เรือนไทย

เท่าที่ทราบมานะครับ กรมพระราชวังบวรจะใช้สัปตปฎลมหาเศวตฉัตร จนเรียกอีกชื่อว่าเป็นพระบวรเศวตฉัตรแต่ว่าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ได้จัดพระราชพิธีบวรราชาภิเษกให้สมเด็จพระอนุชาธิราช เจ้าฟ้าจุฑามณี กรมขุนอิศเรศรังสรรค์เป็นพระมหาอุปราชแต่ให้มีพระเกียรติยศเป็นอย่างพระเจ้าแผ่นดิน จึงอยากทราบว่าจะใช้นพปฎลมหาเศวตฉัตรหรือสัปตปฎลมหาเศวตฉัตรเป็นเครื่องแสดงหระอิสริยยศครับ
เท่าที่ผมเจอข้อมูลที่กล่าวถึงฉัตร ก็คือตอนงานพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว " แล้วเชิญพระบรมศพทรงเหนือพระยานุมาศแห่ทักษิณพระเมรุ 3 รอบ แล้วเชิญพระบรมโกศทรงประดิษฐานบนพระเบญจาทองคำ จำหลักลายกุดั่นประดับพลอยเนาวรัตน์ ภายใต้พระบรมเศวตฉัตรในพระเมรุทอง" ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าพระบรมเศวตฉัตรเป็นชนิดใด

นพปฎลมหาเศวตฉัตร คือฉัตร ๙ ชั้น
สัปตปฎลมหาเศวตฉัตร คือฉัตร ๗ ชั้น
คำถามละเอียดขนาดนี้  จนปัญญา คุณคงต้องไปหาหนังสือตำนานวังหน้ามาอ่านเผื่อจะเจอเล่าไว้ในพระราชพิธีบวรราชาภิเษก
ถ้าไม่มีก็นึกไม่ออกแล้วค่ะ  
อ้อ  พระราชพงศาวดารฉบับเจ้าพระยาทิพากรวงศ์มีหรือเปล่าคะ?

ขอเดาเผื่อผิดก็ขออภัยไว้ก่อน  น่าจะไม่ใช่ฉัตร ๗ ชั้นนะคะเพราะพระอิสสริยยศสูงกว่าวังหน้ารัชกาลก่อนๆ  
ก็เหลือแต่ฉัตร ๙ ชั้น
เพราะฉัตร ๘ ชั้น ดิฉันไม่เคยเห็น

ยังไม่ได้หาในพระราชพงศาวดารฉบับเจ้าพระยาทิพากรวงศ์น่ะครับ ส่วนตำนานวังหน้าของกรมพระยาดำรงฯก็ยังไม่ได้หาครับ หาแต่ในหนังสือของ อ.สมบัติ พลายน้อย และหนังสือร่วมสมัยอื่นๆ ก็เจอเท่าที่บอกน่ะครับ แต่ว่าวันนี้ไปอ่านหนังสือเรื่องเกี่ยวกับพระเมรุมาศในสมัยต่างๆ ที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯมา ในหนังสือมีข้อความนึงว่า "  ข้อสังเกต พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงฉัตร 9 ชั้น(นพปฎลมหาเศวตฉัตร)..........."  แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าเอาข้อความนี้มาจากที่ใดน่ะครับ  ใครทราบก็ช่วยบอกผมหน่อยนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง

ถ้าจะให้เดา เดานะครับ พระอิสริยยศพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อมีพระเกียรติยศเทียบเท่าเป็นอย่างพระเจ้าแผ่นดินอีกพระองค์หนึ่ง พระบวรเศวตฉัตรก็น่าจะมี 9 ชั้นแหละครับ

ไปเปิดตำนานวังหน้าดูแล้วค่ะ   ไม่เจอเรื่องฉัตร  แต่มีตอนหนึ่งว่า
"การพระศพโปรดให้เรียกว่าพระบรมศพ จัดเหมือนอย่างพระบรมศพสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินทุกอย่าง  เว้นแต่มิได้ประกาศให้คนโกนหัวไว้ทุกข์ทั้งเมือง  เป็นแต่สังกัดที่มีในพระบวรราชวัง"
ถ้าเหมือนพระเจ้าแผ่นดินทุกอย่างก็ ฉัตร ๙ ชั้นแน่นอนค่ะ
หนังสือที่คุณบอกมา  ไม่รู้เหมือนกันว่าเอามาจากไหน   อาจเป็นได้ว่าสรุปจากข้อมูลหลายๆแห่งว่าพระปิ่นเกล้าทรงได้รับพระอิสริยยศเท่าพระเจ้าแผ่นดิน จึงทรงใช้ฉัตร ๙ ชั้น   พิธีพระบรมศพก็ยืนยันไว้ในตัวแล้ว

ครับผม วันนี้ก็ไปอ่านทั้งสองเล่มที่คุณเทาชมพูบอกมา แต่ก็หาไม่เจอทั้ง สองเล่มล่ะครับ ส่วนเรื่องที่จะสรุปไปเลยนี่ยังไม่แน่ใจเท่าไรน่ะครับ เพราะเคยได้เห็นรูปงานพระบรมศพของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว ด้านบนพระบรมโกศ มีฉัตรซึ่งคาดว่าน่าจะเป็น ฉัตร 7 ชั้นมากกว่าฉัตร 9 ชั้น โดยสังเกตจากขนาด (ที่กล่าวว่าคาดว่า เนื่องจากด้านบนสุดของฉัตรตกขอบภาพทำให้ไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นชนิดใด)

อยากถามอีกน่ะครับ ฉัตรบางองค์จะมีรูปเทวดารักษากำพูฉัตรแขวนอยู่ บางองค์ไม่มี อยากทราบว่าเทวดารักษากำพูฉัตรจะมีในฉัตรชนิดใดบางหรอครับ

คำถามของคุณปลาตะเพียน ลงลึกถึงขั้นโมเลกุลแล้วนะคะ อีกขั้นเดียวก็จะถึงอะตอม
ขอถามหน่อยค่ะ  รายละเอียดเหล่านี้อยากรู้เฉยๆหรือว่าจะไปใช้ทำอะไร
เพราะดิฉันว่าน้อยคนนัก หรือพูดอีกทีก็เพิ่งเห็นคุณเป็นคนแรก ที่อ่านหนังสือรู้รายละเอียดขนาดนี้แล้วยังสงสัยลึกลงไปกว่านี้อีก
บางทีดิฉันก็คิดว่าคุณรู้คำตอบแล้วนะคะ  เพียงแต่ถามเพื่อมาตรวจสอบให้แน่ใจเท่านั้น

ก็จะเอาไปเขียนเรียงความสักเรื่องให้อาจารย์น่ะครับ ส่วนที่คุณเทาชมพูบอกว่า ผมรู้คำตอบแล้ว เพียงแต่ถามเพื่อมาตรวจสอบให้แน่ใจเท่านั้น ไม่ใช่หรอกครับผมยังไม่รู้เท่าไหร่ เลยมาถามน่ะครับ เพราะว่าอยากได้ข้อมูลซึ่งมีหลักฐานชัดเจนน่ะครับ ยังไงก็ต้องขอขอบคุณคุณเทาชมพูมากครับ

คำถามละเอียดขนาดนี้ เอาไปเขียนเรียงความให้อาจารย์ แล้วก็บอกว่าอยากได้ข้อมูลชัดเจนน่าจะไปหาจากหอสมุดแล้วนะครับ เพราะการเขียนเรียงความ หรือการอ้างอิง ต้องอ้างอิงที่มาอย่างชัดเจน น่าจะถูกต้องมากกว่าในการทำรายงาน
เรื่องสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯ นี่ก็เป็นเรื่องนึงที่ค่อนข้างน่าสนใจในประวัติศาสตร์ไทย
คือสมัยผมเรียนในโรงเรียนตอนเด็ก ๆ เนี่ย
ผมไม่ทราบนะครับว่าสมัย รัชกาลที่ 4 กรุงรัตนโกสินทร์ มีพระมหากษัตริย์สองพระองค์ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหลักสูตรการเรียนสังคมและประวัติศาสตร์ไทยถึงได้สอนรายละเอียดหลายอย่างน้อยเหลือเกิน เรื่องน่าสอนไม่ได้สอนหลายเรื่อง

เราน่าจะคุยกันเรื่องสมเด็จพระปิ่นเกล้าได้นะคะคุณพระนาย  
ลองตั้งกระทู้ดูดีไหมคะ

หนังสือชื่อ "กษัตริย์วังหน้า"
ลองดูที่ matichonbook.com นะครับ
ถ้าจำไม่ผิดผู้เขียนคือ ส.พลายน้อย น่าจะให้รายละเอียดได้มาก

.   .   .   ผู้ที่ผมรู้จักคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า นานมาแล้วเขาเห็นหนังสือเล่มหนึ่งของลูก เป็นหนังสือประวัติศาสตรมีสภาพใหม่เอี่ยมเหมือนไม่เคยได้ใช้เลย จีงถามด้วยความสงสัยว่าทำไมจึงไม่ใช้หนังสือเล่มดังกล่าวนั้น ลูกตอบว่าจะใช้ไปทำไม มันเป็นหนังสืออ่านนอกเวลา ไม่มีคะแนนให้ เสียเวลาอ่านเปล่าๆ
.   .   .   ฝ่ายพ่อเป็นคนรุ่นเก่าฟังดูชักไม่ชอบใจ จีงไปหาครูใหญ่ของโรงเรียนที่ลูกเรียนอยู่ ว่าจริงไหม ครูใหญ่ก็บอกว่าจริง เขาจึงถามถึงเหตุผลที่เป็นเช่นนั้น ก็ได้รับคำตอบว่า เป็นนโยบายของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการในครั้งนั้น
.   .   .   ถ้าเป็นดังที่เขาเล่าให้ฟังก็ไม่มีข้อสงสัยว่า ทำไมเด็กสมัยหลังจึงอ่อนประวัติศาสตร์ ถึงขนาดที่มีเรื่องเล่ากันชนิดที่ขันไม่ออกคือ ถามเด็กว่า พันท้ายนรสิงห์เป็นชื่อของอะไร เด็กตอบว่า เป็นชื่อของน้ำปลายี่ห้อหนึ่ง
.   .   .   ถ้าท่านผู้ใดเคยดูเกมส์เศรษฐีของคุณไตรภพ จะเห็นอยู่บ่อยๆว่าผู้ที่ขี้นมาตอบปัญหาเป็นจำนวนไม่น้อยมีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์ไทยน้อยมากจนน่าเป็นห่วง แต่มีความรู้ในเรื่องหมัดมวย ฟุตบอล ดาราไทยเทศ เพลง วงดนตรี ฯลฯ หรือเรื่องทำนองดังกล่าวอย่างช่ำชอง
.   .   . หลักสูตรการศึกษาของเราเป็นอะไรไป จึงทำให้เราอยู่ในอันดับท้ายๆของประชาคมโลก นี่ก็กำลังวิจารณ์กันเรื่อง Child Center ซึ่งบางคนก็บอกว่าเป็น ควายเซ็นเตอร์ จะมี Child สักกี่คนที่ไปสนใจเรื่องประวัติศาสตร์อันน่าเบี่อหน่าย เรื่องสนุกๆมีอยู่มากมายเอามาเรียนกันดีกว่า แล้วผลที่สุดจะเป็นอย่างไร ก็แล้วแต่ยถากรรมแล้วกัน

ขอขอบคุณทุกๆคนที่ให้คำแนะนำครับผม

จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า  ในหนังสือ เจ้าชีวิต ของพระองค์จุลฯ  มีกล่าวไว้เหมือนกันค่ะ  แต่จะละเอียดแค่ไหนจำไม่ได้แล้วค่ะ  ขออภัยที่ไม่มีเวลาไปค้นให้นะคะ  ตอนนี้จะโดนหนังสือทับตายแล้วค่ะ  คิดว่าคุณคงหาในห้องสมุดได้ไม่ยากนะคะ

หนังสือเจ้าชีวิตนี่ผมมีครับ แต่ได้อ่านแค่ผ่านๆ ผมจะลองไปอ่านละเอียดๆอีกทีครับ ขอบคุณคุณพวงร้อยมากครับ

อ่านความเห็นของคุณสายลมแล้ว น่าสนใจค่ะ
เพราะเพิ่งถูกหนุ่มน้อยรุ่นมัธยมถามมาเร็วๆ นี้ว่า
เราจะเรียนประวัติศาสตร์ไปทำไม
ซึ่งอิฉันก็ตอบว่า เพื่อจะได้เรียนรู้ที่มาของเรานะสิ
หนุ่มน้อย : แล้วจะรู้ไปทำไม มันน่าสนใจกว่าที่จะเรียนรู้ว่า
เราจะก้าวต่อไปยังไง มากกว่าจะรู้ว่าเรามาได้ยังไง
อิฉัน : อ้าว ก็เราจะได้เรียนสิ่งผิดพลาดในอดีตไว้เป็นบทเรียนในภายหน้าไง
หนุ่มน้อย : ไม่มีอะไรจะหมุนมาทับเงาเดิมได้เหมือนกันขนาดนั้นหรอกครับ
แล้วถึงเรียนรู้ลงลึกไป ก็เสียเวลาเพราะเราเอามาใช้ไม่ได้ ถึงจะประยุกต์ก็เถอะ
อิฉัน :  ????????

เห็นชัดได้ว่า การเรียนรู้วิชาประวัติศาสตร์นั้น เป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้จริงๆ
ถ้าเราจะบังคับให้เด็กสมัยนี้มาอ่าน มาเรียนรู้ประวัติศาสตร์กัน โดยที่เจ้าตัวไม่สนใจ
ผลก็คือ เด็กจะเกลียดประวัติศาสตร์เอามากๆ อีกทั้ง วิธีการสอนประวัติศาสตร์ในไทย
ก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อ เพราะทำเหมือนกับว่า เป็นอะไรที่ต้องท่องจำ
หากเราจะนำเสนอประวัติศาสตร์ให้เหมือนกับการเล่านิทาน นิยายอะไรสักเรื่อง
อิฉันว่า เด็กจะชอบ และจำได้มากกว่านี้ สิ่งหนึ่งที่น่าเบื่อ (อิฉันเองก็เห็นด้วย)
คือการใช้ราชาศัพท์ในประวัติศาสตร์ไทย เราต้องการสอนเด็กให้รู้ประวัติศาสตร์
หรือให้เด็กเรียนราชาศัพท์กันล่ะคะ? อิฉันเคยสังเกตุว่า (เพราะลองทำมาแล้ว)
หากเรานั่งเล่าการเสียกรุงฯ ครั้งที่หนึ่งและครั้งที่สอง เป็นเรื่องราวธรรมดาๆ
เสนอความเห็นแบบกำลังชื่นชม หรือติเตียนทั่วไป พร้อมกับร่างผังความสัมพันธ์
ระหว่างกษัตริย์องค์ต่างๆ เหมือนกับการนำเสนอตัวละคร เด็กจำได้แม่นเลยค่ะ
อิฉันว่า การเรียนการสอนประวัติศาสตร์ ไม่ควรทำเป็นเรื่องซีเรียส
จริงจังจนเกินไปค่ะ

อิฉันคุยนอกประเด็นไปหรือเปล่าคะนี่

ดิฉันก็เคยเจอคำถามอย่างหนุ่มน้อยของคุณนวลเหมือนกันค่ะ จากหนุ่มมากและสาวมากบางคน
แล้วเท่าที่ตอบไปก็คือ
ถ้าเราไม่รู้ว่าเราเดินมาจากที่ไหน  เราจะรู้ได้ยังไงว่าต่อไปเราควรจะเดินไปสู่ที่ไหน
เส้นทางย่อมมีต้นทาง กลางทางและปลายทาง

ถ้าคุณไม่รู้เลยว่ากว่าจะมาเป็นประเทศไทยได้อย่างทุกวันนี้  บรรพบุรุษได้สร้างสรรค์สิ่งดีงามใดๆไว้บ้าง
แล้วยังค้างอยู่  รอการสืบสานต่อไปในชั่วลูกหลาน
หรือมีข้อบกพร่องที่รอให้คนรุ่นลูกหลานแก้ไขให้ดีขึ้น
ถ้าไม่รู้  คุณก็ทำไม่ถูก  
ต้องเริ่มต้นใหม่อยู่เรื่อยไป
แล้วจะไปได้สักกี่ก้าวกัน   ดีไม่ดีก็ต้องไปก๊อปปี้มาจากประเทศอื่น แล้วร้ายกว่านั้นคือก๊อปปี้มาแต่เปลือกไม่ใช่แก่น   ได้เปลือกพร้อมปัญหาแถมมาด้วย

ประวัติศาสตร์ไทยไม่ใช่เรื่องของการท่องจำว่ากษัตริย์องค์ไหนครองราชย์พ.ศ.อะไร   หรือพม่ายกมาทางด่านไหนในครั้งไหน  กองทัพใหญ่หรือเล็ก

แต่ควรเป็นเรื่องของการปกครองที่มีจุดแข็งจุดอ่อนตรงไหนในอดีต     เศรษฐกิจที่รุ่งเรืองและซบเซาเป็นผลจากองค์ประกอบแวดล้อมอะไร
นโยบายการทหารและการต่างประเทศของไทยแต่เดิมมา มีเส้นทางเป็นมาอย่างไรบ้าง
อย่างนี้ถ้ามีข้อมูลมากก็คุยกันสนุก

ดิฉันว่าเด็กเบื่อเพราะท่องจำอย่างหนึ่งละค่ะ
อย่างที่สองไม่ได้ใช้สอบตอนเอ็นท์
อย่างที่สามคือเอาไปทำมาหากินไม่ได้อย่างวิชาชีพอื่นๆ  

ไม่บ่นละนะคะ
ในฐานะที่ตัวเองก็เป็นแค่ประชาชนคนหนึ่ง
ดิฉันว่าเราเริ่มต้นทำอะไรเล็กๆสักอย่างเช่นคุยกันบนเรือนไทยมาปีกว่านี่แล้ว   ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเรียนประวัติศาสตร์นอกห้องเรียนที่ไม่เลวนักนะคะ  
หรือคุณนวลว่าไงคะ?

อยากให้เข้ามาคุยบ่อยๆค่ะ  แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันแบบนี้ ดิฉันว่าคึกคักดีนะคะ

สวัสดีค่ะคุณเทาชมพู

เรื่องประวัติศาสตร์นี่ เป็นเรื่องที่ต้องคุยกันยาว
ถ้ายิ่งคุยถูกวง ยิ่งขยายกว้างขึ้นไปเรื่อย

เห็นด้วยอย่างมาก (ถึงมากที่สุด) กับความเห็นใน
วรรคที่ 3 และ 4 ของคุณเทาชมพูค่ะ แต่เราจะทำอย่างไรล่ะ
เพื่อให้การปฏิรูปการศึกษานั้น รวมถึงการปฏิรูปแนวทางการสอน
ประวัติศาสตร์ด้วยว่า หัวใจของวิชานี้ไม่ใช่อยู่ที่ใครขึ้นครองราชย์
ปีไหนถึงปีไหน สมัยอยุธยามีกี่ราชวงศ์ แต่ละราชวงศ์มีกษัตริย์กี่องค์
ในระหว่างรัชสมัยของ ร. 1 ต้องทำศึกกับพม่ากี่ครั้ง ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯ
คุณเทาชมพูคิดว่า เราจะทำอะไรได้บ้างล่ะคะ ในฐานะคนชอบประวัติศาสตร์
เหมือนกัน???? ทำอย่างไรถึงจะให้คนยุคใหม่ยอมรับทั้งสิ่งดีและสิ่งไม่ดี
ที่ได้เกิดขึ้น ไม่ใช่รับรู้แต่สิ่งดีๆ เพียงอย่างเดียว (ในเรื่องนี้ อิฉันเคย
เขียนตอบกระทู้ให้รายละเอียดเรื่องสงครามครูเสตยาววววววว...
ในเวปๆ หนึ่ง ปรากฎว่าอีกไม่กี่วันต่อมา มีคนตั้งกระทู้หาว่าอิฉันใส่ความ
กรุงโรม พยายามทำลายศาสนาค่ะ ต้องยอมรับว่า อิฉันอึ้งไปเลย
ไม่ใช่เพราะถูกต่อว่าในกระทู้นั้น แต่เพราะอึ้่งกับการไม่มีระบบแยกแยะ
เรื่องราวต่างๆ ในอดีตของผู้ตั้งกระทู้นั้น แล้วต้องมานั่งคิดว่า ยังมีอีก
กี่คนที่คิดอย่างนี้กับประวัติศาสตร์ แล้วนี่คือผลจากวิธีการสอนประวัติศาสตร์
ในบ้านเราหรือเปล่า?)

ขอบ่นด้วยอีกคนนะคะ หุ หุ หุ

อยากเข้ามาแจมด้วยบ่อยๆ แต่บางครา เป็นกระทู้เกี่ยวกับเรื่องที่
ไม่ถนัดค่ะ เลยได้แต่อ่านเฉยๆ

เอาทีละหัวข้อนะคะคุณนวล
คือเวลาเสนออะไรที่เกี่ยวกับความคิดเห็น  หรือแม้แต่เป็นข้อมูลที่ทำให้มีฝ่ายได้ฝ่ายเสีย    ก็จะมีฝ่ายสนับสนุนและฝ่ายโจมตีทั้งนั้นละค่ะ
ขนาดครูเสดผ่านมาตั้งหลายร้อยปี  ยังมีคนปัจจุบันไปยึดมั่นถือมั่นอยู่เลย   เราก็ต้องทำใจว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเจอ
ดิฉันเองถ้าหากว่าสรรเสริญบุคคลสำคัญท่านใดท่านหนึ่งบ่อยเข้า ก็ถูกโจมตีเหมือนกันละค่ะจากคนที่ไม่ชอบ  
เรื่องถกเถียงกันในเว็บบอร์ดเป็นเรื่องที่ไม่เสียหาย ถ้ายังอยู่ในประเด็น  แต่ถ้าเปลี่ยนมาโจมตีคนพูดแทนประเด็น ดิฉันถือว่านอกขอบเขตแล้วค่ะ ก็ต้องปรามกันบ้าง
เรื่องประวัติศาสตร์ที่ว่าน่าเบื่อ เราคงจะไปเปลี่ยนแปลงความน่าเบื่อที่สะสมกันมายาวนานไม่ได้ในข้ามคืน   แต่เราอาจจะชุมนุมคนที่ไม่เบื่อประวัติศาสตร์มาคุยกันได้  ให้คนที่กำลังเบื่อเห็นว่ามันไม่น่าเบื่ออย่างที่คิด  ทีละเล็กละน้อยก็ดีกว่าไม่มีจุดเริ่มต้นจุดนี้

ถ้าคุณนวลถนัดจะชวนคุยเรื่องอะไรลองตั้งหัวข้อดูซิคะ  ดิฉันจะเข้าไปคุยด้วย  ถึงดิฉันไม่มีความรู้   ดิฉันก็จะถามให้คุยต่อได้ยาวๆค่ะ

มาชูแขนนั่งรอคุณครูนวลด้วยคนค่า  เรื่องประวัติศาสตร์จริงๆไม่ค่อยถนัด  ถนัดแต่ประเภทมั่วๆ อิๆๆ  

อย่างนิวตั้นเคยกล่าวว่า  ท่านยืนอยู่บนไหล่ของยักษ์  คือหมายความว่า  ท่านไม่ได้เก่งหรอก  ผลงานของท่าน  เป็นการตกตะกอนความรู้ที่เราสั่งสมกันมาตลอดประวัติศาสตร์นั่นแหละค่ะ  ชั่วชีวิตคนเรามันสั้นค่ะ  มานั่งประดิษฐ์คิดค้นอะไรใหม่หมดกันทุกๆชั่วคนคงไม่ได้ไปไหนกะเค้าหรอก  ถ้าไม่รู้จักศึกษาประวัติศาสตร์  แล้วจะมีปัญญาเอาของดีของคนรุ่นเก่ามาทำประโยชน์ได้อย่างไร

การนั่งท่องปีที่เกิดเหตุการณ์ ชื่อคนสำคัญในประวัติศาสตร์ทั้งปีเกิดปีตาย  ก็ไม่ใช่ว่าเสียหลาย  แต่การท่องแบบนกแก้วนกขุนทองนั่นสิ่ที่เสียหาย  เพราะอย่างน้อยๆ  มันก็ทำให้เด็กเกลียดวิชาประวัติศาสตร์ไปเลย

ถ้าเราได้รู้จักว่าใครเป็นใคร  มีบทบาทสำคัญอย่างไร ไปทำอะไรมาบ้าง  ก็มีส่วนช่วยวิเคราะห์เหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ได้พอสมควร  เช่น พวกเชื้อสายวงศ์ตระกูลของราชวงศ์อังกฤษ(เอาที่ไกลๆตัวหน่อยค่ะ)  นั้นมีมากจนน่าปวดหัวไปหมด  แต่การได้รู้สิ่งเหล่านี้  ช่วยให้สามารถวิเคราะห์ภาพรวมได้ดีมากกว่า  อย่างสมมติว่าเราจะมองการคานอำนาจกันระหว่างกษัตริย์กับขุนนาง  เราก็ต้องรู้ใช่มั้ยคะ  ว่าตระกูลขุนนางนั้นี้เกี่ยวพันใกล้ชิดกับสถาบันกษัตริย์มากกว่าหรือกับพวกขุนนางมากกว่า  การวิเคราะห์ว่าฐานอำนาจอยู่กับใคร  ก็ต้องดูจากการที่เรารู้ว่าใครเป็นใครเป็นลูกหลานเชื้อสายวงศ์อสัญแดหวา หรือแค่เป็นคนหวือหวาเฉยๆ  แล้วจึงจะหาความเป็นไป แนวโน้ม และ ทิศทางของสังคมนั้นๆได้

แม้แต่เรื่องทางวิทยาศาสตร์  ที่บ้านเราส่วนมากนักเรียนวิทย์จะมองวิชาประสัติศาสตร์ว่าไม่จำเป็นต้องรู้  แต่การได้เรียนรู้เรื่องราวในอดีต  ก็ช่วยให้เราเข้าใจเรื่องราวต่างๆได้มาก  ตัวอย่างที่ว่ากันง่ายๆก็คือ  ตำแหน่งของดาวฤกษ์ต่างๆ  ในชั่วชีวิตคนๆหนึ่งก็ดูเหมือนมันไม่เคลื่อนที่  แต่หากค้นประวัติที่จดบันทึกกันมานาน  ก็จะสามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงของดวงดาวที่ต้องสังเกตกันเป็นร้อยๆพันๆปีมาได้

ประมาณ ค.ศ. ๑๐๔๐ สมัยนั้นชาวยุโรปที่เขียนหนังสือเป็นก็มีแต่พวกพระที่สนใจแต่เรื่องคัมภีร์ไบเบิล  ไม่มีการจดบันทึกสิ่งที่เกิดตามธรรมชาติเลย  แต่บันทึกของชาวจีนโบราณ  บอกให้ทราบว่า  ได้เกิดดวงดาวสุกสว่างจนกลบแสงดาวประจำเมือง (คือดาวศุกร์)  ในประวัติศาสตร์ของชาวยุโรปกลับไม่มีการบันทึกเรื่องนี้เลย  มีก็แต่ชาวอินเดียนแดงพื้นเมืองในทวีปอเมริกา  ที่ทิ้งรูปเขียนบนหิน  ที่แสดงดวงดาวเจิดจ้าท้าแสงจันทร์  ปรากฏว่านักดาราศาสตร์ได้คำนวนแสงสว่าง และการเคลื่อนตัวของ เนบิวล่าปู (crab nebula) มาประมาณสามสิบปี  แล้วเอาเนกาทีฟภาพที่ถ่ายไว้ห่างกันสามสิบปีมาเทียบ  ก็เห็นว่ามันเคลื่อนตัวออกกว้างขึ้น  เมื่อคำนวณอย่างละเอียด  วัดหาความเร็ว ฯลฯ แล้ว  ก็สรุปได้ว่า  เป็นการระเบิดซุปเป้อร์โนวา  เมื่อดาวฤกษ์ขนาดใหญ่มากๆ  ถึงกาลสิ้นอายุขัย  แล้วระเบิดทำลายตัวเอง  ส่งแสงสว่างกว่าดวงดาวทั้งกาแล้กซี่รวมกันเสียอีก  แล้วคำนวณกลับไปได้ว่า  การระเบิดซุปเป้อร์โนวานั้น  ตรงกับ ค.ศ. ๑๐๔๐  นักดาราศาสตร์จึงได้ไปค้นคว้าหลักฐานทางประวัติศาสตร์  จนในที่สุด  นักดาราศาสตร์ชาวจีนก็ได้พบบันทึกที่กล่าวมาข้างต้น  นักดาราศาสตร์ปัจจุบัน  ให้ความสำคัญกับความรู้ทางประวัติศาสตร์  หรือแม้แต่โบราณคดีมากค่ะ  มีตัวอย่างมาเล่ากันได้ไม่หมด

ถ้าเราไม่เรียนประวัติศาสตร์  โลกเราก็คงไม่ได้วิวัฒนาการมาถึงขั้นนี้กันได้หรอกค่ะ

ในทัศนะของผมเห็นว่า ปัญหาไม่ใช่อยู่ที่ชอบหรือไม่ชอบประวัติศาสตร์หรอกครับ แต่ปัญหาของเราคือเด็กไทยไม่ชอบ และไม่อ่านหนังสือ เมื่อไม่รักการอ่านก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ที่ว่าประวัติศาสตร์เป็นเรื่องของการท่องจำนั้น ผมว่าเป็นการกล่าวหาประวัติศาสตร์มากเกินไปมั้งครับ ผมเคยเรียนเคมี และชีววิทยา ผมว่าผมต้องท่องจำมากกว่าประวัติศาสตร์เสียอีก แถมวิทยาศาสตร์เป็นการท่องจำที่บังคับให้เชื่อเสียด้วยสิเออ แล้วเห็นไหมว่าความเชื่อผิดๆ บางอย่างทางวิทยาศาสตร์ถูกบังคับให้เชื่อผิดๆ กันมาตั้งหลายร้อยปี แม้แต่ในปัจจุบันนี้มีวิทยาศาสตร์หลายเรื่อง ที่นักวิทยาศาสตร์ในยุคปัจจุบันยังพิสูจน์ไม่ได้ และกำลังคลางแคลงสงสัยกับสิ่งที่เชื่อๆ กันมา ที่กล่าวมาเสียนานก็ต้องการบอกให้รู้ว่า ศาสตร์ทุกศาสตร์มีพื้นฐานที่เหมือนกันคือต้องอ่านต้องจำ เป็นพื้นฐาน ยังดีหน่อยที่ประวัติศาสตร์เปิดโอกาสให้เราไม่เชื่อเปิดโอกาสให้เราแย้ง ถ้าเรามีเหตุผลมีหลักฐานที่ดีกว่า และที่ผมมองต่อไปคือศาสตร์ทุกศาสตร์ก็ต้องเกี่ยวข้องกับอดีต ประวัติศาสตร์สอนให้เราคิดอย่างมีเหตุมีผล รู้จัก และคงจริงดังที่อีเอช คาร์กล่าวไว้ว่า ประวัติศาสตร์คือ บทสนทนาที่ไม่มีวันสิ้นสุดระหว่างอดีตกับปัจจุบัน มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกที่จะจำ เลือกที่จะรับรู้อะไร   ผมว่าว่างๆ เรามานั่งกินสิ่งที่ตัวเองชอบแล้วคุยกัน (บางคนชอบกาแฟ บางคนชอบน้ำอัดลม บางคนชอบน้ำเปล่า ส่วนผมชอบสาโท) อีกอย่างหนึ่งผมว่าผู้ที่มีอำนาจในการกำหนดนโยบายหรือทิศทางในการพัฒนาประเทศยังไม่เข้าใจว่าประเทศเราควรจะเป็นอย่างไในอนาคต (เรื่องนี้ผมว่าเราต้องมาทำความเข้าใจของคำว่าการพัฒนาว่ามันคืออะไร หรือต้องเข้าใจว่า ความเจริญ หรือศิวิไลซ์ มันคืออะไร มีเป้าหมายหรือจุดหมายอย่างไร) จริงหรือที่ทุกหมู่บ้านทุกตำบลมีคอมพิวเตอร์ใช้ มีอินเตอร์เน็ตใช้แล้วบ้านเมืองจะเจริญ คนไทยจะมีปัญญาขึ้น หรือในที่สุดคนไทยก็เป็นเพียงเหยื่อในการบริโภคนิยม หรือการมีมือถือใช้อย่างแพร่หลายมีความหมายหรือประโยชน์อะไรแก่สังคมบ้าง หรือเป็นเพียงแค่วัตถุฟุ่มเฟื่อยเท่านั้น ผมลองดูโฆษณษาโทรศัพท์มือถือที่ใช้ดาราสามหนุ่มสามมุม ผมมีความคิดหลายอย่างเข้ามาในสมอง สังคมไทยกำลังจะก้าวสู่สังคมบริโภคนิยมอย่างเต็มรูปแบบ เป็นสังคมแห่งข้อมูลข่าวสารที่คนส่วนใหญ่เป็นได้แค่เพียงผู้บริโภคที่ขาดปัญญา  และถูกเอารัดเอาเปรียบและถูกครอบงำจากนายทุน รัฐบาลและหน่วยงานของรัฐ

.   .   .   ผมเห็นด้วยที่ควรจะมีการให้ความเห็นกันในเรื่องประวัติศาสตร์ ขณะนี้เราก็มีเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ อยู่ในกระทู้ Rw 299 เรื่องชัยภูมิของกรุงศรีอยุธยาฯ เรามีเรื่องเหล่านี้แฝงอยู่ในกระทู้ต่างๆที่มีการแตกประเด็นออกไปอยู่ไม่น้อย
.   .   .    ความจริงเรายังมีประเด็นต่างๆที่เป็นเรื่องราวหรือเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์อีกมากหลายที่ถูกมองข้ามไป หรือถูกชักนำไปในทางที่ไม่เป็นประโยชน์และไม่เป็นผลดีต่อบรรพบุรุษไทยที่ท่านได้เสียสละแม้ชีวิตเพื่อรักษาแผ่นดินนี้ไว้ให้เราได้อยู่กันอย่างภาคภูมิและสุขสบายในทุกวันนี้
.   .   .   ผมไม่คิดว่าวิชาประวัติศาสตร์จะเป็นวิชาที่น่าเบื่อน่าย สมัยที่ผมเรียนอยู่ ไม่ว่าจะเป็นชั้นประถมที่เรียนประวัติาสตร์ไทยและชั้นมัธยมที่มีประวัติศาสตร์สากลเพิ่มเข้ามา ก็เรียนด้วยความสนุก และคะแนนของวิชานี้ในครั้งนั้นก็สูงมาก จำได้ว่าวิชาภูมิศาสตร์ - ประวัติศาสตร์ มีคะแนนสูงสุด ถึง ๘๐ คะแนน สูงว่าเลขคณิตที่มีคะแนนรองลงมา คือ ๖๐ คะแนน ส่วนวิชาอื่นๆนอกนั้นมีคะแนนอย่างสูงเพียง ๔๐ คะแนนและต่ำสุด ๑๐ คะแนน
ผมเองก็มีความสนุกกับวิชานี้มาโดยตลอด และก็ยังสนุกอยู่จนถึงปัจจุบัน
.   .   .   คุณเทาชมพูจะไม่ลองตั้งกระทู้ทำนองนี้บ้างหรือครับ คิดว่าคงจะมีผู้เข้ามาร่วมวงไม่น้อยนะครับ อย่างต่ำก็มีอยู่แล้วจากท่านที่เขียนให้ความเห็นมาในกระทู้นี้

ปัญหาของการเรียนการสอนวิชานี้มันอยู่ที่ว่าประวัติศาสตร์คือบทสนทนาที่ไม่มีที่สิ้นสุดระหว่างอดีตและปัจจุบันนี่แหละ เวลาเด็กสอบ โดยเฉพาะข้อสอบแบบปรนัยมันจะต้องหาข้อสิ้นสุดให้ได้ ก็เลยกลายเป็นเรื่องว่าเรามีจุดมุ่งหมายอย่างไรในการสอนประวัติศาสตร์ ถ้ายังยืนยันหลักการปัจจุบันคือเสริมสร้างลัทธิชาตินิยม ก็คงต้องยอมรับว่าสำหรับผู้จะศึกษาประวัติศาสตร์ในวงสนทนาอย่างนี้(คงไม่ต้องถึงกับไปเรียนเอาปริญญา) จำเป็นต้องมีการปรับฐานความรู้ ปรับข้อมูล ปรับทัศนคติกันยกใหญ่เลยล่ะครับ

ตั้งกระทู้ใหม่ให้แล้ว

เชิญขึ้นไปล้อมวงคุยกันได้ค่ะ

http://www.vcharkarn.com/snippets/board/show_message.php?dtn=dtn5&ID=RW952