พลอากาศโท พระยาเฉลิมอากาศ นักบินไทยหมายเลข ๑

[เทาชมพู]

ตั้งหัวข้อกระทู้เรียกเรตติ้งไว้ก่อนค่ะ

สิบกว่าปีก่อนตอนตลาดร้อยปีสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรีเปิดกิจการใหม่ๆ   ผู้คนตื่นเต้นแห่กันล้นหลามโดยเฉพาะในวันอาทิตย์     ดิฉันก็ไปกับเขาเหมือนกัน เพราะอยากเห็นสภาพในอดีตว่าเป็นยังไง  ตอนนั้นตลาดโบราณยังเป็นของใหม่มากสำหรับนักท่องเที่ยว

เดินชมร้านด้วยความเพลิดเพลิน  แวะเข้าไปในร้านถ่ายรูปโบราณ  มีเสื้อผ้าจัดให้เสร็จเพื่อถ่ายรูป  ก็นึกสนุกกับพรรคพวกที่ไปด้วยกัน  ถ่ายกันมาคนละใบสองใบ 
เจ้าของร้านถ่ายได้เนียนมาก   ดูรูปแล้วเหมือนกำนันกับอำแดงยังไงยังงั้นเปี๊ยบเลย  ยังใส่กรอบตั้งโชว์ไว้จนทุกวันนี้  ลูกสาวชอบมาก เมื่อไปเรียนต่อก็เอาพ่อกำนันและแม่อำแดงไปตั้งดูที่หัวนอนด้วย

ในร้านนี้เอง เจ้าของร้านประดับประดาผนังด้วยภาพถ่ายเก่าแก่ที่อัดขยายใหม่ หลายภาพด้วยกัน   ดิฉันสะดุดตากับภาพหนึ่งเป็นชายหนุ่มในเครื่องแบบนายทหารอากาศรุ่นเก่า     เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกว่าคนโบราณที่หน้าตาท่วงท่าสง่างาม   และดูทันสมัยไม่แพ้พระเอกหนังยุคนี้มีอยู่เหมือนกัน คือท่านผู้อยู่ในภาพถ่ายนั้นเอง
ถามเจ้าของร้านว่า เป็นภาพของใคร     เจ้าของร้านตอบว่า พระยาเฉลิมอากาศ   
เพิ่งเคยได้ยินราชทินนามนี้ครั้งแรก   เขายังบอกด้วยว่าท่านเป็นชาวศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี  ชื่อเดิมของท่านคือสุนี สุวรรณประทีป

เห็นแล้วอยากทำอย่างคุณนางมารน้อย คือเดินทะลุกระจกไปดูตัวจริงของท่านในสมัยรัชกาลที่ ๖  ค่ะ

[เทาชมพู]

พลอากาศโท พระยาเฉลิมอากาศ

[เพ็ญชมพู]

ถ่ายเมื่อเป็นนายพันตรีหลวงศักดิ์ศัลยาวุธ เมื่อวันที่ ๒ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๕๕ ขณะศึกษาวิชาการบิน ณ ประเทศฝรั่งเศส  

[NAVARAT.C]

หน้าตาท่าทางของท่าน เป็นพระเอกหนังได้สบายๆ
อย่างรูปข้างบนนี้ เหมือนไชยา สุริยัน พระเอกสมัยผมเป็นวัยรุ่น

[กะออม]

ภาพล้อเส้นหมึก ฝีพระหัตถ์รัชกาลที่ ๖

[เทาชมพู]

พาเดินกลับไปในอดีต ก่อนรัชกาลที่ ๖ ก่อนค่ะ
เริ่มตั้งแต่ต้นรัตนโกสินทร์  กำลังทัพของไทยมีอยู่ทัพเดียว   เป็นทัพบกบุกป่าฝ่าดงกันไปเวลาไปทำศึก  ถ้าต้องล่องไปตามลำน้ำก็กลายเป็นทัพเรือไปโดยปริยาย  แต่แล้วก็ต้องกลับเป็นทัพบกกันตอนปลายทางเมื่อเผชิญกับข้าศึก   
จนกระทั่งในรัชกาลที่ ๕  เราจึงเริ่มมีทหารมะรีนกัน อย่างที่ท่าน NAVARAT.C  อธิบายเอาไว้ในหลายกระทู้  ขาประจำคงอ่านกันมาหมดแล้ว ไม่ต้องเล่าซ้ำ

พอถึงรัชกาลที่ ๖  จากการที่สยามเปิดประเทศรับตัวแทนฝรั่งตะวันตกอย่างเสมอต้นเสมอปลาย    เราจึงทันโลกทันเหตุการณ์ พอจะรู้ว่าบัดนี้ได้เกิดกำลังทัพอย่างใหม่ขึ้นมาแล้วในโลกของยุโรป เจ้าแห่งวิทยาการในยุคนั้น 
นั่นคือ เวหานุภาพ

[เทาชมพู]

    เกริ่นมาพอสมควรแล้ว ถึงเวลาเปิดตัวพระเอกของกระทู้นี้เสียที

    ขอย้อนเหตุการณ์กลับไปที่รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว   รัชกาลที่ ๓   คงจำได้ว่าเป็นยุคที่ไทยเปิดประเทศ รับคนจีนเป็นจำนวนมากให้เข้ามาเป็นแรงงานในสังคมไทย   ทำให้หนุ่มจีนทั้งหลายตัดสินใจจะมาแสวงโชคในดินแดนขวานทองแห่งนี้  หนึ่งในจำนวนนั้นเป็นจีนแคะ แซ่โอ้ว ชื่อตัวชื่อเทียน   เดินทางข้ามทะเลมาจนถึงสยาม  เมื่อมาแล้วไม่ได้หยุดอยู่ในกรุงเทพ แต่ว่าเดินทางแสวงโชคต่อไปจนถึงสุพรรณบุรี
   นายเทียนไปของานทำเป็นลูกจ้างอยู่ที่บ้านคหบดีริมแม่น้ำสุพรรณ    ในตำบลที่ปัจจุบันคือตำบลวังน้ำซับ    นายเทียนก็เช่นเดียวกับคนจีนโดยมากคือทำงานขยันขันแข็ง ซื่อสัตย์  จนเจ้าของบ้านไว้เนื้อเชื่อใจ  นายเทียนจึงเลื่อนฐานะจากลูกจ้างขึ้นมาเป็นลูกเขย เพราะนายจ้างยกลูกสาวชื่อทองคำให้เป็นภรรยา
   นายเทียนกับนางทองคำมีลูกชายด้วยกัน 4 คน  ชื่อนายเงิน นายทอง นายนาค และนายปิ่น     เมื่อมีครอบครัว นายเทียนก็สร้างฐานะขึ้นมาเป็นปึกแผ่น   ปลูกเรือนแพหลายหลังเป็นร้านค้า  ขายของกินของใช้ตั้งแต่ข้าว ถ้วยชาม ไม้ขีดไฟ เครื่องสังฆภัณฑ์ไปจนอิฐและฟืน   ดูจากสินค้า นายเทียนน่าจะได้เงินทองเป็นกอบเป็นกำทีเดียวจากร้านโชห่วยริมน้ำเหล่านี้  เพราะเป็นของจำเป็นใครๆก็ต้องซื้อกันทั้งนั้น

[Diwali]

ลงชื่อเข้าเรียนไว้ก่อนนะครับคุณครู


ผมนั่งอยู่แถวที่สามสิบห้า โต๊ะตัวที่สิบแปดจากหน้าห้องครับ
เผื่อแอบอู้ นั่งกินขนมหลังห้องคร้าบ....

 

[เทาชมพู]

เอาของว่างมาแจกนักเรียน

[เพ็ญชมพู]

ภารโรงขอแบ่งมาสักจานหนึ่ง ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว  

นักเรียนโต๊ะตัวที่สิบแปด รับประทานแล้วช่วยเอาใบตองทิ้งถังขยะ แล้วเอาจานไปที่ล้างด้วย  เดี๋ยวภารโรงจะล้างให้เอง

[เทาชมพู]

นายทอง บุตรคนหนึ่งของนายเทียนไปแต่งงานกับสาวชาวเมืองหลวงชื่อนางสาวหรุ่น  ชาวย่านวัดเกาะสัมพันธวงศ์     พามาอยู่ที่ตำบลบ้านไร่ อ.ศรีประจันต์ จ. สุพรรณบุรีด้วยกัน      มีบุตรธิดาอย่างละ 1 คน
เด็กชายบุตรคนแรกเกิดเมื่อวันพฤหัสบดีขึ้น ๕ ค่ำ เดือน ๖ ปีกุน  จ.ศ. ๑๒๔๙  ตรงกับวันที่ ๒๖ เมษายน พ.ศ. ๒๔๓๐   เมื่อเกิด มีฝนตกฟ้าผ่า   นายทองจึงตั้งชื่อบุตรชายตามเหตุการณ์นั้นว่า "อสุนี" แปลว่า สายฟ้า    แต่ไม่มีใครเรียกชื่อเต็ม  คงเรียกกันว่า สุนี  ต่อมาก็กลายไปอีกที  คือสะกดว่า สุณี  ส่วนน้องสาวคนเล็ก ชื่อว่า เติม

ต่อมาเมื่อสุนีอายุราว ๘ ขวบ  นางหรุ่นผู้มารดาย้ายกลับมาอยู่บ้านเดิมที่สัมพันธวงศ์     ส่วนสามีกับบุตรชายยังอยู่ที่ศรีประจันต์   นายทองในตอนนั้นทำกิจการโรงสี   ก็ฝึกหัดให้บุตรชายค้าขาย และติดเรือขนข้าวไปดูการค้าข้าวที่บางกอก
ถ้าหากว่าเด็กชายสุนีพอใจกับการค้าขายข้าวต่อไปจนโตเป็นหนุ่ม  ราชอาณาจักรสยามก็คงจะได้เถ้าแก่เจ้าของโรงสีเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่ง  แต่วาสนาของเด็กชายจะไปได้ไกลกว่านั้น  สุนีจึงไม่ประสงค์จะยึดอาชีพค้าขายอย่างบิดา  แต่อยากจะไปเรียนหนังสือให้สูงกว่านี้ เล่าเรียนวิชากฎหมายจนเป็นนักกฎหมาย

[เทาชมพู]

ครูขอเวลานอก  กลับมาจะช่วยภารโรงล้างจานเอง

[เพ็ญชมพู]

เด็กชายสุนี ถ่ายเมื่ออายุราว ๑๔-๑๖ ปี 

[เพ็ญชมพู]

ได้เวลาล้างจาน

[ศุศศิ]

เข้ามาจองโต๊ะเรียน