เรือนไทย

เคยได้ยินได้ฟังมาว่าคนสมัยก่อนจะหวงวิชามาก
จะถ่ายทอดวิชาสุดยอดให้เฉพาะศิษย์รักเท่านั้น
วิชาการรักษาด้วยสมุนไพรหลายอย่างจึงได้ตายไปกับเจ้าของวิชา

คงจริงครับ ถ้าศิษย์ไม่รักดี ไม่มีความกตัญญูต่อผู้เป็นครู ครูก็ไม่อยากถ่ายทอดวิชาให้

ส่วนใหญ่ คือ จะให้ลูกชาย ตัวเอง หรือไม่ก็ ศิษย์คนโต ที่จะเป็นผู้สืบทอดสำนักครับ มาจากนิยายจีน หลายเรื่องสังเกต ได้นิยายจีนหลายเรื่อง พระเอกที่เก่ง ๆ มักจะวิชาหายสาปสูญครับ อย่างก๊วยเจ๋ง ก็ไม่มีลูกศิษย์ เก่ง ๆ เลย เอี้ยก้วยยิ่งแล้วใหญ่ สำนักที่เห็นสืบทอดมาก็มีแค่ เส้าหลิน (จนถึงปัจจุบัน)

ได้ยินมาว่าวิชาช่างก็หวงแหนเหมือนกันค่ะ
อย่าช่างสิบหมู่  มักจะถ่ายทอดให้เฉพาะลูกหลานเท่านั้น  ไม่สอนคนภายนอก
วิชาช่างจึงเป็นการสืบตระกูลกันมาเป็นส่วนใหญ่ และเมื่อไม่มีคนรับการถ่ายทอด   เคล็ดลับหรือส่วนประกอบวิชาบางอย่างที่สำคัญ ก็หมดสิ้นไป

วิชาช่างสิบหมู่ มีอะไรบ้างคะ

ช่างสิบหมู่  เป็นวิชาช่างไทยโบราณ  ขึ้นอยู่กับกรมช่างสิบหมู่ค่ะ  คือ

ช่างเขียนภาพและลายไทย

ช่างไม้แกะสลัก

ช่างปิดทองประดับกระจก ประดับกระเบื้อง

ช่างมุก

ช่างปูนและช่างปั้นลายปูนสด

ช่างลายรดน้ำและเครื่องเงิน

ช่างหัวโขน

ช่างเคลือบโลหะ

ช่างปั้นหล่อ

ช่างเขียนแบบพุทธศิลป์สถาปัตย์

สนใจหาอ่านประวัติและรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่

http://kanchanapisek.or.th/kp6/BOOK16/chapter8/t16-8-l1.htm#sect2

พบข้อมูลน่าสนใจเรื่องการหวงแหนวิชา อย่างที่เจ้าของกระทู้อยากทราบ  จึงเอามาลงไว้ด้วยตรงนี้ค่ะ



"มีช่างอีกประเภทหนึ่งเรียกว่า ช่างเชลยศักดิ์ เป็นช่างที่รับจ้างทำงานช่างทั่วไปเป็นช่างที่ชอบอิสระ ไม่ต้องการเป็นข้าราชการ

แต่ต้องการใช้ฝีมือช่างและความสามารถของตนเลี้ยงชีพอย่างอิสระ จึงมักปกบังฝีมือของตนเพราะเกรงจะถูกเกณฑ์ไปเป็นช่างหลวง

ช่างเชลยศักดิ์นั้นนอกจากจะปกปิดชื่อเสียงของตนแล้ว ยังมักหวงวิชาช่างของตนด้วยเพราะเกรงผู้อื่นจะนำวิชาความรู้นั้นไปหาเลี้ยงชีพแข่งกับตน

 ความคิดเช่นนี้เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้วิชาการช่างของไทยไม่แพร่หลายเท่าที่ควร ทำให้วิชาความรู้ทางการช่างบางประเภทจึงสูญหายไปพร้อมกับตัวช่าง "