เข้ามาขอบคุณคุณ Wandee ค่ะ ที่มาสนองตามที่ร้องขอไป
ฝีปากของท่านสุนทรภู่นี้มีผู้ชอบจำกันเป็นกบ่อนกแบ่น คือชมว่าท่านจะเอ่ยอะไรขึ้นแล้วกินความทุกอย่าง
ชั้นบทกลอนก็ไม่ขัดเขินเลย อย่างชมกรุงศรีอยุธยาบทหนึ่งว่า
กรุงศรีอยุธยาเจ้าข้าเอ๋ย รักจะเชยก็ได้ชมสมประสงค์
แล้วจะมีต่อไปมากมายอยู่ แต่ผู้จำยกมาชมได้เท่านี้ ว่าเป็นความทรงจำไม่รู้ที่มา
ยังอีกข้อหนึ่ง
ถึงจะมีวิมานสถานทิพย์ ลอยละลิบเลิศมนุษย์สุดประถม
แม้นไม่มีคู่เคียงเรียงภิรมย์ ก็เกรียมกรมกรอมใจไม่สบาย
กลอนบาทข้างบน ไม่อยู่ในนิราศเรื่องไหนทั้งสิ้น ถ้ามีจริงก็คงเป็นผลงานที่เราไม่รู้จักกัน เข้าใจว่ามีหลายเรื่องที่สูญหายไป
ส่วนกลอนบาทล่าง ข้อความ ๓ วรรคแรก อยู่ในนิราศพระแท่นดงรัง ของนายมี มีแต่วรรคสุดท้ายเท่านั้นลงไม่เหมือนกัน
ความเต็มๆในนิราศพระแท่นดงรัง ว่าอย่างนี้ค่ะ
ถึงมีเพื่อนก็เหมือนพี่ไม่มีเพื่อน เพราะไม่เหมือนนุชนาฏที่มาดหมาย
มีเพื่อนเล่นก็ไม่เหมือนกับเพื่อนตาย มีเพื่อนชายก็ไม่เหมือนกับเพื่อนชม
ถึงจะมีวิมานสถานทิพย์ อันลอยลิบเลิศมนุษย์สุดประถม
แต่ไม่มีคู่เคียงเรียงภิรมย์ จะเกรียมตรมตรึกหาเป็นอาจิณ