พิมพ์หน้านี้ - ไฮโซโบราณ แห่งอเมริกา(2)

นางเอกของเรามีบทบาทชีวิตอยู่ใน "ยุคทอง" ของอเมริกา

ยุคทองที่ว่านี้เป็นระยะเวลาสั้นๆประมาณ 30 ปีช่วงปลายศตวรรษที่ 19 จนถึงจุดสิ้นสุดของศตวรรษ คือ ค.ศ.1870-1900 เป็นยุคที่เศรษฐกิจของอเมริกาก้าวกระโดดแบบกระโดดสูง ไม่ใช่กระโดดธรรมดา เป็นผลจากการพุ่งพรวดทะลุฟ้าของระบบอุตสาหกรรมที่ทำให้คนรวยก็รวยขึ้นอย่างมหาศาล แม้แต่เจ้าตัวเองก็แทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะรวยได้ขนาดนี้ ส่วนคนจนก็จนกรอบเกรียมเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าพลอยรวยขึ้นไปด้วย

ระบบอุตสาหกรรมที่สร้างผลิตผลได้มหาศาลจนทิ้งเกษตรกรรมไม่เห็นฝุ่นนั้น ยักษ์ใหญ่คือทางรถไฟที่ทอดยาวจากตะวันออกไปตะวันตก จากฟากสมุทรแอตแลนติคสู่แปซิฟิค นอกจากนี้ก็ยังมีอุตสาหกรรมโรงงาน อุตสาหกรรมเหมืองแร่ ไล่ตามมาติดๆ ตามการขยายตัวของบ้านเมืองที่เติบโตจากรัฐตะวันออกไปตะวันตก ในดินแดนเถื่อนของรัฐตะวันตกนั้น ทรัพย์ในดินสินในน้ำซ่อนตัวอยู่มหาศาล อย่างเช่นเหมืองแร่ในโคโลราโด จนทุกวันนี้ก็ยังมีซากให้เห็นอยู่

อุตสาหกรรมต้องใช้แรงงานคนนับล้าน ดังนั้นชาวยุโรปและแม้แต่เอเชียก็หลั่งไหลไปเป็นแรงงานของพี่เมกันกันนับไม่ถ้วน ใครดูหนังเฉินหลงที่พี่เฉินไปผจญภัยในคาลิฟอร์เนีย เจอคนจีนด้วยกันอีกหลายกลุ่ม นั่นแหละค่ะ แรงงานจากเอเชีย ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิคไป

ถ้าใครอ่านกระทู้ต้น คงจะจำได้ว่าท้ายๆกระทู้พูดถึงเจ้าแม่ไฮโซแห่งสกุลแวนเดอร์บิลท์ ชื่ออัลวา คนนั้นแหละมามีบทบาทต่อในกระทู้นี้
อัลวาเป็นเจ้าแม่ ที่บทบาทในชีวิตจริงสุดแสนดราม่า จึงมีหนังชุดทางทีวีและหนังอะไรต่อมิอะไรฉวยเอาบทบาทเธอไปบรรเลงมาแล้วหลายเรื่อง
เธอมีลูกสาวชื่อคอนซูเอโล นางเอกของเราในกระทู้นี้

คอนซูเอโลมีความแปลกเฉพาะตัว 2 ข้อใหญ่ อย่างแรกคือชื่อประหลาด เป็นภาษาสเปนทั้งๆไม่มีเลือดผสมสเปนแม้แต่น้อย เธอควรจะชื่อแมรี่ หรือเอลิซาเบธ หรือชื่ออะไรที่มาจากพระคัมภีร์ไบเบิ้ลอย่างสาวอื่นๆเขาชื่อกัน แต่เธอได้รับชื่อนี้ตามชื่อของแม่ทูนหัวหรือก๊อดมาเธอร์ของเธอ ที่เป็นลูกครึ่งอเมริกัน-คิวบา ก็เลยทำให้ดูแปลกแยกมาแต่แรก อย่างที่สองคือเธอเป็นคนสวยจนไม่น่าเชื่อว่า เกิดมารวยแล้วยังสวยได้ขนาดนี้
ทั้งนี้ เพราะหญิงงามเช่นพระสนมลับหรือนางละครเด่นๆทั้งหลายมักจะถือกำเนิดมาต่ำต้อย ลำบากยากแค้นกันทั้งนั้น ไม่มีใครรวยสวยเด่นมาแต่เกิด คอนซูเอโลเป็นข้อยกเว้น เธอเป็นเด็กสะสวยน่ารักมาแต่เกิด

พ่อของเธอ วิลเลียม แวนเดอร์บิลท์ รวยจากอุตสาหกรรมรถไฟที่วางรางจากตะวันออกไปตะวันตก ทำเงินให้เจ้าของสัมปทานได้มหาศาล ทรัพย์สินส่วนตัวของลูกสาวคนเดียวที่เรียกว่า dowry คือเจ้าสาวเอาติดตัวไปเมื่อสมรส มีมูลค่า 20 ล้านดอลล่าร์ หรือคิดเป็นเงินปัจจุบันคือสี่พันล้านดอลล่าร์ มันพอจะทำให้ชายโชคดีคนนั้นกลายเป็นมหาเศรษฐีแถวหน้าของประเทศได้ในพริบตา หากว่าสอยดอกฟ้าไปได้สำเร็จ

คุณนายอัลวาเองก็มองเห็นข้อนี้ตั้งแต่ลูกสาวคาบช้อนเงินช้อนทองออกมาจากในท้อง ยังไม่ทันที่คอนซูเอโลจะอุแว้ได้ขาดเสียง คุณนายแม่ก็วางแผนเรียบร้อยแล้วว่า อนาคตของลูกน้อยจะต้องเป็นสตรีแถวหน้าของประเทศ และของทวีป หรือจะเป็นของโลกก็ได้ไม่เกี่ยงงอน
ผลก็คือ เธอควบคุมลูกทุกกระดิกให้หมดจดงดงาม เท่าที่มนุษย์เพศหญิงคนหนึ่งจะมีได้ แม้ว่าลูกแม่สวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แม่ก็ยังไม่พอใจ ลูกจะต้องมีบุคลิกงาม เดินเหินนั่งยืนได้สง่าดุจนางหงส์ ด้วยเหตุนี้เด็กหญิงจึงโตขึ้นมาพร้อมด้วยแท่งเหล็กท่อนยาวผูกติดสันหลัง ซึ่งมีที่รัดเอวและยึดหัวไหล่เอาไว้เพื่อให้เธอเดินตัวตรง ไหล่ไม่โค้งงอ และพุงไม่ยื่น เจ้าท่อนเหล็กจะคอยบังคับให้เธอเดินตัวตรงเป๊ะ งามสง่าทุกอิริยาบถ

นอกจากนี้ คอนซูเอโลไม่ได้เข้าโรงเรียนอย่างเด็กหญิงอื่น แม่จ้างครูมาสอนที่บ้านเพื่อกวดขันความรู้ให้เป็นพิเศษ เด็กหญิงต้องเรียนภาษาต่างประเทศทั้งฝรั่งเศสและเยอรมันจนพูดได้คล่องเหมือนภาษาตัวเอง ตั้งแต่ยังเยาว์
คุณนายอัลวาปกครองลูกสาวอย่างเข้มงวดมาก ถ้าหากว่าหนูน้อยทำอะไรไม่ถูกใจแม่แม้เพียงเล็กน้อย เธอก็จะถูกหวดด้วยไม้สำหรับตีม้า (riding whip)

หน้าตาเป็นยังงี้ค่ะ ไม่เหมือนแส้ชนิดเขาโบยลงโทษกัน แต่ก็น่าจะเจ็บไม่น้อยสำหรับเนื้ออ่อนๆของเด็ก

คอนซูเอโลเติบโตขึ้นมาเหมือนหุ่นที่แม่บรรจงตบและแต่งให้เข้ารูปสวยงามที่สุดเท่าที่แม่จะสรรหาได้ รวมทั้งจัดการเสื้อผ้าอาภรณ์ทั้งหลายด้วย
เมื่อเข้าสู่วัยรุ่น วันหนึ่งเด็กสาวไม่ชอบเสื้อผ้าที่แม่หามาให้สวม ก็บอกแม่ว่าเธอคิดว่ามันไม่สวย เธอได้รับคำตอบจากแม่ว่า
"ฉันเป็นคนคิด เธอไม่ต้องคิด ทำตามที่ถูกสั่งเท่านั้นพอ"

ดูหน้าตาคอนซูเอโลในรูปนี้ก็ไม่ค่อยจะเป็นสุขนักนะคะ

คอนซูเอโลเจริญวัยขึ้นเป็นสาวงาม ร่างระหง สูงถึงห้าฟุตแปดนิ้ว เอวบางร่างน้อยตามความนิยมสมัยปลายศตวรรษที่ 19 ที่ผู้หญิงจะต้องรัดเอวเข้าไปให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอมีจมูกโด่งเรียวและผมสีเข้มดกหนาเป็นคลื่น จริตกิริยาก็ละมุนละม่อมน่ารัก เป็นที่จับตาจับใจคนทุกคนที่เห็น

ความงามของคอนซูเอโลนั้นถึงกับเล่ากันว่า เซอร์เจมส์ บาร์รี่ นักประพันธ์ชาวอังกฤษผู้แต่งเรื่อง "ปีเตอร์แพน" ที่เด็กๆรู้จักกันดี ถึงกับออกปากว่า
" ผมยอมยืนตากฝนตลอดคืน ขอเพียงได้เห็นคอนซูเอโลเดินผ่านไปขึ้นรถม้าของเธอแวบเดียวเท่านั้น"

บัดนี้ พอเป็นสาว ก็ถึงเวลาสำคัญที่สุดคือ เตรียมตัววิวาห์ ในเมื่อคุณนายแม่บังคับมาตั้งแต่เล็ก เรื่องนี้จะเว้นได้อย่างไร เจ้าบ่าวของหญิงสาวผู้มั่งคั่งที่สุดในอเมริกาจะต้องไม่ใช่ผู้ชายสามัญชน แม้แต่เศรษฐีก็ยังด้อยอยู่ดี คุณแม่เล็งแลไปที่ผู้ชายหัวกะทิที่สุดในยุโรปเท่าที่จะหาได้ ลูกสาวชั้นจะต้องไม่ใช่ "นาง" อย่างคนอื่นๆ เมื่อแต่งงาน แต่จะต้องมีคำนำหน้าหรูหรากว่านี้

ชายหนุ่มที่คุณสมบัติลอดผ่านนิ้วมือคุณนายอัลวามาได้ มี 5 คน หนึ่งในจำนวนนี้ที่แม่เปิดไฟเขียวผ่านตลอดให้ คือ เจ้าชายโจเซฟ ฟรานซ์ แห่งแบตเตนเบิร์ก เป็นพระราชโอรสองค์เล็กของพระเจ้าแผ่นดินแห่งบุลกาเรียพระองค์ก่อน และพระราชอนุชาของพระเจ้าแผ่นดินบุลกาเรียองค์ปัจจุบันในตอนนั้น แม้ว่าไม่ได้ครองราชย์ เจ้าชายก็ยังมีสิทธิ์อยู่ในลำดับสืบราชบัลลังก์ ที่สำคัญคือถ้าเสกสมรสกับใคร ผู้หญิงคนนั้นก็กลายเป็นเจ้าหญิงในทันที

คุณนายอัลวาฝันหวานที่จะได้เห็นใครๆถอนสายบัวให้ลูกสาว จะพูดจะจาด้วยก็ต้องเรียกเธอว่า "ใต้ฝ่าพระบาท" เธอจะได้เข้าร่วมในพระราชพิธีสำคัญๆของยุโรป แต่ฝันของนางก็สลายเมื่อคอนซูเอโลยืนกรานหัวเด็ดตีนขาด ไม่ยอมแต่งงานกับเจ้าชาย เพราะเธอเกลียดเจ้าชายตั้งแต่แรกเห็น ยังหาอ่านไม่พบว่าเจ้าชายองค์นี้มีอะไรไม่ดี แต่ก็คงไม่เหมือนท่านชายพจน์ของปริศนาแน่ๆ นางเอกของเราจึงไม่ไยดีกับตำแหน่งเจ้าหญิงเอาเสียเลย

ทั้งๆแม่ควบคุมเข้มงวดทุกกระดิก คอนซูเอโลก็ยังดอดไปคบหนุ่มเข้าจนได้ หรือจะพูดอีกอย่างก็ได้ว่าเพราะแม่คุมขนาดนี้ ลูกสาวจึงต้องดิ้นรนหาอิสระของหัวใจ
เจ้าหนุ่มที่ว่านั้นก็ไม่ใช่ยาจกหวังปองดอกฟ้า แต่เป็นลูกชายมหาเศรษฐีอเมริกัน มีนามว่า วินธรอป รูเธอเฟิด เป็นพ่อแม่บ้านอื่นเขาก็คงลงความเห็นว่าเป็นใบหยกมารองรับกิ่งทองอย่างลูกสาวเขา เหมาะสมกันแล้ว
แต่อัลวาไม่เหมือนแม่คนอื่นๆ เธอตั้งธงชัยเอาไว้ว่า ลูกสาวเธอจะต้องเกินหน้าลูกสาวมหาเศรษฐีอื่น ดังนั้นเศรษฐีอเมริกันจึงพื้นๆไปสำหรับยอดแม่ยาย
คอนซูเอโลดอดไปรับหมั้นเงียบกับนายวินธรอป เพื่อจะหลุดพ้นจากแม่ แต่แม่ก็เด็ดกว่า บังคับให้ถอนหมั้นจนสำเร็จ

คอนซูเอโลดิ้นรนไม่ยอมรับคำขอแต่งงานกับเจ้าชายเป็นการตอบแทนแม่ แม่ก็ตอบแทนกลับมาอีกที ด้วยการพาลูกสาวไปเที่ยวยุโรปตามธรรมเนียมคนรวยสมัยนั้น ความจริงเพื่อเล็งแลลูกเขยผู้ดีมีตระกูล เพื่อจะมาเป็นฐานส่งเสริมหน้าตาให้เงินทองที่มีเหลือเฟือแล้วของตระกูลแวนเดอร์บิลท์

ในตอนนั้นเอง ปลาตัวโตสุดแห่งตระกูล Marlborough ก็เดินเข้ามาในอวนของคุณนายอัลวา

คำว่า Marlborough ซึ่งเป็นชื่อบุหรี่ยี่ห้อหนึ่งด้วย คนไทยออกเสียงว่า มัลโบโร แต่ฝรั่งอังกฤษออกเสียงว่า "มาลบรา" หรือ "มัลบรา"
มัลบรา เป็นบรรดาศักดิ์เก่าแก่ของขุนนางผู้ทรงเกียรติของอังกฤษ หัวหน้าตระกูลมีตำแหน่งเป็นถึงท่านดุ๊คหรือเราสะกดว่า ดยุค อันเป็นขุนนางอันดับสูงสุด ภรรยาท่านดยุคเป็นดัชเชส เทียบอย่างง่ายๆกับไทยก็พอจะเรียกได้ว่าท่านผู้หญิง ส่วนขุนนางรองๆลงมาคือมาควิส เอิร์ล เคานต์ อะไรพวกนี้ ภรรยาก็เป็นได้ระดับคุณหญิง

ดยุคบางคนเป็นเจ้านายเช่นดยุคออฟยอร์ค ซึ่งเป็นบรรดาศักดิ์ของพระราชโอรสองค์รองของกษัตริย์ แต่ดยุคบางคนก็เป็นสามัญชนไม่ใช่เจ้า แต่ไม่ใช่คนเดินดิน เป็นคนที่คลานจากท้องแม่ออกมาเป็นเจ้าของปราสาทหรือคฤหาสน์ประจำตระกูล เช่นดยุคแห่งมัลบราคนที่ 9 ซึ่งคุณนายอัลวานัดดินเนอร์ด้วย ดยุคคนนี้สืบตำแหน่งจากพ่อ ที่ตายไปด้วยอายุค่อนข้างสั้น ตัวเขาเองยังเป็นหนุ่มแน่น งามสง่า สติปัญญาปราดเปรื่อง จบจากเคมบริดจ์ และที่สำคัญ...คุณนายกรี๊ดสุดๆ คือ ยังโสด

ชาร์ลส์ ริชาร์ด จอห์น สเปนเซอร์-เชอร์ชิลล์ ขึ้นสืบตำแหน่งดยุคแห่งมัลบราต่อจากพ่อเมื่ออายุเพียง 21 ปี นอกจากบรรดาศักดิ์ชั้นเลิศแล้ว เขายังมี "วังเบลนนิม( Blenheim Palace) อันโอ่อ่าเป็นคฤหาสน์ประจำตระกูลอีกด้วย มันเป็นบ้านของสามัญชนหลังเดียวที่ได้รับชื่อว่า "วัง" หน้าตาก็หรูหราอลังการพอจะเป็นวังได้สบายๆ

ทั้งสองอย่างนี้ก็พอแล้วที่คุณนายอัลวาจะตัวลอยติดเพดาน เมื่อได้มีโอกาสรู้จัก และชักนำชายหนุ่มมาพบปะทำความรู้จักกับลูกสาวคนงามของเธอได้สำเร็จ แต่สิ่งที่คุณนายไม่รู้ หรือรู้แต่มองข้ามไป คือ พร้อมกับความอลังการบนเปลือกนอกนี้ ตระกูลมัลบราเป็นหนี้สินรุงรังต่อกันมาสามสี่ชั่วคนแล้ว ยิ่งวันก็ยิ่งจมปลักลงในหนี้สิน ขนาดภาพวาดงามๆฝีมือจิตรกรมีชื่อที่ประดับคฤหาสน์ถูกนำออกขายมาหลายหนเพื่อต่อไส้เจ้าของมิให้แห้งติดสันหลัง ไม่ต้องพูดถึงเครื่องเพชรหรือของมีค่าอย่างอื่น เรียกว่าอะไรขายได้ พ่อ ปู่ และทวดของว่าที่ลูกเขยคุณนาย ขายเรียบหมด

ด้วยเหตุนี้ ชาร์ลส์จึงไม่ขัดข้องที่จะทำความรู้จักกับทายาทสาวมหาเศรษฐีอเมริกัน ส่วนคอนซูเอโลก็ไม่รู้เรื่อง เพราะแม่พาเธอไปรู้จักใครต่อใครในวงไฮโซนับไม่ถ้วน เธอรู้สึกแต่ว่าท่านดยุคหนุ่มคนนี้เป็นชายที่ดูฉลาดปราดเปรื่องทรงภูมิรู้ แต่มีท่าทีหยิ่งยโสถือตัวเหลือประมาณ

ึMarlborough Palace
V
ป.ล.บ้านนี้ปัจจุบันเปิดให้ชมนะคะ เคยไปดูมาแล้ว ใหญ่จนเดินเมื่อยเลยละค่ะ

ขอบคุณค่ะ คุณหาญบิง

กลับมาเรื่องคอนซูเอโล
เธอไม่ได้ประทับใจกับท่านดยุคอะไรนี่สักเท่าใดนัก ดินเนอร์กันไม่นาน คอนซูเอโลก็เบื่อ อยากจะกลับโฮเต็ลไปอ่านจดหมายรักของหนุ่มวินธรอปซึ่งส่งมาให้ประจำ
เธอไม่ได้ล่วงรู้ว่า ทั้งท่านดยุค(ซึ่งก็ไม่ได้ประทับใจกับเธอเป็นพิเศษเช่นกัน) และแม่ของเธอ ได้ตกลงปลงใจเรียบร้อยแล้วว่าคอนซูเอโลจะต้องนั่งตำแหน่งท่านผู้หญิงแห่งคฤหาสน์งามเลิศ หากโหรงเหรงเพราะเฟอร์นิเจอร์และภาพประดับงามๆถูกขายใช้หนี้ไปเกือบหมดบ้านแล้ว

เมื่อกลับมาอเมริกา แม่ลูกก็เปิดฉากดราม่ากันทันที คอนซูเอโลตัดสินใจบอกแม่ว่าบัดนี้เธอก็โตเป็นผู้ใหญ่พอจะเลือกชีวิตของตัวเองได้แล้ว เธออยากจะแต่งงานกับวินธรอป คำนี้เปรียบเหมือนฟ้าผ่าลงมาบนหัวอัลม่า เจ้าตัวก็ปรี๊ดใส่ลูกสาว ด่าว่าวินธรอปเสียยับเยินว่า มันแต่งงานกะลูกก็เพื่อหวังสมบัติเอาเงินต่อเงิน (ข้อนี้ไม่จริง) ไอ้ตระกูลนี้มันบ้าๆบอๆมาหลายชั่วคน(นี่ก็ไม่จริง) ไอ้หนุ่มนี่ก็ได้ข่าวว่าเป็นหมัน มีทายาทไม่ได้ด้วย(ข้อนี้ไม่จริงอีก ภายหลังเขามีลูกถึงหกคน)

อัลม่าขังลูกสาวไว้ในบ้าน สั่งพี่เลี้ยงและครูห้ามใครติดต่อด้วยเด็ดขาด ส่วนตัวเธอก็ใช้ไม้เด็ดสุดท้าย คือทำเป็นล้มป่วยกะทันหัน ด้วยอาการเพียบหนักเหมือนจะตายมิตายแหล่

เพื่อให้บทบาทป่วยจะตายมิตายแหล่สมจริง อัลวาจัดฉากให้เพื่อนสนิทกระหืดกระหอบมาเยี่ยมอาการป่วย แล้วออกไปบอกคอนซูเอโลว่า แม่ของเธอกำลังป่วยหนัก มีอาการ "ฮาร์ทแอทแถ็ก" อันเป็นโรคหัวใจ เกิดจากเครียดเพราะลูกสาวเป็นเหตุ คอนซูเอโตก็เลยโดนจัดเต็มเข้าให้ เพราะเพื่อนแม่ย้ำหนักหนาว่าอย่าพูดเรื่องไม่ยอมแต่งอีก มันมีแต่จะทำให้แม่หัวใจวายปุบปับได้
คอนซูเอโลซื่อเกินกว่าจะนึกออกว่านี่คือแผนมารยาสาไถยของแม่บังเกิดเกล้า เธอก็ตื่นตระหนกเสียไม่มีดี อัลวาจัดการขั้นต่อไปให้ครูพี่เลี้ยงของลูกสาวเกลี้ยกล่อมเข้าให้อีกชั้นหนึ่ง ระหว่างที่หญิงสาวกระวนกระวายดูหมอมาตรวจอาการแม่ ครูก็กรอกหูพร่ำพรรณนาถึงชีวิตเริ่ดอลังการในฐานะท่านผู้หญิงแห่งอังกฤษ ว่ามันสุดแสนจะดีวิเศษ เกินหน้าผู้หญิงหมดทั้งสองทวีป
โดนล้างสมองขนาดนี้ ผลก็เป็นอย่างที่มันต้องเป็น คือคอนซูเอโลยอมถูกลากจูงเข้าประตูวิวาห์

มาต่อ
อัลวาเป็นแม่ประเภทฮิตเลอร์ชิดซ้าย ในเมื่อปักใจว่าตัวเองพยายามจะ "มอบสิ่งที่ดีที่สุด" ให้ลูกสาว จึงไม่มีคำว่าปฏิเสธในปทานุกรมของคุณนาย
เธอทำได้แม้แต่ลากลูกสาวออกจากงานเต้นรำที่มีเจ้าหนุ่มวินธรอปอยู่ในงานด้วย เพื่อไม่ให้เจอกันอีก
คอนซูเอโลเองแม้ว่าเป็นเด็กฉลาดเรียนเก่ง แต่เธอก็ถูกแม่ข่มเสียจนไม่มีกะจิตกะใจจะปฏิวัติด้วยการหนีตามแฟนไปเสียรู้แล้วรู้รอด สาวน้อยจึงกลายเป็นลูกไก่ในกำมือแม่ไป

อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร ดยุคหนุ่มแห่งมัลบราก็กำลังขบคิดปัญหาหนัก

สิ่งที่คุณนายอัลวาไม่รู้คือหนุ่มเนื้อทองรายนี้ แม้ว่ายังโสด แต่ก็มีสัมพันธ์กับสาวนางหนึ่งแล้ว เป็นสาวงามที่เขารักด้วยใจจริง แต่เจออุปสรรคสำคัญคือเธอไม่มีเงินทองมากพอจะช่วยกอบกู้ฐานะเขาได้ อย่างที่สองคือเขาตระหนักดีว่าตัวเองมีสิทธิ์จะเลือกสาวๆได้ทั่วพระราชอาณาจักรอังกฤษ จะรีบร้อนไปไย สู้เลือกปลาตัวโตที่สุดให้ได้ชัวร์เสียก่อนดีกว่า

สมองของชาร์ลส์พล่านไปด้วยตัวเลขบวกลบคูณหาร คำนวณอย่างหนักจนครบเวลา 6 สัปดาห์ที่เขาสัญญิงสัญญากับคุณนายอัลวาไว้ว่าจะไปเยี่ยมเธอที่นิวยอร์คเป็นการตอบแทน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่า ไม่มีใครมีสินส่วนตัวมากเท่าทายาทมหาเศรษฐีชาวอเมริกัน เพราะฉะนั้นท่านผู้หญิงมัลบราคนใหม่ ก็จะต้องเป็นคอนซูเอโลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังจากทอดแหจนทั่วอังกฤษแล้ว ซันนี่(ชื่อเล่นของดยุคแห่งมัลบรา) ก็หาได้พบปลาตัวไหนโตเท่าปลาสาวจากนิวยอร์คไม่ เขาจึงตัดสินใจเดินทางไปเยี่ยมว่าที่แม่ยายตามกำหนดสัญญา คุณนายอัลวาก็เนื้อเต้น เปิดโอกาสให้หนุ่มสาวได้พบปะกัน ทำความรู้จักคุ้นเคยกัน ไปงานเลี้ยง ดินเนอร์ สังสรรค์ เต้นรำ กันตลอด เท่าที่สังคมไฮโซของนิวยอร์คจะมีคิวให้ได้ คอนซูเอโลจึงมีทางเลือกเพียงทางเดียว คือตัดสินใจแต่งงานกับขุนนางหนุ่มชาวอังกฤษ ดีกว่าจะกลายเป็นนักโทษของแม่ไปตลอดกาล
การขอแต่งงานเป็นไปอย่างถูกต้องตามพิธีรีตองและสวยงามสำหรับหนุ่มสาว แต่เบื้องหลังของมันคือทนายความที่ปรึกษากฎหมายของแต่ละฝ่ายตกลงต่อรองกันอย่างเคร่งเครียดว่าเจ้าบ่าวจะได้อะไรเป็นสินสมรสบ้าง นอกจากเงินสดก้อนเท่าภูเขาเลากาแล้ว ก็ยังมีหุ้นในธุรกิจรถไฟ อีก 2.5 ล้านดอลล่าร์ที่มีเงินปันผลรายปี ตกสู่กระเป๋าเจ้าบ่าวแต่ฝ่ายเดียว และยังมีเงินอีกครึ่งล้านปอนด์ไว้ปลูกบ้านหรูในลอนดอน สรุปว่าเงินที่ซันนี่จะได้ไปมีมูลค่าประมาณ 15 ล้านดอลล่าร์
ถังข้าวสาลีอเมริกันที่ขุนนางอังกฤษโดดลงไปนี้ เป็นถังทองคำฝังเพชรที่ทำให้การซ่อมแซมฟื้นฟูปราสาทของตระกูล ง่ายดายปานพลิกฝ่ามือ

ด้วยความไม่ไว้ใจลูกสาว เกรงว่าจะหอบผ้าหนีตามคนรักไป คุณนายอัลวาถึงกับสั่งคนรับใช้ชายให้ยืนยามอยู่ตลอดคืน ในคืนก่อนวิวาห์ แต่คอนซูเอโลไม่คิดแหกคอกอย่างนั้นอยู่แล้ว เธอเป็นเด็กดีเกินกว่าจะลุกขึ้นทำอะไรให้เสื่อมเสียวงศ์ตระกูล
ในเช้าวันวิวาห์ เธอสวมชุดเจ้าสาวที่เริ่ดหรูอลังการเท่าที่เงินจะเนรมิตได้ ก่อนออกจากบ้านตรงไปที่โบสถ์ซึ่งเจ้าบ่าวรออยู่ เธอไปหาพ่อ อ้อนวอนพ่อเป็นครั้งสุดท้ายขอให้ปลดปล่อยเธอออกจากพันธะที่เธอไม่ประสงค์ แต่พ่อเธอซึ่งแยกทางกับแม่เพราะทนเมียไม่ไหวมานานแล้ว ก็ได้แต่สวมกอดลูกสาวด้วยความสงสารสุดซึ้ง หากไม่อาจจะยื่นมือเข้าไปช่วยได้แม้แต่หนึ่งในร้อย
เมื่อเดินไปตามทางระหว่างแขกผู้มีเกียรติทั้งสองข้างในโบสถ์ ใต้ผ้าคลุมหน้า คือดวงหน้านองน้ำตาของเจ้าสาว ตรงไปหาเจ้าบ่าวที่ยืนสง่ารออยู่พร้อมกับเงิน 15 ล้านดอลล่าร์ในกระเป๋า

มีแม่อย่างอัลวา คุณแอนนาเองก็ต้องกลัวค่ะ

วิวาห์มหาเริ่ดของคอนซูเอโลดูเอิกเกริกยิ่งกว่าหนังใหญ่รอบพรีเมียร์เสียอีก ประชาชนชาวนิวยอร์คแห่กันมาเป็นขบวนริมถนน จนถึงโบสถ์ซึ่งอลังการไปด้วยดอกไม้สดและการประดับประดาอย่างไม่มีคำว่าสิ้นเปลือง ชุดวิวาห์เจ้าสาวก็อลังพอกับโบสถ์ เพื่อนเจ้าสาวก็ยกพลกันมาเต็มเพียบ
ทุกสิ่งทุกอย่างสมใจคุณนายอัลวา ผู้ฝันจะเห็นงานวิวาห์ยิ่งใหญ่ที่สุด หรูสุด โก้สุด และอะไรต่อมิอะไรสุดเท่าที่คำว่าสุดจะสุดได้
เว้นอย่างเดียวที่ไม่อยู่ในแผนงาน คือเจ้าสาวขอให้พ่อชะลอเวลาที่จะเข้าโบสถ์ไปถึงยี่สิบนาที เพื่อยืดเวลาที่เธอเห็นเหมือนเดินเข้าหลักประหารออกไป
แต่ในที่สุด สาวน้อยก็ต้องเดินเข้าสู่พิธีวิวาห์ เธอเหลือบมองเจ้าบ่าวผู้ที่เธอมิได้รัก หวังว่าเขาจะมองสบตาเธออย่างอบอุ่นให้กำลังใจ ก็พบว่าดยุคแห่งมัลบราเอาแต่จ้องเป๋งไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย มิได้มองเจ้าสาวแม้แต่แวบเดียว

กระทู้นี้ช่างมาเหมาะเจาะกับกาลเวลา ไม่กี่วันนี่เอง นสพ.ฉบับหนึ่งแฉว่า ไฮโซสาวตระกูลค้ารถยนต์ออกมาประกาศทางโซเชี่ยลเน็ทเวิร์คให้สังคมได้รู้ว่า ข้าราชการหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ขอเงินไป 1 ล้านก็ให้ ไม่พอ มาขออีก 5 ล้านจะเอาไปซื้อตำแหน่ง เมื่อไม่ให้ ข้าราชการหนุ่มคนนั้นเลยขอบอกเลิก

แท้จริงแล้ว ผู้ชายแบบนี้มีมาทุกยุคสมัย น่ารังเกียจ :-\ :-\

อ่านแล้วสงสัยว่าเวลาที่ทนายของดยุคผู้ทรงเกียรติเจรจาขอเงินจากทางฝ่ายหญิง ไม่รู้สึกอัปยศบ้างหรือไร? :(

การแต่งงานของฝรั่งทั้งอังกฤษและอเมริกันในสมัยนั้น เหมือนประเพณีอินเดียค่ะคุณ Scarlet คือเจ้าสาวเป็นฝ่ายมอบสินสอด(dowry อ่านว่าดาวรี่)ให้ฝ่ายชายเมื่อแต่งงาน แต่ผู้หญิงไม่ได้ไปสู่ขอ ผู้ชายต้องเป็นฝ่ายขอแต่งงาน ให้สาวเจ้ายอมตกลง
จากนั้นหญิงต้องเป็นฝ่ายมอบสินสอด(ทองหมั้น) ซึ่งอาจเป็นเงินทอง ที่ดิน หุ้น บ้าน ทรัพย์สินอะไรก็ได้ให้เป็นสิทธิ์ของสามีจะบริหารเงินต่อไป

เขาไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผู้ชายจะต้องกระมิดกระเมี้ยนอับอายในการเรียกร้อง แต่ตกลงกันเปิดเผยเหมือนคุณ Scarlet มีลูกสาว หากมีผู้ใหญ่ฝ่ายหนุ่มมาสู่ขอ คุณก็มีสิทธิ์เรียกแหวนหมั้น หรือบ้านพร้อมที่ดิน จากฝ่ายชายได้หากเห็นว่าเขารวยพอ
เพียงแต่ในธรรมเนียมฝรั่ง มันกลับเพศกันเท่านั้นค่ะ

ด้วยเหตุนี้ พ่อคนไหนมีลูกสาว ถ้าแกรวยก็ประกาศตั้งสินส่วนตัวหรือดาวรี่เมื่อลูกสาวโตเป็นสาว ว่าจะให้ดาวรี่กี่แสนกี่ล้านก็ว่ากันไป เพื่อเลือกเจ้าหนุ่มที่สมน้ำสมเนื้อ ลูกสาวฉันมีเงินแยะ ฝ่ายคุณก็ต้องมีอะไรมาแลกเช่นเงินพอกัน หรือยศศักดิ์ที่โอ่อ่าเชิดชูหน้าตาพอกัน
ถ้าแกมันคนจน ก็ไปอยู่กับผู้หญิงจนๆด้วยกันเถอะไป๊

อ้อครับ ผมเพิ่งทราบประเพณีของคนอังกฤษว่าแบบนี้ ส่วนของอินเดียก็ทราบมาบ้างเหมือนกันว่าหญิงเป็นฝ่ายสู่ขอ สู่ขอยังไม่พอ แทบจะเหมือนทาส สามีตายต้องเผาตัวตายตาม ส่วนฝ่ายชายไม่เคยมีใครบอกว่า ภรรยาตาย ต้องเผาตัวตามไป :'( :(

ดีใจท่ี่่ สังคมสิ่งแวดล้อมในเมืองไทย ธรรมเนียม ค่านิยม ประเพณี ฝ่ายชายมีหน้าที่รับผิดชอบ เป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ แต่ว่าหลังจากแต่งงานกันแล้ว เท่าที่ทราบ มักเป็นผู้รับมากกว่าผู้ให้ เพราะชอบเอาเงินไปบริหารจัดการมากกวาฝ่ายหญิง ซึ่งฝ่ายหญิงมักเต็มใจหรืออนุโลม ถ้าเห็นว่ามีความรับผิดชอบ

เชิญท่านอาจารย์เล่าเรื่องต่อครับ (แอบ)ติดตามอ่านมาเรื่อยๆ เล่า/เขียนอะไรก็สนุกครับ ในว่าอยู่ในอารมณ์ไหน ขออนุญาตสาธุการ ตัวจริงเป็นใครกันหนอ ;D :D ;) 8)

อ้างจาก: เทาชมพู ที่ 10 ก.พ. 15, 11:11

รีบเข้ามาปรามไว้ก่อน
คุณเพ็ญชมพูไม่ต้องตอบ ไม่ต้องทำลิ้งค์ ไม่ต้องแปะรูปภาพ ฯลฯ อะไรทั้งนั้น
คำสั่งนี้ครอบคลุมถึงคนอื่นๆในเว็บ รวมทั้งเจ้าปางฟ้าด้วยค่ะ

ตายแล้ว รอกระทู้นานจนเหงือกแห้งรอไม่ไหว เมื่อวานแอบไปอ่าน wiki ด้วยทักษะภาษาอังกฤษงูๆ ปลาๆ ว่าความสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาวนี้จะลงเอยอย่างไร ว่าจะมาสปอยล์ซะหน่อย โดนคำสั่งห้ามเด็ดขาดซะแล้ว :-X :-X :-X

พูดถึงเรื่องการแต่งงานฝรั่ง คนทั่วไปผมไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้เห็นฝรั่งรวยๆ ไม่ว่าหญิงชาย โดยเฉพาะที่ฝ่ายหนึ่งรวยกว่าอีกฝ่ายมากๆ ก่อนแต่งงานเค้าจะจับอีกฝ่ายมาเซ็นสัญญาไว้ก่อน ว่าถ้าหย่ากันอีกฝ่ายจะมีสิทธิหรือได้รับอะไรบ้าง ตกลงกันให้ลงตัวเรียบร้อย เวลาหย่ากันอีกฝ่ายจะได้เรียกร้องเกินกว่าสัญญาไม่ได้ เช่นจะได้ค่าเลี้ยงดูปีละเท่าไหร่ก็ว่าไป แต่สินสนรสที่อีกฝ่ายหามาไม่ต้องแบ่ง อะไรแบบนี้ เจอเงื่อนไขแบบนี้ผมเลยต้องปฏิเสธ'ซุปตาร์ฮอลลีวู้ดไปหลายคนเลย แบบว่ารับไม่ได้ เพราะรักแท้ต้องไม่มีเรื่องเงินมาขวางกั้น

มองในสายตาของคุณนายอัลวา การที่เธอผลักดันลูกสาวให้เข้าประตูวิวาห์ไปเป็นท่านผู้หญิงของขุนนางอังกฤษตระกูลสูงสุดเท่าที่สามัญชนจะสูงได้ คือความรักและปรารถนาดีโดยแท้
เธอต้องการให้ลูกสาวได้รับ "สิ่งที่ดีที่สุด" ในชีวิต เพราะชีวิตสมรสของอัลวากับสามีล้มเหลว สองคนนี้แยกกันอยู่ก่อนหย่าขาดกัน การเป็นอดีตภรรยาของมหาเศรษฐีแม้ว่าไม่ยากจนเงินทองเพราะได้ส่วนแบ่งมาเพียบ แต่ก็ขาดแคลนฐานะทางสังคม เพราะสังคมอเมริกันอ้าแขนต้อนรับก็ต่อเมื่อนางคนนั้นหรือคุณนายคนนี้ยังดำรงตำแหน่งภรรยาของเศรษฐี แต่ถ้าเป็นแม่ม่ายร้าง ผ. เมื่อไร เธอก็จะกลายเป็นส่วนเกินของสังคมทันที

แต่ถ้าคอนซูเอโลไปเป็นท่านผู้หญิง สามีจะทิ้งขว้าง ดีไม่ดียังไง เธอก็ยังมีเกียรติในสังคม สามารถเดินเชิดหน้าอยู่ในสังคมได้อย่างสง่า เพราะมีไตเติ้ลท่านผู้หญิงนำหน้าอยู่
อีกอย่าง เงินสินสอดมหาศาลที่ท่านดยุคได้ไปจากภรรยา ก็เป็นหลักประกันความมั่นคงให้ฝ่ายหญิงอยู่แล้ว ใครมันจะโง่ขว้างถังข้าวสาลีฝังเพชรทิ้งไปง่ายๆ

ถ้าหากว่าเรื่องนี้เป็นละครหลังข่าว พระเอกนางเอกวิวาห์กันเพราะจำใจแต่ง ไม่ได้รักกันเลยแม้แต่น้อย พระเอกอาจมีแฟนเก่าที่รักกันแต่แต่งกันไม่ได้เพราะพระเอกมีหนี้สิน ต้องรับนางเอกมาเป็นภรรยาเพื่อเอาเงินพ่อตามาจ่ายหนี้ ร้อยทั้งร้อย พระเอกก็จะต้องหลงรักนางเอกแสนสวยแสนดี ลงเอยด้วยแฮปปี้เอนดิ้ง ส่วนนางแฟนเก่าที่ปราศจากความผิดก็ต้องกระเด็นออกนอกทางไปในฐานะนางร้าย
แต่ชีวิตจริง ไม่เคยสวยงามอย่างนิยายอยู่แล้ว

ในเมื่อคอนซูเอโลกับซันนี่ ดยุคแห่งมัลบราไม่ได้รักกันมาแต่แรก การสมรสก็เป็นสิ่งที่ไม่ได้ทำให้ทั้งสองเกิดความรักกันขึ้นมาได้ ชีวิตคู่เต็มไปด้วยความเย็นชาเข้าหากัน คอนซูเอโลหาทางออกด้วยการไปเล่นการเมือง ทำตัวเป็นแอคทิวิสต์ในแบบไม่รุนแรงอะไร บำเพ็ญกุศลกับชาวบ้านในท้องถิ่น และปกครองคนรับใช้ด้วยความเมตตากรุณา ตามนิสัยอ่อนโยนประจำตัว
ก็เพราะเป็นผู้หญิงดีและอ่อนหวาน คนรอบตัวเธอจึงรักเธอมาก จะเว้นก็แต่คนเดียวที่ควรรักแต่ไม่ยักรัก ก็คือสามี
ซันนี่กับเธอมีนิสัยแตกต่างกันเกินกว่าจะเข้ากันได้ แต่เธอก็อุตส่าห์ผลิตทายาทชายให้ถึง 2 คน เป็นอันครบหน้าที่ มัลบรามีทายาทและทายาทสำรอง( อย่างที่เธอเรียก) เรียบร้อยแล้ว เขาและเธอก็หมดความไยดีกันอีกต่อไป
ต่างคนดูเหมือนจะโล่งใจที่ต่างกันต่างอยู่ ไม่ต้องเกี่ยวข้องกัน ภายใต้หลังคาเดียวกัน

คอนซูเอโลเป็นผู้หญิงโชคดีกว่าไดอาน่า ตรงที่ไม่ได้พบจุดจบที่น่าเศร้าอย่างอดีตเจ้าหญิงผู้อาภัพ
พระเจ้าผ่อนเพลาให้บรรเทาทุกข์ลงด้วยวิธีประหลาดที่สุด คือให้เพื่อนหญิงที่สนิทของเธอ ซึ่งเป็นเศรษฐินีสาวชาวอเมริกันคนสวยเหมือนกัน เข้ามาเป็นมือที่สามในชีวิตสมรส
ผู้หญิงคนนั้นชื่อ Gladys Marie Deacon ชื่อต้นออกเสียงว่า "กลาดัส" เป็นสาวอเมริกันที่ไปเฉิดฉายอยู่ในสังคมไฮโซของลอนดอน สาวไฮโซทั้งสองผูกมิตรกัน จนกลาดัสเข้านอกออกในคฤหาสน์มัลบราได้เหมือนบ้านที่สอง เธอรับรู้ตื้นลึกหนาบางของสามีภรรยาดี แม้แต่คอนซูเอโลคับอกคับใจกับสามี ก็ได้กลาดัสนี่แหละเป็นที่ระบายความทุกข์

พร้อมๆกับรับรู้ถึงความแตกร้าวของทั้งสอง กลาดัสก็เริ่มติดเนื้อต้องใจซันนี่ สามีของคอนซูเอโลเข้าจนได้ จากการเป็นเพื่อนสนิทของครอบครัวก็คืบคลานไปสู่ฐานะที่สมัยนี้พวกเราเรียกว่า "กิ๊ก" แต่สมัยโน้นเรียกกันตรงๆว่า "เมียลับ"
คอนซูเอโลแทนที่จะรู้สึกว่าเพื่อนทรยศ หรือเริ่มหึงหวงสามีตามประสา "ฉันเป็นเมียนะยะ" ก็กลายเป็นว่าเธอโล่งใจที่มีผู้หญิงอีกคนมาแทนเสียได้ เธอจะได้ไม่ต้องทนรองรับอารมณ์ร้ายของสามี ถึงขั้นที่ว่าเธอเชิญกลาดัสเข้าไปพำนักร่วมชายคากันสามคนผัวเมียเสียเลย
หลังจากนั้นเธอก็แยกตัวออกมาจากดยุคแห่งมัลบรา แยกกันอยู่ พร้อมกับเดินเรื่องขอให้สมรสเป็นโมฆะ อันเป็นขั้นตอนแรกของการหย่าขาด

ในยุคต้นศตวรรษที่ 20 การหย่าขาดในกลุุ่มไฮโซอังกฤษเป็นเรื่องไม่มีใครเขาทำกัน เพราะไหนกฎหมายจะไม่เอื้อต่อการหย่าร้าง ไหนจะถูกสังคมประณามหยามเหยียด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญสำหรับคอนซูเอโลและซันนี่ที่จะเดินหน้า แถมยังไม่รวมกระแสคัดค้านจากบรรดาญาติมิตรอีกด้วย รวมทั้งพ่อของคอนซูเอโลซึ่งควักกระเป๋าจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้ลูกเขยเพื่อให้ลูกสาวได้เป็นท่านผู้หญิงดัชเชส ก็ไม่เห็นด้วย เพราะลูกทำยังงี้ ไม่คุ้มทุนที่พ่อลงไป
แต่คอนซูเอโลเดินหน้าต่อไป เธอไม่ขอทนสามี พอๆกับเขาเองซึ่งตอนนั้นกำลังหลงกลาดัสโงหัวไม่ขึ้น ก็ไม่อยากจะทนเมียเก่าอีกต่อไป สินสมรสก็ได้มาแล้ว ทายาทก็มีแล้วสองคน อยู่กันก็ชังน้ำหน้าพอๆกัน เพราะฉะนั้นเธอก็ไสหัวไปเลย จากกันตลอดกาลได้ยิ่งดี
ในเมื่อการหย่าตามกฎหมายเป็นเรื่องยาก ทั้งสองก็ตกลงกันว่า เอายังงี้ ประกาศแยกกันอยู่อย่างเป็นทางการละกัน เธอได้ไปทาง ฉันก็ไปอีกทาง ให้รู้กันเปิดเผยไปเลย ไม่ต้องอุบๆอิบๆ ส่วนลูก เราก็ตกลงใช้สิทธิ์ปกครองร่วมกัน

ในที่สุด ความปรารถนาของคอนซูเอโลที่จะหลุดพ้นจากกรงทองก็เป็นผลสำเร็จในค.ศ. 1921 หลังจากทนทุกข์อยู่ถึง 26 ปี ที่กลับตาลปัตรอีกอย่างคือคุณนายอัลวา ผู้หนังเหนียวอยู่คงทนมาจนลูกสาวเข้าวัยกลางคน ไม่ยักตายไปเสียก่อน แทนที่จะดิ้นตูมตามกับการหย่าร้าง กลับเป็นคนที่สนับสนุนให้สมรสสิ้นสุดลงได้ง่ายขึ้น เธอเป็นคนให้การเองว่า
" ฉันเป็นคนบังคับให้ลูกสาวแต่งงาน มิใช่ความสมัครใจของเธอ"
เมื่อนางยักษ์กลับใจได้ในที่สุด นางเอกก็เลยหลุดพ้นจากคุก เมื่อได้อิสระภาพแล้ว แม่กับลูกสาวก็เริ่มมีความสัมพันธ์ที่ผ่อนคลายและราบรื่นดีขึ้น นับเป็นแฮปปี้เอนดิ้งในเปลาะแรก

ส่วนท่านดยุคลูกเขย เมื่อหลุดจากพันธะสมรส ก็แต่งงานกับเมียลับของตนเอง ไม่ใช่ใครอื่น ก็สาวสังคมกลาดัสนั่นแหละค่ะ หลังจากแอบคบแบบปิดกันให้แซ่ดมาตลอด 20 ปี
ถ้าหากว่าท่านผู้อ่านรู้สึกว่า..ไม่แฟร์เลยนี่หว่า นางเอกเรากว่าจะหลุดจากกรงได้ เลือดตาแทบกระเด็น ส่วนผู้ร้ายของเรื่องกลับสบายใจเฉิบ ได้ทั้งเงินจากเมียแรก และแต่งงานออกหน้าออกตากับเมียสอง ไม่เห็นมันทุกข์ร้อนอะไร ก็โปรดได้ทราบว่ากฎแห่งกรรมนั้นแม่นยำเสมอ โดยเฉพาะในกรณีนี้

กล่าวคือ ทั้งๆท่านดยุคและกลาดัส เคยปิดๆบังๆเป็นคู่ชู้ชื่นกันมาด้วยดีเกือบ 20 ปี แต่พอแต่งงานกันเรียบร้อย พากันออกสังคมได้อย่างสง่าผ่าเผยเท่านั้นแหละ น้ำผึ้งก็เริ่มขมปี๋ในเวลาไม่นาน
ความสัมพันธ์ของผัวเมียที่เหมาะสมกันเป็นกิ่งและใบตำแยคู่นี้ ตึงเครียดไปด้วยความเกลียดชังและหวาดระแวง ขนาดกินอาหารเย็นด้วยกัน ท่านดัชเชสคนใหม่ต้องวางปืนพกบรรจุกระสุนเต็มไว้ข้างจาน พร้อมจะหยิบมาใช้ได้ตลอดเวลา

สำนักข่าวก๊อสสิปเขาว่ากันว่า กลาดัสเป็นผู้หญิงเพี้ยน ศัพท์รุ่นเก่าคือไม่ค่อยจะเต็มเต็งนัก นางเป็นที่เกลียดชังของบริวารในคฤหาสน์มากพอๆกับคอนซูเอโลเคยเป็นที่รักและเคารพ ยกตัวอย่างสาเหตุหนึ่ง ก็คือปล่อยหมาที่เลี้ยงไว้เพ่นพ่านทำสกปรกในคฤหาสน์อันโอ่อ่าได้ตามใจชอบ ไม่แคร์ว่าคนรับใช้จะพากันลมใส่ไปตามๆกันเวลาไอ้ตูบไอ้ด่างพวกนี้ไปฉี่ไปอึไว้เลอะเทอะในห้องไหนบ้าง อีกข้อคือนางมีปมด้อยเรื่องไปฉีดพาราฟินใส่จมูกเพื่อให้โด่งแบบกรีก แต่คุณภาพของมันห่วยแตก ก็เลยทำลายจมูกจนเสียรูป แถมไหลย้อยลงมาที่คาง เธอก็เลยหาทางออกโดยห้ามติดกระจกในคฤหาสน์หมดทุกห้อง ไม่ให้มีเงาสะท้อนตรงไหนได้เลย
พฤติกรรมสุดเพี้ยนของกลาดัสมีผลเทียบเท่าเครื่องทรมานนักโทษสำหรับท่านดยุค หลังจากอยู่กันอย่างตกนรกทั้งเป็น เขาก็ทนไม่ไหว ก็เลยแสดงความเกลียดชังและตีตนออกห่างแบบเดียวกับที่ทำกับภรรยาคนแรก แต่คราวนี้ตาคนนี้เป็นฝ่ายแพ้ ทนเมียไม่ไหวต้องหลีกทางให้นางครอบครองคฤหาสน์ตามใจชอบ ตัวเองก็สิ้นชีวิตไปด้วยโรคมะเร็ง เมื่อค.ศ.1934 คือ 13 ปีหลังหย่าจากคอนซูเอโล

นับว่าสวรรค์ยังปรานีคอนซูเอโล ทำให้ชีวิตเธอหลังหย่าร้างไม่อาภัพอย่างเจ้าหญิงไดอาน่า เธอได้พบชายที่รักเธอจริง เป็นนักบินชาวฝรั่งเศสชื่อ ฌาค แบลซอง ผู้มาจากตระกูลธุรกิจสิ่งทอใหญ่ร่ำรวยไม่เบา เขาเจอเธอตั้งแต่อายุ 17 ก่อนหน้าเธอสมรส แล้วก็หลงรักเธอนับแต่นั้น

เมื่อคอนซูเอโลหย่าขาดจากสามี ฌาคผู้รออยู่แล้วก็ขอแต่งงานด้วยทันที เมื่อเธออายุ 44 และเขาอายุ 53
ทั้งคู่อยู่กันอย่างผาสุกเหมือนตอนจบในเทพนิยาย จนกระทั่งเข้าวัยชราจึงได้จากกันไปตามอายุขัยของแต่ละคน

ขอจบเรื่องไฮโซอเมริกาเพียงแค่นี้ค่ะ

เรือนไทย

General Category => หน้าต่างโลก => ข้อความที่เริ่มโดย: เทาชมพู ที่ 17 ธ.ค. 14, 10:20