เรือนไทย

 กระทู้ข้างล่างคุณเทาชมพูเล่าเรื่องเทพเจ้าของกรีกไปแล้ว
คราวนี้ผมเลยมาตั้งคำถามเกี่ยวกับมนุษย์จอมพลังในตำนานกันบ้าง
คนแรกเลยนี่ที่ผมนึกออกก็คือ เฮอร์คิวลิส คนนี้ถ้าผมจำไม่ผิดจะเป็นลูกครึ่ง คือเป็นลูกของเทพซีอุส กับมนุษย์ แล้วเค้าก็เลยกลายเป็นมนุษย์จอมพลัง เป็นฮีโร่ของพวกกรีก แต่ตอนท้ายนี่เป็นยังไงไม่ทราบว่าตอนจบชีวิตเค้าเป็นยังไง

แซมซั่น อันนี้ก็อยู่ในกรีก กับโรมันเหมือนกัน จำรายละเอียดไม่ได้แต่รู้ว่า จุดกำเนินพลังของแซมซั่นนั้นอยู่ที่เส้นผม คือต้องมีผมยาวแล้วจะมีพลังมหาศาล แล้วมาตอนหลังเนี่ยแซมซั่นโดนจับได้ เพราะ เดไลล่า สาวงามที่แซมซั่นไปหลงเสน่ห์นั้นทรยศแล้วก็ตัดผมแซมซั่นออก แซมซั่นเลย หมดฤทธิ์ แล้วก็โดนทหารคิดว่าเป็นโรมันจับได้ ตอนหลังแซมซั่นก็ตาย แต่ก็พาเอาทหารโรมันแล้วก็เดไลล่าตายไปด้วย (ไม่แน่ใจนะครับ ใครรู้ช่วยบอกหน่อยแหะแหะ)
โกไลแอธ อันนี้จำได้แต่ชื่อจริง ๆ ไม่รู้รายละเอียดเลยว่าเป็นใคร มีวีรกรรมอะไร
จากชื่อฝรั่ง ๆ ไปแล้วก็มาถึงจอมพลังของจีนครับ
ซิยิ่นกุ๊ย เนี่ย ซิยิ่นกุ๊ย เป็นจอมพลังของจีน เป็นดาวเสือขาว ที่ถูกไล่ให้ลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ แล้วก็มีพลังมหาศาลได้เป็นขุนทัพของจีน แต่ตอนหลังถูกลูกชายตัวเองฆ่า แล้วถึงจะได้กลับสวรรค์  จากซิยิ่นกุ๊ย ก็มี ซิ ติงซาน ลูกชายของซิยิ่นกุ๊ย แล้วก็มี
 ซิกัง ลูกของซิติงซานอีกที สามคนนี้เป็นจอมพลังของจีนแล้วก็เป็นแม่ทัพเอก คิดว่าในสมัยราชวงศ์ถัง(หรือเปล่า) หรือว่าจริง ๆ เป็นแค่เรื่องแต่งขึ้นมาไม่มีตัวตนจริงๆ ซะมากกว่า
สรุปว่าอยากฟังเรื่องของจอมพลังพวกนี้น่ะครับ ขอให้เพื่อนช่วยเล่าให้ฟังหน่อย

 ซิยิ่นกุ้ย ซิเตงชัน เป็นพงศาวดารจีน ยุคปลายราชวงศ์ถังค่ะไล่ๆกับไซอิ๋ว เป็นตระกูลต้องสาป ต้องฆ่าพ่อต้วเอง

มีจริงหรือเปล่าไม่แน่ใจค่ะ แต่อาจจะมีเค้าๆแต่ไม่จริงทั้งหมด

 เศร้าจัง แล้วเดไลล่า ตายไปด้วยมั้ยครับ รู้สึกฮอลลีวู้ดเคยทำหนังเรื่องนี้ ปูให้เดไลล่าไม่เต็มใจที่จะทำร้ายแซมซั่นเท่าไรนักแต่ต้องทำตามหน้าที่อะไรประมาณนี้

      หลังจากหายเศร้า แล้วก็เริ่มสงสัย (อีกแล้วค่ะ) ว่าตำนานทางตะวันออกที่นอกเหนือจากจีนนี่มีเรื่องของจอมพลังแบบนี้ไหมคะ เพราะเห็นว่าแนวคิดอื่น ๆ หลาย ๆ เรื่องนี่คล้ายคลึงกันมากระหว่างตะวันตกกับตะวันออก
ทองรักก็เลยเกิดสงสัยเรื่องนี้ขึ้นมา

 ของไทย นึกไม่ออกค่ะ
แต่ของอเมริกา มีตำนานของ Paul Bunyan มนุษย์จอมพลัง
ที่เป็นคนตัดไม้(ประเภททำซุงค่ะ ไม่ใช่ต้นไม้เล็กๆ)

 http://www.newnorth.net/~bmorren/bunyan.html

 ขอบคุณค่ะคุณเทาชมพู    

 มาช่วยคุณเทาชมพูครับ  ในตำนานของเผ่าไท  ก็มีพญาโคตรตระบองไงละครับ

 อยากฟังเรื่องพญาโคตรตระบองครับ
คุณถาวภักดิ์ ไหน ๆ แวะเข้ามาแล้วช่วยเล่าให้ฟังสักนิดนะขอรับ

 มาร่วมลงคะแนนเพิ่มด้วยคนค่ะ
สวัสดีคุณถาวศักดิ์ด้วยค่ะ

ฮ่วย  บักหำน้อยหลาบสิแหล่วเด๊อ

อุตสาห์โผล่มาทักด้วยความรักและคิดถึง  เล่นรุมปิดประตูตีแมวอย่างนี้ โตกจายโหม่ดเลย

ไม่อยากเชื่อว่าปราชญ์อย่างคุณเทาชมพูจะไม่รู้จักตำนานกึ่งนิทานพื้นบ้านเรื่องนี้  ผมก็กะป้ำกะเป๋อเต็มที  เล่าผิดเล่าถูกคนอื่นจำไปเล่าต่อ  ถูกหัวเราะเยาะ  บรรพบุรุษผมจะนอนสะดุ้งเสียเปล่าๆ  เคยอ่านมาตั้งแต่เด็กๆ  หนังสือเล่มนั้นไม่ทราบว่าถูกรีไซเคิลไปกี่รอบแล้ว  จำได้คร่าวๆแต่ว่าเป็นนิทานพื้นบ้านของทางอีสาน-ลาว กล่าวถึง พญาโคตรตระบองเป็นผู้นำท้องถิ่น  มีพละกำลังมหาศาล  มีกระบองเป็นอาวุธ  ตีช้างกระเด็นไปล้านตัว  เป็นต้นกำเนิดแคว้นศรีโคตรบูรณ์  หรือล้านช้างอะไรทำนองนั้น  ละครับ

จ๊บแหล่ว   แฮะๆๆ

 อิอิ เพิ่งจะเห็นว่าพิมพ์ชื่อคุณจาก ถาวภักดิ์ เป็นถาวศักดิ์ เลยต้องรีบเข้ามาแก้ ก่อนที่จะโดนกำจัดจุดอ่อน    ขอบคุณที่เข้ามาเล่าให้ฟังค่ะ

  ข้อยบ่ไซ่บ่ฮู้   แต่สิให้เพิ่นเอิ้นเอง  
เชิญแวะมาบ่อยๆนะคะ  คุณถาวภักดิ์หายไปนานมาก

 มาทักคุณถาวภักดิ์ด้วยครับ

ระหว่างร่อนเร่พเนจรในยุโรป 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา (โผล่ไปลงเรือที่แม่น้ำแคมให้คุณเปี้ยวถ่อให้ด้วย) ผมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งติดมือไปอ่านตามทางด้วย เป็นหนังสือในชุดบันทึกความรู้ทั่วไป อันเป็นจดหมายโต้ตอบระหว่างท่านเจ้าคุณอนุมานราชธนที่มีไปกราบทูลสมเด็จฯ ครู หรือสมเด็จเจ้าฟ้านริศฯ ในเรื่องต่างๆ ผมได้มาจากมิตรใจดีในเว็บนี่แหละส่งมาให้ มีเรื่องที่ท่านเจ้าคุณไปค้นมาแล้วกราบทูลรายงานสมเด็จฯ ครู เรื่องชื่อเมืองพระตะบองในเขมร ว่าเขมรเรียกบัตตัมบอง (เขียนในภาษาฝรั่งก็ยังเขียนอย่างนั้น) ว่าแปลว่ากระบองหาย และมีนิยายประกอบชื่อด้วย ว่ามีท้าวพระยาอะไรองค์หนึ่งมาทำกระบองของพระองค์หายที่นี่ ท่านเจ้าคุณสันนิษฐานว่านิทานเขมรเรื่องนี้ น่าจะเป็นเรื่องเรื่องหรือเค้าเดียวกันกับเรื่องพญาโคตรบองของไทยอีสานเรานั่นเอง
ผมว่าเข้าเค้าครับ เดี๋ยวขอไปค้นก่อนว่าท่านว่าไว้ยังไง

 น่านผมว่าแล้ว  คุณเทาชมพูต้องรู้ดีแน่ๆ  ยิ่งอ่านที่คุณนิลกังขาเล่าชักเข้าท่า  เป็นความรู้ที่ไม่เคยทราบมาก่อน

ผมว่าเรามาช่วยกันลงชื่อให้คุณเทาชมพูเล่าให้พวกเราได้อ่านกันเถิด

 มาลงชื่อให้คุณนกข.เล่าดีกว่าค่ะ   เคยอ่านสาส์นสมเด็จมานานจนลืมไปแล้วว่าเรื่องเป็นยังไง

 ขอเซินจารย์ถาวภักดิ์ เล่านิทานก้อมโลด
แล้วผมจะเสริมเรื่องของชื่อเมืองพระตะบองตามที่ท่านเสฐียรโกเศศไปค้นมาถวายสมเด็จครูให้ครับ

 อ้อ... ในเรือนไทยเรานี่ (สาขาเคมบริดจ์) มีจอมพลังตัวจริงอยู่คนหนึ่งครับ งานอดิเรกทำปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ แต่งานหลักคือรับถ่อเรือในแม่น้ำแคม คือคุณเปี้ยวของวิชาการทีม ผมมีวาสนาไปลงเรือที่คุณเปี้ยวถ่อมาแล้ว และได้ลองถ่อเองไปหน่อยหนึ่งด้วย หนักครับ ไม่เข้าใจว่าคุณเปี้ยวถ่อเรือไปตลอดระยะแม่น้ำทั้งสายได้ยังไง (คุณเปี้ยวเล่าว่าสมัยก่อนถ่อวันละหลายรอบด้วย) เก่งจริงๆ ผมแค่ถ่อไปแค่ไม่ถึงหนึ่งในสิบของระยะทางยังหอบแฮกๆ

 ทองรักยังไม่เคยอ่านสาส์นสมเด็จค่ะ
เลยต้องตามคุณเทาชมพูมาลงชื่อ
สนับสนุนให้คุณนกข.เล่าให้ฟังอีกคน

 มาถามหาคุณนกข.และคุณถาวภักดิ์ค่ะ
รอฟังเรื่องพระยาโคตรบองอยู่

 มาคุยเรียกน้ำย่อยแล้วไม่เล่าต่อ  เดี๋ยวโมโหหิวนะค้าา    

 ไอ่หยา  อั๊วะซี้เลี้ยว
ฃ่วยข้อยด้วย
็ำHelp
SOS
ช่วยด้วยเจ้าข้า ไหว้ล่ะ
+!@#$%&*<>?":;W๐*?

 เฮ้อ  หนุ่มๆเรือนไทยนี่ พอมีแฟนเรียกร้องเข้าก็หนีเข้าหลังเวทีกันดื้อๆยังงี้เอง
ถ้างั้น  ไม่ง้อพวกดาราดังละค่ะ  ค่าตัวแพงเกินไป
ดิฉันเล่าเองก็ได้ค่ะ

จากหนังสือคำให้การของชาวกรุงเก่า เล่าว่าพระยาโคตรบองเดิมเป็นพระโอรสของพระร่วง หนีจากสุโขทัยมาเป็นคนตัดไม้  
ได้กินข้าวหุงด้วยไม้งิ้วดำเข้าไป เกิดกำลังวังชามาก  ลากไม้ซุงได้แทนช้าง
พอล่องไม้มาถึงนครสวรรค์  กษัตริย์เจ้าเมืองสิ้นพระชนม์  เหล่าขุนนางเห็นว่ามีบุญ  ก็เลยอัญเชิญให้ขึ้นครองราชย์แทน

ต่อมาพระยาโคตรบองเจอผู้มีบุญมาเกิดคือพระยาแกรก ขี่ม้าเหาะได้เข้ามาในเมือง   พระยาโคตรบองเอาตระบองขว้างไปก็ไม่ถูก แต่ไปถูกช้างตายถึงล้านตัว
ก็เลยทิ้งเมืองนครสวรรค์ไปสร้างเมืองล้านช้างแทน

ตำนานของพระยาโคตรบองแตกต่างกันไปตามท้องถิ่นค่ะ ทางอีสานก็มี คล้ายๆกันแต่ผิดแผกด้านรายละเอียดกันบ้าง

 ตามมาฟังนิทาน เอ๊ย ไม่ใช่ตำนานพระยาโคตรบองค่ะ
อิอิ หนุ่มเรือนไทยนี่เป็นอย่างที่คุณเทาชมพูว่าจริงหรือเปล่าคะ

 บ่ได้จุ๊เล่าะ  เตื้อนี้มันเยี้ยะบ่จ้างแต้นา

ยกมือถามคุณครูครับ  ไม่ทราบว่าพระร่วงองค์เดียวกับที่เป็นโอรสนางนาคหรือเปล่าครับ

 นางนาคจากตำนานพระทองนางนาคหรือคะ
(คงไม่ใช่นางนาคของพี่มากขา ...นะคะ)
แอบ ๆ ถามคุณครูด้วยคนค่ะว่า พระร่วง นี่เป็นชื่อตัว
หรือชื่อตำแหน่งคะ  สันนิษฐานต่อจากคำถามคุณถาวภักดิ์น่ะค่ะ
เพราะถ้าเป็นชื่อตัวก็น่าจะมีองค์เดียวใช่ไหมคะ องค์ที่เจอกับขอมดำดินน่ะค่ะ

 คุณถาวภักดิ์กลับบ้าน (เรือนไทย) ได้แล้วนะครับ ทางบ้านให้อภัยหมดแล้ว คุณเทาชมพูก็เล่านิทานแทนแล้วด้วย

สมเด็จครูหรือสมเด็จกรมพระนริศฯ ท่านทรงมีลายพระหัตถ์แลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นและแลกเปลี่ยนความรู้ทางประวัติศาสตร์ ศิลปะ ภาษา วรรณคดี นิรุกติศาสตร์ คติชนวิทยา อารยธรรม ฯลฯ กับหลายท่านซึ่งทรงเรียกเล่นๆ ของพระองค์เองว่า "เพื่อนนักเรียน"  ในจำนวนนั้น พระองค์หนึ่งคือสมเด็จกระพระยาดำรงฯ (ลายพระหัตถ์ที่ทรงมีโตตอบกันเป็นประจำทุกสัปดาห์นั้นต่อมารวมเล่มเป็นหนังสือเรียกว่า "สาสนสมเด็จ") อีกท่านหนึ่งคือพระยาอนุมานราชธน หรือเสฐียรโกเศศ แต่ครั้งท่านเจ้าคุณท่านยังเป็นหัวหน้ากองอยู่ในกรมศิลปากร ก่อนที่ท่านจะได้ขึ้นเป็นอธิบดีกรมนั้นในสมัยหลัง

เรื่องพระตะบองที่ว่าสมเด็จฯ ครูทรงคุยกับท่านเจ้าคุณนี้ เดิมมาจากการที่ทั้ง 2 ท่านคุยกันเรื่องคำบางคำในภาษาไทยที่รับมาจากภาษาเขมร เช่น คำที่มีคำว่า บำ ขึ้นต้นทั้งหลาย บำ นั้น เขมรว่าแปลว่าทำให้ บัด ว่าหาย บำบัด ก็แปลรวมกันว่า ทำให้หาย คือทำให้หายจากโรค สมเด็จฯ ครูท่านทรงว่า แม้ชื่อเมืองที่ไทยเราเรียก (ผิด) ว่า พระตะบอง นี้ เขมรเขาก็เรียกว่า บัดตำบอง แปลว่า กระบองหาย
ต่อจากเรื่องนี้ท่านเจ้าคุณก็ไปค้นมาถวายว่า มีนิทานเขมรเล่าเรื่องอธิบายชื่อเมืองนี้จริงๆ ว่ามีพระราชาองค์หนึ่งขว้างตะบองไป จะขว้างพระยาแกรกหรือขว้างช้างก็ไม่ทราบ แต่ขว้างแรงไปหน่อยเลยตะบองก็เลยหายไปตรงที่ตำบลนี้ เค้าเรื่องคล้ายกันมากกับพระยาโคตรบองของไทยอิสานเรา แถมท่านเจ้าคุณค้นต่อว่า ที่เมืองอะไรสักแห่งทางอิสานเรานี่แหละ (ตำบลหนึ่งในนครพนม? ผมจำไม่ได้ครับ) มีกู่ หรือสถูปที่ว่าบรรจุพระอัฐิพระยาโคตรบองด้วย ตรงกันข้ามกับเมืองนี้ข้ามแม่น้ำโขงไปทางฝั่งลาว มีเมืองท่าแขก ซึ่งคนที่ท่านถามไม่สามารถอธิบายได้ชัดว่าทำไมเรียกท่าแขก เดาอธิบายมาว่าเพราะมีแขกมาขึ้นท่านั้นมาก (ซึ่งท่านเจ้าคุณไม่ค่อยเชื่อ) ท่านเจ้าคุณว่า ท่านสะกิดใจที่เสียง แขก กับ แกรก ใกล้กันมาก เผลอๆ พระยาแกรกจะมาจากเมืองท่าแกรกที่สมัยหลังกลายเป็นท่าแขกหรือเปล่า?

สมเด็จฯ ครูตรัสรับรองว่า ตำนานทำนองนี้มีอยู่ด้วยกันทั้งฝ่ายไทยฝ่ายลาวฝ่ายเขมร น่าจะเค้าเดียวกัน และตรัสไปถึงเรื่องตำนานนางนาคด้วยว่า เขมรก็มี เขมรจะได้ไปจากไทยหรือไทยได้ไปจากเขมรก็ไม่รู้ แต่เรื่องพระทองนางนาคของคุณทองรัก ท่านตรัสว่า เขมรก็มีครับ เรียกพระโถง มาถึงไทยกลายเป็นพระทองไป

ผมเองคิดว่าพระร่วงมีหลายองค์ครับ ในตำนานก็มีหลายเรื่อง พระร่วงวาจาสิทธิ์นั่นองค์หนึ่ง ที่ว่าสาปขอมดำดิน พระร่วงโอรสนางนาคก็อีกองค์ และพระร่วงพระเจ้าพ่อตาของมะกะโท ก็น่าจะเป็นอีกองค์ ส่วนพระร่วงที่ว่ามีองค์จริงในประวัติศาสตร์ คือเป็นพ่อขุนรามคำแหงมหาราชก็น่าจะเป็นอีกองค์ ยังมีพระเจ้าลิไท ที่ว่าทรงพระปรีชาสามารถทางพระพุทธศาสนา จนทรงแต่งตำราไตรภูมิพระร่วงได้นั่นก็อีกพระองค์หนึ่งไปอีก ผมยังนึกว่า "พระร่วง" จะหมายความว่าพระเจ้าแผ่นดินสมัยสุโขทัย (ที่เรียกว่าราชวงศ์พระร่วง) ทุกพระองค์นับได้ว่าเป็นพระร่วงตามประวัติศาสตร์ได้หมด ส่วนในตำนานยังไม่นับ

 กระทู้นี้ รอคุณนกข.มาโพสต์เรื่องสาส์นสมเด็จนะคะ   ส่วนคุณถาวภักดิ์  เมื่อเห็นประกาศเรียกแล้วก็คงใจอ่อนยอมกลับมาบ้าน

พระร่วง เป็นชื่อของกษัตริย์สุโขทัยในตำนาน    จะเป็นองค์เดียวหรือหลายองค์ก็ไม่แน่  แต่น่าจะมีหลายองค์ เพราะบทบาทท่านหลากหลายมาก   ชื่อร่วง อาจจะแผลงมาจาก "รุ่ง" ซึ่งก็โยงได้ถึงความหมายของ สุโขทัย ซึ่งคำท้าย อุทัย แปลว่า รุ่งเช้า
พระร่วงก็อาจจะหมายถึงกษัตริย์สุโขทัยเท่านั้น ไม่เจาะจงว่าองค์ไหน  เหมือนสมัยอยุธยาใครขึ้นครองก็เรียกว่าเป็นพระรามาธิบดี
พระร่วงเจ้านอกจากสาปขอมดำดินให้กลายเป็นหิน  เป็นพ่อตาของมะกะโท แล้วยังมีเรื่องเล่าหลายอย่าง  องค์หนึ่งในจำนวนนี้ลงอาบน้ำแล้วก็หายไปก็มีค่ะ

 เดือนเพ็ญ สวยเย็นเห็นอร่าม...
.............
....ให้เมืองไทยรู้ว่า  สักวันลูกที่จากมา  จะไปซบหน้าแนบอกแม่เอย....

ได้ยินเสียงเพรียกเรียกให้กลับบ้าน  ชวนให้นึกเคลิ้มไปเหมือนว่ามีผู้เอ่ยเอื้อนขับขานเพลงเดือนเพ็ญ  ออดอ้อน เว้าวอนให้คืนสู่เย้าและอ้อมอกของผู้ัเป็นที่รักทั้งปวง

ใครจัดไทยไนท์ในต่างประเทศ  อย่าได้เอาไปเปิดเชียว  ได้วงแตกร้องไห้กันกระจองอแง  เต่าไหม้เกรียมเป็นฝูงๆ

คนที่อยู่ต่างแดนนานๆ  ถ้าใครร้องเพลงนี้ได้จบโดยไม่กลายเป็นเสียงเป่าปี่ไปก่อน  ต้องขอแสดงความนับถือเป็นอย่างสูงในความใจแข็ง หรือไม่รู้สึกรู้สาในความอบอุ่นของแผ่นดินเกิด

อันว่าเมืองสุโขทัยนั้น  แต่เดิมที่เรียนในโรงเรียน  ทำให้เข้าใจว่าสร้างเมืองเมื่อรัชสมัยพ่อขุนศรีอินทราทิตย์  แต่หลังจากนั้นมาความเชื่อก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นว่ามีอาณาจักรที่เก่าแก่เป็นที่มาของสุโขทัยอยู่ก่อนแล้ว  หากถูกกล่าวถึงในเอกสารที่คัดลอกสืบต่อกันมาโดยใช้ชื่อว่าสุโขทัยเช่นเดียวกัน  จึงเป็นที่สับสน และประกอบกับยังไม่พบหลักฐานใดที่นักวิชาการพอจะยอมรับได้  เรื่องราวของพระร่วงวาจาสิทธิ์  โอรสกษัตริย์แห่งสุโขทัยกับนางนาค ผู้มีฤทธิ์สาปขอมดำดินให้เป็นหินได้  สามารถส่งส่วยน้ำโดยไม่ต้องใช้ตุ่ม  และในที่สุดสามารถกู้แผ่นดินจากขอมได้  จึงเป็นเพียงนิยายปรัมปราในสายตานักวิชาการ

แต่หากจะทำใจกว้างเคารพบรรพบุรุษ ฉุกคิดสักนิดว่าที่ท่านสู้อุตสาห์เพียรคัดลอกสืบๆต่อมาให้ลูกหลาน  ท่านคงเห็นเป็นประโยชน์มากกว่าเป็นเพียงแค่นิยาย

ถ้าลองมองย้อนขึ้นไปถึงยุคก่อนสุโขทัยของพ่อขุนศรีอินทราทิตย์  มีหลักฐานมากมายแสดงถึงกลุ่มชนที่ใช้วัฒนธรรมที่รับอิทธิพลจากอินเดียอย่างเข้มข้นตั้งบ้านเมืองตลอดแนวอ่าวไทยและชายฝั่งทะเลของแหลมทอง  ซึ่งก็พวกที่อยู่ทางใต้กว่า-ใช้วัฒนธรรมที่ได้รับอิทธิพลจากอินเดียเข้มข้นกว่า ถูกเรียกโดยผู้ที่อยู่ทางทิศเหนือขึ้นไป-ใช้วัฒนธรรมไท/ลาวเข้มข้นกว่า ว่า"ขอม"

สิ่งที่ดูเป็นเพียงนิยายปรัมปราจึงอาจเป็นมากกว่านิทานพื้นบ้าน

ตำนานเก่าแก่ที่วัวลืมตีนชอบแสดงอาการดูหมิ่น เพื่อยกตัวให้ดูเหมือนนักวิชาการกับเขาบ้างนั้น ย่อมอาจเป็นลายแทงสำคัญ ชี้ไปสุ่ขุมทรัพย์ทางวิชาการแห่งประวัติศาสตร์ของสุวรรณภูมิ

 ประเด็นอาจจะกำลังกลายจากเรื่องนิทานจอมพลังไปเป็นเรื่องพระร่วงและตำนาน/ประวัติศาสตร์ ก่อนยุคสุโขทัย แต่ไม่เป็นไรครับ ในเรือนไทยเราก็คุยกันเถลไถลจากเรื่องโน้นไปเรื่องนี้เสมอ

ก่อนพ่อขุนศรีอินทราทิตย์สุโขทัยขึ้นไปอีก คลับคล้ายคลับคลาว่ามีพ่อขุนอีกองค์คือพ่อขุนบางกลางท่าว ตั้งเมืองที่ไหนมาก่อนจะเป็นเมืองสุโขทัย สมัยผมเรียน เรียกพระนามว่าพ่อขุนบางกลางท่าว สมัยต่อมาเห็นใครว่า หลักฐานใหม่ว่าพระนามแท้จริงอาจเป็นพ่อขุนบางกลางหาว คือ กลางฟ้า ถ้าเป็นบางกลางท่าว ตามที่เคยเรียนมาแต่เดิม เจ้าคุณอนุมานราชธนเคยสันนิษฐานว่า บาง สอบกับคำไทในภาษาไทสาขาอื่นๆ แล้ว อาจจะแปลว่าสว่างได้ (ท่านว่า เทียบจีนกลาง หมิง ก็แปลว่าสว่าง คำนี้แต้จิ๋วอ่าน เหม็ง และจีนสำเนียงใต้อะไรอันหนึ่งอ่าน หม่าง ในภาษาไทหลายพวกที่ไม่ใช่ไทยสยามก็มีคำคล้ายๆ มาง บาง ที่แปลว่าสว่าง แต่ไม่มาทางเรา ภาษาไทยสยามเรา บางแปลแต่เพียงว่า ไม่หนา หรือ มีอยู่บ้าง เท่านั้น ไม่ใช้แปลว่าสว่าง) ความหมายมาเข้ารอยเดียวกันกับคำว่าร่วง ที่มาจาก  รุ่ง พ่อขุนบางกลางท่าวจะเป็น พ่อขุนผู้สว่างท่ามกลางท้าวทั้งหลายพระยาทั้งหลาย ได้หรือไม่
ถ้าเป็นบางกลางหาว ตามหลักฐานใหม่ ผมจะเดาแปลเป็น พ่อขุนผู้สว่างกลางท้องฟ้า ได้หรือไม่  ถ้าใช่ ก็ทำให้นึกถึงคำต่อสร้อยพระราชาไทยโบราณที่ว่า ผู้รุ่งฟ้า และพลอยนึกไปถึงพระนามมะกะโทในนิทานเรื่องราชาธิราช เมื่อมะกะโทตั้งตัวเป็นกษัตริย์มอญได้แล้ว ก้ได้รับพระราชทานพระนามจากพระร่วงเจ้ากรุงสุโขทัยให้เป็น พระเจ้าฟ้ารั่ว รั่วในที่นี้ไม่ใช่หยดรั่วลงมาอย่างหลังคารั่ว แต่เห็นว่ากันว่ามาจากร่วง คือรุ่งเรืองสว่างเหมือนกัน
คำว่า บาง นี้ มีมาในชื่อพระพุทธรูป คือ พระบาง ด้วย และมาในชื่อเมืองหลวงพระบางอีกด้วย พระองค์ที่เราเรียกกันว่าพระบางนั้นผมก็ไม่ทราบว่าแปลว่าอะไร แต่สมเด็จฯ ครูทรงตั้งข้อสังเกตประทานแก่เจ้าคุณอนุมนาราชธนว่า ถ้าพระบางแปลว่าพระสว่างจริง ก็จะไปเข้ารอยเข้าชุดกันดีกับพระพุทธรูปสำคัญอีก 2-3 องค์ คือพระสุก พระใส (และพระเสริม)

เรื่องนิทานปรัมปราอาจมีเค้าความจริงอยู่ในนั้นได้นั้น เห็นด้วยครับ ว่าเฉพาะเรื่องนิทานพระร่วงเจ้าอย่างเดียว ในหลวง  ร.6 ท่านก็เคยทรงพยายามปรับเรื่องตำนานปาฏิหาริย์ของพระร่วงเจ้าให้ "เป็นวิทยาศาสตร์" ขึ้นมาแล้ว เช่นตำนานว่าพระร่วงวาจาสิทธิ์เอาชะลอมใส่น้ำแล้วสั่งให้ไม่รั่วได้  ร.6 ท่านก็ทรงมีพระบรมราชาธิบายว่า คงเป็นชะลอมสานตาถี่ๆ แล้วเอาชันยา ใส่น้ำได้ และเบา ไม่หนักเหมือนเดิมที่ต้องทำโอ่งดินใส่น้ำ เท่ากับว่าพระร่วงคิดประดิษฐ์กะละออมหรือครุใส่น้ำขึ้นเท่านั้นเอง พระบรมราชาธิบายใน ร.6 นี้น่าจะหาอ่านได้ไม่ยาก

 พ่อขุนบางกลางหาวค่ะ  
เป็นเรื่องของศรีสัชชนาลัย   อาณาจักรที่นักโบราณคดีบางคนเห็นว่าใหญ่กว่าสุโขทัยเสียอีก   แต่ยังมีการศึกษาถึงเรื่องนี้น้อยมาก

 ผ่านตาว่าทางล้านนา-ลาว-สิบสองปันนา  ก็มีตำนานท้าวฮุ่ง  แต่เสียดายว่าเมื่อผ่านตาแล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้ศึกษาไว้  มาบัดนี้ก็ไม่มีเหลือติดหัวแล้ว  ท่านใดพอมีข้อมูลมาแบ่งปันจะเป็นพระคุณอย่างสูง

 มีพงศาวดารล้านช้าง(ฉบับไหนก็ไม่ทราบ) กล่าวว่า  มนุษย์นั้นออกมาจากน้ำเต้าปุง  คือน้ำเต้าใหญ่  พวกข่าออกมารูน้ำเต้าก่อนเพื่อน  จึงถูกความร้อนของเหล็กแดงที่ไชรูน้ำเต้า ด้วยเหตุนี้ตัวจึงมีผิวสีดำ  พวกไทยออกมาทีหลัง ผิวจึงขาว ท่านพระยาอนุมานราชธน กล่าวอ้างถึงสมเด็ จพระมหาวีรวงศ์เมตตาเล่าให้ฟังว่า  พวกไทยที่หลงพลัดเข้าไปในหมู่พวกข่า ไม่ต้องกลัวอดตาย เพราะพวกข่าถือไทยเป็นน้อง ถ้าไม่ต้อนรับเลี้ยงดูเป็นผิดผีพ่อผีแม่  บางตำนานก็ว่าขุนเจืองเป็นกษัตริย์โบราณของพวกข่า  ขุนเจืองตามตำนานมีอานุภาพมาก ใครๆ ชาติไหนๆ ก็อยากได้ไว้เป็นตำนานบรรพบุรุษของชาติตนเอง  

แต่เคยไปชมการแสดงออกแขก 12 ภาษา  ชนชาติข่าในจินตาการของกรมศิลปากรน่ารักมากค่ะ    

 และเคยอ่านตำนานหลายเรื่องผ่านสายตาเกี่ยวกับล้านนา  ล้านช้าง....แถวๆนั้น  ซึ่งถือว่า ท้าวฮุ่ง หรือขุนเจือง เป็นวีรบุรุษ ทางวัฒนธรรมข้ามพรมแดนเผ่าพันธุ์สองฝั่งโขง ถ้าจะเล่าเรื่องย่อ..ถือว่าตำนานหรือมหากาพย์ท้าวฮุ่ง ท้าวเจืองเรื่องนี้ ภาษาชาวบ้านอาจจะว่าเป็น "ศึกชิงนาง" ก็ได้ แต่ถ้ากล่าวอย่างเป็นทางการเขาก็ว่าเป็นพัฒนาการของกลุ่มชนบนที่สูง โดยเน้นไปที่การแต่งงานในสายพี่น้อง เพื่อการขยายอำนาจ การรักษาอำนาจอะไรทำนองนั้น  แสดงถึงการย้ายถิ่นฐาน  เรื่องมีอยู่ว่า ....

ท้าวฮุ่ง เป็นลูกชายคนเล็กเจ้าเมืองนาคอง  เกิดไปรักชอบนางง้อม มีตำแหน่งมกุฎราชกุมารีเมืองเชียงเครือ เจ้าเมืองก็คือป้าของท้าวฮุ่งนั่นเอง  ตอนแรกมีอุปสรรคเรื่องสินสอด แต่ท้าวฮุ่งก็ผ่านมาได้...กล่าวไปถึงอีกเมืองคือ เมืองเงินยวง เป็นญาติกันกับท้าวฮุ่ง  เจ้าเมืองอยากจะยกลูกสาวให้ท้าวฮุ่งหลานชาย  แต่มีท้าวแองกาเจ้าชาย เมืองคำวังมาชอบ นางอั้วค่า มีจิตใจตอบท้าวแองกา  แต่เจ้าเมืองเงินยวงคือขุนซื่มไม่ยอม จึงเกิดศึดยืดเยื้อ  รบกันอยู่นาน  ตามตำนานว่ารบกันไปรบกันมา ไปขอความช่วยเหลือจากหลายเมือง  ท้าวฮุ่งรบชนะได้แต่งงานกะนางอั้วค่า  แต่ก็มีเรื่องตามมาให้เกิดศึกยืดเยื้อออกไปขนาดว่าท้าวฮุ่งรบจนเสียชีวิต  ตายไปแล้ว แต่วิญญาณไปเกิดในเมืองพรหม พระอินทร์อาบน้ำทิพย์ให้ไปเจอกับวิญญาณนางง้อมภรรยาคนแรก จึงร่วมกันรบ กองทัพผีก็รบจนชนะ...ท้าวฮุ่งจึงเป็นวีรบรุษด้วยประการฉะนี้

 เยี่ยมครับ  คุณฝอยฝน  แต่เอ จำได้ว่าขุนเจืองมีชีวิตจนแก่เฒ่านี่ครับ  เมื่อหนุ่มๆคนองฝีมือมากถึงกับประกาศท้ารบแบบยุทธหัตถีไปทั่ว  ดูเหมือนจะเป็นท้าวแกวที่ดันทะลึ่งมารับคำท้า  ตอนขุนเจืองอายุปาเข้าไปกว่า 70  ขุนเจืองจึงสิ้นพระชนม์ในการยุทธสมเป็นนักรบ

ดูเหมือนจะเคยผ่านตา  มีผู้วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างเรื่องราวของขุนเจืองและพระลอด้วย  ไม่ทราบคุณฝอยฝนมีรายละเอียดตรงนี้ด้วยไหมครับ

 ความจริงฝนเองก็ยังไม่เคยอ่านต้นฉบับมหากาพย์ท้าวฮุ่งหรอกค่ะ  อ่านที่เขาสรุปมาแล้วอีกที   ท่านว่ากันว่าวรรณคดีไทยเรื่อง " พระลอ "  น่าจะได้รับอิทธิพลจากมหากาพย์เรื่องนี้ด้วย พระลอ น่าจะมาจาก แถนลอ จากเมืองกาหลง แม่ทัพผู้ที่ปราบท้าวฮุ่ง  โดยการชนช้าง ท้าวฮุ่งเหนื่อยล้าตกจากช้างและถูกฟันซ้ำจนเสียชีวิต...และเปรียบเทียบว่าเมืองแมนสรวงของพระลอ คือ ล้านช้าง ที่อยู่ทางตะวันตก  และเมืองสองของพระเพื่อนพระแพง คือ ล้านนาอยู่ทางตะวันออก ชื่อเมืองและชื่อคนที่เล่ามานี่อาจจะเสียงเพี้ยนไปบ้างนะคะ อย่างเมืองเงินยาง นี่เมื่อวานไม่แน่ใจว่าสะกดผิดไปหรือเปล่าค่ะ
 
ส่วนคำว่า ฮุ่ง ก็มีความหมายเดียวกับภาษาภาคกลางว่า รุ่ง สว่าง สุกใส ตรงกับคำว่า ร่วง หรือ รุ่ง
และพระเอกเรื่องนี้ ถือว่า เป็นสัญญลักษณ์ของผู้นำทางวัฒนธรรมที่ไม่มีพรมแดนของเผ่าพันธุ์ พูดเป็นทางการเขาว่าเป็นการสร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันทางสังคม  กินพื้นที่ลุ่มน้ำโขง กว้างไปถึงลุ่มน้ำดำ-แดง ในเวียดนาม  แต่ถ้าชาวบ้านมองก็คือ พระเอกเป็นวีรบุรุษที่มีเมียจาก หลายเมืองหลายเผ่าพันธุ์ ถึง 4 คน ใช้ความเป็นเครือญาติขยายฐานอำนาจนั่นเอง  มหากาพย์เรื่องนี้มีเนื้อหาหลายตอนที่แสดงว่าผู้หญิง  ร่วมออกรบด้วย  หลายเมืองที่รบกันนี้ แม่ทัพที่ไสช้างออกไปคุมทัพเป็นเมียเจ้าเมือง  และยังเป็นคนให้คำปรึกษาในการศึกด้วย

 คุณฝนทราบละเอียดดีจังเลยครับ  ไม่ทราบปกติสอนที่ไหน  เผื่อจะไปขอสมัครนั่งเรียนด้วยคน

ผมสะกิดใจตรงความพ้องของความหมายของชื่อท้าวฮุ่งกับพระร่วงนะครับ  ด้วยไม่ทราบรายละเอียดของทั้งสองตำนานเพียงพอ  จึงไม่สามารถวิเคราะห์ได้เต็มที่  คุณฝนคิดว่าน่าจะมีความสัมพันธ์กันหรือเปล่าครับ

 ขอโทษค่ะ  ...ไม่เคยสอนหนังสือเป็นอาชีพหลักค่ะ ฝนแค่ชอบอ่านหนังสือ  แล้วโดยสายงานก็เกี่ยวข้องกับเรื่องการสร้างบ้านแปงเมือง  เลยให้บังเอิญไปเจอหนังสือเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ผสมโบราณคดี  บวกการอ่านภาพถ่ายทางอากาศบ้าง การตั้งชุมชนบ้างเลยจับมาผสมกัน แค่นั้นเองค่ะ อยากจะรับสอนพิเศษเหมือนกันแต่ยังไม่มีคนจ้างค่ะ เสียใจด้วยนะคะ

เรื่องความหมายของคำว่า ร่วง กับ รุ่ง และฮุ่ง คงจะสัมพันธ์กันแน่ๆ  จำได้เองว่า สำเนียงคนทางเหนือ จะออกเสียงตัว ร  เป็น ฮ เช่น หมู่เฮา และถ้าอ้างไปถึงประวัติเมืองทางเหนือ  จะโยงไปถึงการตั้งเมืองของหลักๆ ..โห เห็นจะคุยยาวมากแน่ๆค่ะ เขาวิเคราะห์ถึงเมืองไหนน่าจะคือเมืองไหนในมหากาพย์  แต่ผู้ที่ถอดความออกมาจากต้นฉบับ คือ ท่านมหาสีลา  วีระวง
สันนิษฐานว่าท้าวฮุ่งเป็นคนเชื้อชาติขอมหรือมอญ
แต่ก็มีปราชญ์หลายท่านโยงบางคำไปหลายภาษา  ภาษาจีนก็มีค่ะ

 ยอดเยี่ยมครับคุณฝน  นี่เพียงสมัครเล่นยังขนาดนี้  ถ้าจับเป็นอาชีพจะขนาดไหน

ผมสนใจเป็นพิเศษคือความเป็นมาของชนที่ได้รับอิทธิพลวัฒนธรรมและภาษาไท-ลาว  จากหลักฐานทางโบราณคดี  ยังบอกอะไรได้น้อยเหลือเกิน ตลอดจนยังมีความคลุมเครือดำมืดขึ้นตามลำดับเมื่อยิ่งพยายามมองย้อนลึกเข้าไป  ทั้งๆที่วัฒนธรรมและภาษาไท-ลาวแผ่กระจายเป็นอาณาเขตกว้างขวางครอบคลุมถึง 6 ประเทศ มีประชากรเป็นร้อยๆล้านที่สืบทอดต่อๆกันไปอีก  เป็นปริศนาที่น่าทึ่งน่าค้นคว้าอย่างยิ่ง

คุณฝนเห็นเป็นอย่างไรครับ

 ฝนเอง ที่สนใจก็เพราะบางครั้งโดยความจำเป็น ประกอบกับนึกสนุกที่จะเรียนรู้  เพื่อจะได้คำตอบที่เรานำไปคิด หรือวิเคราะห์ต่อได้ค่ะ อย่างเรื่องการตั้งชุมชน บางทีก็ต้องไปคิดประยุคต์กับปัจจัยที่ก่อให้เกิดเมือง ในสมัยก่อน เพื่อประโยชน์ว่า ถ้าปัจจุบัน เราจำเป็นต้องย้ายเมือง  หรือ สร้างชุมชนใหม่  ทำยังไงชุมชนจึงเกิด  หรือพัฒนา ให้เจริญแนวทางไหน อย่างเหมาะสม กับศักยภาพในพื้นที่นั้น ฝนจึงต้องสนใจประวัติศาสตร์บ้างค่ะ  บางที่ก็ต้องหันไปดูโครงการ ฟื้นฟูชุมชน แล้วก็ต้องมอง ปัจจัยทางสิ่งแวดล้อม  ทั้งด้านความงาม ระเบียบ สุขอนามัย ระบบสาธารณูปโภคด้วยค่ะ

.. ฝน ยอมแพ้ค่ะ ถ้าเป็นเรื่องทางวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องกับภาษา ฝนว่าน่าสนใจ แต่ไม่ถนัดและเชี่ยวชาญหรอกค่ะ เรื่องไหนที่พอแลกเปลี่ยนความเห็นได้ ฝนก็นึกสนุกค่ะ

ถ้าพูดถึงลักษณะทางกายภาพของดินแดนที่แถบนี้  ซึ่งประกอบด้วยแม่น้ำลำคลองจำนวนมาก  เป็นที่ราบปากแม่น้ำ  และเป็นที่ราบต่อเนื่องจากเทือกเขากว้างใหญ่  ลักษณะทางภูมิศาสตร์ย่อมมีอิทธิพลอย่างใหญ่หลวงต่อทุกสรรพสิ่ง  ไม่ว่าจะเป็นสัตว์  พืช  หรือมนุษย์  อันล้วนส่งผลกระทบมีอิทธิพลต่อกันทั้งสิ้น  จากความรู้ทางภูมิศาสตร์ทำให้เรารู้ว่าในดินแดนแถบนี้จะต้องเกิดน้ำหลากในหน้ามรสุมอยู่ทุกปี  ความเป็นอยู่และวัฒนธรรมจึงพัฒนามาอย่างต่อเนื่องนับพันๆปีจากข้อกำหนดทางภูมิศาสตร์นี้  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของอาหาร ขนบธรรมเนียมประเพณี  ภาษา  สถาปัตยกรรม  ไปจนถึงศาตร์แห่งการสร้างบ้านแปงเมือง

เป็นที่น่าคิดว่าเพียงไม่กี่สิบปีหลังมานี่ เราได้ทุ่มเททรัพยากรมหาศาลในการเปลี่ยนกายภาพของดินแดนแถบนี้  เพื่อร้องรับความเป็นบ้านเมืองแบบตะวันตก  โดยไม่มีความรู้เพียงพอถึงผลกระทบต่างๆที่จะได้รับ  และนี่กระมังที่เป็นสาเหตุสำคัญของความล้มเหลวในการแก้ปัญหาต่างๆมาตลอดนับตั้งแต่เราเริ่มเข้าสู่ยุคแห่งเทคโนโลยี่สมัยใหม่

นับว่าเป็นนิมิตรหมายที่น่ายินดีที่นักวิชาการสมัยใหม่และคงมีหน้าที่เกี่ยวข้องเช่นคุณฝน  ให้ความสำคัญต่อพัฒนาการและภูมิปัญญาท้องถิ่นที่ให้ความเคารพพลังอำนาจของธรรมชาติ  ซึ่งแทบจะตรงกันข้ามกับภูมิปัญญาของตะวันตกที่อาจเรียกได้ว่าหลงยโสกับชัยชนะเหนือธรรมชาติ อันถ้าพิจารณาให้ดีแล้ว เป็นเพียงชัยชนะจอมปลอมและชั่วคราวเสียทุกครั้ง โดยต้องแลกกับทรัพยากรอันมีค่ามหาศาล  ซึ่งประเทศฝ่ายตะวันตก หรือประเทศที่พัฒนาแล้วได้สร้างกลไกอันซับซ้อนดูดซับเอาจากประเทศที่อ่อนแอกว่ามาโดยตลอด

ผมจึงเชื่อว่าถ้าเราสามารถปลดแอกการเป็นทาสทางภูมิปัญญาแบบตะวันตก  รู้จักกลับมาให้ความเคารพความชาญฉลาดของบรรพบุรุษที่แฝงอยู่ในมรดกอันมีค่าทั้งหลายในทุกอณู  ปัญหาและความทุกข์ยากทั้งหลายที่เราประสพมาอย่างต่อเนื่องก็จะค่อยๆคลี่คลายลงได้อย่างรวดเร็ว

 รู้สึกจะกินลูกยอมากไปแล้วค่ะ
เชื่อเช่นเดียวกันค่ะว่า ถ้ามนุษย์เราไม่ภูมิใจในท้องถิ่นตัวเอง  ไม่ว่าจะเป็นภูมิปัญญา แผ่นดินเกิด  ประวัติความเป็นมาของตัวเอง แม้กระทั่งทรัพยากรที่ตนเองมีแล้ว    การพัฒนามีโอกาสเดินผิดทางและหมดตัวได้ง่ายๆค่ะ  

ถ้าเราทราบกำลังตัวเอง  รู้ถึงสติปัญญาตัวเอง การรับเทคโนโลยี สมัยใหม่เข้ามาใช้  ก็จะไม่พบกับคำว่าสูญเปล่า เราไม่อาจจปฎิเสธการเปลี่ยนแปลงในโลกนี้ได้  แต่แค่ไหนถึงจะมีความพอดี....

ที่พูดกันจนติดปากว่า นี่ภูมิปัญญาท้องถิ่นนั้น   อยากให้เข้าใจจริงๆด้วยค่ะ ว่า ภูมิปัญญาท้องถิ่นที่แท้จริงนั้น  ควรมี....ที่มา..แล้วมีรูปแบบการพัฒนา  ผ่านขบวนการคิด การลองผิดลองถูกมาแล้ว  ดังนั้นการเชื่อคนเฒ่าคนแก่  การรับฟังผู้ใหญ่  การรับรู้ประวัติความเป็นมาของตัวเอง จึงน่าเป็นองค์ประกอบพื้นฐานในการคิดถึงภูมิปัญญาท้องถิ่น ถ้าเรานับถือตนเองนับถือและสติปัญญาของบรรพบุรุษ ประกอบกัน เราก็คงจะไม่หลงทาง

 สวัสดีค่ะ  

หายหน้าไปนาน พอดีรับปริญญาก็เลยไม่ค่อยมีเวลาน่ะค่ะ

กลับเข้าเรื่องดีกว่า... Goliath (sp?) นี่มีอ้างถึงในคัมภีร์ Bible. ค่ะ ถ้าจำไม่ผิดก็เป็นทหารเอกของ Romans ตอนทำสงครามกับญิวที่คิดจะตั้งตัวเป็นอิสระ
Goliath นี่ตัวใหญ่มาก (เป็นยักษ์ค่ะ) ทำให้พวกโรมกระหยิ่มในชัยชนะมาตลอด และก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกยิวกลัว Goliath กันมาก
จนมาวันหนึ่ง มีชายหนุ่มยิวคนหนึ่งในบรรดาชาวยิวทั้งหมดรับอาสาที่จะออกไปพบ Goliath (คล้ายๆกับการดวลมั้งคะ) โดยเอาเชือกสลิงติดตัวไปเพียงอย่างเดียว (ลืมไป.. หนุ่มน้อยคนนี้ชื่อ David นะคะ) Goliath เห็นคู่ต่อสู้ตัวเล็กแค่นั้นก็ขัน หัวเราะเป็นวรรคเป็นเวร เดวิดเดินมาถึงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง หยิบก้อนหินขนาดเหมาะมือได้ ก็เอาใส่ในสลิงแล้วก็เหวี่ยงไปที่ Goliath ทันที หินโดนเข้าที่แสกหน้าของ Goliath ตาย ทำให้ทัพยิวชนะ (ก็พวกโรมขวัญเสียแล้วนี่คะ)
ส่วนหนุ่มน้อยเดวิดนั้น ในเวลาต่อมาก็คือ King David นั่นเองค่ะ

 ขอกลับมาคุยต่อเรื่อง มหากาพย์อุษาคเนย์นะคะ แต่คงจะปนๆภาคกลางของแหลมทองไปด้วยนะคะ คงจะไม่นอกเรื่องจนเกินไป  เขาเชื่อกันว่าอารยธรรม จะเกิดแถบลุ่มน้ำเป็นหลักค่ะ  ก็ด้วยเหตุที่คนเราจะดำรงชีวิตได้ต้องมีน้ำค่ะ  

ในมหากาพย์ท้าวฮุ่ง  เชื่อว่าครอบคลุมลุ่มน้ำหลายสายค่ะ แล้วยังผสมผสาน เปรียบเทียบ ชีวิตคนพื้นราบและคนที่สูง  ที่ราบลุ่มสำคัญๆ อันเป็นพื้นที่ในเรื่องนี้ ได้แก่  
ที่ราบลุ่มเชียงแสน  มีลำน้ำแม่จัน ลำน้ำแม่คำ ลำน้ำรวก  
ที่ราบลุ่มแม่น้ำกก
ที่ราบลุ่มแม่น้ำแม่ลาว
ที่ราบลุ่มน้ำแม่อิง

ทั้งนี้ยังกล่าวถึงว่าเนื้อหาในมหากาพย์ ได้สะท้อนสภาพสังคมในยุคนั้นไว้ด้วยค่ะ  แบ่งการศึกษาออกเป็นสังคมสมัยพญาเจือง กล่าวถึงระบบการเมืองการปกครอง และสังคมร่วมสมัยของกวี  กล่าวถึงสังคมที่มีชนชั้น  สังคมเกษตรกรรม สังคมของชนหลายเผ่าพันธุ์

พรุ่งนี้จะลองมาเปรียบเทียบ กะลุ่มน้ำเจ้าพระยาดูค่ะ ขอติดไว้ก่อนนะคะ

 มาทำตาเยิ้ม  เอ๊ย  ตาแป๋ว คอยฟังทั้งสองคุณครูครับผม

สุโขจริง ห้องเรียนนี้ มีครูสาวใจดีตั้งสองคนคอยสอนนักเรียนหนุ่มน้อยคนเดียว  ใครอย่าแหยมเข้ามาเชียว พ่อแฮ่ให้กระจุยเลย

 แหะๆ มิบังอาจ  โกยก่อนครับ

 อ้าว ครูbookเองดอกหรือ  เข้ามาเลย ไม่ต้องกลัว ผมฉีดยาแล้ว  เสี่ยวเก่าเรากันเองแท้ๆ ย่อมแบ่งปันกันได้  โบราณว่า ศาลา นารี วิถี คงคา ไม่ต้องถือว่าเป็นแดนใคร  แต่ถ้าครูbookไม่อยากถูกกัดก็ต่อแถวหลังผมนะครับ