ขอร่วมรำลึกถึงท่านอังคารด้วยเรื่องหนึ่งจาก "ฉันรักกรุงเทพ" ของสุวรรณี สุคนธา
ผมเล่าไว้ในวงเพื่อนยา ว่า
ศิลปินหน้าพระลานยุคนั้นมักชุมนุมรินน้ำจัณฑ์ร่ำเมรัยและกองพับหลับใหลแถวนั้นเอง ครั้งหนึ่ง หลังกิจกรรมดังกล่าว
ใครคนหนึ่งรู้สึกตัว ลุกขึ้นมา "อ๊อก" แต่เจ้าตัวมือไวคว้าชามมารองไว้ รุ่งเช้า เหล่าศิลปินพากันตื่น เข้าใจว่ามีคนใจดี
เอาโจ๊กมาเสิร์พ จึงตักแบ่งกันชิมหลายคำ และเป็นท่านอังคารที่ออกปากว่า "อร่อยดี แต่เปรี้ยวไปนิด"
เพื่อนยาชื่อเฟย์ มาช่วยให้รายละเอียด ว่า
ทำให้อยากอ่าน ฉันรักกรุงเทพฯ ขึ้นมาอีกจังเลย เรื่องนี้สนุกน่ารักมากๆ เขียนดี๊ดี
บทที่กล่าวถึงอยู่ในตอน หลิมผู้มีมนุษยธรรม มียังไงหรือ
ถ้อยทีถ้อยอาศัยแจกข้าวต้มชามนั้น...คนละคำสองคำ ในที่สุดหลิมก็ทนไม่ไหว ก็เขายังมีมนุษยธรรมอยู่บ้างนี่หว่า
"เฮ้ย...พอแล้ว...ห่า...กินเข้าไปได้"
"ทำไมวะ"
"เอาเหอะน่า...อย่าไปกินเลย ไม่ดีหรอก" หลิมว่า "ข้ายังไม่กินเลย เห็นไหม"
แล้วหลิมก็แย่งชามข้าวต้มมหาภัยจากมือเพื่อน พลางสารภาพความจริง ท่ามกลางเสียงอ้วกขรมถมเถของใครต่อใคร
ที่ว่ากันไปแล้วคนละคำสองคำ..."
ขออนุญาตหักกิ่งไม้ข้างทางครับ
http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K12563571/K12563571.html