เรือนไทย

หนอยยยย พวกนี้บังอาจทำลายวัฒนธรรมชองชาติ มันน่ากุดหัวทิ้งยิ่งนัก  :P

เอ็มวี“เที่ยวไทยมีเฮ”ถูกร้องแบน !!! หวั่นทำตัวละครวรรณคดีเสียเกียรติ

 
เป็นประเด็นร้อนฉ่า เมื่อ นางสาวลัดดา ตั้งสุภาชัย อดีตศิลปินกองการสังคีต กรมศิลปากร เข้าร้องเรียน สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์(วิทยาลัยนาฏศิลป์) ถึงความเหมาะสมในการเผยแพร่มิวสิควิดีโอเพลง “เที่ยวไทยมีเฮ” ที่การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย(ททท.) ให้ "อ๊อด บัณฑิต ทองดี" นายกสมาคมผู้กำกับภาพยนตร์ไทย ร่วมผลิตเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวไทย โดยมีศิลปินหัวใจไทย "เก่ง ธชย" ที่ไปสร้างชื่อด้วยการคว้า 27 รางวัลจากการประกวดศิลปะการแสดงระดับโลก  World Championship of Performing Art 2016 เมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา และ "ฟิล์ม บงกช" ร่วมร้องและร่วมแสดงด้วยการใส่ชุดโขน นำแก๊งตัวละครจากเรื่องรามเกียรติ์ ทั้งทศกัณฑ์ และเหล่าเสนายักษ์ ตระเวนเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ ซึ่งได้มีการเผยแพร่ให้ได้ชมกันเมื่อวันที่ 11 กันยายนที่ผ่านมา
 
โดยที่ประชุมผู้ทรงคุณวุฒิและนักวิชาการจากสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ (วิทยาลัยนาฏศิลป์) ให้เหตุผลว่า ไม่ได้ติดใจการพาทศกัณฐ์หรือนางในวรรณคดีไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ แต่ติดใจที่ ทศกัณฐ์ ซึ่งถือว่าเป็นราชาแห่งยักษ์ทั้งปวง รวมถึงยังเป็นตัวละครในวรรณคดีที่สง่างาม น่าเกรงขาม ทำกิจกรรมไม่เหมาะ เช่น หยอดขนมครก, ขับโกคาร์ท, ถ่ายเซลฟี่, ขี่บั้งไฟ เป็นต้น
 
ในขณะที่กรมส่งเสริมวัฒนธรรม ซึ่งมี “คณะกรรมการส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม” เป็นผู้ดูแล ได้เชิญทั้ง 2 ฝ่าย คือ ผู้ผลิตมิวสิควีดีโอ ผู้กำกับ และผู้ทรงคุณวุฒิ นักวิชาการจากสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ มาหาทางออกร่วมกัน ก่อนที่ นางสาวลัดดา หนึ่งในผู้เข้าร่วมประชุม จะโพสต์ลงเฟสบุ๊คถึงผลการประชุมว่า ทางผู้ผลิตยอมรับในความผิดพลาดเพราะขาดความรู้ในมิติวัฒนธรรม ยินดีปรับปรุง และหากปรับแก้แล้วยังทำให้เกิดความเสียหายกับวัฒนธรรมของชาติ ก็ยินดีให้ไม่ออกอากาศมิวสิควีดีโอดังกล่าว รวมถึงสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลปจะเร่งทำจรรยาบรรณวิชาชีพเพื่อปกป้องมรดกของชาติ อย่าง นาฏศิลป์ชั้นสูง อย่างยั่งยืน
 
ด้าน "อ๊อด บัณฑิต" ผู้กำกับฯกลับโพสต์เฟสบุ๊คว่า สำนักเฝ้าระวังจะขู่ฟ้อง ฐานทำลายวัฒนธรรมของชาติ ถ้าไม่อยากโดนฟ้องก็ต้องตัดต่อมิวสิควีดีโอใหม่ ก่อนที่จะเปิดใจกับ "ไนน์เอ็นเตอร์เทน" ว่า ตอนที่ได้ประชุมร่วมกัน นางลัดดาา ได้พูดว่าสามารถล่ารายชื่อจำนวน 10,000 รายชื่อเพื่อฟ้องทีมตนได้ เนื่องจากมีกฏหมายคุ้มครองวัฒนธรรม ซึ่งในความเป็นจริงไม่จำเป็นต้องอ้างกฏหมายตนทำให้อยู่แล้ว อยากจะอธิบายว่าในระหว่างถ่ายทำ ผู้สวมหัวโขนในเส้นเรื่อง เป็นเด็กจากวิทยาลัย นาฏศิลป์ ในขณะที่หัวหน้าทีมผู้คุมการแสดงเป็นคนของกรมศิลปากร และเป็นผู้ให้คำปรึกษาตลอดว่าสิ่งใดสมควร ทำได้หรือไม่ ซึ่งทางคกก.ต้องการให้แก้ไขสิ่งใด ตนยินดีปรับแก้ให้ หากปรับแล้วยังไม่พอใจอยู่ก็พร้อมจะแก้ให้จนพอใจ หรือในที่สุดเห็นว่าไม่สมควรจะแบนไม่ให้ออกอากาศก็คงต้องเป็นไปตามนั้น ตนเข้าใจดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน.-ไนน์เอ็นเตอร์เทน

ที่มาข่าว http://mcot-web.mcot.net/9ent/view.php?id=57e1055e93816306528b456e

คลิปต้นเรื่อง
https://www.youtube.com/watch?v=8VO9PzDDX-M

คุณลัดดา ตั้งสุภาชัยผู้อาสาปกป้องวัฒนธรรมอันดีงามอย่างแข็งขัน

อ่านอยู่ 3 เที่ยวเพื่อให้แน่ใจว่าจับประเด็นคัดค้านถูก
ข้อใหญ่ใจความคือตรงนี้

โดยที่ประชุมผู้ทรงคุณวุฒิและนักวิชาการจากสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ (วิทยาลัยนาฏศิลป์) ให้เหตุผลว่า ไม่ได้ติดใจการพาทศกัณฐ์หรือนางในวรรณคดีไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ แต่ติดใจที่ ทศกัณฐ์ ซึ่งถือว่าเป็นราชาแห่งยักษ์ทั้งปวง รวมถึงยังเป็นตัวละครในวรรณคดีที่สง่างาม น่าเกรงขาม ทำกิจกรรมไม่เหมาะ เช่น หยอดขนมครก, ขับโกคาร์ท, ถ่ายเซลฟี่, ขี่บั้งไฟ เป็นต้น

สรุปว่า ผู้ทรงคุณวุฒิเหล่านี้จะไม่ว่าอะไร ถ้า
1   ตัวโขนที่มาเล่นบทโฆษณาไม่ใช่ตัวพญายักษ์      เอาตัวเสนายักษ์ หรือยักษ์ตัวประกอบเล็กๆน้อยๆในโขนรามเกียรติ์ เช่นม้ารีศ นางสำมนักขา  มาหยอดขนมครก ถ่ายเซลฟี่  ซะก็หมดเรื่อง  ไม่เป็นไร
2   ถ้าจะเอาทศกัณฐ์มา ห้ามทำอะไรอย่างคนยุคนี้เขาทำ   ต้องรำท่าโขนที่เป็นท่าของทศกัณฐ์เท่านั้น

จับประเด็นได้แล้ว ค่อยวิจารณ์  เชิญค่ะ

ผมกลับคิดว่า ท่านไม่ได้มองเรื่องความประพฤติของทศกัณฐ์หรอกครับ เพราะทศกัณฐ์ในวรรณคดีจริงๆ ก็มีพฤติกรรมไม่สมเป็นราชาหลายประการ และเมื่อมีการเอา Character นี้มาประยุกต์กับเหตุการณ์สมัยใหม่ ก็จะเกิดคำถามแบบท่านอาจารย์เทาชมพูว่า รวมทั้งเกิดคำถามว่า อะไรบ้างที่สมเป็นราชายักษ์

ผมมองว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องของการทำใจไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่ตนให้ความสำคัญมากๆครับ กล่าวคือ โขน เป็นศิลปะที่หัดยาก ฝึกยาก แสดงยาก และรวมๆกันอีกหลายๆ ยาก การจะเป็นคนโขนได้ต้องผ่านการฝึกฝนอย่างหนักมาเป็นเวลานาน จึงเกิดความหวงแหน เมื่อเห็นการนำเอาโขนไปใช้ทำอะไรในแบบที่ไม่เหมือนเก่า จึงรู้สึกไม่พอใจครับ

กำลังเป็นประเด็นในโลกออนไลน์กันมากทีเดียวค่ะ ซึ่งส่วนตัวรู้สึกเห็นด้วยกับที่คุณ Naris ว่านะคะ
ซึ่งเอาจริงๆเคยได้ยินมาว่าในวงการนาฏศิลป์เองก็มีสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเป็นกลุ่ม "อนุรักษ์นิยมแบบสุดโต่ง" คือจะประยุกต์ไม่ได้เลย ทำอะไรที่ผิดรูปผิดรอยไม่ได้เลย ส่วนอีกกลุ่มจะเป็นกลุ่มที่ชอบและเห็นด้วยกับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงก้าวตามโลก แต่บังเอิญกลุ่มแรกมีอานาจมากเสียด้วย กลุ่มหลังก็พูดอะไรไม่ออก   :-X:-X

ระหว่างลงไปกินข้าว ผมก็นั่งคิดถึงประเด็นนี้ไปด้วย คือโดยส่วนตัว ผมมองว่า การนำตัวละครทศกัณฐ์ มาใช้อย่างใน MV นั้น ไม่ได้เสียหายอะไรครับ แต่ก็ยังคิดต่อไปว่า หากจะมีฝ่ายที่ไม่พอใจ ความไม่พอใจนั้น จะเป็นเพราะเหตุใดได้บ้าง นอกจากแนวคิดเรื่องการอนุรักษ์นิยมแล้ว หากมองในมุมของการตลอด อาจเป็นไปได้ว่า นี่เป็นเรื่องของภาพลักษณ์ของสินค้าครับ

กล่าวคือ โขน เป็นศิลปะการแสดงที่สามารถขายได้ และทางกระทรวงวัฒนธรรม อาจจะต้องการขายตัวละครทศกัณฐ์ ในฐานะส่วนหนึ่งของศิลปะชั้นสูงครับ ด้วยเหตุนี้ MV ของ ททท. ที่เสนอภาพของทศกัณฐ์ในฐานะตัวโจ๊ก ตัวฮา ตัวลั้ลลา (เพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้ทศกัณฐ์ กลายเป็น Mascot ของการท่องเที่ยวอย่างสนุกสนานในประเทศไทย)

ภาพลักษณ์ที่สองหน่วยงานต้องการนำเสนอจึงขัดกันอย่างแรงครับ และเมื่อเป็นสินค้าตัวเดียวกัน กระทรวงวัฒนธรรมจึงยอมรับในสิ่งที่ ททท. พยายามนำเสนอไม่ได้ครับ  

ฝรั่งเค้าทำกันขนาดนี้เลย ซึ่งมันน่าประทับใจ

https://www.youtube.com/watch?v=1AS-dCdYZbo

นายกญี่ปุ่นในพิธีปิดโอลิมปิกครั้งนี้ก็น่าสนุกนะครับ

นึกถึงวาทะสะท้านใจของ "สาย สีมา"


การปะทะกันระหว่าง "คนโลกเก่า" และ "คนโลกใหม่" ยังคงดำเนินอยู่

ฝรั่งเขาก็ทำกันยิ่งกว่านี้เหมือนกัน

https://www.youtube.com/watch?v=DKWQJPEZPSA (https://www.youtube.com/watch?v=DKWQJPEZPSA)

http://www.naewna.com/local/236434

เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์ทันที กรณีที่ "อ๊อด-บัณฑิต ทองดี" นายกสมาคมผู้กำกับภาพยนตร์ไทย โพสต์เฟซบุ๊กส่วนตัว "บัณฑิต ทองดี" เปิดเผยกรณีถูก น.ส.ลัดดา ตั้งสุภาชัย อดีตศิลปินกองการสังคีต กรมศิลปกากร เข้าร้องเรียนต่อสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ (วิทยาลัยนาฏศิลป์) ถึงความเหมาะสมของมิวสิควิดีโอเพลง "เที่ยวไทยมีเฮ" ที่ "อ๊อด บัณทิต" ร่วมกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) ร่วมผลิตเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว โดยมีการนำตัวละครจากเรื่องรามเกียรติ์ มาร่วมแสดง โดยที่ประชุมผู้ทรงคุณวุฒิและนักวิชาการจากสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ ให้เหตุผลว่า ติดใจที่นำ "ทศกัณฐ์" ราชาแห่งยักษ์ทั้งปวง และเป็นตัวละครในวรรณคดีที่สง่างาม น่าเกรงขาม มาทำกิจกรรมที่ดูไม่เหมาะสม อาทิ หยอดขนมครก ขับโกคาร์ท ถ่ายเซลฟี่ เป็นต้น

ขณะที่ "อ๊อด บัณฑิต" โพสต์เฟซบุ๊กระบุว่า "คุณค่าทางวัฒนธรรมควรเก็บไว้แค่บนหิ้งหรือไร นำมาต่อยอดเพื่อประโยชน์ของชาติก็ไม่ได้ ถูก...กับ...เรียกไปขู่ว่าจะฟ้อง โทษฐานทำลายวัฒนธรรมชาติ"



นอกจากนี้ "อ๊อด บัณฑิต" ยังให้สัมภาษณ์เปิดใจต่อสื่อมวลชน ว่า ระหว่างการประชุม น.ส.ลัดดา กล่าวว่า สามารถล่ารายชื่อ 1 หมื่นรายชื่อ เพื่อฟ้องร้องทีมงานได้ เพราะมีกฎหมายคุ้มครองวัฒนธรรม ซึ่งตามจริงไม่ต้องนำกฎหมายมาอ้างก็ทำให้อยู่แล้ว และขออธิบายว่า ระหว่างการถ่ายทำ คนสวมหัวโขนในเรื่องเป็นเด็กจากวิทยาลัยนาฏศิลป์ หัวหน้าทีมผู้คุมการแสดงก็เป็นคนของกรมศิลปากร ซึ่งเป็นผู้ให้คำปรึกษาตลอดการถ่ายทำ แต่หากทางคณะกรรมการให้แก้ตนก็ยินดี แต่หากแก้แล้วยังไม่เป็นที่พอใจ แต่หากเห็นว่าไม่สมควรจะแบนไม่ให้ออกอากาศก็ต้องเป็นไปตามขั้น เข้าใจดีว่าเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

ด้านบุคคลที่มีเสียงชื่อทั้งด้านวงการบันเทิง วงการศิลปวัฒนธรรม วงการภาพยนต์ ก็ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวเรื่องนี้ดังนี้

ยุทธนา มุกดาสนิท ผู้กำกับภาพยนตร์ นักเขียน และนักเขียนบทละครเวทีและภาพยนตร์ โพสต์ในเฟซบุ๊กส่วนตัว "Euthana Mukdasanit" ข้อความว่า
 "!!! เอาวิดีโอเพลง "เที่ยวไทยมีเฮ" ที่กำลังเป็นปัญหาอยู่มาให้เพื่อนๆ ลองชม
...ส่วนตัวได้ดูแล้วก็ว่าน่ารักดี...แต่ถ้าถามว่าดีหรือไม่ ก็จะบอกว่าไม่ดี!!!!
ด้วยเหตุผล 2 ประการ 1.จากเคมเปญเที่ยวไทยทำให้เห็นตัวละครมากกว่าสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าชมต่างๆ....

2.ศิลปวัฒนธรรมการแสดงชั้นสูงของไทยที่เรียกว่าโขนนั้น มีการพัฒนามาหลายร้อยปีจนอยู่ในระดับคลาสสิค และจะแสดงอยู่เพียงเรื่องเดียวคือ รามเกียรติ เพื่อเชิดชูประเด็น ธรรมย่อมชนะอธรรม เพื่อเชิดชูพระมหากษัตริย์เท่านั้น...

มีทั้งการแสดง โขนโรงใน โขนกลางแปลง โขนฉาก และโขนหน้าจอเป็นต้น...ซึ่งถ้าใครเคยดูและดูเป็นจะรู้ว่าวิจิตรงดงามมากในทุกมิติ...การแสดงที่หยิบยืมมาแต่เฉพาะตัวละครมาพัฒนาดนตรีและท่าเต้น เพื่อขายการท่องเที่ยวย่อมทำได้ แต่จะได้ผลบวกสมดังเจตนาหรือไม่ ผมไม่แน่ใจ.....

ปล.อ่านในเนื้อข่าวที่คุณพิเชษฐ์ให้สัมภาษณ์แล้วออกจะงงๆ เพราะเนื้อหามีแต่ประเด็นเสียดสีมิได้แยกแยะว่ามีผลดีร้ายอย่างไรบ้าง!!! น่าจะแจ้งให้ทราบว่านี่ไม่ไช่โขน แต่เป็นงานคอนเทมป์เพื่อขายการท่องเที่ยวเท่านั้นมากกว่า"

ต่างจาก พิเชษฐ กลั่นชื่น ศิลปินนักรำไทยที่ได้รับการฝึก "โขน" จาก ครูชัยยศ คุ้มมณี ครูโขนอาวุโสของกรมศิลปากร ที่ได้โพสต์เฟซบุ๊กส่วนตัว "Pichet Klunchun" ข้อความว่า "การเติบโตทางวัฒนธรรม ด้านความคิด การกระทำ จิตใจ ของคนที่ข้องเกี่ยวกับงานศิลปะจะเป็นส่วนสำคัญในการนำพาให้ศิลปะแบบดั้งเดิม ยังคงดำรงอยู่ได้อย่างสง่างาม การปิดกั่นวัฒนธรรม ทางความคิด การกระทำและจิตใจ ก็รังแต่จะส่งผลให้ศิลปะแบบดั้งเดิม เสื่อมถอยลดน้อยลงไปจากสังคม การปิดกันไม่ให้ผู้อื่นแสดงออกแม้แต่ความคิดนั้น มันสะท้อน ให้เห็นถึง อาการด้อยภูมิทางความรู้ ของคนผู้นั้นและสิ่งนั้นไปพร้อมๆ กัน ศิลปะแบบประเพณีไม่ต้องการการปกป้องจากวาจาที่ทำร้ายกันของคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง ไม่ต้องการการปกป้องด้วยกฏข้อบังคับทางสังคม

วิธีเดียวที่จะปกป้องงานศิลปะแบบดั้งเดิมได้นั้นคือทำให้งานศิลปแบบดั้งเดิมปกป้องตัวมันเองให้ได้ โดยปราศจากการปรุงแต่งด้วยสิ่งอันไร้สาระทั้งปวง แสดง นำเสนอ หาวิธีให้คนทั่วไปรับรู้ให้ได้ว่ามันมากกว่าคำว่า วัฒนธรรมประจำชาติ นี้เป็นการทับซ้อนกันทางสภาวะของความคิดความรู้สึกที่มีต่อความเชื่อและความจริง ที่เรารับรู้ซึมซาบเข้าไว้ในตัวเราผ่านวัฒนธรรมและความเชื่อ มีความจริงที่ไม่จริงแฝงอยู่ มีความไม่รู้แก่กูรัก

อะไรคือความไม่เหมาะสมมากกว่ากันระหว่างที่ทศกัณฐ์ทำกิจกรรมไม่เหมาะสม กับผู้แสดงกินเหล้าก่อนแสดง ผู้แสดงไม่ฝึกซ้อม ผู้แสดงมีความไม่พร้อมทางร่างกายที่อ้วนลงพุง การแสดงที่ควรจะอยู่ในโรงละคร กับไปอยู่ในร้านอาหาร ข้างถนน บนโรงแรม หรือล่องเรือชมแม่น้ำเจ้าพระยา มีเรื่องอีกมากมายที่เกิดขึ้นกับนาฏศิลป์ไทยที่ไม่เหมาะสม แต่ไม่ถูกพูดถึง เพราะมันอยู่ที่ใครทำ พวกใคร และใครได้อะไร ก็เรื่องเดิม แยกไม่ออกระหว่างวัฒนธรรม ความเชื่อ ความจริงและเวลาปัจจุบัน"

เช่นเดียวกับ "กอล์ฟ-ฟักกลิ้ง ฮีโร่" ศิลปินแร็ปเปอร์ชื่อดัง ที่โพสต์ข้อความผ่านเพจ "ฟักกลิ้ง ฮีโร่" ข้อความว่า "อ่านข่าวนี้แล้วปวดจิต ไม่คิดกันบ้างเหรอครับว่าอีกไม่นานท่านก็ตาย ผมก็ตาย เราทุกคนก็ต้องตาย ศิลปะวัฒนธรรมต้องถูกส่งต่อให้คนรุ่นใหม่สืบทอด นี่คือสิ่งที่ยั่งยืน การเอาสายตาท่านมองแทนมุมของเขารังแต่จะทำให้เขาหันหลังให้สิ่งนี้ไปเรื่อยๆ

รากนั้นหากมั่นใจว่ายึดอยู่ในดินแข็งแรงดีแล้ว ก็ควรปล่อยให้ใบ ดอก ผล ผลิออกไปตามธรรมชาติที่ควรจะเป็นน่าจะดีกว่า เห็นมีแมลงมาเจาะใบ พายุแรงโหมพัดค่อยมาดูแลกันไม่ดีกว่าเหรอครับ นี่เพียงกิ่งก้านเติบโตไม่เป็นทรงเดิมเสียหน่อยก็เอากรรไกรไปตัดกิ่งเสียแล้ว แล้วต้นไม้ต้นนี้จะเติบโตได้อย่างไรในเมื่อใบมันน้อย แต่รากมันโตเหลือเกิน

กายเราคราฝังดินมันก็เป็นแค่ปุ๋ย รักสิ่งนั้นจริง ควรหรือที่จะกอดสิ่งนั้นให้ตาย ย่อยสลายไปกับเรา การจับวัวนุ่งโจงกระเบน ไม่เกิดประโยชน์ถ้ามันลืมตีน แล้วถ้ายักษ์รำใส่กางเกงยีนส์ ถามว่านั่นยังคงเป็นท่ารำอยู่มั้ยครับ? ด้วยความเคารพและรักนะ"

http://www.matichon.co.th/news/293871

      อย่างไรก็ตามเรื่องนี้มองได้ 2 มุมมอง ทั้งแง่บวกและแง่ลบ แต่แง่ลบมีมากกว่าแง่บวก ซึ่งในมุมมองอนุรักษ์ มองกันว่าการแสดงโขนเป็นการแสดงอนุรักษ์ เป็นการแสดงของราชสำนัก ก่อนที่จะพระราชทานให้คนดูทั่วประเทศ เวลาแสดงแสดงต้องไหว้ครู ต้องทำพิธีบวงสรวง บูชาครู ถือเป็นความศักดิ์สิทธิ์ เมื่อในเอ็มวี มีการมาแต่งเครื่องโขน จึงอาจไม่เหมาะสมที่นำมาประกอบในลักษณะตลก ส่วนในแง่การโฆษณานั้น ตนมองว่าสามารถทำได้ในรูปแบบของแอนิเมชั่นหรือตัวการ์ตูนโดยนำการ์ตูนยักษ์ทั่วไปที่ไม่ใช่ทศกัณฑ์มาใช้ ถ้าในลักษณะนี้เชื่อว่าก็คงไม่ต้องมาตอบคำถามหรือข้อสงสัย
                                                                                 นายสิริชัยชาญ ฟักจำรูญ
                                                                   อธิการบดีสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม(วธ.)

ตอบโจทย์

เห็นด้วยครับ  ไม่เพียงแต่ทศกัณฐ์..แม้แต่อิเหนา พระอภัยมณี ก็ยังมีพฤติกรรมไม่สมเป็นพระเอก ไม่สมเป็นขัตติยวงศ์
การที่กระทรวงวัฒนธรรมยกตัวอย่างว่า  ทศกัณฐ์หยอดขนมครก ขี่รถโกคาร์ต ดูแล้วไม่เหมาะสมนั้น  น่าจะเป็นคำแก้เกี้ยวเสียมากกว่า
เหตุผลที่ฟังขึ้น  น่าจะเป็นดังข้างล่าง
                              V
                              V
                              V

ถ้าสามารถถ่ายทำใหม่ได้ (ไม่ติดขัดเรื่องงบประมาณ) และเป็นการรักษาน้ำใจของทั้ง 2 กระทรวง  เปลี่ยนจากทศกัณฐ์เป็นสหัสเดชะ  มันจะลงเอยด้วยดีไหมครับ
คือยักษ์ 2 ตนนี้  มีลักษณะกายที่โดดเด่นตรงที่มีหลายศรีษะ  ซ้อนกันเป็นชั้นๆ  ถ้าใช้ยักษ์อื่นอาจ "เรียกแขก" ได้ไม่ดีเท่ายักษ์คู่นี้
ต่อไปภายหน้า  ททท.ยังจับสหัสเดชะมาใช้ได้อีกเรื่อยๆ  ช่วยให้คนไทยรู้จักยักษ์อื่นๆด้วยนะ (นอกจากทศกัณฐ์ กุมภกรรณ ซึ่งผมคิดว่าคนส่วนใหญ่รู้จักแค่ 2 ตนนี้)

ยักษ์วัดแจ้งพบจัมโบ้เอ

http://www.reviewthailandweb.com/forum.php?mod=viewthread&tid=93
ชาวเน็ตแห่ลงชื่อ ค้าน ลัดดา ร้องเรียน MV เที่ยวไทยมีเฮ ส่งถึงนายกฯ มีผู้ร่วมลงชื่อทะลุ เกือบ 25,000 คนแล้ว

        โดยใน change.org  เขียนไว้ว่า  เราจะไม่เห็นด้วยกับนางสาวลัดดา ตั้งสุภาชัย อดีตศิลปินกองการสังคีต กรมศิลปากร กับประเด็นเรื่องเข้าร้องเรียน สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ (วิทยาลัยนาฏศิลป์) ถึงความเหมาะสมในการเผยแพร่มิวสิควิดีโอเพลง“เที่ยวไทยมีเฮ” ที่การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) ให้ "อ๊อด บัณฑิต ทองดี" นายกสมาคมผู้กำกับภาพยนตร์ไทย ร่วมผลิตเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวไทย โดยมีศิลปินหัวใจไทย "เก่ง ธชย" ที่ไปสร้างชื่อด้วยการคว้า 27 รางวัลจากการประกวดศิลปะการแสดงระดับโลก World Championship of Performing Art 2016 เมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา และ "ฟิล์ม บงกช" ร่วมร้องและร่วมแสดงด้วยการใส่ชุดโขน นำแก๊งตัวละครจากเรื่องรามเกียรติ์ ทั้งทศกัณฑ์ และเหล่าเสนายักษ์ ตระเวนเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ ซึ่งได้มีการเผยแพร่ให้ได้ชมกันเมื่อวันที่ 11 กันยายนที่ผ่านมา

         โดย พบว่าในเคมเปญดังกล่าวได้รับเสียงตอบรับจากชาวเน็ตเป็นอย่างดี โดยภายในระยะเวลาเพียง 8 ชั่วโมงหลังเริ่มโครงการ ก็มีผู้เข้ามาร่วมลงชื่อสนับสนุนทะลุ 5,000 คน เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และยังคงมีคนเข้ามาร่วมลงชื่อกันอย่างต่อเนื่อง

สงสัยอย่างเดียวว่าตัวเลข มัน 25,000 หรือ 5,000 กันแน่  ต่างกันหลายเท่าตัว

ตอนนี้ เกือบๆ 27,000 แล้วครับ

ไม่รู้มีชาวเรือนไทยไปลงชื่อบ้างรึเปล่า  :D

น่าจะมีด๊อกเตอร์คนนึงขับแท็กซี่ไปลงมั้ง

เห็นด้วยกับคุณ Naris  ค่ะ  น่าจะเป็นเรื่องจุดขายภาพลักษณ์ที่ไม่ตรงกัน

         สุดๆ ยิ่งกว่านี้ที่ The Naked Gun
ภาพและเนื้อหาไม่เหมาะสม, รับชมได้ที่ยูทูบตามลิ้งค์
youtube.com/watch?v=cWO7QAOnOJU

จะเอามาให้ดูทั้งคลิปแล้ว แต่รู้สึกว่าไม่เหมาะสม  ก็เลยขอให้ตามลิ้งค์คุณหมอ SILA ไปก็แล้วกันค่ะ

แล้วแบบนี้หล่ะคะ ;D

https://www.youtube.com/watch?v=ujP7DICUu20

ผมไม่ได้ไปลงชื่อหรอกครับ

ภาพยนตร์ที่มีการนำภาพลักษณ์ของสมเด็จพระราชินีอังกฤษมาร่วมแสดงด้วย (นอกเหนือจากพิธีเปิดโอลิมปิก ซึ่งเป็นเรื่องที่ทรงร่วมแสดงด้วยพระองค์เอง) มี Johny English 2 อีกเรื่องหนึ่งครับ ซึ่งผมไม่ทราบจริงๆ ว่า ทางพระราชสำนักอังกฤษเขามีท่าทีกับเรื่องพวกนี้อย่างไร

ประเด็นเรื่องนี้ ผมคุยกับเพื่อนๆ เพื่อนผมหลายคนเปรียบเทียบแนวคิดการประยุกต์วัฒนธรรมของประเทศไทยกับประเทศญี่ปุ่น โดยมองว่า ประเทศญี่ปุ่นเขานำเอาต้นทุนทางวัฒนธรรมหลายอย่างออกมาเป็นสินค้า หรือเอามาส่งเสริมสินค้า ทำให้วัฒนธรรมญี่ปุ่นได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย ส่งผลไปถึงการทำให้สินค้าญี่ปุ่นได้รับความนิยมและขายดีไปทั่วโลกด้วย แนวทางการนำมาใช้ที่นิยมที่สุด คือ การใช้เกมส์ และการ์ตูน(มังงะ/อนิเมะ)

ทุกวันนี้ เกมส์และการ์ตูนญี่ปุ่น ทำหน้าที่เป็นหัวหอกส่งออกวัฒนธรรม เด็กไทบหลายคนสามารถไล่ชื่อโชกุนตั้งแต่ โนบุนางะ จะถึงคนสุดท้ายได้เลย เพราะมีการ์ตูนหลายเรื่องกล่าวถึง แม้ว่า ในบางเรื่อง โนบุนางะ จะกลายเป็นอสูรบ้าง ปีศาจบ้าง แต่สุดท้ายผมก็คือ ทุกคนรู้จักโนบุนางะ

เด็กไทยบางคนที่เล่นเกมส์ สาวเรือรบ (แปลง Character ของเรือรบญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่ 2 ทุกลำให้เป็นเด็กสาว) สามารถไล่ชื่อเรือรบญี่ปุ่น ที่เข้ารบในสมรภูมิเกาะเลเต รู้ได้ว่า เรือพิฆาตชั้นชิมะคาเสะ มีปีนกี่นิ้ว ตอร์ปิโดกี่ท่อ เรือลาดตระเวนชั้นทาคาโอะ มีเรือพี่น้องกี่ลำ ชื่ออะไรบ้าง ฯลฯ

(http://myanimeshelf.com/upload/dynamic/2013-07/29/bredoman12313750356953.jpeg)  

กระทรวงวัฒนธรรมมีบทบาทเป็น "องครักษ์พิทักษ์ทศกัณฐ์" มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สิบปีก่อน (พ.ศ. ๒๕๔๙) ก็เคยมีเรื่องขัดแย้งเกี่ยวกับการเอาทศกัณฐ์มาแสดงในบทบาทที่ไม่เหมาะสม (ในสายตาของกระทรวงวัฒนธรรม เจือด้วยความเชื่อเรื่องโชคลาง)

ต่างชาติสงสัยการทำงานกระทรวงวัฒนธรรมไทย ใช้มาตรฐาน "โขน" บีบศิลปินแก้บท "โอเปร่า"

เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแสดงอุปรากรโอเปร่าชุด "อโยธยา" ซึ่งเป็นการแสดงอุปรากรร่วมสมัยที่ดัดแปลงมาจากเรื่องราวของรามเกียรติ์ของมูลนิธิมหาอุปรากรกรุงเทพ กำกับโดย Hans Nieuwenhuis เจ้าของเนเธอร์แลนด์ สตูดิโอ ประพันธ์โดยนายสมเถา สุจริตกุล ศิลปินวัย ๕๓ ปี ซึ่งมีเนื้อร้องเป็นภาษาอังกฤษ ภายใต้นามปากกา เอส.พี.โดยได้รับพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้ประพันธ์ และนำทูลเกล้าฯ ถวาย

โดยเป็นการถ่ายทอดเรื่องราวจากบทกวีเรื่อง "รามเกียรติ์" ตามตำนานของเอเชียอาคเนย์

ถือเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์การดนตรีที่มีผู้นำเสนอ "รามเกียรติ์" ในรูปแบบสมบูรณ์ตามมาตรฐานสากล และยังมีการดำเนินเรื่องในมุมมองของนางสีดา ซึ่งเป็นมิติใหม่ที่ยังไม่มีผู้ใดนำเสนอมาก่อนด้วย โดยทีมนักแสดงที่มีทั้งชาวไทย, รัสเซีย, อเมริกัน, ดัตช์, และจีน เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในโอกาสครองสิริราชสมบัติ ๖๐ ปี โดยได้ขอใช้สถานที่ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย เพื่อจัดการแสดงมหาอุปรากรระหว่างวันที่ ๑๖, ๑๘, ๑๙ พฤศจิกายน ๒๔๕๙

เนื่องจากฉากจบของโอเปร่าเป็นฉากความตายของทศกัณฐ์ที่มีความรุนแรง จนกระทรวงวัฒนธรรมต้องออกโรงมากล่าวว่า ฉากที่พรรณนาถึงความตายนั้นเป็นข้อห้ามของการแสดง "โขน" เพราะจะเป็นลางไม่ดี

ดังนั้นกระทรวงวัฒนธรรมจึงเจรจาให้มีการปรับแก้ฉากการตายของทศกัณฐ์นั้น เพียง ๒-๓ วันก่อนการแสดงรอบแรก จนตกเป็นข่าวเกรียวกราวในหน้าหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษในประเทศไทย และในต่างประเทศ

http://prachatai.com/journal/2006/11/10705

(ต่อ)
ซึ่งผมไม่แน่ใจว่า หากมีนักเขียนการ์ตูนในบ้านเรา ทำเช่นนี้บ้าง ไม่ต้องถึงขนาดว่าเป็นมารฟ้าอะไรหรอกครับ ถ้าเขียนถึงพ่อขุนศรีนาวนำถม ในแบบที่ไม่ค่อยตรงประวัติศาสตร์นัก พวกผมสายการ์ตูนก็คิดว่า น่าจะถูกต่อว่าแล้ว หรือการนำเรือรบไทยมาทำเช่นนั้นบ้าง ก็คงมีคนไม่พอใจเช่นกัน (แต่เรื่องนี้ก็พูดยากครับ เรือรบไทยหลายลำให้พระนามพระมหากษัตริย์มาตั้งเป็นชื่อเรือ เช่น ร.ล. พระพุทธยอดฟ้า)

สิ่งที่ผมอยากนำเสนอคือ แนวคิดในการนำประวัติศาสตร์ ศิลปะ วัฒนธรรม มาเพิ่มมูลค่าของเรา ต่างจากญี่ปุ่นมากครับ ผมไม่รู้ว่า แบบไหนดีกว่ากัน แต่เมื่อดูจากผลลัพธ์ที่ได้ ผมก็อยากให้เด็กไทยรู้จัก พ่อขุนศรีนาวนำถม และไล่ชื่อเรือรบที่เข้ารบในวิกฤตการณ์ รศ. 112 ได้เหมือนกันอ่ะครับ

ถ้าเราเอาตัวละครโขนมาใช้นำโน่น ทำนั่น ทำนี่ แบบที่อาจารย์เทาชมพูเรียกว่า "ทำอะไรอย่างคนยุคนี้เขาทำ" แล้วส่งผมให้เด็กไทยจำได้ว่า คนนี้ ทศกัณฐ์นะ นี่พิเภกษ์นะ นี่มารีศนะ ฯลฯ เมื่อจำได้ ก็ดูโขนรู้เรื่อง เมื่อดูรู้เรื่อง ก็อาจนำไปสู่ความสนใจโขนที่มากยิ่งขึ้น โขนที่เป็น "อย่างหลวง" ก็จะยังมีคนดู และอยู่ต่อไปได้  

แบบนี้ จะไม่ดีหรือครับ

ถ้าหนนี้เอาหนุมานมานำเที่ยวอาจจะไม่มีปัญหากระมัง

หนุมานพบจัมโบ้เอก็มีมาแล้ว ฮี่ๆๆ ;D ;D

แต่แว่วๆมาว่าตอนเอาหนุมานไปเจอจัมโบ้เอ(ผ่านๆตาว่า พ.ศ.2518 รึเปล่าคะ ยังไม่เกิดอ่ะค่ะฮี่ๆ เห็นเขาบอก 40 กว่าปีมาแล้ว) ตอนนั้นกระทรวงวัฒนธรรมก็ออกโรงเองว่าทำลายวัฒนธรรมไทย

แต่พอหนังหนุมานได้รางวัล"วฒ"ท่านก็เงียบไป

แต่คราวนี้น้องฟิล์ม คนรำเป็นพระยายักษ์ทศกัณฐ์นี่คนของสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์เอง (แอบไปเห็นเฟสน้อง หล่อเชียวล่ะค่ะ) คิดว่า บัณฑิตพัฒนศิลป์ น่าจะรู้อยู่แล้วนะคะ

ตอนนั้นมีการ์ตูนเรื่อง "ยักษ์" ออกมา น่ารักมากๆเลยค่ะ เรื่องนี้ทศกัณฐ์พระยายักษ์ความจำเสื่อม พระรามเทียบเป็น RAM ออกแนวเป็นตัวร้าย

เป็นการแปรรูปวัฒนธรรมอย่างหนึ่งที่น่าสนับสนุนทีเดียว แต่แล้วก็เงียบไป เสียดายจังค่ะ

(ภาพจาก http://mozaic.exteen.com/20121015/entry)

เรื่องเกิดตอน "หนุมานพบ ๗ ยอดมนุษย์" คุณวิกกี้  (https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B8%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%9A_7_%E0%B8%A2%E0%B8%AD%E0%B8%94%E0%B8%A1%E0%B8%99%E0%B8%B8%E0%B8%A9%E0%B8%A2%E0%B9%8C)ให้ข้อมูลว่า

อธิบดีกรมศิลปากรในขณะนั้นว่าไม่เหมาะสม ที่จะนำหนุมานซึ่งเป็นตัวละครเอกในวรรณคดีไทย มาพบกับอุลตร้าแมน ซึ่งเป็นซูเปอร์ฮีโร่ในวัฒนธรรมร่วมสมัยของญี่ปุ่น แต่ทว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับรางวัลเชิดชูวัฒนธรรมของเอเชีย ในงานประกวดภาพยนตร์เอเชียที่กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย

ต่อมา หนุมานพบ ๗ ยอดมนุษย์ เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ ๒๕ เรื่อง ที่กระทรวงวัฒนธรรม เลือกให้เป็นมรดกของชาติ เนื่องในวันอนุรักษ์ภาพยนตร์ไทย ประจำปี ๒๕๕๕

มาทำความรู้จักกับคุณลัดดา ตั้งสุภาชัย ผู้อำนวยการสำนักเฝ้าระวังทางวัฒนธรรม ดีกว่า   ปัจจุบันเธอเกษียณแล้ว   แต่หน้าที่การงานในอดีต  เธอเป็นใครมาจากไหน

"สายเดี่ยว เที่ยวดึก เสพยาคึก หิ้วเด็ก เล่นเน็ตเว็บเสียว เลี้ยวเข้าโรงแรม" สารพัดสารพันปัญหาทางวัฒนธรรมที่ประเดประดังเข้าใส่สังคมไทยแบบไม่บันยะบันยัง ทำเอาพ่อแม่ผู้ปกครองต่างต้องกุมขมับเพราะขยับตัวตั้งรับไม่ทันกับการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย
       
       นับแต่การก่อตั้งกระทรวงวัฒนธรรม(วธ.)ในปี 2545 หลังจากเคยมีอยู่ในสมัย จอมพล ป.พิบูลสงครามและถูกยุบไปนั้น ชื่อหน่วยงานหนึ่งในกระทรวงฯ ที่ถูกพูดถึงบ่อยครั้งและสม่ำเสมอ คือ "สำนักเฝ้าระวังทางวัฒนธรรม" ซึ่งหลายคนคงสงสัยว่า สำนักที่ว่าทำหน้าที่อะไร
       
       ต้นกำเนิดอัศวินวัฒนธรรม
       
       ลัดดา ตั้งสุภาชัย ผู้อำนวยการสำนักเฝ้าระวังทางวัฒนธรรม เปิดเผยถึงที่มาที่ไปของสำนักเฝ้าระวังทางวัฒนธรรมว่า สำนักดังกล่าวเริ่มตั้งไข่มาตั้งแต่ปี 2538 ก่อนที่ วธ.จะก่อตั้งเสียด้วยซ้ำ ซึ่งแต่เดิมนั้นสำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ(สวช.) อยู่ภายใต้การดำเนินงานของกระทรวงศึกษาธิการ(ศธ.)ทำหน้าที่ดูแลวิถีชีวิต เนื่องจากยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงไป โดยเฉพาะในช่วงก้าวเข้าสู่ยุค "โลกาภิวัตน์" ที่ปัญหาทางสังคมมีมากขึ้น เพราะข้อมูลข่าวสารถ่ายเทกันง่ายดายแค่ปลายนิ้วสัมผัสแป้น ทำให้ปัญหาทางสังคมที่เกิดขึ้นหมักหมมมากมาย และเป็นวิกฤติทางมรดกวัฒนธรรม
       
       ลัดดา เปิดเผยถึงเหตุผลที่ต้องมีสำนักเฝ้าระวังว่า เพราะวัฒนธรรมเป็นเรื่องไม่นิ่งและพัฒนาไปตามยุคตามสมัย จึงต้องมีหน่วยงานคอยจับตาดู คอยมอนิเตอร์และพยากรณ์วิถีชีวิตของโลก ซึ่งวัฒนธรรมไม่ได้มีแต่วัฒนธรรมเชิงบวกอย่างเดียว แต่มีวัฒนธรรมเชิงลบด้วย
       
       "มนุษย์พยายามนำค่านิยม เรื่องการบริโภค เรื่องการแต่งกาย จากอีกซีกโลกหนึ่งมาปฏิบัติในอีกซีกโลกหนึ่ง ขณะที่วัฒนธรรมประเพณีเดิมของเราเป็นอีกอย่างหนึ่ง เมื่อมีขึ้นมากๆ ปัญหาก็ตามมา อาชญากรรม การละเมิดทางเพศ ยาเสพติด คอรัปชั่น เพราะมันนำกระแสบริโภคทุนนิยมเข้ามา จนลืมว่าวิถีไทยเป็นอย่างไร ที่สำคัญวัฒนธรรมเดินทางเร็วจนตั้งรับไม่ทัน โดยผ่านทางเครือข่ายไซเบอร์ ซึ่งงานของเราต้องอาศัยการวิเคราะห์ การศึกษาวิจัยหรือสำรวจความคิดเห็นร่วมด้วย ไม่ใช่ว่าอยู่ๆ เราจะไปชี้เลยว่าอันนี้ขัดกับวัฒนธรรมไทย ทุกอย่างต้องมีข้อมูลมารองรับ"
       
      อ่านทั้งหมดได้ที่นี่ค่ะ
      http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9480000075209

จาก facebook ของคุณ Pat Hemasuk
 
ผมคิดว่าคนประเภทที่ต้องโหนรากเหง้าเพื่อให้คนอื่นมองดูดีนั้น น่ารังเกียจพอๆ กับคนอีกประเภทที่จ้องจะทำลายรากเหง้านั่นแหละครับ แต่คนที่ทำงานต่อยอดรากเหง้าไม่ให้ตายไปกับกาลเวลานั้นน่าสรรเสริญกว่าคนสองประเภทนี้

หลายคนไม่รู้หรอกครับว่ารากเหง้าของโขนนั้นถูกดัดแปลงและพัฒนาตลอดเวลา ท่ารำโขนและบทพากย์นั้นสร้างใหม่สมัยรัชกาลที่ 6 นั้นมีจำนวนไม่ใช่น้อย โดยเป็นผลงานของกรมโขนหลวงที่ต่อมาได้รวมเข้าเป็นกรมมหรสพ แต่หลักใหญ่ๆนั้นเล่นตามสำนวนของรัชกาลที่ 2 ที่ยึดถือจนถึงปัจจุบัน นั่นคือการพัฒนาของโขนบรรดาศักดิ์ที่อยู่ในวัง แต่โขนเชลยศักดิ์ที่เป็นคณะของเอกชนนั่นมีตั้งแต่ โขนโรง โขนกลางแปลง จนถึงโขนนั่งราว นั้นดัดแปลงบทและการแต่งกายเกือบทั้งหมดก็ว่าได้

นั่นก็ไม่มีใครในสมัยนั้นโหนโขน พร่ำรำพันถึงความสูงส่งของจารีตโขน ดูถูกคนอื่นที่คิดเห็นต่างกับตัวเองว่าเอาโขนทำลาย หรือเอาโขนไปรับจ้างเล่นนั่งราวกระบอกไม้ไผ่ตามงานศพ

และในอีกทางหนึ่งซึ่งในสมัยนั้นก็ไม่มีใครด่ารากเหง้าของตัวเอง นอกจากยุคหลังเปลี่ยนแปลงการปกครองรัฐบาลของจอมพล ป.พิบูลสงครามที่ไม่เห็นคุณค่าแถมยังทำลายจนศิลปะไทยในยุคนั้นถึงกับกาลวิบัติไปเกือบหมด และคล้ายมากกับพวกลิเบอร่านในสมัยนี้นี้ ที่เรียกประเทศไทยว่ากะลาแลนด์ อะไรเป็นรากเหง้าของไทยพวกมันด่าหมดทุกอย่าง

ดังนั้นคนสองประเภทนี้แหละครับคือพวกน่ารังเกียจในสังคม เป็นพวกที่ไม่มีแสงในตัวเอง ต้องโหนของสูงหรือด่าของสูงเพื่อให้ตัวเองมองดูคล้ายกับเป็นคนมีราคา หรือเพียงแต่พูดเพื่อให้คนอื่นมองเห็นตัวเองที่ไร้ค่าในสังคมมีที่ยืนเพียงตามมุมห้อง คนสองประเภทนี้แม้ตายไปก็ไม่เคยทิ้งอะไรให้กับคนรุ่นหลัง

แต่คนที่มีแสงในตัวเองนั้นเขาไม่สนใจเสียงไร้สาระพวกนี้หรอกครับ เขาจะทำทุกอย่างตามที่เขาเห็นว่าดีและสร้างสรรสิ่งใหม่จากรากเหง้าเดิมในการตีความหมายของเขา ทุกอย่างนั้นต้องเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา คนที่กล้าขับเคลื่อนให้สิ่งนั้นไม่ตาย และปรับตัวให้ทันสมัยไปตามกาลนั้น น่าสรรเสริญกว่าคนไร้ค่าสองประเภทที่ผมพูดให้ฟังมากมายนัก

อ๋อ หนุมานพบเจ็ดยอดมนุษย์นี่เอง ขอบคุณคุณเพ็ญชมพูค่ะ ;D ;D ;D

ลูกสาวแนะนำให้แม่อ่านข้อเขียนนี้ค่ะ

จากเฟซบุ๊ค สาขาวิชาภาษาเอเชียใต้ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย


มีดราม่าอีกแล้ว จากเรื่อง “โขน” มาถึงเรื่อง “ทศกัณฐ์” ในสื่อที่กำลังเป็นประเด็นร้อน สาขาวิชาของเราไม่อาจเอื้อมไปตัดสินว่าใครผิดหรือใครถูก ขอให้เป็นเรื่องอภิปรายกันในสังคมไทยของผู้รู้นักวิชาการด้านนาฏศิลป์ วัฒนธรรมและคนในสังคมเอง

ข้างหนึ่งก็หัวอกผู้ “อนุรักษ์” อีกข้างก็หัวอกผู้ “รัก” ที่ชื่นชมและอยากให้ตัวละคอนโขนมีชีวิตโลดเล่นในสื่อร่วมสมัย ท่านผู้อ่านจะนิยมอย่างไรก็สุดแต่ใจตนเถิด ที่จะเขียนนี้จะเล่าเรื่องทศกัณฐ์ ในข้างสันสกฤตให้ฟังเป็นเกร็ดความรู้ก็เท่านั้น

ทศกัณฐ์ในรามเกียรติ์ของเรา มีชื่อจริงๆ ว่า “ราวณะ” หรือเรียกแบบไทยๆ ว่า “ราพณ์” เป็นลูกครึ่ง ที่ว่าครึ่งก็ คือ ในทางสันสกฤต ราวณะเป็นโอรสของมุนี “วิศรวัส” (วิ-ศฺระ-วัส) บุตรของฤษี “ปุลัสตยะ” ซึ่งเป็นหนึ่งในฤษี ๗ ตน ที่พระพรหมสร้างขึ้นจากความคิด ที่เรียกว่า มานัสบุตร กับ “นางไกกสี” หรือ “นางไกเกสี” ธิดาจอมรากษส “สุมาลี” หรือ “มาลยวาน” หรือ “มาลี” ราวณะจึงเป็นลูกครึ่ง ข้างหนึ่งเป็นวงศ์พรหม วรรณะพราหมณ์ เป็นครึ่งเทพกับครึ่งรากษส มีพี่น้องร่วมอุทร ได้แก่ กุมภกรฺณะ “มีหูดั่งหม้อ” วิภีษณะ “มีความน่าเกรงขาม น่ากริ่งเกรงอย่างยิ่ง” (ไทยเรียกพิเภก) ทูษณะ “มีการปองร้าย การทำร้ายหมายขวัญ” ขระ “หยาบ คม ดุร้าย” (นอกจากนี้เรามีตรีเศียรด้วย) น้องสาวคนสุดท้อง ชื่อ ศูรปณขา “นางเล็บกระด้ง” (ไทยเรียกสำมนักขา)

นอกจากนี้ ราวณะ หรือ ทศกัณฐ์ ยังมีพี่ชายต่างแม่อีกคนที่สำคัญ คือ กุเพระ (ท้าวกุเวร) หรือเรียกว่า ไวศวณะ (ท้าวเวสสุวรรณ) เป็นโอรสของมุนีวิศรวัสกับนางอิฑาวิฑา ข้างกุเพระนั้นเป็นวงศ์ยักษ์ เดิมครองกรุงลงกามาอยู่ก่อน มีของสำคัญคือ บุษบก (เป็นยานรูปดอกไม้ เหาะได้) แต่โดนราวณะ น้องชายต่างแม่ แย่งไปทั้งเมือง ทั้งบุษบก ตนเองต้องหนี ไปสร้างเมืองใหม่ชื่อ “อลกา” อยู่ทางเหนือแถบหิมาลัย กุเพระนั้นเป็นจอมยักษ์ และเป็นเทวดารักษาทิศ (โลกบาล) ทางทิศเหนือ

เมื่อลองมาไล่วงศ์กัน
ข้างอินเดีย
พระพรหม > ฤษีปุลัสตยะ > ฤษี หรือ มุนีวิศรวัส + นางไกกสี (ธิดารากษส สุมาลี หรือ มาลี) > ราวณะ แอนด์น้องๆ

ข้างไทย
ท้าวจตุรพักตร์ หรือธาดา (เป็นผู้ครองกรุงลงกาองค์แรก มีน้องชื่อ มาลีวรราช หรือ มาลีวัคคพรหม) + นางมลิกา > ท้าวลัสเตียน + รัชฎา > ราพณ์ (ทศกัณฐ์) แอนด์น้องๆ

จะเห็นว่าที่น่าสนใจอยู่ตรงที่
๑. จตุรพักตร์ (ปู่ของทศกัณฐ์) เป็นพรหมพงศ์ เป็นราชาครองกรุงลงกาองค์แรก ที่จริง ชื่อ จตุรพักตร์ (มีสี่หน้า) หรือ ธาดา (ส. ธาตฤ ผู้สร้าง) ต่างก็เป็นพระนามของพระพรหมทั้งสิ้น ข้างอินเดียพระพรหมเป็นต้นวงศ์จริง ถือเป็นทวดของราวณะ

๒. ข้างอินเดีย “ปุลัสตยะ” เป็นฤษีในคณะสัปตรฺษี (ฤษี ๗ ตน) เป็น “ปู่” ของราวณะ แต่ข้างไทย บอกว่าเป็นพ่อของทศกัณฐ์ เราเรียกว่า ท้าวลัสเตียน เป็นจอมอสูร จอมยักษ์ครองกรุงลงกา เป็นเจเนอเรชั่นที่ ๒ ไปแล้ว

๓. ฤษี หรือ มุนีวิศรวัส พ่อของราวณะข้างอินเดีย ข้างไทยไม่รู้จัก ลูกใครหว่า? ไทยลดหายไปเจเนอเรชั่นหนึ่ง

๔. พี่ต่างแม่ของทศกัณฐ์ ชื่อ กุเปรัน เกิดจากท้าวลัสเตียนกับนางศรีสุนันทา อันนี้เฉียดๆ กับข้างอินเดีย ชื่อ กุเปรัน ฟังดูเป็นสำเนียงทมิฬมาก สันสกฤตเรียก กุเพระ (Kubera) ไม่ใช่ลูกของปุลัสตยะ แต่เป็นลูกของวิศรวัส ลูกของปุลัสตยะอีกที ดังนั้นข้างอินเดีย ปุลัสตยะ จึงเป็นปู่ของทั้งท้าวกุเวรและทศกัณฐ์ ลังกาบดี

๕. ความพ้องแปลกๆ อีกประการคือ ชื่อ สุมาลี หรือ มาลี ที่เป็น “ตา” ของราวณะ มาข้างไทย กลายเป็นว่า เป็น ปู่น้อย คือ เป็นน้องชายของท้าวจตุรพักตร์ ปู่ของทศกัณฐ์ แถมเป็นพรหมอยู่เมืองฟ้าอีกด้วย

เรื่องรามเกียรติ์ของเรา คงเป็นวรรณคดีมุขปาฐะเล่าสืบต่อกันมาหลายข้าง เลยมีเรื่องหลายเรื่องต่างจากฉบับของวาลมีกิ หาที่มายังไม่ได้ก็มาก อาจจะมาจากอินเดียหลายสำนวน หรืออาจจะไม่ได้รับมาตรงๆ แต่รับผ่านวัฒนธรรมอื่นมาก็ได้ และมีการแต่งเติมเรื่องราวเอง ดัดแปลงให้สนุกดังใจเรา ตามรสนิยมของไทยเรา

วัฒนธรรม อะไรๆ ก็ตาม เช่น วรรณกรรม ภาษา ประเพณี ดนตรี นาฏศิลป์ เป็นต้น ย่อมปรับเปลี่ยนไปตามรสนิยมผู้เสพ ตามยุคตามสมัย รามายณะเองก็มีหลายสำนวน การแสดงก็มีหลายแบบ ทำเป็นละครโทรทัศน์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฯลฯ แถมตัวละครยังถูกนำไปใช้ในด้านต่างๆ เช่น การรณรงค์ การโฆษณาเชิงพาณิชย์ เมื่อรามายณะยังมีการผลิตซ้ำ มีพลวัตร รามายณะจึงยังเป็นเรื่องราวประทับใจของชาวอินเดียเสมอมา และจะเป็นอมตะต่อไป เพราะมีผู้เสพและรักที่จะเรียนรู้เรื่องราวอยู่ตลอด

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. ชานป์วิชช์ ทัดแก้ว
อาจารย์ประจำสาขาวิชาภาษาเอเชียใต้ ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เครดิตภาพประกอบ จาก indicreative.com/wp-content/uploads/2012/01/jetta_ravan.preview.jpg เป็นภาพทศกัณฐ์ หรือ ราวณะ ยอมทิ้งหัวตัวเองลงตะกร้า ให้หัวพอดีที่จะเข้าไปนั่งขับรถยี่ห้อนี้ได้

กระทรวงวัฒนธรรมเรียกประชุมหาทางออก "ทศกัณฐ์ชวนเที่ยวไทย"

กระทรวงวัฒนธรรมเรียกทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องประชุมหารือเพื่อหาทางออกหลังมีผู้ร้องเรียนการนำสัญชักษณ์ตัวยักษ์"ทศกัณฐ์"ไปใช้ในมิวสิควิดีโอที่จัดทำขึ้นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวไทย ขณะที่กระแสโซเชียลวิพากษ์วิจารณ์หนัก ทั้งเห็นด้วยและคัดค้าน

น.ส.วิมลลักษณ์ ชูชาติ รองปลัดกระทรวงวัฒนธรรม ฐานะโฆษกกระทรวงวัฒนธรรม ถึงกรณีที่ น.ส.ลัดดา ตั้งสุภาชัย อดีตศิลปินกองการสังคีตกรมศิลปากร ได้เข้าร้องเรียนต่อสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ ให้ระงับการเผยแพร่มิวสิค วิดีโอ เที่ยวไทยมีเฮ ที่การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยจัดทำขึ้น เพื่อเผยแพร่เชิญรณรงค์การท่องเที่ยวภายในประเทศที่เลือกใช้ตัวละครทศกัณฐ์มาดำเนินเรื่อง ว่า ทางกระทรวงวัฒนธรรมจะมีการประชุมหารือถึงแนวทางการแก้ไขปัญหาดังกล่าว โดยเป็นการประชุมภายในกับผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด นอกจากนี้ ยังกล่าวด้วยว่า ทางกระทรวงฯจะมุ่งเน้นการพิจารณาที่เจตนาในการจัดทำเป็นหลัก หากเป็นเจตนาดีที่ตั้งใจสืบทอดศิลปะไทยไม่ให้สูญหาย ก็คงต้องหารือถึงการปรับปรุงเนื้อหา รูปแบบ รวมถึง แนวทางการนำเสนอในมิวสิควิดีโอ ดังกล่าว

ทั้งนี้หลังจากมีข่าวการขอให้ระงับการเผยแพร่มิวสิควิดีโอนี้ออกไป ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากสังคมอย่างมาก โดยส่วนใหญ่เห็นว่า วัฒนธรรมไทยไม่ควรจะถูกแช่แข็งไว้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือถูกนำมาใช้นอกรูปแบบเดิมเลย ขณะที่บางฝ่ายเห็นว่า ศิลปโขนเป็นศิลปชั้นสูง และวัฒนธรรมในเรื่องของการเคารพต่อครูอาจารย์ที่เข้มงวด ไม่ควรนำมาใช้ในเชิงสนุกสนานหรือล้อเลียนแต่อย่างใด นอกจากนี้ ยังมีธุรกิจร้านอาหารชื่อดัง นำประเด็นนี้มาใช้ล้อเลียนและโฆษณาเพื่อส่งเสริมการตลาด ด้วยการขึ้นข้อความว่า ลูกค้าที่เข้ามากินอาหารในร้าน สามารถแต่งกายแบบไทย เข้ามาถ่ายเซลฟี่ได้....โดยไม่ทำลายวัฒนธรรม

https://www.thaich8.com/news_detail/13509

อ่านที่ท่าน naris เขียนแล้วขอแจมหน่อยเรื่องเรือญี่ปุ่นที่เอามาทำเป็นการ์ตูน ผมว่าบางลำก็ออกจะ X มากไปนิด (ตามสไตล์ญี่ปุ่นเขา) ส่วนเรื่องที่ว่ารู้จักว่ามีอาวุธอะไรบ้างมันก็แค่เปลือก การทำความรู้จักเรือรบซักลำไม่ใช่เรื่องที่ใช้เวลาประเดี๋ยวประด๋าว แม้ว่าเรือญี่ปุ่นบางลำทจะมีเวลาประจำการแค่เพียงประเดี๋ยวประด๋าวก็ตามเถอะ


กับประเทศไทยคงทำไม่ได้แน่นอน ผมเคยเห็นคนทำอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่นิยมแพร่หลาย ประการหนึ่งคือคนไทยไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือซักเท่าไหร่ ส่วนการ์ตูนหรือมังงะของเราไม่มีความเข้มแข็งเลยซักนิด หรือจะเรียกว่าตายไปเลยก็คงไม่ผิด ต่างจากญี่ปุ่นที่มังงะแข็งแกร่งมาก เขาปูเรื่องด้วยการ์ตูนสงครามอิงกับอาวุธจริงมาหลายสิบปีแล้ว  ตอนเด็กผมเคยอ่านเรื่อง ครุทโนะโฮชิ ซึ่งพระเอกเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-เคิร์ด และต้องไปรับหน้าที่คุมกำลังรบที่ตุรกีอย่างไม่ตั้งใจ ไงครับ พล๊อตเรื่องล้ำสมัยมาก กระทั่งตอนนี้ก็ยังรบกันไม่เลิกไม่รู้กี่สิบปีแล้ว  ;D


หรือกระทั่งโคตรการ์ตูนอย่าง Area 88 ที่คนรักเครื่องบินทุกคนต้องรู้จัก คาซามะ ชิน มิกกี้ เรียวโกะ เคน วอร์เรน เกร๊ก ซากิ ผมจำหน้าได้ทุกคนเลยนะ ที่บ้านผมมีหนังสือชุดนี้ครบทุกเล่มนะครับ ญี่ปุ่นริ่มต้นจาก 1 และใช้เวลาหลายสิบปีกว่าจะเดินมาถึง 100 พวกเขาเดินผิดบ้างถูกบ้างกระทั่งปัจจุบันถึงรู้ว่าสมควรจะไปทางไหน


ส่วนของเรายังไม่ได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ อาจจะมีบ้างที่นับ 1 แต่พอไปถึง 20 ก็ถูกส่งกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ต้องหาหนทางของตัวเองให้เจอครับเราถึงจะเดินไปข้างหน้าได้ เอาญีปุ่นเป็นตัวอย่างได้แต่ต้องไม่เดินตามเขาไม่อย่างนั้นก็จะวนไปวนมาเหมือนเดิม


ยากมากกกกกกก...... ในสถานการณ์ที่คนไทยไม่ชอบอ่านหนังสือเท่าไหร่ แต่ชอบเสพดราม่าจากโซเชี่ยลมีเดียทั้งหลายแหล่อย่างเมามัน โดยไม่สนใจจะหาความจริงทั้งที่มันง่ายเหลือเกิน

A picture is worth a thousand words.

วัฒนธรรมของ  "คนโลกเก่า"

ภายหลังจากช่วงเช้าวันที่ 23 ก.ย. 59 ไทยรัฐออนไลน์ ได้นำเสนอข่าว (วธ.สั่งปรับปรุงเนื้อหา เอ็มวีโปรโมตเที่ยวไทย ทศกัณฐ์แคะขนมครก) ผ่านอินสตาแกรมไทยรัฐ
ต่อมามีผู้อ่านจำนวนมากได้ร่วมแสดงความคิดเห็น โดยหนึ่งในนั้นคือ ทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนราชกัญญา สิริวัฒนาพรรณวดี ที่ใช้อินสตาแกรมส่วนตัว @Nichax
อ่านข่าวต่อได้ที่: http://www.thairath.co.th/content/732420

           ย้อนหลังไป 2 วันก่อน   เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ระดับกระทรวง   ที่กระทรวงวัฒนธรรมต้องนัดประชุมด่วน เพื่อพิจารณาหาทางออกว่าจะทำยังไงกันแน่

          เมื่อวันที่ 22 กันยายน 2559 นายอภินันท์ โปษยานนท์ ปลัดกระทรวงวัฒนธรรม เปิดเผยถึงความคืบหน้าการประชุมกับหน่วยงานและผู้เชี่ยวชาญด้านโขน เกี่ยวกับ MV เที่ยวไทยมีเฮ ว่า จะไม่มีการระงับสื่อการประชาสัมพันธ์ของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) แต่อย่างใด ทว่าหลายฝ่ายเห็นพ้องต้องกันว่า ผู้ผลิตควรตัดฉากบางฉากที่ไม่เหมาะสมออกไป เช่น ฉากทศกัณฑ์แคะขนมครก ขี่ม้า หรือ ขับโกคาร์ท เป็นต้น

          นอกจากนี้ นายอภินันท์ กล่าวอีกว่า ยินดีที่คนรุ่นใหม่นำมรดกของชาติมาต่อยอดสร้างสรรค์ แต่ผู้ผลิตก็ควรศึกษาหรือสอบถามผู้เชี่ยวชาญอย่างรอบคอบว่าเหมาะสมหรือไม่ หลังจากนี้จะมีการประชุมสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ เพื่อวางแนวทางการจัดทำคู่มือสำหรับสร้างสรรค์โขนต่อไป ไม่ต้องการให้โขนตาย แต่ต้องการให้โขนอยู่ในพื้นที่ใหม่อย่างเหมาะสม

          สุดท้าย ปลัดกระทรวงวัฒนธรรม กล่าวว่า กระทรวงวัฒนธรรมไม่ใช่หน่วยงานของคนเก่าแก่ที่คอยเฝ้าระแวงวัฒนธรรมไทยเหมือนในช่วง 10 ปีที่แล้ว แต่ก็ยอมรับฟังความคิดเห็นของนักสร้างสรรค์รุ่นใหม่ ขับเคลื่อนไปด้วยกันด้วย

         ด้านนายธีรภัทร์ ทองนิ่ม ผู้ช่วยอธิการบดี สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กล่าวว่า ภาพโขนที่อยู่ใน MV นั้น เป็นการแสดงกิริยาคล้ายมนุษย์ แค่สวมชุดโขนเอาไว้เท่านั้น พร้อมตั้งข้อสังเกตว่า นายบัณฑิต ทองดี ผู้กำกับ MV บอกว่าสอบถามผู้เชี่ยวชาญแล้ว แต่ไม่สามารถระบุชื่อได้ว่าเป็นใคร

          อนึ่ง นายบัณฑิต ได้ออกมาประกาศแล้วว่า จะตัดเนื้อหา 40% ในส่วนที่ไม่เหมาะสม หลังหารือร่วมกับกระทรวงวัฒนธรรม

          http://travel.kapook.com/view157338.html

   ในที่สุดกระทรวงวัฒนธรรมก็เอาโขนขึ้นหิ้งไว้ต่อไป
   รอยอินให้คำจำกัดความ ความหมายของวัฒนธรรม ว่า สิ่งที่ทําความเจริญงอกงามให้แก่หมู่คณะ    การแช่แข็งโขนเอาไว้ไม่ให้กระดิกกระเดี้ยจากของเดิมเมื่อ 100 ปีก่อน  นอกจากไม่ทำให้งอกงามแล้ว   ยังจะทำให้หยุดนิ่งอยู่กับที่  แล้วก็ตายไปจากการรับรู้ของคนรุ่นต่อๆไป ซึ่งควรมีหน้าที่สืบทอดรักษาโขนเอาไว้เมื่อคนรุ่นตัดสินว่าโขนควรอยู่บนหิ้ง ตายกันไปหมดแล้ว    เมื่อพวกนี้ตาย โขนก็จะตายไปพร้อมพวกเขาน่ะแหละ

    ชาวเรือนไทยอาจไม่ทราบว่า โขนในประวัติการแสดงของไทยนั้นมีหลายแบบ     ไม่ใช่แบบเดียวอย่างที่เราเห็นกันในทุกวันนี้    โขนที่เห็นสวมหัวกันออกมารำอย่างที่เป็นข่าวอยู่ในขณะนี้ มีฉากมีรถ มีทัพ อลังการ สืบทอดมาจากโขนหลวงสมัยรัชกาลที่ 6  คือเมื่อ 100 ปีก่อน
  ประเภทของโขนมีหลายแบบ  ไม่ใช่แบบเดียวอย่างที่เราเห็นกัน  คือโขนกลางแปลง  โขนโรงนอก หรือโขนนั่งราว  โขนหน้าจอ  โขนโรงใน โขนฉาก  ขอยกตัวอย่างโขนนั่งราว   ซึ่งปัจจุบันหายไปจากการรับรู้ของคนไทยแล้ว    เป็นโขนเรื่องรามเกียรติ์เช่นกัน แต่แสดงสำหรับชาวบ้านดู   ตัวแสดงสมหัวกันทุกตัวไม่เว้นพระลักษณ์พระราม   ไม่มีตัวนาง  ตัวแสดงนั่งอยู่บนราว ไม่มีแท่น ไม่มีพลับพลาฉากตระการตาอย่างสมัยนี้   เนื่องจากนั่งอยู่บนราวกระบอกไม้ไผ่  ถึงเรียกว่าโขนนั่งราว    โขนชาวบ้านพวกนี้มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยา อย่างน้อยสมัยสมเด็จพระนารายณ์ก็มีแล้ว   ถือเป็นการแสดงอย่างหนึ่ง  โดยมากก็แสดงในงานมหรสพ หรืองานพระเมรุของเจ้านาย  ให้ชาวบ้านดู    ไม่ได้ขึ้นหิ้ง  
    ถ้าคนทำ MV เอาโขนนั่งราวมาเล่นโกคาร์ท  หรือหยอดขนมครก   ก็คงไม่มีใครมาเอะอะแบบนี้

    หลัก Survival of the fittest ของชาร์ลส์ ดาร์วิน ใช้ได้กับวิวัฒนาการของวัฒนธรรมด้วยนะคะ     อะไรก็ตามที่ปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ไม่ได้ ก็จะสูญพันธุ์ไปเหมือนวัฒนธรรมอีกหลายๆอย่างที่หมดไปจากสังคมไทยโดยเราไม่รู้ตัวมาแล้ว

     ลองนึกถึงเพลงไทยเดิมดูบ้าง    ถ้าครูเอื้อและครูเพลงท่านอื่นๆในยุคก่อนสงครามโลก ไม่นำมาประยุกต์เป็นเพลงไทยสากล หรือเดี๋ยวนี้เรียกว่าเพลงลูกกรุง   ทำนองเพลงไทยเดิมจำนวนมากก็คงจะหายไปจากการรับรู้ของคนไทยหลังสงครามโลก  เนื่องจากในยุควัธนธัมของจอมพลป.นั้นท่านไม่สนับสนุนเพลงไทยเดิม  แต่ทำนองเพลงไทยเดิมรอดมาได้เพราะปรับเปลี่ยนทันเวลา
  
      ปู่ทศคงจะตายไปตามอายุขัยในอีกไม่นาน    น่าเสียดายว่าน้องทศที่กลับมาเกิดใหม่  ตายไปอีกคนตั้งแต่ยังไม่ทันฉลองวันเกิดปีแรกเลย

จาก เฟซบุ๊คของ Nuntdach Makswat (พลโทนันทเดช เมฆสวัสดิ์)

เรื่องทศกัณฐ์ นี้ ขออธิบายเพิ่มสักนิดหนึ่ง หลายสิบคนคงทราบแล้ว
แต่คงมีคนไม่รู้ที่มาที่ไปในเรื่องนี้

(1) ทีมผู้จัดทำ ไม่ไดรับจ้างใครมาทำ แม้แต่ทางการท่องเทียวฯ
โดยใช้วิธีเรื่อยไร่หาทุนกันเอง ทุกคนเข้ามาช่วยเหลือกันแบบไม่มีค่าตัว

(2) สาเหตุท่ีทำ มีแรงบันดาลใจมาจากเหตุระเบิด 7 จุดในภาคใต้ตอนบน
เมื่อเร็วๆนี้ เพราะเห็นนักท่องเทียวร้างไป ทีมจัดทำจึงเตรียมทำภาพบยต์เรื่องนี้ขึ้น

(3) ระหว่างการถ่ายทำ ถูกตำรวจ ปรับ ฐานกีดขวางการจราจร ,ถูกเทศกิจ ปรับ
ยืมของพระ ฯลฯ มีอุปสรรคมากมาย

(4) กิจกรรมต่างของ ทศกัณฐ์ ได้รับการปรึกษาจากผู้รู้พอสมควร

ทีมงานท่ีทำทศกัณฐ์ นั้น เป็นทีมงานท่ีเสียสละ นอกจากนั้น รูปแบบของทศกัณฐ์
ท่ีแสดงออก ยังอยู่ในรูปแบบของโขน สมบูรณ์100% ส่วนเรื่องท่ี ทศกัณฐ์ เข้าไปเกี่นวข้องนั้น
ก็เป็นเรื่อง เกี่นวกับของไทย ทั้งสิ้น ไม่ใช้ให้ทศกัณฐ์ ไปทำบะหมี่ แทนขนมครก /ท่ีสุดขอให้กำลังใจทีมทำงานในฐานะผู้ปิดทองหลังะรำ ครับ.

ทศกัณฐ์ นั้นมีพี่น้องหลายคน ในหลายประเทศ แต่ ทศกัณฐ์ ตัวท่ีออกมาเป็นข่าวนั้น
รับรองได้ว่า มีสัญชาติไทยแน่นอน เพราะเป็น ทศ' ท่ีหล่อท่ีสุด ระยับด้วยศิลปไทยครับ

   สมชาย แสวงการ Fanpage ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 9 ภาพ

   ได้ดูคลิปที่ใหม่ของทศกัณฐ์ชุดชวนเที่ยวไทยมีเฮ ที่ตัดต่อความสนุกสนานน่ารักของทศกัณฐ์ที่เข้าถึงคนรุ่นใหม่ง่ายๆอย่างน่ารักมีเสน่ห์.เเต่ถูกร้องเรียนจนราชการสั่งตัดออกไปถึง40% เช่น ภาพทศกัณฐ์หยอดขนมครก. ทศกัณฐ์ขับโกคาร์ท ทศกัณฐ์ขี่ม้าเลียบชายหาดหัวหิน ทศกัณฐ์โดดหอด้วยสายเคเบิ้ลหรือทศกัณฐ์ขี่เจ้ทสกีฯลฯ
เสียความรู้สึกครับ
เเม้คลิปที่ตัดใหม่จะคงความสวยงามของทศกัณฐ์เเละบทท่องเที่ยวทั่วไทยไว้เเบบสวยเรียบๆก็ตามที
ผมเสียดายที่ทีมนักคิดสร้างสรรค์ดึงตัวละครเอกในรามเกียรติ์มาอยู่ใกล้คนไทยวัย4.0เเม้ยังไม่สามารถเเทนที่ดาราวัยรุ่นคนโปรดจากเกาหลีหรือโปเกมอนโกลได้หมดจด
. เเต่ก็ทำให้เด็กๆไทยที่เกือบลืมตัวเอกในรามเกียรติ์อย่าง ทศกัณฐ์. นางสีดาฯลฯ กลับมาเห็นความน่ารัก่น่าชังของทศกัณฐ์ในอริยาบทต่างๆที่เข้าถึงง่าย.

ผมจะไม่ขัดกับผู้ใหญ่บางคนที่อาจอยากเก็บรามเกียรติ์ไว้ให้เฅป็นของสูงที่จะไปพร้อมกับความทรงจำที่ค่อยๆเลือนหายไปจากสังคมไทย. โดยไม่คิดจะเเบ่งปันถ่ายทอดไปให้ลูกหลานกระมัง.
จึงสั่งการให้ตัดต่อ
คลิปสำคัญๆน่ารักๆนั้นออกไป

ซึ่งผมขอเห็นต่างอย่างยิ่งกับการตัดต่อคลิปครั้งนี้รนนรบางตอนนั้นทิ้งไป เเละขอร่วมกับผู้คนอีกหลายล้านที่จะช่วยกันเเชร์คลิปMVเดิมฉบับเต็มที่ไม่ถูกตัดต่อออกไป. ให้คนไทยเห็นให้มากที่สุด เพื่อให้ลูกหลานเราได้เห็นได้เเละเข้าถึงศิลปวัฒนธรรม เเบบเข้าถึงง่าย ไม่ต้องปีนบันไดชมครับ
เเละอยากเชิญชวนทุกๆคนช่วยกันเเชร์คลิปMVดั้งเดิมเพื่อให้กำลังใจคนผลิตงานดีๆเเบบนี้ให้สู้ต่อไปครับ

ส่วนคลิปที่ถูกบังคับตัดต่อใหม่นั้น ให้เอาไว้ให้ท่านๆที่หัวอนุรักษ์โบราณคร่ำครึ ท่านเก็บไว้ดูส่วนตัวในที่ทำงานเงียบๆเถอะครับ

สมชาย เเสวงการ. สมาชิกสภานิติบัญญัติเเห่งชาติ
23กันยายน2559

http://m.posttoday.com/social/think/455897

เก่ง ธชย ประทุมวรรณ หนึ่งในผู้แสดงนำในเอมวี "เที่ยวไทยมีเฮ" ได้โพสต์คำประพันธ์เพลงฉ่อย ลงใน เฟซบุ๊ก (https://www.facebook.com/Minstrel.Miints/posts/10208457176000107)

เมื่อฉันจะไป ไม่มีใคร เห็นหัว
พอมีรางวัลมายั่ว แล้วดีใจ
เรียกเข้าไปพบ ชื่นชม ยินดี
น้องจะให้พี่ ช่วยอะไร
ตัวผม ฝันว่า อยากทำอย่างนี้
เออพี่ว่ามันก็ดี แล้วนี่มันก็ใช่
จัดฉากเสร็จสิ้น บินกลับรัง
แล้วฝันตูก็พัง ใช่ไหม
งานใหม่ เข้ามา ไปเอาหน้าต่อ
แล้วก็หลอก ให้รอ ต่อไป
จนโปรเจคใหม่ เขาบอกว่า
ทศกัณฐ์นั้นหนา จะเที่ยวไทย
อยู่กรุงลงกา ราชธานี
เบื่อหน่ายเต็มที นารีเมรัย
อยากกินหนมครก แบบแคะเอง
จักกะยางปั่งเล่ง สบายใจ
จะเเข่งโกคราส ขี่ม้าชมทะเล
เล่นว่าวก็เฮ ฮาไป
พอเข้าตา ไดโนเสาร์ เต่าล้านปี
มาบอกทำอย่างนี้ ใช้ไม่ได้
พระเกียรติยศ แผ่ไพศาล
ต้องทรง คชาชาญ สิยิ่งใหญ่
ไอ้ขะหนมครก ไม่ให้แคะเอง
บริวารจะประเคน มาเสริฟให้
จารีต แบบแผน ประเพณี
ต้องอย่างโน้น ต้องอย่างนี้ จำไว้
ขุดกันเข้ามา ทั้งรุ่นย่ารุ่นปู่
แม่ครู้ แม่ครู ผู้ใหญ่
เบื่อหน่ายเต็มทน คนล้าหลัง
โลกมัน แคบจัง รู้ไหม
ไทยจะไปยังไง เดินหน้าถอยหลัง
วัฒนธรรมจะพัง รู้ไว้
ตายไปเอาไปด้วย นะคุณปู่คุณย่า
หนูจะช่วยพา ไปเผาให้

เอชาฯ

UNSEEN TOSAKAN ทศกัณฐ์เดินดิน

ภาพโดย สมาชิกหมายเลข 1591200 พันทิป   (http://pantip.com/topic/34616278)

ประเด็นที่เก่ง ธชย แต่งเพลงฉ่อยออกมานี่ อันนี้ก็เห็นว่าเกินงามไปนิดนะคะ

หนูทศกลายเป็นของเล่นไปแล้ว ยังงี้กระทรวงวัฒนธรรมทำอะไรได้บ้างคะ
จดลิขสิทธิ์หัวโขนไว้รึเปล่า

http://education.kapook.com/view157503.html

       เมื่อคุณครูถกประเด็นทศกัณฐ์ กับเด็กชั้น ม.3 ...ช่างเป็นมุมมองที่ยอดเยี่ยมมาก !!

        เขียนดีจนต้องแชร์.. เมื่อคุณครูถกประเด็น "ทศกัณฐ์" กับเด็กนักเรียนชั้น ม.3 แลกหมัดมุมมองทั้งเด็ก ทั้งครู พร้อมดึงสติการตัดสินถูกผิดเรื่อง ทศกัณฐ์ ใน MV เที่ยวไทยมีเฮ

           กลายเป็นข่าวครึกโครมระดับชาติและถูกวิพากษ์วิจารณ์มากที่สุดในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา สำหรับประเด็นความเหมาะสมของการนำ "ทศกัณฐ์" ไปทำกิจกรรมต่าง ๆ ที่ผิดแปลกไปจากที่เคยเป็นมา ทั้งการหยอดขนมครก ถ่ายเซลฟี่ ขับโกคาร์ท ขี่ม้า ฯลฯ จนนำมาซึ่งการปรับเนื้อหาและตัดฉากที่ถูกมองว่า "ไม่เหมาะสม" ออกเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย

           อย่างไรก็ดี มีผู้คนมากมายที่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซึ่งก็มีทั้งเห็นด้วย และไม่เห็นด้วย เช่นเดียวกับคุณครูสอนวิชาสังคมท่านหนึ่งที่ได้หยิบยกดราม่า "ทศกัณฐ์" ใน MV เที่ยวไทยมีเฮ มาถกกับเด็กนักเรียนชั้น ม.3 เพื่อให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้และแสดงความคิดเห็น ก่อนจะนำบทเรียนที่ได้มาบอกต่อกันในเฟซบุ๊ก Sanya Makarin เมื่อวันที่ 25 กันยายน 2559 ซึ่งข้อเขียนของคุณครูท่านนี้มีความน่าสนใจอย่างยิ่ง ดังนี้

           "เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาครับ แต่รู้สึกอย่างเขียนบันทึกของตนเองและศิษย์นี้เอาไว้ ตอนเช้าวันนี้ (อาทิตย์ ๒๕ ก.ย.) เพื่อเป็นบทเรียนกับตนเอง และน่าจะเป็นประโยชน์ร่วมกันต่อผู้อ่านครับ  เรื่องมีอยู่ว่าผมมีโอกาสได้ นำคลิป MV เที่ยวไทยมีเฮ มาเปิดให้เด็ก ๆ ม.๓ ได้ดูในชั่วโมงที่ผมดูแล แน่นอนวิชาที่ผมดูแลนั้นเป็นวิชาสังคม คับ แต่สิ่งที่ผมชวนเด็ก ๆ เรียนรู้ก็มักกะเชื่อมโยงกับศาสตร์ โน้นนี้นั้น ตามประสาครูแบบผมอยู่เสมอ ที่ชอบหยิบและโยงให้เด็ก ๆ ได้เห็นตามประสบการณ์ ความรู้ ของตนเองบวกกับของครูที่มี

           ก่อนที่ผมจะเปิด MV เที่ยวไทยมีเฮ ให้เด็กดู ผมถามว่า มีใครเคยดู คลิปนี้บ้าง ? มีนักเรียนอยู่ ประมาณสี่คน ยกมือบอกว่าดูแล้ว ผมถามต่ออีกว่า แล้วมีใครได้ติดตามข่าวบ้าง ว่า MV เพลงดังกล่าวกำลังเป็นกระแสที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ จำนวนของนักเรียนที่ยกมือเริ่มมากขึ้นกว่าครั้งแรก

          ผมเลยถือโอกาสนี้เป็นพื้นที่ในการเรียนรู้ร่วมกันกับเด็ก ๆ เมื่อเปิด MV เที่ยวไทยมีเฮ ให้เด็ก ๆ ดู สีหน้า แววตา และเสียงหัวเราะของพวกเค้าดูท่าทางจะพอใจ และชอบ MV นี้ไม่ต่างไปจากครู (สอยอ) ผมถามว่าดูแล้วเป็นอย่างไรบ้าง ? หลายเสียงบอกชอบ สนุก และไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน ในขณะที่กลุ่มไม่ออกเสียง มีสีหน้า ยังไม่แน่ใจ เลยเงียบ ๆ ไปก่อน (ตามเคย)

           หลังจากนั้นผมก็เริ่มเอาคลิปและบทความของผู้ที่เห็นด้วย และเห็นต่าง ว่า MV ดังกล่าวเหมาะสมและไม่เหมาะสมในแง่ของการนำเอาโขน วัฒนธรรมและนาฏยศิลป์ชั้นสูง มานำเสนอในแบบ MV เที่ยวไทยมีเฮ ที่เด็ก ๆ ได้ดูผ่านมาเมื่อกี้ ผมชวนคุยอีกครั้งว่าดูและอ่านแล้ว มีความคิดเห็นเป็นอย่างไร ?

           ดูเหมือนเสียงเริ่มจะแตกเป็นสองฝ่าย มีนักเรียนคนหนึ่งยกมือแลกเปลี่ยนว่า...

           "เอาจริง ๆ นะครู ผมไม่เห็นว่ามันจะน่าเกลียดและเสียหายตรงไหน ดูสนุกและเข้าใจง่ายดีด้วยซ้ำ โขน ก็คือคนหรือเปล่าครับ ทำโขน ให้คนดู ก็ต้องมีความเป็นคนบ้าง"

           นักเรียนอีกคนพูดว่า "ผมเริ่มเห็นปัญหาแล้วครับ ว่ามันอยู่ตรงไหน ผมว่าลูกสมุนชุดเขียวสองตัว ของทศกัณฐ์นั่นแหละ แสดงท่าทางกวนตีนและเกรียนเยอะไปหน่อย เลยเป็นตัวการให้ถูกด่ากัน"

         "ใส่หัวโขนแต่มาเป่าแคน เด้าแรง ๆ ขี่ม้า วิ่งเล่นตามชายหาด มันอาจจะดูไม่สุภาพ ในแบบที่เขาจะอยากเห็นมั้งครับครู"

           "หนูว่าดีนะคะ อย่างน้อยโขนที่เราไม่ค่อยรู้จัก เราก็ได้คุ้นเคยมากขึ้น แถมโขนมาเที่ยวขอนแก่นบ้านเราด้วย เหมือนโขนใกล้ชิดกับพวกเรามากขึ้น (มีเสียงหัวเราะต่อท้าย)"
          …การพูดคุยแลกเปลี่ยน ยังคงไหลลื่นไปเรื่อย ๆ แต่เสียงส่วนใหญ่ยังคงชอบ มากกว่าไม่ชอบ เห็นด้วยว่า ไม่ควรแบน มากกว่าจะแบน MV ดังกล่าว เสียงในหัว ผมดังขึ้นว่า "เมิงจะจบบทเรียน แค่ตรงนี้จริง ๆ เหรอ สอยอ...ไม่น่าใช่นะ...."

           ผมเลยชวนเด็ก ๆ จินตนาการต่ออีกว่า ถ้าหัวโขนใน MV ที่ใส่ ไม่ใช่หัวยักษ์ทศกัณฐ์ล่ะ แต่เป็นศีรษะของพระพุทธรูป พระพุทธเจ้า หรือศีรษะของพระเยซู ที่เราเคารพนับถือ เราจะมอง หรือรู้สึกอย่างไร ?

           ...เด็กๆ นิ่ง เงียบไปชั่วครู่ ผมเดาเอาเองว่าความนิ่งนั้น คือกระบวนการของการทำงานด้านในของเด็ก ๆ รวมทั้งครูเองด้วย  คนที่เค้าทักทวง หรือคัดค้าน เค้าอาจจะมองว่าโขน คงเป็นสิ่งที่เขารัก ศรัทธา ควรบูชา และเคารพ ไม่ต่างอะไรจากพระพุทธรูปที่เรากราบไหว้กันอยู่นั้นเอง เราผู้มีความรู้และเข้าใจนาฏยศิลป์ที่เรียกว่าโขนน้อยมาก ก็ไม่ควรด่วนตัดสินอะไร ถูกหรือผิดจากความรู้สึก หรือเสียงส่วนใหญ่ว่าผิดหรือถูก เพราะ ถูก ผิด มันอยู่ที่เราเอาอะไรวัดหรือเป็นเกณฑ์

           พูดมาถึงตอนนี้ ครูกำลังชวนเด็ก ๆ เรียนรู้และบอกว่า เรามีสิทธิ์ที่จะชอบหรือไม่ชอบ เชื่อหรือไม่เชื่อ แบบไหนก็ได้ แต่ถ้ามองในหลาย ๆ มุมเราก็จะเคารพในความเห็นต่าง และเท่าทันกระบวนการทำงานของสื่อมากยิ่งขึ้น

           เหตุการณ์ในวันพฤหัส (๒๒ ก.ย. ๕๙ ) ในชั้นเรียน ของผม กับเด็ก ๆ ม.๓ จบไปแล้วครับ แต่ประเด็น การพูดคุยเรื่อง MV เที่ยวไทยมีเฮ ยังไม่จบ (แต่เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะจบ ตามกาลเวลา) ในโลกสังคมออนไลน์ และสื่อ ทีวี สื่อสิ่งพิมพ์ ยังคงทำงานอยู่ อาจารย์ของผมท่านหนึ่งก็เช่นกัน ท่านเขียนประเด็นนี้ในเฟซบุ๊กส่วนตัวได้น่าสนใจครับ

           ในพื้นที่ตรงนี้อาจารย์ได้ใช้เป็นพื้นที่ในการเรียนรู้กับลูกศิษย์และคนที่มาอ่านด้วย ผมจับประเด็นได้ว่า ในฐานะครูผู้สร้างการเรียนรู้ ควรจะศึกษาความรู้ ความเข้าใจ เรื่องศิลปะ และวัฒนธรรมให้มาก และให้ความรู้เรื่องนี้กับนักเรียนด้วย เพราะเมื่อเรามีความรู้น้อย เราก็จะมักตัดสินอะไรจากความรู้สึก ซึ่งทำให้สังคมเราเป็นสังคมบนฐานของความรู้สึก มากกว่าสังคมของเหตุและผล บนฐานของความเป็นจริง เพราะสื่อทุกวันนี้เองก็มักจะนำเสนอประเด็นความขัดแย้ง หรือประเด็นที่ขายได้ มากกว่าจะให้ความรู้กับผู้เสพ ยิ่งได้ดู คลิปของอาจารย์พิเชษฐ์ กลั่นชื่น ในเวที TEDx Bangkok ถอดความเทพพนม ที่แกพูดถึงความเชื่อ วัฒนธรรม และความจริง ได้น่าสนใจมากครับ ก็ทำให้เราเข้าใจถึงวัฒนธรรมและศิลปะได้มากยิ่งขึ้น

           นอกจากนี้ผมมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนประเด็นนี้ต่อกับเพื่อนครูคนหนึ่งในโรงเรียน เราได้ข้อสรุปจากเรื่องนี้ว่า เราในฐานะครู ซึ่งเป็นผู้นำพานักเรียน ยิ่งถ้านักเรียนศรัทธาครูคนไหน เขาก็จะเชื่อและเห็นตามครู ถ้าครูเป็นคนมองลบ เด็กจะเชื่อแบบลบ ๆ ถ้าครูมองบวกเด็กจะเชื่อแบบบวก ๆ เราในบทบาทครู เป็นผู้ชี้ว่าสิ่งนั้น ใช่ ไม่ใช่ ชอบ ชั่ว ดี ได้จริง ๆ นะ และถ้าครูเอาทัศนคติส่วนตัวเข้าไปเยอะ ๆ ล่ะ คงเป็นอะไรที่น่ากลัวนะ ผมว่า

           เขียนซะยาวมาถึงตรงนี้ ผมว่าครูหรือผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ควรจะชี้ ชวน เชื่อ แบบไหนดี หรือจะไม่ชวนเชื่อ ไม่ชี้นำ แต่มาเป็นผู้ชวนตั้งคำถาม ชวนหาทางเลือก ชวนมองหลาย ๆ มุม ชวนค้นหาคำตอบต่อ (เพราะหลายเรื่องครูไม่ได้รู้จริง และไม่ใช่เทพเจ้าที่จะให้แสงสว่างได้) เพื่อให้อำนาจในการกล้า ตัดสินใจอย่างมั่นคง และสง่างาม ที่จะเลือกเชื่อ ไม่เชื่อ ชอบ ไม่ชอบ ที่มาจากตัวของนักเรียนหรือเด็ก ๆ เอง ที่ผ่านการใคร่ครวญอย่างคนมีปัญญา

           เรามาฝึกเป็นครู และผู้ใหญ่แบบนั้นกันครับพี่น้อง"   
       

สำหรับผม นี่คือประโยคทองโดยแท้ (ขอเลียนแบบคำ ท่านอาจารย์นวรัตน์สักครั้ง ครับ)

---

เส้นใต้บรรทัด
จิตกร บุษบา
หนังสือพิมพ์แนวหน้า
http://www.naewna.com/politic/columnist/26507

ทำความเข้าใจ ทำไมครูโขนค้าน ‘เที่ยวไทยมีเฮ’

ในเวลาที่สื่อสังคมออนไลน์กำลังเป็นใหญ่ อุปาทานหมู่ ความไม่รู้แต่ “ถือดี” เกิดขึ้นได้ง่ายมาก บ่อยครั้งที่เราพบเห็นการด่าทอตามๆ กันไป แม้สุดท้ายเรื่องพลิกเป็นอีกแบบ แต่ก็ไม่มีใครย้อนมาขอโทษและเรียนรู้ใหม่ มีแต่ชวนกันไป “ไล่งับ”ประเด็นอื่นๆ ตามๆ กันต่อไปอีก และยังคงกล่าวโทษคนอื่น ที่ไม่ทำให้ตัวเองรู้เสียตั้งแต่แรก

ในสภาพสังคมแบบนี้ หากสื่อกระแสหลักไม่ยืนหยัด นำความรู้มาสู่ผู้คน ยอมพ่ายแพ้ต่อพลังของโซเชียลมีเดีย แล้วกระโดดโลดเต้นตามไป ตามใจ เพียงเพื่อจะแลกกับเรตติ้งและความอยู่รอด ก็ควรจะยุบองค์กร ไปเป็นประชาชนธรรมดาๆที่นั่งโพสต์เฟซบุ๊คไปวันๆ จะดีกว่า

ในยุคที่ใครๆ ก็เป็นสื่อได้ สื่อ “มืออาชีพ” คือ“ที่พึ่ง” ของประเทศชาติ งานหนักหน่อย แต่ต้องทำให้ได้ต้องไม่หยุดเรียนรู้ ต้องขวนขวาย ทำความคลางแคลงของสังคมให้ปรากฏตามข้อเท็จจริงและหลักการ

อย่างเรื่อง ครูโขนค้าน “เที่ยวไทยมีเฮ” นี้ ยอมรับว่าผมก็เป็นคนหนึ่งที่ตำหนิหนักหน่วงไม่น้อยกว่าใคร แต่เมื่อใช้เวลาทบทวนประเด็น แล้วพบว่า “ความเหลื่อมล้ำขององค์ความรู้”ระหว่างคนในวงการโขน กับประชาชนทั่วไป คือ ปัญหาความไม่เข้าใจที่เกิดต่อกัน เมื่อมาบวกกับ “การสื่อสารไม่เป็น”ของครูๆ ทั้งหลาย แต่การ “เล่นเป็น” กับสื่อโซเชียลของบัณฑิต ทองดี และ เก่ง ธชยะ เรื่องจึง “เลยเถิด” ไปกันใหญ่

เรามาตั้งหลักกันใหม่ ทำความเข้าใจในเรื่องนี้ไปด้วยกันครับ

1) บรรดาครูบาอาจารย์โขน เขาไม่ได้หวงรามเกียรติ์ ไม่ได้หวงทศกัณฐ์ ไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าของแต่อย่างใด ใครจะเอาไปใช้อย่างไรก็ได้ แต่ต้องใช้ให้เป็น ให้ถูกบริบท และถูกขนบของการแสดงแต่ละประเภท

2) รามเกียรติ์ เป็นวรรณคดีที่มีการนำไปใช้งานหลายแบบ ไม่ว่าจะเป็นหนังใหญ่ หุ่น แอนิเมชั่น ภาพยนตร์ และโขน เฉพาะการนำ “รามเกียรติ์” มาสื่อสารในรูปแบบ “โขน” ก็มีหลายชนิดอีก ตั้งแต่โขนราชสำนักยันโขนชาวบ้าน คือ โขนสด จึงต้องรู้จักว่าโขนแต่ละอย่างมีรูปแบบการเล่นและข้อห้ามที่เรียกว่า “กติกา” หรือ “จารีต” ต่างๆ กันไป

3) ในประวัติศาสตร์ โขนราชสำนักต้นกรุงรัตนโกสินทร์นั้น ผู้เล่นต้องเป็น “ชายล้วน” ต่อมาพระเจ้าแผ่นดินทรงผ่อนปรนให้ “ผู้หญิง” ร่วมฝึกโขนและแสดงได้ ต่อมาถึงกับคลี่คลายจนเกิดเป็น “โขนสด” แบบชาวบ้านร้องรำคล้ายลิเกสวมหัวโขนแค่ครึ่งหน้า เครื่องทรงเป็นอย่างย่อม ไม่เต็มเครื่องใหญ่ เล่นไปตลกไป ทะลึ่งตึงตังไป ไม่ผิดกติกา ดูแล้วเฮฮา สนุกสนาน

4) คำว่าทศกัณฐ์ หรือโขน ไม่ได้ถูกยกว่าเป็น “ของสูง” ไปเสียทั้งหมด อยู่ที่ประเภทของ “โขน” ด้วย การแสดงที่เรียกว่า “โขน” จึงมีฐานานุศักดิ์ ในแต่ละชนิดของมันเอง และมีความหลากหลายให้เลือกใช้ ไม่ว่าจะเป็น โขนหน้าไฟหรือโขนหน้าศพ โขนกลางแปลง โขนชักรอก โขนหลวง หรือโขนสด

5) เมื่อ “เที่ยวไทยมีเฮ” เลือกใช้ “โขนหลวง”ทั้งดุ้น คือ เอาคนมาสวมหัวโขน ทรงเครื่องโขนเต็ม ครบ ตามขนบทุกกระเบียด แต่กลับไปใช้ท่วงท่า กิริยาแบบ “โขนสด” หรือไม่ใช่แบบโขนใดๆ ทั้งสิ้น ครูทั้งหลายจึงตำหนิว่าผิดรูปแบบ และ “ไม่เหมาะ”

6) แปลว่าผู้กำกับฯ “หยิบผิด” มีให้เลือกเกือบสิบ ดันไปหยิบ “ของสูงที่สุด” ไปใช้ผิด “ฐานานุศักดิ์” คนที่เขาอนุรักษ์จารีตหรือกติกาก็ต้องทักท้วงและให้แก้ไข แต่ก็หาใช่ผิดไปทั้งเรื่องไม่ มีเพียงบางฉากบางตอน ที่กิริยาผิดไปจากความเป็น “โขนหลวง” และสัตว์พาหนะก็ผิดไปจาก “ศักดิ์” ของตัวละคร (ทศกัณฐ์ขี่ม้า-ม้าเป็นพาหนะของตัวละครชั้นต่ำลงมา แม้แต่พระรามก็ไม่ขี่ม้าตลอดทั้งเรื่อง) จึงจะเห็นได้ว่า ครูโขนเรียกร้องให้ตัดแค่บางฉากออกไปเท่านั้นเอง และเมื่อตัดออกไป การสื่อสารเรื่อง “เที่ยวไทย” ก็ยังคงเดิม

7) ถ้านำรูปแบบโขนหลวงไปใช้อย่างถูกต้อง ไม่ “นอกรีตนอกรอย” ก็คงไม่เป็นเรื่อง หรือหากจะเลือกหยิบ “โขนสด” แต่งเครื่องอย่างโขนสด รำอย่างโขนสด ทะเล้นอย่างโขนสดเสียตั้งแต่ต้น คงไม่เป็นไร จับเก่ง ธชยะ สวมหัวโขนครึ่งหน้า น่าจะยิ่งโดดเด่น และใส่ลูกเล่นอะไรได้อย่างอิสระอีกมากมาย ซึ่งเก่งก็มีพรสวรรค์อยู่แล้วในการสื่อสารประเภทนี้เขามีเสน่ห์ และเป็นที่รักของคนดูจำนวนมหาศาลอยู่แล้ว ทั้งหมดจึงเป็นเรื่องของความไม่รู้ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ จนล้นไปในบางจังหวะ จนไม่ถือเคร่งตามจารีตของการแสดงที่มีแบบแผนเฉพาะตัว

8) มาบัดนี้ พวกเราที่ได้แสดงความไม่เห็นด้วยมาโดยตลอด เช่นเดียวกับผมก่อนหน้านี้ที่เข้าข่าย “รู้แต่เปลือก เสือกวิจารณ์” คงพอจะเข้าใจแล้วนะ ว่า เราพลาดอะไรไป มิวสิกวีดีโอที่เราได้ดู อาจถูกใจ สนุก แต่ช่วงไหนตอนไหนไม่ถูก ผู้กำกับฯ เขาก็เคารพ และปรับเปลี่ยนให้แล้ว ต่อไปนี้ก็เลิกด่าทอกันได้ เลิกโทษกันไปโทษกันมา ว่าทำไมไม่พูดอย่างนี้เสียตั้งแต่แรกล่ะ บางทีบางเรื่อง เราก็ฟังต่อๆ กันมา แล้วก็เก็บมาถือสา เป็นเดือดเป็นแค้นกันไปโดยไม่ได้อะไรเลย

9) แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นแน่ เห็นชัด คือคนอยากสัมผัส “โขน” ที่มันง่ายๆ ใกล้ชิดผู้คนร่วมสมัยมากขึ้น คนรู้สึกรักรู้สึกเป็นเจ้าของ “ทศกัณฐ์” ร่วมกัน จึงควรใช้โอกาสนี้ในการสื่อสาร ให้ความรู้ ให้ความเข้าใจ แก่คนรุ่นใหม่ๆ ในสังคมว่า โขนมีหลายแบบให้เลือกใช้ ให้เลือกชม หรือหากจะ “สร้างสรรค์” ต่อให้ยิ่งร่วมสมัยในแบบฉบับของตัวเอง ก็ลองไปเรียนรู้งานแบบ “พิเชษฐ์ กลั่นชื่น” ที่เขาสามารถเล่าเรื่องเก่า เล่าความเป็นไทย ในแบบของเขา ที่เรียกเสียงปรบมือกึกก้องเสมอ โดยไม่ถูกทักท้วงใดๆ เลย เพราะเขาไม่หยิบ “ของเก่าทั้งดุ้น” แต่เอาไปใช้โดยไม่ศึกษาหรือปฏิบัติตามกติกาที่เคร่งครัดนั้น

10) จึงอยากเชิญชวนทุกท่าน ให้หันมาศึกษาเพื่อเข้าใจ “ความหลากหลาย” ทางศิลปะการแสดงของบ้านเราให้มากขึ้น อย่าไปเที่ยวประชดว่า งั้นเอาไว้บนหิ้งนั่นแหละนะอย่างนี้ใครจะสืบทอด เดี๋ยวก็ตายไปเอง เพราะในความเป็นจริง โขนหลวงไม่ได้ดูยาก ไม่ได้เรื่องมากจนเกินเอื้อม อย่างโขนหลวงที่สมเด็จพระนางเจ้าฯ โปรดเกล้าฯ ให้แสดงให้ประชาชนได้ชมทุกปี ก็มีคนไปดูมาก และดูรู้เรื่องด้วย คนสืบทอดก็มี ทั้งที่สถาบันคึกฤทธิ์ และสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ (วิทยาลัยนาฏศิลป์เดิม)

11) อย่างน้อย ครูๆ เหล่านั้น ก็พยายามทำให้โขนจารีตยังอยู่ในกรอบที่ถูกต้อง เพื่อส่งต่อให้คนรุ่นถัดไป ไม่ผิดเพี้ยน การจะ “ต่อยอด” นั้นทำได้ แต่ต้องเข้าใจของเดิมให้ถ่องแท้เสียก่อน ส่วนเราๆ ท่านๆ ก็หันไปอ่านเรื่อง “รามเกียรติ์” กันอีกทีดีไหม อย่างน้อยก็จะได้สะกด“ทศกัณฐ์” ถูก!!

ที่กล่าวมาทั้งหมด ก็เพื่อให้ทุกคนหยุดทะเลาะเบาะแว้งกัน แล้วเอาความรักที่เรามีต่อรากเหง้าของเรามาเรียนรู้ไปด้วยกัน หัดสื่อสารในเชิงสร้างสรรค์ ผิดบ้าง ถูกบ้าง ก็รู้จักถอย รู้จักอภัย รู้จักเปิดใจ ไม่ถือดี ไม่มุ่งแต่เอาชนะ หรือแบ่งข้างเป็นพวกมึงพวกกู พวกเก่าพวกใหม่

บ้านเมืองของเรามีเรื่องให้ทะเลาะกันมากมายเกินพอแล้ว เรื่องนี้เมื่อทำความเข้าใจแล้ว ก็ก้าวต่อไป พร้อมๆ กับยอมรับว่า มีเรื่องอีกมากมายที่เรายังไม่รู้พอ ยังรู้ไม่เท่ากัน ก็หมั่นเอาความรู้ที่แต่ละคนมีอยู่มาแบ่งปันกัน สร้างสังคมแห่งปัญญา ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ให้เกิด ยังผลิตอะไรให้เป็นประโยชน์อย่างเป็นชิ้นเป็นอันได้ แค่ร่วมกันผลิต “ความรู้” แล้วส่งต่อกันออกไป แชร์ให้เท่าข่าวเม้าท์ดาราและด่านักการเมืองแบบเหมาเข่งบ้างก็คงจะดี

สวัสดีค่ะ เป็นสมาชิกใหม่ที่ตามอ่านมานานแล้ว ครั้งนี้มีกระทู้เกี่ยวกับเรื่องที่กำลังสนใจพอดี ขออนุญาตนำข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้มาเล่าเพิ่มเติมนะคะ

หลังจากมีกระแสมาพักใหญ่ ก็มีข่าวว่าคุณบัณฑิต ผู้กับกับมิวสิควิดีโอนี้กราบขอโทษศิลปินแห่งชาติ ซึ่งคุณบัณฑิตกล่าวถึงเหตุการณ์นี้ในเฟสบุค บัณฑิต ทองดี ดังนี้

ขอชี้แจงนะครับ บุคคลที่ผมกราบคือครูโขนผู้เมตตา คิอศิลปินแห่งชาติด้านโขนผู้สวมบททศกัณฐ์และดำรงศิปวัฒนธรรมไทยด้านโขนมายาวนาน ไม่ใช่กลุ่มบุคคลที่ออกมาต่อต้านและสั่งแก้ตั้งแต่ตอนแรก รายการทีวีเชิญมาให้ทรรศนะเรื่องอัตลักษณ์ของโขน ระหว่างออกรายการท่านไม่มีท่าทีดุด่าหรือโกรธเคืองแต่อย่างใดช่วงเบรคของรายการผมสังเกตุเห็นแววตาของความไม่สบายใจบางอย่างของท่านท่านตาแดงๆเหมือนคนเสียใจ เมื่อจบรายการผมคิดว่าผมสมควรขอโทษบุคคลท่านนี้ที่ทำให้ท่านไม่สบายใจและผมกราบในแบบที่เด็กกราบผู้ใหญ่ที่มีคุณค่าเป็นถึงศิลปินแห่งชาติ ขอยืนยันว่านี่คือการกราบขอโทษส่วนบุคคล ไม่ใช่กราบขอโทษกลุ่มคนที่ออกมาคัดค้านสั่งแก้ มันคือสัญลักษณ์ของความนอบน้อมไม่ใช่สัญลักษณ์ของการยอมแพ้


จากคำบรรยายดังกล่าว ดิฉันค้นต่อไป ได้ความว่าคุณบัณฑิตและครูโขนท่านนั้นเพิ่งไปแสดงความเห็นในรายการชื่อต่างคนต่างคิด คลิปรายการตอนดังกล่าวมีดังนี้ค่ะ


https://youtu.be/HTgMkD0p7pY (https://youtu.be/HTgMkD0p7pY)

คำบรรยายคลิปถึงผู้ร่วมรายการทั้งสามคือ

1.ยุพา ทวีวัฒนะกิจบวร
ผู้อำนวยการสำนักเฝ้าระวังทางวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม

2.จตุพร รัตนวราหะ
ศิลปินแห่งชาติ 2552 สาขาศิลปะการแสดง (นาฏศิลป์-โขน ยักษ์)

3.บัณฑิต ทองดี
ผู้กำกับมิวสิควีดิโอเพลง เที่ยวไทยมีเฮ

ประกาศเกียรติคุณของครูจตุพรมีดังนี้ค่ะ
http://art2.culture.go.th/index.php?case=artistDetail&art_id=316&page=&side=dnc_art_th&detail=biography (http://art2.culture.go.th/index.php?case=artistDetail&art_id=316&page=&side=dnc_art_th&detail=biography)

จากคลิปรายการดังกล่าว ดิฉันถอดความในส่วนความเห็นของครูจตุพรไว้ได้ดังนี้ค่ะ

............................................

พิธีกร : ครูไม่ได้บอกว่ามันไม่ได้ เพียงแต่บางอย่างอาจไม่เหมาะ เช่นอะไรครับ

ครูจตุพร : ก็คิดว่าทำไมต้องให้ทศกัณฐ์เดินร้องเพลง นี่คือความคิดอย่างนั้น ผมก็เลยเอาตัวผมเป็นหลัก ผมเป็นทศกัณฐ์มาก็หลายสิบปี แต่ที่ร้องเพลงผมไม่ได้ร้อง มีคนร้องให้ มันก็เป็นอีกแบบนึง แต่ว่าการแต่งตัวเป็นทศกัณฐ์ก็ถูกต้องแล้ว ไม่ได้ผิดเพี้ยนอะไร

พิธีกร : รูปที่เราเห็นในมิวสิค เขาก็แต่งถูกต้อง แต่ที่ครูเห็นว่าไม่ถูกต้องเช่นฉากอะไรบ้างฮะ

ครูจตุพร : ฉากนึงก็ฉากที่ไหว้ตรงริมถนน อันนี่ไม่เหมาะสม เพราะการไหว้เป็นการไหว้สิ่งที่เคารพ ไม่ใช่ไหว้กับถนนอย่างนี้ ไม่เหมาะ จะเป็นใครก็แล้วแต่ มาไหว้ก็ไม่ได้ มันคล้ายกับว่าคล้ายจะไปขออะไรเขา

พิธีกร : แต่ท่าไหว้อย่างนี้ ผมเข้าใจถูกไหมครับ ครูกำลังจะบอกว่าเอาทศกัณฐ์มาไหว้ริมถนนเนี่ย คือเหมือนกับสื่อสารอะไรไม่ได้ ทำไมต้องมาไหว้ตรงถนน เพราะโดยหลักแล้วทศกัณฐ์ก็เหมือนกับเป็นยักษ์ ถ้าบทเขาจะไหว้ ถ้าเอาทศกัณฐ์ตัวนี้ไปไหว้อยู่แถววัดหรือไหว้อยู่แถวเสาชิงช้าครูจะไม่คาใจตรงนี้ (ครูพูดรับเป็นระยะ)

ครูจตุพร : ไม่คาใจเลย ไม่ติไม่อะไรเลย

พิธีกร : เพราะเรื่องสถานที่กับยักษ์เหมาะสม

ครูจตุพร : เพราะเป็นเรื่องของการเคารพบูชา คล้ายกับว่าเด็กเคารพผู้ใหญ่ ทีนี้ก็มาเป็นทศกัณฐ์ ถือว่าทศกัณฐ์เป็นกษัตริย์ ก็จะต้องไหว้ ไม่ใช่มาเจอกลางถนนก็ยกมือไหว้ ไม่ใช่ มันไม่ได้เป็นศิลปะ เป็นการทำกันระหว่างบุคคลหนึ่งกับอีกคนหนึ่ง แค่นั้นนะครับ

พิธีกร : คือกำลังจะบอกว่าถ้าเข้าที่มาของทศกัณฐ์จริงว่าเขาคือกษัตริย์ จะเอามาประกอบบทเพลงอะไรก็ตามแต่ ถ้าเข้าใจที่มาของเขาแล้วใช้สถานที่ให้ถูกต้อง ครูจะไม่ติดใจ

ครูจตุพร : ไม่ติดใจ

พิธีกร : มันมีบาง shot ที่ผมต้องถาม ตรงจุดนี้ เราอาจจะพลาดหรือเปล่า เราไม่ได้ศึกษาจริง ๆ หรือเปล่าว่าทศกัณฐ์เขาเป็นกษัตริย์ เอามาไหว้ตรงนี้แล้วไม่เหมาะสมสำหรับครูโขน

คุณบัณฑิต : ตรงนี้ก็ยอมรับผิดว่าศึกษาไม่เพียงพอและไม่เข้าใจบริบทของโขนอย่างนั้นจริงจึงบอกให้นักแสดงทำแบบนั้น ก็รับผิดและขอโทษคุณครู เพราะไม่รู้ ถ้าครูไม่มาบอกก็คงไม่รู้ ในอนาคตถ้าเรามีโอกาสทำอีกก็คงจะ sensitive กว่านี้และต้องระวังกว่านี้

พิธีกร : คือประเด็นจุดประสงค์คือดี อันนี้เขามีเจตนาที่จะทำให้ทศกัณฐ์มีคนรู้จักไปทั่วโลก ครูก็เข้าใจจุดประสงค์นี้

ครูจตุพร : ก็เข้าใจฮะ เข้าใจจุดประสงค์

พิธีกร : เพียงแค่ปรับให้รู้ว่าทศกัณฐ์ควรจะไปอยู่ในสถานที่ไหนที่เหมาะ

ครูจตุพร : ที่เหมาะ

พิธีกร : ประเด็นอีกอันหนึ่ง เพราะผมก็สงสัย คือตอนที่ทศกัณฐ์เขาเต้น เห็นครูดูมิวสิคนี้อยู่ ครูก็บอกว่ายักษ์ยังเต้นผิดอยู่

ครูจตุพร : เต้นผิด แล้วเต้นไปลักษณะไม่เต้นแบบโขน ไปเต้นแบบทหารเดิน คือยักษ์ต้องขาแบะออกไป (ทำท่าประกอบ) ให้ช่วงเข่าทั้งสองข้างให้ระดับเดียวกับไหล่

พิธีกร : คือครูกำลังจะบอกว่า ขาที่ครูเห็นตรง ๆ เลย (ครูรับ) ในมุมของครู ถ้าคุณเต้นแบะขาให้ถูกต้องตามศิลปะการเต้นของโขนแบบยักษ์ ครูก็จะไม่คาใจ

ครูจตุพร : ไม่คาใจ

..........................................

พิธีกร : ถ้าสมมติว่าเด็กเขาไปจำว่าแต่งองค์โขนแล้วไปขับรถโกคาร์ทได้ ผิดแล้วใช่มั้ยฮะ

ครูจตุพร : ผิดครับ เพราะเราต้องดูว่าเราแต่งตัวอะไร

พิธีกร : แต่งยักษ์

ครูจตุพร : อ้ะแต่งยักษ์ มันก็ต้องไปทางลักษณะนั้น ไม่ใช่ไปขับ..

พิธีกร : อ้อ ยักษ์ขับ (โกคาร์ท) ยักษ์ไปนั่งบานาน่าโบ๊ต ยักษ์เต้นขาตรง ๆ เกิดเด็กไปจำว่าทศกัณฐ์เต้นอย่างนี้

ครูจตุพร : ใช่

พิธีกร : พอเด็กไปเรียนจริง ๆ จำผิดแล้ว

ครูจตุพร : จำผิดแล้ว รากเหง้าเคลื่อนเลย

.......................................

พิธีกร : ครูว่าทศกัณฐ์อยู่ในดนตรีแบบนี้ (เพลงเที่ยวไทยมีเฮ) ครูคาใจไหม

ครูจตุพร : ไม่คาใจ เพราะไม่ได้ไปออกกราวนอก กราวใน หรือนำเพลงของทางดนตรีไทย เป็นเพลงของเขาเองก็ทำไป

พิธีกร : แสดงว่าจะหยิบนางสีดา หยิบพระรามเข้ามารำในมิวสิค จะเป็นดนตรีอะไรก็แล้วแต่ ขอให้คุณรำถูกต้อง

ครูจตุพร : ถูกต้อง คือเพลงนี้ที่ออกมานั่นน่ะ ให้ตรงซะ ไปคร่อมจังหวะ เขาจะมองว่าทำไมเต้นอย่างนี้ ไม่ถูกจังหวะ ไม่ลงตุ้มไม่ลงตั้ม

พิธีกร : ครูจะสื่อว่า ถ้าเพลงอะไรก็ตามแต่ ถ้ายักษ์เต้นถูกจังหวะย่ำเท้า จะเป็นเพลงอะไรนำเสนอ ยักษ์ก็ยังไม่เสียบุคลิกความเป็นยักษ์ที่ถูกต้อง

ครูจตุพร : ไม่เสีย เพราะแต่งตัวอยู่

.........................................

พิธีกร : แต่ก็มีกรณีที่ยักษ์ไปปรากฏในวัดร่องขุ่น เห็นครูบอกชอบมากอันนี้สวย

ครูจตุพร : ฮะ สวย

พิธีกร : ยักษ์ไปอยู่ตรงเสาชิงช้า

ครูจตุพร : ถ้าถามว่าสวยมั้ยก็สวย เพราะเสาชิงช้าสวยอยู่แล้ว

พิธีกร : แต่อาจจะมีเต้นผิดไปหน่อย

ครูจตุพร : ครับ เต้นผิดอะไรอย่างนี้ละครับ

...........................................

นอกจากนี้ยังมีประเด็นที่น่าสนใจที่คุณยุพาและครูจตุพรพูดเกี่ยวกับการรักษาแบบแผนของโขนเพื่อการประกาศขึ้นทะเบียนมรดกทางวัฒนธรรมระดับโลก

.........................................

พิธีกร : ...เมื่อครู่ครูกับคุณยุพาบอกว่า โขนกำลังจะถูกขึ้นทะเบียนภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมระดับโลก อันนี้ครูเองหรือกระทรวงก็อยากให้สังคมเข้าใจบริบทโขนที่ถูกต้อง เพราะถ้าจำผิด ระดับโลกจะเข้าใจผิด เขาไม่ยอมรับเรา

ครูจตุพร + คุณยุพา : ไม่ยอมรับ

ครูจตุพร : อย่างบ้านใกล้เรือนเคียงเราเนี่ยฮะ ไม่ต้องเอ่ยชื่อ บ้านใกล้เรือนเคียงเขาก็คอยจะดูอยู่ ว่าเราจะทำอย่างที่ว่าไหม เป็นข้อกังวลของเรา

คุณยุพา : สิ่งที่เป็นข้อกังวลของเรา คือกระทรวงวัฒนธรรมหรือประเทศไทยเราเข้าไปเป็นภาคีอนุสัญญาของยูเนสโกแล้ว เข้าไปเพื่อประโยชน์อะไร เพื่อประโยชน์ที่ว่าเราจะมีการประกาศขึ้นทะเบียน ว่ามรดกชิ้นนี้ประเทศไทยมีอยู่ ไม่ใช่ว่าเป็นของประเทศไทย โขนนี่เป็นมรดกร่วม หลาย ๆ ประเทศก็มี แต่เรากำลังจะเสนอโขนเข้าไปเป็นประกาศว่าประเทศไทยมีศิลปะชิ้นนี้อยู่ แล้วถ้าเห็นปรากฏภาพโขน....

พิธีกร : นั่งบานาน่าโบ๊ต สะพายเป้

คุณยุพา : คุณคิดว่าเขามองว่าอะไร ใช่ สิ่งที่กังวล

พิธีกร : นานาชาติอาจสงสัยว่าเอ๊ะ ทำไมจะเอาขึ้นมรดกแบบนี้ แต่ทำไมภาพเป็นแบบนี้ถูกไหมฮะ

คุณยุพา : ใช่... (มีคำพูดต่อไป แต่ขอถอดความมาเพียงเท่านี้)

นี่ถ้ายูเนสโกไม่ตัดสินให้โขนไทยเป็นมรดกโลก  คุณบัณฑิตซวยเลย

หลักเกณฑ์กรรมการยูเนสโกว่าอะไรเป็นภูมิปัญญามรดกโลก  คงไม่ได้ตัดสินว่าให้ตก แค่ตัวละครแต่งโขนไปนั่งโกคาร์ทในโฆษณาท่องเที่ยวหรอกค่ะ 
เรื่องทศกัณฐ์ในการท่องเที่ยว  ดิฉันก็ยังยืนยันว่ามันคนละเวที คนละมิติกับการแสดงโขน   เอามาปนกันมันถึงกลายเป็นเรื่องบานปลายออกไปทุกที จนจะกลับมาหาต้นทางไม่ถูกแล้ว

เห็นย้ำกันนักหนาข้างบนนี้ว่า ว่าทศกัณฐ์เป็นกษัตริย์  แล้วก็เอาจารีตของความเป็นกษัตริย์ตามความเข้าใจของตัวเองมาห่อหุ้มโขนตัวนี้ ว่าจะต้องสง่างาม จะต้องสูงส่ง  จะทำอะไรอย่างคนสามัญไม่ได้     ความจริงแล้วโขนรามเกียรติ์ มีที่มาจากวรรณคดีรามเกียรติ์    ถ้าพิจารณาจากเนื้อหาการแต่ง    กวีท่านไม่ได้เรียกทศกัณฐ์ว่าจอมกษัตริย์  แต่เรียกว่าเจ้ากรุงลงกา   หาใช่กษัตริย์ในความหมายของบุคคลผู้สูงส่งได้รับการเทิดทูนเกินกว่าสามัญชนไม่
กวีที่ชุมนุมกันแต่งรามเกียรติ์ตั้งแต่รัชกาลที่ 1 เข้าใจข้อนี้ จึงกำหนดบทบาทให้ทศกัณฐ์มีฉากแสดงความเฉิ่มบ้าง  บ้าตัณหาบ้าง   อย่างตอนนางเบญกายแปลงเป็นนางสีดา ทศกัณฐ์ก็หลงนึกว่าเป็นตัวจริง ไล่ไขว่คว้าลวนลามหลานสาว   จนนางเบญกายต้องรีบแปลงร่างกลับเป็นเดิม  ทศกัณฐ์จึงได้สติ เขินอาย  แก้ตัวเป็นการใหญ่ว่าลุงตาลาย   แม้แต่ท่ารำตอนนั้นก็สะท้อนความเฉิ่มของทศกัณฐ์ออกมาในรูปตัวตลก   ไม่ได้สง่าอยู่ทุกอิริยาบถอย่างที่อ้างกันอยู่ตอนนี้

เอาคลิปมาให้ดูค่ะ  ยาวหน่อย  อยู่ตอนท้ายๆของคลิป   แต่ถ้าใครชอบความงามของนาฏศิลป์จะได้ดูฉุยฉายเบญกายแปลงในตอนต้นคลิป   ฉุยฉายชุดนี้งดงามไม่แพ้ฉุยฉายพราหมณ์ แม้อย่างหลังรู้จักกันแพร่หลายกว่าก็ตาม

พูดในฐานะบุคคลดีเด่นทางด้านอนุรักษ์มรดกไทยสาขาภาษาและวรรณกรรม เนื่องในปีอนุรักษ์มรดกไทย สาขาภาษาและวรรณกรรม พ.ศ. ๒๕๓๗ (The Thai National Heritage Preservation Award)
และ บุคคลดีเด่นทางด้านวัฒนธรรม สาขาวรรณศิลป์ ของสำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ ประจำปี พ.ศ. ๒๕๔๐(The Thai National Culture Award)
นะคะ ไม่ใช่คนนอกที่ไม่รู้เรื่องโขนแล้วยังมาออกความเห็นอยู่ได้

https://www.youtube.com/watch?v=FkL_iwYEEJU

มาลงชื่ออ่านค่ะ ขอบพระคุณอาจารย์สำหรับข้อมูลและความเห็นนะคะ

ผมได้นั่งดูรายการต่างคนต่างคิดวันนั้นอยู่ด้วย แต่ทนดูจนจบไม่ได้ เกิดอาการหงุดหงิดซะก่อน

จากรายการในวันนั้น ดูเหมือนเป็นการเอาเจ้าของโขน 2 คนมารุมอัดผู้กำกับที่หงอมากเกินไป  ดูแล้วรำคาญ ที่เรียกว่าเจาของโขนคงไม่ผิด เพราะได้แสดงความเป็นเจ้าของออกมาเต็มเปี่ยม แม้ผมจะเคารพคุณครูที่เป็นศิลปินแห่งชาติจากความเชี่ยวชาญในการแสดงโขน แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ยิ่งป้าจากกระทรวงวัฒนธรรมนี่ยิ่งไม่ไหว  เหล่าเจ้าของโขนเหมือนจะตีโจทย์การอนุรักษ์โขนผิด จนกลายเป็นว่าอะไรที่ไม่เหมือนเดิมมันใช้ไม่ได้ แม้ปากจะบอกไม่ใช่ เปลี่ยนแปลงได้ แต่การกระทำมันออกมาแบบนั้น


สิบกว่าปีก่อน เคยหลงไปแถวท่าพระอาทิตย์ตอนเย็นๆ ตอนนั้นมีการแสดงต่างๆ สลับไปทุกสัปดาห์ จำได้ครั้งนึงมีการแสดงคล้ายๆ โขนประยุกต์ โดยศิลปินคุณมานพ มีจำรัส ตอนนั้นคุณมานพได้สอนให้เข้าใจท่าทางต่างๆ ของโขนด้วย เช่นยักษ์ต้องทำท่านี้ ลิงท่าแบบนี้ แบบนี้อารมณ์โศก แบบนี้ตลก เป็นเหมือนการแนะนำและให้ความรู้ ทำให้มุมมองต่อโขนของผมเปลี่ยนแปลงไป เห็นความน่าสนใจของการแสดงโขนที่มีอะไรลึกซึ้งกว่าแค่ท่าทางที่ดูแบบคนไม่รู้จะไม่เข้าใจเลยว่าตรงไหนคือศิลปะ ตรงไหนคือสิ่งที่มีคุณค่า ท่าร่ายรำแบบไหนที่เป็นเอกลักษณ์ ผมเชื่อว่าดูโขนให้สนุุกดูโขนให้เป็นต้องมีความรู้ด้วยขนาดหนึ่ง หลังวันนั้นผมกลายเป็นคนอยากดูโขนจนถึงวันนี้


วิธีที่กระทรวงวัฒนธรรมควรทำคือการเผยแพร่ความรู้และการแสดงออกไปพร้อมกันแบบที่ผมเคยเห็น คนดูก็ต้องดูเป็น เป็นแบบไม่ใช่ให้อนุรักษ์ แต่เป็นแบบให้ดูสนุกเป็น ไม่ใช่แค่ให้คนดูดูเห็นแต่ฉากที่อลังการ การร่ายรำที่สวยงาน แต่ไม่เข้าใจความแตกต่างของตัวละครในด้านอารมณ์ ความรู้สึก  ดูๆ ไปกลายเป็นน่าเบื่อ แล้วเลยกลายเป็นว่าโขนที่ถูกต้องมีเหล่านักอนุรักษ์รู้จักกันไม่กี่คน แล้วใครไม่รู้หรือทำต่างออกไปคือทำผิดขนบธรรมเนียมแบบนี้

ยิ่งตอนนี้โขนเป็นการแสดงที่ไกลตัวคนไทยมาก  ผมนี่อยากดูโขนมากๆ แต่เห็นราคาค่าตั๋วโขนกรมศิลฯ ที่ศูนย์วัฒนธรรมฯ แล้วรับไม่ไหว จะขนครอบครัวไปดูกันทั้งบ้าน ถ้าอยากได้ที่นั่งดี ค่าตั๋วหมื่นกว่าบาท เลยอดดูจนถึงปัจจุบัน ้าเรายังอนุรักษ์โขนกันแบบนี้ ต่อไปคงไม่มีคนไทยดู กลายเป็นศิลปะไทยแท้ที่เอาไว้ขายฝรั่งแบบฉาบฉวยเท่านั้น

ถ้าเป็นโขนพระราชทาน ราคาบัตรพอจับต้องได้อยู่นะครับ ผมไม่เคยไปดู แต่เห็นในเวปบอกว่าเป็นราคานี้ครับ

ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของความภาคภูมิใจในสุดยอดวิจิตรนาฏศิลป์ไทยได้แล้ววันนี้ จนถึงวันที่ 6 ธันวาคม 2558 ณ หอประชุมใหญ่ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย ผู้สนใจสามารถซื้อบัตรเข้าชมได้ที่ไทยทิคเก็ต เมเจอร์ ทุกสาขา หรือผ่านทางเว็บไซต์ www.thaiticketmajor.com โทร. 0-2262-3456 บัตรราคา 620, 820, 1,020 และ 1,520 บาท รอบนักเรียน นักศึกษา บัตรราคา 120 บาท (หยุดการแสดงทุกวันจันทร์) ศึกษารายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ www.khonperformance.com
ที่มา : http://www.thansettakij.com/2015/11/17/18129

ผมขอร่วมแสดงความเห็นต่อเนื่องอีกเล็กน้อยนะครับ

คือ แรกเริ่มเดิมที ผมมีความเห็นว่า การประยุกต์สามารถทำได้ครับ แต่ผมก็มีฉุกคิดเหมือนกันครับว่า ระหว่าง ”ประยุกต์ไม่ได้เลย” (ถ้าเป็นเส้นจำนวนก็ สมมุติว่า อยู่ที่เลข 0 ละกันครับ ห้ามขยับไปไหน ต้องอยู่ที่ 0 เท่านั้น) กับ “ยอมประยุกต์ได้” พอยอมให้ประยุกต์ได้ ก็หมายถึงว่า ไม่ต้องเป็น 0 ละ จะเป็น +1 +2 +10 +100 หรือ – 2 -10 -1000 ก็ได้

ประเด็นก็คือ แล้วจะขีดเส้นความเหมาะสมไว้ที่ใดครับ

ผมเริ่มรู้สึกอย่างนี้ เมื่อได้เห็นกิจกรรมของเวปหนึ่ง ที่จัดประกวดวาดภาพทศกัณฐ์ประยุกต์ โดยบอกว่า จะวาดให้ออกมาเป็นแนว K (ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจศัพท์พวกนี้เท่าใดนะครับ พอจะทราบว่า K คือ Kamo คือ ตัวละครรูปร่างมนุษย์ แต่มีหูหรือหาง หรือลักษณะบางอย่างของสัตว์น่ารักๆ) แนว Y (คือ ชายรักชาย) หรือแนวใดๆ ก็ได้ แม้งานที่มีผู้ส่งประกวดหลายงานจะสามารถยอมรับได้ว่ามีความคิดสร้างสรรค์ที่ยอดเยี่ยม แต่ก็มีงานจำนวนมากที่สื่อออกมาในทางลบ คือพยายามทำทศกัณฐ์ให้ออกมาไม่ดีที่สุดเท่าที่จะคิดออก อย่างสถานเบาก็เช่น วาดทศกัณฐ์ให้สวมชุดโขนที่มีลักษณะคล้ายชุด Iron Man หรือเปลี่ยนแปลงบุคลิกของทศกัณฐ์ให้กลายเป็นตัวการ์ตูนญี่ปุ่นหรืออเมริกา อย่างสถานหนักก็เช่น วาดให้ทศกัณฐ์แต่งชุดช่างสีฟ้า นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ยาวในสวนสาธารณะ ซึ่งเป็นบุคลิกของตัวละครจากการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ที่ชอบการมีเพศสัมพันธ์กับชายด้วยกันทางทวารหนัก หรือการเปลี่ยนเพศทศกัณฐ์จากชายให้เป็นหญิง แล้ววาดให้แต่งการโป๊ หรือล่อแหลม หรือแสดงท่าทางยั่วยวน หรือ วาดสุนัขพันธุ์ปั๊กสวมหัวทศกัณฐ์ เป็นต้น

การประยุกต์เช่นนี้ โดยส่วนตัวผมเห็นว่า ไม่ได้กระทำด้วยความยกย่อง และไม่ได้กระทำด้วยความคิดแบบเดียวกับ MV เที่ยวไทยมีเฮ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ผู้สร้างงานเหล่านั้น ก็อ้างว่า นี่คือการประยุกต์ และยกคำว่า “ไดโนเสาร์” เป็นเกราะป้องกันคำวิจารณ์ด้วยเช่นกันครับ

ผมจึงเริ่มฉุกคิดขึ้นมาว่า เพราะการประยุกต์ที่ควบคุมไม่ได้นี้หรือเปล่า ผู้เกี่ยวข้องจึงพยายามบอกว่า “โขนมีจารีต” เพื่อพยายามควบคุมทิศทางการประยุกต์ให้ไปในแนวทางที่เหมาะสม เพราะหากไม่สามารถกำหนดทิศทางของการประยุกต์ได้ + เมื่อมีงานประยุกต์ที่ไม่เหมาะสมเกิดขึ้น ก็ไม่มีผู้ใดช่วยปกป้อง ทางเลือกที่เหมาะสมที่สุดก็คงหนีไม่พ้น อย่าให้เกิดการประยุกต์เสียเลยจะดีกว่า หรืออย่างน้อยก็ ก่อนจะประยุกต์ ขอได้โปรดศึกษาจารีตของพวกเราก่อน หรือเปล่าหนะครับ

ถ้าถามดิฉัน  ดิฉันก็จะเปิดโอกาสให้เกิดมีการประยุกต์ต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดค่ะ    เพราะอะไรก็ตามที่หยุดนิ่ง ไม่มีการนำมาใช้   มันก็จะไม่เติบโต  แล้วก็ตายไปในที่สุด
เหมือนภาษา   ถ้าเป็นภาษาที่มีชีวิตอยู่ จะมีการเปลี่ยนแปลงไม่หยุดนิ่ง   มีศัพท์ใหม่ๆเกิดขึ้นมา มีสำนวนภาษาใหม่ๆเกิดขึ้น มีการวางรูปแบบเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม     ภาษาก็จะดำรงอยู่ต่อไป   
แต่ภาษาที่ตายแล้วคือภาษาที่หยุดนิ่ง  มีแค่นี้อยู่แค่นั้น  อย่างเช่นภาษาสันสกฤต ซึ่งไม่มีคนพูดในชีวิตประจำวันมานานแล้ว  มันก็ตายไป เหลือแต่ในตำราให้คนจำนวนน้อยเรียนกัน  มีสิทธิ์จะหายไปจากความรู้ความสนใจของคน

เราลืมรากเหง้าของทศกัณฐ์ไปแล้วหรือว่าเป็นใคร     ทศกัณฐ์เป็นตัวละครในวรรณคดีจากอินเดีย ฉบับที่ไทยรับมาวิเคราะห์กันว่ามาจากฉบับทมิฬหรือลังกา    เมื่อนำมาใช้ในสมัยอยุธยา ตัวละครรามเกียรติ์ก็อยู่ในฐานะกวีนิพนธ์   ไม่ได้เอามาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์  อย่างที่เข้าใจกันอยู่ในทุกวันนี้    ขนบธรรมเนียมการเล่นโขนที่ยึดถือหัวโขนว่าเป็นสิ่งต้องเคารพกราบไหว้ คือกราบไหว้ในฐานะครู   แต่ตัวทศกัณฐ์ไม่ใช่ครูตามหัวโขนไปด้วย      ทศกัณฐ์ในพระราชนิพนธ์รามเกียรติ์มีความเป็นมนุษย์ปุถุชนสูงมาก   สูงกว่าตัวละครอื่นๆทั้งหมดในเรื่อง  มีชั่วมีดี มีจุดแข็งจุดอ่อน   กวีไม่ได้ยกทศกัณฐ์ไว้บนหิ้งอย่างที่คนรุ่นหลังเข้าใจผิดกัน

ทีนี้ก็มาถึงเรื่องเอาทศกัณฐ์ไปทำตัวการ์ตูนหรือตัวอะไรทั้งหลาย      ดิฉันมองว่ามันเป็นความคิดต่อยอดจากการนำตัวละครในวรรณคดีมาใช้เท่านั้นเอง     เหมือนเอาเรื่องไซอิ๋วมาทำการ์ตูน   พระอมิตาพุทธเจ้าก็กลายมาเป็นการ์ตูนในเรื่องด้วย     อะไรที่ออกมาสร้างสรรค์มีศิลปะโดดเด่น ย่อมจับใจคน ก็จะดำรงอยู่ยาวนานหน่อย   อะไรที่ไม่เข้าท่า อาจฮือฮาชั่วประเดี๋ยวประด๋าว แล้วมันก็จะตกกระแสไป เพราะไม่มีจุดเด่นให้น่าสนใจอยู่ยาวนาน 
ที่สำคัญคืออย่าไปห้าม  ว่าอย่าทำโน่นทำนี่    สิ่งที่ควรห้ามมี 2 อย่างคือผิดกฎหมาย และผิดศีลธรรมอันดีงามของประชาชน (หมายรวมถึงผิดศีลในทุกศาสนา)    ทศกัณฐ์ในวรรณคดีทำผิดศีลธรรมอันดีงามมาตั้งหลายข้อยังทำได้   ไม่เห็นมีคนอ่านตั้งแต่อยุธยามาจนถึงทุกวันนี้คนไหนประท้วง       แล้วทำไมเร่ืองแค่แคะขนมครกซึ่งไม่ได้ผิดอะไรสักอย่าง เป็นเรื่องใหญ่โตกันไปได้

ปีนี้ราคาที่นั่งดีๆ ราคา 1800 บาทครับ บ้านผม 6 คน สู้ไม่ไหว  ถ้าที่นั่งถูกสุด 600 บาทคือริมๆ ไกลๆ โน่นเลย อยากดูแต่หนักใจครับ

จิตร ภูมิศักดิ์ตีความว่า เรื่องรามายณะอันเป็นต้นเค้าของรามเกียรติ์ของไทยเป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์การสู้รบระหว่างชนผู้รุกรานและเจ้าของถิ่นเดิม ทศกัณฐ์คือผู้นำ ชาวทราวิฑ  (https://th.m.wikipedia.org/wiki/ทราวิฑะ)ชนเผ่าที่ครอบครองอินเดียก่อนการรุกรานของชาวอารยันอันมีพระรามเป็นหัวหน้า ส่วนเหล่าพลวานรนั้นก็คือชนพื้นเมืองเผ่าต่าง ๆ ที่ชาวอารยันเกณฑ์มาสู้รบ

อ่านรายละเอียดได้ใน หนังสือความเป็นมาของคำสยาม ไทย ลาวและขอม และลักษณะทางสังคมของชื่อชนชาติ  (http://www.openbase.in.th/files/tbpj027.pdf) หน้า ๓๘๖ -๓๙๐

อูย... แพงจริงๆ ด้วยครับ

ดิฉันเรียนเรื่องนี้ในคณะอักษรศาสตร์   อาจารย์ที่เป็นอาจารย์ของจิตร ภูมิศักดิ์สอนมาอีกที     เป็นหนึ่งในข้อสันนิษฐานที่มาของรามเกียรติ์
อีกข้อหนึ่งที่สันนิษฐานไกลไปกว่านั้นก็คือ รามเกียรติ์ได้รับอิทธิพลทางวัฒนธรรมที่ถ่ายทอดมาจากมหากาพย์อีเลียดของโฮเมอร์ด้วย 

(https://www.khaosod.co.th/wp-content/uploads/2016/09/14523224_1219686291436671_3256482456652471795_n-Copy-horz-696x411.jpg)

ประยุกต์แนวนี้ ผมโอเคครับ   ;D ;D

ความขัดแย้งแย่งทศกัณฐ์นี้  ผมมองว่ากระทรวงวัฒนธรรมเป็นฝ่ายแพ้ในแง่ศึกชิงมวลชน  และไม่เป็นผลดีต่อโขนรวมทั้งนาฏศิลป์แขนงอื่นด้วย  คนรุ่นใหม่ยิ่งหันหลัง-ยิ่งเพิ่มอคติไปกันใหญ่  ข้างฝ่ายอนุรักษ์นิยมน่าจะผ่อนปรนท่าทีได้มากกว่านี้

เท่าที่ฝั่งกระทรวงวัฒนธรรมให้เหตุผลแย้งออกมา  ผมว่าเกาไม่ถูกที่คัน  เขามีเวลาเป็นวันๆที่จะหาเหตุผลสวยๆมาอธิบาย  แต่ดันยกเหตุผลว่าไม่สมศักดิ์ศรีราชาแห่งยักษ์  หรือยกตัวอย่างเรื่องหยอดขนมครก  มันก็เลยกระพือเรื่องให้ลุกลามไปกันใหญ่

ผมว่านะ...ยอมรับมาตรงๆเถอะว่า "หวงแหน" ในฐานะผู้สืบทอดสาย hard core  และจะได้ไม่รู้สึกผิดต่อครูบาอาจารย์ด้วย  จากนั้นค่อยมารณรงค์แก้ต่างภายหลัง  ให้ความรู้แก่ผู้เสพ MV ว่ามีฉากใดบ้างไม่ถูกจารีตแบบแผน (ผมว่าผู้เสพแยกแยะออก ว่าอะไรคืองานประยุกต์  อะไรคือแก่นของเดิม)

บางเหตุผลของฝ่ายอนุรักษ์ก็น่าฟัง เช่น บทความของ จิตกร บุษบา นสพ.แนวหน้า (ในความเห็นที่47)  แต่ก็มาช้าไป  ไฟไหม้ไปครึ่งเรือน-แตกตื่นไปทั้งบางแล้ว

โขนพระราชทานนี่ดิฉันไปดูทุกปีพาคุณแม่คุณน้าคุณพี่ไปดูก็เคย ซึ่งจริงๆแล้วที่นั่งราคา 600,800 ก็ไม่ได้ขี้ริ่ว เห็นได้ทั่วถึงนะคะ ที่นั่ง 800 อยู่ด้านหลังที่นั่งสำหรับทอดพระเนตรโขนนี่เองค่ะ ถ้าที่นั่ง 1800 น่าจะเหมาะสำหรับคนที่ต้องการดูกระบวนรำชัดๆว่าตัวพระ ตัวนาง ยักษ์ ลิงรำกันงามแค่ไหน แต่ถ้าต้องการเห็นทั่วเก็บหมดทุกตัวละครที่นั่ง 600,800 ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร

อีกสถานที่หนึ่งที่น่าสนใจในการไปชมโขนคือโรงละครแห่งชาติ ซึ่งจัดเป็นประจำ ราคาตั๋วก็ 80,100,200 เคยไปดูตอนสังหารโอรสทศกัณฐ์ก็ถือว่าใช้ได้ ครบเครื่องดีนะคะแม้ว่าฉากอาจจะไม่อลังการเท่าโขนพระราชทาน แต่ก็ถือว่าดีทีเดียวสำหรับคนที่สนใจค่ะ :D :D



 

มาโฆษณาให้ฟรีๆ ว่าคุณประกอบน่าจะพาสาว และหนุ่มน้อยที่บ้านไปดูโขนเฉลิมกรุงค่ะ


            ในโอกาสเฉลิมฉลอง 83 ปี โรงมหรสพหลวงศาลาเฉลิมกรุง  มูลนิธิศาลาเฉลิมกรุง ร่วมกับ สำนักงานทรัพย์สิน     ส่วนพระมหากษัตริย์ และการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย จัดการแสดงโขน~ศาลาเฉลิมกรุง ชุด “หนุมาน”  (ปฐมบทแห่งจินตนาการ) ขึ้นเพื่อเป็นการเฉลิมพระเกียรติและเพื่อเผยแพร่นาฏศิลป์ชั้นสูงของไทย ซึ่งเป็นการจัดแสดงระยะยาว เปิดการแสดงทุกวันพฤหัสบดี และวันศุกร์ รอบ 19.30 น. ณ โรงมหรสพหลวงศาลาเฉลิมกรุง
            ดิฉันไปดูมาแล้ว    สนุกสนาน มีมุก มีลูกเล่น เฮฮาง่วงเลย  กระบวนท่ารำก็นาฏศิลป์เจ้าเก่าของชาติน่ะแหละ  ถึงเปลี่ยนชื่อสถาบันไปก็ต้องบอกว่ายังคงความเป็นวิทยาลัยนาฏศิลป์ที่คลาสสิคไว้ครบถ้วน

http://www.wisplanet.com/%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B9%8B%E0%B8%A7%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0%B8%94%E0%B8%87/%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B9%8B%E0%B8%A7%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0%B8%94%E0%B8%87%E0%B9%82%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%89%E0%B8%A5%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B8%87.html?gclid=CNSHiLKmvs8CFdOIaAodjDIIgQ

มาไม่ทัน ตลาดวายแล้ว  ประเด็นตกจากหน้าหนังสือพิมพ์แล้ว 55555

เรื่องนี้นะ แว่บแรกที่ได้รู้เรื่อง มีคำถามขึ้นมาในหัวผมว่า

"หยอดขนมครกมันผิดตรงไหน ขับโกคาร์ทเสียหายยังไง"

ที่จริง สมาคมผู้ขายขนมครก ชมรมผู้รักการบริโภคขนมครก สมาคมผู้ประกอบการโกคาร์ท ฯลฯ น่าจะร้องเรียน ผู้ร้องเรียน เรื่องนี้อีกทีนึงนะครับ ในฐานะที่ดูหมิ่นสาขาอาชีพที่สุจริตและมีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์
ดูสิขนาดศิลปินแต่งเพลง "เพื่อนหายเพราะขายตรง"  ยังต้องยอมเปลี่ยนชื่อเพลง เพราะเหมือนกับไปดูถูกผู้มีอาชีพการตลาดแบบขายตรง แล้วทำไม ไม่มีใครปกป้อง ผู้ขายขนมครก มั่งครับ

ใช่เลย