งานศึกษาเรื่อง
Genetic history of Southeast Asian populations as revealed by ancient and modern human mitochondrial DNA analysis ตีพิมพ์ปี ๒๐๐๘ ใน American Journal of Physical Anthropology ฉบับ ๑๓๗ หน้า ๔๒๕-๔๔๐ ให้คำตอบเรื่องถิ่นกำเนิดของบรรพบุรุษไทย โดยมี material ในการศึกษาที่สำคัญคือ ตัวอย่าง DNA ทั้งประชากรโบราณสมัยก่อนประวัติศาสตร์ และคนพื้นเมืองตามพื้นที่ต่าง ๆ ดังนี้
๑. ประชากรสมัยก่อนประวัติศาสตร์: ตัวอย่างจากภาคอีสานตอนล่าง มีอายุตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ตอนปลาย เข้าสู่ยุคโลหะ แล้วก็สืบเนื่องมาจนถึงประวัติศาสตร์ตอนต้น จากแหล่งโบราณคดีเนินอุโลก (NUL) และบ้านหลุมข้าว (BLK) เป็นตัวอย่างของคนโบราณที่อยู่ในพื้นที่
๒. กลุ่มคนที่พูดภาษาตระกูลไทจากท้องถิ่นต่าง ๆ: ไทยโคราช (Th-K)ไทยภาคเหนือ (Th-N) ไทยขอนแก่น (Th-KK) ไทยเชียงใหม่ (Th-Cm) ผู้ไทย (PTh) ลาวโซ่ง (LSg)
๓. กลุ่มมอญ-เขมร: พวกชอง (Chg) ที่มีถิ่นฐานอยู่แถวจังหวัดจันทบุรี กับกลุ่มเขมร (Khm) จากแถบชายแดนจังหวัดสระแก้ว
๔. กลุ่มชาวเขา: ลีซอ (Lsu) มูเซอ (Msr)
๕. กลุ่มคนภาคใต้ของจีน ในเขตมณฑลยูนนาน กว่างซี และกวางตุ้ง:ชาวฮั่น (ฮั่นยูนนาน (H-Yn) ฮั่นกวางตุ้ง (H-Gd) ฮั่นอู่ฮั่น (H-Wh) ฮั่นชิงเต่า (H-Qd) และจ้วง (Zhg))
๕. ประชากรจากภาคกลาง ภาคตะวันตกเฉียงเหนือ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือจากประเทศจีน: พวกอัลไต (Tu-Qinghai)
ตัวอย่างที่ได้มานำไปสกัด Mitochondrial DNA เพื่อเปรียบเทียบและโยงความสัมพันธ์เป็น Genetic Tree ได้ความสัมพันธ์ดังนี้
ประชากรสมัยก่อนประวัติศาสตร์จากแหล่ง โบราณคดีเนินอุโลก (NUL) และบ้านหลุมข้าว (BUK) มีพันธุกรรมใกล้ชิดระหว่างกันมากที่สุด จึงอาจอนุมานได้ว่าประชากรก่อนประวัติศาสตร์ทั้งสองนี้ เป็นตัวแทน ทางเชื้อสายของชุมชนก่อนประวัติศาสตร์บริเวณลุ่มแม่น้ำมูลตอนบน ตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ตอนปลาย จนถึงยุคต้นสมัยประวัติศาสตร์
เมื่อเทียบกับกลุ่มคนที่พูดภาษาตระกูลไทในไทย อย่างไทยจากภาคเหนือ (Th-N) ไทยขอนแก่น (Th-KK) ไทยเชียงใหม่ (Th-Cm) ผู้ไทย (PTh) กลับมีความใกล้ชิดกันทางพันธุกรรมกับคนจ้วง (Zhg) จากมณฑลกว่างซีประเทศจีน และชาวฮั่นจากภาคใต้ของจีนได้แก่ ชาวฮั่นยูนนาน (H-Yn) ชาวฮั่นกวางตุ้ง (H-Dd) ชาวฮั่นอู่ฮั่น (H-Wh) มากกว่ากับประชากรสมัยก่อนประวัติศาสตร์ของพื้นที่ประเทศไทย จากเนินอุโลก (NUL) และบ้านหลุมข้าว (BUK) แต่ประชากรสมัยก่อนประวัติศาสตร์จากเนินอุโลกและบ้านหลุมข้าว มีความใกล้ชิดกับมอญ-เขมร โดยเฉพาะพวกชอง (Chg)
รูปแบบความสัมพันธ์ที่พบ สนับสนุนทฤษฎีที่ว่าบรรพบุรุษของคนพูดภาษาไทยในเอเชียอาคเนย์ โดยทางเชื้อสายน่าจะเป็นพวกที่อพยพลงมาจากตอนใต้ของจีน และเป็นคนละกลุ่มกันกับประชากรสมัยก่อนประวัติศาสตร์ของพื้นที่
ยังมีข้อสังเกตบางอย่างจากรูปแบบความสัมพันธ์ที่พบ คือกลุ่มคนที่พูดภาษาตระกูลไทในประเทศไทย (ไทยภาคเหนือ ไทยขอนแก่น ไทยเชียงใหม่ ผู้ไทย) มีความใกล้ชิดกันทางพันธุกรรมค่อนข้างมาก แสดงว่ามีความเป็นไปได้ว่าเพิ่งแยกตัวออกจากกันเป็นประชากรกลุ่มย่อย ๆ ไม่ช้านานมากจึงสะสมความหลากหลายทางพันธุกรรมไม่มาก
ประชากรที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคใดภูมิภาคหนึ่ง ถ้ามีการอยู่อาศัยแตกตัวเป็นกลุ่มย่อย ๆ เป็นเวลาช้านานจะสั่งสมความหลากหลายทางพันธุกรรมต่างจากกันมากขึ้น ซึ่งนี่เป็นกรณีของมอญ-เขมรที่เราพบว่า พวกชอง เขมร และชาวบน ค่อนข้างหลากหลายแตกต่างจากกันมากในทางพันธุกรรม แสดงว่ากลุ่มเหล่านี้ น่าจะมีการตั้งหลักแหล่งอยู่อาศัยและแตกตัวเป็นกลุ่มย่อย ๆ มาตั้งแต่ก่อนหน้าการเข้ามาตั้งหลักแหล่งในพื้นที่ ของกลุ่มบรรพบุรุษคนไทย ที่มีความหลากหลายทางพันธุกรรมน้อยกว่า
ส่วนพวกอัลไต (Tu-Qinghai) ที่อยู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน จากต้นไม้ความสัมพันธ์ทางวิวัฒนาการจะเห็นว่ามันห่างออกไปมาก
งานวิจัยชิ้นนี้ให้คำตอบได้ว่า บรรพบุรุษของเราอพยพมาจากทางตอนใต้ของจีน เมื่อเวลาที่อพยพลงมานั้นมีคนพื้นเมืองอื่น ๆอาศัยอยู่ในภูมิภาคเต็มไปหมดแล้ว โดยเฉพาะพวกที่พูดภาษาในตระกูลมอญเขมร ออสโตรเอเชียติกข้อมูลจาก
ศาสตราจารย์เสมอชัย พูลสุวรรณ อาจารย์ประจำคณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์