http://pantip.com/topic/35705184อยากจะบันทึกเอาไว้ให้ลูกหลานอ่าน ว่าวันนั้นทำอะไรอยู่
ไม่มีวันลืมวันที่ 13 ตุลาคม 2559
วันนี้มีนัดเจรจาเรื่องงาน ที่ร้าน the Terrace ในเซนทรัล งานจบลงด้วยดี กำลังจะกลับบ้านตอนสี่โมงเย็น
มีไลน์เข้ามา อ่านแล้วทำอะไรไม่ถูก น้ำตาไหลออกมาเอง ยืนร้องไห้อยู่บนทางเดินในห้าง ใครจะเห็นก็ช่างเถอะ มันกลั้นไม่ไหวจริงๆ
ลูกสาวไลน์เข้ามาหาแม่ ถ้อยคำบอกให้รู้ว่ากระวนกระวายเหมือนกัน แม่บอกเพียงว่า "ขอให้เตรียมใจ"
ซื้อของเสร็จแล้วรีบกลับบ้าน รอฟังข่าวตอนหกโมง ทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก
หกโมงแล้วก็ยังไม่มีข่าว เริ่มเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้งว่า เราอาจจะได้ยินข่าวผิดก็ได้
แต่ความหวังก็วูบหายไปตอนทุ่มตรง เห็นโฆษกชายแต่งดำออกมา ยังไม่ทันแถลงข่าวก็รู้แล้ว
ว่าวันที่ไม่เคยต้องการให้มาถึง ก็มาถึงแล้ว จะไม่อยากเห็นก็ต้องเห็น ไม่อยากได้ยินก็ต้องได้ยิน
รู้สึกเหมือนกลับเป็นเด็กอีกครั้ง ร้องไห้อีกรอบหนึ่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์
นึกถึงวันที่เสด็จออกจากโรงพยาบาลศิริราชกลับพระราชวังไกลกังวล วันนั้นประชาชนรอเฝ้าสองข้างทางไชโยโห่ร้อง ได้ยินเสียงประชาชนร้องว่า "ทรงพระเจริญ" กันทุกระยะ
ดูแล้วดีใจว่าทรงแข็งแรงดีแล้ว ร้องไห้เสียจนลูกสาวงงว่าแม่เป็นอะไรไป คราวนั้นเป็นน้ำตาแห่งความปีติ
ตรงกันข้ามกับครั้งนี้
คืนนั้นหลับๆตื่นๆทั้งคืน