที่ดูๆ อ่านๆ มาไม่เห็นมีใครเว้นวรรคอย่างเราเลยล่ะ ****อยากจะรบกวนถามผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ

และก่อนจะนอนคืนนี้ ขอชื่นชมฝีมือนะคะ ก้าวหน้ารวดเร็วขนาดนี้ เดี๋ยวคงได้แซงโลดลิ่วสักวันแหละค่ะ

 ลิตเติ้ลเว้นวรรค ให้ดูเฉยๆค่ะ

 ที่คุณละเมียดว่ามานี้ถือเป็นความรู้ใหม่สำหรับลิตเติ้ลเลยนะคะเนี่ยเกี่ยวกับคำซ้ำลิตเติ้ลเคยแต่งแต่ไม่รู้ว่าคืออะไรด้วยซ้ำ

ห้ามอะไรได้หมดงดไว้อย่าง
ห้ามใจนางห่างพี่ยากจะได้
ห้ามทำไมในเมื่อเหลือเยื่อใย
ห้ามไม่ได้ไม่ต้องห้ามปล่อยตามเลย

 ปล่อยลอยลม........ซมซาน........พาลใจแป้ว
ปล่อยล่วงแล้ว........แซวซ้ำ........แกล้งทำเฉย
ปล่อยเลือนลับ.......ซับซ้อน........ย้อนเหมือนเคย
ปล่อยลาเลย..........เซาซบ.........จบไม่ลง


อันนี้ "จบไม่ลง" จริงๆ ค่ะ ทั้งกลอนทั้งหัวใจ ด้วยพยายามจะต่อกลอนแบบ "บุษบงแย้มผกา" แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นอะไรไปไม่รู้ แต่เห็นมีซอโซ่เยอะดีน่ะ เลยเอามาให้อ่านด้วย
..............................................................
เรื่องต่อไป ด้วยพี่ไปเดินเล่นแถวพันธุ์ทิพย์ เห็นมีกลบทมากมาย ท่าทางน่าสนุก เลยเอามาแบ่งปันค่ะ

เรียนเขียนกล ๒
ศึกษากลบทตามแนวหนังสือ กลอนกล ของ รศ. วันเนาว์ ยูเด็น
จตุรงคนายก-มี ๘ คำ ๒ ช่วง ๆ ละ ๔ คำ คำต้นวรรค ต้องซ้ำกับ คำ ที่ ๓ ๕ และ ๗ ทั้งนิยม
ให้ใช้อักษรล้อในแต่ละช่วง

เช่น

จักกรีดจักกรายจักย้ายจักย่อง..................ไม่เมินไม่มองไม่หมองไม่หมาง
งามเนื้องามนิ่มงามยิ้มงามย่าง.................ดูคิ้วดูคางดูปรางดูปรุง
ดั่งดาวดั่งเดือนดั่งจะเลื่อนดั่งจะลอย.........พิศแช่มพิศช้อยพิศสร้อยพิศสุง
ช่างปลอดช่างเปลื้องช่างเรืองช่างรุ่ง.........ทรงแดงทรงดุ้งทรงวุ้งทรงแวว

(กลบทศิริวิบุลกิตติ์)
จากคุณ : ไม้ไผ่ - [ 23 ก.พ. 46 18:10:34 A:202.183.233.13 X: ]
..................................................................................

และเวอร์ชั่นต่อไปนี้ ของพี่เองค่ะ

ช่างแฉล้มช่างเฉลียวช่างเปรียวช่างปราชญ์.........พิสมัยพิศมาดพิศวาสพิศวง
ต่างเชื่อต่างชั้นต่างวรรณต่างวงศ์......................ไยหลอนไยหลงไยคงไยคอย
ฉันหวั่นฉันหวาดฉันขลาดฉันเขลา....................ยังโศกยังเศร้ายังเหงายังหงอย
ลบค้างลบเคืองลบเรื่องลบรอย........................ยอมถอนยอมถอยยอมปล่อยยอมปลง

 บทนี้ลิตเติ้ลลองไปซ้อมมือมาค่ะกว่าจะได้นึกทั้งวัน
สำหรับกลอนพี่ละเมียดแต่ได้เจ๋งมากๆเลยนะจะบอกให้ชมจากใจนะคะไม่ได้ยอใช้ทั้งคำซ้ำขนาดบอกว่าจบไม่ลงยังเด็ดขนาดนี้เลยส่วนเวอร์ชันใหม่นี่ยิ่งแจ๋ว

ส่วนเขียนกลอนกล ๒ นี่ลิตเติ้ลขอไปคิดเป็นการบ้านก่อนนะคะ พรุ่งนี้เช้าจะเอามาให้พี่ละเมียดอ่านที ลิตเติ้ลเข้าใจผิดคิดว่าพี่ไปเดินห้างพันธุ์ทิพซะอีก

รักซื่อสัตย์ยืนหยัดถึงวันสุดท้าย
รักมุ่งหมายคลายทุกข์ให้สุขสรรค์
รักที่ใจอะไรไม่สำคัญ
รักนิรันด์ฉันให้ได้เพียงเธอ
(ซ้อมมือเล่น)

 ยังรักยังรอยังง้อยังงอน
จึงออดจึงอ้อนจึงหลอนจึงหลง
รู้คิดรู้อ่านรู้ห่านรู้หงษ์  (รู้ว่าเราไม่สงส่ง)
จึงปล่อยจึงปลงจึงลงจึงลอย  


รู้ว่าแต่งยากก็ตอนไปแต่งเองนี่แหละค่ะถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนะคะแถมแต่งได้บทเดียวเอง

 ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นกับ กลบทฉบับซ้อมมือของน้องก่อนนะคะ

รักซื่อสัตย์ยืนหยัดถึงวันสุดท้าย
(((จะว่าอะไรไหมถ้าพี่จะขอเกลาคำให้สักเล็กน้อย เป็น .....รักซื่อสัตย์หยัดมั่นวันสุดท้าย....คือว่ามันฟังดูไม่ค่อยสัมผัสน่ะค่ะ)))
รักมุ่งหมายคลายทุกข์ให้สุขสรรค์
(((อันนี้สัมผัสดี แต่เขียนผิดล่ะ...สุขสันต์ ค่ะ)))
รักที่ใจอะไรไม่สำคัญ
(((10 เต็ม 10)))
รักนิรันด์ฉันให้ได้เพียงเธอ
(((นิรันดร์ ค่ะน้องที่รัก)))
(ซ้อมมือเล่น)
(((ดีค่ะ ซ้อมยิ่งบ่อยยิ่งดีค่ะ น้องขาาาาาาาาาาา)))
................................................................
บทต่อไป กลบทจตุรงคนายก ที่น้องเขียนมา ใช้ได้เลยล่ะ...หัวไวดีค่ะขอชม (((..โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความเอาใจใส่มุ่งมั่นของน้องน่ะค่ะ ทำให้พี่ต้องกลับมาพิจารณาตัวเองใหม่.. ว่าตอนยังสาวๆ พี่มัวไปทำอะไรที่ไหนหนอ...))) กลับมาดูกลอนกันดีกว่านะคะ มีข้อสะดุดนิดเดียวค่ะ บาทที่สาม
คิด-อ่าน อักษรนำยังไม่เหมือนกัน ลองปรับดูสักนิดนะคะ

ยังรักยังรอยังง้อยังงอน
จึงออดจึงอ้อนจึงหลอนจึงหลง
รู้คิดรู้อ่านรู้ห่านรู้หงษ์ (รู้ว่าเราไม่สงส่ง)
จึงปล่อยจึงปลงจึงลงจึงลอย
....................................................
กลบทแบบนี้ แต่งยากจริงๆ แหละค่ะ อ่านดูครั้งแรกคิดว่าง่าย เพราะมีคำซ้ำเยอะ แต่พอได้ลองแต่งจริงๆ นะ เขียนลบ เขียนลบ อยู่นั่นแล้วไม่รู้กี่รอบ จนในที่สุดพี่ก็ได้เคล็ดลับ(ส่วนตัว) นั่นคือ การเขียนถอยหลังค่ะ เิริ่มเขียนบาทแรก แล้วกระโดดไปบาทสุดท้าย แล้วค่อยๆ ต่อย้อนกลับขึ้นมาจนจบกับบาทแรก แต่ทั้งหมดนั่นก็ต้อง เรียงความทั้งบทให้ได้ก่อนนะคะว่าแต่ละบาท จะสื่ออะไรบ้าง
น้องลองอีกสักรอบไหมคะ เอาให้คล่องสักนิดหนึ่งก่อน ต่อจากกลอนของพี่นี่เลยนะคะ

ก่อนจากก่อนจบก่อนลบก่อนล่วง
ไม่ไห้ไม่หวงไม่ถ่วงไม่ถอย
แค่เจ็บๆ แค่จางๆ แค่บางๆ แค่บ่อยๆ
คงเคลื่อนคงคล้อยคงลอยคงเลือน
................................................

 พี่ละเมียดก็ถือเป็นครูให้ลิตเติ้ลจะขออนุญาติทำไมคะ ลิตเติ้ลสะกดคำผิดเยอะเนาะต้องแก้ไขใหม่พี่ละเมียดจะเติมแต่งอะไรก็ได้ค่ะลิตเติ้ลไม่ว่าหรอก
กลบทจตุรงคนายกนี่ลิตเติ้ลเพิ่งคิดได้ตอนเช้า สงสัยยังง่วงอยู่ค่ะ
เลยมีคิดอ่านหลงผิดมา(แก้ตัวอีกตามเคย)ลิตเติ้ลยังไม่ยอมแพ้หรอกค่ะต่อไปต้องแต่งให้ถูก(ไม่รับรองค่ะว่าจะเพราะมั้ยอิอิ)

 ขอโทษนะคะที่ผิดสัญญาไม่ได้เอากลอนมาลงตอนเช้าเพราะต่อเน็ตไม่ได้ค่ะ  

*****
แก้กลอนข้างบนที่แต่งผิดก่อนเลยนะคะ
ยังรักยังรอยังง้อยังงอน
จึงออดจึงอ้อนจึงหลอนจึงหลง
รู้คิดรู้ค้านรู้ห่านรู้หงษ์ (รู้ว่าเราไม่สูงส่งห้ามใจตัวเองไว้)
จึงปล่อยจึงปลงจึงลงจึงลอย

********
บทนี้เป็นการบ้าน

จำพลัดจำพรากจำจากจำใจ    .................................. อยากไกลอยากกลบอยากลบอยากเลือน
ยากฉุดยากเฉือนยากเคลื่อนยากคลาย......................ทุรนทุรายทุลักทุเล




บทนี้ซ้อมมือเล่นอีกตามเคย(แต่งจากใจ)

แม้เมื่อมองน้องนี้มีใจให้
ก็มิได้ให้ตัวหัวใจใครง่ายๆ
จะขอจำย้ำใจไปจนตาย
จงทลายคลายรักนักรักลวง

 พี่ละเมียดอาจจะยังอยู่จะไม่มาวิจารณ์กลอนลิตเติ้ลบ้างหรือคะหรือว่าเบื่อแต่งกลอนแล้วคะ

 จำพลัดจำพรากจำจากจำใจ .................................. อยากไกลอยากกลบอยากลบอยากเลือน
ยากฉุดยากเฉือนยากเคลื่อนยากคลาย......................ทุรนทุรายทุลักทุเล

บทการบ้านของน้อง ต่อกลอนแปลกๆ นะ
1. คำรับจากกลอนบทเก่าที่พี่แต่งส่งให้ (เลือน) ไม่ควรเป็นคำเดียวกันนะ
2. บาทที่สองกับบาทที่สาม คำสุดท้ายต้องคล้องจองกันสิคะ (สระ เอือน)
3. พี่ว่าน้องชักเหนื่อยแล้วล่ะ พักก่อนก็ได้นะคะ

บทซ้อมมือแต่งจากใจ ไม่ได้ต่อกลอนหรือคะ แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ
ไว้เดี๋ยวพี่หาอะไรใหม่ๆ มาให้เล่นอีกดีกว่าเนอะ รอสักนิดนะคะ ขอสะสางชีวิตก่อน
ดีใจที่ได้ต่อกลอนกับน้องนะคะ โอกาสหน้าคงได้ดวลกันอีก ขอบใจมาก

 กราบขอโทษงามพี่จะยกให้โทษมั้ยคะ  ลืมดูค่ะส่วนที่บอกว่าซ้อมือก็คือซ้อมค่ะไม่ได้ต่อกลอนแต่อย่างใด แต่งๆไปชักเลอะเลือน เหมือนพี่ด่วนจะไปใหนสักแห่ง  ไม่มีเพื่อนเล่นละเรา    

 ป้าละเมียดขา....หนูเล็งกระทู้นี้ตั้งนานแล้ว...สนุก ๆ เห็นแล้วขอร่วมวงด้วยได้หรือเปล่าคะ  พึ่งสมัครสมาชิกได้เมื่อวานค่ะ..
แล้วไม่ทราบว่าจะเริ่มยังไงดีคะ

คุณลิตเติ้ลค่ะ   ตอนป้าละเมียดไม่อยู่ เรามาทำการบ้านส่งคุณป้าท่านดีไหมคะ แล้วนี่ เขียนเฉพาะกลอนกลทบอย่างเดียวหรือเปล่าคะ หรือว่ายังไง คุณอย่าพึ่งหนีไปนะ กำลังสนุกอยู่เลย

...อยากเชยอยากชมอยากชิดอยากใกล้.........
...จากรักจากใจจากสิเน่หา........
...อย่าทิ้งอย่าร้างอย่าจากภาดา....
...สุดขอบสุดฟ้าสุดหล้าภักดี...

...ลองแจมค่ะ ไม่รู้ว่าจะถูกฉันทลักษณ์หรือเปล่า..อิอิ

 โหแต่งได้เพราะจังค่ะลิตเติ้ลจะเข้ามาทักแต่งแต่เที่ยงแล้วค่ะแต่เข้าไม่ได้ ร้อนค่ะล้อเล่น  เดี๋ยวลิตเติ้ลไปตามพี่ละเมียดมาแต่งด้วยกันนะคะ

 ยินดียินดี มีคนสนใจมาร่วมสนุกกันอีกคนหนึ่ง ช่วยฉุดกระทู้ให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง ยินดีต้อนรับคุณต้นรักค่ะ ตามมาแต่ไหนเนี่ย เรียกป้าละเมียดซะด้วย...เอาค่ะ...ป้าก็ป้า...ฟังดูแก่ดี ชอบ

จริงๆ ช่วงที่ผ่านมาก็ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ ยังเฝ้าต่อกลอนกับน้องลิตเติ้ล(เป็นการส่วนตัว)อยู่เรื่อยมา เดี๋ยวต้องให้น้องลิตเติ้ลเข้ามาแสดงฝีมือเสียหน่อย ก้าวหน้าขึ้นมากทีดีค่ะ

******มาตรวจกลบทคุณต้นรักกันนะคะ
กลบทจตุรงคนายกมีลักษณะที่สำคัญคือ คำซ้ำ ในหนึ่งวรรคจะต้องใช้คำซ้ำสลับกันทั้งวรรค คำที่อยู่ระหว่าคำซ้ำนั้นก็ต้องมีอักษรนำเหมือนกันเป็นคู่ คู่แรกกับคู่หลังก็ควรมีสัมผัสในด้วย เพื่อความไพเราะ ขอยกตัวอย่างจากที่คุณแต่งมานะคะ

...อยากเชยอยากชมอยากชิดอยากใกล้.........
(((ใช้ "อยาก"เป็นคำซ้ำสลับกันทั้งวรรค ใช้ได้แล้ว แต่คำคู่หลัง "ชิด" กับ "ใกล้" ยังไม่ใช่อักษรนำตัวเดียวกัน)))
...จากรักจากใจจากสิเน่หา........
...อย่าทิ้งอย่าร้างอย่าจากภาดา....
...สุดขอบสุดฟ้าสุดหล้าภักดี...
(((อีกสามวรรค "คำซ้ำ" ไม่ครบสี่ตำแหน่งค่ะ แต่เนื้อหาของบทกลอนลงตัวใช้ได้)))

************ขออนุญาตให้ป้าลองแปลงสักหน่อยนะคะ

อยากชมอยากชิดอยากสนิทอยากสนอง
ถึงจากถึงจองถึงมองถึงหมาย
ห่างนานห่างนั้นห่างกันห่างกาย
ไม่แคลงไม่คลายไม่วายไม่วาง

 สำหรับผู้สนใจกลบทนะคะ
เชิญแวะชมได้ที่นี่
แล้วจะรู้ว่า ภาษาไทยนี่...น่ารักน่าบูชาขนาดไหน

 http://www.geocities.com/bot_kawee/kolbot.htm  

 สวัสดีค่ะป้าละเมียด
เอาเป็นว่า หนูตามป้ามาจากลานกลอนที่เว็บแห่งหนึ่ง..อิอิ   แต่ไม่ได้เข้าร่วมแจมค่ะ  
 ต้องขอขอบคุณป้ามากนะคะ  แล้วหนูจะเอาการบ้านมาส่งค่ะ
นอกจากกลบทแล้ว หนูอยากจะลองเขียน กลอนกับกาพย์ด้วยค่ะ  ไม่ทราบว่าจะส่งได้ไหมค่ะ

พี่ลิตเติ้ลค่ะ  รีบมาเร็ว ๆนะคะ..อิอิ

 คุณต้นรักเปิดกระทู้ใหม่เลยค่ะกระทู้นี้จะตกหน้านี้แล้ว แล้วเราจะแต่งเรื่องอะไรกันดีคะ ให้พี่ละเมียดเป็นคนเริ่มดีกว่าเนาะ    

 ต่อเลยก็ได้ค่ะ น้องลิตเติ้ล กระทู้ที่นี่ใช้ระบบขึ้นต้นอัตโนมัติ ไม่มีตกหน้าค่ะ

ตามคำขอเลยนะคะ คุณต้นรัก เริ่มด้วย กาพย์ฉบัง ๑๖ ก่อนเป็นไงคะ อันนี้ป้าแต่งไว้นานแล้ว ลองช่วยกันดูนะคะ
....................................

จันทร์แจ่มแย้มพรายกรายเมฆ...................สวยดั่งสวรรค์เสก
วิเวกเอกองค์ทรงสรรค์

หริ่งหรีดกรีดย้ำจำนรร..............................เป็นเพลงหฤหรรษ์
ประชันเสียงสานขานขรม

เพลินตาเพลินฟ้าอารมณ์..........................ยินเพลินผสม
เยิรลมสัมผัสรัดกาย

ใจปล่อยลอยคว้างห่างหาย.......................ดุจเมฆกระจาย
ละลายกลายลมชมเดือน
.........................................
มีลิงค์ความรู้เกี่ยวกับกาพย์ ลองอ่านดูที่นี่นะคะ
 http://thaiarc.tu.ac.th/host/thaiarc/poetry/kaap/index.html  

 ป้าขาหนูส่งการบ้านก่อนค่ะ

ลอบเมียงลอบมองลอบจ้องลอบจำ
เจ้าคมเจ้าขำเจ้างดเจ้างาม
วิมลวิมุตวิไลวิราม
ใจวาบใจหวามใจหวั่นใจไหว

.....................................................

ป้าละเมียดขา  กาพย์ฉบัง 16 เลยหรือค่ะ   ตายๆๆๆๆ รักตายแน่...อิอิ
กาพย์ฉบัง16ของป้าไพเราะมากเลยค่ะ   นึกไปถึงคืนที่มีพระจันทร์ลอยเด่นท่ามกลางละอองเมฆ ผสานเสียงเรไรร่ายร้อง  เก่งจังเลยค่ะ    รักเคยเขียนกาพย์ฉบัง 16 ครั้งเดียวเองค่ะ  เอาของเก่ามาปัดฝุ่นค่ะ   ป้าช่วยแนะด้วยค่ะ

1-
หอมเอยหอมกลิ่นลั่นทม..................หอมชื่นหอมชม
หอมพรมหอมพร่างหอมพลัน
-2-
หอมเยี่ยงกลิ่นนางสวรรค์.................พธูวิไลวรรณ
จากเมืองแมนฟ้าอมร
-3-
กลีบขาวสล้างสลอน........................ดั่งปรางบังอัร
น่าชมน่าชิดน่าเชย
-4-
ลั่นทมดอกน้อยจ้อยเอ๋ย...................เหมือนแม่ทรามเชย
อรชรอ้อนแอ่นบอบบาง
-5-
นึกถึงกลิ่นกายเนื้อนาง....................ยังคงควะคว้าง
มิจางมิร้างจากใจ


รักจะลองเขียนบทใหม่ ส่งเป็นการบ้านค่ะ

 ใครนะบอกว่าจะมาแต่กลอนแต่แล้วก้ปล่อยลิตเติ้ลมาแต่งคนเดียว งอนนะ  
    อยากขอโทษโปรดฟังชั่งใจก่อน
อย่าได้งอนจรจากพรากไปไหน
ถึงแม้นพี่ไม่คิดให้อภัย
เพียงเข้าใจใช่ร้างจางไมตรี

   

 สรุปใครงอนใครกันแน่คะ  อิอิ
ก็เข้ามทุกวันไม่เห็นมีใครมาตอบกระทู้เลย   พี่ลิตเติ้ลก็เงียบหายจ๋อมไปเลย อิอิ  มาค่ะมาแต่งกลอนกัน

น้องฟังความพี่ลิตขีดเขียนวาด
ใช่ จักขาดสัมพันธ์สร้างประกายใส
คงแวะเวียนเข้ามายังเรือนไทย
โฉมไฉไลอย่าพ้ออย่างอนเลย

ร้องไห้เหรอคะพี่ลิต  เดี๋ยวให้ป้าเมียดมาปลอบดีกว่า  อิอิ

....พอไปได้ไหมคะพี่ลิตเติ้ล  อิอิ.......

 ไม่ได้งอนนี่คะน้องต้นรัก  อืมน้องต้นรักแต่งเริ่มดีแล้วล่ะ
ถ้าน้องต้นรักจะแต่งต่อจากพี่  วรรที่2ของน้องต้องคล้องจองกับคำสุดท้ายวรรคที่4ในบทที่พี่แต่งไว้นะ น้องลองดูๆที่ป้าละเมียดแต่งไว้ก็ได้นะ  ตอนแรกๆพี่ก็แต่งเหมือนน้องต้นรักแหละค่ะ แต่งต่อกลอนกับป้าละเมียด แต่งผิดตั้งเยอะ แต่ป้าละเมียด(พี่ละเมียดขาลิตเติ้ลเรียกตามน้องรักนะคะ)ก็ช่วยสอนให้จนแต่งเป็นค่ะ

  แต่ตอนนี้พี่ชักจะงอนป้าเค้าแล้วสิแอบหายไปใหนไม่ยอมแจ้งล่วงหน้า  ถ้าป้าเมียดมาเราสองคนไม่ต้องคุยกับป้าเมียดเลยเนาะ

 55555555.....มีงอนป้าละเมียดด้วย ว่าแต่ถ้าพี่จะให้รักร่วมมือมีค่านายหน้าหรือเปล่าค่ะ..อิอิ

  ขอบคุณคะ...สรุปคือ แต่กลอนต่อกันหรือคะ ตอนแรกนึกว่า ต่างคนต่างแต่งเลยอีก  สรุปจะเอายังไงแล้วเราจะต่อกลอนเกี่ยวกับอะไรดีคะ  ถ้าไม่แจ้งกันก่อนเดี๋ยวเนื้อความจะมั่วไปหมดนะคะ   พี่ลิ้ตว่าเราจะต่อกลอนเกี่ยวกับอะไรดีคะ

 โถ...อย่าเพิ่งงอนป้าเลยนะคะ หลานๆ ขา มาแล้วค่ะ
อันนี้ กาพย์ฉบัง ๑๖ สำนวนน้องลิตเติ้ล ที่แต่งมาฝากให้ป้าช่วยโพสต์ให้ค่ะ

.........................................................
เปรียบเธอเฉกเช่นดอกชา...........ผ่านคืนวันมา
ทีท่าของเธอคงเดิม

อย่างเช่นเคยเช่นแรกเริ่ม...... ไม่เคยเคริบเคริ้ม
ทั้งเฉยทั้งเชิดทั้งชา

ซ้ำยังทำเราให้ผวา.......... พิฆาตด้วยสายตา
หมายมั่นให้แหลกเป็นจุน
..........................................................
มีข้อสังเกตอยู่สองเรื่องนะคะ
๑. การสะกดคำ.........เคลิบเคลิ้ม...กับจุณ ...ค่ะ
๒. เรื่องข้อบังคับของกาพย์ เท่าที่อ่านมา ท่านว่าคำท้ายของทุกวรรค นิยมเสียงจัตวากับสามัญ เท่านั้นค่ะ ไม่นิยมคำแสดงรูปวรรณยุกต์และคำตาย แต่ก็ไม่ถึงกับบังคับห้ามนะคะ
.........แสดงว่าบทที่น้องลิตเติ้ลแต่งมา ก็ พอใช้ได้ล่ะค่ะ

***********************
มาต่อกลอนน้องต้นรัก กันเถอะนะคะ

น้องฟังความพี่ลิตขีดเขียนวาด
ใช่ จักขาดสัมพันธ์สร้างประกายใส
คงแวะเวียนเข้ามายังเรือนไทย
โฉมไฉไลอย่าพ้ออย่างอนเลย
.................
วอนอย่าเคียดละเลียดเถิดระเบิดหัว
สมองน้อยพลอยระรัวรั่วระเหย
งานบานเบะเกะกะใช่ละเลย
นอนสเบยเกยคอมแทบตรอมใจ
..............................
;) ;)

 มาต่อจากข้างบนค่ะ

โถ..ป้าขราคุณป้านามละเมียด
จะให้หนูช่วยเจียดยาจะเอาไหม
สรรพคุณหรูเลิศเสียกระไร
ถ้าอยากได้หนูจะแจงแถลงความ

สูตรที่หนึ่ง มีตัวยาว่าความรัก
สรรพคุณเลิศนักในโลกสาม
ใครได้ลิ้มเหมือนเมาเหล้าทุกโมงยาม
สุดจะห้าม สุดจะหัก ความรักเอย


....อิอิ...พี่ลิตเติ้ล มาช่วยหายาสรรพคุณที่ 2 หน่อยซิคะ  ขมองรักไม่แล่นแย้วววว

 น้องรักพี่ลิตเติ้ลขอตัวไปปรุงสูตรก่อนะ ตอนนี้ สมองทื่อค่ะ เจ็บใจโดนล้วงกระเป๋ามาหยกๆ เวลาขึ้นรถลงเรือระวังตัวกันด้วยนะคะ  ดูลิตเติ้ลเป็นตัวอย่าง    

 ตอนนี้ทำใจได้แล้ว
 สูตรที่สองไมาขุ่นข้องหมองจิต
ยิ้มวันละนิดจิตสุขสุดเฉลย
ยิ้มให้ดีไม่มีใครกล้าว่าเชย
อย่าทำเฉยเผยยิ้มออกจากใจ
 

สูตรที่สามยามนี้มีดีนัก
หลายคนรู้จักไม่ต้องสงสัย
ยาตัวนี้คือการให้อภัย
เร่งเร็วไวใครโกรธกันพลันดีเอย
 

ตัวยาถัดไปของใครเอ่ย มาตอบช้าลิตเติ้ลงอนนะ

 หลบลี้หนีหน้ากันหมดเลยน้อ น่าน้อยใจจัง

 เข้ามาปัดกวาดกระทู้ดีกว่า หลอกให้รอ

 หายไปหลายวัน ไปรับใช้ประเทศชาติที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ เดินทางตั้งห้าหกชั่วโมง คุยจนหมดเรื่องคุย นอนจนอิ่ม ก็ไม่ถึงเสียที เลยได้ของฝากมาเป็น....นี่เลยค่ะ....โคลงกลบทรถตู้

ระหว่างทางได้เห็นทิวทัศน์สวยแปลกตา ต้นหางนกยูงกำลังผลัดใบ เหลือแต่ดอกสีส้มสีแดงเต็มต้น แทรกๆ ไปกับต้นไม้ใหญ่เขียวครึ้มอื่นๆ เป็นระยะๆ มองเพลิน จนอดไม่ได้ต้องให้รางวัลความสวยงาม อืมม์...สักบท
..........................................

สลับสีแซมแสดส้ม................สวยเสลา
เขียวข่มเขตขุนเขา.................ขีดข้าม
ท่องทั่วถิ่นทึบเถา..................ทางเถื่อน
แหนห่วงหวนหักห้าม..............ห่างไห้ห่อนเห็น

๒๗ พฤษภาคม ๒๕๔๖

 พี่ละเมียดพูดเหมือนว่าเป็นทหารหรือไม่ก็ตำรวจอย่างนั้นแหละเดินทางห้าหกชั่วโมงนี่น่าจะมาณขอนแก่น เดาเอาค่ะ
   เมื่อก่อนบ้านลิเเตลก็มีต้นหางนกยูง ต้นใหญ่มากๆเลยลิตเติ้ลชอเก็บดอกมันมาเล่น  ทางเถื่อนที่ว่าสงสัยจะเป็นหลุมเป็นบ่อ เดินทางแบบนี้ไดเรสชาติดีออก

 หลังจากนี้ไป คงเริ่มหาเวลาว่างได้น้อยลงแล้วล่ะค่ะ ภาระกิจรุมเร้าหนักขึ้นทุกที ตั้งแต่มีกระทรวงใหม่...อืมม์...ประเทศไทยจงเจริญค่ะ
หากมีกวีดีๆ จะแวะเข้ามา ...วันนี้ มี "โคลงกระทู้" มาฝากนะคะ

............"หน้าชื่น อกตรม"................

หน้า..คนอาจแต่งแต้ม............แย้มสรวญ
ชื่น...นอกแต่ในครวญ............ร่ำไห้
อก...พังเพราะยังหวน.............ถึงหนึ่ง นางแม่
ตรม..หม่นทนหมองไหม้..........หน้าชื่นอกตรม ฯ

............."Smile Face Broken Heart"..............

Smile.....as be happy..................outside.
Face......shines oh so bright........but hurt.
Broken...feelings inside...............only miss you.
Heart.....drops down to dirt.........smile face broken heart.

๒๓ เมษายน ๒๕๔๖

 พี่ละเมียดเสร็จภาระกิจเมื่อไรก็แวะเข้ามาได้นี่คะ ลิตเติ้ลก็มีมาฝากเช่นกัน เอว่าแต่คุณ ต้นรัก อาจจะมีภาระกิจนอกโลกรึเปล่าน้อพี่ละเมียดไปต่างจังหวัดยังเพิ่งมาแต่คุณต้นรักหายไปนานมากสงสัยจัง

    ใจนั้นอยากอยู่ใกล้     เพียงเธอ คนเดียว
แม้ห่างคิดถึงเสมอ           ค่ำเช้า
วันใดหากได้เจอ              ชุ่มชื่นฤทัยแฮ
หากแต่ความจริงเศร้า        พี่น้องไกลกัน

 ลงทะเบียนเรียนกี่ตัวจ๊ะเทอมนี้  
พี่ชอบมากๆเลยกุหลาบขาว แต่น้องไม่ได้แต่งให้พี่นี่นา อิอิ
  พี่ก็มีแต่งเมื่อคืนเองแหละ

กระต่ายหมายจันทร์มุ่งมั่นทอฝันรัก
แม้ประจักษ์รักไปไม่มีหวัง
แต่ทำไมใจเจ้าเฝ้าดันทุรัง
เพราะรักฝังหยั่งลึกผนึกใจ

 วันนี้มีกาพย์ห่อโคลง "ฝนมาฟ้าหม่น" มาฝากค่ะ พี่น้อง
อากาศครึ้มๆ ชวนให้แต่งกลอนโศก น่ะ

รอวันฝนฉ่ำหล้า.................................ล้างทั่วฟ้าพาสดใส
ควันมวลหมอกอวลไอ.........................สะอาดไปทั้งพสุธา
ล้างใจไม่เคยหมด..............................ยังเก็บกดจดติดตา
รอยเลือนยังเตือนมา...........................เสียดใจข้ามิรู้ลืม ฯ


รอวันฝนฉ่ำหล้า..........................หลั่งไหล
ล้างม่านควันหมอกไอ..................อื่นเกลี้ยง
ใจล้างบ่เคยใส...........................เสียดอยู่ ตลอดนา
เลือนแต่ฝังรอยเพี้ยง...................พ่ายแล้วจดจำ ฯ

 มาโศกด้วยคนค่ะ..อิอิ
พี่ลิตเติ้ลรักลงทะเบียน 6 ตัวค่ะ แต่รายงานมีหลายวิชาและบางตัวก็ต้องเข้าแล็ปค่ะ

สวัสดีค่ะป้าขา...สบายดีนะคะ
วันนี้มาแบบโศกบ้างค่ะ

..ห้วงหทัยระทวยทดรดโหยหา
ถึงกานดาอยู่หนใดแห่งไหนหนอ
คะนึงนิตย์จนนัยน์ตาน้ำตาคลอ
นับวันรอเจ้ากลับมาเคียงข้างกาย

เพลงอดีตคงประทับจับดวงจิต
มิเคยคิดร้างราฤา..ห่างหาย
คอยแน่งน้อยด้วยใจภักดิ์มิคลอนคลาย
ตราบฟ้าดินสลายมลายลง

 ฝนตกฟ้าร้องกึกก้องทั่วหล้า
เดินเชื่องช้ามุ่งหน้าเข้าหาบ้าน
ล้มล้มลุกลุกทั้งคลุกทั้งคลาน
สนุกสนานสำราญฤทัย
     
    เฉเฉไฉไฉแวะไปเล่นน้ำ
ผ้าดำมอมแมมแสมด้วยตะไคร้
คุณแม่ที่บ้านท่านไม่ว่าอะไร
แต่ที่ใหนได้เตรียมไม้ไว้ตี

   ขอโทษนะคะลิตเติ้ลชอบแหกคอกค่ะอิอิ  นี่แหละตอนสมัย7-8ขวบก็แหกคอกประจำ
คงไม่โดนป้าละเมียดกับน้องรักว่านะคะ  สงสัยน้องรักจะเรียนวิทย์มั้งคะนี่

 บัดนั้นพลันฉันยลคนใหญ่ยักษ์
วิ่งตั้งหลักหักเลี้ยวเที่ยวหลบฝน
ร่มแดงดำทำเด่นเห็นว่าทน
หุน่มหน้ามนคนนี้พี่ฉันเอง

 ภาพสวยดีนะคะคุณป้ากลอนก็เพราะดี  เมื่อวานลิตเติ้ลกลับบ้านได้ดูจันทร์ด้วยนะคะพระจันทร์สว่างมากจนมองไม่เห็นดาวเลย มองจันทร์ผ่านต้นมะพร้าวพร้อมกับสายลมที่พัดเอื่อยๆ ..
  ลิตเติ้ลไปอ่านเจอกลอนในหนังสือเพื่อนไม่ได้จดมาค่ะจำมาได้แค่สามวรรคเองจำสรรคสุดท้ายไม่ได้ รู้แต่ว่ากลอนนี้กินใจมากเลย


  หากจะรักรักนั้นต้องทั้งหมด
เกียติยศฤาชีวิตปลิดไม่ได้
แม้โลกาจะมหาศาลสักปานใด
จะ......................

ใครพอจะต่อได้มั้ยคะ

 สวัสดีค่ะป้าละเมียด

...สุดยอดค่ะป้าขา ไพเราะจริง ๆ  ช่วงนี้ทำงานหนักมั้ยคะ

สวัสดีค่ะพี่ลิตเติ้ล

..ต้นรักเคยอ่านจากหนังสือนิยายของคุณทมยันตีนะคะ  บทนี้ ไม่แน่ใจว่า จากเรื่องคู่กรรมหรือเปล่า  แต่เคยอ่านคะ ต่อไม่ได้เพราะลืม..อิอิ

......ตาสบตา....พาใจ............ไหวสะท้าน
แม่ตาหวาน......เธอเป็นใคร....อยู่ไหนหนอ
แอบมองมา......เห็นนะ..........นัยน์ตาทอ
ประกายพ้อ......เธอส่งมา.......พาใจปลิว

....อิอิ  พี่ลิตเติ้ลมาต่อทีคะ นึกไม่ออกแล้ว

 พี่ไม่เคยอ่านค่ะน้องต้นรัก เพิ่งได้อ่านนี่ล่ะคะเพราะดีนะชอบแต่วันนี้พี่แต่งได้บนึงนะ

กราบขอโทษได้โปรดอย่าโกรธน้อง
ไม่ขุ่นข้องหมองใจจะได้ไหม
แค่ล้อเล่นไม่เห็นเป็นอะไร
ขออภัยใช่น้องดื้อหรือถือดี

บังเอิญว่าเกิดสำนึกผิดค่ะ

 พี่ละเมียดคะลิตเติ้ลตอบข้อความพี่ละเมียดแล้วนะคะ

 สวัสดีค่ะป้าละเมียด พี่ลิตเติ้ล  
สบายดีนะคะ
เอากลอนมาแปะคะ

ยินจำเรียงเสียงสาธรสะท้อนทก
สะท้านอกรักแรกผกหกห่างหาย
เหลือเพียงเราอาดูรพูนเดียวดาย
น้ำตาพรายรายแก้มแต้มจาบัลย์

คะนึงเพลงอดีตเคยกรีดวาด
สัมพันธ์ขาดบัดนี้สิโศกศัลย์
รักราร้างห่างกายจาก..วิลาวัลย์
คงชีวันอยู่เพียงอินทรีย์กาย