เรือนไทย

       ตั้งใจค้นหา นิทานคำกลอนเรื่อง โคบุตร  ที่ กระทรวงวัฒนธรรม(วธ.) ได้สำรวจความคิดเห็นประชาชน ว่า

เป็นผลงานที่เป็นที่รู้จักมากรองมาจากพระอภัยมณี   ตามมาด้วย พระไชยสุริยา  ลักษณวงศ์ และสิงหไกรภพ

รองลงมาคือบทเสภา เช่นขุนช้างขุนแผน-กำเนิดพลายงาม


ได้สำรวจความคิดเห็นประชาชนจำนวน  ๖,๕๐๘ คน(มติขนวันนี้  หน้า ๒๒)


ไม่ทราบเลยว่า มีการพิมพ์เรื่อง โคบุตร ขึ้นใหม่ตั้งแต่เมื่อใด  เพราะเป็นหนังสือหายาก  ขาดตอน

ตกลงกันไม่ได้ว่า สุนทรภู่แต่งไว้กี่เล่มสมุดไทยกันแน่   ใครเป็นคณะชำระงาน


นักอ่านหนังสือเก่าตั้งใจจะมาเล่าเรื่องย่อ  และนำกลอนชมนกชมไม้มาเล่าเพื่อขอรับฟังความคิดเห็นของเจ้าของเรือน คุณเทาชมพู และ

มิตรสหายในเรือนไทย  เพื่อเป็นความรู้และเพลิดเพลินเจริญใจ

เป็นการแสดงความเคารพ สุนทรภู่  ครูของฉัน  ในวันสุนทรภู่ 

ขอความรู้จากเพื่อนๆในครั้งนี้ด้วย

หนังสือที่อ่านมา คือ หนังสือวัดเกาะ   ฉบับโรงพิมพ์ราษฎร์เจริญ

       บาทขาดราคาเชิญมาซื้อ
ร้านหนังสือวัดเกาะเพราะหนักหนา
ราษฎร์เจริญโรงพิมพ์ริมมรรคา
เชิญท่านมาซื้อดูคงรู้ดี
ได้ลงพิมพ์คราวแรกแปลก ๆ เรื่อง
อ่านแล้วเปลื้องความทุกข์เป็นสุขี
ท่านซื้อไปอ่านฟังให้มั่งมี
เจริญศรีศิริสวัสดิ์พิพัฒน์เอย ฯ

     หนังสือเรื่องโคบุตรเดิมมี ๒๗ เล่ม  แต่ไม่จบบริบูรณ์

ในปี ๒๔๙๕  ผู้แต่งเติม ใช้ชื่อว่า  จ. เสาวรส  แต่งตามคำขอร้องของท่านผู้อ่าน  แต่งขึ้นอีก ๓ เล่มจนจบ

ผู้ที่เขียนรูปใช้นามว่า "สาตะเคียน"   เขียนได้สวยและอ่อนช้อยมาก  พระนานาคานั้นส่วนหัวเป็นยักษ์  ตั้งแต่เอวเป็นคน

ครุฑนั้นหน้าเป็นกนก  ปีกแยกจากลำตัว  ร่างและบาทเป็นคน

ตัวนางห่มสไบลายดอกเล็กๆ และทรงมงกุฎพระบุตรี

รูปสัตว์ต่างๆวาดได้เหมือนจริง

     พยายามตามหา สาตาเคียน  มาหลายปีแล้วค่ะ   ยังไม่พบ

     เชื่อกันว่า สุนทรภู่แต่ง โคบุตร เป็นเรื่องแรก ประมาณ พ.ศ. ๒๓๔๙   ตอนนั้นท่านอายุ ๒๐ ปี



จะขอนำเรื่องมาเล่าโดยการย่อเรื่องและคัดลอกกลอนที่ไพเราะหรือแปลกหู




                                                                       แต่ปางหลังครั้งว่างพระศาสนา

เป็นปฐมมตินิทานมา                                                ด้วยปัญญายังประวิงทั้งหญิงชาย

ฉันชื่อภู่รู้เรื่องประจักษ์แจ้ง                                          จึงแสดงคำคิดประดิษฐถวาย

ตามสติริเริ่มเรื่องนิยาย                                              ให้เพริศพรายพริ้งเพราะเสนาะกลอน ฯ


               โปรดอ่านฉบับต้นได้ในห้องสมุดเรือนไทย


     นางฟ้าอยากได้พระอาทิตย์เป็นสามี   จึงจุติเป็นมนุษย์อยู่ในดอกบัว        พระอาทิตย์ทราบ


     จะกล่าวถึงสุริยาทิพากร                                        เสด็จจรเลี้ยวเหลี่ยมพระเมรุมา

อรุณโรจน์โชติช่วงดวงจรัส                                          ส่องจังหวัดภาคพื้นพระเวหา

พิศเพ่งเล็งแลในโลกา                                               เห็นนางฟ้าอยู่ในพุ่มประทุมมาลย์

เพราะรักเราเจ้าต้องมาสิ้นชีพ                                       เกิดในกลีบบุษบงน่าสงสาร

จำจะช่วยให้อนงค์คงวิมาน                                          พระสุริยกาลโสมนัสสวัสดี

     ท่านก็แบ่งภาคลงมา   เด็ดดอกบัวไปนั่งคุยกันใต้ต้นไทร

นางสวรรค์นั้นรักพระอาทิตย์อยู่แล้ว  แต่บ่ายเบี่ยง


ถึงดินฟ้าสาครภูเขาขุน                       เมื่อสิ้นบุญถึงกรรมทำไฉน

แต่ชาติก่อนใครห่อนประจักษ์ใจ             ระลึกได้หรือจะรู้ในเรื่องราว



พระอาทิตย์

นี่แน่เจ้าเยาวลักษณ์วิไลศรี                   เสียแรงพี่จงรักสมัครสมาน

อย่าพูดนักชักเยิ่นให้เนิ่นนาน                จะเสียการไมตรีที่เรียมวอน

       อ้าว!  ไม่เปิดโอกาสให้ตัดพ้อขอสัญญาอะไรเลยหรือนี่



บทอัศจรรย์ก็ตรงไปตรงมา

บรรดาฝูงเทพาวลาหก                        ก็ตื่นตกใจวิ่งไม่เหลียวหลัง

อึกทึกกึกก้องฆ้องระฆัง                       ด้วยกำลังพระอาทิตย์ฤทธิรงค์

       โปรดคำนึงว่า สุนทรภู่  อายุเพียง ๒๐ เท่านั้น


ยังเขียนได้เรียบง่ายถึงเพียงนี้

พระอาทิตย์แบ่งกำลังให้นางฟ้า   และพูดว่า อีกเจ็ดวันจะคลอดบุตร  และจะจุติไปสวรรค์ด้วยหรรษา

นางสวรรค์นั้นจะหรรษาไปตามที่พระอาทิตย์เข้าใจหรือ      นางคงอยากอยุ่เลี้ยงลูกกระมัง

สัญชาติญาณของแม่นั้นแม้เดรัจฉานย่อมมี  ธรรมชาติสอนมา



     ว่าแล้วพระอาทิตย์ก็รีบไปทำหน้าที่คือขับรถให้แสงสว่างแก่โลก

     ฝ่ายพระสุริยงผู้ทรงรถ                                  เที่ยวเลี้ยวรถส่องสัตว์จำรัสไข

ส่องตรีภพจบทวีปแล้วรีบไป                                 สว่างในภพโลกชมพูพลัน



พระอาทิตย์มาหานางทุกวันจนเจ็ดวัน         นางก็คลอดลูกด้วยความช่วยเหลือของนางเทพธิดา  เป็นชาย  ตัวเหลืองดังทอง

นางสวรรค์อุ้มลูกแล้วครวญว่า  ไม่ได้ให้นม

          เอ๊ะ!    ใครห้ามเธอจ๊ะ

นางสั่งพระอาทิตย์ให้ระวังลูกให้ดี

พระอาทิตย์เลยนำลูกชายผืวเหลือง(ก็อยู่ในท้อง ๗ วันเท่านั้น)ไปฝากครอบครัวราขสีห์ ๓ ตัวเลี้ยงไว้


พระอาทิตย์แวะมาอีกทีก็ สิบปีล่วงไปแล้ว        หนุ่มน้อยลูกเทวดายังไม่รู้เลยว่าตัวไม่ใช่สิงห์  พูดภาษาคนน่าจะไม่ได้


        เรื่องนี้ท่านครูสุนทรภู่ตั้งใจเล่าเป็นนิทาน        สนุกน่าดูชมเลย  แหะ ๆ      โทรทัศน์เคยเอาไปเล่นหรือเปล่าก็ไม่ทราบ

เมื่อครบกำหนดสิบปีพระอาทิตย์แวะมาหา เนรมิตเครื่องแต่งกายให้ ที่เครื่องประดับทุกชิ้นเป็นอาวุธ

ตั้งชื่อว่า    โคบุตร

ชี้ทางให้กุมารไปทางตะวันออกเพื่อหาเนื้อคู่อยู่เมืองพาราณสี

อย่าลืมว่าตอนนี้เด็ก ๑๐ ขวบที่ไหนจะคิดถึงหาเนื้อคู่

ราชสีห์ให้ยาที่เคี้ยวแล้วพ่นคนตายกลับฟื้น




ทางเมืองพาราณสี  พรหมทัตเป็นกษัตริย์  พระมเหสีชื่อประทุมทัศ  พระธิดาชื่อ มณีสาคร  พระโอรสชื่อ อรุณ
ปุโรหิตชิงบัลลังก์          มณีสาครอายุ ๑๐ ขวบ  อรุณ ๗ ขวบ  หนีไปในป่า  ไปดื่มน้ำ แช่ตัวในสระ และหักฝักบัว  ในสระที่มียักษ์ ๔ ตนเฝ้าอยู่
โคบุครช่วยไว้       และพาไปชิงราชสมบัติ์คืน   ชุบชีวิตพระบิดามารดาด้วย


โคบุตรพาอรุณไปเที่ยวป่า  ผจญภัยเล็ก ๆ น้อย ๆ

การผจญภัยที่ตื่นเต้น สมควรเล่าก็คือ ปราบ ยักษ์ชื่อ หัศกัณฐมัจฉา  แน่นอนต้องอยู่ในน้ำ     ตัวเป็นยักษ์  ร่างกายส่วนล่างเป็นปลา  รูปร่างใหญ่โตมีมือ ๒๐ มือ   นครยาว ๑๙​โยชน์
เมื่อโดนฆ่า  ร่างจะเกิดขึ้นใหม่ ๗ ร่าง        ต้องไปตามลิงมาช่วย

ในตอนนี้มีกลอนชมธรรมชาติ  ที่สุนทรภู่ดูแต่งได้งดงามมากแทบทุกเรื่อง


ยังไม่เคยเห็นท่านผู้ใดเอ่ยไว้ที่ไหน   นิทานที่ กระทรวงวัฒนธรรมกล่าวว่าเป็นที่รู้จักดี         จึงขอลอกลงมาว่า


พระบอกนามตามชื่อสกุณา                 สาลิกาจับกิ่งตะโกวัน

โน่นน่ะเจ้าเขาไฟนั่นไก่ป่า                   นกกระทาจับต้นกระทิงขัน

ฝูงกาลิงจับกิ่งแสลงพัน                      ที่ต้นจันทน์นกตะขาบคาบมะปริง

จัตุบาทผาดผยองลำพองโผน               กิเลนโจนไล่นางนรสิงห์

กระต่ายเต้นเล่นหลอกกับลูกลิง              หมู่มหิงส์แรดช้างเสือกวางทราย       


     ตอนนี้เป็นตอนยักขินีพาโคบุตรเข้าเมืองเนรมิต

                      ในอีกตอนหนึ่งใกล้ ๆ  กัน



ดูไม้ตั้งดังดัดมาจัดปลูก                         บ้างมีลูกสุกห่ามงามระหง

ระยะยอดสอดแซงแกล้งบรรจง                  เหมือนไม้องค์ท้าวไทในพระโรง

ที่ไม้โกร๋นยอดโอนมีต่อแอบ                     ใบแฉลบลับพุ่มปุ่มตะโขง

กาฝากแฝงกล้วยไม้ขึ้นในโพรง                  ที่กิ่งโกงยอดเกี่ยวประกับกัน

พฤกษาโศกยูงยางที่กลางชัฎ                    วายุพัดกิ่งแกว่งดังกังหัน

ที่ไม้พุ่มรุ่มรกเถาวัลย์พัน                         เป็นฉัตรชั้นช่อดอกออกระคน

มะเดื่อดกนกจับจิกผลสุก                         ต้นมะดูกเต็งรังมะสังสน

กันเกราไกรกร่างกรวยริมห้วยชล                ใบร่มต้นราบลื่นเหมือนพื้นทราย

โศกระบัดผลัดใบละอออ่อน                       ใบแก่ก่อนหล่นหลามมาตามสาย

เห็นงูเหลือมเลื่อมแลดูหลายลาย                 กระหวัดกายกอดโศกดูโงกงัน

       สัตว์เลี้ยงที่ โคบุตร โปรดมาก คือ ลูกนกสาลิกา

สุนทรภู่ครูของฉัน ใช้คำว่า  สาลิกา กับ ขุนทองสลับกัน       สัตว์ทั้งสองอยู่ในตระกูลเดียวกัน

http://www.vet.ku.ac.th/library-homepage/db_directory/poultry/bird/lbird/hill_mana.htm

สาลิกาคือ common myna       แต่ขุนทองคือ hill myna


นกสาลิกานี้พูดได้  ช่างฉอเลาะ  เป็นที่รักของ โคบุตร  มเหสีทั้งสอง  และ พระอรุณน้องเมีย



     ยังมีบุตรสาลิกาปักษาสัตว์                       ขนระบัดพึ่งขึ้นพอบินได้

จิตคะนองลองปีกจะบินไป                             เหยี่ยวตะไกรโฉบฉาบจะคาบกิน

สาลิกาก็ถลาแถลบหลบ                               เหยี่ยวประจบจับพลัดสะบัดดิ้น

พอถึงพระองค์ทรงฤทธิ์บนคิริน                        นกน้อยดิ้นสิ้นกำลังถลามา

สองปีกป้องร้องจ้อคุณพ่อช่วย                         เหยี่ยวจะฉวยลูกรักเป็นภักษา

ก็โผนลงตรงพักตร์พระราชา                           เหยี่ยวถลากลับหันไปทันใด

สงสัยทำไมตั้งชื่อว่า  โคบุตร   ??? ??? ???

โคบุตรเดินทางไปจนถึงเมืองกาหลง   พระเจ้าแผ่นดินชื่อ หลวิราช  พระธิดาชื่อ อำพันมาลา

นกสาลิกาเป็นสื่อ

โคบุตรได้นางอำพันมาลาเป็นชายา

หลวิราชสั่งให้ผูกพยนต์จับชายชู้พระธิดาเพราะสังเกตว่านางมีราคี

โคบุตรพานางอำพันมาลาหนีไปเมืองพาราณสี

ท้าวพรหมทัตเสียดายโคบุตรอยากได้เป็นลูกเขย    เรียกนางมณีสาครมาพบ  ให้ไหว้นางอำพันมาลา   นางไม่ไหว้

ท้าวพรหมทัตเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือมาก  ได้ปลอบนางอำพันมาลาต่างๆ

โคบุตรเพิ่งเห็นนางมณีสาครสวย  แต่ก่อนเห็นเป็นเด็ก  จึงทูลท้าวพรหมทัตไปว่าพอใจนางมณีสาครเหมือนแก้วตาข้างขวา

ที่จะยกเมืองให้ไม่ต้องการจะผ่านไปให้พระอรุณ

ตนเองจะเชิญพระบิดามาสร้างเมืองให้ และจะแต่งงาน  ไม่ต้องเดือดร้อนประชาชน
(ไม่เคยบอกว่าตนคือลูกพระอาทิตย์)

   กลอนว่า

       พรหมทัตฟังสารสำราญสุด                              รู้ว่าบุตรจะได้เป็นฝ่ายขวา


นิทานเรื่องนี้ตรงไปตรงมามาก   อ่านแล้วสนุก  อดหัวเราะไม่ได้

อ่า......

รับประทานคอย ๓ วัน เพื่อท่านผู้รู้ตำราจะผ่านมาบ้าง



นิทานเรื่องนี้น่าอ่านมาก  คุณหลวงคงผ่านตามาบ้างกระมัง

อภิเษกโคบุตรและนางมณีสาครและนางอำพันมาลาที่เมืองปราการบรรพต


เมื่อแรกสร้าง เมืองนี้เคลื่อนเข้ามาใกล้เมืองพาราณสีได้ เพราะ จะได้เดินทางสะดวกตอนแต่งงาน
แต่ที่จริงเมืองอยู่ห่าง การเดินทางใช้เวลา ๑๕​วัน


ครูสุนทรภู่ล้ำยุคจริงๆ


ในตอนส่งตัวนั้น พระมเหสีประทุมทัศได้สั่งสอนพระธิดาอย่างยืดยาว  ขอถอดมาเพียงส่วนหนึ่งว่า

ผัวเคียดแม่อย่าเคียดทำโกรธตอบ                          เอาความชอบมาดับให้สูญหาย
ถึงท้าวรักก็อย่าเหลิงละเลิงกาย                             ครั้นระคายแล้วมักมีราคีคาว
ความลับแม่อย่าแจ้งแถลงไข                               จงกล้ำกลืนกลบไว้อย่าให้ฉาว

มาแอบกระซิบบอกว่าตอนนี้โคบุตรในตู้หนังสือ มีครบทั้งเรื่องแล้วนะครับ

อ่า......ครบนี่หมายความว่าถึงเล่มไหนหรือคะคุณ CrazyHOrse    


เท่าที่เห็น    นฤมลโศกซบสลบไป    นี่ตามโคบุตรวัดเกาะ เป็น ตอนต้นของเล่ม ๖ เองนะคะ   ของสุนทรภู่มีถึง ๒๗ เล่ม  แต่งเติม ถึง ๓๐ เล่มจบ



ขอประทานโทษ ถ้าดิฉันเข้าใจผิดไป

เพราะเคยทีผู้ที่ทำธีซิสติดต่อมา


โคบุตรนี่ยืดน่าชมเหมือนกันค่ะ    คุณได้ชุดใหญ่มาทางไหนหรือคะ  เพราะเท่าที่ทราบหอสมุดยังไม่มี

ของดิฉันส่วนแรกขาด  มีกระจาย     แต่เป็น ฉบับวัดเกาะที่สภาพดีเลิศ  ต้องประสมกับชุดอื่น

ขออภัยที่ความคับแคบของผมทำให้พหูสูตอย่างคุณ wandee เห็นหมูอย่างผมเป็นช้างไปได้

โคบุตรในตู้หนังสือเรือนไทยนั้นเดิมมีตอนแรกตอนเดียว และผมเพิ่งจะเติม "ทั้งเรื่องเท่าที่ผมรู้จัก" ลงไปพอดีกับที่คุณ wandee ได้ตั้งกระทู้นี้ ดังนั้นจึงคิดว่าอาจเป็นประโยชน์กับให้คุณ wandee หยิบมาใช้ได้โดยไม่ต้องพิมพ์จากหนังสือในกรุ...

เผื่อว่าจะมีเวลาว่างเผื่อแผ่ส่วนที่ไม่แพร่หลายมาใส่ตู้หนังสือบ้างน่ะครับ

 ;D

พยายามจะประสมให้ครบเรื่องน่ะค่ะ    ชุดวัดเกาะนั้น  สหายเทให้ในราคาเล่มละ ๕๐ บาท

ได้มาหลายชุดแต่ไม่ครบเครื่อง

เคยเห็น ดีลเล่อร์รุ่นใหญ่ ส่ง วัดเกาะออกไปญี่ปุ่นทีละหมื่นเล่ม  ครบชุดทั้งนั้น

ตอนนั้นเด็กอยู่  ไม่เข้าใจความสำคัญของหนังสือ

หนังสือวัดเกาะรุ่นนี้  เจ้าของเคยเป็นเอเย่นต์ขายหนังสือพิมพ์  ห่อกระดาษหนังสือพิมพ์เก็บไว้บนหลังตู้สูงๆในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

ท่านผู้นำในวงการเวียนไปหลายครั้งแล้ว  คุณลุงบอกไม่มี

สหายของดิฉันผ่านไปคุณลุงเรียกให้ขนไปได้

สหายก็ตามดิฉันไปเลือกก่อนคนอื่น  อิอิ....      จำได้จากหนังสือประกวดหนังสือเก่า ว่า หายากเป็นม้าเลย(ไม่ได้สะกดผิดค่ะ)

เลยได้มามากหน่อย

เรื่องก็เป็นดั่งนี้แล  ท่านผู้เจริญ

เมื่อคุณ CrazyHOrse   ออกปากแล้ว     ไม่ขัดข้องค่ะ

     โคบุตรครองเมืองปราการบรรพต  มีนครต่าง ๆมาขอเป็นเมืองขึ้นและถวายพระธิดา

โฉมมณีสาครบวรลักษณ์                                 พระทรงศักดิ์รักใคร่ไม่อางขนาง

อำพันนั้นก็รักเป็นปานกลาง                              ทั้งสองนางก็เป็นที่ราคีกัน


นางอำพันมาลาให้สาวใช้ไปหาหมอเส่ห์ชื่อกระอำ
บรรยากาศคล้ายกับเรื่องขุนช้างขุนแผน  คือ  สาวใช้โดนจีบ  ว่าสึกแล้วอย่าลืมกัน


นางสาวใช้ว่าไฮ้ฉันกลัวบาป                              ชราภาพแล้วยังหลงในสงสาร

จงผูกพันหันหน้าหานิพพาน                               อย่าคิดการโลโภในโลกีย์


เถรกระอำเขียนยันต์ด้วยน้ำมันพรายละลายน้ำมันจันทน์         นางมณีสาครสงสัยปรึกษาสาวใช้

นางในทั้งหลายสงสัย  แต่จนใจไม่กล้าจะพูดอะไรเพราะทราบดีว่ามเหสีทั้งสองไม่ถูกกัน


แล้วนึกกลัวว่าตัวเป็นข้าบาท                              ไม่บังอาจที่จะพร้องสนองถ้อย

ผู้ดีว่าขี้ข้าไม่ควรพลอย                                     แต่พูดคล้อยมิให้เคืองในเรื่องความ

อันเลขายันต์นี้มีวิปริต                                      ผู้ประสิทธิ์ห้าวหาญชาญสนาม

พระยุพินอย่าได้หมิ่นประมาทความ                       พยายามหยุดยั้งระวังภัย                


     สังเกตได้ว่า สุนทรภู่(เมื่อหนุ่ม) เริ่มสั่งสอนจรรยามารยาทของชาววังแล้ว

พระโคบุตรโปรดนางอำพันมาลามาก  เผลอตีนางมณี

นกสาริกาเข้าขวาง

นางมณีวานนกให้ไปตามพระอรุณน้องชายมาช่วย

พระอรุณก็ไปตามสี่ยักษ์ที่สระบัวไปด้วย  ยักษ์เก็บฝักบัวใหญ่เท่ากงเกวียนและกระจับใหญ่เท่าเศียรมหิงสาไปเป็นของฝาก

พระอรุณและยักษ์สี่ตนจับเถรกระอำได้

ในการนี้สาวใช้ของนางอำพันมาลาแต่งตัวเมื่อไปหาเถร    นุ่งหิ่งห้อยห่มผ้าต่วนสีนวล

ท่านผู้ใดเข้าใจเรื่อง ผ้าหิ่งห้อย โปรดแวะอธิบายด้วยนะคะ

ในการจับเถรนี้  ทั้งสองฝ่ายแปลงตัวต่อสู้กัน คล้ายกับเรื่องขุนช้างขุนแผน

โคบุตรให้ขับนางอำพันมาลาออกจากเมือง          นางอำพันไปคลอดบุตรกลางป่า  ราชสีห์มาพบพาไปเลี้ยงในถ้ำ
ราชสีห์พานางอำพันมาลากลับเมือง

ลูกของนางทั้งสองชื่อ มณีสุริยัน และ อำพันสุริยา          เป็นชื่อที่สืบเนื่องมาจากพระอาทิตย์ทั้งคู่


ลูกสาวท้าวตะวันนาคาจำแลงเป็นนางฟ้ามาอยู่ในดอกบัว(ท่านครูสุนทรภู่คงหมดพล้อต  ฉายซ้ำ)
โคบุตรเก็บไปเลี้ยงเป็นเมียอีกคน        นางอุบลทำอุบายนำโคบุตรไปขังที่เมืองบาดาล

น้องชายและลูกชายตามมาช่วย  พระอาทิตย์ก์แปลงเป็นเงาะมาช่วยถ่วงเวลาไม่ให้ต้มพระโคบุตรได้

จบเล่ม ๙

ตอนต่อไปก็เป็นเรื่องของพระอรุณ และพระโอรสของพระโคบุตร ยืดยาวนักหนา

มีการต่อสู้กับผี  นาค  และครุฑ


ในวาระวันสุนทรภู่       ได้ยกกลอนนิทานเรื่องแรกของท่านมาเล่าให้ท่านที่เคารพนับถือฟังพอเป็นแนวทางว่า บรมครูของพวกเราเริ่มงานมาทางใด

ขอขอบคุณท่านที่ตามอ่าน

ใครอยากได้ฉบับเต็มไปขอที่ วธ  เพราะ บอกว่าคนไทยชอบอ่านรองจากพระอภัยมณี

ร่วมไหว้ครูสุนทรภู่กับกูเกิ้ล

 ;D

ไม่มีใครมาไขข้อข้องใจให้   เลยไปค้นหาคำตอบเอง

ที่ตั้งชื่อว่า  โคบุตร  เป็นเพราะโคบุตรเป็นโอรสที่ถือกำเนิตจากพระอาทิตย์
ทั้งนี้  คำว่า  โค  ในภาษาบาลีสันสกฤต  มีความหมายมาก ๑ ความหมาย
๑ ในจำนวนความหมายทั้งหลายของคำว่า โค  ในภาษาบาลีสันสกฤต
โค  ยังแปลว่า  พระอาทิตย์  ได้ด้วย   แต่ความหมายนี้  มีใช้น้อย   
จึงไม่เป็นที่ทราบโดยทั่วไป  และเท่าเคยอ่านหนังสือที่เขียนเกี่ยวกับงานของสุนทรภู่ 
ยังไม่เคยมีใครอธิบายได้ว่า   ทำไมตัวละครตัวนี้จึงชื่อโคบุตรเลย

เรื่องนี้คุณหลวง เจ๋ง  จริงแท้

ดิฉันเองสงสัยเบื้องแรกว่า  ใช้ชื่อฤาษีฤา

ไม่ได้เรียนสันกฤต  อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้  ใครมาอธิบายก็เปรียบเสมือนโอเปร่าเล่นให้รถแทรกเตอร์ฟัง



หรือไม่อย่างนั้นก็ต้องร้องเพลง  ลมพัดผ่านฉิว..........