เรือนไทย

ในบรรดานิยายแปลที่เคยอ่านตอนเด็กๆ และประทับใจมากที่สุด  มีนิยายนักสืบเชอร์ล็อค โฮล์มส์ รวมอยู่ในแถวหน้า     ต้องยกให้เป็นความดีของคุณอ.สายสุวรรณ ผู้แปล  ซึ่งแปลอย่างหมดจด ประณีต ละเอียดถี่ถ้วน   อ่านแล้วเคลิบเคลิ้มเห็นภาพตามไปด้วย  ทั้งๆตอนนั้นเกิดมายังไม่เคยเห็นลอนดอนเลยสักครั้ง แม้แต่ในหนัง

ต่อมามีเหตุให้ไปอังกฤษอยู่หลายครั้ง    ไปถึงลอนดอน  ก็ยังมองหาถนนโน้นถนนนี้ตามที่เคยระบุไว้ในนิยาย  แต่ในเมื่อมหานครลอนดอนเปลี่ยนไปจากปลายศตวรรษที่ 19 มาก   จึงโยงภาพไม่ถูก     แม้แต่ถนนเบเกอร์ ที่บอกว่าเป็นที่อยู่ของนักสืบเอก   ผ่านไปก็มองไม่เห็นร่องรอยบรรยากาศเดิม

จนกระทั่งชาวโลกทั้งหลายมีโอกาสใช้อินทรเนตร     สอดส่องดูจึงพบว่า บัดนี้เขามีพิพิธภัณฑ์เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ที่ถนนเบเกอร์กันแล้ว
เมื่อไปลอนดอนครั้งล่าสุด   จึงบอกไกด์กิตติมศักดิ์ว่า  ช่วยพาไปเยี่ยมเชอร์ล็อค โฮล์มส์ ทีเถอะ  ไม่ไป British Museum  ไม่ไป National Gallery    ขอไปที่นี่แหละ
แล้วก็ได้ไปสมใจ

นิยายนักสืบ ชุดเชอร์ล็อค โฮล์มส์  เปิดตัวตอนแรกชื่อ The Study in Scarlet  ในนิตยสารชื่อ  Beeton's Christmas Annual ในค.ศ. 1887  หนังสือที่ตีพิมพ์ในครั้งนั้น   บริษัทประมูลซอธเธอบี้เปิดประมูลเมื่อ วันที่ 15 กรกฎาคม ปี 2010   โดยตั้งราคาไว้ที่ £250,000- £400,000
แต่ผลปรากฏว่ามีผู้ให้ราคาแค่  £240,000  เจ้าของก็เลยไม่ยอมขาย 
นับเป็นหนึ่งในหนังสือราคาแพงอันดับแถวหน้าของโลก

ตอนที่เริ่มแต่งนิยายนักสืบเรื่องนี้  นายแพทย์หนุ่มชื่ออาเธอร์ โคแนน ดอยล์ ก็ไม่ได้คิดหรอกว่าจะประสบความสำเร็จกระไรนักหนา   แต่ความที่ชอบอ่านชอบเขียน  และเคยอ่านเรื่องนักสืบดังๆมาก่อน เช่นนักสืบ โอกุสต์ ดูแปง  (Auguste Dupin)  ประกอบกับอาชีพหมอที่ทำอยู่ ทำมาหากินค่อยข้างจะฝืดเคือง   ก็เลยแต่งเป็นอาชีพเสริมหารายได้พิเศษ
ปรากฏว่าเป็นที่ถูกอกถูกใจของคนอ่านมากมายเกินคาดหมาย   สนพ.พากันประมูลนิยายตอนต่อไปเสียสูงลิบ    หมอดอยล์ก็เลยหันมาแต่งเป็นล่ำเป็นสัน      เขาเขียนงานประวัติศาสตร์ไว้อีกด้วย   ทำให้ได้รับพระราชทานยศเป็นเซอร์อาเธอร์   แต่คนอ่านรู้ดีกว่า ถึงกับบอกว่า ที่ได้เป็นท่านเซอร์ก็เพราะเชอร์ล็อค โฮล์มส์นั่นต่างหาก  เพราะพระเจ้าแผ่นดินอังกฤษโปรดเรื่องนี้มาก

ปัจจุบัน เรื่องของเชอร์ล็อค โฮล์มส์หมดลิขสิทธิ์แล้ว   หมายถึงว่าใครจะเอาไปพิมพ์ใหม่  เอาไปแต่งต่อก็ได้     จึงมีคนแต่งตอนใหม่ๆกันขึ้นอีกแยะ     แต่ก็ไม่มีตอนไหนยอดนิยมเท่ากับเรื่องที่เจ้าของเดิมแต่ง
ความแพร่หลายของยอดนักสืบ ทำเงินให้อังกฤษอย่างมหาศาล   จากการพิมพ์หนังสือ  เทป  วิทยุ หนังโรงใหญ่ หนังทีวี   ละคร วีซีดี    และขยายมาถึงของที่ระลึกต่างๆ  และพิพิธภัณฑ์ที่ว่านี่ละค่ะ
ขนาดมีอนุสาวรีย์ของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ด้วย

รูปเซอร์อาเธอร์  ผู้ให้กำเนิดยอดนักสืบ

นี่ืคือหน้าตาของพิพิธภัณฑ์เชอร์ล็อค โฮล์มส๋ ที่ถนนเบเกอร์ ในปัจจุบัน   เป็นตึกแถวสองห้อง ขนาดเล็กๆ  มีบันไดขึ้นไปชมห้องหับต่างๆได้ทุกชั้น จนถึงชั้นใต้หลังคา

เปิดประตูเข้าไปในห้องชั้นล่าง   เป็นร้านขายของที่ระลึกทุกอย่างที่เกี่ยวกับเชอร์ล็อค โฮล์มส์ 

ของที่ระลึกเกี่ยวกับเชอร์ล็อค โฮล์มส์  สำหรับแฟนหนังสือ และนักสะสม

แต่ของบางอย่างก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับนักสืบเอกนัก  แต่เป็นอะไรกระจุกกระจิกเกี่ยวกับอังกฤษสมัยวิกตอเรียน  ถือว่าพอไปกันได้

ตู้ไม้เสาเกลียวสไตล์นี้ เคยเห็นในร้านขายของเก่าของไทยเรานี่แหละ    ในร้านขายของของพิพิธภัณฑ์ ไม่ได้มีเอาไว้ขาย แต่ใช้วางสินค้า บรรดาขวดแก้วและอะไรต่อมิอะไรตามที่เห็นค่ะ

ถ่ายรูปสินค้าเสร็จ เงยหน้าขึ้นมองเพดาน เห็นเขาทำเพดานแบบวิคตอเรียน  มีกระจกโค้งแบบโดม  สวยดี  เลยเก็บภาพมาให้ดูกันค่ะ

 :D ชื่นชอบเช่นเดียวกันครับ อ่านแล้วสนุกมาก เรื่องจะเป็นปริศนาในเบื้องต้น หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ คลายไปทีละเรื่อง ๆ จนเชื่อมโยงกันได้หมด

อ.เทาชมพู ได้ถ่ายภาพไปป์ อาวุธคู่กายของเชอร์ล๊อค โฮล์มส์ มาด้วยหรือเปล่าเอ่ย  ;D

ไม่มีได้ไงคะ   ;D
โปรดอดใจรอ

พิพิธภัณฑ์เล็กๆนี้มีคนเข้าชมกันขวักไขว่   เวลาถ่ายรูป ต้องพยายามหามุมที่คนน้อยหน่อย มิฉะนั้นจะบังข้าวของเสียหมด   
สังเกตว่าเป็นนักท่องเที่ยวชาวเอเชียมากกว่าฝรั่ง   คนญี่ปุ่นกันทั้งนั้น   ไม่เห็นคนไทยคนอื่น
แสดงว่าเชอร์ล็อค โฮล์มส์ก็ฮิทในญี่ปุ่นเช่นกัน

^
ตอนอยู่อังกฤษ ใช้สูตรเอ่ยคำว่า "I am under 15" จะได้สิทธิ์ลดราคาอย่างเหลือเชื่อ ในการเข้าชมพิพิธภัณฑ์และขึ้นรถเมล์......บัดนี้ใช้สูตรนั้นมิได้แล้ว  :-[ :-[

จากนั้นก็จ่ายเงินค่าบัตรเข้าชม  6 ปอนด์ต่อหัว   เดินขึ้นบันไดแคบๆไปชั้นบน ซึ่งจัดเป็นห้องพักของนักสืบลือนาม ตามที่บรรยายไว้ในหนังสือ
เชอร์ล็อค โฮล์มส์ไม่มีบ้านของตัวเอง   เขาเช่าห้องชั้นบนของบ้านเลขที่ 221B ถนนเบเกอร์ อยู่ร่วมกับหมอวัตสัน  ผู้กลายมาเป็นผู้ช่วยและนักบันทึกคดีสืบสวน      เจ้าของบ้านเป็นหญิงชราชื่อมิสซิสฮัดสัน   เป็นตัวประกอบประจำเรื่อง   แกอาศัยอยู่ชั้นล่าง  มีหน้าที่เปิดประตูต้อนรับลูกความจากชั้นล่าง  แล้วให้ขึ้นบันไดมาในห้องรับแขกของยอดนักสืบ
ตอนขึ้นบันไดไปก็รู้สึกสมัยวิคตอเรียน บ้านช่องน่าจะแคบกว่าสมัยนี้    บันไดนี้คนสองคนสวนกันไม่ได้    เป็นบันไดเก่าแก่ มีภาพประดับข้างฝาก็เก่าแก่พอกัน     ให้บรรยากาศของเดินข้ามกาลเวลากลับไปในอดีตได้อย่างดี

เห็นข้อความคุณหนุ่มสยามก่อนโพสต์     ในประสบการณ์กลับเป็นตรงกันข้าม  ตอนเรียนจบปริญญาตรีไปต่อโท  ต้องควักใบขับขี่มาให้ดู ไม่งั้นเข้าสถานที่ใหญ่ๆในลาสเวกัสไม่ได้
คุณหนุ่มสยามต้องรอลดราคามโหฬารอีกครั้ง เมื่อเป็น senior citizen แล้ว

พอขึ้นไปชั้นที่สอง ก้าวเข้าไปในห้องรับแขก  ก็พบว่าพี่ยุ่นน้องยุ่น ยืนเดินกันอยู่เต็มห้อง   วางท่าถ่ายรูปกันไม่ขาดระยะ   ถ้าถ่ายทั้งห้องก็ต้องติดพวกเขา   แทนที่จะติดห้อง
จึงต้องไปเอารูปห้องมาจากอินทรเนตร    ส่วนภาพที่เล็งเฉพาะมุม หลบดาราประกอบฉากทั้งหลาย มาจากกล้องค่ะ

ห้องรับแขกของช.ล.ฮ.  เป็นห้องแคบมาก  บอกให้รู้ว่าฐานะของเจ้าของห้องก็ธรรมดาๆ  ไม่ร่ำรวยอะไร  ประดับประดาด้วยเครื่องเรือนและข้าวของสมัยนั้นดูแน่นไปทั้งห้อง   แต่มันก็ดูเป็นของเก่าจริงๆค่ะ ไม่ใช่ใหม่แต่ตกแต่งแบบเก่า  ได้กลิ่นอายแบบอังกฤษเมื่อหนึ่งร้อยกว่าปีก่อน
เข้าไปเดินดูตามมุมต่างๆ   คนจัดเขาก็พยายามจะเอาข้าวของที่ดูว่าเป็นของส่วนตัวของนักสืบเอกมาโชว์ไว้  อย่างไวโอลินบนเก้าอี้

มุมหนึ่งในห้องรับแขก มีช้างไม้ด้วย  และมีโซฟาบุกำมะหยี่สีแดง ซึ่งเป็นเครื่องเรือนที่นิยมกันในสมัยนั้น
ลูกความบางคนมาถึงก็เป็นลมเป็นแล้งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกนี้เอง

เตาผิงในห้อง มีเหล็กเขี่ยถ่าน   ของใช้ชนิดนี้มีบทบาทอยู่ในเรื่องสืบสวน  เพราะลูกค้าบางคนก็เข้ามาขู่ด้วยการงอเหล็กเขี่ยถ่านให้ดู
พระเอกของเราก็แกร่งพอจะงอกลับได้   
ไวโอลินเป็นทางระบายอารมณ์กดดันของนักสืบเอก   ไม่ว่าเศร้า  เครียด กังวล  หรือปล่อยอารมณ์ เขาใช้ดนตรีเป็นเครื่องมือ   แม้แต่หลอกให้ลูกความหลงผิด ยอมคายความลับออกมา  ไวโอลินนี้ก็มีบทบาทช่วยหลอกเช่นกัน 

เตาผิง  ถ่ายมาให้เห็นชัดๆ

โต๊ะทำงานของเชอร์ล็อค โฮล์มส์   เขาไม่ใช่หนอนหนังสือ แต่มีความรู้เรื่องอาชญวิทยา และสนใจเคมี     หนังสือเล่มใหญ่เป็นบันทึกรวบรวมประวัติอาชญากร และบุคคลที่มีชื่อเสียง  เพื่อประโยชน์ในการสืบสวน
เครื่องเขียนบนโต๊ะ กับของประกอบอย่างอื่น  ไม่รู้ว่าเป็นของจำลองทำขึ้นมาทีหลัง หรือว่าเอาของสมัยนั้นมาแสดงจริงๆ  แต่มันก็เหมือนมาก

มุมห้อง  ในสมัยโน้นลอนดอนยังใช้ไฟแกส    ไฟฟ้าที่เปิดในพิพิธภัณฑ์เป็นแสงเรืองๆ  ออกสีแดงหน่อยๆ   ทำให้บรรยากาศดูโบราณค่ะ

ใครเป็นเจ้าของพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ครับ

เขาทำมากี่ปีแล้ว ทุกวันนี้คนยังไปดูมากไหม

เป็นพิพิธภัณฑ์เอกชนค่ะ  บริหารโดย  Sherlock Holmes International Society ซึ่งเป็นองค์การไม่แสวงหากำไร 
เปิดตั้งแต่ค.ศ. 1990  เขาเลือกสถานที่คือถนนเบเกอร์จริงๆ  ระบุชื่อเลขที่ว่า 221b  ตามนิยาย  แต่ของจริง  พิพิธภัณฑ์อยู่ระหว่างบ้านเลขที่ 237 และ 241 ค่ะ
มีเว็บไซต์อยู่ที่นี่

http://www.sherlock-holmes.co.uk/

ตอนที่ดิฉันไปก็ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว   และไปในวันธรรมดา   แต่ก็เห็นนักท่องเที่ยวญี่ปุ่นบ้าง ฝรั่งบ้าง มากันไม่ขาดสาย  จะขึ้นไปชมชั้นบนต้องรอให้พวกขึ้นไปก่อนหน้า ลงมาเสียก่อน
ของที่ระลึกก็เป็นส่วนหนึ่งของรายได้

มาถึงรูปที่คุณ siamese อยากดู  กล้องยาเส้น ของเชอร์ล็อค โฮล์มส์

โต๊ะอาหารของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ จัดไว้อีกมุมหนึ่ง     มีจานชามแก้วน้ำและเครื่องใช้อย่างที่คนชั้นกลางในสมัยปลายศตวรรษที่ 19 ใช้กัน    ก็เลยมีโอกาสเห็นว่าคนยุคนั้นเขากินอยู่กันยังไง
จานกระเบื้องลายดอกไม้ และเครื่องแก้วแบบนี้ จะว่าไปก็มีมาขายในสยาม ในห้างต่างๆสมัยรัชกาลที่ 5  ไม่ได้แปลกหูแปลกตาพวกเรา
บางบ้านที่ได้รับมรดกจากปู่ย่าตายายอาจมีของพวกนี้ตกทอดกันมาถึงรุ่นปัจจุบันก็ได้

ด้านหลังห้องรับแขก  เป็นห้องนอนของยอดนักสืบ   โผล่เข้าไปดู เป็นห้องแคบๆ แทบไม่ตกแต่งเลย  น่าผิดหวังนิดหน่อย นึกว่ามันจะอยู่สบายกว่านี้    บนเตียงทองเหลือง(ซึ่งในสยามก็มี) มีอุปกรณ์ใช้ปลอมตัวของช.ล.ฮ.  เช่นหมวกนักบวช    พระเอกของเราปลอมตัวเป็นนักบวชในหลายตอนด้วยกัน   เครื่องแต่งหน้า ซึ่งทำให้เขาดูเป็นคนแก่  เป็นคนป่วย เป็นคนงานหนุ่ม ฯลฯ ได้หลายแบบ

ขอบคุณครับผม

บรรยากาศในบ้านรู้สึกว่ามีของเยอะมากนะครับ  ::)

ขอบพระคุณอาจารย์เทาชมพูมากค่ะที่เอามาฝาก เหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลยค่ะ  ;D
เรียนถามว่าของที่หนูวงไว้ ซึ่งอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาใช้ทำอะไรคะ หรือประดับโต๊ะอาหารเฉยๆ

เจอคำถามคุณหนูดีดีเข้า เหมือนถูกหมัดเข้าอย่างจัง    ได้แต่กลับไปซูมภาพส่วนนั้นมาดู ว่ามันคืออะไร   เพราะตอนถ่ายก็ไม่ได้สนใจจะพิจารณาให้ละเอียดเสียด้วย
คนที่ดูออกว่าเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารชุดนี้คืออะไร  ก็น่าจะมีคุณตั้ง หรือ naitang  ซึ่งเคยไปอยู่ยุโรปมาหลายปี  กินดินเนอร์มานับไม่ถ้วน   คงเคยใช้มาบ้าง 
อีกคนคือท่าน Navarat ซึ่งคุ้นเคยกับอังกฤษดี    คงจะเคยเห็นเคยใช้ของพวกนี้
ถ้าท่านทั้งสองไม่แวะเข้ามา   เดี๋ยวดิฉันจะต้องถูตะเกียงหาจินนี่เป็นทางออก   
และสุดท้าย  เชื่อว่าคุณเพ็ญชมพูคงเอาอินทรเนตรมาส่องหาคำตอบให้จนได้

ส่วนดิฉันมองว่ามันเป็นแท่งแก้วเล็กๆ  ถ้าไม่ใช้คนเครื่องดื่ม ก็ใช้จิ้มผลไม้ ทำนองนี้หรือเปล่าคะ

เยอะค่ะ   ห้องมันแคบ แล้วอีกอย่างคนจัดทำพิพิธภัณฑ์เขาต้องการให้ทุกอย่างที่ระบุไว้ในนิยายนักสืบ   มีให้เห็นอย่างละเอียดถี่ถ้วน เช่นหมวกของช.ล.ฮ. และหมวกของหมอวัตสัน ก็แขวนเอาไว้ให้ดู
ภาพถ่ายข้างล่างหมวก เป็นภาพน้ำตกไรเชนบักในสวิตเซอร์แลนด์  ที่ช.ล.ฮ.ตกลงไปพร้อมกับจอมวายร้ายคู่ปรับคือศาสตราจารย์มอริอาตี    เป็นภาพที่ขยายมาจากภาพประกอบในหนังสือ

ชั้นสองที่เป็นห้องรับแขกและห้องนอนของช.ล.ฮ. มองไม่เห็นว่าห้องนอนของหมอวัตสันคู่หูของนักสืบเอก อยู่ตรงไหน   ต้องขึ้นบันไดไปอีกชั้นจึงเห็นห้องชั้นสาม มีป้ายติดหน้าประตูว่าห้องของหมอวัตสัน
คำว่า Dr.Watson  ฝรั่งออกเสียงว่า วอทสัน  แต่ในเมื่อนักแปลของเราแปลเป็นไทยว่า วัตสัน  ก็เรียกวัตสันต่อไป  คุ้นปากมากกว่า

ห้องของหมอวัตสันที่ดิฉันเดินเข้าไป  ไม่ยักใช้ห้องนอนอย่างที่นึก   เพราะในนิยายตอนแรกบอกว่าสองคนนี้มาเช่าห้องชุดอยู่ด้วยกันเพื่อแบ่งเบาภาระค่าเช่า    แต่นึกอีกที หมอวัตสันมาร่วมผจญภัยในฐานะหนุ่มโสดตอนเดียวก็แต่งงานกับลูกความที่มาปรึกษานักสืบ  แยกบ้านออกไปแล้วนี่นา    ห้องของหมอวัตสันก็เลยถูกดัดแปลงกลายเป็นห้องอะไรอีกห้อง ที่ไม่มีเตียงนอน  แต่มีข้าวของเครื่องใช้เหลืออยู่
ห้องนี้มีของน่าสนใจอีกอย่างคือส้วมเคลื่อนที่     ดังที่ถ่ายรูปนำไปลงในกระทู้สรีสำราญของสาวชาววัง ให้คุณ siamese ดูมาแล้ว

สรีสำราญของหมอวัตสัน

กลับไปค้นโฟลเดอร์รูป จึงพบว่าเล่าข้ามไปหน่อย  ขอย้อนกลับไปที่ห้องนอนของเชอร์ล็อค โฮล์มส์อีกครั้ง
วอลเปเปอร์ในสมัยวิคตอเรียนนิยมสีแก่ๆ อย่างแดงแก่ เขียวแก่   ไม่นิยมสีอ่อนๆอย่างสมัยนี้     ห้องก็เลยดูมืดทึบ   ห้องนอนของนักสืบเอกเป็นสีเขียวแก่

ขอทำตาไวนิดหน่อยครับ เมื่อนั่งกระโถนแล้ว ด้านขวามือมีสองหลุม คืออะไรหรือครับผม  ???

คนอังกฤษไม่ค่อยจะปล่อยผนังเอาไว้ว่างๆ แม้ว่ามีวอลเปเปอร์แล้วก็ยังจะต้องมีรูปประดับประดา จัดจังหวะเอาไว้เป็นกลุ่ม เป็นแนว  อย่างมีระเบียบ ไม่ใช่ติดตามบุญตามกรรม
เวลาไปเที่ยวตามเมืองต่างๆในอังกฤษ  ชอบไปพักตาม B&B   เพราะเจ้าของบ้านจัดห้องนอนให้แขกเหมือนห้องนอนในบ้านตัวเอง  อบอุ่นดี     ไม่เหมือนไปพักในโรงแรม    เสียอย่างเดียวคือห้องพวกนี้ห้องไหนห้องนั้น ต้องติดรูปเก่าแก่เอาไว้บนผนังด้วย     พอจะนอนเห็นภาพบุรุษสตรีในชุดโบราณจ้องมองออกมาจากผนังแล้วครั่นเนื้อครั่นตัว   เพราะเดาได้ว่าเรามานอนอยู่ในห้องเจ้าของเดิม  แกตายบนเตียงนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้  
จากนั้น  ไม่มีอะไรดีกว่าสวดมนตร์ทุกบทเท่าที่จำได้  แผ่เมตตาไปให้   เข้าข้างตัวเองว่าผีฝรั่งก็คงสื่อสารผ่านภาษาบาลีได้

รูปบนผนังในห้องนอนของเชอร์ล็อค โฮล์มส์เป็นรูปใครบ้าง ไม่ทราบ     แต่ดูจากรูปล่างสุดขวามือ จำได้ว่าเป็นลิซซี่ บอร์เด็นซึ่งถูกส่งขึ้นศาลด้วยข้อหาเอาขวานจามพ่อและแม่เลี้ยงเสียคนละ 40 ครั้ง     ก็เลยคิดว่าที่เหลือคงเป็นอาชญากรสำคัญในสมัยนั้นเช่นกัน   นับว่านายโฮล์มส์ของเรานอนได้อย่างประสาทแข็งเอาการค่ะ

ทำมั้ย สมาชิกห้องนี้ชอบถามอะไรที่ดิฉันก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกัน  :-\
ขยายรูปแล้ว ขอหนุ่มสยามเฉลยคำตอบทีค่ะ

^
ไม่ทราบเช่นกัน แต่ดูจากภาพล่างสุด คาดว่าคงเปิดฝาได้ ส่วนอันหลังขันสกูรสี่มุมคงเปิดไม่ได้ แต่ทำที่จับไว้ และตีแผ่นโลหะโค้งพอเหมาะมือ เอาไว้ยกหรือ  ???

ขอแก้ไขที่พิมพ์ครั้งแรก
อันล่าง  มีบานพับ แสดงว่ายกปุ่มแบนๆนั้นแล้วเปิดชิ้นส่วนนี้ขึ้นมาได้     ส่วนอันบน มีน็อตขันทั้งสี่มุมแสดงว่าเปิดไม่ได้
อันบนที่มีสกรู เมื่อดึงขึ้นมา  คงจะเพื่อยกแผ่นไม้ด้านบนของที่นั่งขึ้นมาได้ทั้งแผ่น  เพื่อเปลี่ยนกระโถนข้างใน  หรือเพื่อจะได้เช็ดคราบสกปรกด้านในของที่รองนั่ง เหมือนเราเช็ดด้านในของที่รองนั่งชักโครก
คำถามคือ ช่องอันบนพอนึกออก  แต่ช่องอันล่างนั้นมันเล็กมาก  แม้จะสอดมือลงไปก็ยาก  เขาเจาะช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆให้เปิดขึ้นมาทำไม

รูปข้างล่างนี้เป็นตำราแพทย์ของหมอวัตสัน   น่าจะเป็นหนังสือเก่าที่หลงเหลือมาจากปลายศตวรรษที่ 19  ทำให้รู้ว่าสมัยนั้นหมอเขาเรียนอะไรกันบ้าง

มีอีกห้องหนึ่ง สีอ่อนกว่าห้องของผู้ชาย   คู่มือบอกว่าเป็นห้องของมิสซิสฮัดสัน เจ้าของบ้าน

ในห้องนี้มีรูปหล่อครึ่งตัวของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ด้วย    คงจะทำให้คนอ่านนึกถึงรูปหล่อขี้ผึ้งครึ่งตัวของนักสืบเอก ที่ใช้เป็นกับดักล่อผู้ร้ายในตอนหนึ่งของการผจญภัย

รูปนี้มาจากอินทรเนตร เพราะไม่ได้ถ่ายไว้  เป็นรูปจักรพรรดินโปเลียนหล่อด้วยปูนปลาสเตอร์   ที่มาของการผจญภัยตอนที่ชื่อว่า The Three Napoleons

จากนั้นก็ขึ้นบันไดไปอีก ถึงห้องชั้นบนสุด    ชั้นนี้ทางพิพิธภัณฑ์จัดทำเป็นหุ่นขึ้ผึ้งของตัวละครเอกๆ ในการสืบสวนต่างๆของเชอร์ล็อค โฮล์มส์  อยู่ในอิริยาบถต่างๆกัน  ในห้องที่เหมือนกับห้องอยู่อาศัย  ไม่ใช่อย่างในพิพิธภัณฑ์มาดามทุสโซด์     
ดิฉันไม่ได้ถ่ายรูปไว้ เพราะไม่ชอบหุ่นขี้ผึ้ง   บางตัวน่ากลัวมาก    ขึ้นไปยืนอยู่บนนั้น ก็งงๆไม่รู้ว่าไหนคนไหนหุ่น เพราะเขาจัดให้มีหมอวัตสันในวัยชรานั่งปนอยู่กับหุ่น  เดี๋ยวๆแกก็ลุกขึ้นมา หรือขยับแขนขยับขาเสียทีหนึ่ง  ทำเอานักท่องเที่ยวอื่นๆชอบอกชอบใจกันใหญ่  รี่เข้่าไปถ่ายรูปด้วย
คุณตาผมขาวคนนี้ละค่ะ หมอวัตสันในวัยชรา  เก็บมาจากอินทรเนตร

หุ่นสองตัวนี้จากตอนสำคัญตอนหนึ่ง ชื่อ The Scandal in Bohemia  หรือ เหตุอื้อฉาวในโบฮีเมีย
ผู้หญิงคือไอรีน แอดเลอร์  ซึ่งถูกนักเขียนในยุคหลังจับมาเป็นนางเอกของช.ล.ฮ.     ส่วนขวาคือพระราชาแห่งโบฮีเมีย คู่กรณีของเธอ
หุ่นแสดงภาพพระราชาที่มาพบนักสืบเอกในสภาพซ่อนตัว สวมหน้ากาก

หุ่นขึ้ผึ้งของชายผมแดงคนนี้ มาจากเรื่อง The Red Head League  หรือ สมาคมผมแดง 

บนผนังมีหัวหมาดำตัวใหญ่สตัฟฟ์ไว้   เจ้านี่คือหมาปีศาจแห่งบาสเกอร์วิลส์  เป็นผู้ร้ายตัวสำคัญในการผจญภัยเรื่องยาว ที่ถือกันว่าเยี่ยมยอดที่สุดในชุดของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ ชื่อ The Hound of Baskervilles
นิยายที่เซอร์อาเธอร์เขียนไว้ มีเรื่องยาว 4 เรื่อง และเรื่องสั้นอีก 56 เรื่องค่ะ

ทางซ้ายมือ คือหุ่นขี้ึผึ้งของเนวิลล์ เซนต์แคลร์   ขอทานมืออาชีพในเรื่อง The Man with the Twisted Lips ( ชายปากบิด)   ส่วนทางขวาคือหมอกริมสบี รอยลอต ผู้เหี้ยมโหด ในสภาพนั่งตายอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับงูพิษบนหัว   จากเรื่อง The Speckled Band (ห่วงแต้ม)
หุ่นขี้ผึ้งพวกนี้จะดูได้สนุก ถ้าหากว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้ของเชอร์ล็อค โฮล์มส์  รู้ว่าตัวไหนมาจากเรื่องไหน     อยู่ในอิริยาบถหรือแต่งกายแบบนี้เพราะอะไร      แต่ถ้านักท่องเที่ยวทั่วไป  ไม่ค่อยจะรู้เรื่องนักสืบ   ขึ้นไปดูก็เหมือนดูหุ่นขึ้ผึ้งธรรมดาๆเท่านั้น

เซอร์อาเธอร์แต่งเรื่องเชอร์ล็อคโฮล์มส์ยาวนานอยู่หลายปี     จนในที่สุด ก็ชักเบื่อ ประกอบกับโครงเรื่องก็คิดได้ยากขึ้นทุกที  เพราะสืบสวนแต่ละตอนจะต้องไม่ซ้ำกัน  ใครมันจะคิดกันหวัดไหว   ท่านเซอร์ก็คิดกำจัดตัวละครเอก โดยหาตอนจบให้เป็นโศกนาฏกรรมที่สมศักดิ์ศรี  คือให้จบชีวิตพร้อมกับยอดผู้ร้ายแห่งยุค
ท่านเซอร์ก็เลยคิดตัวจอมอาชญากรผู้ยิ่งใหญ่ขึ้นมาคนหนึ่งชื่อศาสตราจารย์มอริอาร์ตี   ดูจากภายนอกเป็นนักวิชาการคงแก่เรียน  แต่ตัวจริงเป็นมันสมองเหมือนแมงมุมยักษ์ที่แผ่สายใยอาชญากรรมไปทั่วอังกฤษ      คำบอกเล่านี้ออกจากปากเชอร์ล็อค โฮล์มส์ไปถึงหมอวัตสัน      แต่คงจะเป็นเพราะท่านเซอร์เหนื่อยหรือเบื่อ ยังไงก็ไม่แน่     พฤติกรรมจริงๆของมอริอาร์ตีก็เลยไม่มีให้เห็นเท่าไร  มีแต่คำบอกเล่าผ่านปากโฮล์มส์ไปเท่านั้น ว่าร้ายยังโง้นร้ายยังงี้     บทจะลงมือ มอริอาร์ตีก็ลงมือคลุมๆเครือๆ ไม่มีที่มาที่ไป   มีแต่บอกดื้อๆว่าทำได้ก็แล้วกัน
แล้วไปถึงบทสรุปคือเชอร์ล็อคโฮล์มส์กับมอริอาร์ตีก็ต่อสู้กันจนตกน้ำตกไรเชนบักในสวิตเซอร์แลนด์  จมหายไปเลยทั้งคู่

ปรากฏว่ามรณกรรมของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ ก่อกระแสต่อต้านลุกฮือขึ้นในกลุ่มคนอ่านทั่วอังกฤษ และแพร่ไปถึงประเทศอื่นๆที่อ่านเรื่องนี้ด้วย   จดหมายนับไม่ถ้วนระดมส่งกันไปต่อว่าต่อขานผู้เขียน   ประณาม และเรียกร้องไม่ยอมให้นักสืบคนโปรดของพวกเขาตายไปง่ายๆแบบนี้
เซอร์อาเธอร์อดทนต่อการด่าว่าของคนอ่านมาหลายปี  จนทนต่อไปไม่ไหว    ก็เลยต้องไปรื้อพล็อตเดิม  ให้เชอร์ล็อค โฮล์มส์รอดตายจากน้ำตกกลับมาสืบสวนให้ความบันเทิงแก่คนอ่านต่อไปอีก   ในช่วงนั้นเอง  ก็ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นเซอร์จากผลงานประวัติศาสตร์ที่ค้นคว้ามา    แต่คนอ่านรู้ดีกว่า พากันบอกว่า ไม่ใช่อะไรหรอก  เป็นเพราะพอพระทัยที่เชอร์ล็อค โฮล์มส์ฟื้นคืนชีพมานั่นเอง

หลังท่านเซอร์ถึงแก่กรรมไปแล้ว    นักเขียนหลายคนเห็นว่า บทบาทของมอริอาร์ตียังน้อย ไม่สมกับตำแหน่งเสียเลย   ก็เลยขออนุญาตจากผู้จัดการกองมรดกของท่านเซอร์  เขียนตอนใหม่ๆให้เขามีบทบาทมากกว่านี้    ใครสนใจลองไปค้นกูเกิ้ลอ่านเอาเองได้ค่ะ

ข้างล่างคือหุ่นขี้ผึ้งของศาสตราจารย์มอริอาร์ตี ตามที่บรรยายไว้ในเรื่อง

ในบรรดาหุ่นขึ้ผึ้งตัวละครสำคัญๆที่ตั้งแสดง จะขาดเชอร์ล็อค โฮล์มส์และหมอวัตสันเสียมิได้
ทางผู้จัดทำ ได้เลือกตอนผจญภัยเรื่อง The Disappearance of Lady Frances Fairfax   ผู้หญิงที่มองเห็นในโลงเหมือนมัมมี่  คือเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายในเรื่อง ถูกวางยาสลบจับยัดใส่โลงศพ   เคราะห์ดีพระเอกนักสืบไปช่วยไว้ได้

คนซ้ายคือหมอวัตสัน  คนขวาคือเชอร์ล็อค โฮล์มส์

ชั้นบนสุด มีบันไดขึ้นไปยังชั้นลอยเล็กๆใต้หลังคา  เป็นห้องน้ำสมัยวิคตอเรียนที่นำมาให้ดูในกระทู้สรีสำราญ  จริงๆแล้วห้องน้ำควรอยู่ชั้นใต้ดิน เพราะอยู่บนสุด ไม่สะดวกกับการขนน้ำหรือสูบน้ำขึ้นมาตามท่อ
แต่คงเป็นเพราะความคับแคบของสถานที่ ก็เลยเอาห้องน้ำไว้โชว์ในชั้นบนสุด

จากนั้นก็ลงบันไดกลับมาชั้นล่าง

แวะกลับเข้าไปในร้านขายของที่ระลึกกันอีกที

 :D
ตามแบบคนไทยชอบช็อปปิ้ง

ที่ถนนเบเกอร์  ใกล้รถไฟใต้ดิน มีรูปหล่อของเชอร์ล็อคโฮล์มส์เป็นสัญลักษณ์บนทางเท้า ให้นักท่องเที่ยวไปถ่ายรูปด้วยนะคะ

เมื่อลงรถใต้ดินไปถนนเบเกอร์    ผนังของอุโมงค์รถไฟใต้ดิน ก็มีสัญลักษณ์ของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ให้เห็นด้วย    Baker Street  กับยอดนักสืบเป็นของคู่กัน   แม้ว่าที่อยู่ดังกล่าว เซอร์อาเธอร์สมมุติขึ้นแท้ๆก็ตาม

อนุสรณ์ของเชอร์ล็อค โฮล์มส์มีอีกหลายแห่งในอังกฤษ     อย่างข้างล่างนี้ อินทรเนตรหามาให้
จำได้ว่ามีอีกแห่งที่ยอร์ค ในสกอตแลนด์    ชาวสกอตภูมิใจในตัวเซอร์อาเธอร์มาก  เพราะท่านเป็นชาวสกอตโดยกำเนิด ก่อนจะมาปักหลักทำงานอยู่ในลอนดอน

สนุกมากครับ

น่าจะมีมิวเซียมของเจมส์ บอนด์มั่ง
เอาไว้ที่ Bond Street

อย่าหาว่าพูดเล่น     อังกฤษมีพิพิธภัณฑ์เจมส์ บอนด์จริงๆนะคะ   ดิฉันยังไม่เคยไป
เขาบอกอยู่ที่ Keswick   ตรงไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน

http://www.youtube.com/watch?v=k4KoHL6G-Oc

ดูจากอินทรเนตร น่าจะเน้นที่รถแบบต่างๆตามที่ปรากฏในหนังเจมส์บอนด์เสียมากกว่า

นี่คือที่อยู่ของเชอร์ล็อคโฮล์มส์ตามที่น่าจะเป็น เมื่อหนึ่งร้อยกว่าปีก่อน

ถ้าไปดูแค่พิพิธภัณฑ์ ยังไม่สมใจ  อยากรู้จักเชอร์ล็อค โฮล์มส์มากกว่านี้  ก็เชิญติดตามแต่ละคดีได้จากยูทูปข้างล่างนี้ค่ะ
ดิฉันเอาตัวอย่างมาให้ดูบางตอน   เลือก The Hound of Baskervilles  ที่ถือกันว่าเป็นเรื่องยาวชิ้นเอกของนิยายนักสืบเชอร์ล็อค โฮล์มส์
หนังทีวีชุดนี้ เขาสร้างบรรยากาศย้อนยุคได้ละเอียดลออดีมาก    และดำเนินเรื่องตามหนังสือ เป๊ะๆ ไม่ดัดแปลงจนกลายเป็นคนละเรื่อง

ส่วนนักแสดงที่เล่นเป็นเชอร์ล็อค โฮล์มส์ คือ Jeremy Brett ตีบทแตก  เขาตั้งอกตั้งใจมาก   ขนาดที่ว่าเจ้าตัวแยกตัวเองจากบทที่เล่นไม่ออก   กลายเป็นคนป่วยไปเลยทีเดียว ตอนท้ายๆของการถ่ายทำ

http://www.youtube.com/watch?v=zTUJLNZQQXI&feature=related

แถมให้อีกตอน ก่อนจบกระทู้ ค่ะ

http://www.youtube.com/watch?v=kmlwZ49ibQA&feature=related

ของแถมอีกครั้ง
อนุสาวรีย์เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ที่ Picardy Place, Edinburgh, Scotland

ใกล้ๆกันนั้นมีผับตั้งชื่อเป็นเกียรติแก่ผู้แต่งด้วย

ไปต่อกระทู้นี้ค่ะ

http://www.reurnthai.com/index.php?topic=4805.new#new