เรือนไทย

 คุณบัวบรรณ ซื้อหนังสือมาฝาก ๓ เล่มจากงานสัปดาห์หนังสือฯที่เพิ่งจบไป
เป็นรวมงานเขียนของอาจารย์คณะอักษรศาสตร์ ๒ ท่านคือดร.ศักดิ์ศรี แย้มนัดดาและรศ.วิสุทธ์ บุษยกุล
ท่านทั้งสองจบวิชาสันสกฤต ปริญญาเอก และปริญญาโท มาจาก U of Pennsylvania สหรัฐอเมริกา  

ใครเรียนอักษรศาสตร์คงรู้ว่าวิชาสันสกฤต เรียนยากเย็นแสนสาหัส  จบปริญญาเอกและโทกันไม่กี่คนในประเทศไทย
ดิฉันเอกอังกฤษ เลยไม่ได้เรียนสันสกฤตที่พวกเอกไทยเขาเรียนกัน    เลยรอดตัวไปได้ ไม่งั้นก็คงเรียนไม่จบตรีจนแล้วจนรอด

ย้อนกลับมาเรื่องเดิมค่ะ  โชคดีมากที่ดิฉันได้หนังสือ ๓ เล่มนี้มาไว้ครอบครอง
บางเรื่องไม่เคยอ่านมาก่อน อย่างเรื่อง "พรหมลิขิต"ใน วิสุทธ์นิพนธ์  เป็นเรื่องล้อเลียนเสียดสี(satire) จากหนังสือชื่อ "ธรรมกัลปทรุมะ"
ขอเล่าให้ฟังสั้นๆ

ในสมัยโน้น  เมื่อเด็กทารกคลอดออกมาครบ ๖ วัน พระพรหมจะเสด็จลงมาจารึกชะตาชีวิตลงบนหน้าผากเด็ก  
หลังจากนั้นชีวิตเด็กก็จะเป็นไปตามที่พระพรหมท่านลิขิตเอาไว้   หลีกเลี่ยงกระดิกกระเดี้ยไปจากนั้นไม่ได้  ไม่ว่าจะยากเย็นหรือแปลกพิสดารไม่น่าเชื่อยังไงก็ต้องเป็นไปตามนั้น

เรื่องกล่าวถึงปุโรหิต(หรือที่ปรึกษาของพระราชา) ชื่อ "ชฺญาณนครฺภ " เป็นคนเก่งเฉลียวฉลาดรอบรู้ไม่มีใครสู้ได้ทั้งแผ่นดิน
พระราชานรวาหนะเจ้านายของเขาทรงมีโอรสธิดา ๓ องค์  ทุกครั้งเมื่อเจ้าชายเจ้าหญิงคลอดออกมา  
พอครบ ๖ วัน   ชฺญาณนครฺภก็จะแอบไปซุ่มอยู่ในห้องเด็ก  คอยดูว่าพระพรหมจะมาจารึกชะตาอะไรลงบนหน้าผาก

โอรสองค์แรก  พระพรหมทรงลิขิตว่า
" โตขึ้น เขาจะต้องเลี้ยงชีพด้วยการล่าสัตว์   แต่ในวันหนึ่งๆ  เขาจะจับสัตว์ได้เพียงวันละตัวเท่านั้น"

โอรสองค์ที่สอง พระพรหมทรงลิขิตว่า
"โตขึ้น เขาจะมีอาชีพเป็นคนขายหญ้า  และจะมีวัวเพียงตัวเดียวสำหรับบรรทุกหญ้าไปขาย"

ในเรื่องไม่ได้บอกว่าพระโอรส ๒ องค์นี้ทำกรรมอะไรเอาไว้ถึงเคราะห์ร้ายขนาดนี้  แต่ก็ยังไม่แย่เท่าพระธิดา ซึ่งถูกพระพรหมลิขิตว่า

" โตขึ้นนางจะต้องเป็นโสเภณี  และจะได้รับแขกคืนละคนตลอดไป"

ชฺญาณนครฺภได้แต่เก็บความสลดใจเอาไว้ ไม่แพร่งพรายบอกใคร  เพราะยังไงก็แก้ไขไม่ได้  รู้ไปพ่อแม่ก็ใจเสียเปล่าๆ

เวลาผ่านไปจนเจ้าชายหญิงเริ่มโตขึ้น    มีข้าศึกมาประชิดเมือง พระราชาออกรบแล้วสิ้นพระชนม์ในที่รบ  ก็เสียเมืองแก่ศัตรู    พระโอรสธิดาพลัดพรากกระจัดกระจายกันไป
ชฺญาณนครฺภด้วยความภักดีต่อนาย ก็ออกสืบหาลูกของนายอยู่หลายปี   จนกระทั่งพบเมื่อพวกนี้โตเป็นหนุ่มสาว
ปรากฏว่าพรหมลิขิตขีดเส้นตรงเผง    เจ้าชายและเจ้าหญิงดำเนินชีวิตตามแบบที่ถูกกำหนดไว้ไม่ผิดเพี้ยน   อยู่ในสภาพยากจนน่าเวทนากันทั้งสามคน

เจ้าชายคนแรกเป็นพรานก็จับสัตว์ได้แค่วันละตัวเดียว  ต่อให้เก่งยังไงก็ไม่ได้มากกว่านั้น  คนที่สองขายหญ้าก็มีวัวเพียงตัวเดียว   จะตัดหญ้าได้มากแค่ไหนก็หาวัวตัวที่สองมาบรรทุกไม่ได้จนแล้วจนรอด ส่วนเจ้าหญิงก็กลายเป็นโสเภณีมีลูกค้าคืนละคน  ไม่พอกินอีกเหมือนกัน

ชฺญาณนครฺภก็เลยใช้สติปัญญาตัวเอง  ช่วยลูกของนายให้อยู่สุขสบายกันได้ทั้ง ๓ คน  โดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงพรหมลิขิตเลยสักนิดเดียว

จบนิทานไว้ค้างๆยังงี้ละค่ะ  
ลองมาทายกันไหมว่าชฺญาณนครฺภแกทำยังไง ถึงลองดีกับพระพรหมได้สำเร็จ

 คิด........(กุมขมับด้วยคะ)....อือ......ฮือ...
เฮ้อ...(ผ่านไป 10 นาที งานการไม่ได้ทำเลยคะ) คิดไม่ออกคะ (แสดงว่าฟ้าคงลองดีกับพระพรหมไม่ได้แน่ๆคะ) แล้วจะมาอ่านว่าชฺญาณนครฺภทำอย่างไรนะคะ    

 เคยเรียนแต่วรรณคดีสันสกฤตค่ะ ตอนเรียนปริญญาตรี เพราะเรียนภาษาไทยเป็นวิชาโท จำได้ว่ายากมาก ยากกว่าวรรณคดีอังกฤษหลายเท่า (ในความรู้สึกตัวเองนะคะ) พอมาตอนนี้เลยคิด คิด เท่าไรก็คิดไม่ออกซักที เหมือนคุณฟ้าฝันเลยค่ะ ขอรอฟังเฉลยดีกว่านะคะ    

 เข้ามาวนๆดูอยู่2-3รอบแล้วค่ะ แล้วก้ิอยังคิดไม่ออกสักที
ขอเดาแบบโง่ๆได้ไหมคะเนี่ย
เอาเป็นว่า เจ้าชายคนแรกที่เป็นพรานก็ให้เลือกจับสัตว์ที่จะขายได้ราคาแพงๆ เช่น.. ช้าง แรด นกยูง .... ได้วันละตัวก็น่าจะอยู่ได้นะคะ
ส่วนคนที่สองที่ขายหญ้า และมีวัวเพียงตัวเดียว (ไม่รู้ปลูกหญ้าเองอะปล่าว) ก็ให้เลือกขนหญ้าพันธุ์ที่จะมีราคาดีๆ เหมือนกัน ไปขาย (น่าจะมีนะคะ หญ้าแบบราคาดีๆ) หรือไม่ก็อาจจะแปรรูปหญ้าก่อน ให้มันมีมูลค่าเพิ่มในตัวเองมากขึ้น
สำหรับ เจ้าหญิงที่กลายเป็นโสเภณีมีำได้ลูกค้าคืนละคน เฮ้อ อันนี้ยากจัง สงสัยต้องส่งเจ้าหญิงไปเรียนวิชาอย่างอื่นเพิ่มเติมได้ไหมคะ เหมือนเกอิชา หรือ นางคณิกาชั้นสูง ที่ประมาณว่าเลือกแขกได้เองด้วย อาจจจะต้อง ดีดสีตีเป่า (เครื่องดนตรี) เก่งๆ โคลงกลอนกาพย์ฉันท์ได้ และอื่นๆ ถ้าแบบนี้รับแค่คืนละคนแต่ขอแบบรวยๆ คงพอไหวนะคะ
ปวด ขมองจัง
แล้วมาขอนั่งฟังเฉลยดีกว่าค่ะ    

ขอทาย(เดา)ว่า ชฺญาณนครฺภ เป็นเศรษฐีมีเงิน  เลยยอมเสียสละเพื่อนายเก่า  ด้วยการรับเป็นลูกค้าของลูกนายเก่าทั้งสาม  แล้วให้ค่าตอบแทนอย่างสูง  แม้แต่สินค้าเป็นเพียง ตัวเดียว สิ่งเดียว ครั้งเดียว    

 แอบมาเอาใจช่วยเพื่อนๆ ค่ะ  สงสัยตอนครบ 6 วันโดนลิขิตบนหน้าผากให้เป็นกองเชียร์  แหะๆ

 ขอแอบอยู่ใต้ถุนเรือนไปก่อนนะคะ  ไม่ค่อยถนัดเรื่องนิทานค่ะชอบฟังนิทานแต่แต่งเรื่องและแก้ปริศนาไม่ออกจริงๆค่ะ
มากๆนะคะ

 กำลังคิดหาความสัมพันธ์ระหว่างสามอาชีพกับหนึ่งปุโรหิต คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เลยมานั่งรอฟังเฉลยครับ

 ว่าแต่ว่า จะมีเฉลยไหมคะ
แบบว่า ... อยากทราบคำตอบจะแย่แล้วเจ้าข้า

 แอบมาฟังเฉลยเหมือนกันค่ะ แต่ก็คล้อยตามคุณพวงร้อย
ไปกว่าครึ่งแล้วว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ถึงแม้จะยังตะขิดตะขวงใจเรื่องเจ้าหญิงกับปุโรหิตอยู่ก็เถอะค่ะ

 ด้วยสติปัญญาอันน้อยนิดของข้าน้อย มิอาจเดาได้ขอรับ ....โปรดไขให้ข้าน้อยหายสงกาด้วยเถิด ... นะท่าน    

 เมื่อวานนี้คุยกับเพื่อนทางเมืองไทย เค้าก็บ่นให้ฟังเหมือนกันค่ะ ว่าร้อนสาหัสสากรรจ์  เค้าก็บอกอย่างที่คุณเทาชมพูบอกน่ะค่ะว่า ทางการบอกว่าอุณหภูมิประมาณ 38 องศา แต่ของจริงน่าจะเกิน 40 แล้วเค้าก็แถมต่อท้ายด้วยอีกว่า เห็นมั้ย ดูสิรัฐบาลไม่กล้าบอกความจริงกับประชาชน แม้กระทั่งอุณหภูมิก็ยังต้องโกหกประชาชน

มาเพิ่มยอดค่ะคุณเทาชมพู ถึง 20 เมื่อไหร่คุณเทาชมพูจะได้เฉลย ดิฉันปัญญาน้อยนิด คิดไม่ออกเลยจริงๆว่า ปุโรหิตจะแก้ปัญหาอย่างไร    

 I do not neither.

Is it still cold at your place ka, Khun Nondhira?

 Sorry ka, I do not know neither.
I am not do it on purpose to increase the numbers of posting na ka Khun Taochompoo.

 Sorry ka, I do not know neither.
I am not do it on purpose to increase the numbers of posting na ka Khun Taochompoo.

 I apologize again ka.
I am not doing....
I think I should go to bed right now since I am so sleepy, that's why I typed those two sentences incorrectly. It is 2:00 A.M. in CA. ka.
Any way, it works! This is the number 16th na ka Khun Taochompoo.

 อย่างนั้นข้านัอยจักอุ่นสุรา รอท่านๆ ทั้งหลายมาร่วมเสวนา
และข้าน้อยจิบสุราไปพลาง ฟังไปพลาง ... หวังว่าท่านทั้งหลายคงไม่ว่านะขอรับ  

 คุณเทาชมพู หายดีแล้วหรือครับ ยินดีด้วยนะครับ บอร์ดของเราจะได้ครึกครื้นต่อไป

 ช่วยใส่ให้ครบ 20 ครับ อยากทราบคำเฉลยจัง

 แวะเข้ามาขออนุญาตทานไอศกรีม ของคุณเทาชมพู ค่ะ

คำถามยากจังค่ะ  อยากทราบคำเฉลยจังเลยค่ะ

 เรื่องนี้อาจารย์วิสุทธ์เล่าไว้สั้นๆ   ดิฉันมาใส่ไข่เติมผงชูรสอีกหน่อยค่ะ  ให้ฟังกันสนุกๆ  ไม่ใช่อ่านเชิงวิชาการ

ปุโรหิตคนนี้ อ่านแล้วรู้สึกว่าความฉลาดของแกเหมือนเชอร์ล็อคโฮล์มส์อยู่อย่าง คือเห็นสิ่งที่คนทั้งหลายมองข้ามไป
เรามองว่าพระพรหมเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตมนุษย์  คือยอมรับว่า มนุษย์เป็นผู้ถูกสั่ง  พระพรหมเป็นฝ่ายลงมติ  สั่งให้มนุษย์เป็นยังไงก็ได้
แต่อีตาปุโรหิต แกคงจะเก่งในหลักนิติศาสตร์เอาการ  แกจึงมองว่า เอ  จริงๆแล้วไม่ใช่การลงมติของฝ่ายเดียว
แต่ที่จริงพรหมลิขิตเป็น"พันธะสัญญา" ที่ผูกมัดทั้งสองฝ่าย ให้ต้องทำตามเงื่อนไขของพรหมลิขิต
ถ้าหากว่าใครล่วงรู้พรหมลิขิตก็สามารถพลิกแพลง สร้างเงื่อนไขบังคับพระพรหมได้ เหมือนอย่างที่แกทำ

การแก้ปัญหาของแกคือบอกพระโอรสองค์ใหญ่ที่เป็นพรานว่า   แทนที่จะมัวจับสัตว์กระจอกๆ อะไรเท่าที่จะเข้าป่าหาได้   ได้อย่างดีก็ไก่ป่าหรือเก้งวันละตัว
ขอให้ประกาศออกมาเลยว่า เป็นพรานจับช้างภัทรชาติ  ไม่จับสัตว์อื่น
ช้างประเภทนี้เป็นช้างวิเศษยอดเยี่ยมเกิดมามีแก้วอยู่บนหัว    เหมาะจะเป็นช้างทรงของมหาราชาเท่านั้น
ถ้าเทียบอย่างไทยๆก็คงพอจะเทียบได้กับช้างเผือกระดับพญาฉัททันต์
เจ้าชายก็เชื่อฟังที่ปรึกษาของพ่อ  เดินเข้าป่าไปทำบ่วงดักจับช้างอย่างเดียว  เสือสีห์หมีกระทิงเก้งกวางวิ่งผ่านเท่าไรก็ไม่สนใจอีกต่อไป  
อย่างที่บอกแล้วว่าพระพรหมท่านลิขิตว่าให้เจ้าชายจับสัตว์ได้วันละ ๑ ตัวไม่ขาดไม่เกินกว่านี้  เวลาผ่านไปจนเย็นย่ำค่ำดึกดื่นใกล้จะหมดวัน  เจ้าชายยังจับช้างไม่ได้สักที  หมดวันเมื่อไรพรหมลิขิตก็จะไม่ศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป
พระพรหมก็จำต้องปล่อยช้างภัทรชาติมาให้ติด
บ่วงเจ้าชาย  ตามพรหมลิขิต
วันรุ่งขึ้น เจ้าชายก็ทำอย่างนี้อีก  พระพรหมก็ต้องหาช้างมาให้อีก
ขายช้างวิเศษวันละตัวให้พระราชา  ไม่รวยเดี๋ยวนี้แล้วจะไปรวยเมื่อไหร่ล่ะคะ

ส่วนพระโอรสองค์ที่สอง ถูกลิขิตให้มีวัวได้ตัวเดียวสำหรับบรรทุกหญ้าไปขาย
อีตาพราหมณ์ก็แนะนำให้ขายวัวเสียก่อนเอาเงินมาใช้จ่ายกินอยู่ให้สบาย  แล้วค่อยไปตัดหญ้าให้มากพอจะเอาไปขายได้
พระโอรสตัดหญ้าแล้ว   ไม่มีวัวไม่ได้ เพราะพรหมลิขิตกำหนดให้มีวัว ๑ ตัว    มีหญ้าเมื่อไรก็ต้องมีวัวบรรทุกไปขาย
พระพรหมก็ต้องบันดาลให้มีวัวมาถึงบ้าน  บรรทุกหญ้าไปตลาด
พระโอรสก็ขายทั้งวัวขายทั้งหญ้า  เอาเงินกลับบ้านมาจับจ่ายใช้สอย
ขายวัวย่อมได้ราคาแพง  เพราะเป็นสัตว์มีประโยชน์อันดับหนึ่งของสังคมอินเดีย    ส่วนขายหญ้าเป็นงานไซด์ไลน์
เจ้าชายก็เลยขยันตัดหญ้า  เพราะรู้ว่าเดี๋ยวก็ต้องได้วัวมาไม่ทางใดทางหนึ่ง   แล้วก็จริงอย่างที่คิด เพราะพระพรหมลิขิตไว้เช่นนั้น
ขายวัว ๑ ตัวทุกวัน  ไม่นานก็ได้เงินทองจนมั่งมี

ส่วนพระธิดา   ปุโรหิตแกก็แนะนำทำนองเดียวกันว่า อย่ารับลูกค้าแบบใครก็ได้อย่างเมื่อก่อน เพราะจะได้เงินน้อยไม่พอกิน
แต่ตั้งค่าตัวนางไว้เลยว่า ราคา ๑๐๐ เหรียญทอง
เทียบแบบไทยๆเอาเป็นว่าคืนละหนึ่งล้านบาท  ไม่ได้ขนาดนี้ก็ไม่รับแขก
ด้วยอำนาจของพรหมลิขิต   ก็มีลูกค้ามหาเศรษฐีมาหานาง คืนละคน ทุกคืน  นางก็มีเงินทองอยู่สุขสบาย

เป็นอันว่าพระโอรสธิดาทั้งสามแม้หลีกเลี่ยงพรหมลิขิตไม่ได้ก็ตาม  แต่ก็ไม่ได้ตกระกำลำบากตามเจตนาของพระพรหมอีกต่อไป     แต่ว่าผู้ที่ประสบความลำบากแสนสาหัสกลับเป็นพระพรหมเอง

ลำพังแต่หาวัววันละตัวมาให้พระโอรสองค์รอง โดยเจ้าชายไม่ต้องควักกระเป๋าซื้อเอง  พระพรหมก็เหนื่อยพออยู่แล้ว
มาถึงเรื่องหาช้างภัทรชาติวันละตัวมาให้พระโอรสองค์ใหญ่ และบรรดามหาเศรษฐีคืนละคนมาให้พระธิดา  หนักๆเข้าพระพรหมก็หมดปัญญาจะหา  ก็เลยปรากฏพระองค์ให้ปุโรหิตเจ้าปัญญาเห็น   ต่อว่าต่อขานเป็นการใหญ่ว่าเล่นไม้นี้พระองค์จะเนรมิตช้างกับมหาเศรษฐีที่ไหนมาให้ไหวทุกวี่ทุกวัน

อีตาชฺญาณแกได้ท่า  ก็ยืนกรานว่าแกมิได้ละเมิดพรหมลิขิตแต่อย่างใด   ในเมื่อพระพรหมตั้งเงื่อนไขเองก็ต้องทำตามมติเอง
เว้นแต่พระพรหมจะเปลี่ยนเงื่อนไขก่อน   แกก็จะเปลี่ยนเงื่อนไขของพระโอรสธิดาให้
พระพรหมเจอลูกไม้เด็ดเข้าก็จนใจ  ยอมรับว่าจะเปลี่ยนพรหมลิขิตให้  ดีกว่าพระองค์จะจนปัญญาทำตามพรหมลิขิตไม่ได้
อีตาชฺญาณแกก็เลยยื่นเงื่อนไขขอเมืองคืนให้พระโอรสธิดา ด้วยการบันดาลให้ศัตรูที่ยึดเมืองนั้นกระเจิดกระเจิงหนีไป
พระพรหมก็จำต้องยอม ไปบันดาลให้ตามข้อเสนอ
เมื่อพระโอรสธิดาได้เมืองคืนแล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องประกอบอาชีพเดิม  พระพรหมก็โล่งอกพ้นพันธะไป

เป็นอันว่าจบค่ะ
ถ้าใครชอบเรื่องพระพรหมจนปัญญาแบบนี้  ช่วยเข้ามายกมือด้วย จะได้ตั้งกระทู้เล่าเรื่อง "พราหมณ์กินพรหม" ให้ฟัง

ตั้งเงื่อนไขบ้างละค่ะว่า ไม่ถึง ๑๐ คน ไม่เล่า

 เข้ามารายงานตัวขอฟังนิทานเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ
เป็นคนแรกเลยได้แอบรับประทานไอศครีมก่อนใคร ๆ
ช่วงนี้อากาศร้อนมากจริง ๆ ค่ะ แถมกลางดึกเมื่อคืนนี้
มนุษย์ (การ) ไฟฟ้ายังใจร้ายแกล้งทำไฟดับในหมู่บ้าน
ที่ทองรักอยู่ตั้งชั่วโมงนึง  เฮ้อ ! ทั้งร้อนทั้งเซ็งจนสุดจะบรรยายเลยทีเดียว

 ขอบคุณครับคุณเทาชมพู
ยอดเยี่ยมเลยครับสำหรับเรื่องนี้ แก้เผ็ดได้แสบสันจริงๆ 5555
ยกมือให้สองมือด้วยครับ (ความจริงจะยกให้ทั้ง 4 ระยางค์ แต่เห็นว่า ไม่น่าดู)

 ยกมือด้วยคนครับ    

 ฟังเรื่องอย่างนี้แล้วทำให้เกิดกำลังใจดีจังค่ะ (แต่ที่จริงที่แอบคิดไว้คือสำหรับพระราชธิดานี่ปุโรหิตจะเสนอตัวเป็นลูกค้าเองซะอีก )
ขอมารอฟังเรื่องต่อไปด้วยคนค่ะ

 ยอดไปเลยค่ะ คิดไม่ถึงจริงๆ
เข้ามายกมือเพิ่มด้วยคนค่ะ จะได้ครบสิบเร็วๆ อยากฟังอีกค่ะ

 มาเพิ่มยอดด้วยค่ะ จะได้ฟังเรื่องใหม่เร็วๆ ปุโรหิตนี่เยี่ยมยอดเลยค่ะ นึกไม่ถึงว่าแกจะมาไม้นี้

 มานั่งพับเพียบงามๆรอฟังเรื่องใหม่จากคุณเทาชมพูค่ะ

 มาลงชื่อรอฟังด้วยคนครับ

 ฝนขอจองนั่งฟังนิทานแถวหน้าเลยค่ะ

 อืม เป็นการลับคม สติปัญญาตนเองได้ดีจริงๆนั่งคิดอยู่ตั้งนาน ทำไมเรามองข้ามไปนะ  นี่ละเขาถึงบอกว่า เส้นผมบังภูเขา มัวแต่ไปนั่งนึกอะไรก็ไม่รู้

 โห... ปัญญาท่านปุโรหิตนี่ ...น่าดูชมเลยนะคะ

มิน่าล่ะ ถึงได้เป็นตั้งปุโรหิตน่ะ

 โห เป็นพระพรหมก็ยังจนมุมปุโรหิตได้ด้วยแฮะ
ขอบคุณสำหรับนิทานแขกจากคุณเทาชมพูครับ

จบจากเมืองแขกเลี้ยวไปเมืองฝรั่ง ใครเรียนวรรณคดีอังกฤษบ้างครับ ผมเข้าใจว่ามีละครเรื่องหนึ่ง (ของกิลเบิตกับซัลลิแวน?) เป็นเรื่องของนายอะไรคนหนึ่งเป็นหลอด (กาแฟ) หรือเป็น (ปลา) ดุก อะไรก็ไม่ทราบล่ะ ที่ถูกสาปว่า ทุวันจะต้องประกอบกรรมชั่ว 1 ประการ มิฉะนั้นจะต้องตาย

พระเอกแกไม่ได้อยากเป็นคนชั่วเลยนะครับ แต่คำสาปทำให้แกต้องประกอบอาชญากรรมวันละครั้งๆ ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดแกเบื่อการเป็นอาชญากรเต็มทีก็เลยเกิดปัญญา บอกว่า วันนี้แกจะไม่ทำชั่ววันละครั้งอีกละ หมดวันแล้วจะตายก็ให้มันตายไป ไอ้การที่แกไม่ทำชั่วนั้นแกก็รู้อยู่ว่ามันจะต้องทำให้แกตายตามคำสาป เท่ากับว่าแกตั้งใจจะฆ่าตัวตายหรือประกอบอัตวินิบาตกรรม ทีนี้ การพยายามฆ่าตัวตายน่ะถือเป็นบาปนะครับ โดยเฉพาะสำหรับฝรั่งเคร่งศาสนา ดังนั้น การที่แกอยู่เฉยๆ ซึ่งเป็นการพยายามฆ่าตัวตายนี้ เท่ากับว่าแกทำชั่วไปแล้ว 1 อย่าง แปลว่าเย็นนั้นแกก็ไม่ต้องตายตามคำสาป รอดมาได้อีกวัน เช้าขึ้นแกก็ประกาศอีกว่าวันนี้ฉันจะไม่ทำบาปจะตายก็ให้ตายไป ... ไปเรื่อยๆ ทีละวัน จนแก่ตายไปเองตามอายุขัย

เรื่องชื่ออะไรก็ไม่รู้ ใครแต่งก็ไม่แน่ใจ จำได้แต่พล็อตนี่แหละ ใครรู้ข่วยบอกผมหน่อยครับ ขอบคุณครับ

 ไม่รู้จักเรื่องนี้ค่ะ  ละครเพลงของกิลเบิตและซัลลิแวน เท่าที่นึกออกก็มี Mikado ที่รัชกาลที่ ๖ ทรงแปลงมาเป็น วั่งตี่  นอกจากนี้ดูเหมือนจะมี Turandot เจ้าหญิงเจ้าปัญญา

แต่เรื่องคล้ายๆกันนี้ เป็นนิยาย ชื่อ Lord Arthur Seville's Crimes ของ Oscar Wilde

พระเอกชื่อลอร์ดอาเธอร์  กำลังจะแต่งงาน   แต่เกิดไปเจอหมอดูทำนายว่าชะตาเขาต้องฆ่าคน มิฉะนั้นจะยังแต่งไม่ได้  แต่งแล้วจะเกิดเหตุร้ายถึงขั้นวิบัติกะคนรัก

ลอร์ดอาเธอร์เลยพยายามฆ่าคนหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ   แคล้วคลาดทุกที  แกกลุ้มแทบบ้าตาย จนในที่สุดแกก็หาทางออกได้ คือผลักหมอดูตกน้ำตายไปเลย

 That fortune teller forgot to check his own luck!

 ผลักหมอดูตกน้ำตาย ฮ่าๆๆๆๆ  

 ค้นเจอแล้วครับ เรื่องนี้เป็นอุปรากรเบาสมองของกิลเบิตและซัลลิแวนจริงๆ ชื่อ Ruddigore บารอนแห่งรัดดีกอร์ถูกแม่มดสาปตั้งแต่ต้นตระกูลมาไม่รู้กี่ชั่วบารอนแล้วว่าให้ประกอบอาชญากรรมวันละครั้ง มิฉะนั้นจะต้องตายอย่างเจ็บปวดทรมานที่สุด
จนมาถึงรุ่นพระเอก ซึ่งไม่ต้องการแบกรับภาระคำสาปนี้ จึงหนีเตลิดหายสาปสูญไป น้องชายเลยต้องขึ้นเป็นบารอนและรับกรรมแทน แต่ต่อมา พระเอกซึ่งปลอมตัวหนีเตลิดไปนานแล้ว กลับมาที่บ้านเกิดโดยตอนแรกก็ไม่มีใครจำได้ มาเจอนางเอกแล้วมีซับพล็อตว่า นางเอกเป็นผู้ดี ถูกป้าผู้ปกครองบังคับให้ต้องแต่งกับคนตระกูลสูงด้วยกัน ถึงนางเอกจะรักไอ้หนุ่มพเนจรขนาดไหนก็แต่งกันไม่ได้เพราะฐานันดรคนละชั้น พระเอกก็ไม่กล้าเปิดเผยตัวว่าที่แท้เขาเป็นผู้ดีปลอมตัว เพราะถ้าเปิดตัวก็ต้องเข้าครองตำแหน่งและรับคำสาป แต่ในที่สุดความก็แตกจนได้ บารอนคนใหม่จึงจำใจต้องเข้ารับตำแหน่งแทนน้องชาย แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะไม่อยากประกอบอาชญากรรมจริงๆ แต่ในที่สุดก็มีคนหาทางออกให้ตามที่ผมว่า คือ การไม่ทำชั่วนั้นเป็นการพยายามฆ่าตัวตาย ซึ่งถือเป็นอาชญากรรมอยู่แล้ว จึงไม่ต้องตายอย่างทรมาน พระเอกนางเอกก็เลยแต่งงานกันได้เสียที...