พลังแห่งบทกวี
เพราะไร้แสงแรงไฟให้ถ่ายภาพ
จึงใช้วาบวาวแสงแห่งอักษร
เพราะไร้เงาให้เห็นความเย็นร้อน
จึงต้องย้อนเงาอดีตชีวิตกวี
เพราะไร้สีสดใสจะให้เลือก
ไร้แปรงเปลือกกระดังงาจะทาสี
จึงใช้สีใสสดพจนี
ใช้วลีแห่งอารมณ์พรมระบาย
เพราะไร้เสียงเพลงร้องทำนองส่ง
และไร้วงสังคีตดีดสีสาย
จึงใช้เสียงแห่งภาษามาบรรยาย
ให้พริ้งพรายสูงต่ำเป็นทำนอง
เพราะไร้กายร่ายรำให้เริงร่า
ไร้ปูนปั้นประติมาสง่าผยอง
จึงใช้คำรำร่ายให้รังรอง
ปั้นวรรคทองให้ประทับชั่วกัปกาล
บทกวีไม่มีภาพให้จับต้อง
แต่จับจองจับใจจับในสาร
คือพลังแห่งชีวิตจิตวิญญาณ
โลกร้าวรานถ้าไร้รสบทกวี
นภาลัย สุวรรณธาดา